Explicit Aggressiveness
Με όπλο τους τον aggressive χαρακτήρα οι δύο ελληνικές ομάδες επιτέθηκαν σε δύο από τις πιο αδύναμες άμυνες τις διοργάνωσης, κομματιάζοντας τον αντίπαλο χωρίς οίκτο. Στο ξεκίνημα του δευτέρου γύρου, οι «αιώνιοι» αποτελούν τα δύο σύνολα που κανείς στη διοργάνωση δε θέλει να αντιμετωπίσει. To Ηοοpfellas αναλύει..
Καλησπέρα σε όλους. Οι ελληνικές ομάδες επέστρεψαν στις επιτυχίες προτάσσοντας μια σαφή επιθετικότητα απέναντι σε δύο αντιπάλους με αμυντικές αδυναμίες (Αναντολού και Αρμάνι) για το 2-0 αυτής της εβδομάδας. Ο Παναθηναϊκός με τον Νικ Καλάθη πάλι στο παρκέ δεν άφησε πολλά περιθώρια στην Αναντολού σε ένα ματς όπου οι περιφερειακοί των πρασίνων που έρχονται από τον πάγκο (Παππάς, Λεκαβίτσιους, Ντένμον) έκλεψαν τη παράσταση. Ο πάγκος έδωσε την απαιτούμενη ενέργεια και στον Ολυμπιακό ο οποίος επιβλήθηκε εύκολα της Αρμάνι στο Φάληρο με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να βλέπει τη τριάδα των Μάντζαρη-Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ να επανέρχεται σε μια οριακή -σε επίπεδο stamina- περίοδο για τον Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι γνώρισαν μάλιστα την ήττα σήμερα στη Θεσσαλονίκη απέναντι σε έναν εξαιρετικό ΠΑΟΚ ο οποίος επικράτησε πλήρως σε φυσικό επίπεδο του αντιπάλου του. Τέτοιες βραδιές (όπως και αυτές που μας έδωσε η ΑΕΚ σε Κύπελλο και πρωτάθλημα απέναντι σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό) τις χρειαζόμαστε ως λίγκα..
Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας όμως, μερικές ημέρες πριν τα δύο πολύ μεγάλα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Μπασκόνια..
Ο Παναθηναϊκός δουλεύει εξαιρετικά για τους σουτέρ του..
Ο Παναθηναϊκός φέτος είναι μια από τις ομάδες που δουλεύουν καλύτερα για τους σουτέρ τους στην Ευρωλίγκα και το εντυπωσιακό 41.1% που σουτάρει beyond the arc σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Η επιθετική κατεύθυνση της ομάδας είναι διαφορετική σε σχέση με πέρυσι ενώ το παιχνίδι και η κίνηση μακριά από τη μπάλα που χαρακτηρίζουν τη φιλοσοφία του Πασκουάλ θέλουν να γίνουν το νέο trademark στο ΟΑΚΑ, κατά τη μετάβαση από την Heavy Pick & Roll επίθεση των χρόνων του Διαμαντίδη και του Ομπράντοβιτς, στη νεότερη εποχή. Πλέον η Pick & Roll δράση αποτελεί «εργαλείο» σε μια ευρύτερη δεξαμενή επιθετικής σκέψεως η οποία στοχεύει να χτυπήσει την άμυνα κατά τη μετακίνηση της, κατεύθυνση που ευθυγραμμίζεται με τα σύγχρονα trends του παγκοσμίου μπάσκετ αλλά έχει τις ρίζες της στο παρελθόν του αθλήματος.
Για παράδειγμα, ένα μεγαλύτερο ποσοστό των περυσινών Spain PnR Actions που «έτρεχε» η πράσινη επίθεση είχε ως στόχο να καθαρίσει τον άξονα και να δημιουργήσει τον δρόμο ώστε οι Καλάθης-Τζέιμς (όποιος εκ των δύο ήταν ο ball handler) να φτάσουν μέχρι τη καρδιά της ρακέτας και το lay up. Φέτος ο Παναθηναϊκός «τρέχει» αυτή τη δράση κυρίως σημαδεύοντας το pop out του wing screener που ανεβαίνει στο τρίποντο (χρησιμοποιώντας fake screens πολλές φορές για να χτυπήσει σε πρώτο χρόνο). Απέναντι στην Αναντολού είδαμε ένα μεγάλο μερός της γκάμας επιλογών της πράσινης επίθεσης για τους σουτέρ της στο μισό γήπεδο, κατεύθυνση η οποία (πρέπει να το υπογραμμίσουμε αυτό μιλώντας για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση με το σύνολο του Αταμάν) θέτει υποσυνείδητα την ομάδα σε έναν μεγαλύτερο βαθμό ετοιμότητας και ευκολίας προσαρμογής απέναντι σε άμυνες χώρου. Τα Weakside Staggered Screens που στήνουν οι Σίνγκλετον-Γκιστ (σε δύο περιπτώσεις στο ματς της Πέμπτης οι σουτέρ, Ντένμον-Ρίβερς, δεν εκτέλεσαν μετά από αυτά ενώ θα έπρεπε να το κάνουν)είτε συνιστούν μια ακολουθία κινήσεων σε ένα προσχεδιασμένο play είτε εντάσσονται ως δράση στη δεξαμενή των Read & React επιθέσεων (βλέπουν την ευκαιρία και δημιουργούν τη συνθήκη για εκτέλεση), ειδικά όταν με τη μπάλα στη δυνατή πλευρά βρίσκεται ο Καλάθης, μπορούν να συνδέσουν άμεσα, γρήγορα τον Παναθηναϊκό με το καλάθι απέναντι σε οποιαδήποτε άμυνα. Η ακολουθία του Shuffle, Screen και Rescreen που τρέχει η ομάδα για τον Λοτζέσκι είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του G/F από το Ουισκόνσιν. Οι Hammer δράσεις απλά απολαυστικές..
Όπως και ο Νικ Καλάθης. .
Απέναντι στη ζώνη του Αταμάν ο Παναθηναϊκός έπαιξε Horns αν και περισσότερο στηρίχτηκε σε μια μορφή υπερφόρτωσης που ενεργοποίησε ο Πασκουάλ η οποία με «δόλωμα» τη πιθανότητα post up δράσης του Γκιστ, έδινε ευκαιρία εκτέλεσης στην αδύνατη πλευρά και close out επίθεσης από τον άξονα. Επίσης, από τις Sideline Triangles (απέναντι σε προσωπική άμυνα) για τις οποίες μιλήσαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις, ο Ισπανός προπονητής πήγε σε συνεργασίες τριών παιχτών οι οποία όμως ευθυγραμμίζονταν στη περίμετρο στη διαταξη της 3-2 επίθεσης (ένας playmaker, ένας σουτέρ και στη μέση ένας screener) η οποία λειτούργησε και απέναντι στη ζώνη. Ο Παναθηναϊκός δουλεύει εξαιρετικά για τους σουτέρ του φέτος. Είναι ίδιον της ισπανικής προπονητικής σχολής άλλωστε.. Παρότι από τη second unit λείπει το playmaking του Καλάθη (αυτόματα η ομάδα δεν έχει τη δυνατότητα να συνδέσει τη δυνατή με αδύνατη πλευρά παρά μόνο με τη βοήθεια ψηλού παίχτη) και τα αρκετά καλά screens, η ομάδα του Πασκουάλ καταφέρνει να είναι αρκετά απειλητική από τη περίμετρο, επενδύοντας στη ροπή που παρουσιάζει στο να εκτελέσει από το ζωγραφιστό με τη προσωπική φάση του Παππά (εξαιρετικός απέναντι στην Αναντολού) και τα post ups του Βουγιούκα.
Συνολικά οι πράσινοι, μετά από 1,5 χρόνο υπό τον κόουτς Πασκουάλ έχουν προοδέψει σημαντικά στον τρόπο που διαβάζουν διαδραστικά μια κατάσταση (δείτε τα flare που βγαίνουν από αυτό που σου έχει δώσει η αντίπαλη άμυνα εκείνη τη στιγμή) και αυτό το χαρακτηριστικό κύριοι αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες για τους οποίους ο φετινός Παναθηναϊκός (χωρίς το σόου του Σίνγκλετον, τη τρομερή ικανότητα του Μάικ Τζέιμς στη προσωπική φάση και του Μπουρούση στο να φθείρει την άμυνα στο χαμηλό ποστ) είναι σαφώς καλύτερη επιθετικά ομάδα σε σχέση με πέρυσι. Το 108.5 σε όρους Offensive Rating έχει εκτοξευθεί στο 113.9. Το effective FG% ανέβηκε από το 51.6% στο 56.4%. Ο Σίνγκλετον σουτάρει τρίποντο με 48.1%. Ο Λοτζέσκι με 47.7%. Ο Ρίβερς με 41%. Ο Ντένμον με 43.9%.. Ο φετινός Παναθηναϊκός παίζει –εντός ενός διαφορετικού πλαισίου- καλύτερο, πιο ποιοτικό μπάσκετ συνολικά σε σχέση με πέρυσι. Μη κοιτάζετε λοιπόν τι έκανε ο κάθε αθλητής παλαιότερα με τη φανέλα του «τριφυλλιού». Προσπαθείστε να αποκωδικοποιήσετε τι θα μπορούσε να προσφέρει στο «σύστημα»..
-Η Αναντολού ήταν κακή και στη πραγματικότητα δεν απείλησε την ελληνική ομάδα. Είχε πρόβλημα στην εισαγωγική πάσα στο χαμηλό ποστ, έκανε (ως συνήθως) κατάχρηση ντρίμπλας και δεν έβαλε ποτέ ουσιαστικά την άμυνα του Παναθηναϊκού σε κατάσταση εγρήγορσης. Ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει ήταν οι δύο εναντίον δύο καταστάσεις των Σιμόν/Ντράγκιτς με τον Στίματς στη πλευρά (PnR και Give&Go αντίστοιχα). Ο Άνταμς πέτυχε απρόσμενα πολλούς πόντους παίζοντας προσωπική φάση απέναντι στους ψηλούς των πρασίνων όμως η συνολική δραστηριότητα (και η παραγωγικότητα) του δεν πλήγωσαν την ελληνική άμυνα. Το επιθετικό ριμπάουντ (πέτυχαν 13 πόντους από δεύτερες ευκαιρίες) τους έδωσε ώθηση στην επίθεση. Το Short Roll που λανσάρουν στα τελευταία ματς με τον Ντάνστον αναχαιτίστηκε άμεσα από την ελληνική άμυνα η οποία ανέμειξε τρίτο παίχτη από την άδυνατη πλευρά μόλις η μπάλα έβγαινε από τα χέρια του χειριστή των Τούρκων.
Το δίλλημα του Πασκουάλ για τον τρίτο ψηλό
Είναι προφανές ότι ο Τσάβι Πασκουάλ προσπαθεί ακόμα να βρει τον τρίτο παίχτη της frontcourt που θα αποτελέσει τη βασική υποστήριξη του διδύμου Σίγκλετον-Γκιστ, ερχόμενος ως πρώτη αλλαγή από τον πάγκο στο πράσινο rotation. Δυστυχώς ακόμα ούτε ο Βουγιούκας, ούτε ο Γκάμπριελ (χωρίς να είναι αρνητικοί) έχουν κάνει το βήμα παραπάνω που θα τους επιτρέψει να μείνουν στο παρκέ 12-15 λεπτά τη βραδιά, σε σταθερή βάση. Στη προηγούμενη ανάλυση μας για το ματς της Βαλένθια είχαμε εκφράσει τη γνώμη ότι στη τελική ευθεία (και με τον Γκιστ σε κακή βραδιά) ο Παναθηναϊκός έπρεπε να χαμηλώσει με τον Γκάμπριελ δίπλα στον Σίνγκλετον και να μην επιμείνει τόσο πολύ σε Big lineup με τον Βουγιούκα. Ο Έλληνας σέντερ δίνει post παιχνίδι στην επίθεση των πρασίνων και σουτάρει με 77.8% προσωπικές όμως το performance του μέχρι τώρα (λαμβάνοντας υπόψιν και την αναιμική παρουσία του στα μετόπισθεν) τον τοποθετεί στο status του τρίτου «5» και όχι της πρώτης αλλαγής στη θέση. Ο Γκάμπριελ από την άλλη δίνει περισσότερο athleticism και είναι πιο ενεργός στο κομμάτι του ριμπάουντ (2.2) δίνοντας καλύτερη άμυνα σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός όμως έχει έλλειμα συγκέντρωσης και στις δύο πλευρές του παρκέ που σε ορισμένες περιπτώσεις εκθέτει την ομαδική λειτουργία.
Ο Πασκουάλ του έδωσε την ευκαιρία απέναντι στην Αναντολού με τον Γκάμπριελ να κάνει high season σε λεπτά συμμετοχής με 16:46 (μόνο με τον Ολυμπιακό είχε αγωνιστεί πάνω από 14’) ανεβάζοντας τον στο rotation ως πρώτη αλλαγή στη γραμμή ψηλών, χωρίς όμως να ικανοποιήσει. Παρ’όλα αυτά, θεωρώ ότι ο Πασκουάλ θα προσπαθήσει πάλι με τον Αμερικανό φόργουορντ δίνοντας του την ευκαιρία να ανέβει στο rotation. Παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται «κιλά», ριμπάουντ και οντότητα στο post (ειδικά αμυντικά) δίπλα στους Γκιστ-Σίνγκλετον, η παρούσα κατάσταση στην αγορά σε συνάρτηση με τα «θέλω» της ομάδας και την εικόνα της στη διοργάνωση επιτρέπουν στον Πασκουάλ να πειραματιστεί με τη παρούσα στελέχωση.
Θάνατος από τη Weak Side
O Oλυμπιακός πέρασε «πάνω» από την Αρμάνι στο Φάληρο, σε ένα ματς όπου το τελικό σκορ δεν αντικατοπτρίζει τη διαφορά στο performance των δύο ομάδων, αδικώντας λίγο την ελληνική ομάδα. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν καλό μπάσκετ παίρνοντας από την αρχή το τιμόνι του παιχνιδιού, με μόνο μελανό σημείο τη χαλάρωση στη τέταρτη περίοδο όπου και δέχθηκαν 27 πόντους.
Νωρίτερα στη σεζόν είχαμε σταθεί στο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η περιφερειακή άμυνα των Λομβαρδών και οφείλεται εκτός των άλλων στη τάση που παρουσιάζουν οι παίχτες του Πιανιτζιάνι να φλοτάρουν συνεχώς προς τον άξονα ακόμα και όταν στη πραγματικότητα η αμυντική τακτική που έχουν επιλέξει τους το απαγορεύει. Ίσως είναι κάτι που πηγάζει από το αρχέγονο ένστικτο της αυτοπροστασίας στη βάση του ότι θέλουν να αποτρέψουν το πιο εύκολο καλάθι που δίνει στον αντίπαλο η βόλτα στον κεντρικό διάδρομο και η εκτέλεση από τη καρδιά της ρακέτας, σε ένα αμυντικό περιβάλλον με πολύ χαμηλό επίπεδο συνεργασιών και υψηλούς χρόνους στα rotations.
Ο κόουτς Σφαιρόπουλος σωστά είχε χτίσει το πλάνο του έχοντας συγκεκριμένους στόχους στο επιθετικό κομμάτι, ζυγίζοντας καλά τα αδύναμα σημεία της άμυνας των Λομβαρδών.
Πρώτον: Μετακίνηση της μπάλας από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά, υπομονή και καλή κυκλοφορία με στόχο να αναγκάσουν τον αντίπαλο να πάει «βαθιά» (είτε σε επίπεδο περιστροφών» είτε σε αυτό των συνεργασιών) στο αμυντικό του κομμάτι δοκιμάζοντας τα όρια και τη συνοχή της Αρμάνι στα μετόπισθεν.
Δεύτερον: Αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας για εκτέλεση στο ανοιχτό γήπεδο απέναντι σε μια άμυνα ιδιαίτερα ευάλωτη σε transition καταστάσεις.
Νομίζω πως ο Ολυμπιακός παίρνει πολύ καλό βαθμό αναφορικά με το ποσοστό επιτυχίας στην υλοποίηση των επιθετικών του στόχων. Η ελληνική ομάδα «έσπειρε θάνατο» σημαδεύοντας την ιταλική weak side, με τους παίχτες του Πιανιτζιάνι να είναι κακοί στη close out άμυνα και στην άμυνα βοήθειας σε κάθε πιθανή της έκφραση. Παίχτες της κλάσης του Σπανούλης κάνουν τέτοιες άμυνες με τα ..κομματάκια τιμωρώντας το παραμικρό λάθος.
Σημείωση: Στα 6 ματς με τον Σπανούλη στο παρκέ, ο Ολυμπιακός σουτάρει με 35.1% από το τρίποντο και γράφει 16.8 τελικές για 11.5 λάθη. Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως για τη σωστή ανάγνωση της βελτίωσης των ερυθρολεύκων σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης και λειτουργίας στο επιθετικό κομμάτι, είναι ότι πέτυχαν αυτή τη βελτίωση χωρίς το βαρύ σασί τους στη γραμμή ψηλών για μεγάλο διάστημα, μιας και οι Μιλουτίνοφ-Πρίντεζης ήταν «εκτός» για συνεχόμενα ματς. Με αυτούς τους δύο πίσω (και τον τρόπο που επηρεάζει τις άμυνες η παρουσία τους ) και τον Σπανούλη υγιή, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μπορεί να αισιοδοξεί ότι ο Ολυμπιακός θα είναι σε θέση να ανοίξει ακόμα πιο αποτελεσματικά άμυνες στο μισό γήπεδο.
Αξίζει δε σε ορισμένες περιπτώσεις να προσέξετε τις αμυντικές θέσεις των παιχτών του Πιανιτζιάνι μακριά από τη μπάλα κάθε φορά που η επίθεση του Ολυμπιακού εξελίσσεται ανεβαίνοντας ένα «σκαλοπάτι» μέχρι τη τελική εκτέλεση.
Η αδυναμία της Αρμάνι να βγάλει τον ball handler από τον κεντρικό διάδρομο στέλνοντας τη μπάλα στις γωνίες σε συνθήκες αμυντικού transition ήταν χαρακτηριστική. Ο Ολυμπιακός πάτησε σε αυτή φτάνοντας εύκολα μέχρι τη καρδιά της ιταλικής ρακέτας, με τους φόργουορντ του Σφαιρόπουλου να φορούν τη μάσκα του finisher.
Το πρόβλημα της Αρμάνι στα μετόπισθεν τείνει πλέον να γίνει διαχρονικό. Σίγουρα αφορά εν μέρει ολόκληρη την ιταλική λίγκα και τη κατεύθυνση που έχει πάρει αυτή τα τελευταία χρόνια. Οι Λομβαρδοί και φέτος, όπως και πέρυσι, παρουσιάζουν τη χειρότερη άμυνα ολόκληρης της Ευρωλίγκας. Τη σεζόν 2015-16 το «αμυντικό βατόμουρο» πήγε στη Σάσσαρι (το Μιλάνο ήταν 5ο από το τέλος σε σύνολο 24 ομάδων) ενώ το 2013-14 η Αρμάνι εμφάνισε την τρίτη χειρότερη άμυνα στη διοργάνωση. Είναι ένα στατιστικό που πρέπει να προβληματίσει το κλαμπ αλλά και ολόκληρο το ιταλικό μπάσκετ, η λίγκα του οποίου πάσχει τα νεότερα χρόνια από μια αθλητική διεμφυλικότητα ακολουθώντας τα, εκ διαμέτρου αντίθετα με την ένδοξη ιστορία και τη βάση του αθλήματος στη γειτονική χώρα, αμερικανικά πρότυπα.
Η υγεία που φέρνει ο ενεργός παίχτης-ρόλων
Το καλύτερο νέο της βραδιάς για τον Ολυμπιακό ήταν ότι έφτασε σε μια νίκη, η οποία τον βοήθησε να ανέβει στη κορυφή της βαθμολογίας, παίρνοντας ώθηση από τους παίχτες-ρόλων του. Aπό τη πρώτη στιγμή λειτουργίας της, η σελίδα μας έχει εστιάσει στη σημασία του παίχτη-ρόλων μέσα στη σεζόν για την ανάπτυξη του παιχνιδιού μιας ομάδας, ειδικά σε αυτό το πολύ υψηλό επίπεδο. Είναι το είδος του παίχτη που δίνει ώθηση και φρεσκάδα σε ένα σύνολο, την έξτρα ενέργεια και τη δυνατότητα «προσαρμογών» που θα χρειαστεί ένας προπονητής εκτελώντας στο παρκέ αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα που δε χρίζουν μεγάλης προσοχής από το ευρύ κοινό αλλά ουσιαστικά στηρίζουν το αγωνιστικό οικοδόμημα.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πήρε ένα πολύ παραγωγικό βράδυ από παιδιά που έτσι κι αλλιώς λόγω εμπειρίας είναι ψηλά στην ιεραρχία της ομάδας (Παπανικολάου-Παπαπέτρου, αρκετά καλοί και οι δύο) ενώ παράλληλα είχε τη πολυτέλεια (παρά την απουσία του Ρόμπερτς) να ξεκουράσει τον Στρέλνιεκς (αγωνίστηκε λιγότερο από 7’) και να επαναφέρει ομαλά τους Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ. Το δίδυμο των Τολιόπουλου-Ουίλτζερ έκλεψε τη παράσταση. Ο Καναδός κεφαλαιοποίησε την εμπειρία της άμεσης βουτιάς στα βαθιά στα παιχνίδια που ο Πρίντεζης έμεινε εκτός, κάνοντας το καλύτερο του παιχνίδι με την ερυθρόλευκη φανέλα. Η αυτοματοποιημένη εκτέλεση του Καναδού από τη περιφέρεια αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με το ενεργό rotation του Ολυμπιακού. 15 πόντοι με 5/8 σουτ σε 16’ με τον Καναδό να σουτάρει με 43.8% από το τρίποντο στις δέκα πρώτες του εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό. Ο Τολιόπουλος ήταν μάλλον δεδομένο ότι θα είχε την ευκαιρία του. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στα σχεδόν 15 λεπτά τα οποία παρέμεινε στο παρκέ ήταν η ικανότητα του να δεί την αδύνατη πλευρά με skip πάσα, χαρακτηριστικό που έλειπε από την επίθεση του Ολυμπιακού στο διάστημα απουσίας του Σπανούλη. Ο 21χρονος γκαρντ πρέπει σύντομα (με χρονοδιάγραμμα το επόμενο 1.5 έτος) να αρχίζει να ανεβάζει το status του εντός του εσωτερικού ανταγωνισμού της ομάδας πατώντας στα διαφορετικά του χαρακτηριστικά. Δεν είναι τόσο μακρινό αυτό όσο μπορεί να φαίνεται στο μάτι σας σήμερα.. Δεν είναι έτοιμος ακόμα, όμως εάν δουλέψει όπως πρέπει μέσα σε αυτό το διάστημα θα «ζητήσει» ως αγωνιστική οντότητα κάτι παραπάνω από τον ρόλο του πέμπτου γκαρντ στο rotation του Ολυμπιακού.
Υ.Γ: Έχουμε καινούργιο «παίχτη» στη μάχη για μια θέση στη post season.. H Μπαρτσελόνα μετά από πολλά ηλεκτροσόκ αρχίζει και δείχνει σφυγμό. Η δυναμική του status της είναι σε συνεχώς ανοδική πορεία αυτή τη στιγμή. Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ ήταν απολαυστική.. Οι Καταλανοί κέρδισαν κατά κράτος τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες απέναντι σε ένα σύνολο που έχει δημιουργηθεί ώστε να κερδίζει σε αυτό του είδους το μπάσκετ. Ο Σίτο άνοιξε τις αποστάσεις στο μισό γήπεδο με την αρκούδα να έχει μεγάλο πρόβλημα στο να διαχειριστεί τα aggressive cuts των γηπεδούχων προς το καλάθι (5-out διάταξη επίθεσης) και τη μάχη θέσεως στη καρδιά της ρακέτας στο 1 in- 4 out πλαίσιο επίθεσης. Η Μπαρτσελόνα διαθέτει τη Νο2 άμυνα της διοργάνωσης, παίζει στο υψηλότερο τέμπο και παράγει σκορ με το μεγαλύτερο ποσοστό συνεργασιών στη λίγκα. Τόσο τη Πέμπτη στο ΟΑΚΑ όσο και τη Παρασκευή στη Buesa Arena, πάμε για μεγάλες μάχες σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εβδομάδες της σεζόν..
Y. Γ1: Ο ΠΑΟΚ έπαιξε αρκετά καλή άμυνα σήμερα στη Πυλαία απέναντι στον Ολυμπιακό. Σε επίπεδο τακτικής (σωστή ενεργοποίηση των double teams στο low post, μεθοδική επιλογή των σουτ του τύπου εκτέλεσης που θα παραχωρήσει σε κάποιες περιπτώσεις) και πνευματικής προσέγγισης. Πολύ physical, αρκετό hustling και deflections που δυσκόλεψαν την αποστολή του αντιπάλου στο να βρει ρυθμό. Σας είπα τη βραδιά της ανακοίνωσης του ότι ένας παίχτης σαν τον Phil Goss (σε δαιμονιώδη κατάσταση σήμερα) έλειπε από τον ΠΑΟΚ. Είναι σημαντικό για μια ομάδα του BCL να μπορεί να ανταγωνιστεί σε φυσικό και αθλητικό επίπεδο ένα σύνολο όπως αυτό του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Οι ερυθρόλευκοι έχουν πρόβλημα όταν δεν είναι αυτοί το σύνολο με τη μεγαλύτερη ενέργεια στο παρκέ (το είδαμε και στο Μπάμπεργκ). Και «πέφτουν» από τα πολλά λάθη..
Υ.Γ2: «Τις περισσότερες φορές χρειάζεται μια προσθήκη ή απλά μια αφαίρεση ενός αθλητή από ένα ρόστερ για να βρεις τη χρυσή τομή..» Daniele Baiesi
