EL FINAL FOUR 2016, BERLIN: Η κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού.. (Remake..?)

Μπορεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας να σπάσει τη κατάρα που την κυνηγάει και να αποθέσει τα κοσμήματα του ρόστερ της στον βασιλικό θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Δυο πεινασμένα underdogs, η -έχουσα αίμα πειρατή- Λαμποράλ Κούτσα και η Λοκομοτίβ Κουμπάν του Γιώργου Μπαρτζώκα, περιμένουν στην είσοδο για την αυλή του παλατιού ενώ ο “μέγας μάγιστρος” Ζέλικο Ομπράντοβιτς χαμογελάει σαρδόνια και στους τρεις δελφίνους ετοιμάζοντας τους χώρο για το νησί των Νεκρών. Το Hoopfellas κάνει τις εκτιμήσεις του για τις τεράστιες μάχες του Final Four του Βερολίνου..

Bερολίνο. Το τέλος του δρόμου σε μια σεζόν που μας κράτησε όλους στα ..δάχτυλα των ποδιών. Και το στέμμα να περιμένει τον τελικό νικητή. Η σύνθεση των τεσσάρων διεκδικητών σίγουρα φέρνει συνειρμούς στη σκέψη όλων μας μιας και τα ερωτηματικά είναι πολλά.

Είναι η ώρα για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, μετά το εκπληκτικό προσωπικό του performance στη post season, να επιστρέψει στον θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ διαλύοντας κάθε αμφιβολία για το ποιος παραμένει ακόμα το “αφεντικό” των πάγκων;
Θα μπορέσει επιτέλους η ΤΣΣΚΑ Μόσχας να σπάσει τη κατάρα που έχει εγκατασταθεί πάνω από τον οργανισμό στη συγκεκριμένη φάση της διοργάνωσης ή το μαύρο σύννεφο θα επιστρέψει στο τέλος και αυτών των παιχνιδιών; Μπορεί ο Δημήτρης Ιτούδης να χριστεί ως το “νέο αφεντικό” στον χώρο;
Σας πηγαίνω ένα χρόνο πίσω και αντιγράφω -ουσιαστικά μεταφέρω στον χρόνο- τις σκέψεις μου και τον παραλληλισμό της κατάστασης που βιώνει η αρκούδα (των 13 παρουσιών στα τελευταία 14 F4) τα τελευταία χρόνια με τον τίτλο της ανάρτησης..

“Το «πλήρωμα» του Βατούνιν μοιάζει καταραμένο. Και ο θησαυρός που κατέχει (τεράστιες επενδύσεις και το μεγάλο μπάτζετ) είναι ίσως η ίδια του η κατάρα που, όπως και στην ταινία του Γκορ Βερμπίνσκι, μεταμορφώνει τους πειρατές σε σκελετούς κάθε βράδυ υπό το φως του φεγγαριού. Ο συσχετισμός είναι έντονος εάν συνδυάσετε τις εικόνες της αγνώριστης ΤΣΣΚΑ σε πολλά ματς των F4 (υπό το φως του φεγγαριού..) με τους παίχτες (πειρατές) να μεταμορφώνονται προς το χειρότερο (σκελετοί)..”’ 

Μπορεί η παρουσία ενός Champ όπως ο Γιώργος Μπαρτζώκας να εμπνεύσει τους μαχητές του μετατρέποντας τον Έλληνα κόουτς στον νέο “τσάρο” του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Σκεφτείτε το λίγο..

Και τέλος, η απόλυτη “Σταχτοπούτα”. Το Outsider, Λαμποράλ Κούτσα, έτοιμη να γράψει μια από τις ωραιότερες ιστορίες στα χρονικά του αθλήματος..
Τα ματς που ξεκινούν το βράδυ της Παρασκευής έχουν σταθερές και παραμέτρους οι οποίες πρέπει να ζυγιστούν. Λεπτομέρειες που μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα και όσα πιστεύουμε μέχρι τώρα. Όποιος γνωρίζει την ατμόσφαιρα αυτών των παιχνιδιών, τα ταυτίζει απλά με μια ζαριά.. Είναι ακριβώς έτσι; Πάμε μαζί να δούμε τα ζευγάρια..

Fenerbahce vs Laboral Kutxa

Μεγάλη μάχη με αντιπάλους δύο πάγκους που προσεγγίζουν διαφορετικά το άθλημα και φέτος έχουν βάλει τη πινελιά τους έντονα στο αγωνιστικό προφίλ των ομάδων τους. Η Φενέρ είναι μια ομάδα με σταθερότερη αγωνιστική βάση, δεδομένου του ότι μπορεί να σε κερδίσει με κάθε τρόπο ενώ παράλληλα διαθέτει την ικανότητα να προσαρμόζεται κάθε φορά στο αγωνιστικό πλαίσιο του εκάστοτε παιχνιδιού, δείγμα του Two-way χαρακτήρα της ο οποίος συνάδει με τη σύγχρονη τάση του αθλήματος. Η Λαμποράλ από την άλλη είναι, περισσότερο από κάθε σύνολο στη φετινή διοργάνωση, η ομάδα-πειρατής. Έχει αυτό το allegro style πασπαλισμένο με δώσεις ατομικισμού, πείτε το ακόμα και τυχοδιωκτισμού σε αγωνιστικά πλαίσια, όμως είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πάνω σε αυτή τη βάση δύο σημαντικές παραμέτρους:

-Οι Βάσκοι είναι μια εξαιρετική αμυντική ομάδα, πολύ καλά δουλεμένη στα μετόπισθεν και αυτό ακριβώς το στοιχείο αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα της φετινής τους επιτυχίας. Όλα τα υπόλοιπα (Μπουρούσης, Αμερικανοί γκαρντς, ικανότητα στο ένας με έναν, transition offense κλπ.) έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Περάσοβιτς ήταν ότι πέτυχε τη δέσμευση κάθε παίχτη του για το καλύτερο δυνατό effort στο αμυντικό κομμάτι διοχετεύοντας το τρομερό ποσοστό ενέργειας (πραγματικό εργοστάσιο ορισμένες φορές..) που κουβαλάει η ομάδα του, στα μετόπισθεν.
-Αυτό το γρήγορο μπάσκετ, με το “πράσινο” για άμεση εκτέλεση και ροπή στη προσωπική φάση ήταν ο μοναδικός τρόπος ώστε να δουλέψει αυτό το σύνολο και να αναδείξει τις αρετές του μακιγιάροντας τα προβλήματα του. Μια ομάδα χωρίς πηγές δημιουργίας, με περιφερειακούς scoring guards η οποία έμοιαζε με πρόβατο επί σφαγή σε καταστάσεις μισού γηπέδου απέναντι σε πραγματικά καλά δουλεμένα αμυντικά σύνολα. Αυτό το επιθετικό στυλ του “ανορθόδοξου πολέμου” ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αναδειχθούν τόσα πολλά πρόσωπα σε ένα ρόστερ με αυτή τη συγκεκριμένη δομή.

Η Φενέρ κρατάει το χέρι του “Νονού” και φτάνει για δεύτερη σερί χρονιά στο F4 της Ευρωλίγκας. Είναι κατά τη προσωπική μου γνώμη η πιο ισορροπημένη ομάδα εδώ και αρκετό καιρό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μετά τα αρκετά λάθη της περασμένης διετίας έχτισε τη φετινή της προσπάθεια πάνω σε μια άρτια στελέχωση (τη καλύτερη ανάμεσα στον ανταγωνισμό κατά την εκτίμηση της σελίδας πριν το ξεκίνημα της σεζόν) και στη περυσινή της εμπειρία την οποία χρησιμοποίησε σωστά για να “μεγαλώσει”. Ο χαρακτήρας της μέσα στη σεζόν δείχνει αυτό ακριβώς. Ότι “μεγαλώνει” σαν οργανισμός.. Ειδικά η σειρά απέναντι στη πρωταθλήτρια Ρεάλ, ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον κεραυνό που χτύπησε με τον τραυματισμό του Βέσελι με τον προπονητή να βγαίνει μπροστά με μια εκτυφλωτική λάμψη ως (ούτως ή άλλως) το “προσώπου αυτού του οργανισμού” σηματοδότησαν ορισμένες από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του κλαμπ.

Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς γνωρίζει ότι σε αντίθεση με τη σειρά των playoffs και τον Παναθηναϊκό, έχει απέναντι του μια ομάδα και ένα προπονητή που θα σημαδέψει και θα επιτεθεί αλύπητα στις αδυναμίες του δικού του συνόλου. Το κλειδί σε επίπεδο τακτικής για τον συγκεκριμένο ημιτελικό θα είναι ο ρυθμός. Οι επιδιώξεις των δύο αντιπάλων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες μιας και οι Βάσκοι κυνηγούν το ανοιχτό γήπεδο και την εκτέλεση απέναντι σε άμυνες που δεν έχουν προλάβει να στηθούν χτυπώντας στα δευτερόλεπτα αυτής της transition μεταβατικής διαδικασίας ενώ οι Τούρκοι έχουν εγκαταστήσει το “βαρύ σασί” της επίθεσης τους στο μισό γήπεδο.

Σημείωση: Και οι δύο επιθέσεις βασίζονται στη προσωπική φάση αλλά έχουν μια τελείως διαφορετική δομή και φτάνουν στη τελική εκτέλεση μέσα από μια τελείως διαφορετική διαδικασία και ένα σαφώς διαφορετικό πλαίσιο. Οι Βάσκοι βασίζονται κατά κόρον σε pure ένας εναντίον ενός καταστάσεις ενώ οι Τούρκοι ψάχνουν με περίσσεια υπομονή το miss match και γενικότερα τη πλεονεκτικότερη για αυτούς κατάσταση στην επίθεση τους και επιτίθενται πάνω σε αυτό προσπαθώντας να αξιοποιήσουν κάθε ευεργετική επίδραση που προκύπτει ακριβώς από μια τέτοια κατάσταση.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η Φενέρ διακρίνεται στο επιθετικό κομμάτι από έναν “κυνισμό” και μια έντονη δόση ρεαλισμού τη στιγμή που η Λαμποράλ ποντάρει σε μια επίθεση ρυθμού η οποία όταν και εφόσον “πατήσει” μπορεί να σκοτώσει. Επιστρέφω λοιπόν στη παραπάνω επισήμανση μου. Ο ρυθμός θα είναι το κλειδί για αυτό το ματς. Το Dynamic-Fast pace στυλ των Βάσκων απέναντι στο Gritty-Low pace της Φενέρ. Η προσωπική άμυνα, οι χαμηλοί χρόνοι στα recovers και ο έλεγχος της μπάλας στο αμυντικό κομμάτι θα είναι η ναυαρχίδα στο πλάνο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Είναι ένας προπονητής που παραδοσιακά “παραδίδει” στην εντέλεια απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις.. Όπως έχουμε σημειώσει και νωρίτερα στη σεζόν, οι Βάσκοι τρέχουν πολλές 2-2 ή 3-3 καταστάσεις στην επίθεση δουλεύοντας πολλά Flare Screens για Cutting ή Shooting (James/Bertans) μακριά από τη μπάλα (με πηγή δημιουργίας συνήθως το post και ξέρετε ποιον..) ακόμα και σε πρώτο χρόνο κατά τη μετάβαση από το εισαγωγικό transition play στην επίθεση μισού γηπέδου. Για τη Φενέρ το να ελέγξει τη μπάλα είναι κομμάτι ζωτικής σημασίας. Θα χρειαστεί σωστή επίθεση που θα εξασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για ετοιμότητα/ισορροπία στο αμυντικά transition και “πόδια” έτοιμα να “τρέξουν μαζί” με τον αντίπαλο (ballhandler ή όχι) και να κατευθύνουν τη μπάλα. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο Ομπράντοβιτς θα προσπαθήσει με αυτόν τον τρόπο (έλεγχο της μπάλας) να χρησιμοποιήσει το overdribbling ως στοιχείο που θα δυναμώσει την άμυνα του λειτουργώντας κάθε φορά θετικά για αυτήν και τη ροπή των περιφερειακών του αντιπάλου για κατά μέτωπον επίθεση ως “δόλωμα” σπρώχνοντας τους προς τα μέσα όπου ο ίδιος θα έχει σκάψει “μαύρη τρύπα”. Αν αυτή η τακτική αποδειχθεί επιτυχημένη μπορεί να δώσει πολλούς transition πόντους στους Τούρκους. Ο Περάσοβιτς γνωρίζει με τη σειρά του ότι αυτή τη φορά δε μπορεί να χτίσει μια αμυντική τακτική πάνω στην αδυναμία του αντιπάλου να ευστοχήσει σε ενδιάμεσα μετά από ντρίμπλα σουτ όπως έκανε απέναντι στον Παναθηναϊκό δεδομένου του ότι η Φενέρ έχει σπεσιαλίστες του midrange οι οποίοι μπορούν να τιμωρήσουν ανεπανόρθωτα μια τέτοια επιλογή (Σλούκας, Ντίξον, Ντατόμε, Μπογκντάνοβιτς).

Ο Κροάτης επίσης ξέρει ότι η ομάδα του χρειάζεται πρωτίστως ένα σπουδαίο αμυντικό παιχνίδι για μείνει όρθια απέναντι στους Τούρκους. Θα τζογάρει, είμαι σίγουρος για αυτό και στις δύο πλευρές του παρκέ προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα κλίμα υπέρ της Λαμποράλ εντός των τεσσάρων γραμμών. Ουσιαστικά, θα πετάξει το μπαλάκι στον αντίπαλο γνωρίζοντας ότι με αποτελεσματική Pick & Roll άμυνα (Get through τακτική με τον Χάνγκα και τους Αμερικανούς γκαρντ) ίσως καταφέρει να κερδίσει εκατοστά στο παρκέ ώστε να ως φυσική συνέχεια να είναι αποτελεσματικότερος αμυνόμενος κοντά στο καλάθι το οποίο θα σημαδέψει ο Ομπράντοβιτς στην επίθεση του (αναμένεται πιθανόν από το ξεκίνημα να φορτώσει μπάλες στον Ούντοχ). Η διαχείριση των φάουλ επίσης θα παίξει μεγάλο ρόλο στο πλαίσιο που θα διαμορφωθεί στο παρκέ αναφορικά με τον ρυθμό που θα κινηθεί η επίθεση της Λαμποράλ και τους έξτρα πόντους από την άλλη που πάντα στοχεύει η Φενέρ από τη γραμμή των προσωπικών.
X-Factor: USA Forces. Η άμυνα των γκαρντ της Φενέρ απέναντι στα αντίστοιχα της Λαμποράλ. Εκτιμώ ότι ο Ομπράντοβιτς θα βγάλει μπροστά τον Χίκμαν (ο οποίος έχει περπατήσει αυτή τη διαδρομή) ακόμα και δίπλα στον Ντίξον. Ο Χίκμαν είναι κλειδί στη transition άμυνα ενώ ο σκληροτράχηλος Ντίξον μπορεί να βάλει το χέρι του “πάνω” στους περιφερειακούς των Βάσκων. Γαρνιτούρα η άμυνα του Ούντοχ ψηλά. Αυτή η τριάδα μπορεί να δώσει το κατάλληλο αμυντικό boost που χρειάζεται η Φενέρ. Από την άλλη, το δίδυμο Άνταμς-Χάνγκα βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Ο Αμερικανός πόιντ γκαρντ σκοράρει μέσα στον Μάιο 22 πόντου μ.ο με 42.4% στο τρίποντο και είναι ο παίχτης που θα καθορίσει πολλά για τη Λαμποράλ στο παρκέ τη Παρασκευή το βράδυ. Ο Χάνγκα (ίσως ο πραγματικά καλύτερος αμυντικός παίχτης αυτής της σεζόν στην Ευρωλίγκα) έχει σημειώσει συνολικά 38 πόντους με 15/22 σουτ στα τελευταία δύο ματς των Βάσκων και θα παίξει τον ρόλο του Defensive stopper απέναντι στο δίδυμο των Μπογκντάνοβιτς-Ντατόμε. Προσωπικές νίκες των δύο παιχτών της Λαμποράλ στο δικό του πεδίο ο καθένας σημαίνουν αυτόματο “πράσινο” για τους Βάσκους..

Η μάχη των MVP..

Η μονομαχία του Γιάννη Μπουρούση με τον Γιαν Βέσελι συγκεντρώνει τα περισσότερα φώτα. Μιλάμε για δύο από τους καλύτερους ψηλούς στα ευρωπαϊκά γήπεδα αυτή τη στιγμή. Δε σας κρύβω πως μέχρι τον Φεβρουάριο ήμουν πεπεισμένος ότι η ψήφος μου για τον MVP της σεζόν φέτος θα πήγαινε στον Τσέχο αλλά μετά την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα νομίζω ότι τώρα ο δικός μας ψηλός δικαιούται περισσότερο τον τίτλο και από τον Βέσελι και από τον (τελικό νικητή) Ντε Κολό με την έννοια ότι είναι ο μόνος από τους τρεις που η συμμετοχή του ή όχι επηρεάζει τόσο δραστικά το status της ομάδας του. Τα ένας εναντίον ενός τους (γιατί με Βέσελι και Ούντοχ, ο Ομπράντοβιτς θα δώσει προσωπικές άμυνες πάνω στον Έλληνα ψηλό) θα είναι από τα Highlights της αναμέτρησης.
Εκτίμηση: Συναισθηματικά θα ήθελα να δω τη Λαμποράλ να βγαίνει ζωντανή από αυτή τη μάχη όμως εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο. Η Φενέρ είναι η πιο ισορροπημένη ομάδα και πιθανόν το πιο δυνατό χαρτί για τον τίτλο σε αυτό το F4. Έχω την αίσθηση ότι η άμυνα της θα βάλει δύσκολα στην επίθεση των Βάσκων (η οποία πετάει πραγματικά φωτιές τον τελευταίο καιρό) κρατώντας τους χαμηλά. Ο Περάσοβιτς, σε τακτικό επίπεδο, θα προσπαθήσει να πουλήσει τρέλα όμως ο Ζοτς δεν αγοράζει. Gritty win για τη Φενέρμπαχτσε..

CSKΑ Μoscow-Lokomotiv Kuban


Σούπερ ντέρμπι ανάμεσα σε δύο ρώσικες ομάδες και δύο σπουδαίους Έλληνες προπονητές από το οποίο ίσως λείπει η γαρνιτούρα της εντυπωσιακής κερκίδας και του τρόπου με τον οποίον αντιμετωπίζονται τέτοια ματς πιο χαμηλά, στο νότο.. ΤΣΣΚΑ και Κουμπάν συναντήθηκαν και νωρίτερα στη σεζόν. Μια φορά στο Κρασνοντάρ στις αρχές Νοέμβρη όπου η “αρκούδα” με τον Τεόντοσιτς σε σπουδαίο βράδυ και παίχτη-κλειδί τον Τζάκσον πήρε το διπλό (65-77) από την -χωρίς Ράντολφ και Τζάνινγκ εννοείται- Λοκομοτίβ και μια στη Μόσχα όπου η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα πλήρωσε τον αντίπαλο της με το ίδιο νόμισμα κερδίζοντας με 88-94. Εκείνη τη βραδιά ο Ράντολφ (28 πόντοι) καθάρισε τη μπουγάδα στο τέλος απέναντι στο δίδυμο Τεόντοσιτς-ΝτεΚολό το οποίο συνολικά σκόραρε 56 πόντους οι οποίοι όμως δεν έφτασαν για τους γηπεδούχους..

Το ζευγάρι απαρτίζουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες, σε επίπεδο αγωνιστικής κατεύθυνσης, ομάδες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η CSKA είναι η πιο ποιοτική, αυτή με το μεγαλύτερο star quality και το περισσότερο βάθος. Πάνω σε αυτά τα γνωρίσματα της έχει χτίσει το παιχνίδι και τον αγωνιστικό της χαρακτήρα παρουσιάζοντας (σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχει “χαμηλώσει” και άλλο φέτος αφήνοντας για τα καλά πίσω τα παραδοσιακά ρωσικά μεγέθη) ένα fast pace παιχνίδι και τη καλύτερα δομημένη επίθεση της φετινής διοργάνωσης. Μια επίθεση πραγματική μηχανή παραγωγής, με ροή, κίνηση, πηγές δημιουργίας, πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας, διαφορετικά “κέντρα βάρους” κάθε φορά και αυτοματισμούς, χτισμένη πάνω στις σπουδαίες δεξιότητες των παιχτών της. Από την άλλη πλευρά η Κουμπάν είναι σίγουρα η πιο hard nosed-ομάδα στο ζευγάρι. Ένα σκληροτράχηλο (σε όλα τα επίπεδα) σύνολο το οποίο παίζει σύγχρονο μπάσκετ έχοντας επενδύσει πάνω στο αμυντικό κομμάτι το οποίο αποτελεί τη βάση του παιχνιδιού της Λοκομοτίβ και στην ικανότητα του συντριπτικού ποσοστού των παιχτών της να ανοίξουν τις άμυνες στο μισό γήπεδο με αποτελεσματική περιφερειακή εκτέλεση.

H CSKA είναι η καλύτερη Shooting team της διοργάνωσης. Στο TOP-16 σούταρε με 56.3% στα δίποντα και 43.1% στα τρίποντα (πρώτη και στις δύο κατηγορίες). Η ικανότητα των παιχτών της να δημιουργήσουν ρήγμα και να μεταφέρουν τη μπάλα από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη με μεγάλη ταχύτητα είναι απλά παροιμιώδης ενώ το οπλοστάσιο της διαθέτει πληθώρα snipers που δύσκολα λαθεύει. Η Λοκομοτίβ με τη σειρά της είναι η ομάδα που βασίζει την επίθεση της στη περιφερειακή εκτέλεση περισσότερο από κάθε άλλη. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε το πόσο έχει βελτιώσει τη κυκλοφορία της μπάλας της σταδιακά μέσα στη σεζόν όπου πρόσθεσε σημεία αναφοράς στην επίθεση της όπως το individual talent του Ράντολφ (ο οποίος αναλαμβάνει να τελειώσει τις περισσότερες φάσεις από κάθε άλλον συμπαίχτη του) και την ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση και το παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια του Τζάνινγκ. Στο δεύτερο μισό της σεζόν, η Κουμπάν δουλεύει πολύ πιο ομαδικά για τα καλάθια της ανεβάζοντας θεαματικά το ποσοστό των Assisted FGs στο 67.3% (1η στο TOP-16) τη στιγμή που στη κανονική περίοδο η ομάδα έμοιαζε μάλλον περισσότερο σε ..Λαμποράλ σε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι (μόλις 57.6%, 20η..). Άλλωστε η συγκεκριμένη ομάδα έχει χτιστεί με παίχτες που ξέρουν να πασάρουν και να παίζουν “μαζί” καλλιεργώντας ένα πνεύμα αλτρουισμού.
Συναισθηματική νοημοσύνη..

Αυτό το οποίο (οι περισσότεροι άλλωστε το γνωρίζετε) δε μου αρέσει και δε με έχει πείσει στη φετινή CSKA είναι η άμυνα της. Δεν έχει καταφέρει να βρει ισορροπία (μιλώντας για συνέχεια δηλαδή από “χοντρά” λεπτά έως συνεχόμενα παιχνίδια) στο συγκεκριμένο κομμάτι και σε πολλές των περιπτώσεων εμφανίστηκε να αδυνατεί να ελέγξει ένα παιχνίδι γιατί δε μπορούσε να δώσει Defensive stops. Αυτός ο soft χαρακτήρας της στα μετόπισθεν προσωπικά μου έχει καρφώσει ένα μεγάλο ερωτηματικό στο μυαλό σχετικά με το εάν η “αρκούδα” μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την αδιαμφισβήτητη ποιότητα της σε αυτά τα παιχνίδια που θα κρίνουν όλη τη χρονιά. Προσωπικά θεωρώ ότι το πρόβλημα της “αρκούδας” συγκεκριμένα στα μετόπισθεν πηγάζει από τη συναισθηματική νοημοσύνη (μια έννοια που έχει βαθύτερες ρίζες σε αυτόν τον οργανισμό) αυτού του συνόλου το οποίο απλά δεν έχει φτιαχτεί για να μπορεί να εστιάσει σε βάθος χρόνου στο αμυντικό κομμάτι ξεπερνώντας καταστάσεις με αφετηρία την άμυνα. Μη σας κάνει λοιπόν εντύπωση εάν δείτε τη low pace Λοκομοτίβ (71.5, το χαμηλότερο στο TOP-16) να είναι έτοιμη να χτυπήσει τον αντίπαλο στο transition, κομμάτι όπου αμυντικά η “αρκούδα” αντιμετωπίζει πρόβλημα. Το μεταξύ τους ματς στη Μόσχα είναι ενδεικτικό των αδυναμιών της CSKA να ελέγξει και να σταματήσει τη μπάλα με την άμυνας της να μη φτάνει έγκαιρα στις θέσεις της κατά τη μεταφορά στα μετόπισθεν. Το κρατάμε αυτό..

Adjustment: Ο Δημήτρης Ιτούδης ετοιμάζει τον μπαρουτοκαπνισμένο Τζάκσον για τον Ντιλέηνι αν και μη σας κάνει εντύπωση (αναλόγως πως θα κυλίσει το παιχνίδι) εάν τελικά τα περισσότερα λεπτά πάνω στον Smooth Criminal της Κουμπάν τα πάρει ο εξαιρετικός Χίγκινς. Οι δύο Αμερικανοί μπορούν να αποτελέσουν κλειδιά στο παιχνίδι της “αρκούδας” γιατί έχουν ποιότητα, βγάζουν ενέργεια και παρουσιάζουν αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα σε δεύτερους ρόλους χαρακτηριστικό που εκτιμάται πολύ (και πληρώνεται..) στο τοπ-επίπεδο. Ο Τζάκσον μπορεί να μετατρέψει την άμυνα σε άμεση επίθεση κάτι που έχει ανάγκη η CSKA ενώ ο Cold blooded-Χίγκινς, αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς παίχτες φέτος στη διοργάνωση, σουτάρει με το εντυπωσιακό 54.4% στο τρίποντο στα 27 ματς της Ευρωλίγκας.. Δε θα μου κάνει εντύπωση να ανεβάσει εκεί (απέναντι στον Ντιλέηνι) ο Ιτούδης κάποια στιγμή και τον Κουρμπάνοβ (με τον οποίον ο Έλληνας κόουτς ρυθμίζει τα μεγέθη στα σχήματα του χαμηλώνοντας ή ψηλώνοντας ανάλογα με την περίσταση). Ο Ρώσος φόργουορντ έχει την ικανότητα να αμυνθεί στη περιφέρεια (όχι τόσο να κυνηγήσει σε ένα δάσος από screen έναν τέτοιο παίχτη αλλά να μείνει μαζί του σε ένας ένας καταστάσεις πάνω στη μπάλα) και πολλές χρησιμοποιείται εκεί για να ανοίξει τη γκάμα αμυντικών επιλογών στην αντιμετώπιση του Pick & Roll. Εκτιμώ ότι και στην επίθεση θα πάρει μπάλες στο post (η CSKA συνήθως ξεκινάει τα παιχνίδια βάζοντας τη μπάλα εκεί) ενώ παράλληλα είναι ο καλύτερος ριμπάουντερ της ομάδας και το δυναμικό του στυλ παιχνιδιού του επιτρέπει να παίζει ως Big-3, δίνοντας στον κόουτς Ιτούδη την ευκαιρία να ματσάρει σε ύψος κοντά σχήματα στη frontcourt με τον Χάινς στο “5”. Πάντως η παρουσία του Broekhoff στο “3” της Κουμπάν δίνει την ευκαιρία στο προπονητικό επιτελείο της CSKA να χρησιμοποιήσει σχήματα με τρία γκαρντς δεδομένου του ότι ο Αυστραλός δεν έχει post παιχνίδι ώστε να δημιουργήσει φθορά τραβώντας χαμηλά κοντύτερο αντίπαλο.
Switch Everything..

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας εκτιμώ ότι θα μείνει σταθερός στη φιλοσοφία του και θα επιλέξει “αλλαγές” στην άμυνα του, πολύ πιθανόν πατώντας σε μια “Switch Everything” τακτική όσο προχωράμε στο παιχνίδι η οποία έχει βγάλει τη Κουμπάν πολλές φορές στον αφρό φέτος. Θεωρώ ότι στο τέλος το παιχνίδι θα πάει πολύ στο ένας με έναν (μη ξεχνάμε ότι και στην αντίπαλη όχθη υπάρχουν ψηλοί όπου ο Χάινς ή το δίδυμο των φόργουορντς Βορόντσεβιτς-Κουρμπάνοβ οι οποίοι μπορούν να μείνει μπροστά από περιφερειακό). Σε αυτό το πεδίο, η CSKA (στην επίθεση της) έχει παίχτες που μπορούν να διαβάσουν άμεσα miss match καταστάσεις και να παίξουν ένας εναντίον ενός μιας και είναι πολύ ικανοί στη προσωπική φάση ενώ η Κουμπάν διαθέτει ένα σύνολο με εξαιρετικά πόδια που παράγει χαμηλούς χρόνους στις αμυντικές περιστροφές και συνολικά μια πολύ αποτελεσματική άμυνα. Στα φετινά ματς που παρακολούθησα, ο κόουτς Ιτούδης -στις περιπτώσεις που μετά το σκριν ακολουθούσε δυναμική, στα όρια του trapping, άμυνα του αντίπαλου ψηλού- έβγαζε άμεσα τη μπάλα στη κορυφή και χτυπούσε με κάθετες πάσες του Βορόντσεβιτς σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο. 

Η ομάδα του Κρασνοντάρ έχει τα γκαρντς για να διαθέσει σε αμυντικούς ρόλους πάνω στη φημισμένη περιφέρεια των Μοσχοβιτών. Περιμένω τον Μπίκοβ (ή τον Βορόνοβ) πιθανόν πάνω στον ΝτεΚολό στο αρχικό σχήμα ενώ δεν αποκλείεται να ανέβει ο Κλαβέρ στο “3” για να κλειδώσει τις post ευκαιρίες του Κουρμπάνοβ ενώ στο άλλο μισό του παρκέ θεωρώ ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας θα ενθαρρύνει παιχνίδι πάνω στον Τεόντοσιτς π.χ με τον Ντρέηπερ ή τον Τζάνινγκ, με τον Ντιλέηνι (σωστά) να περιμένει με πολύ υπομονή τη κατάλληλη ευκαιρία για τη δική του επίθεση, όταν θα νιώσει ότι το παιχνίδι έρχεται σε αυτόν. Όπως είδαμε και στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα πάντως, η Κουμπάν παρουσίασε τα καλύτερα της διαστήματα όταν δεν αφηνόταν στη δίνη του τριπόντου και σε αυτή τη ροπή στη περιφερειακή εκτέλεση που τη χαρακτηρίζει φέτος αλλά προσπαθούσε να τελειώνει περισσότερες προσπάθειες γύρω από το ζωγραφιστό μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους στην επίθεση της. Εδώ, ο Άντονι Ράντολφ ήταν το βαρόμετρο δεδομένου του ότι οι Ρώσοι ακουμπούσαν συνεχώς στις iso καταστάσεις με τον Αμερικανό στα 5.5-6 μέτρα, πατώντας στην ικανότητα του να σουτάρει από μέση απόσταση ή να βάλει τη μπάλα στο παρκέ. Ο συγκεκριμένος παίχτης (πιθανόν και η αποτελεσματικότητα στο midrange παιχνίδι που υποκαθιστά την έλλειψη καθαρού post player και εκτέλεσης στο ρόστερ) θα είναι κομβικός για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα στον ημιτελικό της Παρασκευής. 

Κλειδί για την εξέλιξη του παιχνιδιού το οποίο θα κρίνει πολλά για τις δύο ομάδες εκτιμώ ότι θα είναι το κομμάτι του ριμπάουντ. Για αυτό και στη πλευρά της Λοκομοτίβ ίσως αυτό το κλειδί να βρίσκεται στα χέρια του Βίκτορ Κλαβέρ ο οποίος πιθανόν να είναι ο παίχτης-ρόλων που θα δώσει την έξτρα ώθηση. Δεν έχει αποκτήσει ακόμα αυτόν τον χαρακτήρα (του παίχτη που βγαίνει μπροστά σε αυτά τα μεγάλα ματς) όμως μετά το καλοκαίρι αυτό δείχνει ότι μπορεί να αλλάξει. Φέτος σουτάρει με 41.8% τρίποντο, κατεβάζει 5.9 ριμπάουντ στη διοργάνωση και διακρίνεται για το hustling του το οποίο θα χρειαστεί η Λοκομοτίβ τη Παρασκευή στη Mercedes-Benz Arena.
Eκτίμηση: 50-50. H CSKA υπερέχει σε ποιοτικό βάθος και προσωπικότητα όμως το παιχνίδι θα είναι σκυλομαχία και η Λοκομοτίβ μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτό το είδος μάχης εμπνεόμενη από τον προπονητή της. Θεωρώ ότι η Κουμπάν έχει καλή τύχη να βγει όρθια από τον ημιτελικό απέναντι σε μια CSKA που έχει ναι, παραπάνω όπλα αλλά δεν είναι τόσο φαβορί στο συγκεκριμένο παιχνίδι όσο παρουσιάζεται. Πάμε για παιχνιδάρα.. Και ελπίζω στην είσοδο σε μια νέα εποχή όπου δύο σπουδαίοι Έλληνες προπονητές θα καθιερώσουν τη δική τους προσωπική (αγωνιστικά πάντα) κόντρα σε παιχνίδια τίτλων σε αυτό το επίπεδο..

Υ.Γ: Ο Άρης έχει κάνει πνευματική υπέρβαση με μπροστάρη τον προπονητή του, Δημήτρη -Coach of the Year Hands down- Πρίφτη, ο οποίος πήγε πολύ βαθιά (πνευματικά) για να γυρίσει μια φαινομενικά δυσμενή, “στημένη” κατάσταση για την ομάδα του, υπέρ της. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έπραξε σωστά με το “τρίο Στούτζες” αφήνοντας τους εκτός, θέλοντας να χρησιμοποιήσει εκτός των άλλων το γεγονός για να συσπειρώσει την ομάδα του και να διατηρήσει ψηλά το επίπεδο συγκέντρωσης. Κατάσταση που δούλεψε, προσωρινά όμως. Το να επιστρέφεις από ένα τόσο κακό πρώτο ημίχρονο απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο (παλεύοντας με το “άδειασμα” που σου χτυπάει τη πόρτα μετά τη νίκη στο τρίτο ματς), είναι μεγαλύτερο και από την ίδια την ισοφάριση για τον Άρη. Μπράβο και πάλι σε όλους..