Aπό Jim Conway στις 10 Δεκεμβρίου 2014

Κατηγορίες

Ετικέτες

Το Hoopfellas ανοίγει και πάλι το προσωπικό του γήπεδο και διοργανώνει ένα ονειρικό 3 on 3 τουρνουά με τις καλύτερες τριάδες παιχτών που είδαμε σε συλλόγους, οι οποίοι έφτασαν τουλάχιστον μέχρι το Final-Four στην Ευρωλίγκα, την τελευταία δεκαετία. Ποια υπερισχύει? Το μπαλάκι στα δικά σας χέρια..

Classic ανάρτηση σήμερα, πλησιάζοντας στα Χριστούγεννα.. Ήμουν σε (μπασκετική) νιρβάνα προχθές όταν συνέλαβα την ιδέα και σκέφτηκα ότι θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις του κοινού του Hoopfellas για αυτό το εικονικό 3 on 3 τουρνουά. Διάλεξα, σε χρονοδιάγραμμα δεκαετίας, την καλύτερη τριάδα που έχει παρουσιάσει κάθε τοπ-ευρωπαϊκός σύλλογος (μια αυστηρά από καθένα, κατά τη γνώμη μου την καλύτερη) με την οποία έφτασε τουλάχιστον σε ένα Final-Four. Απευθύνομαι λοιπόν σε εσάς, παραθέτοντας τις 8 κορυφαίες κατά τη γνώμη μου, για να αναφέρετε την προτίμηση σας. Τα κριτήρια είναι flexible.. Σαφώς και συμπεριλαμβάνονται τίτλοι, νίκες, διάρκεια, επίπεδο συνεργασίας, θεάματος ή αποτελεσματικότητας. Η ουσία όμως είναι ότι σας δίνω τη βάση για να κάνουμε μια πολύ ωραία συζήτηση, να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε και -γιατί όχι- να βγάλουμε όλοι μαζί ένα πόρισμα..

Για να σας ..μπάσω (μπασκετικός όρος) στο κλίμα του γαλαξία των αστεριών, επιβάλλεται να ακούσετε το κομμάτι πριν ξεκινήστε το μπασκετικό αυτό road trip, ως προϊόν έμπνευσης..

Immediate Music- Serenata Immortale

PS: Το καλύτερο που διάβασα είναι ότι ακούγοντας το συγκεκριμένο βλέπεις τη γάτα σου (που μόλις μπαίνει στο δωμάτιο) σαν λιοντάρι..

Τζάμπολ..

Baskonia 2007
Πριγκιόνι-Ρακόσεβιτς-Σκόλα

Αλητεία.. Χημική ένωση Αργεντίνων με έναν εκ των πιο σκληροτράχηλων Σέρβων με εκρηκτικό αποτέλεσμα. Εκείνη η Τάου, τη περίοδο που στο τιμόνι της είχε τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς, παρουσίασε ένα ..άλλο μπάσκετ, δίνοντας άλλο νόημα σε αυτό που λέμε καταιγιστικός ρυθμός. Η Μπουέσα είχε πάρει έξτρα κλήση.. (Η κατηφόρα) καθώς το up tempo style των Βάσκων βασισμένο στη συγκεκριμένη τριάδα ήταν ότι πιο εντυπωσιακό μπορούσε να δείς τότε στη Γηραιά Ήπειρο από άποψη θεάματος. Οι δύο Αργεντίνοι είχαν ήδη (πέρα από τα αμυντικά σωφρονιστικά μπατσάκια..) χτίσει μια από τις καλύτερες pick’n roll συνεργασίες που είδε ποτέ το άθλημα και ο “Ράκο” οδηγούσε την Ευρωλίγκα στο σκοράρισμα με 16.2 πόντους και το εκκωφαντικό -για παίκτη των προσπαθειών του- 47.4% στα τρίποντα.. Ριμπάουντ (κρατώντας με ..ψιλές τον αντίπαλο στη πλάτη) ο Σκόλα, γρήγορη πρώτη πάσα στον Πριγκιόνι, κεφάλι ψηλά και χωρίς ντρίμπλα πάσα 12 μέτρων στον Ρακόσεβιτς, μια ντρίμπλα πάτημα και εκτέλεση από το τρίποντο στο transition.. Χρατςςς..

CSKA Moscow 2005-08
Παπαλουκάς-Λάνγκτον-Σμόντις

Πολύ υψηλά στάνταρντς ποιότητας από την CSKA τη τριετία αυτή. Με τη συγκεκριμένη τριάδα στο παρκέ η “αρκούδα” αγωνίστηκε σε τρεις τελικούς Ευρωλίγκας, κατακτώντας τους δύο (απέναντι στη Μακάμπι) και χάνοντας έναν μετά από επική μάχη στην Αθήνα. Και οι τρεις παίκτες σημάδεψαν την σύγχρονη εποχή της ομάδας καθώς αποτέλεσαν τις σταθερές στην half-court offense του Μεσίνα, μια από τις ακριβέστερες σε execution επιθέσεις μισού γηπέδου που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Το πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι του Σμόντις ήταν η βάση, ο Λάνγκντον αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους executive shoters που είδε η λίγκα (και το πρότυπο του καλοπροπονημένου σουτέρ με αυτοματοποιημένη κίνηση και σεμιναριακό ξεμαρκάρισμα) ενώ ο Παπαλουκάς ήταν ο “τσάρος”, αυτός που “έτρεχε” τα πάντα στο παρκέ. Σε αυτό το πλαίσιο (pick’n roll based offense με αρκετό post παιχνίδι με Σμόντις και σουτέρ ακροβολισμένους γύρω του όπως ο Λάνγκτον) μεγαλούργησε ο Έλληνας πόιντ γκαρντ στη Μόσχα, με την τριάδα αυτή να γράφει τις δικές της Glory days στη διοργάνωση..

Montepaschi Siena 2006-10
Μακιντάιρ-Καουκένας-Στόουνρουκ

Η “συμμορία” της πόλης των Ιπποτών, της μεγαλύτερης μπασκετικής δυναστείας που είδε η γειτονική χώρα στη σύγχρονη εποχή. Είναι οι ..τρεις φανέλες που κρέμονται ακόμα στο Παλα Μενσάνα και έφεραν τη Μοντεπάσκι στο πάνω ράφι της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης με αίμα και ατελείωτες εργατοώρες στο γήπεδο. Για τους συγκεκριμένους (λόγω συμπάθειας) μπορώ να μιλάω με τις ώρες, δεδομένου του ότι έχω ζήσει από πολύ κοντά αυτή τους την ..αναρρίχηση μέχρι το προσωπικό τους πικ. Ο Μακιντάιρ υπήρξε ο καλύτερος one on one παίκτης στην Ευρώπη για αρκετό διάστημα, μια πηγή παραγωγής και δημιουργίας που σκότωνε τον αντίπαλο κρατώντας τη μπαγκέτα στο fast pace-style του Πιανιτζιάνι, τη στιγμή που δίπλα του είχε έναν από τους καλύτερους finishers (καταπληκτικά πόδια, δυνατό κορμί, αμερικανική παιδεία, φονικό ένστικτο, υψηλό IQ) και πιο ολοκληρωμένους off guards όπως ο Καουκένας και τον παίκτη-ψυχή του κλαμπ, Σόουν Στόουνρουκ, τον καλύτερο αμυντικό της εποχής στην Ευρώπη μετά τον Διαμαντίδη. Η Σιένα αυτοκτόνησε το ’08 στη Μαδρίτη χάνοντας έναν ημιτελικό που έπρεπε να πάρει περίπατο από τον Σαρπ και την εμμονή της στο τρίποντο..

Real Madrid 2013-14
Ροντρίγκεθ-Ρούντι Φερνάντεθ-Μίροτιτς

Σίγουρα ένας από τις πιο ταλαντούχους πυρήνες που είδε η διοργάνωση ποτέ. Έδωσαν ατελείωτο show στη regular season και άγγιξαν το τρόπαιο φτάνοντας δις στον τελικό, χάνοντας όμως την ευκαιρία να βάλουν το όνομα τους στη Βίβλο της διοργάνωσης με χρυσά γράμματα. Η Ρεάλ του Λάσο έγινε η ομάδα που όλοι αγαπούν να μισούν (μεγάλη η συμβολή του Ρούντι εδώ..) αλλά και η ομάδα που όλοι θέλουν να βλέπουν να ανοίγει το ..νίτρο στο παρκέ. Ο Ροντρίγκεθ δημιούργησε τη μπασκετική εκδοχή της ταινίας “The Prestige” μεταφέροντας τη στο παρκέ, ενώ ο Ρούντι με τον Μίροτιτς ως γνωστό διατηρούν δύο από τα πιο πλήρη οπλοστάσια ευρωπαίου αθλητή. Οι “Μερένγκες” ήταν χάρμα στο ανοιχτό γήπεδο, μάγεψαν με την ταχύτητα και τις συνεργασίες τους στο σετ παιχνίδι όμως γονάτισαν υπό την πίεση ενός τελικού δύο φορές και κυνηγούν -χωρίς τον Μίροτιτς πλέον- ακόμα την εξιλέωση.

Barcelona 2009-13
Ναβάρο-Μάικλ-Λόρμπεκ

Άλλη μια πολύ σπουδαία τριάδα παικτών που άφησαν το δικό τους στίγμα στη διοργάνωση και πάτησαν κορυφή το 2010 στο Παρίσι, με τον Ναβάρο μάλιστα να παίρνει τον τίτλο του MVP σπίτι του. Ο Λόρμπεκ ήρθε τη χρονιά του τίτλου για να αντικαταστήσει τον Ιλιασόβα και αποτέλεσε τη σταθερά στο μισό γήπεδο για τον Πασκουάλ με το post/face up παιχνίδι του και την ικανότητα να σκοράρει από όλες τις αποστάσεις. Ο Μάικλ εξελίχτηκε στον πιο πλήρη φόργουορντ του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ στο τοπ-επίπεδο. Τεράστιος παίκτης και μαχητής, τρομερά αποτελεσματικός από τα 5.5 μέτρα και μέσα, ασυγκράτητος όταν επιθετόταν στο καλάθι. Για τον Ναβάρο δε χρειάζεται να γράψω κάτι. Ένας ζωντανός θρύλος της διοργάνωσης, ο απόλυτος ηγέτης της Μπαρτσελόνα και φονιάς των γηπέδων της Ευρωλίγκας. Το πρόβλημα υγείας του Μάικλ δε τους άφησε να διεκδικήσουν την επόμενη σεζόν τον τίτλο και γενικά αποτέλεσε τροχοπέδη σε αυτά που θα μπορούσαν να παρουσιάσουν έστω και εάν η ομάδα έδειξε συνέπεια επιστρέφοντας το 2012 και ’13 στο Final-Four.

Maccabi Tel Aviv 2005
Γιασικεβίτσιους-Πάρκερ-Βούισιτς

Όταν μιλάμε για “τριάδα” σε αυτό το επίπεδο, είναι νομίζω η πιο κλασσική και η πρώτη που μας έρχεται στο μυαλό του καθενός. Η Μακάμπι των ημερών τους έφερε το απόλυτο showtime στην Ευρώπη κατακτώντας back to back τίτλους το 2004 και το ’05. Το ότι στα χρόνια αυτά ο Άντονι Πάρκερ (κάτι σαν τον Τζόρνταν της διοργάνωσης) και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (ο ..Ματζικ) έδιναν μάχη για τον τίτλου του καλύτερου παίκτη της Ευρώπης -ενώ ο Βούισιτς έφερνε πίσω στα γήπεδα παραστάσεις που μόνο ο Σαμπόνις είχε προσφέρει από τη θέση “5”- λέει πολλά. Η Μακάμπι τότε έπαιξε το μπάσκετ της υπεροχής κατακτώντας τα πάντα, με τους δύο ταχυδακτυλουργούς να κρύβουν τη μπάλα και τον Πάρκερ να κρεμιέται από τα καλάθια. Απίστευτη χημεία μεταξύ τους..

Olympiakos 2012-13
Λο-Σπανούλης-Χάινς (Πρίντεζης)

Είναι η μόνη ομάδα που έβαλα από το παράθυρο και ..τέταρτο καθώς ήμουν μεταξύ Πρίντεζη και Λο, με τους δύο παίκτες να έχουν τεράστια συμβολή στο back to back των ερυθρολεύκων. Η τριάδα των Λο-Σπανούλη-Χάινς είναι ίσως η πιο σκληροτράχηλη (μαζί με αυτήν των Βάσκων..) της λίστας με τα αποθέματα καρδιάς να περισσεύουν. Ο Ολυμπιακός τη διετία αυτή πρώωτα φόρεσε το μανδύα του underdog αφήνοντας τους πάντες με το στόμα ανοιχτό στη Πόλη και έπειτα έκανε επίδειξη winning mentality στο Λονδίνο. Τη στιγμή που ο Σπανούλης έκανε establish στο status του ως το “the boss” της διοργάνωσης οι δύο Αμερικανοί αποτελούσαν την ιδανική πανοπλία του, τους bodyguards στη περιφέρεια και τη γραμμή των ψηλών. Οι Λο και Χάινς αποτέλεσαν για διαφορετικούς λόγους δύο overachievers που με το against all odds στυλ τους έδωσαν μοναδική ώθηση και έναν “τραχύ” χαρακτήρα στους ερυθρόλευκους ώστε να πατήσουν στην κορυφή της Ευρώπης κανοντας τους πάντες να υποκλιθούν.

Panathinaikos 2007
Διαμαντίδης-Σισκάουσκας-Μπατίστ

Εντάξει, με βάση τη διάρκεια ο Αντώνης Φώτσης θα ήταν το ιδανικό κομμάτι δίπλα στον 3D και Iron Mike ασυζητητί, όμως η τότε κέντα της σεζόν 2006-07 με την προσθήκη του Σισκάουσκας δημιούργησε ίσως την πιο fundamental τριάδα ever. Μιλάμε για τρείς εν δυνάμει διεκδικητές για τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της Ευρώπης. Ο Διαμαντίδης με τον Μπατίστ έχτισαν ένα δίδυμο φόβητρο που όμοιο του δε θα ξανασυναντήσουμε εύκολα στη διοργάνωση και αποτέλεσαν το trademark του Παναθηναϊκού στην Obradovic area μετπυσιώνοντας ιδανικά τη φιλοσοφία του Σέρβου mastermind στο παρκέ. Pick & roll offense, hard nosed defense στο απόλυτο. Αυτό έφερε ο Παναθηναϊκός στο τραπέζι με τους δύο σούπερ-σταρς του να αποτελούν τους πυλώνες των επιτυχιών με φοβερά (και κυρίως clutch) performance και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Σίσκα τώρα έγραψε τη δική του ιστορία. Έκατσε στο βάθρο του “κορυφαίου” αλλά για ίσως για λιγότερο από όσο αναμενόταν. Αλτρουιστής, winner, κινητό σεμινάριο προσποίησης, ολ-αράουντ παίζοντας καθαρά 4 θέσεις, κόλλησε ιδανικά στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού μέχρι να έρθει ο πακτωλός χρημάτων της ΤΣΣΚΑ και να τον μεταφέρει στη Μόσχα. Εκείνη όμως η χρονιά (2007) αναπολείται σαν μια από τις κορυφαίες στην ιστορία της ομάδας, με τους πράσινους να κατακτούν το τρόπαιο στον περίφημο τελικό της Αθήνας.