WITNESS..

Αυτό είναι το μπάσκετ του Ντούσκο Ιβάνοβιτς κύριοι.. Αυτό για το οποίο μιλούσαμε όταν υπέγραψε στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι. Το μπάσκετ του ρυθμού και της δημιουργίας χώρων. To μπάσκετ που έγινε συνώνυμο της Baskonia χτίζοντας μια ομάδα ορόσημο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είχαμε πεί στην ανάλυση μας για τον Μαυροβούνιο κόουτς και τα μπασκετικά ιδανικά που πρεσβεύει ότι “θα δείτε πράγματα, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι, που δε τα έχετε ξαναδεί στο ΟΑΚΑ”. Καταλαβαίνετε φυσικά ότι δεν αναφέρομαι στην εκπληκτική ευστοχία από το τρίποντο που δύσκολα θα ξανασυντροφεύσει σε αυτό τον βαθμό τους πράσινους μέσα στη σεζόν..

-Ο Παναθηναϊκός έπιασε το απόλυτο σε ένα κομβικό για τη συνέχεια ματς προσφέροντας στους οπαδούς του εξαιρετικό θέαμα. Μύρισε από νωρίς αίμα απέναντι σε μια αστεία για το σύγχρονο μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο, άμυνα και διέλυσε κάθε ελπίδα των Τούρκων.

O Nτούσκο Ιβάνοβιτς έχει χτίσει τη φετινή επίθεση του Παναθηναϊκού  πάνω στη δημιουργία χώρων με κάθε πιθανό τρόπο. Στο επιθετικό του playbook (όπως παρουσιάστηκε και στο ματς απέναντι στη Φενέρ) κατά κύριο λόγο τρέχονται plays που ξεκινούν από Α-Set και 1-3-1 διάταξη. Στην Α-Set (οι wings ανοιχτά χαμηλά στις γωνίες, οι ψηλοί στο High-post και ο PG “κεφάλι” ώστε να δημιουργείται σε σχηματισμό ένα μεγάλο Α) οι γηπεδούχοι βρήκαν πολλές ευκαιρίες, ακόμα και για pick’n roll καταστάσεις σε πρώτο χρόνο με τον Διαμαντίδη να επιλέγει την πλευρά του Σαβάς που στοιχηματίζω ότι δεν είχε ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού του πιθανό ρολάρισμα του Μπατίστα ενώ σε καταστάσεις επιλογής πάλι με τον Διαμαντίδη ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος που ο αρχηγός των πρασίνων “μάζευε” την άμυνα ώστε να ξεκινήσει τη μεταφορά της μπάλας στο σωστό χρόνο. Και στην A-Set και στην 1-3-1 (όπου έτρεξε πολύ επιτυχημένα και σε συνέχεια το play με το κόψιμο του Διαμαντίδη στη strong side και το back screen του Μπατίστα δημιουργώντας κενό στην άμυνα και πλεονέκτημα/διαφορά μιας πάσας μεταξύ μπάλας-άμυνας). Σε όλες αυτές καταστάσεις κλειδί για την επίθεση του Παναθηναϊκού είναι η ικανότητα του Διαμαντίδη να μεταφέρει τόσο αποτελεσματικά και στο σωστό χρόνο τη μπάλα από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά με τις κατά μήκος πάσες του. Αυτό το στοιχείο γονάτισε τη Φενέρ προχθές δεδομένου του ότι μετακινούσε την (αργή) άμυνα της και ταυτόχρονα δημιουργούσε χώρους με τη μετακίνηση αυτή.  Είναι εύκολα αντιληπτό ότι χωρίς τον Διαμαντίδη στο “1” (ειδικά όταν εκεί βρίσκεται ο Μποχωρίδης με το under construction playmaking παιχνίδι του) οι πράσινοι δεν είναι το ίδιο γρήγοροι στο μισό γήπεδο. Όμως συνολικά και ανεξαρτήτως προσώπων έχουν βελτιώσει πολύ τον συγχρονισμό τους, τους χρόνους ξεμαρκαρίσματος και τα τρεξίματα τους στο μισό γήπεδο συν την κυκλοφορία της μπάλας με σταθερό σημείο αναφοράς την ικανότητα του Μπατιστά (εδώ το προσωποποιώ..) να κερδίζει όλες “θέσεις” στο ποστ και ανάλογα με το που βρίσκεται η μπάλα απέναντι στον αντίπαλο του. Το έκανε με εκκωφαντικό τρόπο απέναντι στους ψηλούς της Φενέρ..

-Ο κόουτς Ιβάνοβιτς παρουσίασε διάφορα plays, με τον Γιάνκοβιτς ακόμα και στο “1” ή τον Σλότερ (έκανε εκπληκτικό ματς, σεμιναριακή εκτέλεση, πραγματικά έτοιμος να παιξει το συγκεκριμένο ματς) να λειτουργεί ως “σύρτης” στη base line και τον Γιάνκοβιτς να ακολουθεί σε αντίστοιχη κίνηση ψηλά δημιουργώντας τρίγωνο με τον Μπατίστα στο post. Η Α-Set του Μαυροβούνιου που βασίζεται πολύ σε on-ball screen και drive & kick καταστάσεις και απαιτεί λεπτομερειακό spacing, θεωρώ ότι στη συνέχεια θα αποτελέσει “εισαγωγή” και για άλλα παιχνίδια στην επίθεση του Παναθηναϊκού (ο Ιβάνοβιτς την είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα ως εισαγωγικό play για να “τρέξει” επίθεση motion).

-To ίδιο έτοιμος ήταν και αμυντικά ο Παναθηναϊκός απέναντι στην ομάδα του Ομπράντοβιτς. Με τον Φώτση να παίζει δυνατά από μπροστά στη strong side (απόσταση μιας πάσας) τον Βέσελι και να φλοτάρει πλήρως  “μαζεύοντας” προς τον άξονα όταν η Φενερ έτρεχε pick’n roll, τον Διαμαντίδη να στέλνει πολύ έξυπνα δίνοντας συνεχώς κατεύθυνση τον Γκάουντλοκ σε άβολα για αυτόν σημεία και τον Μπατίστα να παίζει hedge μόνο σε κάθε side pick του Αμερικανού “μπόμπερ”, οι πράσινοι έβγαλαν “εκτός” από νωρίς την επίθεση των Τούρκων, με μόνο μελανό σημείο το ότι έδωσαν επιθετικό ριμπάουντ στους φιλοξενούμενους κάτι που δεν οφείλεται αποκλειστικά στο πλεονέκτημα ύψους που έδιναν αρκετές lineups στη Φενέρ αλλά και σε στιγμιαία αδράνεια. Οι Τούρκοι χρειάστηκαν 70 κατοχές για να σκοράρουν 73 πόντους  και νομίζω ότι τους βοήθησε  πολύ και το πείραμα του Ιβάνοβιτς στη τελευταία περίοδο (Μποχωρίδης, Γιάνκοβιτς, Χαραλαμπόπουλος μαζί τη συγκεκριμένη στιγμή δε λειτουργούσε)..

-Δύο λόγια για τη Φενέρ και τον Ομπράντοβιτς. Ο Ζοτς είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές του πλανήτη και σίγουρα ένας από τους καλύτερους στην ιστορία του αθλήματος με πολλά γαλόνια. Αλλά το θέαμα που παρουσιάζει και φέτος όπως και ο τρόπος που έχει στελεχώσει την ομάδα έχοντας όλη την οικονομική άνεση που θα ήθελε, δημιουργεί ερωτηματικά. Η κριτική είναι πάντα κριτική λοιπόν για όλους. Ο Ιβάνοβιτς τον κέρδισε κατά κράτος σε όλα τα κομμάτια, έχοντας προετοιμάσει πολύ καλύτερα το παιχνίδι (πραγματικό outcoached). Η Φενέρ είναι αργή, ασύνδετη και ψάχνει λειτουργικότητα στο μπακόρτ. Θεωρώ ότι εάν δε της τύγχανε και το λαχείο (για την Ευρώπη) Βέσελι, ώστε να αποκτήσει ταχύτητα στη φροντκόρτ θα ήταν καταδικασμένη και φέτος όσον αφορά την τύχη της στο τοπ-επίπεδο της Ευρωλίγκας. Αυτά φυσικά είναι μάθημα για κάποιους ειδικά στη γείτονα χώρα) που είχαν “ακυρώσει” τον Πιανιτζιάνι (που ναι δεν είναι Ζοτς αλλά έχει μια πορεία στο χώρο)  νομίζοντας πως με τον Ομπράντοβιτς θα αποκτήσουν αμέσως την τεχνογνωσία να ανέβουν στη κορυφή. Δεν είναι εύκολο, ο Μεσίνα είναι άλλωστε ένα ακόμα παράδειγμα. Σαφώς και ο Ζοτς ξέρει ότι φέτος πρέπει να κάνει το παραπάνω βήμα και στην Ευρώπη γιατί το ίματζ του θα δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα. Προσπαθεί να αλλάξει πράγματα και ίσως το κάνει με το trade που σας έγραψα εχθές στο Euroland ( αν και ο Χίκμαν θα ήταν ιδανικός για να συμπληρώσει έναν παίκτη τύπου Ερτέλ στο μπακόρτ..) όμως θα χρειαστεί να κοπιάσει για να βρεί τρόπους να “πάει” αυτό το σύνολο. Ομπράντοβιτς βέβαια είναι αυτός, μπορεί να το κάνει. ;Exei thn poi;othta. Ξέρει ότι εάν φτάσει μέχρι την τελική ευθεία κάνεις αντίπαλος δε θα θέλει τη Φενέρ μπροστά του.. Αλλά μέχρι τώρα οι πρωταθλητές Τουρκίας παίζουν μέτριο μπάσκετ χωρίς κατεύθυνση.

-Μεγάλη βραδιά λοιπόν για τον Παναθηναϊκό. Σε ένα κρίσιμο ματς κιόλας.. Οι πράσινοι προχθές έβγαλαν αυτό που ονειρευόταν η διοίκηση τους σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο ηλεκτρίζοντας το γήπεδο με το θέαμα που προσέφεραν. Φυσικά κανείς δε πρέπει να πετάει στα σύννεφα γιατί θα προσγειωθεί απότομα.. Είπαμε, ο φετινός Παναθηναϊκός, τουλάχιστον μέχρι το νέο έτος, θα έχει βραδιές σαν αυτή της Πέμπτης και άλλες κακές με πολλά σκαμπανεβάσματα. Αυτός είναι ο δρόμος που αναπτύσσονται οι νέες ομάδες που στηρίζονται σε νέα παιδιά. Το θετικό είναι ότι η ομάδα συνολικά δείχνει να απορροφά καθημερινά πράγματα από τη φιλοσοφία του προπονητή της. Η ομάδα, είναι πολύ πιο γρήγορη στο μισό γήπεδο και κυρίως έχει δημιουργία (χωρίς την ασφάλεια του έξτρα δημιουργού) αφού η επίθεση που παίζει φτιάχνει από μόνη της ευκαιρίες για όλους. Εγώ θα επιμείνω ότι χρειάζεται να δουλέψει στο αμυντικό κομμάτι (παρότι τη Πέμπτη ο βαθμός που παίρνει ήταν αρκετά καλός). Τότε θα πατήσει γερά τα πόδια του σαν ομάδα στη γη και θα καταλάβει το πραγματικό του status απέναντι στον ανταγωνισμό..

Καθρέπτης..


Λένε, πολύ σωστά, ότι το πρώτο βήμα για τη λύση ενός προβλήματος είναι η παραδοχή του.. Αυτή η ρήση ταιριάζει γάντι στη δύσκολη κατάσταση που βιώνει αυτή την περίοδο ο Ολυμπιακός. Το ματς απέναντι στη Νεπτούνας του έβαλε το πρόσωπο στον καθρέπτη, αποδεικνύοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο τα όσα λέγαμε τον τελευταίο καιρό για την ανάγκη βοήθειας στο προπονητικό κομμάτι. Φυσικά όλοι οι “επιστήμονες” του διαδικτύου και των φυλλάδων έσπευσαν να γράψουν ότι οι ερυθρόλευκοι δεν θέλουν προπονητική βοήθεια, ότι η ομάδα είναι στο 3-0 δικαιολογώντας την εικόνα με το ελαφρυντικό του timing της σεζόν και των τραυματισμών. Όλα καλά.. Πριν λίγες ώρες βεβαίως τους ακύρωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο η διοίκηση της ομάδας προσλαμβάνοντας τον Γιάννη Σφαιρόπουλο στη θέση του head coach.. 

Παρακολουθώντας το ματς της Λιθουανίας την Παρασκευή το βράδυ, κατέληξα λίγο πριν το τέλος ότι για την ελληνική ομάδα θα ήταν καλύτερο να χάσει. Πιθανόν η ήττα να αποτελούσε λύτρωση, με την έννοια ότι θα έφερνε εξελίξεις. Ήταν στιγμές που στην όμορφη παραλιακή Κλάιπεντα και στη SVYTURIO ARENA οι ερυθρόλευκοι φώναζαν “βοήθεια” με το παιχνίδι τους, απευθυνόμενοι στον πάγκο τους. Καμία απάντηση. Ο Μίλαν Τόμιτς είχε πιεί το περισσότερο ..νερό από όλους και το δικό του performance είχε τεράστιο αντίκτυπο στην πολύ κακή εικόνα της ομάδας στο παρκέ.

Ο Τόμιτς υπήρξε ως παίκτης winner, με μεγάλη καρδιά (από τις ..κόπιες που μου αρέσουν) αναγκάζοντας με να του βγάλω πολλάκις το καπέλο στη μακρά του σταδιοδρομία. Αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με το ότι κρίθηκε (σωστά) ακατάλληλος για να οδηγήσει τον Ολυμπιακό ως προπονητής τη συγκεκριμένη περίοδο. Προσέξτε, αυτό δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον παράγοντα νίκη ή ήττα και φυσικά λαμβάνονται υπόψιν (το έγραψα πριν μερικές ημέρες) το ότι διανύουμε τον πρώτο μήνα της σεζόν και η ομάδα έχει χτυπηθεί από σημαντικές απουσίες. Αυτός που ξέρει να κρίνει είδε από νωρίς ότι ο Μίλαν Τόμιτς  δε συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για τη δουλειά. Δεν έχει την οξυδέρκεια, προπονητικά αντανακλαστικά και δεν πείθει τους παίκτες του όσο καλή διάθεση και να υπάρχει από το μέρος τους. Δε πείθει γιατί ακόμα δεν έχει πείσει τον εαυτό του για την προπονητική του ικανότητα, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο.

Υπήρξαν στιγμές την Παρασκευή το βράδυ που οι ερυθρόλευκοι έπιασαν αγωνιστικό “πάτο”. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τραυματισμούς, ούτε με το κομμάτι της συνοχής. Μιλάω για ισχυρό χτύπημα στο αγωνιστικό DNA που έχει χτίσει αυτή η ομάδα τα τελευταία χρόνια. Για εμφανή έλλειψη οποιασδήποτε κατεύθυνσης μέσα στο παρκέ. Η Νεπτούνας είναι μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερο βάθος και ποιότητα που παρ’όλα αυτά κάνει αρκετά αξιόλογη προσπάθεια με τον κόουτς Μάκσβιτις. Eίναι επίσης μια ομάδα που μπορείς να την κατευθύνεις εκεί που θέλεις και να τη χειραγωγήσεις ειδικά όταν διαθέτεις ρόστερ της ποιοτικής βαθμίδας του Ολυμπιακού. Τη Παρασκευή είδαμε το αντίθετο.. Οι ερυθρόλευκοι παγιδεύτηκαν στη τραγική “τρίποντη” βραδιά του Πέτγουεη, το spacing της επίθεσης τους δέχτηκε τελειωτικό χτύπημα και φάνηκε από νωρίς ότι η ομάδα θα επιβιώσει μόνο με την προσωπική φάση. Πάλι καλά που ο Σπανούλης είναι too much για τέτοιες ευρωπαϊκές ομάδες. Περίμενα από τον Τόμιτς να κάνει τη δική του παρέμβαση στο παιχνίδι, έστω με τη μορφή “ρίσκου” (αν και με τη τροπή που είχε πάρει το παιχνίδι, το παρακάτω μάλλον ήταν ότι πιο ασφαλές μπορούσε να πράξει) παίζοντας με τον Λοτζέσκι στο “4”. Δε το έπραξε ποτέ (αν και οι πιθανότητες του να αλλάξει την άμυνα των γηπεδούχων και τις αποστάσεις αυξάνοντας τους διαθέσιμους χώρους στο παρκέ απέναντι επαναλαμβάνω σε μια άμυνα που κατεύθυνε συνεχώς τη μπάλα στον ελεύθερο Πετγουέη με τους φιλοξενούμενους να πέφτουν κατ’επανάληψη στην παγίδα), ούτε καν στην τελευταία κατοχή (στον αντίπαλο δεν έμενε χρόνος) όπου σκεφτόμουν πριν δω τις lineups “νταξ, τώρα θα το κάνει. Λοτζέσκι και 3 κοντούς, δε παίζει κάτι άλλο..”

Σαφώς και η ομάδα έχει κι άλλα προβλήματα, σημαντικά. Η κατάσταση του Ντάνστον σωματικά και κατ’επέκταση αγωνιστικά είναι κακή. Ειδικά στο αμυντικό κομμάτι μοιάζει με ..Maverick. Μακριά από την αγέλη, χάνεται και έχει χάσει το agressiveness του στο χαμηλό post, τα recovers του είναι μακριά από τους περυσινούς χρόνους. Για τον συγκεκριμένο βέβαια πιστεύω ότι θα ανακάμψει.. Οι τρείς απουσίες στη γραμμή των φόργουορντς έχουν μειώσει σημαντικά τη γκάμα των επιλογών στις lineups.. Ο Χάντερ πηδάει ακόμα και όταν ο αντίπαλος σηκώνει το κεφάλι για να φτερνιστεί και ο μοναδικός που φέρνει ένταση στην άμυνα σε μόνιμη βάση είναι ο Λαφαγιέτ. Θα το ξαναγράψω.. Είμαι σκληρός με τον Ολυμπιακό γιατί πιστεύω ότι σαν ρόστερ (με τα οποία μειονεκτήματα του) συγκεντρώνει στοιχεία που μπορούν να τον βάλουν στη πορεία σε θέση διεκδικητή, όμως η κατάσταση που βιώνει η ομάδα μετά τον προημιτελικό του ΟΑΚΑ έχει αλλάξει τα πάντα.. Χωρίς αμφιβολία.

Ο ΣΦΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ


Για τον κόουτς Σφαιρόπουλο έγραψα τη γνώμη μου στην αντίστοιχη ανάρτηση όταν και ανοίξαμε τον φάκελο για τον διάδοχο του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ήταν πολύ προβλέψιμο ότι ο Ολυμπιακός θα έφτανε σε αυτή τη λύση μιας και φανερά χρήμα δεν υπήρχε ούτε για τον προπονητή ούτε για τις 1-2 αλλαγές στο ρόστερ που σίγουρα αυτός θα ζητούσε. Ο Σφαιρόπουλος παλιότερα θα μπορούσα να πω ότι έμοιαζε φτιαγμένος για να αναλάβει κάποτε αυτή τη δουλειά. Πήγε πολύ καλά στη Ρόδο (όπως αντίστοιχα ο Μπαρτζώκας στη Λάρισα) αλλά στο τελευταίο του κρίσιμο “σκαλοπάτι”, αυτό της Ν.Σμύρνης απέτυχε να παρουσιάσει στοιχειωδώς καλό μπάσκετ στελεχώνοντας (πέρυσι) την ομάδα λάθος από την αρχή. Ουσιαστικά λοιπόν έφτασε στην προαγωγή αφού τον ευνόησαν οι συγκυρίες (αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, τώρα θα κληθεί να αποδείξει) γιατί σε διαφορετική περίπτωση πολύ δύσκολα θα τον βλέπαμε στο τιμόνι τέτοιας ομάδας. Αποτελεί αναβάθμιση σε σχέση με τον Τόμιτς όμως. Πρέπει να μη φοβηθεί να ρισκάρει και να μην κάνει καμία είδους παραχώρηση, περισσότερο όσον αφορά το ..πρωτότυπο των δικών του σκέψεων για την ομάδα. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα σίγουρα. Προσωπικά δε θα πήγαινα -το γνωρίζετε άλλωστε- σε αυτή την επιλογή για τη θέση του head coach (αντίθετα τον αξιολογώ ως πολύ καλή περίπτωση assistant για έναν ξένο προπονητή στη παρούσα φάση). Στον Πειραιά καλείται όχι μόνο να ξαναβάλει το τραίνο στις ράγες αλλά και να πάρει το μέγιστο της παραγωγικότητας από μια ομάδα που έχεις πολύ καλές προδιαγραφές στο ανοιχτό γήπεδο. Μπορεί? Διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις εδώ.. Νομίζω το ίδιο και η διοίκηση του Ολυμπιακού. Ο Σφαιρόπουλος είναι μια περίπτωση στα ..χνάρια του Γιώργου Μπαρτζώκα όμως μη ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται πλέον σε διαφορετικό φεγγάρι από τον καιρό που ο πρώην τεχνικός του αντικαθιστούσε τον Ντούντα. Ο Σφαιρόπουλος παίρνει μια ευκαιρία που ενδόμυχα ονειρευόταν σε όλη του τη ζωή. Μένει να δούμε πόσο σφιχτά θα την κρατήσει. Θα είναι σπουδαίο να κερδίσει το ελληνικό μπάσκετ έναν ακόμα προπονητή στο τοπ-επίπεδο.. Ας περιμένουμε να δούμε τι μπορεί να αλλάξει στην κατεύθυνση της ομάδας και το συζητάμε ξανά..

Υ.Γ: Από το καλοκαίρι είχαμε σημειώσει τα ups & downs ομάδων που στηρίζονται σε νέα παιδιά. Για το δίδυμο Ίβκοβιτς-Αγγέλου προχθές ήταν μια από αυτές ..τις βραδιές. Το αντιλήφθηκαν από την αρχή αλλά πιστέψτε με δεν είναι εύκολο να γυρίσεις το κλίμα του ματς υπέρ σου. Πρέπει να πας πολύ βαθιά πνευματικά και όσον αφορά τη διαχείριση της ομάδας σου σε ένα τέτοιο ματς. Μεγάλο διπλό για τη Ζαλγκίρις. Και αυτή στηρίζεται σε νέα παιδιά που εκείνο το βράδυ βρίσκονταν στην άλλη όχθη..

Υ.Γ1: Πολύ θετικό ότι ο Γκιστ πλησιάζει το 100% και πάλι. 1000+ τελικές ο Διαμαντίδης σε μια λίστα με θρύλους της διοργάνωσης.. Εξαιρετικός προχθές ο Παππάς..

Υ.Γ2: Ο Σπανούλης είναι too much όχι μόνο για ομάδες  Ευρωλίγκας της ταχύτητας της Νεπτούνας αλλά και μεγαλύτερης από μόνος του.. Είναι θετικό ότι έκανε ένα τέτοιο παιχνίδι ώστε να βρεί τον υψηλό αγωνιστικό ρυθμό που ψάχνει σε προσωπικό επίπεδο..

Y.Γ3: Ήταν η αγωνιστική των μεγάλων κανονιών όμως νομίζω ότι ο Τζέησι Κάρολ τους ξεπέρασε όλους.. 32π. με 7/9 τριπ. σε 21′.. Όταν βρισκόταν στη Γιούτα είχα πεί ότι μου θυμίζει Ρακόσεβιτς, κυρίως στον τρόπο που εκτελεί πάνω σε άμυνα. Πολύ σπουδαίος σουτέρ, ήθελα να τον δω φέτος να κάνει ένα τέτοιο παιχνίδι.