NBA 2025-26 Analysis: Never quit, always remember (by Asoutos)

 

Το πρώτο τζάμπολ της σεζόν πλησιάζει και το ΝΒΑ ανοίγει τις πύλες του, υποσχόμενο νέα πρόσωπα, έντονο ανταγωνισμό και ανατροπές στη μάχη για τον θρόνο.

By Asoutos

Nιώθω λιγότερο ενθουσιασμένος με την αρχή της σεζόν αυτή τη χρονιά (λέμε τώρα…). Ομάδες του σκληρού πυρήνα των διεκδικητών στην Ανατολή (Indiana, Boston) είναι αποδυναμωμένες, ενώ στη Δύση οι ομάδες παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ίδιες, χωρίς σημαντικές μεταβολές, πλην λίγων εξαιρέσεων. Το repeat είναι δύσκολο, τόσο δύσκολο
(ακούς Oklahoma; ) και ξεκάθαρο φαβορί δεν υπάρχει, κάτι που δίνει το δικαίωμα σε πολλές ομάδες να ονειρεύονται. Ο συναγωνισμός, ειδικά στην ΑΝΑΤΟΛΗ, είναι πιο ανοικτός από ποτέ.

ΤΑ ΦΑΒΟΡΙ

Νew York Knicks: Tέλος εποχής για τους Knicks, με την απόλυση του κόουτς Thibodeau και την έλευση του πολύπειρου Mike Brown. Δίκαιο ή άδικο, ήταν μάλλον επιβεβλημένο να συμβεί αν οι Κnicks θέλουν να κάνουν το τελευταίο βήμα που απομένει και να βρεθούν στα finals. H ομάδα έκανε προσθήκες στην offseason, που της προσδίδουν επιτέλους βάθος (Yabusele, Clarkson, Shamet), κάτι που δείχνει ότι το εξοντωτικά στενό rotation του Thibs φτάνει στο τέλος του.

Θεωρώ πως ο Brown θα παρουσιάσει μια πιο ορθολογική, δημοκρατική και ποικιλόμορφη επίθεση από τον προκάτοχό του – ενεργοποιώντας τονΤowns ως δημιουργό – ενώ αμυντικά το αποτέλεσμα θα είναι ικανοποιητικό, ειδικά αν δούμε περισσότερα double big lineups (η απόκτηση του Yabusele αποτελεί κλειδί εδώ). Θα χρειαστεί υπομονή και στήριξη στον κόουτς, η μετάβαση από το μπάσκετ του Thibodeau δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε αυτόματη. Οι Knicks έχουν ότι χρειάζεται φέτος για να βρεθούν μετά από πολλά-πολλά χρόνια στα Finals.

Cleveland Cavaliers: Τελικοί ΝΒΑ ή διάλυση είναι η φάση στο Cleveland, όπου εδράζει τοπιο ακριβό ρόστερ του ΝΒΑ. Η ομάδα είναι ουσιαστικά ίδια με πέρσι (o Lonzo Ball ήρθε στη θέση του Jerome) και είναι σίγουρο ότι στη regular θα κάνει και πάλι θραύση, όπως πέρσι (64 νίκες). Το μπάσκετ συνεργασιών και πολλαπλών δράσεων του Atkinson είναιασταμάτητο από τις άμυνες της regular, ενώ ο παράγοντας της συνέχειας (4η χρονιά φέτος
της 4αδας Mitchell-Garland-Mobley-Allen) λειτουργεί υπέρ τους.

Εξακολουθούν όμως να υπάρχουν σοβαρά ερωτηματικά κατά πόσον το συγκεκριμένο ρόστερ μπορεί να κυριαρχήσει στο ολοένα αυξανόμενο physicality του playoff μπάσκετ. Η ομάδα είναι απελπιστικά soft, και τίποτα δεν έγινε στην off season για να αποκτήσει ένα πιο σκληρό περίβλημα. Ένα ακόμα άλμα στο επιθετικό παιχνίδι του Mobley μπορεί να τους προσδώσει μια ακόμα μεγαλύτερη δυναμική, αλλά ο κόουτς έχει πολλή δουλειά στο να καλλιεργήσει
ένα πιο σκληρό και μαχητικό πνεύμα στους παίκτες του. Η πίεση για το αποτέλεσμα θα είναι τεράστια φέτος, και θα την νιώσουν άπαντες στο Cleveland.

OI NEOI KAI OMOΡΦΟΙ

Orlando Magic: All-in για τους Magic, με την απόκτηση του Desmond Bane για 5 first round picks και την έλευση του Tyus Jones στην περιφέρεια. Η φτώχια σε περιφερειακό σουτ και δημιουργία, που είχαν σαν αποτέλεσμα μια αποκρουστική επιθετική λειτουργία (27ηεπίθεση πέρσι) μοιάζει να απαντήθηκαν με τον πιο πειστικό τρόπο. Και μάλιστα χωρίς καμία έκπτωση στην άμυνα – ο Bane είναι two-way παίκτης. Στο πιο physical περιβάλλον που βλέπουμε να διαμορφώνεται στο ΝΒΑ, το Orlando είναι άριστα εξοπλισμένο να ανταπεξέλθει, έχει μούσκουλα και νιότη, έχει μεγάλο βάθος (Black και DaSilva θα δώσουν λύσεις), έχει star quality.

Το μόνο ερωτηματικό είναι αν ο κόουτς Mosley θα καταφέρει να χτίσει μια πιο μοντέρνα και παραγωγική επίθεση με τα αναβαθμισμένα υλικά που διαθέτει -έχει και ο ίδιος ευθύνη για το επιθετικό χάλι των Magic. Aν μείνουν υγιείς, αν ο Banchero κάνει ένα ακόμα βήμα μπροστά στο παιχνίδι του, οι Magic έχουν όλα όσα χρειάζονται για να
κερδίσουν την Ανατολή.

Detroit Pistons: ένας σοβαρός GM και ένας εξαιρετικός κόουτς ήταν αρκετοί για να γυρίσειο διακόπτης στο Detroit και η ομάδα μέσα σε μία χρονιά από περίγελος του ΝΒΑ ναμεταμορφωθεί σε υπολογίσιμο μέγεθος στην Ανατολή. H ομάδα κινήθηκε με σωφροσύνη στην offseason, παίρνοντας Duncan Robinson και Levert στη θέση των Hardaway και Schroder. Aν στην περσινή πιο δυνατή Ανατολή οι Pistons τερμάτισαν 6οι, δεν βλέπω τολόγο να μην είναι φέτος ψηλότερα, μιας και ο πολύ νεανικός κορμός της ομάδας λογικά θα είναι συνολικά βελτιωμένος φέτος. Ο Cunningham υπέβαλε τα διαπιστευτήρια του ηγέτη στα πρώτα playoffs της καριέρας του, το μεγάλο στοίχημα όμως για τους Pistons είναι κατά πόσο μπορεί να ταιριάξει δίπλα του ο Ivey, ως μια ακόμα πηγή σκορ και ηγεσίας για το
Detroit. Να θυμίσουμε ότι η ομάδα πέρσι απογειώθηκε μετά τον τραυματισμό του Ivey οπότε τα ερωτηματικά για τη συνύπαρξή τους παραμένουν. Eίναι ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν μέσα στη σεζόν, μιας και επηρεάζουν τον μελλοντικό σχεδιασμό της ομάδας – ας μην ξεχνάμε ότι το Detroit δυνητικά έχει cap space το καλοκαίρι, και έχει όλα τα assets για να κάνει κίνηση μέσα στη σεζόν και να φέρει κάποιον σημαντικό παίκτη στο ρόστερ.

Ακόμη όμως και αν η ομάδα μείνει ως έχει, μοιάζει σαν έναν επικίνδυνο παίκτη στην Ανατολή, που μπορεί να πάει ακόμα μακρύτερα από πέρσι.

Atlanta Hawks: εξαιρετική offseason για την Atlanta, που πρόσθεσε στο ρόστερ Porzingis, Alexander-Walker και Kennard αποκτώντας καλές λύσεις σε όλες τις θέσεις και δείχνοντας φιλοδοξίες φέτος για κάτι καλύτερο από την ταρίφα του five hundred.

Oι Hawks πρόσθεσαν και άλλο αμυντικό φίλτρο δίπλα στον ηγέτη τους Trae Young, και φυσικά άφθονο shooting
με σπουδαίους σουτέρ από το τρίποντο. Έχω όμως αμφιβολίες για το κατά πόσο σχήματα με Trae και Kristaps θα μπορούν να αμυνθούν επαρκώς, όπως και έχω αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Porzingis θα μπορέσει να μείνει υγιής μια ολόκληρη χρονιά. Επίσης ποιος είπαμε ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης τους; Ο Jalen Johnson; H δυναμική της ομάδας θα κριθεί για μένα από το αν ο Johnson και ο Daniels μπορούν να κάνουν ένα ακόμα βήμα μπροστά στο επιθετικό παιχνίδι τους – ο Risacher είναι μάλλον πολύ άγουρος ακόμα, αν και δείχνει σημάδια βελτίωσης. Και επιτέλους ο κόουτς Schneider θα πρέπει να εξαλείψει το χαλαρό – “η ζωή είναι ωραία” – κλίμα στην Ατλάντα.

Η ομάδα πρέπει να βγάλει σκληράδα και αποφασιστικότητα αν θέλει να κάνει κάτι παραπάνω φέτος. Τους βλέπω στην 6αδα στη regular, αλλά θα πρέπει να γίνουν πολλές ζυμώσεις μέσα στη χρονιά για κάτι περισσότερο στην postseason.

ΜΗΝ ΜΑΣ ΞΕΓΡΑΦΕΤΕ ΑΚΟΜΑ

Boston Celtics: o σοβαρός τραυματισμός του Tatum σήμανε και το σοκαριστικό ξεπούλημα βασικών συστατικών στοιχείων της πρωταθλήτριας ομάδας του 2024. Porzingis, Holiday, Horford, Kornet δεν κατοικούν πλέον στη Βοστώνη, σε μια κίνηση που ήταν προδιαγεγραμμένη ώστε η ομάδα να βρεθεί κάτω από το τιμωρητικό second apron.

Με τον Tatum έξω, απομένουν μόνο Brown και White από την ομάδα του 24 – ενώ οι προσθήκες του Simons και του Boucher σίγουρα δεν επαρκούν για να καλυφτούν τα κενά. Όλα τα σημεία λοιπόν δείχνουν προς μια αδιάφορη, μεταβατική χρονιά με το μάτι στραμμένο στη σεζόν 26-27, έτσι δεν είναι; Όχι απαραίτητα. Οι Celtics έχουν κουλτούρα νικητή, στον πάγκο κάθεται ένας φανατισμένος μουτζαχεντίν του αθλήματος , ενώ το ρόστερ δεν είναι τόσο λειψό όσο φαίνεται: υπάρχουν οι Pritchard και Ηauser, o Queta στο 5, υπάρχουν και ελπιδοφόροι νεαροί που μπορεί ξαφνικά να βγουν μπροστά φέτος (προσέξτε τον Walsh κυρίως αλλά και τον Minott). Aν μπορέσουν ειδικά να μετατρέψουν τον Simons σε ένα forward με μέγεθος (υπάρχει συνωστισμός στα γκαρντ) η ομάδα θα είναι αξιόμαχη φέτος και θα πάρει νίκες που θα την φέρουν κοντά στην εξάδα. Ακόμα και έτσι, υπάρχει τόσο shooting στα χαμηλά σχήματα της ομάδας που μπορούν να κάνουν outscore οποιονδήποτε. Και με την αποθεραπεία του Tatum να ακούγεται ότι πηγαίνει ανέλπιστα καλά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να τον δούμε πίσω την Άνοιξη, σκορπώντας και πάλι φόβο στα ποντίκια που χορεύουν όταν λείπει η γάτα.

Indiana Pacers: τα ίδια ισχύουν λίγο πολύ για τους περσινούς φιναλίστ του ΝΒΑ. Η απουσία του Haliburton είναι κάτι παραπάνω από καίρια για τους Pacers – ολόκληρο το project είναι θεμελιωμένο πάνω του – ενώ και η (βλακώδης) απώλεια του Turner αποτελεί πλήγμα για αυτούς στη θέση 5. Το ότι οι Pacers αγόρασαν το καλοκαίρι πίσω το pick τους το 2026 δείχνει διαθέσεις για tanking, αλλά με τον κατά τεκμήριο καλύτερο προπονητή στο
ΝΒΑ στον πάγκο τους οι Pacers θα είναι πολύ καλύτεροι από ότι νομίζει ο κόσμος. Ο Carlisle θα επαναπρογραμματίσει την ομάδα υπό την καθοδήγηση του Andrew Nembhard, η άμυνα θα είναι πιεστικότερη από πέρσι, ενώ αν ο Mathurin κάνει επιτέλους το βήμα που χρειάζονται στην Indiana για σκορ και δημιουργία η επίθεσή τους θα είναι πολύ καλή και φέτος.

Περιμένετε επίσης να ξεπεταχτούν φέτος τίποτα πιτσιρίκια όπως ο Furphy, ο Walker, ο Kam Jones, ο Peter. Θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στους Pacers, αλλά η ομάδα θα είναι πάνω από το 50% και φέτος, και δεν θα εκπλαγώ να τους δω να κάνουν πάλι κηδείες την Άνοιξη.

ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΑΣΤΕ ΓΙΓΑΝΤΕΣ (Sixers, Bucks, Heat)

Miami Heat: μετά από ένα ακόμα first round exit τα πράγματα δεν μοιάζουν να έχουν βελτιωθεί στο Miami. O Powell – η μόνη ουσιαστική προσθήκη – είναι ένας καλός παίκτης αλλά το fit με τον Herro δεν είναι το ιδανικό, ούτε και είναι ο σταρ εκείνος που θα μπορούσε να αναστρέψει την κάκιστη επιθετική εικόνα των Heat (bottom 10 πέρσι στη λίγκα η επίθεσή τους). Ουσιαστικά οι Heat στο μόνο που μπορούν να ποντάρουν είναι να βγουν μπροστά με μεγάλη βελτίωση κάποιοι από τους νεαρούς παίκτες τους (Jovic, Ware, Larsson, Jaquez, γιατί όχι και ο ρούκι ο Jankucionis). Δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό, και θα χρειαστεί ένα ακόμα μπασκετικό θαύμα από τον μάγο των πάγκων Spoelstra για να μπορέσει να μεταμορφωθεί αυτό το σύνολο παικτών σε σοβαρό παίκτη στα Playoffs της
Ανατολής.

Δεν το αποκλείω, όποιος υποτίμησε τους Heat το έχει πληρώσει ακριβά, και παιδιά όπως ο Ware και ο Jovic είναι σίγουρα ταλαντούχα. Όμως το ρόστερ μοιάζει δυσανάλογα ακριβό για το ταλέντο που διαθέτει, και ο δρόμος της αποφυγής του tanking είναι μοναχικός και δύσβατος για τον Pat Riley και το Miami. Μια δόση φρέσκου αέρα ίσως
να χρειάζεται και σε διοικητικό επίπεδο εκεί, σε περίπτωση νέας αποτυχίας. Ίδωμεν.

Philadelphia 76ers: έχει κουράσει η ιστορία με το “αν ο Embiid είναι υγιής” και το “αν ο George” είναι υγιής. Πέρσι είχα τους Sixers τρίτους στα power rankings της Ανατολής και τερμάτισαν 68οι. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να γράψω για μια ομάδα που τα 2/3 του μπάτζετ της πηγαίνουν σε δύο παίκτες που είναι συνεχώς τραυματίες. Η στρατολόγηση του πολύ αθλητικού και ταλαντούχου Edgecombe δημιουργεί μια πολύ συναρπαστική και επικίνδυνη
νεανική τριάδα στα γκαρντ, δίπλα στους Maxey και McCain, όμως το ρόστερ μοιάζει αρκετά γυμνό στις υπόλοιπες θέσεις. Το καλό σενάριο για τους Sixers θα είναι να βρίσκονται κάπου στη μέση του ταμπλό μέχρι την Άνοιξη, και Embiid-George να βρεθούν υγιείς και σε καλή κατάσταση τότε. Μακάρι, αν και δεν το βλέπω. Ακόμα και έτσι, δύσκολα θα μπορέσουν να πάνε μακριά στα playoffs. H ομάδα μοιάζει πολύ νεανική και πολύ γερασμένη ταυτόχρονα. Η κατάρα θα αργήσει να σπάσει στη Φιλαδέλφεια.

Milwaukee Bucks: η επιλογή των Bucks να υποθηκεύσουν ακόμα περισσότερο το μέλλον τους (κάνοντας stretch τα λεφτά του Lillard στην επόμενη 5ετία) και να αποκτήσουν τον Miles Turner περισσότερο με τον τελευταίο σπασμό του ετοιμοθάνατου μοιάζει παρά με οτιδήποτε άλλο.

Είχαν άλλη επιλογή; Ναι, να αποδεχθούν τη μοίρα τους και να ανταλλάξουν τον Γιάννη τώρα που είναι ακόμα στο φόρτε του και μπορεί να τους φέρει πίσω σπουδαία ανταλλάγματα. Το ρόστερ δεν είναι του πεταματού, ο Cole Anthony ήταν μια αξιόλογη προσθήκη στην περιφέρεια και ο Τurner είναι ο shooting big που χρειάζεται ο Γιάννης δίπλα του. Όμως ο Γιάννης ούτε είναι το αμυντικό freak που ήταν μέχρι πριν 3 χρόνια, ούτε και μπορεί να σηκώσει το φορτίο μόνος του, ακόμα και σε αυτή την απορρυθμισμένη Ανατολή.

Στα λεπτά που θα κάθεται στον πάγκο ή αν χάσει παιχνίδια από κάποιο τραυματισμό οι Bucks θα υποφέρουν. Αν προσθέσουμε και έναν κόουτς που δεν τον λες και τον πιο δημιουργικό κόουτς του πλανήτη (ο δόκτωρ Rivers) καταλαβαίνει κανείς την κατάσταση. Ίσως να λέγαμε άλλα αν είχε χρησιμοποιηθεί και το τελευταίο asset τους (το pick του 2031) και το συμβόλαιο του Kuzma για να αποκτηθεί ένας σοβαρός πλάγιος με άμυνα και
προσωπική φάση. Ως έχουν, οι Bucks είναι ομάδα του play-in και του first round exit στην
καλύτερη.

ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ

Toronto Raptors: το πολύ ακριβό ρόστερ του Toronto δείχνει ότι στον Καναδά εξακολουθούν να έχουν υψηλές βλέψεις για τη χρονιά που έρχεται, κάτι που δείχνει μάλλον έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Στο Τορόντο υπάρχει αρκετό ταλέντο, αλλά το roster έχει διαμορφωθεί με τόσο στρεβλό τρόπο, όπου οι αλληλοκαλύψεις και τα
τρακαρίσματα σε επίπεδο δεξιοτήτων βγάζουν μάτι.

Barnes, Ingram και Barrett είναι μια χαρά παίκτες, αλλά δρουν λίγο-πολύ στους ίδιους χώρους, ενώ πίσω από αυτούς υπάρχουν ένα σωρό αξιόλογοι ρολίστες, που κανένας τους όμως (πλην ίσως του Quickly και του Dick) δεν προσφέρει σταθερή απειλή από το τρίποντο. Μπορούν να παρουσιάσουν τουλάχιστον ένα πραγματικά καλό αμυντικό πρόσωπο με τόσο μέγεθος που παρατάσσουν στο γήπεδο; Θα είναι δύσκολο, μιας και λείπουν τα point of attack εργαλεία που θα περιορίσουν τα αντίπαλα γκαρντ. Με προβληματίζει επίσης η εξέλιξη του Barnes, που πολλές φορές μοιάζεισαν να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει μέσα στο γήπεδο σε αυτό το παράξενο πλαίσιο. Ο κόουτς Radonic έχει ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά του στο να μπορέσει να βρει ρόλους και να δημιουργήσει ορθολογικά σχήματα που να υπακούουν στις απαιτήσεις του μοντέρνου μπάσκετ (θα ξεκινούσα προσωπικά πηγαίνοντας τον Barrett στη second unit), και δεν αποκλείεται να πληρώσει ο ίδιος το μάρμαρο σε περίπτωση νέας αποτυχίας. Σε μια Ανατολή που βρίσκεται σε απορρύθμιση οι Raptors έχουν αρκετό ταλέντο για να είναι στo play-in και θεωρητικά να βρεθούν στα play off, με ταβάνι όμως το first round exit και με ελάχιστη δυναμική για κάτι καλύτερο στα χρόνια που έρχονται.

Chicago Bulls: καμία προοπτική, κανένα ορατό μέλλον για τους Bulls, που μοιάζουν ορκισμένοι κάθε χρονιά να παλεύουν για το play-in. Eίναι πραγματικά κρίμα για ένα τόσο ιστορικό franchise και μια τόσο μεγάλη αγορά, αλλά όσο οι Bulls δεν αποδέχονται την απλή συνθήκη ότι ο δρόμος της επιστροφής στην κορυφή περνά από την βύθιση στον πάτο της θάλασσας αυτό θα συμβαίνει.

Στο ρόστερ υπάρχουν 2 παίκτες που μπορεί κάποιους να τους εκλάβει ως κομμάτια του μέλλοντος (Buzelis, Giddey), και ένα σωρό expire συμβόλαια παικτών που πολύ δύσκολα θα βρίσκονται στην ομάδα την επόμενη χρονιά (Vucevic,
Huerter, Collins, Coby White). H απουσία wings με μέγεθος, και ψηλών που παράσχουν rim protection εξασφαλίζουν ότι αμυντικά η ομάδα θα είναι κακή στα μετόπισθεν, ενώ μπροστά οι Bulls θα τρέξουν και φέτος το πιο γρήγορο pace του πρωταθλήματος με small σχήματα.

O κόουτς Donovan μπορεί να κάνει και πάλι το θαύμα του και να παρουσιάσει από αυτο το μέτριο υλικό μια αξιόμαχη ομάδα, και οι Bulls να καταφέρουν και πάλι να αποκλειστούν στο play-in. Έχοντας όμως το pick του 2026 στα χέρια τους, σε μια τάξη νέων παικτών πολύ ποιοτική, οι Bulls οφείλουν επιτέλους να ακούσουν τη φωνή της λογικής, να ξεφορτωθούν μέχρι το Φλεβάρη τους βετεράνους τους και να τραβήξουν προς τις τελευταίες θέσεις της
βαθμολογίας. Είναι ο μόνος τρόπος.

Charlotte Hornets: έχει την πλάκα της η φετινή εκδοχή των Hornets, με την funky τριάδα Lamelo Ball, Miller και Βridges, κάπoιους συμπαθητικούς βετεράνους (Sexton, Grant Williams, Dinwiddie) και τους ελπιδοφόρους ρούκι Knueppel και Kalkbrenner. H oμάδασίγουρα είναι ικανή να παράγει σκορ και θέαμα, εφόσον φυσικά ο Ball μείνει υγιής – κάτι που φυσικά είναι πάντα αμφίβολο, σε 5 χρονιές μόνο μία φορά έπαιξε πάνω από 50 παιχνίδια ο Lamelo.

To πρόβλημα θα είναι στην άμυνα, όπου όχι μόνο δεν υπάρχουν παίκτες να μαρκάρουν αλλά δεν υπάρχουν και ψηλοί να ελέγξουν την κατάσταση στον αέρα (ο Diabate δεν κάνει – τουλάχιστον ακόμα – για starter, o Kalkbrenner θα πάρει χρόνο αλλά φυσικά είναι εντελώς άπειρος, ας μην μιλήσουμε καλύτερα για Plumlee). Θα κάνει κάποιες
νίκες η Charlotte όσο ο Ball παίζει, αλλά μόλις βρεθεί στα πιτς η ομάδα θα βαδίσει ολοταχώς προς το lottery, όπως και όλα τα τελευταία χρόνια. Από τη μία αυτή είναι και η σωστή επιλογή (χρειάζεται να βρεθεί στο draft περισσότερο ταλέντο), από την άλλη οι Hornets μοιάζουν αναπόδραστα παγιδευμένοι σε αυτό το σενάριο της ανυποληψίας
(πληρώνουν και τις κακές επιλογές παικτών στο draft).

Η ΟΥΡΑ

Washington Wizards: δεν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν για μια ομάδα τόσο νωρίς στηφάση του rebuilding. Oι Wizards θα είναι αβυσσαλέα κακοί για μια ακόμη χρονιά, και το μόνο που τους/μας ενδιαφέρει είναι το πως θα εξελιχθούν οι νέοι τους παίκτες. Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για το ταβάνι των παικτών αυτών, είναι φυσικά πολύ νωρίς, αλλά δεν πετάω τη σκούφια μου με την προοπτική του Coulibaly, του Currington, του Keshawn George κλπ. Ο Sarr έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον σαν παίκτης, αλλά χωρίς κανένα ψηλό δίπλα του η χρονιά θα είναι τραυματική για αυτόν στις ρακέτες των ΝΒΑ γηπέδων. Να δούμε και τον ρούκι Tre Johnson, που έρχεται με διαπιστευτήρια μεγάλου σουτέρ και σκόρερ στη λίγκα, κατά πόσο μπορεί να αναπτύξει τους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού που είναι απαραίτητοι για να μπορείς να σταθείς σε αυτό το επίπεδο.

Βrooklyn Nets: μπόλικη δουλειά περιμένει τον πολύ ταλαντούχο κόουτς Jordi Fernandez φέτος, με τόσους νέους παίκτες να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στα γήπεδα του ΝΒΑ. Το office των Nets όχι μόνο επέλεξε να κάνει draft και τις 5 επιλογές που διέθετε στον πρώτο γύρο, αλλά και να πάρει παίκτες με παρόμοια χαρακτηριστικα (Demin, Saraf, Traore), γκαρντ δηλαδή χωρίς σουτ. Στο ρόστερ όμως δεν υπάρχει ούτε μισός παίκτης με star potential, ενώ είναι πολύ αμφίβολο αν έστω κάποιους από όλους αυτούς μπορεί να εξελιχθεί σε starter σε καλή ομάδα. Οι Nets όχι μόνο θα είναι κάκιστοι φέτος, αλλά μοιάζει να μην έχουν τίποτα αξιόπιστο στα χέρια τους για το μέλλον. Εκτός από το draft pick του 2026, που πρέπει να επιλεχθεί όσο γίνεται πιο ψηλά. Και όσο γίνεται πιο σωστά.

ΔΥΣΗ

ΟΙ ΦΑΒΟΡΕΣ

Οklahoma Thunder: το repeat είναι πολύ δύσκολο σε ένα πρωτάθλημα που τα τελευταία 7 χρόνια έχουμε δει 7 διαφορετικές πρωταθλήτριες ομάδες. Η Oklahoma μπορεί να σάρωσε στην περσινή regular, χάρη στην ιστορικά πιεστική άμυνά της και στη μηχανή-σκορ που ονομάζεται Gilgeous-Alexander, στα playoffs όμως δεν ήταν εξίσου πειστική.

Η επίθεσή μισού γηπέδου των Thunder ήταν μετριότατη, ενώ  τα βρήκαν σκούρα τόσο με το Denver όσο και με τους Pacers στους τελικούς, όπου οι τραυματισμοί σημαντικών παικτών των αντιπάλων βοήθησαν την OKC να φτάσει στον τίτλο. Παρόλα αυτά οφείλουμε να λογαριάσουμε την OKC σαν πρώτο φαβορί για τον τίτλο καιφέτος. Ο κύριος λόγος είναι ότι αναμένεται να είναι καλύτερη και από πέρσι. Η ασφυκτική άμυνα που προκαλεί σωρεία λαθών στον αντίπαλο θα είναι και πάλι ο πυλώνας του project, ενώ δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος που οι πολύ νεαροί παίκτες των Thunder δεν θα είναι βελτιωμένοι φέτος – ειδικά ένας παίκτης σαν τον Holmgren που μοιάζει να απέχει
ακόμα πολύ από το (επιθετικό) ταβάνι του. Το ρόστερ είναι εξαιρετικά βαθύ, και γίνεται ακόμα βαθύτερο με την επιστροφή στη δράση του Topic ή την ανάδυση του Ajay Mitchell, ως αξιόπιστου slasher και σκόρερ. Θα προτιμούσα βέβαια να είχε προστεθεί και λίγο παραπάνω shooting στην off-season (τι θα κάνετε τόσα assets ρε παιδιά; ). Σίγουρα ο ανταγωνισμός θα είναι πιο ψυλλιασμένος φέτος, ενώ οι ομάδες της Δύσης εξοπλίζονται μετα ίδια όπλα, ώστε να απαντήσουν στο “ξύλο” της OKC με ξύλο. H regular δεν θα είναι πιθανά η περσινή “παρέλαση αρμάτων”, μιας και το κίνητρο θα είναι πιθανά πεσμένο. Μένει όμως σε όλους τους άλλους να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από την Oklahoma και ότι έχουν βρει τις απαντήσεις στο παιχνίδι της.

Denver Nuggets: πολύ δυναμική offseason για τους Nuggets, όχι τόσο για την ανταλλαγή Porter Jr με Cam Johnson (καλύτερος σουτέρ ο πρώτος, πιο versatile παίκτης ο δεύτερος), που κόστισε και το τελευταίο και πιο πολύτιμο asset των Nuggets, το pick του 2031. Αλλά κυρίως για την προσθήκη βάθους με τον ερχομό έμπειρων παικτών (Valanciunas, Hardaway, Bruce Brown). Aν προσθέσουμε το ότι ο Adelman δίνει περισσότερες ευκαιρίες
στους νέους παίκτες οπότε Watson και Strawther αναμένονται βελτιωμένοι, και την καλύτερη κατάσταση του Jamal Murray, oι Nuggets ξεκινάνε στην αφετηρία με ένα βαθύ ρόστερ που θα τους επιτρέψει να πλεύσουν μέσα στη σεζόν πιο ξεκούραστοι και φρέσκοι.

Είναι μια μεγάλη ευκαιρία η φετινή σεζόν για το Denver να ξαναπατήσει στην κορυφή, μιας και του χρόνου, με τα πιθανά extensions του Christian Braun (όλο και πληρέστερος παίκτης γίνεται αυτός) και του Watson o λογαριασμός θα φτάσει πάλι στο Θεό και η Διοίκηση μπορεί να ζητήσει αποχωρήσεις. Αν η περσινή εκδοχή των Nuggets έφτασε μια τρίχα από το να αποκλείσει τους Thunder λογικό είναι φέτος να υπάρχουν αξιώσεις ότι θα κερδίσουν μια πιθανή σύγκρουση μαζί τους. Άλλωστε στις τάξεις τους εξακολουθεί να αγωνίζεται ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ο Jokic.

TA OUTSIDERS

Houston Rockets: κοσμoγονία στο Houston, όπου ο GM Stone τράβηξε τη σκανδάλη αποκτώντας Durant και στέλνοντας στο Phoenix Green και Brooks. Η ομάδα πρόσθεσε και άλλο μέγεθος το καλοκαίρι αποκτώντας Finney-Smith, Okogie, Capella. Δεν κάλυψε όμως το κενό που αφήνει ο Green στα γκαρντ, και με τον τραυματισμό του Van Vleet (χάνει τη σεζόν) η ομάδα είναι εντελώς γυμνή στις θέσεις 1 και 2.

Ο κόουτς Udoka θα προσπαθήσει να καλύψει το κενό με υπερμεγέθη σχήματα (το Sengun-Adams θα φορεθεί πολύ), και εκχωρώντας ακόμα περισσότερες playmaking αρμοδιότητες στον Sengun. H σκληρή άμυνα και η έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ θα φέρουν νίκες στη regular, ενώ όλοι οινεαροί παίκτες των Rockets (Sengun, Thompson, Smith, Eason) θα είναι βελτιωμένοι. Από την άλλη, παρά τον ερχομό του Durant, θα υπάρχει θέμα με το shooting της ομάδας, ενώ και η επίθεση θα έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα , με αυξημένο δείκτη στα turnovers (o Τhompson δεν είναι σε καμία περίπτωση αξιόπιστος ακόμα ως primary handler καιinitiator). O 21χρονος Reed Sheppard (μεγάλη προσωπική καψούρα) είναι ο παίκτης εκείνος που μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στα προβλήματα των Rockets στο backcourt, έχει βάλει μυϊκή μάζα και δείχνει να έχει ξεψαρώσει στο παιχνίδι του. Μπορεί όμως μια contending ομάδα να στηριχτεί σε ένα άγουρο ακόμα point guard; Θα το μάθουμε φέτος – οι Rockets θα είναι μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα με σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους. Υπάρχει και το trade market όπου μπορούν να
προσθέσουν κάποιον παίκτη που θα τους βοηθήσει στην περιφέρεια. Πάντως από άποψη physicality και μεγέθους είναι ίσως η μόνη ομάδα που μπορεί να ματσάρει την OKC σε μια σειρά αγώνων. Σύντομα θα ξέρουμε περισσότερα.

Minnesota Timberwolves: πολύ ήσυχη και μέτρια offseason για τους Wolves, που διατήρησαν τον πυρήνα τους αναλλοίωτο, με την εξαίρεση της απώλειας του ΑlexanderWalker, σε ένα ρόστερ βέβαια που εξακολουθεί να είναι πολύ ακριβό. Η ομάδα βρέθηκε στους τελικούς της Δύσης δύο φορές συναπτά – τεράστια επιτυχία για ένα τόσο ασήμαντο market. Σίγουρα εξακολουθεί να είναι ένας σημαντικός παίκτης στη Δύση η Minnesota, δενφαίνεται όμως πως μπορεί να κάνει το breakthrough και να κερδίσει τη Δύση. Η απώλεια του Alexander-Walker είναι σημαντική, με τον Conley να είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος. Ουσιαστικά η σεζόν τους θα κριθεί από το κατά πόσο ο Dillingham μπορεί να βγει μπροστά στη δεύτερη χρονιά του στη λίγκα (είναι διαβολικό το πως και τα δυο παιδιά του Kentucky
βρίσκονται στην ίδια άβολη θέση) και να αναλάβει αυξημένα καθήκοντα στη θέση του point guard. Ο Shannon έδειξε επίσης πράγματα πέρσι ως ρούκι και μπορεί να είναι μια σημαντική λύση για τους Wolves φέτος. Δεν ξέρω, η Minnesota μοιάζει λίγο ταβανιασμένη στα μάτια μου, και το φορτίο του Edwards όλο και βαρύτερο στην επίθεση. Θα είναι κατά πάσα πιθανότητα στην εξάδα, και θα είναι απειλή στα playoffs. Aλλά μια μικρή υποχώρησησε σχέση με την προηγούμενη διετία δεν μπορούμε να την αποκλείσουμε.

Η ΓΕΡΟΥΣΙΑ

L. A. Clippers: σε μια εποχή που οι αξίες της νεανικότητας και της αθλητικότητας έχουν ανέβει κατακόρυφα, οι Clippers στρατολόγησαν φέτος μια ακόμη φουρνιά υπερήλικων ημιξοφλημένων σταρς (Chris Paul, Bradley Beal, Brook Lopez) για να πλαισιώσουν τους Leonard, Harden, Batum κλπ. Η πραγματικά όμως ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι ο John Collins (αδικημένος και ταλαντούχος παίκτης), παίκτης που προσδίδει μεγάλο versatilityστο ρόστερ, μιας και ο Lue μπορεί πλέον να πάει και σε ψηλά σχήματα με Zubac στο 5 και Collins στο 4. Το pick’n’roll διδυμο Harden-Zubac (ίσως το πιο εναρμονισμένο two mangame στη λίγκα) θα είναι και πάλι ο επιθετικός άξονας των Clippers, ενώ ο Leonard ξεκινάτη χρονιά υγιής.

Η ομάδα είναι φυσικά πολύ γερασμένη, αλλά έχει τεράστιο βάθος ώστε να μπορεί να συντηρήσει όλους τους παίκτες στη regular, ενώ οι πιο νέοι Derrick Jones Jr, KrisDunn, Kobe Brown θα δώσουν τρεξίματα και ενέσεις ενέργειας στην ομάδα. Εγγύηση ότι όλο αυτό δεν θα καταρρεύσει στην πρώτη στραβή αποτελεί ο εξαιρετικός – “μύστης” του αθλήματος – κόουτς Tyron Lue, o oποίος θα θέσει την άμυνα ως πρώτη προτεραιότητα της ομάδας. Μου αρέσουν οι πιθανότητες των Clippers φέτος, εφόσον φυσικά ο Kahwi παραμείνει υγιής. Συν τοις άλλοις αυτή η σύναξη παικτών με μαϊμούδες στην πλάτη έχει την πλάκα της – οι Clippers θα έχουν μεγάλο κίνητρο. Και θα είναι αφόρητα fun to watch. Το νακερδίσουν βέβαια 3 σειρές playoff και να βρεθούν επιτέλους στα finals είναι μια άλλη, πολύ πιο δύσκολη υπόθεση. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, αλλά πρέπει να έχεις και δόντια για να δαγκώσεις.

Golden State Warriors: κοιτώντας το μισθολόγιο των Warriors (5o μπάτζετ στο ΝΒΑ) , θανομίζει κανείς ότι πηγαίνουν κατευθείαν για πρωτάθλημα, αλλά απλά δεν μας το είπαν. Ο Horford είναι ο spread the floor center που οι Warriors χρειάζονταν, δεν παύει όμως να είναι 39 χρονών. H ομάδα δεν έλυσε τα περσινά της προβλήματα – έλλειψη two way παικτών, έλλειψη σούτινγκ – ενώ ο ένας εξτρά χρόνος υπηρεσίας δεν γίνεται να μην μετρήσει στις πλάτες του Curry, του Butler και – κυρίως – του Draymond Green. To ρόστερ είναι φυσικά βαθύ αλλά μοιάζει πολύ δύσκολο να βρεθούν τα σχήματα εκείνα που θα βγάλουν ισορροπημένο two way μπάσκετ και θα επιτρέψουν τη συντήρηση του Steph, o oποίος και πάλι θα τραβήξει το επιθετικό κουπί για όλους.

Αν μου λέγαν αύριο οι Warriors να παίξουν μια σειρά playoff απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα θα ήμουν σίγουρος ότι θα στέκονταν ισάξια απέναντι σε οποιονδήποτε. Τα playoff όμως είναι μια άλλη, πολύ πιοεξοντωτική υπόθεση και προηγούνται 82 παιχνίδα της regular. Aν ο Curry βγάλει το οποιοδήποτε πρόβλημα – διόλου απίθανο στα 37 του – η γιορτή θα σχολάσει. Βάζω έναν αστερίσκο για κάποιο trade του Kuminga το Φλεβάρη, ένας two way forward με σουτ
μπορεί να αλλάξει τη δυναμική τους. Ως έχουν τα πράγματα θα χρειαστούν πολλή τύχη για να πάνε μακρύτερα από πέρσι.

L. A. Lakers: με τον Lebron James να τον πονάει το πλευρί του (ισχιαλγία έχει, δεν είναι αστείο, καταραμένα γεράματα) το σενάριο Doncic και 4 οποιοιδήποτε παίκτες γύρω του θα παίξει αρκετά φέτος. Και ξέρουμε ότι αυτό το σενάριο αρκεί για να φέρει την ομάδα του Doncic στα playoffs. Οι κινήσεις του καλοκαιριού (Ayton, LaRavia, Smart) είναι ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει υπό τις στενές οικονομικές συνθήκες, αν και οι 3 τους είναι παίκτες με ερωτηματικά και αστερίσκους. Το ρόστερ είναι καλύτερο από τη φήμη του και μπορούν να υπάρξουν σχήματα που να βγάλουν κάποιο είδος two way basket (περισσότερο stagger Λούκα και Reaves – λιγότερα και πιο ουσιαστικά λεπτά συμμετοχής για τον Lebron).

Kαι πέρσι υπήρχαν όμως τέτοιες δυνατότητες και ο Reddick δεν τις ακολούθησε – αντιθέτως επέμεινε πεισματικά στο δυσλειτουργικό σε όλα τα επίπεδα Doncic-JamesReaves που δεν σταματάει κανέναν στην άμυνα. Πραγματικά δεν ξέρω αν στο Los Angeles ασχολούνται πλέον αποκλειστικά με το μπάσκετ, ή αν η ομάδα υπάρχει ως όμηρος της
βούλησης και της προσωπικότητας του Lebron , o oποίος διάγει την τελευταία του χρονιά στο L.A. Η ομάδα αυτή μπορεί να πάει πολύ ψηλά, χάρη στο μαγικό ραβδί του Doncic που μεταμορφώνει όλους τους υπόλοιπους παίκτες σε πρίγκηπες (μην εκπλαγείτε αν δείτε τον Ayton να μετατρέπεται σε ελίτ σέντερ ή κάναν LaRavia να σουτάρει 40αρια από το τρίποντο). Το Dallas πήγε τελικούς Δύσης με Kleber και Bullock – και ούτε το 24 είχε κάνα τρομερό υλικό για να φτάσει finals. Aν ο James κάνει ένα βήμα πίσω και κατέβει ως πιστός στρατιώτης της ομάδας, αφήνοντας τα ηνία στον Doncic, αν ο Reddick αποφασίσει επιτέλους να πάρει σκληρές αποφάσεις με γνώμονα μόνο το συμφέρον της ομάδας οι Lakers έχουν τύχη τη φετινή σεζόν. Αν όχι, πολύ απλά μιλάμε για μια ακόμα χαμένη χρονιά
του prime ενός generational player.

ΤΑ ΑΤΙΘΑΣΑ ΝΙΑΤΑ

San Antonio Spurs: τα ματς της preseason ήταν σαν ένα είδος μπασκετικής Αποκάλυψης του Ιωάννη για όσους τα παρακολούθησαν: “Και είδον εκ της θαλάσσης θηρίον αναβαίνον έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα” – μάλλον για τον Wembanyama τα έγραφε ο Ιωάννης. Ο Victor έχει βάλει μυϊκό όγκο, έχει δυναμώσει, έχει ψηλώσει – καικυρίως έχει αγριέψει. Χτυπάει περισσότερο μέσα στη ρακέτα, πηγαίνοντας downhill προςτο καλάθι, εξακολουθώντας βέβαια να αποτελεί μεγάλη απειλή από την περίμετρο. Στην δε άμυνα, ουαί και αλίμονο, ειδικά τώρα που μπορεί να παίζει δίπλα σε έναν αξιοπρεπή σέντερ όπως ο Kornet που ήρθε από τη Βοστώνη. Τα καλά νέα για τους Spurs δεν
σταματούν εκεί, μιας και ο Castle μοιάζει πολύ βελτιωμένος και ώριμος, ενώ ο ρούκι Harper δείχνει ήδη να αποκτά χημεία με τον Vic (επιτέλους είδαμε κάποιον να του πετάει λόμπες εκεί που μόνο αυτός μπορεί να φτάσει την μπάλα). Ερωτηματικό αποτελεί το πως κολλάει σε αυτό το ρόστερ ο Fox, ελάχιστα τον έχουμε δει να παίζει δίπλα στον Γάλλο, θα προτιμούσα στη θέση του έναν παίκτη που δρα περισσότερο στην περίμετρο, ο Fox αρέσκεται και αυτός σε μπούκες.

Η ομάδα θα έχει θέματα με το spacing, προσωπικά θα έπαιζα όσο γίνεται περισσότερο τον Champagnie μιας και ο Vassell δεν με πείθει ιδιαίτερα ως σουτέρ. Έχουν όμως όλα αυτά και τόση σημασία, αν ο Wembanyama είναι ήδη σε επίπεδο MVP candidate; Οι Spurs θα είναι τοπ5 άμυνα φέτος και αυτό θα πρέπει να αρκεί όχι μόνο για να τους βάλει στα playoffs αλλά και ψηλότερα από ότι περιμένει ο κόσμος. Προσωπικά δεν θα το σκεφτόμουν πολύ και θα έφερνα τον Φλεβάρη τον Markkanen που είναι ακριβώς ο παίκτης που οι Spurs χρειάζονται για να διεκδικήσουν από φέτος τη Δύση. Αρκεί φυσικά ο Wembanyama να είναι υγιής.

Portland Trailblazers: ωραία πραγματάκια γίνονται στο Portland, το φως επιτέλους αρχίζει να φαίνεται εκεί. Σημαντική χρονιά για την μετάβαση από rebuilding ομάδα της πλάκας σε σοβαρό σύνολο – στοιχεία σοβαρής ομάδας έδειξαν οι Blazers και πέρσι στο κλείσιμο της σεζόν. Ο Holiday θα προσφέρει καθοδήγηση και εμπειρία στο backcourt του Portland, o Sharpe σε χρονιά συμβολαίου μοιάζει έτοιμος να κάνει το άλμα στην ελίτ των ΝΒΑ γκαρντ, ο Clingan είναι μια πάρα πολύ δυναμική παρουσία στις ρακέτες ως rimprotector, ενώ υπάρχουν και βετεράνοι όπως ο Avdiya και ο Grant (ερωτηματικό αν μπορεί να επανέλθει στα πρότερα ψηλά του επίπεδα) να βοηθήσουν στο σκοράρισμα. Το μεγάλο φετινό στοίχημα για τους Blazers είναι όμως η εξέλιξη του Scoot Henderson, και κατά πόσο
αυτός μπορεί να εξελιχθεί στον ηγέτη point guard που ευελπιστούν οι Blazers. Αν συμβεί αυτό το Portland μπορεί να λογαριάζεται ως ανερχόμενη δύναμη στη Δύση. Έχοντας δε στις τάξεις του defensive killers όπως ο Camarra και ο Thybulle, o κόουτς Billups μπορεί κάλλιστα να παρουσιάσει ένα πολύ σκληρό αμυντικό σύνολο που θα δυσκολέψει τις αντίπαλες επιθέσεις. Παρόλα αυτά η Δύση είναι αμείλικτη ως πεδίο ανταγωνισμού, και στοPortland είναι νωρίς για να μεγαλοπιάνονται. Η ομάδα έχει όλα τα εχέγγυα να βρεθεί στο play-in, αλλά η βελτίωση των νεαρών παικτών της θα πρέπει να είναι η απόλυτη προτεραιότητα στο Portland.

Utah Jazz: επιτέλους τέλος τα ημίμετρα στη Γιούτα, που ξεφορτώθηκε και τους τελευταίους βετεράνους, δίνοντας τα ηνία αποκλειστικά στους νέους παίκτες. Είναι η χρονιά που όλοι πλέον θα κριθούν και θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα του αν ανήκουν στο μελλοντικό πλάνο των Jazz. Eίναι σαφές πως στη Utah ψάχνουν για επιπλέον
star quality και πως ο στρατηγικός στόχος της ομάδας είναι να βρεθεί στις 3 τελευταίες θέσεις του ταμπλό, με αυξημένες πιθανότητες στη λοταρία του 2026. Θα πρέπει να προσέξουν πάντως, γιατί η ομάδα έχει περισσότερο ταλέντο από ότι νομίζει ο κόσμος και έναν ιδιοφυή κόουτς, και με τον Markkanen στις τάξεις της δεν αποκλείεται να αρχίσει να μαζεύει περισσότερες νίκες από ότι πρέπει (ένας ακόμα λόγος ο Lauri να πάει σε σοβαρή ομάδα το Φλεβάρη). Ο ρούκι Ace Bailey, σε έναν αρκετά off ball ρόλο στα ματς της preseason, άφησε υποσχέσεις, ενώ πολύ σημαντική είναι η επιστροφή του power forward Hendricks, που μοιάζει να έχει αποκατασταθεί απόλυτα από το σοβαρό τραυματισμό του.

Κόουτς, ξεκίνα τον! Στο backcourt υπάρχουν νεαροί παίκτες με αλληλοσυμπληρώμενες δεξιότητες (George, Collier, Clayton), ενώ εξαιρετικές εντυπώσεις στη preseason άφησε ο Sensebaugh, που βλέπει το καλάθι βαρέλι από το τρίποντο (44% στη preseason σε 9 σουτ ανά παιχνίδι). Υπάρχουν ακόμα Cody Williams και Fillipowski να παλέψουν για μια θέση στον ήλιο. Η Utah θα είναι σίγουρα fun to watch, και ένα ελαφρύ αεράκι αισιοδοξίας πνέει στο Salt Lake City. Τέταρτη χρονιά χωρίς στόχους είναι πολύς καιρός, αλλά χρειάζεται ακόμα υπομονή.

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ WTF Ή ΑΛΛΙΩΣ ΤΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΗ ΚΑΝΕΤΕ;

Μemphis Grizzlies: o Desmond Bane δεν κατοικεί πλέον στο Memphis, και παρά το μεγάλο αντίτιμο που εισέπραξαν οι Grizzlies το κενό του δεν αναπληρώθηκε (ο Jerome είναι καλός παίκτης αλλά δεν έχει ούτε το μισό δυναμισμό σε άμυνα και επίθεση του Bane). Oι τραυματισμοί εξακολουθούν να χτυπούν αλύπητα τους Grizzlies, όμως το μεγάλο θέμα είναι ότι η ομάδα μοιάζει να έχει χάσει τον μακροπρόθεσμο προσανατολισμό της, προϊόν
σπασμωδικών, χωρίς κανένα ειρμό, κινήσεων από το front office. Aν θέλουν να πρωταγωνιστήσουν γιατί έδωσαν τον Bane; Και αν δεν θέλουν να πρωταγωνιστήσουν, σε τι ακριβώς σκοπεύουν; Μorant και Jackson Junior βγάζουν συνεχώς προβλήματα τραυματισμών, ενώ Edey και Clarke είναι επίσης πολύ ευπαθείς. Ο κόουτς Iisalo θα έχει
την ευκαιρία να κοουτσάρει από την αρχή την ομάδα, και το υλικό είναι βαθύ και πλούσιο, αλλά γεμάτο καλούς ρολίστες, όχι παίκτες πρώτης γραμμής. Ίσως ο ρούκι Coward να είναι ο παίκτης που θα ανατρέψει την καθοδική πορεία των Grizzlies (τον χρυσοπλήρωσαν με δύο first για να ανέβουν στο draft και να τον πάρουν, εγώ προσωπικά δεν έχω δει κάτι τόσο σπουδαίο από αυτόν προς το παρόν). Δεν ξέρω, στα μάτια μου οι Grizzlies έχουν μικρύνει
τα τελευταία 2 χρόνια και μοιάζουν με ομάδα χωρίς κουλτούρα και ταυτότητα. Ο σπουδαίος Φινλανδός κόουτς ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία του project να ξαναμπεί σε σωστή τροχιά – αλλιώς το τέλος του είναι πιο κοντά από ότι φανταζόμαστε.

Dallas Mavericks: ολοταχώς για διάλυση βαδίζανε οι Mavs μετά το αποτρόπαιο άγος του trade του Doncic και τους έκατσε το λαχείο στο lottery διαλέγοντας στο 1 τον Cooper Flagg; είναι τόσο καλός όσο μας λένε; Ναι, είναι, two way παικταράς με μέγεθος, ταχύτητα, δύναμη, shotmaking, αυξημένο μπασκετικό i.q και εκπληκτικός στα μετόπισθεν ως rim protector και help defender (θυμίζει Kirilenko σε αυτό). Το ρόστερ είναι πανάκριβο, και περισσότερο ως συνονθύλευμα παικτών πρέπει να λογαριάζεται παρά ως ομάδα. Υπάρχουν σέντερ να φάνε και οι κότες (Gafford, Lively, Powell, και φυσικά AD), παίκτες ο ορισμός του one way (Klay Thompson, Russell, Christie) και από πλάγιους μόνο ο PJ Washington και ο Marshall. Τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά αν ο Irving δεν ήταν
τραυματίας (χάνει τη σεζόν), όμως η ανισορροπία στο ρόστερ είναι μεγάλη. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από την απροθυμία του AD να παίξει στο 5, ώστε να έρθει στο 4 ο Flagg σε πιο light σχήματα που θα μπορούσαν να σταθούν καλύτερα στην άμυνα. Σε ένα ρόστερ που λείπει ο pg ηγέτης, θα δούμε τον Flagg με αυξημένες αρμοδιότητες ως primary initiator, κάτι που φυσικά έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν θα είναι ανώδυνο. Πιστεύω πως τελικά μέσα στη σεζόν θα μιλήσει η αδυναμία του Dallas να αμυνθεί στην περίμετρο (προβλέπεται βομβαρδισμός από το τρίποντο) και η γύμνια στα γκαρντ, και οι Mavericks θα παλέψουν για την είσοδο τους στα playoff από το play in. Tουλάχιστον τα παιχνίδια τους λόγω Flagg θα βλέπονται με ενδιαφέρον.

Phoenix Suns: η εποχή του μεγαλοπιάσματος τελείωσε με δραματικό τρόπο στο Phoenix, που προτίμησε να πάει σε ένα light rebuild αντί να σκοτώσει τον Booker όσο όσο και να βαδίσει προς την ολοκληρωτική διάλυση. Ο Durant ανταλλάχθηκε για ψίχουλα σε σχέση με το τι κόστισε, ενώ το απεχθές συμβόλαιο του Beal έγινε stretch and waive και θα τρώει χώρο από το salary cap για πολλα΄χρόνια. Το ρόστερ είναι γεμάτο καινούρια πρόσωπα (Green, Brooks, Mark Williams) και ενδιαφέροντες νεαρούς παίκτες (Dunn, Ighodaro, Flemming, Maluach) αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε – δεν υπάρχει προοπτική για κάτι πραγματικά καλό με αυτό το υλικό. Συν τοις άλλοις το φιτ του Jalen Green με τον Booker μοιάζει προβληματικό (επικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά), και αν αυτοι οι 2 είναι οι
καλύτεροι σου παίκτες βράσε ρύζι. Το μέλλον μοιάζει πιο ξηρό και από την έρημο της Arizona για τους Suns, που όχι μόνο δεν διαθέτουν κανένα από τα picks τους στο χέρι τους, αλλά θα δυσκολευτούν να ανταλλάξουν ακόμα και τον Booker όταν τον έχουν υπογράψει στο ακριβότερο συμβόλαιο στην ιστορία του αθλήματος. Οι ανοησίες πληρώνονται – οι Suns ήταν σε καλή θέση να είναι ανταγωνιστικοί για πολλά χρόνια το 2022, αλλά τους
τύφλωσε η αστερόσκονη του Durant και του Beal. Τώρα θα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα, και θα το πληρώνουν για πολύ καιρό ακόμα.

New Orlean Pelicans: το ότι ο Troy Weaver, o άνθρωπος που ξεφτύλισε κάθε έννοια μπασκετικής λογικής διαλύοντας τους Pistons, έχει αναλάβει τα ηνία των Pelicans ως GM είναι ότι χρειάζεται να γνωρίζεις για την τύχη της ομάδας. Οι ακατανόητες κινήσεις του, με αποκορύφωμα την εκχώρηση του pick του 2026 στην Ατλάντα, για να ανέβει στο draft και να πάρει τον Queen, θα μείνουν στην ιστορία ως μνημεία ανικανότητας και τυχοδιωκτικής
απερισκεψίας. Στη Νέα Ορλεάνη κατά ένα περίεργο τρόπο υπάρχει ακόμα ταλέντο και ένας κόουτς που έχει δώσει καλά δείγματα γραφής. Μurphy και Jones είναι πολύ καλοί παίκτες, ο Murray θα επανέλθει κάποια στιγμή στη δράση, και αν ο Zion Williamson μπορούσε να μείνει υγιής και σε σωστή σωματική κατάσταση μια ολόκληρη χρονιά, οι Pelicans θα μπορούσαν να παλέψουν επάξια με τα θηρία στη Δύση. Αλλά εντάξει, ας μην κοροϊδευόμαστε, πόσο πιθανό είναι να συμβεί αυτό; Ας το δούμε πρώτα και μετά ας τοσυζητήσουμε. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις νεαρών παικτών στην Ορλεάνη (ο ρούκι Fears, o Μissi, o Hawkins, o Queen) , αλλά όταν πας και μου φορτώνεσαι το
συμβόλαιο του Poole τι να σχολιάσω; Άλλη μια χρονιά που η σεζόν για τους Pelicans όχι μόνο θα τελειώσει νωρίς, αλλά χάρη στα εγκλήματα του Weaver δεν θα υπάρχει και μια αποζημίωση με ένα τοπ-10 pick που θα μπορούσε να βάλει στο ρόστερ έναν ακόμα ταλαντούχο παίκτη.

Sacramento Kings: ένα είδος μπασκετικού πουργατόριου έχουν καταντήσει οι Kings, όπου κάθε απόκληρος παίκτης του ΝΒΑ βρίσκει καταφύγιο. Δεν γίνεται να υπέγραψαν και τον Westbrook, το κάνουν επίτηδες, παίζουν με τα νεύρα μας. Το ρόστερ τους δεν βγάζει κανένα νόημα, η τριάδα Sabonis-Lavine-DeRozan δεν βγάζει κανένα νόημα, δεν υπάρχει point guard (δεν μπορεί να στηρίζεσαι σε Schroder και Westbrook), δεν υπάρχει rim protection, δεν υπάρχει ούτε μισός power forward και ο Murray υποχρεούται να καλύπτει τη θέση. Κυρίως όμως δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον. Ότι βλέπουμε είναι τα απόνερα από το εγκληματικό trade του Haliburton – οι Kings μπορούσαν να χτίσουν κάτι γύρω από αυτόν τον παίκτη. Τώρα που έφυγε ο Fox έχασαν και την ταβανιασμένη μετριότητα που τους παρείχε το δίδυμο Fox-Sabonis. Tις βραδιές που θα μπαίνουν τα σουτ οι Kings θα κάνουν κάποιες νίκες, αλλά αμυντικά το συγκεκριμενο σύνολο παικτών πολύ δύσκολα θα δίνει stops. Τουλάχιστον έχουν δικό τους το pick του 2026 – αν μπορέσει και κάποιος από τους νεαρούς παίκτες τους (Carter, Ellis, Clifford, Raynaud) να βγει μπροστά η χρονιά μπορεί να μην καταλήξει ολότελα χαμένη.

 

Υ.Γ: Η κουβέντα μας με τον Γιάννη Αθηναίου:

-Άμυνα σε αθλητικούς Αμερικανούς vs άμυνα σε Σάρας.

-Η μόνη έδρα στην Ευρώπη που…

-Βεζένκοφ, Μήτογλου, Λαρεντζάκης.

-#OlympiacosBC & τα μυθικά σουτ του Σπανούλη.

-Μεταγραφή στον #paobcgr

-Η ζωή στο Μιλάνο, Εθνική & Γιάννης.