Hoopfellas 2019-20 Euroleague Power Rankings III
Δέκα αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου, πολλά ερωτήματα μένουν ακόμα αναπάντητα στη φετινή Ευρωλίγκα. Είναι η στιγμή που η μάχη κορυφώνεται για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα και οι πιο δυνατοί θα ξεχωρίσουν. Το Hoopfellas σας παραδίδει μια αξιολόγηση-γίγας, με την τρίτη έκδοση των καθιερωμένων Power Rankings της σελίδας.
Photo by Luke Wilson
Sky Above Me, Earth Below Me, Fire Within me. Η φετινή διαδρομή συνεχίζεται και οι εικόνες από τον κάθε εβδομαδιαίο σταθμό δημιουργούν την πληροφορία σχετικά με αυτό που έρχεται στην επόμενη στροφή. Στο τοπίο εντοπίζονται ακόμα θολά σημεία. Η Αναντολού κάνει επίδειξη της πληρότητας αλλά και της αγωνιστικής κατάστασης οδηγώντας την κούρσα όμως πίσω της έπονται μεγάλες μάχες αναφορικά με τη διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας και τις θέσεις που θα κλείσουν την οχτάδα. Μένουν ακόμα δέκα αγωνιστικές. Και το Hoopfellas επιλέγει τη στιγμή για να σας παρουσιάσει τη τρίτη έκδοση των φετινών Power Rankings του.
Πάμε να τα δούμε μαζί…
1.ANADOLU EFES (21-3)
ORAT-DRAT: 123.2 (1)- 110.3 (6)
PACE: 70.3
LAST-5: 5-0
Εννιά συνεχόμενες νίκες. Δεκαεννιά νικηφόρα αποτελέσματα στα τελευταία είκοσι παιχνίδια. Η Αναντολού είναι η ομάδα που παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη εδώ και καιρό έχοντας πλέον ποτιστεί με το μικρόβιο της νίκης, κατάσταση που της επιτρέπει να κερδίζει οποιονδήποτε, οπουδήποτε, χωρίς καν να φορτσάρει. Τόσο καλή. Ο τρόπος με τον οποίον έχουν διατηρήσει οι Τούρκοι (λέμε τώρα…) την απόδοση τους σε τόσο υψηλό επίπεδο, ανεξάρτητα από τις απουσίες (πολύ βασικών παιχτών) που έχουν να διαχειριστούν κάθε φορά είναι ενδεικτικός του μεγέθους της συνοχής που έχει αναπτύξει το σύνολο. Είναι χαρακτηριστικό για παράδειγμα το πόσο ανεβαίνουν οι ομαδικοί δείκτες αποτελεσματικότητας στα λεπτά του Ντάνστον στο παρκέ (ρίξτε μια ματιά στα ON/OFF του Newstats). Παρ’όλα αυτά η Αναντολού έχει αντεπεξέλθει με αξιοθαύμαστο τρόπο στις δυσκολίες που δημιούργησε ο τραυματισμός του βασικού της σέντερ.
Οι παίχτες-ρόλων ανταποκρίνονται περίφημα (από το παιχνίδι του Σιμόν αναβλύζει το παλαιωμένο άρωμα ποιότητας που χαρακτηρίζει χρόνια τους βετεράνους της Ρεάλ, ο Πλάις παραμένει πολύ αποτελεσματικός και αξιοθαύμαστα σταθερός) με το versatility του Σίνγκλετον (4.6 ριμπάουντ, 1.4 κλεψίματα, 48.5% από το τρίποντο) στη frontcourt να αποτελεί κλειδί. Ο Σέιν Λάρκιν έχει αγκαλιάσει το βραβείο του MVP δίνοντας ένα μοναδικό σόου. Στα τελευταία 8 ματς μετράει 25.3 πόντους (53.2% στο τρίποντο, συνολικά η Αναντολού παραμένει η καλύτερη shooting team της λίγκας συνεχίζοντας αυτό το οποίο δημιούργησε πέρυσι) και 4.4 τελικές. Ο κόσμος νομίζει ότι το να διαθέτει κάποια ομάδα τον απίστευτο Αμερικανό στο ρόστερ της είναι cheat για την EL αλλά κατά τη γνώμη μου τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν και άλλοι παίχτες που επηρεάζουν σημαντικά, λιγότερο ή περισσότερο, το παιχνίδι της ομάδας τους. Cheat (όμως) είναι να έχεις τον Λάρκιν και δίπλα του τον Vasilije Micic. Είναι εκείνη η δυναμική του διδύμου αυτού (που κάνει enter στα prime του) την οποία υπογραμμίζαμε τον Σεπτέμβρη… Nuff said.
2.ΒΑRCELONA (18-6)
ORAT-DRAT: 115.7 (7)- 107.4 (3)
PACE: 72.6
LAST-5: 5-0
H Μπαρτσελόνα μαζεύει τις νίκες έχοντας αποκτήσει ένα πρώτο πλεονέκτημα για μια θέση στην πρώτη τριάδα όμως ακόμα δεν πείθει με το παιχνίδι της. Το όλο εγχείρημα σίγουρα δεν ήταν εξ αρχής εύκολο, με αυτή τη συσσώρευση ελίτ επιθετικού ταλέντου στα χέρια του κόουτς Πέσιτς. Για την ώρα το αμυντικό φίλτρο των Καταλανών και η ατομική κλάση λειτουργεί ως «σωσίβιο». Η επιστροφή του Ερτέλ φάνηκε από την πρώτη στιγμή ότι θα αποτελούσε κομβικό γεγονός αναφορικά με την αξιολόγηση της επίδοσης του Πέσιτς φέτος. Ήταν αυτός (πολύ skilled για να μείνει πίσω, πολύ «εγωιστής» για να προσφέρει σε μικρότερο ρόλο) που είτε θα απογείωνε είτε θα «έριχνε» το οικοδόμημα της Μπαρτσελόνα για αυτό και η προσπάθεια απορρόφησης του σε αυτό ήταν ύψιστης σημασίας. Ο νέος τραυματισμός του δίνει παράταση στο σασπένς.
Οι Καταλανοί παίζουν καλή άμυνα, σουτάρουν αποτελεσματικά και έχουν το βάθος για να προσαρμοστούν απέναντι σε οποιονδήποτε. Η επίθεση τους όμως ακόμα δεν έχει δείξει να δουλεύει. Της λείπει η ροή και η παραγωγή επαρκών αριθμητικά ευκαιριών για όλους, σε σημείο που μερικοί από τους πιο skilled παίχτες του Πέσιτς προσπαθούν να μπουν λίγο άτσαλα στην επιθετική εξίσωση (ακριβώς επειδή το σύστημα δεν τους βάζει στα σωστά σημεία αδυνατώντας παράλληλα να το κάνει στον σωστό αριθμητικό όγκο και με μια λογική ακολουθία). Για αυτό και παίχτες όπως ο Χίγκινς ή ο Ντέιβις που ίσως είναι οι καλύτεροι τριγύρω στη θέση τους, δεν αγωνίζονται ως τέτοιοι. Η «θυσία» είναι μεγάλη υπόθεση και αποτελεί το σκαλοπάτι που προηγείται της «υγείας». Ο Νίκολα Μίροτιτς είναι το πρώτο βιολί της ορχήστρας και ο Κάιλ Κούριτς αυτός που δίνει μια άλλη διάσταση με την off-screen δραστηριότητα του. Η Μπαρτσελόνα έχει δύο πολύ δυνατά τεστ μπροστά της σε ΟΑΚΑ και Μόσχα (ΤΣΣΚΑ). Το πρόγραμμα της στη συνέχεια είναι στρωτό μέχρι το τέλος, δίνοντας της την ελπίδα για ένα πολύ δυνατό finish που θα της αποφέρει ένα πραγματικά καλό πλασάρισμα. Η ομάδα του Πέσιτς έχει τη δυναμική (ακόμα και με αυτά τα προβλήματα) σε αγωνιστικό επίπεδο για να φτάσει μέχρι το τέλος. Όμως ο χαρακτήρας της στη διαχείριση κομβικών καταστάσεων μοιάζει για την ώρα τουλάχιστον συζητήσιμος
3.REAL MADRID (18-6)
ORAT-DRAT: 116.9 (3)-118.5 (5)
PACE: 71.9
LAST-5: 3-2
Το ταξίδι στη Μόσχα (δύο ήττες) και η μετωπική με την Αναντολού στη Μαδρίτη γέννησαν προβληματισμό στις τάξεις της «Βασίλισσας», της οποίας το παιχνίδι έχει αυτή την περίοδο αρκετά (σε συνάρτηση με τις δυνατότητες του ρόστερ) τρωτά σημεία. Το βασικότερο από αυτά εντοπίζεται στην άμυνα στην περίμετρο. Η Ρεάλ (παρότι καταφέρνει να κλειδώσει καλά το «ζωγραφιστό» της) συνεχίζει να επιτρέπει έναν αξιοσέβαστο όγκο καλών περιφερειακών εκτελέσεων στις αντίπαλες επιθέσεις, στοιχείο που οι πραγματικά καλές shooting teams εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Η δεύτερη κυρίως εστία προβληματισμού έχει να κάνει με την απόδοση του Σέρχιο Γιούλ (28.6% δίποντο, 28.8% στα τρίποντα) ο οποίος αδυνατεί στην παρούσα φάση να επιστρέψει κάπου κοντά στα γνωστά αγωνιστικά του standards. Μιλάμε για τον ψυχολογικό ηγέτη αυτής της ομάδας. Αυτόν που αποτελεί την τελευταία ασφαλιστική δικλείδα λειτουργώντας ως το αλεξίπτωτο που ενεργοποιείται τη στιγμή που η Ρεάλ πέφτει στο κενό.
Παρ’όλα αυτά οι Μαδριλένοι διατηρούν μια αγωνιστική ποιότητα που τους επιτρέπει να κρατούν τη θέση τους στη βαθμολογική κούρσα. Το δε βάθος και η ομοιογένεια τους γεννούν την αισιοδοξία ότι η βελτίωση θα έρθει την κατάλληλη στιγμή. Ο Trey Thompkins μέσα στο 2020 και με εξαίρεση την τελευταία αναμέτρηση στο Βερολίνο όπου αγωνίστηκε ελάχιστα, μετράει 15.9 πόντους και 4.9 ριμπάουντ σε 7 ματς ενώ ο καυτός Ράντολφ (13.7 πόντοι με 49.1% στο τρίποντο φέτος, κέρδισε επάξια το νέο συμβόλαιο) και το δίδυμο Καμπάτσο (7.2 τελικές για 2.6 λάθη)- Ταβάρες (2.2 μπλοκ) κάνουν όλη τη «χοντρή δουλειά». Η Ρεάλ έχει ακόμα πράγματα να βελτιώσει. Παραμένει σε θέση βολής, περιμένοντας το «δηλητήριο» των βετεράνων σκόρερ της ώστε να προσθέσει αυτή τη φονική ουσία που την κάνει κάθε χρόνο ξεχωριστή.
4.MACCABI TEL AVIV (16-8)
ORAT-DRAT: 113.6 (10)- 104.9 (1)
PACE: 73.0
LAST-5: 3-2
Η Μακάμπι παλεύει σαν λιοντάρι για το πλεονέκτημα έδρας και ο τρόπος που δίνει αυτή τη μάχη, απέναντι σε τόσα προβλήματα, έχει ανεβάσει κι άλλο τις μετοχές της. Οι απουσίες των Ισραηλινών σε πολύ νευραλγικές θέσεις και οι “κεραυνοί” που έπληξαν παίχτες-κλειδιά (ειδικά η τριάδα Μπλακ, Κάσπι, Ζούσμαν πηγαίνει αυτό το σύνολο σε άλλο επίπεδο) θα μπορούσαν να είχαν γονατίσει οποιαδήποτε ομάδα. Έχουμε μια απτή απόδειξη της πολύ ποιοτικής και σε βάθος δουλειάς του κόουτς Σφαιρόπουλου εδώ. Ο σούπερ-ταλαντούχος Deni Avdijia βρήκε ρυθμό μέσα από τα ματς της Winner League (14.6 πόντους-6.1 ριμπάουντ-2.7 ασσίστ το τελευταίο δίμηνο στην εγχώρια λίγκα) και έδωσε σπουδαίες λύσεις προσφάτως στην Ευρωλίγκα (10.3 πόντοι-4.7 ριμπάουντ-2.7 τελικές πάσες στα τελευταία τρία ματς) ενώ το δίδυμο των wings, Βryant (11.8 πόντοι στα τελευταία 4 ματς)- Dorsey (12.1 πόντοι με 38.0% τρίποντο στα τελευταία 11 ματς) έχει βγει μπροστά, ειδικά τώρα με την απουσία του Ουίλμπεκιν, παίζοντας περισσότερο με τη μπάλα στα χέρια και βγάζοντας (αμφότεροι) μεγάλα plays σε κομβικές στιγμές. O Jalen Reynolds έχει δώσει κάποια χρήσιμα λεπτά στη γραμμή ψηλών βοηθώντας στα μετόπισθεν, αν και οφείλει να μάθει να μην κάνει “παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορεί” στην επίθεση (ειδικά όταν μπαίνει σε dribbling post up mode, μου αρέσουν από την άλλη οι veer δράσεις που ανέπτυξε με τον Ουίλμπεκιν και η θέληση του να κυνηγήσει τα ριμπάουντ και στις δύο πλευρές του παρκέ). “Λεφτά στη τράπεζα” ο Οθέλο Χάντερ που φέρνει veteran leadership σε μια νέα ομάδα που θέλει να νικήσει άμεσα.
Το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλου παίζει πολύ επιθετικά στην άμυνα, ενεργοποιώντας συχνότερα από κάθε άλλο τακτικές trapping για να (1) κατευθύνει την εκτέλεση στον επιθυμητό στόχο έχοντας τεράστια εμπιστοσύνη στους χρόνους των αμυντικών του rotations και (2) για να αυξήσει την πιθανότητα ανοιχτού γηπέδου στη δική του επίθεση (η Μακάμπι έχει τον υψηλότερο δείκτη STL% στη διοργάνωση). Στο Τελ Αβίβ θα χρειαστεί να δουλέψουν με τον Ουίλμπεκιν (πήρε νέο τριετές συμβόλαιο) ώστε αυτός να είναι χρήσιμος και στις βραδιές που δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχος. Από αυτή τη διαδικασία θα περάσει και η ομαδική βελτίωση των Ισραηλινών οι οποίοι αυτή τη στιγμή βασίζονται αρκετά στην προσωπική φάση παρότι έχουν στο οπλοστάσιο τους φέτος μερικές εξαιρετικά δουλεμένες 2-2 ή 3-3 συνεργασίες. Ειλικρινά, σαν οπαδός του αθλήματος θα ήθελα να δω αυτή την ομάδα να έχει την ευκαιρία της, παίζοντας στην ώρα της κρίσεως με πλήρες ρόστερ. Αλήθεια, πέντε μήνες μετά την έναρξη της σεζόν και με γνώμονα τα μέχρι τώρα πεπραγμένα στη διοργάνωση, ποιος δεν θα ήθελε να δει ένα τελικό μεταξύ Μακάμπι και Αναντολού;
5.CSKA MOSCOW (16-8)
ORAT-DRAT: 114.2 (8)- 106.3 (2)
PACE: 71.6
LAST-5: 3-2
Καμία έκπληξη για τη μέχρι τώρα πορεία της ΤΣΣΚΑ στη διοργάνωση. Βασικά είναι ακριβώς όπως την περιμέναμε το καλοκαίρι. Σύνολο με μεγάλη δυναμική αλλά και αρκετά σκαμπανεβάσματα, παράγωγο των σημαντικών αλλαγών που έγιναν το καλοκαίρι σε επίπεδο προσώπων. Η “αρκούδα” βασίζεται αρκετά στην περιφερειακή εκτέλεση και σουτάρει αποτελεσματικά, όντας παράλληλα η καλύτερη rebounding team της διοργάνωσης (credit στο staff που βελτίωσε από πέρυσι την ομάδα εκεί). Στη λειτουργία της επίθεση της εντοπίζονται προβλήματα. Σίγουρα το σύνολο αυτό απέχει από το μάξιμουμ σε συνάρτηση με τις διαθέσιμες δεξιότητες του. Ο Ιτούδης έχει ακουμπήσει στον Μάικ Τζέιμς ο οποίος είναι ως γνωστόν σκόρινγκ-γκαρντ. Και μάλιστα ένας από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Η επαφή του με το καλάθι είναι κάτι που δεν συναντάς εύκολα. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση ο PG που θα αναμείξει τους συμπαίχτες του στην επίθεση και κυρίως αυτός που θα φροντίσει να τους κρατήσει ζεστούς, βάζοντας τη μπάλα στο σημείο και στα χέρια που πρέπει κάθε φορά. Αυτό είναι ένα γνώρισμα των floor generals και δεν έχει σχέση με τον αριθμό των ασσίστ (παρεμπιπτόντως ο Τζέιμς έχει 4.3 τελικές για 3.0 λάθη φέτος). Η συγκεκριμένη επιλογή νομίζω δεν έχει επιτρέψει στους υπόλοιπους, αρκετούς παίχτες του Ιτούδη να πιάσουν μεγαλύτερα παραγωγικά standards.
H ΤΣΣΚΑ παίζει εξαιρετική άμυνα (κατεβάζει στο πάτωμα τα ποσοστά του αντιπάλου, πολύ δυνατή στο κομμάτι της ταχυδύναμης) , στοιχείο που σε συνδυασμό με την ικανότητα της στο rebounding αποτελεί το μεγάλο όπλο στη φαρέτρα της. Ο Johanes Voightmann στα 4 ματς που προηγήθηκαν του ναυαγίου του ΣΕΦ είχε 14.8 πόντους (52.9% τρίποντο σε 4.3 εκτελέσεις, 66.7% δίποντο) και 8.5 ριμπάουντ. Η προσθήκη του Saint-Roos (φέρνει facilitating στο backcourt, ο κόουτς τον ανεβάζει στο “1” χρησιμοποιώντας τον ως “μεταφορέα”) βελτιώνει κι άλλο την ΤΣΣΚΑ στα δυνατά της σημεία (αμυντικό versatility, αθλητικότητα). Η επιστροφή του Στρέλνιεκς (2.2 τελικές για 0.8 λάθη με 41.9% στα τρίποντα) και η παρουσία του Χάκετ ( 2.8 AST/1.4 TO) αποτελούν βελτιωτικά εργαλεία σε επίπεδο decision making.
6.PANATHINAIKOS (14-10)
ORAT-DRAT: 119.0 (2)- 115.1 (11)
PACE: 73.3
LAST-5: 3-2
Ο Παναθηναικός βρίσκεται στο Νο6 γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να πάει παρακάτω αυτή τη στιγμή. Το “τριφύλλι” δεν παίζει καλό μπάσκετ εδώ και καιρό σκοντάφτοντας στις ίδιες, αναγνωρισμένες του αδυναμίες, κατάσταση η οποία αρχίζει και “γράφει” πλέον στο πνευματικό προφίλ της ομάδας. Και όλα αυτά σε μια περίοδο όπου ο Νικ Καλάθης δείχνει τα πρώτα σημάδια κόπωσης (λογικό για έναν παίχτη που κουβαλάει όπως κανείς άλλος,, ένα σύνολο σε αυτό το επίπεδο τα τελευταία χρόνια). Ψυχραιμία. Πάρτε μια βαθιά ανάσα.
Οι πράσινοι έχασαν δύο ματς διαφορετικής φύσεως μακριά από το ΟΑΚΑ, απέναντι σε ομάδες τελείως διαφορετικής κατεύθυνσης (μεταξύ τους). Σε μια σεζόν όπου οι επιθετικοί δείκτες τους από το ξεκίνημα έχουν ξυπνήσει μνήμες εποχής “Ζοτς”, οι επιδόσεις στα μετόπισθεν στερούν από τον Παναθηναϊκό το δικαίωμα να σπάσει τα όρια του. Ο κόουτς Πιτίνο βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τελείως διαφορετική κατάσταση φέτος. Σας είχα μιλήσει πέρυσι για το ασυνείδητο πλεονέκτημα της αγνής, πρώτης ματιάς επάνω σε ένα ρόστερ. Όταν ο κόουτς φαινόταν να παίζει κάθε εβδομάδα απέναντι στους κανόνες του αθλήματος και μόνο (ανεξάρτητα από τον αντίπαλο), καταφέρνοντας να περπατήσει ένα δύσβατο μονοπάτι με τον τρόπο που ήξερε σε όλη του την καριέρα. Στον δεύτερο κύκλο της προσωπικής του διαδρομής στο ΟΑΚΑ, η πρόκληση είναι διαφορετική και η διαχείριση της κατάστασης πιο δύσκολη. Ο ίδιος δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να βελτιώσει την ομάδα στο αμυντικό κομμάτι και κυρίως να διαφοροποιήσει την ταυτότητα την οποία της έδωσε ο προκάτοχος του στο ξεκίνημα της χρονιάς.
Δυόμιση μήνες μετά την πρεμιέρα του κόουτς με τη Μπασκόνια, οι πράσινοι ακόμα ανακατεύουν τη τράπουλα. Ο Τζόνσον είναι non factor (η επιλογή που έχει πληγώσει περισσότερο το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας φέτος) , δεν έχει βρεθεί ρόλος για τον Ουάιλι (αθλητής με συγκεκριμένα συν και πλην ο οποίος όμως στα 10 πρώτα ματς της σεζόν είχε 8.4 πόντους με 66.0% στα δίποντα και μια προφανή ικανότητα να ανεβάσει κι άλλο με το finishing του σε μισό και ανοιχτό γήπεδο την επίθεση) ενώ παίζεται ακόμα το χαρτί του Παππά. Νομίζω όμως πως έφτασε “εκείνη” η στιγμή. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται γενναίες αποφάσεις και μάλιστα άμεσα, εάν θέλει να απεγκλωβιστεί από τη (μιλώντας ρεαλιστικά, καθόλου άσχημη κατ’εμέ και με βάση τα φετινά δεδομένα στη διοργάνωση) “χρυσή μετριότητα” της έκτης θέσης και τη ταμπέλα της καλύτερης ομάδας του δεύτερου γκρουπ δυναμικότητας (πίσω δηλαδή από το TOP-5 της ελίτ), κατακτώντας τον πολυπόθητο two-way χαρακτήρα. Το “τριφύλλι” δεν βρίσκεται τόσο μακριά από αυτό όσο φαίνεται σήμερα που σκουντουφλάει ξανά και ξανά στον ίδιο τοίχο. Η απόσταση αυτή πιθανόν να είναι ένας ή δύο παίχτες-ρόλων που θα μπορέσουν να ανεβάσουν το αμυντικό επίπεδο της ομάδας. Ίσως δε, προτεραιότητα να είναι ένας G/F με αξιόπιστο σουτ από θέση και συγκεκριμένες αμυντικές αρετές (Jeffery Taylor type of player), ο οποίος θα δώσει στον κόουτς Πιτίνο την ευκαιρία να παρατάξει σχήματα με επάρκεια στα μετόπισθεν (τοποθετώντας τον δυνητικά δίπλα στους Καλάθη-Παπαπέτρου-Μήτογλου), στα τελευταία λεπτά ενός κλειστού παιχνιδιού και δη σε μια εκτός έδρας μάχη όπου οι πράσινοι οφείλουν να ελέγξουν τη μπάλα παίζοντας ένα μίνι-ντέρμπι 10 κατοχών.
Ο φετινός Παναθηναϊκός -το γράφω αυτό τώρα που πλησιάζουμε σιγά σιγά στον “πόλεμο χαρακωμάτων” της Άνοιξης- έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα το οποίο απουσίαζε από το αγωνιστικό οπλοστάσιο του εδώ και χρόνια. Διαθέτει σπουδαίο επιθετικό range, χαρακτηριστικό που τον καθιστά απρόβλεπτο. Οφείλει λοιπόν να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να βελτιώσει την αμυντική του επίδοση. Δυσκολεύεται να το πράξει μέχρι τώρα γιατί αυτό το ρόστερ έχει υπερφορτωθεί με επιθετικογενείς αθλητές. Χρειάζεται ένα αμυντικό boost από έναν (τουλάχιστον) παίχτη που θα δώσει με συνέπεια defensive stops και στις δύο γραμμές. Ίσως τότε η ομάδα βρει το πολυπόθητο αγωνιστικό μομέντουμ που ψάχνει. Και τότε θα έχει μια καλή ευκαιρία να σπάσει τα στεγανά της. Ο κόουτς Πιτίνο εφόσον φτάσει σε αυτό το σημείο, ξέρει να επωφεληθεί της κατάστασης, όσο λίγοι προπονητές τριγύρω.
7.VALENCIA (12-12)
ORAT-DRAT: 116.1 (4)- 116.2 (13)
PACE: 70.4
LAST-5: 3-2
Εντυπωσιακό ντεμαράζ από τη Βαλένθια η οποία μετράει 8-4 στα τελευταία 12 ματς, εκμεταλλευόμενη πλήρως το μαζικό ντεφορμάρισμα που παρατηρήθηκε στις ομάδες-διεκδικητές των δύο τελευταίων θέσεων της οχτάδας. Πλέον οι «νυχτερίδες» βρίσκονται σε θέση ισχύος. Μπορεί το μεγάλο όπλο της ισπανικής ομάδας να εντοπίζεται στην πολυπρόσωπη, ισορροπημένη (14 παίχτες με 5.0+ πόντους) επίθεση της που μάλιστα παρουσιάζει μια αναπτυξιακή αρτιότητα που θα ζήλευαν πολλοί όμως το turning point της είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη βελτίωση που παρουσιάζει τον τελευταίο καιρό στα μετόπισθεν. Εύσημα στον κόουτς Ponsarnau λοιπόν ο οποίος εστίασε στο να βελτιώσει όσο μπορεί την αθλητική ικανότητα του συνόλου αναβαθμίζοντας τον ρόλο παιχτών όπως ο Abalde και ο Labeyrie, καταφέρνοντας να ξεκολλήσει τις αμυντικές επιδόσεις της Βαλένθια από τον πάτο της αξιολόγησης.
Οι «νυχτερίδες» τηρούν με θρησκευτική προσήλωση τη διαδικασία ανεύρεσης της έξτρα πάσας (δεν σουτάρουν όσο καλά θα μπορούσαν όμως δημιουργούν συνεχώς προϋποθέσεις για close out-επίθεση και συνολικό το κατάλληλο πλαίσιο χώρων για να επιτεθούν στην καρδιά της άμυνας), παίζουν low mistake-basketball και διακρίνονται στο επιθετικό ριμπάουντ, τομείς (οι δύο τελευταίοι) που τους δίνουν ένα σημαντικό boost σε όρους «κατοχών». Εξαιρετική σεζόν από τον Ντούμπλιεβιτς (14.2 πόντοι- 7.2 ριμπάουντ- 1.5 ασσίστ), αισθητά ανεβασμένος και ο Tobbey (11.2 πόντοι με 65.7% στα δίποντα στα τελευταία 8 ματς). Η μπασκετική Βαλένθια (όπως έχουμε πει στο παρελθόν) είναι ένας οργανισμός που λειτουργεί σε πολύ υψηλά standards σε οργανωτικό επίπεδο και η φετινή της πορεία είναι κέρδος για την EL.
8.FENERBAHCE (11-13)
ORAT-DRAT: 113.4 (11)- 113.4 (9)
PACE: 68.9
LAST-5: 3-2
Η Φενέρ παίζει σαφώς καλύτερα το τελευταίο διάστημα. Ούτε ξαναέγινε φόβητρο, ούτε γύρισε πλήρως το διακόπτη φτάνοντας πάλι στα standards του παρελθόντος. Το παιχνίδι της δεν είναι ακόμα στο επίπεδο που πρέπει για να αμφισβητήσει τις κορυφαίες ομάδες της διοργάνωσης. Όμως είναι προφανές ότι υπάρχει βελτίωση και μια προοπτική (όχι σιγουριά) για να συνεχιστεί αυτή με αργά , σταθερά βήματα. Οι Τούρκοι τρέχουν ένα 6-2 αυτή τη στιγμή. Τον τελευταίο μήνα έχουν καταφέρει να κρατήσουν τους αντιπάλους σε ένα ποσοστό της τάξεως του 29.3% στο τρίποντο, με δείκτη AST/TO 1.2. Αμφότερες οι επιδόσεις, εξαιρετικές.
Η επιστροφή του Vesely, η άνοδος του Westermann (-10.71 η βελτίωση με αυτόν στο παρκέ σε όρους DRAT σύμφωνα με το Newstats) και οι δύο προσθήκες των Thomas (-10.77 η αντίστοιχη ομαδική αμυντική βελτίωση με αυτόν στο παρκέ ) -Nunally που (παρότι οι παίχτες δεν παράγουν νούμερα) οδήγησαν στη διαφοροποίηση των σχημάτων στο rotation του Ζοτς, έχουν αναβαθμίσει την αμυντική εικόνα της Φενέρ. Από αυτό το κομμάτι ξεκινάει η προσπάθεια αντεπίθεσης των Τούρκων. Ο Κώστας Σλούκας μετράει 13.0 πόντους και 8.4 τελικές πάσες στα τελευταία 8 ματς τη στιγμή που φαίνεται ξεκάθαρα πως η επιστροφή του Vesely βοηθάει και τον ίδιο τον Έλληνα γκαρντ, σε προσωπικό επίπεδο. Η Φενέρ παραμένει μια σπουδαία shooting team (40.4% τρίποντο, 60.4 σε όρους TS%, 167.8 Total Shooting%), η καλύτερη της διοργάνωσης μετά την Αναντολού, όμως συνεχίζει να διατηρεί έναν αρκετά υψηλό δείκτη λαθών που πληγώνει την αποτελεσματικότητα της. Οι Τούρκοι έχουν καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό σε σχέση με τον ανταγωνισμό αλλά και μερικές σημαντικές προκλήσεις μπροστά τους, αρχής ενωμένης από την κόντρα τους με τους Ίβηρες στα δύο επόμενα ματς (στην Πόλη με Ρεάλ, έξω με Βαλένθια).
9.ZALGIRIS (9-15)
ORAT-DRAT: 115.8 (5)- 113.9 (10)
PACE: 67.9
LAST-5: 3-2
Η Ζάλγκιρις αυτή τη στιγμή παίζει, μαζί με την Αναντολού, το καλύτερο μπάσκετ στη διοργάνωση. Το βελάκι του αγωνιστικού της status είναι καταπράσινο απεικονίζοντας την ανοδική της πορεία. Σκεφτείτε ότι μετά τις 9 συνεχόμενες ήττες στο διάστημα Νοέμβρίου-Δεκεμβρίου, οι Λιθουανοί έφτασαν σήμερα σε σημείο να είναι απογοητευμένοι επειδή έχασαν ένα ματς που έλεγχαν πλήρως για μεγάλο διάστημα στην Πόλη, απέναντι στην πρωτοπόρο της διοργάνωσης και χωρίς δύο από τα βασικότερα όπλα τους (τον πρώτο σκόρερ Γκριγκόνις και τον Λάντεηλ). Η ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έχει τον υψηλότερο δείκτη επιθετικής αξιολόγησης στην Ευρωλίγκα στα τελευταία 8 ματς της διοργάνωσης. Η μέχρι πρότινος προβληματική επίθεση των Λιθουανών πετάει φωτιές τον τελευταίο, με τους “πράσινους” να έχουν εκτοξεύσει το shooting efficiency, το οποίο τους κρατούσε “μαγκωμένους”. Ο KC Rivers σουτάρει με 58.8% από το τρίποντο στα τελευταία 5 ματς ενώ ο Λούκας Λεκαβίτσιους στα πιο πρόσφατα 8 παιχνίδια του “γράφει” 15.3 πόντους με 63.1% στο τρίποντο, 63.2% στο δίποντο και 24/25 προσωπικές ήτοι 96% . Μίλησε κανείς; Νόμιζα, μήπως…
Η ομάδα έχει αποκτήσει και πάλι την αυτοπεποίθηση και τη χαμένη πίστη της, ξεκινώντας ένα ακόμα run με οδηγό το περυσινό σπουδαίο ντεμαράζ, στην προσπάθεια της να παίξει μια τελευταία ζαριά για την οχτάδα. Δεν είναι φαβορί (βρίσκεται δύο νίκες πίσω για την ώρα) όμως έχει τον καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό από όλους. Η άμυνας της είναι επίσης αρκετά βελτιωμένη ενώ ο Ουόλκαπ τα πηγαίνει περίφημα στον δρόμο για την εξέλιξη του σε έναν εξαιρετικό two-way player. Όπως σας είχαμε προϊδεάσει, ο Σάρας έχει ανεβάσει τους Γιοκουμπάιτις και Γκέμπεν στο rotation βλέποντας με ικανοποίηση την ανταπόκριση τους. Δεν έγινε τυχαία. Τους ετοίμασε για αυτό… Αντικειμενικά η Ζάγκιρις είναι outsider με συγκεκριμένες πιθανότητες για την κατάληψη της όγδοης θέσης. Όμως πάντα τέτοιο δεν ήταν;
10.ΟLIMPIA MILANO (11-13)
ORAT-DRAT: 109.8 (13)- 113.3 (8)
PACE: 70.8
LAST-5: 1-4
Η Ολίμπια μοιάζει ζαλισμένη. Το βασικό πρόβλημα της στην παρούσα φάση είναι η έλλειψη ενέργειας σε μια στιγμή της σεζόν όπου οι αντίπαλοι της έρχονται από πίσω με χίλια. Τα άσχημα σημάδια που φάνηκαν στο αγωνιστικό της σώμα τον Δεκέμβρη επιβεβαιώθηκαν το νέο έτος και μετά την επιστροφή της από το ταξίδι στην Ανατολή (Τουρκία, Ισραήλ) όταν και οι Λομβαρδοί έδειξαν ότι χρειάζονται αλλαγές. Ο Σέλβιν Μακ απογοήτευσε (και εμένα που πίστευα πολύ στο παιχνίδι του) καθώς δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, αδυνατώντας να φτάσει αρχικά (και μετά τον τραυματισμό του) στο κατάλληλο φυσικό/σωματικό επίπεδο για να δείξει τις αρετές του (παραπάνω κιλά, η γλώσσα του σώματος στο παρκέ «φώναζε») ενώ ο Άαρον Ουάιτ (είχαμε πει για αυτόν το καλοκαίρι ότι τον κολάκευε το σύστημα της Ζάλγκιρις, φέρει ευθύνη όμως και ο Μεσίνα) ουσιαστικά δεν πήρε ποτέ ευκαιρία. Ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός πάντως ότι ο κόουτς δεν θέλησε να αντικαταστήσει τα χαρακτηριστικά του Μακ στο backcourt αγοράζοντας δύναμη και defensive stops αλλά κινήθηκε σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Κάπως έτσι (και σε συνδυασμό με τις heavy lineups που χρησιμοποιεί κατά κόρον) η Ολίμπια δυσκολεύεται πολύ στην πρώτη γραμμή άμυνας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ελέγξει τη μπάλα στο μισό και στο ανοιχτό γήπεδο.
Ο Νέντοβιτς προσπαθεί να βγει μπροστά το τελευταίο διάστημα όμως οι συνεχόμενοι τραυματισμοί έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι τα πατήματα του άλλοτε φτεροπόδαρου Σέρβου δεν είναι πια το ίδιο δυνατά. Η απόκτηση του Drew Crawford στα φόργουορντ έγινε στη βάση της βελτίωσης του athleticism όμως ο «Έκτορας» επιμένει να πηγαίνει Big τη στιγμή που θα μπορούσε να χαμηλώσει, δοκιμάζοντας κάποια από τα μεγάλα κορμιά που διαθέτει στο «5» δίπλα σε δύο light forwards. Κλειδί η απουσία του Μπρουκς (πολύ σημαντικός στα μετόπισθεν στο φετινό οικοδόμημα) και η βουτιά της απόδοσης του Γκουντάιτις (ο οποίος πέρυσι έκανε MVP-caliber season). Εκτιμώ ότι ο κόουτς οφείλει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα εάν θέλει να σοκάρει το σύνολο του, δίνοντας του πάλι «ζωή». Δείχνει όμως να μη πιστεύει σε πιο γρήγορα σχήματα ενώ τελικά η λύση μπορεί να βρίσκεται εκεί. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει πάντως δεν συνιστούν κάποιο είδος έκπληξης. Θυμηθείτε απλά την πρώτη χρονιά του Ζοτς στη Φενέρ…
11.KHIMKI (10-14)
ORAT-DRAT: 115.8 (5)- 118.0 (17)
PACE: 73.1
LAST-5: 2-3
Τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά στη Χίμκι με την κόντρα Κουρτινάιτις-Σβεντ να έχει να επηρεάζει το «αγωνιστικό σώμα» της ομάδας περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει μια γενικότερη δυσαρέσκεια στο front office του κλαμπ και για τις δύο πλευρές όμως η πορεία στη VTB λειτουργεί ως σωσίβιο μέχρι στιγμής. Η Χίμκι διαθέτει μια σπουδαία δεξαμενή δεξιοτήτων στο φετινό ρόστερ και άφθονο επιθετικό ταλέντο που της επιτρέπει να απορροφά τα χαμηλά ποσοστά των δύο High volume 3PT Shooters που φιλοξενεί σε αυτό (Σβεντ 31.8% σε 9.8 προσπάθειες και Τίμα 35.7% σε 7.9). Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην παντελή απουσία ομοιογένειας στα μετόπισθεν, όπου παρατηρείται σε συνέχεια ενεργοποίηση τακτικών αντιμετωπίσεων μη συμβατών με αυτό που η άμυνα καλείται να διαχειριστεί. Δεν χρειάζεται καν να σχολιασθεί αυτό που γίνεται όταν η ομάδα μπαίνει βαθύτερα στη διαδικασία περιστροφών…
Αυτή η κατάσταση (σε συνδυασμό με τα χαμηλά, γρήγορα και αυστηρά επιθετικογενή σχήματα που επιλέγει ο Κουρτινάιτις ως επί το πλείστων) έχει οδηγήσει σε ακατάσχετη αιμορραγία στο κομμάτι του rebounding όπου η επίδοση της ομάδας είναι η χειρότερη στη διοργάνωση. Σε αυτή τη βάση, στα προάστια της Μόσχας θα επιστρέψει (με μηνιαίο συμβόλαιο) ο Τόμας Ρόμπινσον, γνωστός για την ικανότητα του στη συλλογή ριμπάουντ. Η Χίμκι είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι πάντως. Ο Jerebko είναι αισθητά ανεβασμένος μετρώντας 13.7 πόντους (64.7% στα δίποντα) και 5.0 ριμπάουντ στα τελευταία 5 ματς ενώ συνολικά οι ψηλοί του Κουρτινάιτις συνεχίζουν να σουτάρουν αποτελεσματικά δημιουργώντας αρκετούς χώρους στο ζωγραφιστό. Οι Ρώσοι έχουν 0-2 απέναντι στη Βαλένθια, ένα -13 από το ματς της Πόλης απέναντι στη Φενέρ (την υποδέχονται στη Μόσχα) και ταξιδεύουν σε Μιλάνο και Κάουνας στη τελική ευθεία της σεζόν. Όλα ανοιχτά.
12.OLYMPIACOS
ORAT-DRAT: 113.4 (12)- 115.8 (12)
PACE: 70.9
LAST-5: 3-2
Η σπουδαία εμφάνιση και η αντίδραση (μετά το άσχημο βράδυ στο Κάουνας) απέναντι στη ΤΣΣΚΑ διατήρησε τον Ολυμπιακό στο γκρουπ των ομάδων που θα διεκδικήσουν στη τελική ευθεία της διοργάνωσης μια θέση στην οχτάδα όμως -αξιολογώντας ρεαλιστικά το performance των ερυθρολεύκων το τελευταίο διάστημα- η βραδιά αυτή ήταν μάλλον η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Ο τραυματισμός του Βασίλη Σπανούλη που χάνει το υπόλοιπο της σεζόν, είναι πολύ μεγάλο πλήγμα για το σύνολο και με γνώμονα τον τρόπο που έχει δομηθεί αυτό. Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα στο τιμόνι, οι ερυθρόλευκοι πασάρουν και συνεργάζονται περισσότερο, κατάσταση που έχει βελτιώσει την εικόνα της ανάπτυξης τους στο επιθετικό κομμάτι. Χωρίς όμως τους βασικούς δημιουργικούς τους πυλώνες (εκτός και ο Ρότσεστι) οι παραγωγικές προδιαγραφές τους είναι συγκεκριμένες, κατάσταση που θα τους οδηγήσει αναγκαστικά στο να αγκαλιάσουν την άμυνα τους. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο μπορούν να προοδεύσουν εκεί δεδομένου ότι η επίδοση τους στα μετόπισθεν (ειδικά περιφερειακά, επιτρέπουν 41.8% τρίποντο στον αντίπαλο) δεν ξεκινάει από την καλύτερη δυνατή αφετηρία.
Είναι θετικό ότι ο κόσμος έχει μπει στο νόημα των “try outs” και της ανάγκης να οικοδομηθούν κάποιοι κανόνες επικοινωνίας και συνολικά μια βάση προσώπων και παιχνιδιού φέτος, με το βλέμμα στην επόμενη σεζόν. Ο Baldwin (είχαμε πει ότι για τον συγκεκριμένο κόουτς η περίπτωση του θα είχε ενδιαφέρον) παίρνει τις ευκαιρίες του. Έχει δείξει πρόοδο όμως πρέπει εκτός των άλλων να αποδείξει ότι μπορεί μέχρι το τέλος της σεζόν να ανταποκριθεί στην ανάγκη του να πάει πιο βαθιά τακτικά μαζί με την ομάδα (το βασικό εμπόδιο που έχει να ξεπεράσει είναι πνευματικό). Ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ (6.3 πόντοι σε 11.9′ με 62.0% δίποντο και 43.5% τρίποντο) συνιστά μια από τις πιο ελπιδοφόρες ιστορίες της φετινής σεζόν για την ομάδα, έχοντας ανεβάσει την απόδοση του σε σημείο όπου στα τελευταία 7 ματς μετράει 11.0 πόντους με 41.3% στα τρίποντα, δίνοντας αυτόν τον πολυπόθητο ανταγωνισμό στον Πρίντεζη. Πολύ θετική είναι επίσης η ανταπόκριση του Έλις, στην πρώτη επαφή του με αυτό το επίπεδο. Οι ερυθρόλευκοι θέλουν να αποκτήσουν έναν ακόμα γκαρντ με δημιουργικές αρετές. Μια περίπτωση που εξετάστηκε προσφάτως ήταν αυτή του Codi Miller-McIntyre (Cedevita-Olimpija), όμως η αδυναμία του παίχτη στην περιφερειακή εκτέλεση ίσως παίξει ρόλο, ειδικά με τον τρόπο που διαμορφώνεται πλέον το ρόστερ.
Σημείωσεις για τον Shaquielle McKissic: Αμέσως μετά την έλευση του κόουτς Μπαρτζώκα στο λιμάνι, είχαμε σημειώσει ότι οι πρώτες κινήσεις του θα αφορούν τη βελτίωση του αθλητικού επιπέδου της ομάδας. Όπερ και εγένετο μιας και μετά τον Οκτάβιους Έλις, οι ερυθρόλευκοι υπέγραψαν τον Shaquielle McKissic (1.96-SF/SG-1990). Για τον Αμερικανό ενδιαφέρθηκε ζεστά η ΑΕΚ την περίοδο 2016-17, όταν αυτός αγωνιζόταν στην Usak. Ο McKissic διαθέτει ένα σπουδαίο φυσικό/αθλητικό πακέτο το οποίο ουσιαστικά αποτέλεσε και το διαβατήριο του για τη μεγάλη σκηνή. Οι “καλές προδιαγραφές” του για το μπάσκετ της ταχυδύναμης που παίζεται στην Ευρωλίγκα έχουν να κάνουν με αυτό το κομμάτι. Είναι ένα παιδί που θα ανοίξει τη γκάμα των σχημάτων στο rotation των ερυθρολεύκων (βλέπω με μεγάλο ενδιαφέρον την πιθανότητα να πάει Small ο Ολυμπιακός -είτε αυτό μεταφραστεί σε “απλωμένες άμυνες” είτε όχι- με τρεις wings στις ενδιάμεσες θέσεις) και θα ενισχύσει την προσπάθεια μετατροπής της άμυνας σε άμεση επίθεση (είναι ικανός στο ανοιχτό γήπεδο, διαθέτει strong finishing), παρότι ο Αμερικανός υστερεί σε βασικά κομμάτια αναφορικά με την αμυντική του συμπεριφορά.
Τεχνικά είναι μέτριος και υστερεί στο κομμάτι του σουτ. Επειδή θα δεχθεί πολύ Under από το ξεκίνημα πρέπει να δουλέψει την αυτοπεποίθηση του. Παράλληλα οφείλει να μάθει να διαβάζει τις άμυνες, οι οποίες σε αυτό το επίπεδο κάνουν contesting και recovering σε άλλους χρόνους από αυτό που έχει συνηθίσει. Αυτό θα είναι σημαντικό για το επίπεδο efficiency που θα επιδείξει καθώς δεν διαθέτει το σπουδαίο ball handling που θα τον βοηθήσει να κεφαλαιοποιήσει τα αθλητικά του εργαλεία στο ένας με έναν. Πρέπει να αφομοιώσει λοιπόν γρήγορα τα νέα δεδομένα εάν θέλει να δώσει close out-επίθεση στους ερυθρολεύκους και να μη σκουντουφλάει επάνω στις άμυνες. Παίζει με αρκετή ενέργεια, έχει διάθεση να πασάρει και να συνεργαστεί(καταγράφεται στα συν του αναφορικά με τη μετάφραση του πακέτου του στο νέο αγωνιστικό περιβάλλον, σημειώστε ότι ο McKissic έχει συνηθίσει να παίζει με ένα USG% της τάξεως του 20-25 κάτι που στον Πειραιά προφανώς δεν θα ισχύσει), διαθέτει πολύ καλά χέρια που μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα σε επίπεδο hustling (κλεψίματα, διεκδικούμενες μπάλες). Με τον McKissic ο Γιώργος Μπαρτζώκας στοχεύει στο να ανεβάσει το αθλητικό επίπεδο της ομάδας του και να αυξήσει τα διαθέσιμα σχήματα στο rotation. Είναι παίχτης-ρόλων και εάν μπορέσει να κολλήσει στον οργανισμό ως τέτοιος (έπαναλαμβάνω έχει φυσικό/αθλητικό υλικό, υστερεί σε fundamentals και στις δύο πλευρές του παρκέ), σε αυτή ειδικά τη φάση της καριέρας του, νομίζω πως ο Ολυμπιακός θα έχει πάρει το μάξιμουμ από την περίπτωση του. Σίγουρα αυτό δεν μοιάζει τόσο εύκολο σε πρώτη φάση.
13.CRVENA ZVEZDA
ORAT-DRAT: 105.4 (16)- 108.2 (4)
PACE: 70.1
LAST-5: 1-4
“Defense” is the name of the game. Οι Σέρβοι κάνουν τη τελική τους προσπάθεια για να προλάβουν το τραίνο των playoffs παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ τους, σε μια περίοδο μάλιστα όπου οφείλουν να φορτσάρουν για τον βασικό τους στόχο, την κατάκτηση της Αδριατικής λίγκας. Η συνέπεια και η συνοχή των Σέρβων στο αμυντικό κομμάτι καλύπτει την αρτηριοσκληρωτική επιθετική τους συμπεριφορά δείχνοντας παράλληλα τον τρόπο που μια πραγματικά καλή αμυντική δουλειά μπορεί να κρατήσει ανταγωνιστικό σήμερα ‘ένα σύνολο στο επίπεδο αυτό. Ο Ερυθρός Αστέρας εκφράζει το παραδοσιακό physicality των συνόλων του Βελιγραδίου σε αυτό το κομμάτι, πετυχαίνοντας να χαμηλώσει αρκετά τα ποσοστά των αντιπάλων (33.8% τρίποντο-44.5% στα σουτ συνολικά) και να παράγει λάθη. Οι προσθήκες των Πάντερ (16.4 πόντοι-45.7% στο τρίποντο) και Στίματς (11.8 πόντοι-5.7 ριμπάουντ) έχουν δώσει ένα αξιοσημείωτο boost στην ομάδα του Σάκοτα ενώ στην χειρότερη παραγωγικά χρονιά της καριέρα του, ο Τσαρλς Τζένκινς (3.4 πόντοι με 2/27 τρίποντα ήτοι 7.4%…) παραμένει παράγοντας στα μετόπισθεν. Το πρόγραμμα μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό. Οι Σέρβοι θα χρειαστούν ένα δυνατό finish από το αμερικανικό backcourt των Brown-Barron (η απόδοση του πρώτου έχει κάνει βουτιά, 4.3 πόντοι στα τελευταία 3 ματς ενώ στα προηγούμενα 10 μετρούσε 18.1) και τον προσφάτως επανακάμψαντα Περπέρογλου για να μείνουν στο κόλπο. Επαναλαμβάνω όμως, το μεγάλο στοίχημα για αυτούς αφορά την Αδριατική λίγκα. Από εκεί θα κριθεί και ο Ντράγκαν Σάκοτα.
14.BASKONIA (9-15)
ORAT-DRAT: 104.7 (18)- 111.0 (7)
PACE: 70.6
LAST-5: 2-3
Πίσω από τη μεγαλύτερη απογοήτευση της σεζόν στην Ευρωλίγκα (Βaskonia) κρύβεται ένα ζωτικό πρόβλημα μιας και η διαχρονικά υγιής εικόνα του οργανισμού (που πάντα είχε τον τρόπο του σε επίπεδο χρημάτων, scouting) δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς τη φετινή πραγματικότητα, πίσω από τα φώτα στη Βιτόρια. Οι Βάσκοι προσπαθούν να γυρίσουν μια σε βάρος τους κατάσταση όμως αδυνατούν να χτίσουν μομέντουμ καθώς η παρουσία του Ντούσκο Ιβάνοβιτς αδυνατεί να εμπνεύσει τους παίχτες. Εκτός αυτού, τα προβλήματα τραυματισμών στο backcourt αγγίζουν τα όρια του μεταφυσικού. Μετά τον Γκρέιντζερ στο ξεκίνημα της σεζόν και οι Χένρι –Βιλντόζα έχουν τεθεί στα πιτς (ο Αμερικανός χάνει το υπόλοιπο) με τον κόουτς να ανεβάζει τον Γκαρθία στο rotation και να υπογράφει τον Christon (συν τον Zoran Dragic). Η γκάφα του Στάουσκας στέρησε από την ομάδα της Βιτόρια την ευκαιρία να διεκδικήσει εντός ολίγων ημερών και δεύτερη νίκη στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ όμως το θετικό είναι ότι ο Καναδός ζει (credit στον μεγαλόκαρδο Ντούσκο)…
Ο Μαυροβούνιος έχει αυξήσει την εμφάνιση των Off-screen επιθετικών δράσεων τις οποίες ο Περάσοβιτς είχε κλειδώσει στο συρτάρι αλλά ρεαλιστικά, η βελτίωση είναι ελάχιστη. Νομίζω πως το καθοριστικό χτύπημα για αυτή την πολύ κακή σε επίπεδο επιθετικής ανάπτυξης φετινή version των Βάσκων ήταν ο τραυματισμός του Γκαρίνο ο οποίος αποτελούσε παίχτη-κλειδί για την αμυντική της ένταση (έχει πέσει αισθητά) και τη παραγωγή καταστάσεων ανοιχτού γηπέδου μέσα από την άμυνα. Κάπως έτσι πηγαίνει στράφι η καταπληκτική σεζόν του Σενγκέλια. Παρ’όλα αυτά, η Μπασκόνια θα έχει μια τελευταία ευκαιρία για το come back, μιας και μέχρι τις αρχές Μαρτίου υποδέχεται στη Μπουέσα τη Ζάλγκιρις, τον Ερυθρό Αστέρα και την Άλμπα, τη στιγμή που η μοναδική της έξοδος σε αυτό το διάστημα θα γίνει στο Μόναχο.
UPDATE: Η Μπασκόνια έλυσε το συμβόλαιο του Στάουσκας λίγες ώρες πριν μετά από εισήγηση του Ιβάνοβιτς. Είχε 9.0 πόντους με 42.2% στο τρίποντο στη φετινή EL. παίζοντας είναι αλήθεια σε μια πολύ αρτηριοσκληρωτική επίθεση που δεν παρήγαγε Off screen-δράσεις, στηριζόμενη στο 1on1. Έχω την αίσθηση ότι σε άλλο περιβάλλον θα πήγαινε καλύτερα. Ο παίχτης με δημοσίευση του στο Instagram έκανε γνωστό ότι θα κάνει άμεσα εγχείρηση στο δεξί του γόνατο.
-ALBA BERLIN (8-16)
ORAT-DRAT: 113.8 (9)- 119.4 (18)
PACE: 72.6
LAST-5: 2-3
Την απολαμβάνω. Σε βαθμό που εκνευρίζομαι από το “What If” που γεννά η αμυντική της ανεπάρκεια και η δυσκολία της να εκτελέσει πρωτογενείς αμυντικές συνεργασίες σε 2-2 καταστάσεις. Η μεταφορά της παραδοσιακής ισπανικής ταχύτητας σε ανάπτυξη και εκτέλεση και οι συνεργασίες του συνόλου του Ρενέσες στο επιθετικό κομμάτι αποτελούν basketball porn. Και όλα αυτά με ένα πολύ νεανικό ανθρώπινο δυναμικό (η κολεγιακή version ομάδας στην EL) εντός ενός σπουδαίου βελτιωτικού αγωνιστικού πλαισίου αναφορικά με τις ατομικές δεξιότητες. Οι αθλητές που δουλεύουν με αυτόν τον πολύ σπουδαίο δάσκαλο μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται και να παίζουν σωστά το παιχνίδι. Ο Rokas Giedraitis μετράει στα τελευταία 12 ματς, 14.2 πόντους με 46.6% στα τρίποντα. Η Άλμπα είναι πολύ ανταγωνιστική, χάνοντας χωρίς μάχη τον τελευταίο (αρκετό) καιρό μόνο στο Κάουνας. Έκανε τρία σπουδαία διπλά σε Μιλάνο, ΣΕΦ και Βελιγράδι, παράγωγο του μπάσκετ της μιας (υψηλής αυστηρά) ταχύτητας. Η αποτελεσματικότητα στο decision-making του Σίκμα σε οριακές καταστάσεις αποτελεί σημείο αναφοράς. Αυτό που παρουσίασε φέτος η Άλμπα (και το κάνουν διαχρονικά τα σύνολα του Ρενέσες) συνιστά «πρόταση» για το άθλημα. Θα ήθελα να δω περισσότερες τέτοιες (διαφορετικού αγωνιστικού χαρακτήρα) που θα δώσουν άλλο χρώμα στη διοργάνωση.
16.ASVEL (9-15)
ORAT-DRAT: 106.9 (15)-117.0 (16)
PACE: 69.2
LAST-5: 1-4
Το εντυπωσιακό πρόσωπο του πρώτου μισού της σεζόν αποτελεί παρελθόν για τους Γάλλους και αυτό δεν είναι έκπληξη. Άλλωστε ήταν προφανές ότι έπαιζαν πάνω από τις δυνατότητες τους για καιρό. Η ASVEL έχει χάσει ξεκάθαρα έδαφος στη βαθμολογική κούρσα όμως περισσότερο από όλα, δυσκολεύεται να επιβάλλει πλέον τους στόχους της σε αγωνιστικό επίπεδο σημειώνοντας «βουτιά» στην απόδοση της. Το rebounding ισοδυναμεί με ένα, σημαντικό πρόβλημα. Όπως καταλαβαίνετε, δεν αρκεί η παρουσία ενός ελίτ ριμπάουντερ (Jekiri) στο ζωγραφιστό για να λυθεί ένα πρόβλημα που απαιτεί ομαδική δουλειά. Η επίδοση στον συγκεκριμένο τομέα εντάσσεται στο πλαίσιο του γενικότερου αμυντικού προβλήματος (μια ματιά στα ποσοστά των αντιπάλων εντός πεδιάς θα σας βοηθήσει να πάρετε μια γεύση). Από την άλλη, πολύ θετική είναι η ανταπόκριση των νέων παιδιών που παίρνουν σημαντικό χρόνο συμμετοχής πλέον. Εκτός του Maledon, o Strazel αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις ενώ ο Noua «φωνάζει» για μεγαλύτερο ρόλο (στα ματς της σεζόν που είχε 20+ λεπτά συμμετοχής γράφει 12.4 πόντους). Η ΑSVEL βρίσκεται δύο νίκες πίσω από την όγδοη θέση. Και δύο πίσω από την τελευταία. Η δυναμική της αυτή τη στιγμή δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική.
17.ΖΕΝΙΤ ST. PETERSBURG
ORAT-DRAT: 107.5 (14)-116.2 (14)
PACE: 68.8
LAST-5: 2-3
H Ζενίτ έχει ξεμείνει νωρίς στη σεζόν από στόχους (κάνει άσχημη πορεία φέτος στη VTB) όμως η παρουσία της στην Ευρωλίγκα είναι αξιοπρεπής. Επιδεικνύει μαχητικό χαρακτήρα παντού παλεύοντας όλα τα ματς παρά τις πολύ σημαντικές απουσίες που έχει να διαχειριστεί. Μετά το «»παρκάρισμα του Ponitka, τα προβλήματα των Renfroe-Iverson ήρθαν για να μειώσουν τον αριθμό των διαθέσιμων επιλογών για τον Πλάθα. Προσωπικά εκτιμώ ότι ένα σημαντικό μερίδιο για το ανταγωνιστικό (σε συνάρτηση με το υπάρχον δυναμικό πάντα) πρόσωπο των Ρώσων αναλογεί στον Ισπανό κόουτς ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό περιβάλλον (σετ παιχνίδι, επίθεση συνεργασίας, άμυνα με έμφαση στην προστασία του άξονα), κατάσταση που βοηθάει την Ζενίτ να διατηρεί ένα συγκεκριμένο επίπεδο απόδοσης ανεξάρτητα από τη μορφή του ρόστερ κάθε φορά. Το veteran leadership του Ουίλ Τόμας (12.0 πόντοι με 69.5% στα δίποντα στα τελευταία 8 ματς) αποτελεί σημείο αναφοράς για την ομάδα της Αγίας Πετρούπολης.
18. BAYERN MUNICH
ORAT-DRAT: 105.2 (17)-116.3 (15)
PACE: 70.0
LAST-5: 1-4
Η Μπάγερν διανύει μια μεταβατική περίοδο περιμένοντας την επερχόμενη αλλαγή στο τιμόνι του κλαμπ, με το βλέμμα ουσιαστικά στην ημέρα που ξημερώνει. Εξ ου και η επιλογή της να μην πάρει αποφάσεις κυνηγώντας κάτι καλύτερο στη φετινή διοργάνωση, μετά την αποπομπή Ράντονιτς. Η Ευρωλίγκα όμως είναι σκληρή και δεν συγχωρεί αυτούς που παραδίνονται. Η εικόνα των Βαυαρών (έχουν κερδίσει μόνο τη Μακάμπι στα τελευταία εννιά ματς) είναι ενδεικτική. Ο Κόστιτς κάνει μια προσπάθεια να βελτιώσει τις αμυντικές επιδόσεις του συνόλου του (υπάρχουν τέτοια δείγματα στα τελευταία παιχνίδια παρά τις ισάριθμες ήττες) και σε αυτό το πλαίσιο έχει ανακατέψει ελαφρά την τράπουλα δίνοντας ευκαιρίες σε παιδιά που μπορούν να φρεσκάρουν λίγο το αγωνιστικό πρόσωπο της Μπάγερν (Lessort και Zisco, τα παιδιά της Beobasket). Ο οργανισμός έχει μπροστά του ένα καλοκαίρι σημαντικών αποφάσεων όπου θα πρέπει να διαχειριστεί το τέλος των συμβολαίων σημαντικών μελών του εγχωρίου κυρίως κορμού.
Υ.Γ: Στους waivers λοιπόν δύο Boomers, “παιδιά” της σελίδας μας. Ο Ryan Broekhoff (καλοκαιρινή λίστα του 2015 όταν τελείωνε τη σεζόν με τη Μπεσίκτας και πριν υπογράψει στη Λόκο του Γιώργου Μπαρτζώκα) έχει την ποιότητα να βοηθήσει άμεσα αρκετές ομάδες της Ευρωλίγκας. Νομίζω όμως ότι το καλό του σουτ θα ήταν χρήσιμο και σε ομάδες του ΝΒΑ στην παρούσα φάση. Ίσως, μεγαλύτερο ενδιαφέρον να κρύβεται στην περίπτωση του Jonah Bolden. O 24χρονος F/C (είχαμε μιλήσει για αυτόν όταν αγωνιζόταν στη Σερβία) δεν κατάφερε να βρει τον δρόμο του στο rotation των Sixers παρά τις αρκετές υποσχέσεις που άφησε πέρυσι με την παρουσία του. Όπως σας έχω πει στο παρελθόν, στον Bolden εντοπίζονται στοιχεία “Σίνγκλετον”. Μπορεί να αμυνθεί και στις δύο γραμμές, είναι πολύ μακρύς και με καλό timing στο μπλοκ, παράγει συνεχώς deflections, έχει μέσα-έξω παιχνίδι και σαν εξτραδάκι, είναι αρκετά καλός πασέρ. Το ΝΒΑ του έδειξε ότι οφείλει να γίνει πιο ανθεκτικός, πιο σκληρός για να επιβιώσει απέναντι σε πιο μεγάλα κορμιά (οι Σίξερς τον έβλεπαν ακόμα και στο “5”). Νομίζω ότι ο Bolden (μετράει ήδη μια σεζόν στην EL με τη Μακάμπι) μπορεί να παίξει πραγματικά καλό μπάσκετ στην Ευρώπη.
Υ.Γ1: Ας μείνουμε ανοιχτοί στη καινοτομία και στο διαφορετικό. Το μπάσκετ εξελίσσεται, η πυρά ανήκει στο μακρινό παρελθόν και οι μάγισσες σήμερα είναι φίλες μας. Και εγώ με τη σειρά μου βλέπω πολλά τρωτά στο εγχείρημα των Ρόκετς όμως ο Ντ’Αντόνι είναι μια επιθετική ιδιοφυΐα και κάποιος που έχει καθορίσει τάσεις στο παρελθόν. Καταθέτει και πάλι μια νέα πρόταση. Ας δούμε πως θα εξελιχθεί. Ναι στη κριτική σκέψη, όχι στο μηδενισμό.
