ΑΝΗΦΟΡΟΣ..

O Παναθηναϊκός βρέθηκε πολύ κοντά στο να βιώσει μια κατάσταση αντίστοιχη με αυτή που βίωσε ο Ολυμπιακός στον Φόρουμ της Λομβαρδίας. Πολύ κοντά.. Αντέδρασε όμως και κέρδισε κάτι που ίσως του φανεί χρήσιμο στη συνέχεια. Η νέα έκδοση της ΕΑ7, αυτή δηλ. του TOP-16, ξεσηκώνει εικόνες όντως από την θρυλική Παλά Έστρα και τη Μοντεπάσκι των τελευταίων χρόνων, κυρίως όσον αφορά το agressiveness στο αμυντικό κομμάτι (ο Μπάνκι, ως άλλος.. Τομ Θίμποντο, ήταν υπεύθυνος για αυτό στη Σιένα) αλλά η αλήθεια είναι ότι απέχει αισθητά ακόμα σε αποτελεσματικότητα στις συνεργασίες και στην transition offense από τη “χρυσή ομάδα” της Τοσκάνης που σάρωσε τους τίτλους στην Ιταλία.

–Θέλω να δώσω ένα credit στον Μπάνκι για μια ακόμα φορά. Την Πέμπτη το βράδυ είδαμε την πλήρη απενεργοποίηση της πράσινης pick & roll offense. Ο Ιταλός κόουτς έχει δημιουργήσει τη δική του αμυντική παράδοση απέναντι στις ελληνικές pick & roll-based επιθέσεις, καθώς την τελευταία διετία τόσο απέναντι στον Ολυμπιακό όσο και στον Παναθηναϊκό είδαμε αρκετές καλές σκέψεις και προετοιμασία με έμφαση στη λεπτομέρεια από μέρους του. Αν θυμάστε έχει να επιδείξει πολύ καλές αμυντικές παραστάσεις με διάφορου τρόπους/επιλογές και αυτό λέει κάτι.. Έχουμε δεί την περίφημη 3-2 ζώνη με τον Μος στο κέντρο απέναντι στο κεντρικό pick n’roll του Ολυμπιακού, μεικτές άμυνες με αλλαγή από χώρου σε προσωπική, καταστάσεις καθαρού 2 εναντίον 2 ή ζώνες προσαρμογής.. Απέναντι στον πρωταθλητή Ελλάδας, ο Ιταλός έπιασε το μάξιμουμ απέναντι στο βαρύ σασί της πράσινης επίθεσης επιλέγοντας προσωπική άμυνα και διαφορετική αντιμετώπιση ανάλογα με τον σκρίνερ και φυσικά τον δικό του, αμυνόμενο ψηλό σε συνάρτηση πάντα με τη θέση του play στο παρκέ. Είδαμε να παίζει hedge out με τον Μέλι στον πράσινο δημιουργό, ένα πολύ ενεργητικό help& recover (που πολλές φορές ερχόταν στα όρια αλλαγής δίνοντας χώρο για drive και περιμένοντας “πίσω” ) με τον Σάμιουελς, hedge με τον Λαβάλ στο κεντρικό pick n’roll και “πίσω” (δίνοντας και πάλι το πράσινο για drive) στο side pick n’ roll. Το Μιλάνο είναι μια ομάδα που βρίσκει ρυθμό από την άμυνα της ενώ το αμυντικό της rotation είναι μάλλον το ταχύτερο στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει νομίζω πιο γρήγορη ομάδα στις περιστροφές αυτή τη στιγμή, ειδικά όταν ο Μος βρίσκεται σε μια από τις 2 θέσεις των φόργουορντς..


–Και όμως, θα μου πείτε.. Ο Παναθηναϊκός σκόραρε το αρκετά καλό για τα στάνταρντς του νούμερο των 75 πόντων σημειώνοντας 49 στο 2ο ημίχρονο. Σαφώς. Αλλά με ποιό τρόπο..? Και ναι, έχει σημασία αυτό και μάλιστα μεγάλη, εαν κάποιος αναρωτιέται. Κυρίως για το τι μπορούμε να δούμε στη συνέχεια από την ελληνική ομάδα. Με τον Διαμαντίδη στο χειρότερο φετινό του παιχνίδι, η αποτελεσματική λειτουργία στο μισό γήπεδο πήγε βόλτα στη.. Vittorio Emanuele και η ελληνική ομάδα κρατήθηκε στη ζωή από “πόντους ενέργειας”. Hustle plays, δεύτερες ευκαιρίες και ανοιχτό γήπεδο. Αυτές ήταν οι πηγές παραγωγικότητας των πρασίνων με πρωταγωνιστές το αμερικανικό δίδυμο των Γκιστ-Ράιτ. Το θέμα είναι, μπορεί να βασιστεί ο Παναθηναϊκός σε έναν τέτοιο “τρόπο” επίθεσης? Μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει σταθερά στο παραγωγικό του κομμάτι σε τόσο μεγάλο βαθμό? Σαφώς και όχι. Ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει τους αντιπάλους στο μισό γήπεδο, στο “πεδίο” που η ομάδα έχει δουλευτεί για να το κάνει, με ναυαρχίδα το execution του Διαμαντίδη. Αυτή είναι η φύση της. Είμαι σίγουρος ότι το προπονητικό επιτελείο λοιπόν προβληματίστηκε  από το επιθετικό κομμάτι της ομάδας περισσότερο από ότι νομίζουν μερικοί..

-Ο Ζακ Ράιτ έκανε ένα αρκετά θετικό ντεμπούτο με την ομάδα, ξεχωρίζοντας μαζί με τον Τζέημς Γκιστ ειδικά εαν αναλογιστούμε την εικόνα των υπολοίπων (η τριάδα των Διαμαντίδη-Ούκιτς-Λάσμε “έγραψε” 3/18σ.) Για να είμαστε ακριβείς βέβαια, είχε ένα πολύ θετικό individual (ατομικό δηλαδή..) performance γιατί ήταν φανερό ότι στην πράσινη επίθεση η παρουσία του μπέρδεψε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στα drives του εκάστοτε πράσινου “πλάγιου” ο Ράιτ, είτε από εντολή (οπότε ήταν αδούλευτος ο συγχρονισμός και η απόσταση) είτε από τη φύση του και ατομική πρωτοβουλία (το παιδί δεν μπορεί να απειλήσει από μακριά και είναι φυσιολογικό να νιώθει νευρικός περιμένοντας περιφερειακά μια πάσα στο split out) έκοβε στη ρακέτα πέφτοντας πάνω ή κόβοντας τον δρόμο του συμπαίκτη του, γεμίζοντας παράλληλα το ζωγραφιστό την ώρα που ο slasher προσπαθούσε να πατήσει εκεί. Ήταν λάθος λοιπόν ο χώρος του στην επίθεση, κάτι που σωστά άλλαξε ο Αργύρης Πεδουλάκης στο χθεσινό παιχνίδι πρωταθλήματος με τον Άρη, τοποθετώντας τον Αμερικανό στη base line όπου είναι πιο αποτελεσματικός, “κρύβοντας” παράλληλα την περιφερειακή του αδυναμία στο σουτ. Ο Ράιτ λοιπόν προσέφερε φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο που ο Παναθηναϊκός δεν είχε μέχρι τώρα. Όχι οργανωμένη transition offense αλλά καθαρά προσωπικές φάσεις όπου έβλεπε το κενό και “έμπαινε” σαν τριπλουνίστας. Αυτό είναι το παιχνίδι του και γενικότερα η εμφάνιση του στο Μεντιολάνουμ ήταν καθ’εικόνα και κατ’ομοίωσιν του mini-report που είχαμε κάνει για τον παίκτη. Ο Πεδουλάκης δε του έδωσε καθόλου pick’n rolls (γιατί τα ελληνικά media της άποψης των..highlights του youtube ή στην καλύτερη των 2 αγώνων που έχουν παρακολουθήσει βάφτισαν τον Ράιτ pick’n roll PG..η διαφορά του Hoopfellas είναι ότι οι παίκτες “σκανάρονται” σχεδόν κάθε εβδομάδα, χρόνια τώρα στη δική μας scouting database με συνεχή παρακολούθηση) αλλά αντίθετα προσπάθησε μέσα και από ανάλογο supporting cast στο παρκέ να του δώσει καταστάσεις ένας με έναν ώστε να πάει μέχρι μέσα και φυσικά το πράσινο φώς να “ψάξει” προσωπικές φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο οι οποίες ευελπιστεί ότι θα σηκώσουν το σκόρ της ομάδας, κάτι που χρειάζεται σε μεγάλο βαθμό ο Παναθηναϊκός στη συνέχεια. Ο Ράιτ λοιπόν δε θα αλλάξει κάτι στο δημιουργικό κομμάτι της ομάδας στο οποίο αυτή πονούσε αλλά κάλυψε αποτελεσματικά το κενό (γιατί περί κενού πρόκειται) του Ούκιτς. Σας είχα γράψει ότι οι δυό τους δεν έχουν λειτουργικότητα ως μπακόρτ “μαζί”. Δεν θα είναι πολλές λοιπόν οι φορές νομίζω που θα παίζουν και οι δύο καλά.. Η λειτουργικότητα ήταν θέμα άλλωστε από την αρχή της χρονιάς για αυτό και ο Αργύρης Πεδουλάκης αποφάσισε να κλείσει το ροτέησιον κόβοντας παίκτες από τον σκληρό πυρήνα.

-Ουσιαστικά η ελληνική ομάδα μετά το μαρτυρικό πρώτο 20λεπτο, προσπάθησε να επιστρέψει και να βάλει πίεση στους γηπεδούχους, κομμάτι στο οποίο είναι ευάλωτοι και αποδεδειγμένα δε μπορούν να διαχειριστούν εύκολα με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον προημιτελικό-τραγωδία στο κύπελλο με τη Σάσσαρι. Γενικά ο Παναθηναϊκός βελτίωσε πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο. Κυρίως τις μεταβιβάσεις του απέναντι σε μια ομάδα που βάζει συνεχώς χέρια πάνω στη μπάλα, αμύνεται με ένταση και αλλοιώνει τα passing lanes του αντιπάλου κλείνοντας τον χώρο στο μισό γήπεδο.Μη ξεχνάμε ότι η ομάδα του Μπάνκι αναγκάζει τον αντίπαλο σε περίπου 20 λάθη ανά ματς και εκεί όδευε και ο Παναθηναϊκός με τα 10 του πρώτου ημιχρόνου. Τελικά τελείωσε με 12, σπουδαία βελτίωση δηλ στο δεύτερο μισό η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την επιστροφή και παράλληλα νούμερο σημαντικό μιας και οι πράσινοι είχαν δείξει ανησυχητικά δείγματα τελευταία εδώ.  Επίσης βελτιώθηκε η αμυντική συμπεριφορά απέναντι στην τακτική του Μπάνκι να ψάχνει το τρίποντο στην αδύνατη πλευρά σε συνέχεια όπως πολύ θετικό ήταν ότι περιορίστηκαν με μεγάλη επιτυχία οι “απομονώσεις” των αντιπάλων περιφερειακών ειδικά από τον άξονα όπου ο πράσινος που μάρκαρε σε απόσταση μιας πάσας έπαιζε πολύ κλειστά δίπλα σχεδόν στον αμυνόμενο της μπάλας, ώστε να αποσοβήσει περίπτωση ντράιβ.

Overall όμως έχω αρκετές ενστάσεις για το performance του Παναθηναϊκού στην άμυνα, το οποίο θα χαρακτήριζα μέτριο με βάση τις δυνατότητες της ελληνικής ομάδας σε αυτό το κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός μου έδωσε την αίσθηση ότι δεν είχε διαβάσει/αποτυπώσει  καλά τα προσωπικά χαρακτηριστικά κάθε παίκτη. Μπορεί φυσικά να ήταν και θέμα συγκέντρωσης, αυτό δε μπορώ να το γνωρίζω. Έβλεπα προκλητικά “τζόγο” στον Μέλι ο οποίος είναι πολύ καλύτερος σουτέρ του 29% που δείχνει το ποσοστό του στην Ευρωλίγκα (στην Ιταλία έχει 37% για παράδειγμα..), βοήθεια δις στη strong side σε έναν παίκτη που σουτάρει αποκλειστικά “σε θέση” όπως ο Τσερέλα (στον οποίο ο Μπάνκι έχει δώσει ρόλο αντίστοιχο με αυτόν του Καραρέτο στη Τοσκάνη), αδράνεια στα καλά σουτ του Μος από τις γωνίες έστω και εαν δε τιμωρήθηκε η ελληνική ομάδα, παρά μόνο μια φορά από εκεί. Το κομμάτι όμως που θα υπογραμμίσω γιατί θεωρώ σε μεγάλο ποσοστό υπεύθυνο για την ήττα είναι η άμυνα στο ποστ. Από το 1ο λεπτό ήταν κακός ο Παναθηναϊκός εκεί, στην 1 in-4 out διάταξη (high low με Μέλι στο “4” και πάσα από το φτερό με τον Κανγκούρ σε διαφορετικό σχηματισμό)  του Μπάνκι με τον Σάμιουελς να είναι καταπληκτικός στο παιχνίδι θέσης κλειδώνοντας στη πλάτη του τους ψηλούς του Παναθηναϊκού. Ειδικά ο Γκιστ φαινόταν σαν ..παιδάκι στην πλάτη του Τζαμαϊκανού χάνοντας το 90% από τις μάχες θέσης χαμηλά, οι οποίες κατά τη γνώμη μου κόστισαν εν τέλει την ολοκληρωτική επιστροφή. Απλά προσέξτε πως κερδίζει στο positioning τους ψηλούς του ΠΑΟ που παλεύουν να βγούν μπροστά του, ειδικά τον Γκιστ ο οποίος στο καλύτερο επιθετικό του παιχνίδι (21π. 8/12σ. εξαιρετικός μέσα-έξω και με μεγάλη διάθεση και για πρώτη φορά ίσως, σταθερό χέρι) υστέρησε στο αμυντικό κομμάτι, ακόμα και όταν ανέβηκε στην πρώτη γραμμή ψηλά. Αντίθετα καλό βαθμό θα πρέπει να βάλουμε στη πράσινη άμυνα πάνω στους αριστερόχειρες σταρ του Μπάνκι, Χάκετ (βγήκε εκτός ρυθμού με τα γρήγορα φάουλ) και Λάνγκφορντ (δεν τον άφησαν να επιτεθεί πάνω  στην άμυνα από έξω προς τα μέσα, κομμάτι στο οποίο είναι πολύ αποτελεσματικός).

-Καταλαβαίνετε ότι όλα πλέον κρέμονται από μια κλωστή. Η ομάδα που θα κάνει το “λάθος” εντός θα την πληρώσει και αυτή με το διπλό θα βγεί μπροστά. Το Μιλάνο βρίσκεται μεν στη 2η θέση αλλά έχει Φενέρ, Ολυμπιακό και Μάλαγα εκτός αν και νομίζω ότι μπορεί να πάρει το “παραπάνω” στο ματς εντός με τη Μπάρτσα (η οποία θα παίξει ρυθμιστικό ρόλο).. Ο Παναθηναϊκός “κυκλώνει” τα ματς με τις ομάδες της Τουρκίας, την Ουνικάχα (εντός) και φυσικά τη Λαμποράλ. Με τα τωρινά δεδομένα και όπως πηγαίνει το πράγμα,ένα “λάθος” σε αυτή τη σειρά παιχνιδιών μπορεί να κοστίσει.. Αυτά τα ματς έχουν μπροστά το ΠΡΕΠΕΙ. Το επόμενο “ΕΞΤΡΑ” είναι αυτό στη Βαρκελώνη. Μέχρι τότε ο Αργύρης Πεδουλάκης θα πρέπει να εντάξει τον Ράητ, οριοθετώντας το χώρο του στο μισό γήπεδο και να αυξήσει ελεγχόμενα τις φάσεις της ομάδας του σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου ώστε να ανεβάσει το σκορ της κοντά στους 75 πόντους. Και όλα αυτά γαρνιρισμένα με μπόλικη πίεση (για όλους τους διεκδικητές πλέον..). Αλλά αυτές οι ομάδες δημιουργήθηκαν μέσα από αυτό το καθεστώς. Να δούμε ποιος θα το διαχειριστεί καλύτερα..

Υ.Γ: Aποδοκιμάστηκε ο Αντώνης Φώτσης από τους οπαδούς της ΕΑ7.. Αναμενόμενο καθώς κατηγορήθηκε για έλλειψη κινήτρου στη θητεία του στο Μιλάνο όντας σε παρατεταμένη χαμηλή πτήση ενώ πέρυσι η επιθυμία του να εγκαταλείψει το καράβι και να επιστρέψει στην  Αθήνα..

O Oλυμπιακός είχε να διαχειριστεί τη ξαφνική απουσία του Βασίλη Σπανούλη. Σημαντικό. Τέτοιοι “κεραυνοί” μπορούν να σε επηρεάσουν σοβαρά αλλά και να σε συσπειρώσουν (αν και το χρονικό σημείο της απώλειας ευνοούσε μάλλον το πρώτο γιατί η ομάδα δεν είχε το χρόνο να το “απορροφήσει” και να προετοιμαστεί). Από την άλλη θέλω να σταθώ λίγο -για δεύτερη φορά σήμερα- στη στάση των μίντια, του στυλ “επιτυχία παρά την απουσία το αποτέλεσμα” ή “στάθηκε αξιοπρεπέστατα..” Δεν υπάρχουν αυτά κύριοι. Ο Ολυμπιακός παραμένει καλύτερη ομάδα με ή χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη από τη Φενέρμπαχτσε στη παρούσα φάση και θετικό αποτέλεσμα θα ήταν μόνο το διπλό. Με ή χωρίς τον ηγέτη του υπερέχει κατά πολύ σε βασικά κομμάτια όπως η ταχύτητα σε αντίδραση ή εκτέλεση και κυρίως η συνοχή. Δεν έπαιζε με κανένα μεγαθήριο αλλά με μια ομάδα που στοχεύει να φτάσει στο επίπεδο των δικών του αυτοματισμών σύντομα. Το μόνο τέτοιο (μεγαθήριο) στη τούρκικη πλευρά είναι ο προπονητής της Φενέρ. Ούτε καν η σπουδαία έδρα της.. Τίποτα άλλο.

–Και στο συγκεκριμένο ματς θα σταθώ στο κομμάτι της άμυνας για την ελληνική ομάδα. Κομμάτι που στοίχισε τη νίκη κατά τη γνώμη μου, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι η επίθεση των ερυθρολεύκων ήταν ιδιαίτερα καλή (το αντίθετο θα έλεγα, απέναντι σε μια άμυνα που παλεύει περισσότερο με αλχημείες και με τα τρικς του προπονητή της). Ο Ολυμπιακός δέχθηκε σχεδόν 80π. χωρίς να ματώσει από 1.) τη δημιουργία του Πρέλντιτς και 2.) το σκόρ του Μπογκντάνοβιτς, τους βασικούς πυλώνες της επίθεσης του Ομπράντοβιτς. Και μάλιστα από μια ομάδα που δεν έχει σκόρ από την περιφέρεια.. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξεκίνησε χαμηλό παίκτη (όπως στο 1ο ματς) στον Κροάτη και μάτσαρε το μέγεθος και την ικανότητα στη δημιουργία στο ποστ του Πρέλντζιτς με τον Περπέρογλου. Το ερυθρόλευκο παθητικό όμως ανέβηκε ψηλά από την λάθος ομαδική προσέγγιση πάνω στην περίπτωση του Μακάλεμπ κατά κύριο λόγο και έπειτα του Λίνας Κλέιζα.

Οι πρωταθλητές Ευρώπης “σωστά” επέλεξαν να παίξουν κρατώντας τον ψηλό “πίσω” στα πικ του Αμερικανού power guard όμως ήταν τόσο παθητικοί περιμένοντας τον, με συνέπεια η “βόμβα” της Φενέρ να διαβάζει το κορμί του αμυνόμενου και να πηγαίνει προς τα μέσα κερδίζοντας το πλεονέκτημα με την ορμή του απέναντι σε έναν χωρίς ισορροπία αντίπαλο ψηλό. Πλήρης αποτυχία θα έλεγα εδώ. Ακόμα και στην κρίσιμη φάση των τελευταίων 20”, οι ερυθρόλευκοι αφήνουν προκλητικά έναν ζεστό παίκτη (18 πόντων με 4/5σ. και 10/12 προσωπικές εκείνη τη στιγμή) μόνο στα 4 και κάτι μέτρα. Ναι, κατανοώ ότι τον Μακάλεμπ θα τον παίξεις “πίσω” και θα τον περιμένεις, όμως το επίπεδο της έντασης σου θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να μπορεί να αποκρούσει την επίθεση του. Πατήματα σαν του Αμερικανού δεν υπάρχουν στην Ευρώπη, όπως και το finishing ability του,μη γελιόμαστε.. Αντίθετα με τον Κλέιζα το λάθος στην προσέγγιση ήταν ότι από την αρχή οι ερυθρόλευκοι δεν έκαναν προσπάθεια να τον βγάλουν “εκτός”. Είτε με δυνατά φάουλ είτε αμυνόμενος με στόχο να μη πάρει τη μπάλα στα καλά του στοιχεία. Ο Κλέιζα έπαιξε πάνω στην άμυνα του Ολυμπιακού με το γνωστό μέσα-έξω παιχνίδι του, τα “4” του Μπαρτζώκα παίρνουν χαμηλό βαθμό εδώ.

-Και πάλι ο Στράτος Περπέρογλου κουβάλησε στο ξεκίνημα την επίθεση του Ολυμπιακού παίζοντας απέναντι σε κάθε είδους αμυνόμενο και κάνοντας μια άκρως πειστική παρουσίαση του πολύπλευρου επιθετικού ταλέντου δηλ. της multiple offense όπως χαρακτηρίζουμε εδώ το επιθετικό του παιχνίδι. Ποστ απέναντι σε γκαρντ, ντρίμπλα και ντράιβ απέναντι σε ψηλό, midrange game, εκτέλεση μετά από ντρίμπλα από την περιφέρεια και ότι άλλο βάζει ο νους σας.. Δίπλα του ο Κώστας Σλούκας, ο οποίος κουβάλησε την ομάδα στο εκτελεστικό και δημιουργικό κομμάτι, βρίσκοντας πολύ χώρο απέναντι στην άμυνα των Μακάλεμπ-Ονάν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δίδυμο Περπέρογλου-Σλούκα (συν τον Λοτζέσκι) αποτελεί το δυνατό χαρτί των ερυθρολεύκων ως supporting cast στον Σπανούλη φέτος με την ικανότητα τους να δημιουργήσουν για τους συμπαίκτες τους (ο Πρίντεζης έχει εκτελεστικό ρόλο) και να εκτελέσουν με διάφορους τρόπους. Ειδικά το mentality των δύο Ελλήνων δεν εντοπίζεται εύκολα αλλού στη λίγκα, σε παίκτες που τις περισσότερες φορές βγαίνουν από πίσω.. Οι δυό τους προσέφεραν 34 πόντους με 11/20σ. και 6 τελικές. Δυστυχώς το δικό τους supporting cast την Παρασκευή κινήθηκε σε χαμηλά νούμερα.. Ο Ολυμπιακός δε τιμώρησε μια άμυνα που λόγω σημαντικών αδυναμιών στο προσωπικό αμυντικό κομμάτι τζογάρει πολύ με τον αντίπαλο δίνοντας περιφερειακό και midrange παιχνίδι ώστε να προστατέψει το ζωγραφιστό της. Αναγκάζεται ο Ομπράντοβιτς να καταφύγει σε αυτή την τακτική.. Είναι πλέον σαφές..

-Νομίζω οι περισσότεροι θα παρατηρήσατε ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπάθησε να βρεί λειτουργικότητα στη γεμάτη παίκτες φροντκόρτ του με διάφορα σχήματα αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Ειδικά τη στιγμή που έχεις υπογράψει δύο παίκτες (έστω και εαν ο Σερμαντίνι δεν ήταν στη 12αδα) “πάνω” σε δύο άλλους που αποτελούν καλοκαιρινές επιλογές του. Είναι δεδομένο ότι ο Μούν θα έπεφτε πάνω στον Πετγουέη και ότι ο Σερμαντίνι θα ακύρωνε τον Μπέγκιτς. Τα σχήματα της Φενέρ με τον Μπιέλιτσα στο “5” και τον Κλέιζα στο “4” εν πρώτης όψεως βοηθούσαν στο να δούμε από τους ερυθρόλευκους μια απάντηση με τον Μούν ή τον Πέτγουεη π.χ. στο “5” αλλά αυτό σε βάθος χρόνου δε φαινόταν πολύ λειτουργικό. Το tweet του Αμερικανού έδειξε ότι βρίσκεται πνευματικά εκτός κλίματος σε μια περίοδο που στην ..από εδώ μεριά η ατμόσφαιρα είναι πολεμική. Εκτός αυτού το να ακυρώνεις δύο επιλογές σου κρατώντας 4 συμβόλαια για δύο θέσεις στο ροτέησιον είναι υπερβολή, η οποία δε δείχνει υγεία. Οι ερυθρόλευκοι λοιπόν από ότι όλα δείχνουν θα πορευθούν με τους Σερμαντίνι-Πέτγουεη. Το θέμα είναι ότι όταν ο Ντάνστον αφήνει το παρκέ η ελληνική ομάδα εμφανίζει αδυναμία να τελειώσει φάσεις από το “5” (ο Σίμονς είναι καλός σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού, όχι για αυτό σε τοπ-επίπεδο) και εδώ περιμένουμε να δούμε τι μπορεί να προσθέσει ο Σερμαντίνι.. Στο ματς της Πόλης μου έμεινε η αίσθηση ότι η ελληνική ομάδα θα μπορούσε να περάσει περισσότερες μπάλες στον Ντάνστον απέναντι σε έναν αντίπαλο που πόναγε αμυντικά χαμηλά. 


-Για τους ερυθρόλευκους το ματς της επόμενης εβδομάδας απέναντι στην Αρμάνι στο ΣΕΦ είναι πρόωρος τελικός. Αποτελεί must. Θεωρώ πως υπάρχει το πλαίσιο να κάνει ένα καλό ματς ο Ολυμπιακός απέναντι στην ομάδα του Μπάνκι. Ακόμα και εαν δεν έχει στη διάθεση της τον Βασίλη Σπανούλη. Το κίνητρό χτυπάει κόκκινο άλλωστε, ειδικά μετά από το αποτέλεσμα του πρώτου ματς. Ως επί το πλείστον οι ερυθρόλευκοι, όπως και ο Παναθηναϊκός, θα παίξουν το μεγαλύτερο μέρος της πρόκρισης εντός. Τα παιχνίδια με Μιλάνο και Παναθηναϊκό είναι κομβικά για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, η οποία μπορεί να βρεί το “εξτραδάκι” που χρειάζεται στη Μάλαγα με την Ουνικάχα..

Υ.Γ1: Στο τσακ τη γλίτωσε η ΤΣΣΚΑ.. Αν και η λογική λέει ότι η Μπαρτσελόνα είναι η ομάδα που βρίσκεται σήμερα πιο κοντά στο Μιλάνο, ο Πασούτιν την έχει ματσάρει καλά στο παρελθόν, κρατώντας μάλιστα στα χέρια του πιο αδύνατα χαρτιά. Τότε κρατούσε το τιμόνι της Ούνιξ και είχε βγάλει από το μανίκι του τον “άσσο” που λέγεται Τζαγουάη, αλλάζοντας τη δομή της επίθεσης του και δίνοντας συνεχώς τη μπάλα στο ποστ στον Αυστραλό. Τότε η ομάδα του Καζάν έδωσε μια καλή σειρά στους Καταλανούς και μια μεταγραφή στον Τζαγουάη την επόμενη σεζόν στη Μπαρτσελόνα.. Αν περάσει η Κούμπαν, θα είναι ενδιαφέρον..