ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ..
Το Eurobasket της Σλοβενίας τελείωσε για την Εθνική μας ομάδα, άδοξα και με πόνο, με τη διοργάνωση να τοποθετείται στις μαύρες σελίδες της μπασκετικής μας βίβλου. Το Ηoopfellas γράφει για τη ρίζα του κακού..
Αποτυχία? 100%.. Σε μια διοργάνωση στην οποία μπαίναμε ως φαβορί και η μισή Ευρώπη είχε τζογάρει στη συμμετοχή μας στον τελικό του τουρνουά (αυτά ισχύουν, δεν είναι απλά..κουβέντες). Εθνική τραγωδία? Ίσως. Σε άλλη εποχή, με διαφορετικό οικονομικό-κοινωνικό υπόβαθρο, σίγουρα.. Το μπάσκετ και αυτή η ομάδα είναι για τον Έλληνα ο ..υπουργός εξωτερικών αυτής της χώρας. Η υπερηφάνεια του και ο τομέας που αυτός βάζει μνημόνια στους μη έχοντες τη μπασκετική τεχνογνωσία λαούς της Ευρώπης.. Μετά την κακιά στιγμή της Βενεζουέλας, η φετινή διοργάνωση είχε πραγματικά μεγάλη σημασία, για πολύ κόσμο, για πολλούς λόγους..
Γιατί αποτύχαμε..?
Ξεκινώντας θα ήθελα να σας θυμίσω τα λόγια του Μεσίνα τα οποία σας έχω ξανα..μοστράρει ως ταμπέλα εδώ μέσα, αλλά στη παρούσα κατάσταση απλά είναι στυγνός, παγωμένος, ρεαλισμός..
“These days it is much more important how you create the team, than how you coach the team. If you make mistakes in recruiting, it is going to cost you..”
«Στις ημέρες μας είναι πολύ πιο σημαντικό το πώς δημιουργείς μια ομάδα, από το πώς την κοουτσάρεις. Εάν κάνεις λάθη στη στελέχωση (του ρόστερ), θα σου κοστίσει..»
ΕΤΟΡΕ ΜΕΣΙΝΑ
Νομίζω επίσης ότι θα είναι πολύ ενδιαφέρον (τώρα, με ωμές τις αναμνήσεις της ομάδας μας στο τουρνουά) να (ξανα) διαβάσετε τα «θέλω» και τις σκέψεις του Hoopfellas σχετικά με το ρόστερ και τη διοργάνωση, στην ανάρτηση της 1ης Αυγούστου, ώστε να προσδιορίσετε στο απόλυτο τη βάση πάνω στην οποία μιλάμε.
http://hoopfellas.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html
(To να σας πηγαίνω από τον Μεσίνα σε ..εμένα συνιστά χοντρό αυτοσαρκασμό, το γνωρίζω, αλλά καταπιείτε το..)
Πέρα από ότι διαβάσατε, για προπονητικά λάθη, περιορισμένες επιλογές λόγω απουσιών, ραβασάκια με εντολές κτλ. η πραγματικότητα έδειξε ότι αυτό που είδατε στα γήπεδα της Σλοβενίας από την ομάδα μας έχει ανάγνωση .
Λ Α Θ Ο Σ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗ. Η ρίζα του κακού σαφώς και βρισκόταν εκεί. Η αστοχία στο συγκεκριμένο κομμάτι ήταν μεγάλη. Υπεύθυνος για τη στελέχωση του ρόστερ είναι 100% ο προπονητής μας, Αντρέ Τρινκιέρι, ο εκλέκτορας. Αν ισχύει το οτιδήποτε από αυτά που ψιθυρίζονται για άνωθεν εντολές και παρεμβάσεις στις αποφάσεις του πρέπει να βγεί και να το πεί, τώρα.. Μέχρι τότε (και αν φυσικά ισχύει κάτι τέτοιο..) αυτός είναι ο υπεύθυνος κύριοι.
Στην ουσία ο κόουτς βρέθηκε σε σύγχυση. Προκαταβολικά σας υπενθυμίζω ότι τον εκτιμώ ως προπονητή και ότι εδώ μέσα διαβάσατε για πρώτη φορά στη χώρα μας, ανάλυση της δουλειάς του στο ξεκίνημα με την Καντού. Όπως και το ότι τον Ιανουάριο ταχθήκαμε απέναντι στην επιλογή του, τη συγκεκριμένη περίοδο από την ομοσπονδία. Το θέμα είναι ότι ο ίδιος συγκρότησε ένα ρόστερ, το οποίο δε μπορούσε να ανταποκριθεί 1.) σε αυτό που ήθελε να παίξει σε συνάρτηση πάντα με το ότι συμμετέχει σε μια διεθνή διοργάνωση 2.)στο physical /αθλητικό επίπεδο που παίζεται αυτό το τουρνουά και..(όντως κόουτς, αλλά η τάση αυτή υπάρχει καιρό τώρα..) κατευθύνεται το άθλημα. Ο Τρινκιέρι πλήρωσε λοιπόν πολύ σοβαρά την απειρία του, ΟΧΙ ΤΟΣΟ ως προπονητής (είναι πολύ σημαντικό αυτό) αλλά ως γνώστης του background και των αναγκών τέτοιων τουρνουά. Αυτό έδειξαν οι επιλογές του. Μιλάμε για τουρνουά 2-2.5 εβδομάδων ( όχι για σεζόν στην Ευρωλίγκα) στα οποία υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες σταθερές σχετικά με το επίπεδο στελέχωσης, αγωνιστικής ανάπτυξης (σε κάθε στυλ παιχνιδιού) ή νόρμες σφυρίγματος από τους διαιτητές. Είναι τα λεγόμενα mean streets τα οποία ο κόουτς Τρινκιέρι δεν είχε περπατήσει.. Σίγουρα και αυτό έπαιξε ρόλο στη λάθος στελέχωση του ρόστερ η οποία κατά κύριο λόγο ευθύνεται για την εικόνα που παρουσιάσαμε.
Πάμε να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι..
-Είχαμε πεί ότι είναι προαπαιτούμενο τα 4 γκαρντ για να παίξουμε αυτό που θέλουμε δηλ. το μπάσκετ για το οποίο αυτό το ρόστερ είναι δομημένο, ένα στυλ παιχνιδιού «μέσα» στο οποίο μεγιστοποιούνται οι δυνατότητες αυτών των παιδιών. Ο έλεγχος του τέμπο, χαμηλώνοντας τις κατοχές και ελέγχοντας τη μπάλα στο τρανζίσιον θέλει γκαρντς. Η αστοχία στη δόμηση φαίνεται από το ότι
1.) τα 3 γκαρντς που επιλέξαμε δεν είχαν «πόδια» μη μπορώντας να «σηκώσουν» την ομάδα στο κομμάτι της ενέργειας που υστερήσαμε σημαντικά (σε ένα τουρνουά που παίζεται πάνω σε αυτό)
2.) οι «πλάγιοι» μας δεν είχαν παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια ώστε να ενισχύσουν το κομμάτι των γκαρντς (όπως έχουν οι Κροάτες με τους Σιμόν-Μπογκντάνοβιτς π.χ.). Δεν είχαμε τον wing τύπου Σαν Εμετέριο ή (για τους λίγο πιο παλιούς) Μιντάουγκας Ζουκάουσκας που θα ανέβουν αν χρειαστεί ακόμα και στο «1» αποσυμπιέζοντας τα γκαρντς χωρίς να αλλοιωθεί η αποτελεσματικότητα στο κομμάτι λειτουργικότητα επιθετικά
3.) δεν μπορούσαμε με την παρούσα στελέχωση να παρουσιάσουμε σωστούς συνδυασμούς στο μπακόρτ χάνοντας φάσεις σε άμυνα και επίθεση και παράλληλα την άνεση να παίξουμε γεμάτα παιχνίδια με 2-guard lineups, σχήμα με το οποίο έπρεπε να παίζει αυτή η ομάδα 38 τουλάχιστον λεπτά κάθε βράδυ αλλά απλά δε μπορούσε.
Η Σερβία, ομάδα που παίζει αυτό που ακριβώς που στοχεύαμε να παρουσιάσουμε δηλ. πίεση στην άμυνα, πειθαρχημένη «στοχευμένη» επίθεση, έχει “κατεβάσει” 5 γκαρντς με πόδια που πετάνε φωτιές (οι Μπογκντάνοβιτς-Νέντοβιτς έκαναν τους Μπατούμ-Πάρκερ να ..κλαίνε) συν έναν φόργουορντ (Μπιέλιτσα) που παίζει ως «1» όχι μετά τη πρώτη πάσα στο μισό γήπεδο αλλά από το.. άουτ πλέον, γεγονός που έχουμε να δούμε σε τέτοιο βαθμό από την εποχή που ο Τόνι Κούκοτς έκοβε βόλτες στα τουρνουά της FIBA..
-Κάτι άλλο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε γιατί διαβάζω διάφορα και το συζητήσατε και εσείς εδώ μέσα. Αποφθέγματα τύπου «ποιος είναι ο Κατσίβελης (ή ο κάθε Κατσίβελης) που θα άλλαζε την εικόνα της ομάδας..?» ξεχάστε τα. Απέχουν διαστημικά από την πραγματικότητα της Λουμπλιάνας.. Το τουρνουά αυτό έδειξε πόσο σημαντικός είναι για τον συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, ανάπτυξης και αμυντικής ισορροπίας ο τύπος του quarterback guard για τον οποίο μιλάμε εδώ μέσα τα τελευταία χρόνια με σημείο αναφοράς τις ελληνικές ομάδες. Αυτός που θα έβγαινε νωρίς στη μπάλα πάνω στον Ντράγκιτς σε καταστάσεις αμυντικού τρανζίσιον(η αδυναμία στα πόδια ανάγκαζε τους Έλληνες να περιμένουν υπερβολικά ..πίσω, σε βαθμό αυτοκτονίας) και θα έτρεχε μαζί του στέλνοντας τον στις γωνίες και σε σετ επίθεση. Ο ball mover/ball stopper. Δεν είναι ο παίκτης-Κατσίβελης κύριοι που θα έκανε τη διαφορά αλλά ο ρόλος του παίκτη μέσα στην ομάδα που θα διαφοροποιούσε τα καθήκοντα/αρμοδιότητες του εκάστοτε Ζήση/Σπανούλη ή Μπράμος και θα μετατόπιζε όλη την ομάδα λίγο πιο..κει, στην κατεύθυνση για την ανέρευση του σημείου της ιδανικής χημείας . Ιδανική χημεία σημαίνει κατανομή ρόλων, λειτουργικότητα, καλύτερο κοουτσάρισμα με ταχύτερη ανάγνωση καταστάσεων στη συμπεριφορά της ομάδας και λύσεις. Ιδανική χημεία σημαίνει είσαι δυνατός και παίζει ακόμα και τις κακές βραδιές (βλ. αγώνας με Σλοβενία). Είσαι εκεί και με το πέρασμα των λεπτών παίρνεις τη κατάσταση στα χέρια σου σταδιακά. Η ομάδα είναι απλά ένας ζωντανός νικηφόρος οργανισμός από μόνη της.
Σκεφτείτε λοιπόν πόσο καλύτερα θα έπαιζε ο Ζήσης σαν ο ιδανικός 6ος παίκτης από τον πάγκο (ο ιδανικός ρόλος για αυτόν φέτος) έχοντας και αυτός και ο Σπανούλης, διπλάσιες ανάσες που συνεπάγονται καθαρότερο μυαλό ή τον Μπράμος απλά στον ρόλο του («3» και όχι με χλωμό πρόσωπο κάθε φορά που έπρεπε να παίξει «κεφάλι»). Εκεί βρίσκεται το κέρδος. Και θα φαινόταν άμεσα στην εικόνα όλη της ομάδας, σε όλες τις θέσεις. Είτε ήταν Κατσίβελης είτε Μποχωρίδης/Παπαντωνίου ή Ξανθόπουλος. Αν και μη γελιόμαστε, απόντως του Καλάθη και του Μάντζαρη, ο Κατσίβελης ήταν αυτός που έπρεπε να πάρει τη δουλειά. Εφόσον -ξεκάθαρα- δεν υπολογιζόταν ο Αντώνης Φώτσης λοιπόν και η ομάδα “φώναζε” για έναν γκαρντ, θα έπρεπε να είχαμε πάει στην επιλογή Κατσίβελη.. Γιατί τελικά και ο αρχηγός (εκτός του Καββαδά) ήταν παίκτης των 0-7 λεπτών..
-Ο Ιταλός μου έδωσε την εντύπωση ότι παρέκλινε από τις αρχές, βάζοντας το χέρι του στο ..μέλι. Ενώ λοιπόν μας έχει συνηθίσει να δουλεύει προτιμώντας σκληρά παιδιά με αμυντικό φίλτρο, εντυπωσιάστηκε (όχι άδικα αλλά όχι και με γνώμονα τη λειτουργικότητα του συνόλου) από τo versatile επιθετικό πακέτο των Περπέρογλου-Μαυροκεφαλίδη, θεωρώντας ότι το πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι τους θα αποτελέσει μ εγάλο όπλο στο μισό γήπεδο για την ομάδα αλλά προφανώς δεν εκτίμησε σωστά το συνδυασμό τους με τα άλλα κομμάτια ενός ρόστερ που δεν είχε defensive stopper στην περιφέρεια και «κιλά» μέσα στο καλάθι. Ειδικά στον τομέα δύναμη/κιλά μέσα στη ρακέτα, η εθνική μας ομάδα αναλογικά με τις ανάγκες του τουρνουά, θύμιζε ιταλική ομάδα στην Ευρωλίγκα.. Κακοί στο να δουλέψουμε για το ομαδικό ριμπάουντ, δώσαμε πόντους από δεύτερες επιθέσεις που σημαίνει νευρικότητα, αρχίσαμε σταδιακά να ρίχνουμε τα ποσοστά μας στο τρίποντο μηδενίζοντας και την καλή κυκλοφορία της μπάλας, χάσαμε το μυαλό μας παίζοντας μόνο με την καρδιά..
-Όσον αφορά στο coaching, η πραγματικότητα είναι ότι ο Τρινκιέρι δεν ήταν κακός. Σίγουρα πάντα με αυτό που περίμεναν άνθρωποι που γνωρίζουν το status του αυτή τη στιγμή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Σαφώς και έκανε λάθη. Πολλά. Αλλά σας είπα, ακόμα μαθαίνει. Είχε διαστήματα με ιδέες και άλλα που δεν διάβασε σωστά. Για παράδειγμα επιμονή του να παίζει με χαμηλά σχήματα κρατώντας εκτός των Μπουρούση στο τέλος δείχνει ότι δεν ήξερε πως παίζονται τέτοια ματς σε τέτοια τουρνουά. Επίσης το ότι άφησε τον Μπογκντάνοβιτς να ξεριζώσει τη ..καρδιά του Μπράμος, την ώρα που έπρεπε να «ψηλώσει» με Καϊμακόγλου εκεί και Φώτση-Μπουρούση, ρισκάροντας τη διείσδυση (πάνω στους καλύτερους μπλοκέρ μας) από το πολύ αποτελεσματικό ποστ παιχνίδι του Κροάτη φόργουορντ. Είχε τη σκέψη για ζώνη και το ρίσκαρε αλλά σε λάθος timing με ένα σύνολο που πιστέψτε με, φαινόταν ότι δεν είναι έτοιμο να παίξει άμυνα χώρου. Με την Ισπανία χειρίστηκε σωστά το ειδικό ψυχολογικό μομέντουμ του παιχνιδιού και πήγε το ματς εκεί που ήθελε απέναντι στον Ορένγκα.
Δε θεωρώ επίσης ότι ο Τρινκιέρι δεν ήταν καλός στην προετοιμασία ενός αγώνα και αναφέρομαι στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Δε μπορώ να δεχτώ για παράδειγμα ότι δεν είχε διαβάσει σωστά την Σλοβενία, που από πλευράς σκάουτινγκ είναι μάλλον η πιο ευανάγνωστη ομάδα του τουρνουά. Ένα σύνολο χωρίς ποστ παιχνίδι, με έναν πολύ ποιοτικό γκαρντ ως κύριο δημιουργό/άξονα του παιχνιδιού τους, μια ομάδα που έπαιζε πάνω στα φυσικά προσόντα της και γνώριζες ότι εάν εξασφαλίσεις το αμυντικό ριμπάουντ (το είχαμε τονίσει πριν το ματς) και ήσουν λίγο προσεκτικός στις επιλογές σου (επίθεση πάντα σε συνάρτηση με την ισορροπία στο αμυντικό τρανζίσιον) δεν είχαν να σου παρουσιάσουν κάτι άλλο. Και όμως σε κατάπιαν με τη ..«φυσικότητα» και την ορμή τους. Αυτό κάτι λέει.. Σίγουρα όμως όχι ότι δεν γνώριζε ο κόουτς ή ότι το σκάουτινγκ δεν ήταν καλό.. Απλά –το είπα και πιο πάνω- η λάθος δομημένη ομάδα, δε μπορεί να «είναι εκεί» στη κακή βραδιά της..
Overall ο Τρινκιέρι «έχασε» από την απειρία του η οποία σε συνδυασμό με το βάρος της μεγάλης ομάδας τον κατέβαλλε. Μου έδινε την εντύπωση ότι έπαψε να είναι ο εαυτός του σαν προπονητής.Βασικά, άρχισε να αμφιβάλλει. Το ίδιο και οι παίκτες.. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό σε μια επαγγελματική ομάδα..? Και σίγουρα, έτσι κι αλλιώς δεν ήταν εξ’αρχής η φιγούρα που θα ενέπνεε τους παίκτες στεκάμενος μπροστά από τον πάγκο, σε μια περίοδο/καμπή της ιστορίας της που η ελληνική ομάδα το είχε τόσο ανάγκη από τον τεχνικό ηγέτης της. Κυρίως όμως, δεν ήταν έτοιμος για ένα τουρνουά «ειδικών συνθηκών» και εύλογα μαζί του και η ομάδα..
-Για τους παίκτες.. Κατ’αρχήν δεν πρέπει να έχουμε κανένα παράπονο από κανένα παιδί στο κομμάτι «θέληση». Το θέλανε πολύ, πάρα πολύ. Ειδικά όταν άρχισε να στραβώνει το πράγμα. Ειδικά η τριάδα των παλαιών, Ζήσης (νομίζω 100% δίκαια το τουρνουά συνδέεται με τη μορφή του για την ομάδα μας) Σπανούλης, Μπουρούσης άφησε τα κόκκαλα της στο παρκέ. Τα έδωσε όλα, άσχετα αν η συνολική λειτουργία (και όχι μεμονωμένα οι συμπαίκτες τους) δε μπόρεσαν να υποστηρίξουν και να υποστηριχθούν από αυτό. Απλά τα κομμάτια δεν είχαν μπεί σωστά το ένα δίπλα στο άλλο ώστε να πάρουμε το μέγιστο αποτέλεσμα. Αυτή είναι η αλήθεια..
Είδα τον Ζήση να κουβαλάει ακόμα το DNA του γίγαντα των τελευταίων δευτερολέπτων από την «πιο δύσκολη ομάδα να κερδίσεις στο τέλος κλειστού ματς παγκοσμίως», φήμη που είχε χτίσει με πολύ κόπο αυτή η ομάδα. Είδα τον Σπανούλη να αρνείται να χάσει και στα δύο τελευταία ματς (με Σλοβενία πιο πολύ) να παραδίδει αμυντικό effort που έχω να δώ από τα χρόνια του ΟΑΚΑ.. Αυταπάρνηση από τον Μπουρούση. Κανένα παράπονο λοιπόν από τη θέληση ΟΛΩΝ των παιδιών.. Απλά η ομάδα είχε σοβαρά λειτουργικά τραύματα που θα την έκαναν να υποκύψει αργά ή γρήγορα, στο τουρνουά της ενέργειας και του physical μπάσκετ. Στο κομβικό ματς με τους γηπεδούχους μάλιστα, βρεθήκαμε από νωρίς να κυνηγάμε, με τη διαφορά να παίζει στους κοντά στους 20. Είναι μια κατάσταση στην οποία απλά πρέπει να συνεχίσεις να παίζεις μπάλα με μπάλα, προσεγγίζοντας κάθε φάση διαφορετικά γιατί εάν σηκώσεις το κεφάλι και κοιτάξεις το ταμπλό, αυτό θα πέσει να σε..πλακώσει. Μου άρεσε που , έστω και την ύστατη στιγμή, ξεσηκώσαμε μνήμες με το come back. Μου άρεσε που το ξαναείδα.. Και είμαι υπέρ της άποψης ότι εάν ο Καϊμακόγλου έκανε το 68-65 σε εκείνο το σουτ, οι Σλοβένοι θα είχαν πνιγεί μόνοι τους.. Φυσικά, η Ελλάδα δεν έχασε καμία πρόκριση σε αυτό το παιχνίδι. Σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι, θα έχουμε μάλλον ανάρτηση με την αξιολόγηση του κάθε διεθνή μας στη διοργάνωση σύντομα.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ..? ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΙΝΚΙΕΡΙ?
Είναι ακόμα πολύ ωμά όλα και θα πρέπει να περιμένουμε λίγο. Σε αυτό το διάστημα της αναμονής θα πρέπει να γίνει εκτίμηση της κατάστασης και να παρθούν κάποιες αποφάσεις εκ των έσω. Σίγουρα κομβικό ρόλο θα παίξει το που και πότε θα ξαναπαίξουμε. Οι πιθανότητες για wild card υπάρχουν.. Στην ουσία δεν είναι το θέμα. Ακόμα και εάν μείνουμε «εκτός» Μουντομπάσκετ, θα πρέπει να ασχοληθούμε πραγματικά σοβαρά με την ομάδα μας. Ο στόχος είναι αυτός. Οι δύο συνεχείς αποτυχίες κινδυνεύουν να γίνουν σύνδρομο. Η ευθύνη ανήκει στην ομοσπονδία πλέον. Όχι για το εάν..θα πάρει την είσοδο για την Ισπανία του χρόνου αλλά για το πώς αυτή η ομάδα θα φτάσει πάλι στην κορυφή. Μη ξεχνάμε ότι οι αποτυχίες βαραίνουν πρώτα τους υπεύθυνους..
Για τον Αντρέα Τρινκιέρι τα πράγματα δεν είναι καλά. Θα πρέπει να περιμένουμε λίγο, να δούμε τη «γραμμή» που θα πέσει όμως η αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης του καταλογίζεται. Με ρωτάτε (inbox) τι θα έκανα, εάν θα τον κρατούσα.. Την ξέρετε τη γνώμη μου. Παρότι τον εκτιμώ και θεωρώ ότι σε ενδεχόμενη δεύτερη ευκαιρία στην ομάδα μας θα είναι βελτιωμένος, δε θα τον είχα προσλάβει καν.. Λύσεις υπάρχουν και μάλιστα πολύ καλές, με διαφορετικά προγράμματα να παρουσιάσουν, αναλόγως την επιλογή. Θα τις παρουσιάσουμε σύντομα.. Γιατί όσο το μπάσκετ πηγαίνει περισσότερο προς την ενέργεια και τη δύναμη, τόσο πιο πολύ θα γίνεται «άθλημα του προπονητή»..
Υ.Γ: Με την Εθνική δε τελειώσαμε.. Το τουρνουά βεβαίως συνεχίζεται, με μεγάλο μάλιστα ενδιαφέρον.. Η ομάδα μας πέρασε από τη Σλοβενία ως κλασσική περίπτωση underachiever συνόλου που έχει την ποιότητα και τη φήμη του διεκδικητή αλλά τα δύο μικρά κομμάτια που του έλειψαν από το ρόστερ του κόστισαν μια τελείως διαφορετική πορεία, Τόσο κοντά και τόσο μακριά την ίδια στιγμή..
Μπείτε στη παρέα μας στο Facebook..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
