NBA DRAFT 2025 (By Mitsos)

Η φετινή τάξη του ντραφτ είναι γεμάτη freshmen, με αρκετούς από αυτούς να παρουσιάζουν αναπάντεχα καλή εικόνα στο κολεγιακό επίπεδο. Η πρώτη πεντάδα παικτών δείχνει να έχει αρκετά υψηλό ταβάνι με την δυάδα Flagg-Harper να ξεχωρίζει περισσότερο απ’ όλους. Σε αυτή την ανάρτηση θα επικεντρωθούμε στους κορυφαίους prospects και σε παίκτες που είτε δεν είδαμε στο φετινό Τουρνουά NCAA ή είδαμε ελάχιστα.

 

Γράφει ο Ηοοpfellier Mitsos

 

No 1 – Cooper Flagg

Ομάδα: Duke

Ηλικία: 18 χρ.

Θέση: SF/PF

Ύψος: 2,05 μ. (2,13 μ. wingspan)

Βάρος: 100 κ.

Ο Cooper Flagg είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση prospect, ικανή να αλλάξει άμεσα την τύχη οποιασδήποτε ομάδας τον επιλέξει στο ντραφτ. Τι κατάφερε τη φετινή χρονιά; Να οδηγήσει την ομάδα του μέχρι το Final 4, όντας μόλις ο τέταρτος πρωτοετής στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ που κερδίζει το βραβείο του Εθνικού Παίκτη της Χρονιάς (NPOY) — συμμετέχοντας σε μια ιστορική λίστα που περιλαμβάνει τους Kevin Durant, Anthony Davis και Zion Williamson. Αυτά που έκανε φέτος ο 18χρονος από το Maine δεν είναι απλά εντυπωσιακά για την ηλικία του· είναι σχεδόν πρωτοφανή. Ο Flagg, βάσει ηλικίας, θα έπρεπε να βρίσκεται στη senior χρονιά του στο high school, επίπεδο που αγωνίζεται ο δίδυμος αδελφός του. Σε αντίθεση με τον LeBron James, που στην ίδια ηλικία θεωρήθηκε καλύτερος από οποιονδήποτε κολεγιακό παίκτη, παρόλο που δεν έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ, ο Flagg το απέδειξε όντας ο καλύτερος παίκτης σε ένα πρωτάθλημα κολεγιακών παικτών. Του δόθηκαν τα κλειδιά ενός από τα πιο πετυχημένα κολεγιακά προγράμματα και απέδωσε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Το Duke εκμεταλλεύτηκε σχεδόν κάθε πτυχή του παιχνιδιού του και μπόρεσε να ξεδιπλώσει πλήρως το ταλέντο του.

Ξεκινώντας από το αθλητικό και σωματικό προφίλ του, ο Flagg είναι ένας μακρύς και «ζωηρός» αθλητής, με πολύ καλά τρεξίματα, επιτάχυνση και ευλυγισία στο άνω μέρος του σώματος. Δεν έχει κάποιο elite κάθετο άλμα, αλλά είναι above average για το επίπεδο του NBA. Έχει εξαιρετικό μέγεθος για τις θέσεις 3, 4 και μπορεί να υπηρετήσει και τη θέση 5 κατά συνθήκη, σε small ball σχήματα.

Στην επίθεση, ο Flagg είναι ένας 3-level point forward scorer με ξεχωριστή ικανότητα να φτάνει στα σημεία που θέλει στο παρκέ. Το σουτ του από το τρίποντο είναι αξιοπρεπές — αν όχι εντελώς καλό. Ξεκίνησε τη σεζόν κάπως άστοχα, αλλά το βρήκε στην πορεία. Οι catch-&-shoot καταστάσεις είναι τα σουτ που θα πρέπει να βάλει αρχικά στο NBA. Βέβαια, στο κολέγιο σούταρε με σχεδόν την ίδια αποτελεσματικότητα και pull-up τρίποντα. Τα τρίποντά του με ντρίπλα ήταν πάντα μια σταθερή επιλογή όταν χάλαγε στην επίθεση κάποιο play και τελείωνε ο χρόνος. Δεν προβάλλεται ως volume shooter αρχικά, αλλά τα shooting fundamentals και η αυτοπεποίθηση που παρουσιάζει είναι υποσχόμενα. Από μέση απόσταση απέδειξε επίσης ότι μπορεί να απειλήσει. Βέβαια, έδειξε ορισμένες φορές μια τάση να συμβιβάζεται με αυτά τα mid-range σουτάκια αντί να επιτίθεται στη ρακέτα.

Είναι καλός straight-line driver που δεν φοβάται την επαφή και ορισμένες φορές την επιζητάει, αλλά έχει ακόμα περιθώρια βελτίωσης ως finisher. Του αρέσει πολύ η ραχιαία ντρίπλα και οι spin κινήσεις όταν επιτίθεται με την μπάλα, αλλά βασίζεται αρκετά στο μέγεθός του για να σκοράρει. Αποτελεί mismatch nightmare στο high post, καθώς μπορεί να βάζει στα καλάθια πιο κοντούς και αδύναμους παίκτες, ενώ είναι πολύ γρήγορος για αντίπαλους bigs. Αυτό θα μεταφραστεί σταδιακά στο NBA.

Η ικανότητά του να πασάρει και να τρέχει το PnR αποτελούν ένα ακόμα προσόν του επιθετικού του προφίλ. Διαβάζει το παιχνίδι υπομονετικά και είναι πρόθυμος να κάνει την έξτρα πάσα. Έδειξε μια έφεση στις skip πάσες — ειδικά όταν βρισκόταν στο ποστ ή δεχόταν double team — που έβρισκαν πάντα κάποιον συμπαίκτη σε πλεονεκτική θέση. Στο Duke έτρεξε αρκετά PnR και ως ball handler και ως roller. Δεν είναι ο μαέστρος που θα χειραγωγήσει με ακρίβεια την αντίπαλη άμυνα, αλλά οι πάσες του στον roller είναι on-point, ενώ το ύψος του τού επιτρέπει να βλέπει και να εκτελεί άνετα πάσες στα φτερά. Επιπλέον, το γεγονός ότι μπορούσε να απειλήσει από μέση απόσταση τον έκανε αρκετά αποτελεσματικό σε οποιαδήποτε αμυντική PnR τακτική. Ωστόσο, χρειάζεται περισσότερες επαναλήψεις για να εξελιχθεί σε καλύτερο live-dribble πασέρ, αλλά βρίσκεται ήδη σε πιο ανεπτυγμένο επίπεδο από οποιονδήποτε άλλο wing prospect.

Το παιχνίδι του χωρίς την μπάλα είναι εξίσου ανεπτυγμένο, και με το καλύτερο spacing που θα βρει στο NBA, θα φανεί ακόμα περισσότερο. Η αντίληψή του για το αν πρέπει να επιτεθεί στα κενά ή να αδειάσει τον χώρο — ανάλογα με το πού τυχαίνει να βρίσκεται η μπάλα — είναι πολύ προηγμένη για την ηλικία του. Το γεγονός ότι βάζει τεράστια πίεση στις άμυνες ακόμα και χωρίς την μπάλα, επειδή είναι εξαιρετικός cutter και ικανός off-ball σουτέρ, τον κάνουν ακόμα πιο ξεχωριστό. Για αρχή, πιστεύω πως θα αρκεστεί περισσότερο σε off-ball plays παρά σε on-ball.

Στην άλλη μεριά του παρκέ είναι που ο Flagg πραγματικά λάμπει. Είναι ένα τέρας αμυντικά, που έχει την προοπτική να μαρκάρει από το 1 έως το 5. Το αμυντικό ένστικτο του Flagg είναι εξαιρετικό — και αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην άμυνα μακριά από την μπάλα και την ακρίβεια με την οποία κλέβει ή μπλοκάρει μπάλες στιγμιαία. Έχει εξαιρετικές τοποθετήσεις, που σε συνδυασμό με τα μεγάλα βήματα που κάνει, του επιτρέπουν να καλύπτει γρήγορα έδαφος. Διαβάζει το παιχνίδι νωρίς, προσλαμβάνοντας φάσεις πριν εξελιχθούν. Σπάνια κάνει φάουλ ή χάνει τον παίκτη του. Νομίζω είναι υπερβολικό να θεωρούμε ότι θα γίνει σπουδαίος rim protector, αλλά η ικανότητά του να αλλοιώνει σουτ και γενικά να χαλάει plays σαν help defender είναι εξαιρετικά πολύτιμη.

Στην άμυνα πάνω στη μπάλα δεν αποτελεί lockdown αμυντικό, αλλά είναι πολύ καλός — με προοπτικές να γίνει ακόμα καλύτερος. Είναι πιο απειλητικός στην 1-on-1 άμυνα λόγω της δυνατότητάς του να κλέβει μπάλες και ο αντίπαλός του πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός όταν επιτίθεται.

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να βελτιώσει αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού του για να τον προβάλουμε ως efficient high-usage παίκτη. Η ντρίπλα του είναι λειτουργική, αλλά χρειάζεται να εμπλουτίσει λίγο το ρεπερτόριό του και να προσθέσει κάποιες counter moves. Αυτό το κομμάτι θα καθορίσει το αν θα αποτελέσει μια Νο. 1 επιλογή σε επίθεση NBA. Έπειτα, η αποτελεσματικότητά του να τελειώνει φάσεις στο ζωγραφιστό ήταν λιγάκι απογοητευτική (κάτω από 60%) για το βεληνεκές του. Χρειάζεται να βελτιώσει κάποια σουτ που κάνει πέφτοντας προς τα πίσω — να μπορεί να τελειώνει φάσεις πιο σίγουρα και αποφασιστικά. Ύστερα, το σουτ του είναι αξιόπιστο, αλλά δεν είναι ακόμα δοκιμασμένο σε μεγάλο όγκο προσπαθειών.

Ο Cooper Flagg είναι καλύτερος όταν παίζει στα κενά στην επίθεση (όπως και στην άμυνα), αλλά έχει δείξει προχωρημένη δεξιοτεχνία για παίκτη του μεγέθους του στην ανάπτυξη ως on-ball σκόρερ και δημιουργός. Δεδομένων των αθλητικών του εργαλείων και της πολύ καλής βάσης που έχει σε ντρίμπλα–πάσα–σουτ, η προοπτική του Flagg να αποτελέσει βραχυπρόθεσμα έναν τοπ-20 παίκτη είναι αναμενόμενη. Έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα, χωρίς όμως να το δείχνει ιδιαίτερα. Η αστείρευτη αυτοπεποίθησή του είναι ισορροπημένη και δεν είναι επιζήμια για την ομάδα που παίζει.  Όταν θα αποκτήσει τις κατάλληλες προσλαμβάνουσες και θα μπορεί να επιβραδύνει το παιχνίδι, θα καταλήξει να είναι ένας σταθερός τοπ-5 παίκτης στη Λίγκα.

Μετά από αυτά που πέρασαν τους τελευταίους μήνες οι οπαδοί των Mavericks, ανταμείβονται με έναν από τους καλύτερους prospects των τελευταίων ετών. Είναι τρελό το πόσο τυχερός στάθηκε στη διαδικασία του ντραφτ αυτός ο οργανισμός. Ο Cooper Flagg είναι ακριβώς ο τύπος του rookie που θέλεις να χτίσεις την ομάδα σου γύρω από αυτόν, αλλά οι Mavericks θα τον βάλουν σε ένα rotation με προσδοκίες για playoffs. Ο Flagg θα πρέπει να ταιριάξει σαν γάντι από μπασκετικής άποψης, ενώ παράλληλα θα τους προσφέρει μακροπρόθεσμα την προοπτική ενός σούπερ σταρ. Επιθετικά, ο Flagg θα δώσει σουτ, ευελιξία στο σκοράρισμα και πάσα υψηλού επιπέδου. Αμυντικά, είναι ένα φανταστικό συμπλήρωμα δίπλα στους Anthony Davis και Dereck Lively II.

Αυτό που με εντυπωσιάζει τα τελευταία χρόνια είναι το πόσο έτοιμοι έρχονται παίκτες 18, 19 χρονών στη Λίγκα και πόσο γρήγορα μπορούν να αποδώσουν. Ο Flagg είναι ένας από αυτούς. Ίσως του πάρει 5 παιχνίδια, ίσως 10, αλλά πιστεύω πως στα 20 παιχνίδια του θα έχει αποκτήσει μια άνεση.

 

https://www.youtube.com/watch?v=5FaQeSMMDcY

 

No.2 – Dylan Harper

 

Ομάδα: Rutgers

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: PG/SG

Ύψος: 1,97 μ. (2,09 μ. Wingspan)

Κιλά: 96 κ.

Ο Dylan Harper είναι αδιαμφισβήτητα ο δεύτερος καλύτερος prospect του φετινού ντραφτ. Γιος του βετεράνου guard Ron Harper, κατάφερε να ξεχωρίσει φέτος, όντας μέλος μιας προβληματικά δομημένης ομάδας, και παρουσίασε ικανότητες lead guard που δεν έχει άλλος παίκτης στην κατηγορία του.

Αυτό που ξεχωρίζει στο παιχνίδι του Harper είναι οι elite ικανότητες slasher που κατέχει. Στο κολέγιο κατάφερνε να βάλει τεράστια πίεση στην αντίπαλη άμυνα, παρά την έλλειψη spacing που υπήρχε στην ομάδα του και το γεγονός ότι οι άμυνες προσαρμόζονταν πάνω του. Είναι εντυπωσιακό ότι πάνω από το 80% των πόντων που σκόραρε ήταν από δική του δημιουργία. Έχει μια απίστευτα προηγμένη αίσθηση αλλαγής ρυθμού — από αργό σε γρήγορο τέμπο, στυλ Harden — και επιδεικνύει εξαιρετικό έλεγχο του κορμιού του. Δεν κάνει περιττές ντρίπλες και σπάνια δείχνει εκτός ελέγχου όταν μπαίνει για drive. Μόλις καταφέρει να βάλει τον αμυντικό του να κάνει μισό βήμα πίσω, τότε η άμυνα δεν έχει καμία τύχη — δεν του κόβεις το drive. Έχει ήδη μια ικανότητα να επιβραδύνει το παιχνίδι μπαίνοντας στο ζωγραφιστό, χάρη κυρίως στο μέγεθός του, που είναι εξαιρετικό για guard. Θα κερδίζει πολλά φάουλ σε drive στο επόμενο επίπεδο. Είναι ικανός να τελειώσει φάσεις εξίσου καλά με οποιοδήποτε χέρι αλλά και με τον αμυντικό κρεμασμένο πάνω του. Έχει advanced footwork με step-throughs και euro-steps, και το κάνει να φαίνεται πολύ εύκολο. Δεν είναι τρομερός αθλητής, γι’ αυτό βασίζεται περισσότερο στο να «χορέψει» τον αμυντικό — να βρει την κατάλληλη ευκαιρία, τα κατάλληλα κενά για να επιτεθεί — παρά στην αθλητικότητα.

Πέρα από τις isolation καταστάσεις, ο Harper σκόραρε αρκετά καλά και από το PnR. Αντιμετώπισε κάθε είδους αμυντική τακτική. Ειδικά απέναντι σε aggressive hedges και παγίδες, πάντα έβρισκε λύση, επιδεικνύοντας μεγάλη ικανότητα να κάνει split την άμυνα και να δημιουργεί επιθετικό πλεονέκτημα αιφνιδιασμού στο μισό γήπεδο. Βλέπει όμως και την πάσα. Μπορεί να πασάρει στην κίνηση είτε με το δεξί είτε με το αριστερό. Με το που έβλεπε τη βοήθεια να έρχεται, έβρισκε κατευθείαν τον ελεύθερο συμπαίκτη.

Όσο προχωρούσε η σεζόν, τόσο πιο δύσκολες προκλήσεις του έβαζαν οι αντίπαλοι — που μόνο καλό του έκαναν, προβάλλοντας το τι μπορεί να αντιμετωπίσει μελλοντικά στο ΝΒΑ. Δεδομένης της πίεσης που δέχτηκε, δεν έκανε πολλά λάθη. Φυσικά, ορισμένες φορές εκβίαζε και κάποιες προσπάθειες αλλά γενικά υπήρχε μια ισορροπία στην επιλογή πασάρω ή σουτάρω.

Είχε πολλές κατοχές με την μπάλα στα χέρια του, οπότε τα περισσότερα σουτ που εκτελούσε ήταν με ντρίπλα. Εκτέλεσε πολύ λίγα spot-ups. Είχε ένα σχετικά καλό efficiency από το τρίποντο, αλλά το σουτ του είναι κάπως flat — απουσιάζει η καμπύλη, ενώ έχει χαμηλό set point, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται πολλή προσπάθεια από τον αμυντικό για να τον κόψει. Γενικά, το σουτ του επιδέχεται βελτίωση και πιο ειδικά από μέση απόσταση. Δεν του λείπει η αυτοπεποίθηση όταν σουτάρει, αρέσκεται σε pull-up mid-range, αλλά δεν έχει ακόμα το efficiency. Στα εκτός ισορροπίας σουτ ή στα pull-ups που η άμυνα ήταν λίγο πιο κοντά του, δυσκολευόταν να βρει στόχο και αυτό πιστεύω έχει να κάνει με το χαμηλό release που έχει όταν σουτάρει. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα μπορέσει να τιμωρήσει τα under με συνέπεια, γιατί σίγουρα θα τον αντιμετωπίσουν έτσι οι άμυνες του ΝΒΑ. Η βελτίωση στο κομμάτι του σουτ είναι ο παράγοντας που μπορεί να τον κάνει παίκτη All-Star επιπέδου.

Στην άμυνα, η εικόνα του είναι ενθαρρυντική αν αναλογιστούμε το μεγάλο επιθετικό φορτίο που είχε. Επιδεικνύει γρήγορη πλευρική κίνηση και καλό έλεγχο του σώματός του. Είχε, βέβαια, και τις στιγμές που ξεχνιόταν μακριά από την μπάλα και έχανε τον παίκτη του. Ενώ είναι καλός στην 1-on-1 άμυνα πάνω στη μπάλα, δυσκολεύεται να ακολουθήσει τον επιθετικό μετά από σκριν — με το που πέσει στο σκριν, χάνει τη μάχη. Χρειάζεται να δουλέψει καλύτερα τις τοποθετήσεις του. Δεν νομίζω να εξελιχθεί στον αμυντικό που ήταν ο πατέρας του, αλλά είναι σε ένα ΟΚ επίπεδο και μπορεί ακόμα καλύτερα.

Ιδανικά, μπορεί να λειτουργήσει σαν μια δεύτερη πηγή σκορ και δημιουργίας δίπλα σε έναν elite σκόρερ. Αν βελτιώσει το σουτ του, τότε προβάλλεται ως primary ball handler, αποτελώντας μια πρωτοδεύτερη επιθετική επιλογή. Τον βάζω στο νο. 2 γιατί θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος παίκτης μετά τον Flagg. Με γνώμονα ότι θα κρατήσουν το πικ, δεν ξέρω κατά πόσο οι Spurs είναι διατεθειμένοι να του δώσουν χώρο και χρόνο για να εξελιχθεί, από τη στιγμή που έχουν τον Fox στη θέση 1. Βραχυπρόθεσμα, θα τον έβλεπα στο San Antonio τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, αλλά όσο είναι ο Fox εκεί πέρα, θεωρώ δύσκολο να μπορέσει να αναπτύξει το lead guard potential που έχει και να πιάσει το ταβάνι του.

https://www.youtube.com/watch?v=srLlOF3JVr8

 

 

No. 3 – Ace Bailey

Ομάδα: Rutgers

Ηλικία: 18 χρ.

Θέση: SF

Ύψος: 2,05 μ. (2,14 μ. wingspan)

Βάρος: 92 κ.

Ο Ace Bailey είναι ένας από τους νεότερους και πιο ταλαντούχους σκόρερ του φετινού ντραφτ. Η σεζόν του είχε ακραία σκαμπανεβάσματα, καθώς είχε κεντρικό ρόλο σε μια ομάδα που στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό πάνω του και στον Dylan Harper.

Θα ξεκινήσω απευθείας με μια υπερβολή: όταν τον βλέπεις να σουτάρει, θυμίζει κάτι μεταξύ T-Mac και KD. Απλά βάλτε να δείτε το ματς με την Ιντιάνα. H ικανότητά του να σουτάρει από το mid-range είναι advanced. Μπορεί να εκτελεί οποιοδήποτε σουτ με ντρίπλα, είτε πηγαίνοντας αριστερά είτε δεξιά. Με γρήγορο και υψηλό release, «μπουμπουνάει» με το που του δώσεις μια σπιθαμή. Έχει βάλει κάποια τρελά, εντυπωσιακά fadeaway σουτ με την άμυνα κρεμασμένη πάνω του. Ορισμένες φορές θυμίζει παίκτη videogame με τα σουτ που παίρνει. Είναι εξίσου ικανός σουτέρ και από το τρίποντο, είτε σε στατικά σουτ είτε σε σουτ με κίνηση.

Στα drive φαίνεται ιδιαίτερα το μέγεθός του, καθώς έχει μεγάλο διασκελισμό και μπορεί να βρεθεί κοντά στο καλάθι με μια ντρίπλα. Μπορεί να τελειώσει με floaters ή runners πάνω από την άμυνα —τεράστιο προσόν για το ύψος του. Τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο, όπου μπορεί να τελειώσει είτε μέσα στη ρακέτα είτε να πατήσει «χειρόφρενο» και να σουτάρει από τα 7–8 μέτρα.

Όσον αφορά την άμυνα, έχει ιδανικό μέγεθος και την ευλυγισία να μαρκάρει όλες τις θέσεις, αλλά απέχει ακόμα από αυτό το defensive versatility. Είναι ενεργός μακριά από την μπάλα και μπορεί να παράγει κλεψίματα και τάπες, αλλά δεν αποτελεί rim protector. Του λείπει επίσης η συνέπεια· συχνά ξεχνούσε τον παίκτη του και αργούσε στις περιστροφές. Τα θέματά του στο αμυντικό κομμάτι σχετίζονται περισσότερο με τη συγκέντρωση παρά με τα αθλητικά του προσόντα. Θα μαρκάρει τις θέσεις 2-3 και έχει προοπτική, αν δυναμώσει, να μαρκάρει και στο 4.

Όπως και ο Harper έτσι και ο Bailey αντιμετώπισε πολλές άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του με αποτέλεσμα να φανούν όλες του οι αδυναμίες. Όπως είπαμε στην αρχή, η απόδοσή του είχε σκαμπανεβάσματα. Για παράδειγμα, βάζει 39 πόντους στην Ιντιάνα κι έπειτα, στο επόμενο ματς με το Wisconsin, μόλις 9. Σε αυτό παίζει ρόλο φυσικά και η κακοστημένη ομάδα που τον περίβαλε, αλλά ακόμα περισσότερο παίζει ρόλο ο poor decision making χαρακτήρας που παρουσιάζει. Τείνει να συμβιβάζεται αρκετά με σουτ από τα 5–6 μέτρα σε isolation καταστάσεις. Φέτος σούταρε περισσότερα mid-range παρά layup. Εκβιάζει ορισμένες προσπάθειες, δεν βλέπει πάσες και κατέγραψε περισσότερα λάθη από ό,τι ασίστ. Έχει αρκετές φάσεις που δείχνει το πόσο άγουρος είναι ακόμα. Επίσης χρειάζεται να βελτιώσει την ντρίπλα του. Μπορεί να δείχνει πολύ χαλαρός και άνετος χειριζόμενος την μπάλα, αλλά όταν τον πιέσει η άμυνα τα βρίσκει σκούρα. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχει την τεχνική κατάρτιση να ανταπεξέλθει σε πιεστικές άμυνες, αλλά είναι και αδύναμος — με το πρώτο σπρώξιμο χάνει την ισορροπία του.

Αρχικά αναμένεται να λειτουργήσει ως off-ball απειλή σε ΝΒΑ επίθεση. Δηλαδή να βγαίνει από τα σκριν, να επιτίθεται στα closeout, ενώ ήταν και καλός cutter σε μια επίθεση αρκετά στατική. Θα πρέπει να αρκεστεί σε ρόλο όπως αυτός του Michael Porter Jr., αλλά μακροπρόθεσμα να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο. Έχει δρόμο για να φτάσει σε επίπεδο All-Star, καθώς πρέπει όχι μόνο να βελτιώσει το υπάρχον παιχνίδι του, αλλά και να το επεκτείνει.

Όσον αφορά το ντραφτ, δεν είναι σίγουρο ότι θα επιλεχθεί στο νο. 3 — παρότι θα μου άρεσε στους 76ers. To παίζει λίγο μυστήριος και δεν δέχεται να παραβρεθεί σε workout ομάδων με το σενάριο να πέσει εκτός πεντάδας να είναι αρκετά πιθανό. Δεν ξέρω πώς το βλέπει ο ατζέντης του και αν θα του βγει σε καλό, αλλά φαίνεται ότι προτιμά ομάδα με νεαρό κορμό που βρίσκεται σε rebuilding mode.

https://www.youtube.com/watch?v=iVL2nNCMZKY

 

Νο. 4 – V.J. Edgecombe

Ομάδα: Baylor

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: SG

Ύψος: 1,96 μ. (2,01 μ. wingspan)

Βάρος: 87 κ.

Ο VJ Edgecombe είναι ο πιο προικισμένος αθλητικά παίκτης του φετινού ντραφτ. Είναι ένας elite, εκρηκτικός αθλητής είτε πηδάει με το ένα είτε με τα δύο πόδια, που τρέχει πολύ γρήγορα στο ανοιχτό γήπεδο και προσφέρει απίθανα highlights.

Ένα από τα κομμάτια του επιθετικού παιχνιδιού του που ξεχωρίζει είναι το σουτ. Είναι ένας volume shooter με στιβαρό footwork και γρήγορο release. Μπορεί να σουτάρει spot-up σουτ αλλά και σουτ με κίνηση (πολύ καλός σε relocation καταστάσεις). Το Baylor τον χρησιμοποιούσε αρκετά ως movement shooter, βγάζοντάς τον από σκριν για να εκτελέσει. Θα ήθελα να τρέξει παρόμοια plays και η ομάδα που θα τον πάρει στο ΝΒΑ και όχι απλά να τον έχει στο τρίποντο να κάθεται. Του λείπει όμως το υψηλό efficiency που θεωρώ είναι θέμα χρόνου να αποκτήσει. Ενθαρρυντικό σημάδι ότι κατά την διάρκεια της περυσινής σεζόν το ποσοστό του βελτιωνόταν σταδιακά όσο έβρισκε τα πατήματά του μέσα στο γήπεδο.

Με την μπάλα στα χέρια έχει αρκετά καλό κάθετο παιχνίδι. Είναι πολύ καλός straight line driver και επιτίθεται με full speed κάθε φορά με αποτέλεσμα να βάζει τεράστια πίεση στην άμυνα. Παιχνίδι με παιχνίδι πήγαινε περισσότερο μέσα στη ρακέτα και έβρισκε αυτοπεποίθηση. Μπορεί να τελειώσει φάσεις και με τα δυο χέρια. Του αρέσουν τα ακροβατικά layup — αρκετά double pump layups. Έχει και πολύ καλό floater. Παρόλα αυτά και εδώ του λείπει το efficiency.

Το παιχνίδι του μακριά από την μπάλα είναι ίσως καλύτερο από το παιχνίδι του με την μπάλα. Πολύ καλός closeout attacker. Εξαιρετικός cutter με πολύ καλό timing όταν κόβει και επιδεικνύει δυνατά τελειώματα. Έχει πολύ καλή αίσθηση του χώρου και ξέρει πως να κινηθεί για να βρει ελεύθερο σουτ αλλά και για να διευκολύνει τον πασέρ. Μου αρέσει πως κυνηγάει και το επιθ. ριμπ. και είναι εντυπωσιακό να βλέπεις έναν παίκτη τέτοιου διαμετρήματος να πηδάει τόσο ψηλά και να μαζεύει ριμπάουντ ανάμεσα σε θηρία.

Σαν playmaker έχει δείξει κάποια καλά δείγματα. Δεν μπορεί να αποτελέσει μια πρωταρχική εστία δημιουργίας, αλλά διαβάζει ικανοποιητικά τις άμυνες και στο PnR μπορεί να βρει τον roll man. Όταν μπαίνει για drive δεν έχει παρωπίδες, θα κοιτάξει και στην αδύνατη πλευρά για να βγάλει την πάσα αλλά θα δει και τον παίκτη που κόβει.

Στο αμυντικό κομμάτι αποτέλεσε defensive playmaker για το Baylor. Καλός point-of-attack αμυντικός με γρήγορα αντανακλαστικά και ενεργά χέρια — πολλά κλεψίματα πάνω στη ντρίπλα του αντιπάλου που μετέτρεπε σε ευκολά καλάθια στο αιφνιδιασμό. Εξαιρετικός help defender που προσφέρει και κάποιο rim protection λόγω της αθλητικότητάς του — είχε πολλές φάσεις όπου έρχεται για βοήθεια και σκεπάζει με το άλμα του τον αντίπαλο στον αέρα. Έχει μια έφεση να χαλάει alley hoop plays των αντιπάλων, βασιζόμενος πολύ στην αλτικότητά του για να κλέψει πάσες που άλλοι παίκτες στο μέγεθός του δεν θα έκλεβαν ποτέ. Επίσης, είχε και πολλές LeBronesque τάπες στον αιφνιδιασμό. Εντούτοις, αυτός ο ενθουσιασμός του τον οδηγεί και σε κακές τοποθετήσεις και υπερβολικά ρίσκα προσπαθώντας να κλέψει μπάλες. Χρειάζεται να βελτιώσει την πειθαρχία και την αμυντική του επίγνωση για να αμύνεται με συνέπεια.

Μια ικανότητα που θα πρέπει να βελτιώσει παραπάνω είναι ο χειρισμός της μπάλας. Δεν είναι κακός σε αυτό, αλλά αυτό το κομμάτι θα καθορίσει σημαντικά την πορεία του στη Λίγκα. Η ντρίπλα του είναι λίγο χαλαρή και δεν έχει επιδείξει κάτι εντυπωσιακό στο 1-on-1. Υπήρχαν φάσεις στο κολέγιο που βασιζόταν περισσότερο στην εκρηκτικότητά του για να κερδίσει τον αντίπαλό του και όταν δεν το κατάφερνε έχανε κάπως την αυτοπεποίθησή του και εξαφανιζόταν από το παιχνίδι.

Ο VJ Edgecombe έχει τα φόντα για να εξελιχθεί σε μια πρωτοδεύτερη πηγή σκορ και δημιουργίας, αλλά θα χρειαστεί χρόνο και αυτός ο χρόνος θα εξαρτηθεί από το πόση ελευθερία θα του δώσει η ομάδα του στο επόμενο επίπεδο. Ο αρχικός του ρόλος στην επίθεση θα περιοριστεί στο να σουτάρει καλά και να τελειώνει φάσεις. Το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι να γίνει ένας καλός two-way παίκτης.

Θα τον έβλεπα στη Charlotte, να έρχεται από τον πάγκο, να δίνει shooting πρωταρχικά και σε βάθος χρόνου να προσφέρει περισσότερο scoring και playmaking και να κερδίζει φανέλα βασικού μαζί με Miller και Ball στην περιφέρεια.

https://www.youtube.com/watch?v=1zlAAOdfBHw

 

No. 5 – Kon Knueppel

Ομάδα: Duke

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: SG/SF

Ύψος: 1,98 μ. (1,98 μ. wingspan)

Βάρος: 99 κ.

Ο Kon Knueppel είναι ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, σουτέρ του φετινού ντραφτ, αλλά το παιχνίδι του με την μπάλα ως σκόρερ και connective playmaker τον έκαναν έναν από τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες στο κολεγιακό μπάσκετ. Θα μπορούσε να είναι ο φετινός «μα-καλά-πώς-έπεσε-τόσο-χαμηλά» παίκτης, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες η πορεία του στα draft boards μόνο ανοδική είναι.

Το στοιχείο του παιχνιδιού του που θα μεταφερθεί χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες στο επόμενο επίπεδο είναι η εκτελεστική του δεινότητα από το τρίποντο. Ξεχωρίζει για την τεχνική του στο σουτ (straight fundamentals) και τη συνέπειά του. Έχουμε αρκετά καλά δείγματα για να υποθέσουμε ότι θα γίνει ένας κορυφαίος shotmaker και στο ΝΒΑ. Σε catch-&-shoot καταστάσεις είναι ήδη σε ένα εξαιρετικό επίπεδο και θα εκπλαγώ αν δεν εξελιχθεί, σε βάθος χρόνου, σε σουτέρ του 40+ 3Ρ%. Η μηχανική του έχει μια συμπαγή κίνηση, εύκολα επαναλαμβανόμενη. Το σουτ του είναι κάτι που έχει «κατασκευάσει» και δουλέψει πρόσφατα, καθώς άρχισε να σουτάρει τρίποντα σχετικά αργά. Από το πώς τοποθετεί τα πόδια του, μέχρι το πώς έχει τους αγκώνες του μαζεμένους όταν σουτάρει — είναι ο ορισμός του fundamental B.E.E.F. shooter (Balance – Elbow aligned – Eyes on the target – Follow through). Αυτή η συνοχή στην τεχνική του, σε συνδυασμό με το χαμηλό κέντρο βάρους, επιτρέπει στον Knueppel να σηκώνεται με το που πιάσει την μπάλα, είτε από στατική θέση είτε κινούμενος.

Η βελτίωσή του κατά τη διάρκεια της σεζόν ως finisher ήταν τεράστια. Τα τελειώματά του με jump stop – μπορείς πάντα να αλλάξεις απόφαση όταν στα drive τελειώνεις με δυο πόδια – τον έκαναν έναν από τους καλύτερους finisher του κολεγιακού μπάσκετ. Το κατάφερε αυτό χωρίς να έχει ένα γρήγορο πρώτο βήμα ή κάποιο τρομερό άλμα. Χρησιμοποιεί πολύ καλά το στιβαρό κορμί του για να προστατέψει την μπάλα και να εκτοπίσει αμυντικούς. Το in-between παιχνίδι του (short hooks, floaters, pump fakes) είναι εξίσου μεστό  και κοντρολαρισμένο σε σύγκριση με οποιονδήποτε prospect στην ηλικία του. Είχε μια εκπληκτική χημεία στο PnR με τον Maluach, δείχνοντας το πόσο ικανός μπορεί να είναι και ως PnR initiator.

Αυτό όμως που ξεχωρίζει, πέρα από το skillset που διαθέτει, είναι η ωριμότητα και το μπασκετικό του IQ. Έχει τρομερή αίσθηση του παιχνιδιού και αυτογνωσία — παίζει στις δυνατότητές του, δεν εκβιάζει προσπάθειες, καθώς ξέρει τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Σπάνια παίρνει λάθος αποφάσεις, θα αναγνωρίσει αμέσως το mismatch, ενώ έχει την ικανότητα να βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, σε άμυνα και επίθεση. Κάνει πολύ καλά όλα αυτά τα μικρά πράγματα που δεν φαίνονται στη στατιστική. Θα στήσει καλά και δυνατά σκριν, θα κάνει 9 στις 10 φορές box out για να πάρει το ριμπάουντ (υποτιμημένος ριμπάουντερ), θα πέσει στο παρκέ για να κερδίσει μια διεκδικούμενη μπάλα. Θα παίξει winning basketball.

Οι αδυναμίες του περιορίζονται κυρίως στο αθλητικό του προφίλ. Δεν έχει έκρηξη στο πρώτο βήμα, δεν έχει ιδιαίτερη ταχύτητα όταν κάνει αλλαγές κατεύθυνσης, με αποτέλεσμα να μην έχει ανεπτυγμένο 1-on-1 παιχνίδι. Στην άμυνα, μια από τα ίδια: σχετικά αργά πόδια, δυσκολεύεται να κυνηγήσει παίκτες στα σκριν, ενώ όταν προσπαθούσε να πιέσει ψηλά, συνήθως το αντίπαλο guard τον περνούσε στην ταχύτητα. Ωστόσο, το ένστικτό του στις περιστροφές και το πώς αποκρούει με το κορμί του, ορισμένες φορές, τα drives τον καθιστά ουδέτερο στο αμυντικό κομμάτι (δεν κερδίζεις – δεν χάνεις κάτι). Σίγουρα θα δούμε επιθέσεις στο ΝΒΑ που θα τον στοχεύουν.

Ο Knueppel προβλέπεται ως ένας ρολίστας υψηλού επιπέδου με προοπτικές high efficiency shooter και low mistake connective passer. Η επιθετική του αποτελεσματικότητα, η ευφυΐα και το μέγεθος που διαθέτει για SG προβλέπουν έναν ξεκάθαρο ρόλο για αυτόν στο ΝΒΑ, ως τρίτη ή τέταρτη επιλογή σε μια playoff/contender ομάδα. Αποτελεί έναν plug & play παίκτη που μπορεί να παίξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Στην άλλη μεριά του παρκέ, θα χρειαστεί υποστήριξη από τις τετράδες συμπαικτών που θα τον περιτριγυρίζουν, αλλά είναι μαχητικός και σπάνια κάνει νοητικά λάθη. Το αν θα εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω εξαρτάται από το αν θα προσθέσει πράγματα στο παιχνίδι του.

Λογικά θα είναι διαθέσιμος στο νο. 5 και οι Jazz δεν θα χάσουν τέτοια ευκαιρία. Θα κολλήσει τέλεια στο ρόστερ και στο μπάσκετ του coach Hardy. Στην (απίθανη, για εμένα) περίπτωση που δεν τον επιλέξουν, δεν νομίζω ότι θα πέσει εκτός 8άδας.

https://www.youtube.com/watch?v=ASq5zh6deJ4

 

No. 6 – Tre Johnson

Ομάδα: Texas

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: SG

Ύψος: 1,98 μ. (2,08 μ. wingspan)

Βάρος: 86 κ.

Στην freshman σεζόν του, ο Tre Johnson αποτέλεσε ένα δυναμικό scoring guard σε μια απογοητευτική ομάδα και κατάφερε να βγει πρώτος σκόρερ σε μια γεμάτη SEC περιφέρεια.

Ο 19χρονος από το Ντάλας είναι — μαζί με τον Knueppel — ο κορυφαίος σουτέρ του ντραφτ, με έφεση σε σουτ με κίνηση και ντρίπλα. Η αισθητική του όταν σουτάρει σου βγάζει μια σιγουριά για το ότι η μπάλα θα καταλήξει μέσα. Έχει ένα αποφασιστικό σουτ, πηδώντας ελαφρά, με γρήγορο release και μοναδική ικανότητα να ευθυγραμμίζεται με την μπασκέτα. Αυτή η ευελιξία που επιδεικνύει τον καθιστά πολύ αποτελεσματικό σε διάφορα είδη off-ball σουτ: τρίποντα από σκριν, τρίποντα στον αιφνιδιασμό, τρίποντα από PnR action, τρίποντα από DHO. Είναι αρκετά efficient σε catch & shoot, είτε ελεύθερος είτε μαρκαρισμένος. Είναι εκπληκτικό το πόσο αποτελεσματικός είναι ενώ παίρνει τόσα πολλά διαφορετικά είδη σουτ. Μπορεί να απειλήσει εξίσου καλά και από μέση απόσταση με step-backs, side-steps και fadeaways. Το κομμάτι του παιχνιδιού του που μου άρεσε πολύ — αλλά δυστυχώς δεν νομίζω να το δούμε στο επόμενο επίπεδο — είναι το παιχνίδι του στο middle post. Έχει ένα γλυκό turnaround σουτάκι, ειδικά γυρνώντας στον δεξί ώμο.

Μπορεί να είναι scoring-first guard, αλλά έχει δείξει κάποια «ψήγματα» playmaking. Μπορεί να εκτελέσει τις βασικές πάσες, να διαβάσει σε ένα πρώτο επίπεδο την άμυνα και επιχειρούσε περισσότερο να πασάρει όταν δεν του έμπαιναν τα σουτ.

To παιχνίδι του σε isolation καταστάσεις επιδέχεται αρκετή βελτίωση. Ορισμένες φορές δυσκολευόταν να δημιουργήσει απόσταση από τον αμυντικό του για να σουτάρει, ενώ δεν έχει και το κάθετο παιχνίδι για να βάλει πίεση μέσα στο ζωγραφιστό. Για αυτόν τον λόγο δεν είναι καλός finisher μέσα στη ρακέτα. Επιπλέον, φαίνεται να μην του αρέσει η επαφή. Ίσως για αυτό αναλώνεται σε τόσα πολλά σουτ εκτός ζωγραφιστού και ορισμένες φορές παρά είναι aggressive, εκβιάζοντας προσπάθειες.

Στην άμυνα δεν μου άρεσε η εικόνα του. Για εμένα, δεν αποτελεί δικαιολογία ότι βρισκόταν σε μια below average αμυντικά ομάδα. Στο eye test φαινόταν να καταβάλει ελάχιστη προσπάθεια. Είχε μεγάλο επιθετικό φορτίο, αλλά ούτε αυτό αποτελεί δικαιολογία καθώς ο Harper βρισκόταν στην ίδια κατάσταση σε χειρότερη ομάδα και δεν παρουσίασε τόσο κακή εικόνα αμυντικά. Χανόταν στα σκριν, ξεχνούσε τον παίκτη του, αργούσε στις περιστροφές, παρατούσε εύκολα φάσεις.

Η αξία του Tre Johnson έγκειται στο elite περιφερειακό σκοράρισμα που προσφέρει, με αναλαμπές playmaking. Έχουμε μια περίπτωση παίκτη που κάνει κάτι σε elite επίπεδο και είναι κακός έως μέτριος σε όλα τα άλλα. Υπάρχει μια σημαντική ισορροπία μεταξύ ρίσκου και ανταμοιβής στην αξιολόγησή του. Νομίζω ότι ο ρόλος ενός floor spacer και κατ’ επέκταση microwave scorer είναι κάτι που θα του ζητηθεί στα πρώτα του χρόνια στο ΝΒΑ. Η ανάπτυξή του σε κάτι παραπάνω θα καθοριστεί από το πόσο μπορεί να ανταπεξέλθει αμυντικά με συνέπεια, να βελτιωθεί σωματικά και επιθετικά να βάλει πίεση στην άμυνα εντός τρίποντου.

https://www.youtube.com/watch?v=fTq-mRYbKjE

 

No. 7 Jeremiah Fears

Ομάδα: Oklahoma

Ηλικία: 18 χρ.

Θέση: SG/PG

Ύψος: 1,92 μ. (1,96 μ. wingspan)

Βάρος: 81 κ.

Ο Jeremiah Fears αποτελεί τον Βενιαμίν του ντραφτ μαζί με τον Cooper Flagg. Ξεκίνησε πολύ δυνατά, εκτοξεύοντας τις μετοχές του στο ντραφτ, έκανε μια «κοιλιά» στα μέσα της σεζόν, αλλά τέλειωσε με καλές εμφανίσεις απέναντι σε καλές ομάδες (Kentucky, UConn).

Ο 18χρονος guard είναι ένας skilled ball-handler, έχοντας αναμφισβήτητα το καλύτερο οπλοστάσιο κινήσεων με ντρίπλα από οποιονδήποτε άλλο στο ντραφτ. Ικανός να δημιουργεί απόσταση από τον προσωπικό του αντίπαλο με σταυρωτές ντρίπλες, ραχιαίες, κάτω από τα πόδια — εξαιρετικός στην αλλαγή ρυθμού και μετατόπισης. Είναι ο ορισμός του παίκτη που μπορεί να ντριπλάρει σε τηλεφωνικό θάλαμο.

Ως finisher, η ικανότητά του να παίζει στην επαφή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή για έναν μικρόσωμο guard. Δεν αποφεύγει την επαφή και συχνά την επιζητά, εκτοπίζοντας αμυντικούς με το χέρι του (στυλ Nembhard). Αποτελεί τρομακτική απειλή στο transition, καθώς είναι από τους ταχύτερους παίκτες του ντραφτ με την μπάλα στα χέρια και τελειώνει φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο με αποτελεσματικότητα. Έπειτα, το pull-up παιχνίδι του από μέση απόσταση είναι αρκετά μεστό, και ενώ δεν είναι ακόμα efficient από το τρίποντο, η μηχανική του είναι σχετικά «καθαρή», με το ποσοστό του στις βολές να δείχνει προοπτική βελτίωσης ως σουτέρ.

Εκεί που διαπρέπει περισσότερο ο Fears είναι στο PnR, χρησιμοποιώντας πολύ καλά hostage ντρίπλα για να προστατέψει την μπάλα και να βάλει στην πλάτη τον αμυντικό, δημιουργώντας πλεονέκτημα, ενώ μπορεί να διαβάσει γρήγορα φάσεις για να δημιουργήσει ευκαιρίες τόσο για τον ίδιο όσο και για τους συμπαίκτες του. Αν και δεν είναι (ακόμα) κορυφαίος πασέρ, επιδεικνύει σταθερό reactive playmaking και αξιόπιστη ικανότητα να βρίσκει είτε τον roller είτε τον παίκτη στο τρίποντο. Στο κολέγιο έτρεχε πολλά PnR, οπότε έχουμε ένα καλό δείγμα. Βέβαια, το υψηλό usage που είχε οδηγούσε και σε μεγάλο αριθμό λαθών.

Ενώ ο Jeremiah Fears διαθέτει ένα συναρπαστικό σύνολο επιθετικών δεξιοτήτων, το παιχνίδι του εξακολουθεί να παρουσιάζει αρκετές βασικές αδυναμίες και ερωτηματικά που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη μετάβασή του στο ΝΒΑ. Πιο συγκεκριμένα, το σωματικό του προφίλ είναι περιοριστικό: ελαφρύς σκελετός και μέτριο μήκος — είναι ένας undersized guard που θα μπορούσε να δυσκολευτεί να ανταπεξέλθει αμυντικά στο επόμενο επίπεδο. Η έλλειψη αμυντικού versatility τον καθιστά πιθανό στόχο σε switching καταστάσεις και, ενώ είναι ανταγωνιστικός και δεν τα παρατάει εύκολα στην άμυνα, δεν μπορεί να σταθεί καλά, τόσο λόγω του μεγέθους του όσο και της ασυνεπούς τεχνικής του — ιδιαίτερα σε point-of-attack καταστάσεις.

Επιθετικά, ο Fears επιβάλλεται να βελτιώσει την περιφερειακή του εκτέλεση — πολλές από τις προσπάθειές του ήταν αυτοδημιούργητες, συχνά εκτός ρυθμού. Η επιλογή των σουτ του μπορεί να είναι ασταθής, ειδικά από μέση απόσταση, όπου έχει την τάση να συμβιβάζεται με δύσκολα pull-ups στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα της επίθεσης. Είναι σίγουρο ότι θα τον παίζουν under και drop στο PnR μέχρι να αποδείξει ότι μπορεί να βάλει αυτά τα σουτ.

Αν και δείχνει αναλαμπές υψηλού playmaking, ο Fears είναι περισσότερο ένας guard που σκοράρει, παρά ένας πραγματικός floor general. Περιστασιακά χάνει την ελεύθερη πάσα ή αναγκάζεται να πασάρει στην κίνηση, με αποτέλεσμα να κάνει λάθη. Ανησυχώ επίσης και για την ικανότητά του ως finisher κοντά στο καλάθι, όσον αφορά το επόμενο επίπεδο. Πιστεύω πως έχει κάπως περιορισμένη έκρηξη για το ΝΒΑ — πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τελειώνει φάσεις πάνω από το μήκος των αμυντικών, κάτι αρκετά δύσκολο.

Αυτές οι αδυναμίες δεν εξαλείφουν τις προοπτικές του, αλλά υπογραμμίζουν τη σημασία της κατάστασης που θα βρεθεί, της ανάπτυξης και της προσαρμογής στον ρόλο του στο επόμενο επίπεδο. Μην ξεχνάμε ότι, μαζί με τον Flagg, θα έπρεπε να παίζουν high school basketball φέτος — όχι college ball. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Fears παίζει με αυτοπεποίθηση, δημιουργικότητα, είναι συνεχώς aggressive και μπορεί να βάλει πίεση στην άμυνα ως σκορερ και δημιουργός, κουβαλώντας συχνά την ομάδα του στη νίκη — ιδιότητες που τον καθιστούν μια συναρπαστική προοπτική για lead guard.

Εν τέλει, ο Fears δεν είναι plug-and-play παίκτης, αλλά στο σωστό πλαίσιο, με έναν προπονητή που εμπιστεύεται δημιουργικούς guards (Τορόντο, Μπρούκλιν ίσως) και ένα ρόστερ που καλύπτει τους φυσικούς του περιορισμούς, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν πολύτιμο microwave scorer και περιστασιακό facilitator από τον πάγκο, με προοπτικές για starter αν βελτιώσει το παιχνίδι του και προσθέσει όγκο. Βέβαια, δεν θα εκπλαγώ αν δεν επιλεχθεί στην πρώτη 10αδα.

https://www.youtube.com/watch?v=10N_xl4wfpM

 

No. 8 – Kasparas Jakucionis

Ομάδα: Illinois

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: PG/SG

Ύψος: 1,98 μ. (2,02 μ. wingspan)

Κιλά: 92 κ.

Ο Kasparas Jakucionis άφησε την μπασκετική ακαδημία της Μπαρτσελόνα για το πρόγραμμα του Brad Underwood στο Illinois, ο οποίος έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Λιθουανό, που ξεδίπλωσε πλήρως το ταλέντο του σε μια ομάδα που παρουσίασε απογοητευτικό μπάσκετ δεδομένου του ρόστερ που είχε.

Ο 19χρονος guard έχει επιδείξει στοιχεία σπουδαίου playmaker. Είναι ίσως ο καλύτερος PnR παίκτης (μαζί με τον Egor Demin), με εξαιρετική αίσθηση του χώρου, ικανός να βγάλει πάσες με οποιοδήποτε χέρι. Μου αρέσει το πώς μπορεί και «χειραγωγεί» τις αντίπαλες άμυνες με προσποιήσεις, ειδικά στο PnR – υπομονετικός, θα πάει σε rescreen ξανά και ξανά μέχρι να αποκτήσει κάποιο πλεονέκτημα.

Του αρέσει να τρέχει στο τρανζίσιον. Με το που πάρει το ριμπάουντ μετά από ένα άστοχο σουτ, σηκώνει το κεφάλι σκανάροντας το γήπεδο για να βρει τη βέλτιστη πάσα. Βέβαια, ορισμένες φορές ρίσκαρε πολλές πάσες, με αποτέλεσμα να κάνει πολλά λάθη.

Είναι ένας αρκετά aggressive driver και τα τελειώματά του κοντά στο καλάθι είναι αποτελεσματικά – αρκετά euro-steps και off-foot layups. Ξέρει να χρησιμοποιεί το σώμα του για να προστατεύει την μπάλα και να κερδίζει φάουλ, ενώ τον βοηθούσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι είχε το πλεονέκτημα μεγέθους απέναντι στα περισσότερα guard που τον μάρκαραν.

Στην εκτέλεση από το τρίποντο είναι ίσως καλύτερος απ’ ό,τι δείχνουν τα ποσοστά του. Στο κολέγιο έπαιρνε πολλά σουτ μετά από ντρίπλα – λατρεύει να εκτελεί step-back, side-step είτε πηγαίνοντας αριστερά είτε δεξιά, ειδικά όταν οι αντίπαλες άμυνες τον έπαιζαν switch και είχε mismatch με ψηλό παίκτη. Εκτελεί γρήγορα και φαίνεται ότι είναι μια κίνηση που έχει δουλέψει αρκετά. Έβαλε κάποια μεγάλα σουτ με αυτές τις κινήσεις. Δεν έχει υψηλό efficiency, αλλά σουτάρει με άνεση και αυτοπεποίθηση σουτ με ντρίπλα. Είναι κάπως οξύμωρο ότι είναι λιγότερο αποτελεσματικός σε στατικά σουτ. Επιτάσσεται να βελτιωθεί άμεσα σε αυτά τα spot-up σουτ, γιατί δεν θα έχει στο ΝΒΑ το usage που είχε στο κολέγιο και θα αντιμετωπίσει πιο ικανούς αμυντικούς. Γενικά, το παιχνίδι του μακριά από την μπάλα επιδέχεται μεγάλη δουλειά.

Το κομμάτι που υστερεί είναι η αθλητικότητα και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα όταν προσπαθεί να παίξει στο 1-on-1. Δεν έχει ιδιαίτερα καλό κάθετο παιχνίδι σε iso καταστάσεις, καθώς δεν έχει την ταχύτητα να περάσει αντίπαλα guard. Χρειάζεται κάποιο σκριν για να σκοράρει αποτελεσματικά, και ακόμα και στα mismatch με ψηλούς προτιμάει το σουτ αντί να μπει προς τα μέσα. Θα πρέπει να βελτιώσει την ντρίπλα του για να αποτελέσει high usage παίκτη. Δεν έχει πολλές κινήσεις για να δημιουργήσει απόσταση από τον αμυντικό, πέρα από τα step-backs.

Είναι below average αμυντικός για τα δεδομένα του ΝΒΑ, αλλά είναι μαχητικός. Θα προσπαθήσει να σπάσει σκριν, θα κάνει box out, θα τρέξει να δώσει τη βοήθεια. Αν στο Illinois είχε λίγο τη δικαιολογία ότι το επιθετικό του φορτίο ήταν μεγάλο και δεν μπορούσε να επικεντρωθεί στην άμυνα, αυτό πλέον δεν ισχύει.

Ακόμα και με τις εύλογες ανησυχίες σχετικά με το αθλητικό του προφίλ, την άμυνα και τα λάθη, το μέγεθος, η ικανότητα στην πάσα και το σουτ με ντρίπλα καθιστούν τον Λιθουανό έναν top-10 prospect. Η οξυδέρκειά του στο PnR και η περιφερειακή του ευελιξία τον καθιστούν μια plug-and-play επιλογή όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι.

Ο Jakucionis πρέπει να καταλήξει σε ομάδα που θα τον αφήσει να παίξει όπως ακριβώς έπαιζε στο κολέγιο και θα ανεχτεί τα λάθη του — το Μπρούκλιν στο νο. 8 είναι καλός προορισμός. Το πιο αισιόδοξο, αλλά όχι τόσο απίθανο σενάριο, είναι να εξελιχθεί σε high-level starter PG, καθώς έχει μέγεθος και playmaking ταλέντο. Το πάτωμά του είναι να καταλήξει κάτι μεταξύ Brandin Podziemski και Ty Jerome.

https://www.youtube.com/watch?v=eFLVR6MrS94

 

 

No. 9 – Khaman Maluach

Ομάδα: Duke

Ηλικία: 18 χρ.

Θέση: C

Ύψος: 2,18 μ. (2,30 μ. wingspan)

Βάρος: 115 κ.

 

Ο Khaman Maluach είναι ένα ακόμα «προϊόν» του NBA Africa Academy, ένας πρόσφυγας από το Ν. Σουδάν που διέφυγε και μεγάλωσε στη γειτονική Ουγκάντα με τα αδέλφια του και τη μητέρα του. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ σχετικά αργά, στα 13 του, και στα 15 έκανε επαγγελματικό ντεμπούτο στην Basketball Africa League. Φέτος ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας των Blue Devils μέχρι το Final 4. Για ένα παιδί που ξεκίνησε το μπάσκετ μόλις το 2019, έχει επιδείξει τρομερή βελτίωση και είναι αδιαμφισβήτητα ο center με το υψηλότερο ταβάνι στο ντραφτ.

Ξεκινώντας από το προφανές, ο Maluach είναι ένας πολύ ψηλός παίκτης που όμως κινείται πολύ καλά στο παρκέ — σχεδόν «επιπλέει». Παρόλο που στατιστικά δεν κατέγραψε πολλές τάπες, το μέγεθός του μόνο αποτελούσε αποτρεπτικό παράγοντα για την αντίπαλη επίθεση. Στο Duke τα πήγε περίφημα σε drop schemes στο PnR και όχι μόνο. Έπαιξε με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα για παίκτη του μεγέθους του και switching και hedge αλλά και παγίδες. Έχει positioning, παίζει πειθαρχημένα και το πιο σημαντικό είναι ότι σπάνια κάνει φάουλ. Ο ρόλος ενός rim protector και, κατ’ επέκταση, defensive anchor είναι μια αναμενόμενη εξέλιξη για την πορεία του στο επόμενο επίπεδο. Πιστεύω ότι από την αρχή θα τα πάει περίφημα στο αμυντικό κομμάτι, ειδικά σε drop, hedge στο PnR και δεν θα είναι τόσο εύκολος στόχος από αντίπαλα guard σε switching καταστάσεις.

Στην επίθεση είναι ένας elite play finisher με εξαιρετικά μαλακά τελειώματα. Μεγάλη απειλή σαν roller στο PnR. Στήνει πολύ καλά σκριν και ρολάρει γρήγορα, αποτελώντας μεγάλο στόχο για alley hoop πάσες (2,94 μ. με τα χέρια ψηλά). Φυσικά, είναι πολύ καλός επιθετικός ριμπάουντερ. Ακόμα κι αν βρίσκεται μακριά από την μπασκέτα, θα βουτήξει μέσα στο ζωγραφιστό για να αρπάξει το ριμπάουντ.

Στο Duke είχε πολύ περιορισμένο επιθετικό ρόλο, κυρίως ως play finisher. Φαίνεται όμως ότι έχει παραπάνω επιθετικό παιχνίδι απ’ ό,τι έχει δείξει μέχρι στιγμής. Υπάρχουν σημάδια που καταδεικνύουν ότι μπορεί μελλοντικά να προσφέρει και horizontal spacing εκτός από vertical – φέτος έβαλε 4 τρίποντα, ενώ το ποσοστό του στις βολές είναι ενθαρρυντικό δείγμα.

Χρειάζεται να βελτιώσει παραπάνω τον τρόπο που επεξεργάζεται το παιχνίδι και να διαβάζει καλύτερα την άμυνα, ειδικά όταν πιάνει την μπάλα στην κίνηση και πρέπει να πάρει γρήγορη απόφαση. Δεν τον είδαμε σχεδόν καθόλου να παίζει σαν playmaking big και να βάζει την μπάλα στο παρκέ με σκοπό να επιτεθεί στο καλάθι. Αυτά δεν αποτελούν τόσο αδυναμίες, αλλά πιο πολύ κομμάτια του παιχνιδιού που, αν αναπτύξει, θα μιλάμε για All-Star level παίκτη. Έχει περισσότερα shooting και ball handling skills απ’ ό,τι έχει επιδείξει μέχρι στιγμής.

Τορόντο, Σικάγο ή ακόμα και Ν. Ορλεάνη είναι οι καλύτεροι και πιο πιθανοί προορισμοί για τον Νοτιοσουδανέζο. Υπάρχει ένας ξεκάθαρος, έτοιμος ρόλος για αυτόν στο ΝΒΑ.

https://www.youtube.com/watch?v=c6bBzX6A_eU

 

No. 10 – Carter Bryant

Ομάδα: Arizona

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: SF/PF

Ύψος: 2,02 μ. (2,12 μ. wingspan)

Βάρος: 97 κ.

Ο Carter Bryant ξεκίνησε τη χρονιά του στο Αριζόνα έχοντας έναν περιορισμένο ρόλο και χρόνο συμμετοχής, αλλά παιχνίδι με παιχνίδι κατέληξε να αποτελεί έναν από τους πιο κομβικούς παίκτες του coach Tommy Lloyd.

Αυτό που καθιέρωσε τον Bryant στο rotation των Wildcats ήταν οι αμυντικές του αρετές. Έχει ένα εξαιρετικό μέγεθος για wing defender, το οποίο χρησιμοποιεί στο έπακρο. Ενεργά χέρια συνεχώς που σε συνδυασμό με τα ένστικτά του τον καθιστούν έναν αρκετά καλό help defender. «Σεσημασμένος κλέφτης» στους διαδρόμους πάσας — με το που θα βρει την ευκαιρία θα πεταχτεί και θα κλέψει την μπάλα. Δεν είναι rim protector (περισσότερο rim contester), αλλά όταν θα χρειαστεί να συναντήσει κάποιον ψηλά στη ρακέτα, θα σηκωθεί κάθετα και πειθαρχημένα χωρίς να κατεβάσει χέρια. Έχει κάποια εντυπωσιακά highlight δίνοντας βοήθεια ως rim contester. Είναι ο παίκτης που θα είναι ο πρώτος που θα τρέξει πίσω στην άμυνα γρήγορα, θα βουτήξει για μπάλες και δεν θα εγκαταλείψει φάσεις.

Η άμυνά του πάνω στην μπάλα είναι εξίσου καλή. Γρήγορα πλάγια βήματα, μπορεί να αλλάζει κατεύθυνση το ίδιο γρήγορα με τον επιθετικό, ενώ αντέχει και απορροφάει τα χτυπήματα στο στήθος. Του αρέσει πολύ το physicality και να τον «νιώθει» ο επιθετικός. Μου αρέσει πολύ πως στην άμυνα στο PnR — κυρίως σε καταστάσεις deep — όταν θα φάει το σκριν, θα κυνηγήσει γρήγορα τον παίκτη του από πίσω και αρκετές φορές θα τον κόψει στην προσπάθειά του να σκοράρει. Νομίζω μπορεί να μαρκάρει από 2-4 στο επόμενο επίπεδο και ίσως κάποια PG. Μην ξεχνάμε όμως ότι είναι 19 χρ. και έχει μια ροπή προς χαζά φάουλ και, ορισμένες φορές, τείνει να υπερβάλει με το physicality.

Επιθετικά δεν είχε πολλές ευκαιρίες με την μπάλα στα χέρια του. Στο Αριζόνα λειτουργούσε κυρίως ως off-ball απειλή, ως cutter και spot-up shooter – κάτι που θα του ζητηθεί στο επόμενο επίπεδο. Σούταρε καλά τα στατικά σουτ, ενώ σε back door cuts έκανε θραύση με alley hoop καρφώματα. Με αυτόν τον τρόπο σκοράρει στο ζωγραφιστό με υψηλό efficiency, δηλαδή ως play finisher. Στο ΝΒΑ, με το καλύτερο spacing, θα έχει αρκετές παρόμοιες ευκαιρίες. Επιπλέον, έχει δείξει κάποια καλά δείγματα ως connective passer και είχε μερικές «ουάου» πάσες, αλλά το δείγμα είναι πολύ μικρό. Ωστόσο, είναι ένα συν.

Η μεγαλύτερη βελτίωση που επιδέχεται το παιχνίδι του Bryant έχει να κάνει με το επιθετικό κομμάτι και παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στη θέση που θα έχει στη Λίγκα. Αν πάει σε ομάδα με βλέψεις playoffs, τότε θα τον δουλέψουν στον ρόλο που είχε ήδη στο κολέγιο. Αν πάει σε μια ομάδα που θα του δώσουν την μπάλα να κάνει παιχνίδι, τότε εδώ επιδέχεται μεγάλη βελτίωση, καθώς δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο ως αυτοδημιούργητος σκόρερ. Ακόμα και όταν επιτίθεται στα closeout, βλέπεις ότι αν κάνει πάνω από 2-3 ντρίπλες, η κατάληξη δεν είναι καλή. Αυτή τη στιγμή προβλέπεται ως ένας 3&D παίκτης, με το D να είναι το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού του.

Τον βάζω στο νο. 10 λόγω fit. Υπάρχουν πιο ταλαντούχοι παίκτες από αυτόν, αλλά το Phoenix χρειάζεται απεγνωσμένα παίκτη με τα χαρακτηριστικά του. Ωστόσο, ίσως είναι ακόμα κάπως άγουρος για να προσφέρει άμεσα και υπάρχει περίπτωση να πέσει πιο χαμηλά.

https://www.youtube.com/watch?v=cRi-e47u6n8

 

No. 11 – Collin Murray–Boyles

 

Ομάδα: South Carolina

Ηλικίας: 20 χρ.

Θέση: PF

Ύψος: 2,02 μ. (2,15 μ. wingspan)

Βάρος: 108 κ.

Ο Collin Murray-Boyles επέστρεψε στο κολέγιο μετά από μια υποσχόμενη freshman σεζόν και βελτίωσε το παιχνίδι του σε αρκετούς τομείς. Είναι ένας two-way forward που παίζει bigger than his size, λόγω της ισχυρής του σωματικής διάπλασης, σε συνδυασμό με την αίσθηση του παιχνιδιού που έχει και το αστείρευτο μοτέρ ενέργειας.

Επιθετικά, στο South Carolina αποτέλεσε έναν παραγωγικό σκόρερ με δράση εντός της γραμμής του τριπόντου. Μπορεί να τελειώσει φάσεις στο ζωγραφιστό είτε ως play finisher, είτε από drive ή ακόμα και από το ποστ — πολλά drop step και τελειώματα, κυρίως με αριστερό. Τα τελειώματά του χαρακτηρίζονται από δύναμη και φινέτσα. Είναι ένας παίκτης με πολύ καλό δεύτερο άλμα – αν δεν σκοράρει με την πρώτη ευκαιρία, μαζεύει το ριμπάουντ από το δικό του χαμένο και σκοράρει με τη δεύτερη. Αντιμετωπίζει επίσης καλά τις επαφές – κέρδιζε πολλά φάουλ σε προσπάθειες για σουτ. Στο κολέγιο ήταν πολύ εύσωμος και δυνατός για guard/wing αμυντικούς και γρήγορος για bigs. Δεν έχει κάποια φοβερή ντρίπλα, αλλά έχει δείξει πλουραλισμό με crossover, in & out, spin moves και με πείθει ότι θα μπορέσει να κάνει κάποια από αυτά στο 1-on-1 και στο επόμενο επίπεδο. Βασίζεται όμως πολύ στο αριστερό του χέρι.

Το ριμπάουντ είναι μια άλλη εξαιρετική πτυχή του παιχνιδιού του. Παρά το μέτριο ύψος του για big, ο Murray-Boyles ήταν κυρίαρχος ριμπάουντερ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Χρησιμοποιεί το εκτόπισμά του για να εξασφαλίσει το ριμπάουντ, αλλά ξέρει να παίρνει και σωστές τοποθετήσεις.

Μια άλλη αλλά κρίσιμη πτυχή του παιχνιδιού του είναι η πάσα. Βλέπει καλά γήπεδο και πασάρει με δύναμη και ακρίβεια. Στο ποστ ήταν μια σημαντική εστία δημιουργίας για την ομάδα του. Ακόμα και σε double team ήταν υπομονετικός και έπαιρνε τη σωστή απόφαση – δεν θα αντιμετωπίσει βέβαια τέτοιες καταστάσεις στο ΝΒΑ. Ό,τι έχει να κάνει με delay, DHO, pistol actions, θα πρέπει να τον εκμεταλλευτεί σε τέτοιες καταστάσεις όποια ομάδα τον πάρει. Θα ήθελα να τον δω στο ΝΒΑ να λειτουργεί στο short-roll, όπου με καλύτερο spacing θα τα πάει περίφημα. Εν ολίγοις, το διάβασμα του παιχνιδιού που επιδεικνύει τον καθιστούν έναν αποτελεσματικό δευτερεύοντα wing δημιουργό, που μπορεί να κρατήσει την επίθεση σε εγρήγορση και να δημιουργήσει με μια πάσα κάποιο σουτ από το πουθενά.

Στο κομμάτι της άμυνας, ο 20χρονος forward ήταν ένας defensive playmaker για την ομάδα του. Βρίσκεται σταθερά στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή και στο κολέγιο γέμιζε τη στατιστική του με κλεψίματα και τάπες. Μπορεί να μαρκάρει πολλές θέσεις, μέσα στο ζωγραφιστό ή μεταπηδώντας στην περιφέρεια όταν χρειάζεται. Αμετακίνητος στο ποστ. Ο Johni Broome του Auburn (από τους καλύτερους post-up players) έφτυσε αίμα για να σκοράρει στο ποστ εναντίον του. Το μεγάλο άνοιγμα χεριών, το ένστικτο και η φυσική του κατάσταση είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά που αναζητούν οι ομάδες σε έναν σύγχρονο wing αμυντικό. Το South Carolina δεν έπαιζε τόσο switching στο PnR, οπότε ίσως δυσκολευτεί στην αρχή να υπηρετήσει τέτοια τακτική στο ΝΒΑ, αλλά όσες φορές βρέθηκε στο 1-on-1 κόντρα σε guard ανταπεξήλθε καλά. Εκεί που έλαμψε ήταν το hard hedge.

Ωστόσο, ο Murray-Boyles αντιμετωπίζει προκλήσεις που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη μετάβασή του στο ΝΒΑ. Η έλλειψη σταθερού περιφερειακού σουτ αποτελεί σημαντική ανησυχία. Έχει επιχειρήσει ελάχιστα τρίποντα και έχει απογοητευτικό ποσοστό στις ελεύθερες βολές. Η βελτίωσή του σε αυτό το κομμάτι θεωρώ είναι περισσότερο θέμα επαναλήψεων και λιγότερο μηχανικής σουτ. Επιπλέον, δεν είναι τόσο εκρηκτικός αθλητής για wing και είναι κοντός για big. Τα λάθη είναι ένας άλλος τομέας που πρέπει να βελτιώσει, καθώς τείνει να είναι απρόσεκτος με την μπάλα, ιδιαίτερα όταν επιτίθεται με ντρίμπλα.

Εν κατακλείδι, ο Murray-Boyles είναι ένας σκληρός forward που κάνει τη βρώμικη δουλειά στην άμυνα αλλά επιδεικνύει και κάποια ένστικτα σκόρερ και πασέρ. Η μη απειλή από το τρίποντο, σε συνδυασμό με το ύψος του τον ρίχνει πολύ, και πιστεύω υπάρχει περίπτωση να καταλήξει και εκτός 15άδας.

https://www.youtube.com/watch?v=hryDyxREFM4

 

 

No. 12 – Derik Queen

Ομάδα: Maryland

Ηλικία: 20 χρ.

Θέση: C

Ύψος: 2,08 μ. (2,14 μ. wingspan)

Βάρος: 112 κ.

Ο Derik Queen είναι ένας ψηλός με ξεχωριστό επιθετικό skillset, αλλά τα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο/θέση που μπορεί να υπηρετήσει στο επόμενο επίπεδο και οι ξεκάθαροι αμυντικοί του περιορισμοί τον κάνουν ένα δύσκολο prospect για να αξιολογήσεις.

Ξεκινώντας από την ικανότητά του να βάλει την μπάλα στο καλάθι, ο Queen μπορεί να το κάνει με πολλούς τρόπους. Στο low-post ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς σκόρερ στο κολέγιο. Αξιοζήλευτο footwork και ικανότητα να σκοράρει είτε πηγαίνοντας αριστερά είτε δεξιά, να τελειώσει με ποικιλία κινήσεων (up & under, reverse pivot, step-through), ενώ έχει πετάξει και κάτι τρελά fadeaway με ένα πόδι (στυλ Ντιρκ). Μπορεί όμως να βάλει και την μπάλα στο παρκέ, να επιτεθεί κάθετα, έχοντας ένα sneaky γρήγορο πρώτο βήμα για τα κιλά του — aggressive αλλά κοντρολαρισμένος. Εκτελεί euro-steps, late gathers, κινήσεις με αντίθετο χέρι-αντίθετο πόδι, τελειώνει με κάτι floaters που δεν συνηθίζεται να βλέπεις από center, ενώ προτιμάει και τα push shots. Κουμαντάρει πολύ καλά το σώμα του — εξαιρετικό footwork για το ύψος και τα κιλά του. Από τους καλύτερους prospect στο επιθετικό ριμπάουντ. Έχει έφεση σε αυτό, που τον βοηθάει πολύ να βρίσκει εύκολους πόντους. Είναι πολύ καλός στο να σκοράρει σε μικρά περιθώρια, με κορμιά γύρω του, και μου αρέσει πολύ η ψυχραιμία που παρουσιάζει όταν το κάνει. Το σουτ από μέση απόσταση και τρίποντο είναι κάτι που ακόμα εξελίσσει και στο Maryland ήταν αποτελεσματικός κυρίως στα στατικά mid-range.

Το δεύτερο και πιο δελεαστικό κομμάτι του επιθετικού του προφίλ είναι το playmaking. Είναι σίγουρα ο καλύτερος passing big man του ντραφτ, καθώς προκαλεί εντύπωση ο τρόπος και η άνεση που πασάρει. Στο Maryland ήταν ένα offensive hub, διότι πολλές φορές ξεκινούσε η επίθεση από αυτόν στο ποστ ή στο short-roll, ενώ ήταν grab-and-go παίκτης στο ριμπάουντ. Είναι απίστευτο το πόσο καλός ήταν στο coast-to-coast, σκανάροντας το παρκέ και πασάροντας σαν playmaking guard.

Στην άμυνα εντοπίζονται οι περισσότερες αδυναμίες στο παιχνίδι του. Δεν αποτελεί rim protector, δεν το προσπαθεί καν. Γενικά δεν καλύπτει έδαφος γρήγορα, δεν χαμηλώνει για να παίξει άμυνα, είναι αργός στα closeout και τα πλάγια βήματα. Εννοείται δεν μπορεί να υπηρετήσει switching τακτικές. Γενικά είχε ένα κάπως χαμηλό μότορ στην άμυνα. Θα πρέπει να δουλέψει πολύ στο positioning, από τη στιγμή που του λείπουν τα αθλητικά προσόντα, ώστε να μπορεί τουλάχιστον να βρίσκεται σε πλεονεκτικές αμυντικά θέσεις, παρατάσσοντας το κορμί του. Επιπλέον, είναι λίγο undersized για 5άρι στο ΝΒΑ και πολύ αργός για να μαρκάρει τη θέση 4.

Ο Derik Queen έχει το potential να αποτελέσει μια top 3 επιλογή σε μια επίθεση ΝΒΑ, λόγω του επιθετικού versatility που προσφέρει, και ειδικά αν καταφέρει να βελτιώσει το σουτ του και αποκτήσει την ικανότητα να «μεγαλώνει» το γήπεδο. Δεν ξέρω αν είναι best case ή worst case scenario (κάπου στη μέση ίσως) να ακολουθήσει τον δρόμο του Naz Reid. Ο Reid, όταν μπήκε στο ντραφτ ερχόμενος από το LSU, ήταν ένας καλός σουτέρ με υποσχόμενο offensive versatility, αλλά ήταν υπέρβαρος και δεν επιλέχθηκε στο ντραφτ. Δούλεψε το κορμί του και έφτασε εδώ που έφτασε.

Έχω πολλές ανησυχίες για τη φυσική κατάσταση του Queen, προβάλλοντάς τον ως reliable starter σε contender ομάδα. Δεν θα εκπλαγώ αν πέσει και εκτός 15άδας στο ντραφτ, αλλά οι Bulls, που χρειάζονται center, ίσως του δώσουν μια ευκαιρία.

https://www.youtube.com/watch?v=yegU3DqxtPs

 

No. 13 – Cedric Coward

Ομάδα: Washington State

Ηλικία: 21 χρ.

Θέση: SG

Ύψος: 1,99 μ. (2,19 μ. wingspan)

Βάρος: 96 κ.

Ο Cedric Coward είναι μια ξεχωριστή περίπτωση prospect. Ξεκίνησε την κολεγιακή του καριέρα σε Division III ομάδα, το Willamette University, και στη συνέχεια έπαιξε δύο χρόνια στο Eastern Washington, προτού μετακομίσει στο Washington State για τη senior χρονιά του. Εκεί πέρα πρόλαβε να παίξει μόλις 6 παιχνίδια, πριν τελειώσει πρόωρα η σεζόν του εξαιτίας ενός τραυματισμού στον ώμο. Παρά το μικρό δείγμα, η εικόνα που είχε σε αυτά τα 6 παιχνίδια, σε συνδυασμό με το κορυφαίο φυσικό του προφίλ και τη σταθερή καμπύλη ανάπτυξης που έχει παρουσιάσει, τον καθιστούν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και μυστήριους παίκτες του φετινού ντραφτ.

Η σταδιακή του βελτίωση σε κάθε σεζόν μπορεί να αντικατοπτριστεί τέλεια στην περιφερειακή του εκτέλεση. Ο Coward έχει αποδείξει ότι είναι ένας αποτελεσματικός και εξελίξιμος σουτέρ, πετυχαίνοντας το 40% των τριπόντων του τις τελευταίες δύο σεζόν, αυξάνοντας μάλιστα και τις προσπάθειες. Έχει δείξει άνεση σε διάφορες shooting καταστάσεις (spot-ups, transition pull-ups, DHOs, pin-downs) και καταλαβαίνει πώς να κινηθεί σωστά στο γήπεδο για να βρει το ελεύθερο σουτ.

Κοντά στο καλάθι, ο Coward είναι «χειρουργικός». Είναι αρκετά αποτελεσματικός, βασιζόμενος περισσότερο στο μέγεθός του (τεράστιο άνοιγμα χεριών), τον δυνατό του κορμό και την τεχνική του, παρά στο γρήγορο πρώτο βήμα. Άνετος με την επαφή και τις περισσότερες φορές έβγαινε νικητής όταν επιχειρούσε κάποιο σουτ κοντά στο καλάθι κόντρα σε aggressive άμυνες. Συμπαθητικό post-up παιχνίδι για guard, με fadeaways, step-throughs — τιμωρούσε συνεχώς τα mismatch. Είναι μια πτυχή του παιχνιδιού του που θα ήθελα να δω στο επόμενο επίπεδο, έστω σε βάθος χρόνου.

Δεν είναι πρωταρχικός δημιουργός, αλλά είναι καλός πασέρ. Κάνει έξυπνες έξτρα πάσες, βλέπει τους cutters και μπορεί να μοιράσει ασίστ από το ποστ αλλά και όταν κάνει drive. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ντρίπλα — είναι λειτουργικός αλλά όχι δυναμικός. Δεν θα «χορέψει» τον αμυντικό του για να τον περάσει και αν πιεστεί σταματάει την ντρίπλα.

Αυτό που κάνει τον Coward ένα τόσο ενδιαφέρον prospect δεν είναι μόνο ότι είναι ένας καλός floor spacer με προοπτική να γίνει ακόμα καλύτερος, αλλά το versatility που παρουσιάζει στην άμυνα. Ο συνδυασμός μήκους, γρήγορων χεριών και στιβαρής πλευρικής κίνησης τού επιτρέπουν να μαρκάρει σε όλο το μήκος του γηπέδου. Είναι παίκτης που το impact του στην άμυνα θα φανεί και στη στατιστική, με κλεψίματα και τάπες. Στην άμυνα πάνω στην μπάλα ανακάμπτει καλά μετά από επαφή του επιθετικού — το δυνατό πάνω μέρος του σώματός του τον βοηθά να απορροφά τις επαφές όταν μαρκάρει δυνατούς και πιο ογκώδεις παίκτες.

Ο 21χρονος από το Fresno έχει τη φήμη του δουλευταρά, κι αυτό φαίνεται στο πόσο βελτιωμένος παρουσιάζεται κάθε χρονιά. Η σταθερά ανοδική του πορεία σε κάθε σεζόν της κολεγιακής του καριέρας είναι ενθαρρυντική και ένα μεγάλο selling point για το ντραφτ, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη το επίπεδο των αντιπάλων που έπαιξε (χαμηλό). Παίζει με σαφή κατανόηση των δυνατών του σημείων και δεν πιέζει καταστάσεις — ένα πολύτιμο χαρακτηριστικό για ρολίστες στο ΝΒΑ.

Βραχυπρόθεσμα, ο Coward θα πρέπει να καθιερωθεί ως ένα 3&D off-ball wing, με δυνατότητα να μαρκάρει τις θέσεις 2-3 και, κατά συνθήκη, τη θέση 1. Θα πρέπει να βάζει τα ελεύθερα σουτ, να τρέχει στο τρανζίσιον και να πασάρει καλά. Θα μπορούσε να συνεισφέρει σε ένα rotation αμέσως και ενδεχομένως να κλείσει παιχνίδια αναλόγως. Μακροπρόθεσμα, αν βελτιώσει τον χειρισμό της μπάλας και γίνει λίγο πιο αυτοδημιούργητος, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν πολύτιμο starter σε μια ομάδα playoffs. Θα ήθελα να τον δω σε development περιβάλλοντα, όπως της Οκλαχόμα ή του Σαν Αντόνιο.

https://www.youtube.com/watch?v=ROGD71Ekz2A&t=1s

 

No. 14 – Thomas Sorber

 

Ομάδα: Georgetown

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: PF/C

Ύψος: 2,09 μ. (2,28 μ. wingspan)

Βάρος: 119 κ.

O Thomas Sorber είναι ένας ακόμα αναπάντεχα καλός freshman που δεν προοριζόταν για on-and-done, αλλά το impact που είχε φέτος στην ομάδα του τον εκτόξευσε στα draft boards. Το Georgetown είχε 5 χρόνια να κερδίσει πάνω από 15 παιχνίδια σε μια σεζόν και φέτος με τον Sorber κέρδισε 18 και θα κατάφερνε περισσότερα αν στα μέσα Φεβρουαρίου o 19χρονος ψηλός δεν τραυματιζόταν.

Στους Hoyas, ο Sorber ήταν ένας defensive anchor. Αποτελούσε τον rim protector της ομάδας, καθώς διαθέτει ένα τεράστιο άνοιγμα χεριών που τον βοηθάει πολύ στο να αλλοιώνει προσπάθειες ψηλά, αλλά και να κλέβει μπάλες. Στο ΝΒΑ δεν θα είναι μια τόσο dominant παρουσία σε αυτό το κομμάτι, αλλά η ικανότητά του να παίρνει σωστές τοποθετήσεις, μαζί με το timing στις τάπες του, θα τον κρατήσουνε στα παρκέ. Γενικά, στο κολέγιο, οι αντίπαλοι δεν είχαν αρκετή επιτυχία όταν πήγαιναν να του επιτεθούν στα ίσα, μέσα στο ζωγραφιστό αλλά και στο ποστ. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα καλός αθλητής, αλλά είναι mobile και κινείται συνεχώς για να βρίσκεται σε πλεονεκτική αμυντική θέση. Η άμυνά του στο PnR είναι στα καλύτερά της όταν παίζει drop — γρήγορα πίσω βήματα και ενεργά χέρια. Δεν θα τον εμπιστευόμουν ακόμα σε switch schemes κόντρα σε guards.

Στην επίθεση του coach Ed Cooley, ο Sorber πήρε αρκετές μπάλες στο ποστ, όπου σκόραρε αποτελεσματικά είτε με πλάτη είτε με faceup — συμπαθητικό footwork και ρεπερτόριο drop step και spin κινήσεων. Δεν νομίζω όμως στο ΝΒΑ να πάρει μπάλες στο ποστ. Στην επαγγελματική του πορεία θα λειτουργήσει κυρίως ως play finisher, σκοράροντας κάτω από τη ρακέτα με πάσες πάρε-βάλε. Το dunker spot θα είναι το ψωμί του — ειδικά αν μπορέσει να είναι το ίδιο αποτελεσματικός στο επιθετικό ριμπάουντ.

Στήνει καλά σκριν (έξυπνα Gortat screens) και ρολάρει γρήγορα μέσα στη ρακέτα, και με το καλύτερο spacing του ΝΒΑ θα έχει περισσότερες τέτοιες φάσεις. Παίζει πολύ άνετα DHOs, σκέφτεται και πράττει γρήγορα και μπορεί να διαβάσει το παιχνίδι, πασάροντας αρκετά ικανοποιητικά. Είχε κάποιες πολύ ωραίες ευθύβολες πάσες από την κορυφή και από το ποστ στην αδύνατη πλευρά, που ξεκλείδωναν τις αντίπαλες άμυνες.

Η ανησυχία μου με τον Sorber συνοψίζεται στο αθλητικό του πακέτο. Δεν είναι ιδιαίτερα εκρηκτικός, δεν πηδάει ψηλά, δεν αποτελεί lob threat και δεν απειλεί από το τρίποντο — έπαιρνε σχεδόν σε κάθε ματς κάνα-δυο τριποντάκια και μάλιστα με αυτοπεποίθηση, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Έχει όμως καλά shooting fundamentals — 2-motion shooter, υψηλό release, ωραίο follow through — οπότε δεν θα είναι έκπληξη αν βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι γρήγορα.

Μετά τον Murray-Boyles, είναι το καλύτερο διαθέσιμο 4αρι, αν και είναι περισσότερο 5αρι με stretching potential.  Πιστεύω ότι αν έμενε άλλον ένα χρόνο στο κολέγιο, θα μπορούσε να φτάσει στο τοπ-10 του επόμενου ντραφτ.

https://www.youtube.com/watch?v=S3h02rBx2KY

 

Νο. 15 – Nique Clifford

Ομάδα: Colarado State

Ηλικία: 23 χρ.

Θέση: SG/SF

Ύψος: 1,99 μ. (2,03 μ. wingspan)

Βάρος: 91 κ.

O Nique Clifford μπορεί να αποτελέσει τον sleeper του 1^ου γύρου. Μετά από 3 σεζόν στο Colorado, ο 23χρονος μετακόμισε για άλλα δυο χρόνια στο Colorado State όπου πήρε περισσότερο χρόνο συμμετοχής και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο ισορροπημένα και πλουραλιστικά wings του κολεγιακού μπάσκετ.

Ο Clifford είναι ένας high-energy player που «τρέφεται» από την άμυνα. Είναι ανταγωνιστικός και επιδεικνύει υψηλό effort. Δεν παρατάει φάσεις και μπορεί να μείνει ικανοποιητικά μπροστά στον επιθετικό. Δεν τον περνάς εύκολα στο 1-on-1. Αν τον πας στην επαφή έχει το κορμί και την δύναμη να σε απωθήσει. Στο κολέγιο μάρκαρε από το 1 μέχρι το 3 και πιστεύω ότι θα μπορέσει να κάνει το ίδιο και στο ΝΒΑ. Μακριά από την μπάλα είναι πολύ ενεργός. Αρκετά καλός σε άμυνες closeout, γρήγορος στις περιστροφές με πολλά deflection και ορισμένες φορές τάπες, ορμώμενος από την αδύνατη πλευρά.

Επιπλέον, είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ. Έχει μια έφεση στο να μαζεύει αυτό το μακρινό ριμπάουντ – το σημαντικότερο στοιχείο στο σύγχρονο μπάσκετ που λέει και μια ψυχή.

Καλός finisher ως cutter, slasher αλλά και στο ανοιχτό γήπεδο. Δεν έχει κάποια τεράστια αθλητικότητα, αλλά ξέρει να χρησιμοποιεί το σώμα του και έχει καλή επαφή με το καλάθι. Η εκτέλεση από την περιφέρεια είναι μια ικανότητα που βελτίωσε τις 2 τελευταίες σεζόν του και εξελίχθηκε σε floor spacer. Έχω τις αμφιβολίες μου για το αν θα σουτάρει εξίσου καλά και στο επόμενο επίπεδο. Θεωρώ είναι περισσότερο streaky, καθώς τα άστοχά του ήταν πολύ άσχημα σουτ – airball και σουτ που έβρισκαν μόνο ταμπλό.

Στην 5^η του χρονιά στο κολέγιο είχε την ευκαιρία να παίξει παραπάνω με την μπάλα στα χέρια. Ήταν πάντα πρόθυμος και έξυπνος πασέρ και φέτος που έτρεξε αρκετά PnR ήταν αποτελεσματικός. Δείχνει σβέλτος στις αποφάσεις του χωρίς όμως να επιδεικνύει κάτι advanced σε πάσες. Δεν θεωρώ όμως ότι θα του δοθεί τέτοια ευκαιρία στο ΝΒΑ, τουλάχιστον στην αρχή της καριέρας του. Είναι αρκετά limited shot creator για το επόμενο επίπεδο. Η ντρίπλα του είναι κάπως «στυφνή» και όταν τον πίεζαν έχανε το κοντρόλ της μπάλας.

Ο Nique Clifford είναι ένας ώριμος, NBA ready παίκτης που μπορεί να σταθεί αμέσως αμυντικά και να πάρει χρόνο συμμετοχής σε rotation ομάδας playoff.  Αν συνεχίσει να εξελίσσεται, ο ρόλος ενός glue-guy παίκτη που θα προσφέρει με το all-around παιχνίδι του είναι μια safe προβολή που μπορούμε να κάνουμε. Η συνέπεια στην περιφερειακή εκτέλεση θα καθορίσει πολύ τον χρόνο συμμετοχής του. Βρίσκεται σταθερά στο τοπ-20 για ομάδες που αναζητούν έτοιμους, two-way role players.

https://www.youtube.com/watch?v=AApkD4uSCN4

 

Νο. 16 – Egor Demin

Ομάδα: BYU

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: PG/SG

Ύψος: 2,07 μ. (2,08 μ. wingspan)

Βάρος: 90 κ.

O Egor Demin ξεκίνησε την πρώτη και μοναδική του κολεγιακή σεζόν αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις, αλλά μετά τον πρώτο μήνα της σεζόν άρχισε να πέφτει η απόδοσή του όσο οι αντίπαλοι μαθαίναν τις αδυναμίες του.

Ας ξεκινήσουμε όμως από το καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού του που είναι η ικανότητά του στο playmaking. O 19χρονος Ρώσος είναι ένας από τους καλύτερους πασέρ του ντραφτ που με το μέγεθός του μπορεί να δει πάσες που άλλοι περιφερειακοί παίκτες δεν βλέπουν. Μπορεί να εκτελέσει πολλών ειδών πάσες – λόμπες, πάσες μισού γηπέδου, hook πάσες, skip πάσες – είτε με το ένα είτε με τα δύο χέρια. Ειδικά η ικανότητά του να πασάρει ενώ έχει ζωντανή την ντρίπλα του τον καθιστά ικανότατο facilitator στο PnR, όπου είναι το ψωμάκι του. Ανιδιοτελής σε μεγάλο βαθμό – σχεδόν πάντα ψάχνει την έξτρα πάσα.

Η ντρίπλα του είναι καλή όταν έχει χώρο. Όταν θα κολλήσει ο αμυντικός πάνω του και θα τον πιέσει δυσκολεύεται πολύ. Στο κολέγιο, όταν τον μάρκαρε κάποιος guard ταχυδυναμικός και τον πήγαινε στην επαφή σχεδόν τον εξουδετέρωνε. Σε τέτοιες καταστάσεις σταματούσε νωρίς την ντρίπλα και βραχυκύκλωνε την επίθεση. Γενικά ντριπλάρει κάπως όρθιος, δεν χαμηλώνει αρκετά με αποτέλεσμα να μην έχει καλό έλεγχο της μπάλας. Δεν έχει κάποιες counter moves να αντιπαραθέσει για να κουνήσει λίγο τον αμυντικό. Το 1-on-1 παιχνίδι του είναι πολύ περιορισμένο. Δεν είναι ιδιαίτερα καλός αθλητής, δεν έχει γρήγορο πρώτο βήμα για να περάσει άνετα big, wing παίκτες και δεν έχει τον όγκο να βάλει μέσα στα καλάθια κοντύτερους παίκτες. Για να σκοράρει βασίζεται περισσότερο στο PnR και στο να επιτίθεται στα closeouts, κάτι που έκανε ικανοποιητικά στο κολέγιο. Βρίσκεται στα καλύτερά του ως straight line driver.

Όταν σουτάρει δεν φαίνεται να έχει κάποιο ψεγάδι η μηχανική στο σουτ του, αλλά δεν εκτελεί αποτελεσματικά, είτε από το τρίποντο είτε από μέση απόσταση. Σε όλα τα είδη σουτ, στατικά ή με κίνηση, ακόμα και στις βολές τα ποσοστά του είναι χαμηλά. Θα είναι δύσκολο να βρει χρόνο συμμετοχής παίζοντας off-ball.

Στο BYU έκανε πολλά λάθη, απόρροια του κακού χειρισμού μπάλας όταν βρίσκεται υπό πίεση και της δημιουργικότητάς του ως playmaker – με άλλα λόγια κάποιες φορές οι συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να πιάσουν τις πάσες του γιατί δεν τις περίμεναν, όχι γιατί τις εκτελούσε άσχημα.

Ενώ κινείται ωραία για το μέγεθός του στην επίθεση, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την άμυνά του. Τα πλάγια βήματα δεν είναι από τα δυνατά του στοιχεία. Επίσης, δεν μου αρέσει το πόσο εύκολα εγκαταλείπει όταν τρώει σκριν. Αν αναλογιστούμε και το γεγονός ότι είναι με το ζόρι 90 κιλά είναι δύσκολο να τον βάλεις να μαρκάρει ακόμα και wings, big guards πάνω στην μπάλα. Μακριά από την μπάλα είναι λίγο πιο λειτουργικός. Γρήγορος στις περιστροφές και πρόθυμος να παρατάξει το κορμί του για να αποτρέψει καλάθι στο ζωγραφιστό.

Οι αδυναμίες του Demin είναι ξεκάθαρες. Η καριέρα του στο ΝΒΑ θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά θα σουτάρει (ειδικά spot-up καταστάσεις), το πόσο θα βελτιωθεί στο χειρισμό της μπάλας και το πόσο θα δυναμώσει. Η άμυνά του δε νομίζω ότι θα αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα στο να βρίσκεται στο παρκέ. Μια πρώτη προβολή του παιχνιδιού του στο ΝΒΑ θα ήταν στον ρόλο ενός παίκτη που μπορεί να τρέχει την bench unit ή να τρέχει κάποια side actions σαν starter. Μην ξεχνάμε είναι αρκετά νέος ακόμα και προέρχεται από πολύ καλό μπασκετικό σχολείο (Ρεάλ Μαδρίτης), όπου έχει προπονηθεί με υψηλού επιπέδου επιτελεία.

Θα τον έβλεπα από τη θέση 11 (δύσκολο) μέχρι τη θέση 22 στο ντραφτ. Ιδανικές ομάδες για αυτόν θα ήταν ομάδες σε rebuilding mode, ομάδες που βασίζονται σε motion-heavy επιθέσεις π.χ. Utah, Brooklyn, Washington, Miami, Portland.

https://www.youtube.com/watch?v=4NqS-6HFpK4

 

No. 17 – Rasheer Fleming

Ομάδα: Saint Joseph’s

Ηλικία: 20 χρ.

Θέση: PF

Ύψος: 2,07 μ. (2,26 μ. wingspan)

Βάρος: 105 κ.

Το selling point στο παιχνίδι του Rasheer Fleming είναι ο versatile αμυντικός του χαρακτήρας σε συνδυασμό με κάποια υποσχόμενα δείγματα stretch big στην επίθεση.

Το πιο δελεαστικό χαρακτηριστικό του Fleming στο αμυντικό κομμάτι είναι η ικανότητά του να παίζει switching άμυνες — κάτι που είναι τεράστιο συν στο σημερινό ΝΒΑ. Δεν είναι τόσο η ταχύτητα στην πλευρική του κίνηση (καλή, όχι σπουδαία), αλλά το μήκος του (2,26 μ. wingspan) που τον βοηθάει να μαρκάρει παίκτες στο τρίποντο. Στο κολέγιο μπορούσε να μείνει μπροστά από guard και τα δυσκόλευε πολύ να εκτελέσουν. Ακόμα και όταν τον περνούσαν, έδειχνε πολύ καλά επίπεδα ανάκαμψης και πρόφταινε τον επιθετικό, αλλοιώνοντας την προσπάθειά του.

Έχει έναν μεγάλο διασκελισμό που του επιτρέπει να καλύπτει γρήγορα έδαφος και να εκτελεί closeout άμυνες. Παρά το κάπως αδύνατο κορμί του, στεκόταν δυνατά απέναντι σε αντίπαλους bigs στο ποστ, χρησιμοποιώντας κι εκεί το μεγάλο άνοιγμα χεριών του για να τους δυσκολέψει. Δεν είναι τρομερός μπλοκέρ, αλλά τοποθετεί πολύ καλά το κορμί του όταν κάνει contest και σηκώνεται κάθετα, ενώ έχει την τάση να κάνει κάποια χαζά φάουλ — ειδικά στα closeout, όταν πατήσει γκάζι, το φρένο του είναι λίγο αργό. Στο PnR ήταν αποτελεσματικός σε drop και, μάλιστα, μπορούσε να βυθιστεί βαθιά γιατί (ξανά) χρησιμοποιούσε πολύ καλά τα μεγάλα του χέρια για να παρενοχλεί τον χειριστή της μπάλας και, ταυτόχρονα, να ελέγχει τον roller.

Στην επίθεση θυμίζει αρκετά το στυλ παιχνιδιού του Obi Toppin. Φέτος παρουσίασε τρομερή βελτίωση στο τρίποντο, όπου άγγιξε το 40%, ενώ τις προηγούμενες δυο χρονιές — σε λιγότερες προσπάθειες — είχε κοντά στο 30%. Τα σουτ που παίρνει είναι κυρίως off-catch, στατικά, και δεν προτιμάει να σουτάρει στα ball screen, αλλά να ρολάρει μέσα. Από τις γωνίες σούταρε καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σημείο του γηπέδου.

Επιπλέον, μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ για να επιτεθεί στα closeouts με straight line drives — δεν είναι για πάνω από 1-2 ντρίπλες. Ιδανικός για οποιοδήποτε PnR play, ρολάρει πολύ καλά στη ρακέτα και σηκώνεται αρκετά γρήγορα με το που πάρει την μπάλα. Του αρέσουν πολύ τα ghost screen — με το που πάει να στήσει το σκριν, βουτάει μέσα στη ρακέτα. Μου αρέσει πολύ η ταχύτητα εκτέλεσης του οτιδήποτε κάνει κοντά στη ρακέτα. Στο ανοιχτό γήπεδο είναι ένας εξαιρετικός rim runner και όχι μόνο, καθώς εκτέλεσε και κάποια transition 3s.

Στο ΝΒΑ ο Rasheer Fleming προορίζεται ως ένας low-usage, high-efficiency παίκτης που δεν χρειάζεται να σκοράρει για να επηρεάσει τα παιχνίδια — η αμυντική του δραστηριότητα παράγει λάθη για την αντίπαλη επίθεση και ευκαιρίες για αιφνιδιασμό.

Συνοπτικά, αυτά που χρειάζεται να βελτιώσει στην άμυνα είναι η πειθαρχία του στα closeout και η συνολική του επίγνωση, γιατί μερικές φορές χάνεται. Έπειτα, αυτό το 40% στο τρίποντο δεν νομίζω ότι είναι βιώσιμο, αλλά σίγουρα μπορεί να σουτάρει στο league average μακροπρόθεσμα. Τέλος, η προσθήκη μυϊκής μάζας θα τον βοηθήσει να υπηρετήσει περισσότερο τη θέση 5.

Ίσως πιο χαμηλά στο νο. 20 και τους Heat, θα ταίριαζε καλύτερα απ’ ότι στη Μινεσότα.

https://www.youtube.com/watch?v=rNniMOctM4k

 

No. 18 – Jase Richardson

Ομάδα: Michigan State

Ηλικία: 19 χρ.

Θέση: SG

Ύψος: 1,88 μ. (1,98 μ. wingspan)

Βάρος: 80 κ.

Ο Jase Richardson εκτόξευσε τις μετοχές του στα φετινά draft boards, παίζοντας σε μια ομάδα που χρειαζόταν απεγνωσμένα outside scoring, και ο coach Izzo τον πέταξε αμέσως στα βαθιά, με τον 19χρονο να αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά και να είναι κομβικός στην πορεία του Michigan St. μέχρι το Elite 8.

Αυτό που ξεχωρίζει στο παιχνίδι του Jase είναι η αποτελεσματικότητά του σε καταστάσεις spot-up και catch-&-shoot. Γρήγορη και συμπαγής μηχανική σουτ, με λίγο χαμηλό release βέβαια, που ίσως χρειαστεί να βελτιώσει. Είχε και φάσεις που σούταρε με κίνηση από pin-down actions. Αυτό είναι το πιο έτοιμο κομμάτι του παιχνιδιού του για το επόμενο επίπεδο. Θα βρει γρήγορα χρόνο συμμετοχής αν η αποτελεσματικότητα που είχε στα στατικά σουτ μεταφερθεί και στο ΝΒΑ.

Ο Jase δεν είναι playmaker, αλλά σχεδόν πάντα κάνει τη σωστή πάσα, ειδικά όταν τραβήξει πάνω του την άμυνα. Παίζει πολύ ωραία το PnR (hostage dribble), αλλά το χρησιμοποιεί πιο πολύ για να σκοράρει παρά να πασάρει. Για παίκτη του μεγέθους του είχε εξαιρετικά ποσοστά finishing μέσα στο ζωγραφιστό. Έχει ένα καλό κάθετο άλμα, δεν φοβάται την επαφή και τα τελειώματά του έχουν μια φινέτσα. Πολύ καλό αριστερό drive και floater game, έβαζε δύσκολο challenge στους rim protector αμυντικούς.

Ωστόσο, για το επόμενο επίπεδο, δεν είναι ιδιαίτερα δυναμικός και αυτοδημιούργητος. Έχει περιορισμένο οπλοστάσιο κινήσεων, ενώ δεν θυμάμαι φάσεις που να τελειώνει με το δεξί ούτε μόνος του στον αιφνιδιασμό.

Στην άμυνα δεν είναι κακός· παίζει έξυπνα και δυνατά (δεν γίνεται αλλιώς με προπονητή τον Izzo). Δυστυχώς όμως, είναι undersized και, στην καλύτερη, ένας average αθλητής. Αν δεν βελτιωθεί επιθετικά στα παραπάνω, δεν θα μακροημερεύσει στη λίγκα.

Στην March Madness έβγαλε ένα mentality big-time player που ζει για μεγάλα ματς. Ελπίζω να μπορέσει να το δείξει αυτό και στη συνέχεια της καριέρας του.

Συνοψίζοντας, ο Richardson είναι ένας αποτελεσματικός σουτέρ, συγκροτημένος και ευφυής, αλλά περιορίζεται από το μέγεθός του και την έλλειψη facilitating. Δεν θα εκπλαγώ αν επιλεχθεί είτε στο 15-18 είτε εκτός 20άδας. Προφανώς, ομάδες με καλή αμυντική λειτουργία θα ήταν ιδανικοί προορισμοί. Αν πέσει στο νο. 25 και τους Orlando Magic, που θέλουν να αυξήσουν το floor spacing και μπορούν να τον προστατέψουν αμυντικά, τότε θα μιλάμε για ιδανικό σενάριο.

https://www.youtube.com/watch?v=7W-eAtOR5dY

 

No. 20-30 – Walter Clayton Jr.

Ομάδα: Florida

Ηλικία: 22

Θέση: PG/SG

Ύψος: 1,91 μ. (1,93 wingspan)

Βάρος: 90 κ.

Ο Walter Clayton Jr. δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και δεν θα επεκταθούμε πολύ στο παιχνίδι του. Τον παρακολουθήσαμε ενδελεχώς στη φετινή March Madness να οδηγεί την ομάδα του στον τίτλο, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτα lead guard abilities.

Η απήχηση του Walter Clayton Jr. ως prospect έγκειται στον βαθμό δυσκολίας των σουτ που μπορεί να βάλει και στο clutch και winner mentality που επίδειξε. Στο κολέγιο αποτέλεσε έναν elite σουτέρ με ντρίπλα, είτε πηγαίνοντας αριστερά είτε δεξιά. Η δύναμη του κορμού του τού επιτρέπει να ευθυγραμμίζεται με την μπασκέτα στον αέρα όταν σουτάρει και η αυτοπεποίθησή του φαίνεται αστείρευτη. Αυτό το κάνει ίσως σε καλύτερο επίπεδο και από τον Tre Johnson, που θεωρείται ο κορυφαίος movement shooter του ντραφτ. Από τους παίκτες που έχω παρακολουθήσει φέτος, δεν έχει κανείς την ικανότητα του Clayton Jr. να σπριντάρει στη γραμμή του τριπόντου και να πατάει «χειρόφρενο» για να σουτάρει. Συνήθως, η δυσκολία εκτέλεσης αυτών των σουτ συνεπάγεται με αστάθεια στην αποτελεσματικότητα, αλλά ο 22χρονος guard έβαλε αυτά τα σουτ με αξιοσημείωτη συνέπεια.

Ο Clayton Jr. είναι ένας elite shooter με γρήγορο release και NBA range. Το μειονέκτημα στο παιχνίδι του συνοψίζεται στη μέτρια, για το ΝΒΑ, ικανότητά του να ντριπλάρει και να πασάρει, καθώς και στη μέτρια αμυντική του εικόνα. Επίσης, οι απαιτήσεις σε ταχύτητα εκτέλεσης και σκέψης στο ΝΒΑ μπορούν να καταβάλουν και τους πιο ταλαντούχους, όπως αυτός.

Λόγω της ηλικίας και του μεγέθους του, η εξέλιξή του μπορεί να είναι περιορισμένη. Αλλά η εκτελεστική συνέπεια είναι αναμφισβήτητη, σε σημείο που δεν ανησυχείς πολύ για το ταβάνι του. Η μετάφραση της εκτελεστικής του δεινότητας θα είναι το κλειδί, όπως και το να συνεχίσει να είναι έξυπνος με τα χέρια του αμυντικά, για να αντισταθμίσει τις ελλείψεις του σε αυτό το κομμάτι. Επίσης, πρέπει να βελτιώσει λίγο και τη συγκέντρωσή του στην άμυνα, γιατί είχε κατοχές στο Florida που ήταν κάπως παθητικός. Η εξαιρετική του παρουσία στο τουρνουά NCAA δεν απέβαλε αυτά τα ερωτηματικά, αλλά σίγουρα αύξησε την αισιοδοξία ότι μπορεί να τα ξεπεράσει σε έναν βαθμό.

Ο Clayton Jr. έχει την προοπτική να γίνει ένας εξαιρετικός combo guard, που θα έχει τον ρόλο του 6ου παίκτη. Στο νο. 20 και τους Heat είναι ένα υπεραισιόδοξο σενάριο, αλλά το Heat culture του ταιριάζει γάντι (θα μου πείτε, σε ποιον δεν ταιριάζει). Έπειτα, θα ήταν πολύ καλό σενάριο και το νο. 25, στους Magic, αλλά εγώ θα ήθελα να τον δω στο νο. 28, στη Βοστόνη (αν και πιστεύω θα πάνε σε επιλογή center), γιατί πιστεύω θα τον βοηθήσει πολύ η συνύπαρξη με τον Payton Pritchard.

https://www.youtube.com/watch?v=WXo5nzZMYs4

Λίγα λόγια και για τους prospects που αγωνίζονται Ευρώπη:

• Από την Γερμανία και την (ακαδημία) της Ουλμ έχουμε τον Γάλλο Noah Essengue (18 χρ. – 2,06 μ. – SF/PF)  και τον Ισραηλινό Ben Saraf (19  χρ. – 1,96 μ. – PG/SG), και οι δυο παίκτες που λογικά θα επιλεχθούν στο τέλος του 1^ου γύρου. Το selling point του Γάλλου forward είναι το μάκρος σε συνδυασμό με την ταχύτητα και τα αμυντικά του intangibles. Ο Essengue «επιπλέει» στην άμυνα, καθώς μπορεί να καλύψει πολύ γρήγορα έδαφος και να αλλοιώσει προσπάθειες με το τεράστιο wingspan που διαθέτει. Στην Ουλμ, αρκετές φορές έπαιζε και full court press τα δύσμοιρα αντίπαλα guard. Επιθετικά είναι πολύ limited. Τελειώνει φάσεις κυρίως μέσα στο ζωγραφιστό κι ενώ εκτελεί τρίποντα δεν τα βάζει.

Ο Saraf είναι ένα ψηλό PG με ανεπτυγμένα playmaking instincts και ικανότητα να πηγαίνει στο καλάθι που όμως δεν περιμένω να μεταφραστεί το ίδιο καλά στο ΝΒΑ. Επιπλέον είναι πολύ ασυνεπής από το τρίποντο.

 

• Ο Nolan Traore (19 χρ. – 1,98 μ. – PG) είναι άλλος ένας παίκτης της γαλλικής παραγωγικής διαδικασίας που αγωνίστηκε φέτος στη γαλλική λίγκα με την Saint‑Quentin. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη ανάλυση για το παιχνίδι του, καθώς είδα μόνο δύο παιχνίδια του, κόντρα σε Παρί και Σολέ, αλλά μου άρεσε πολύ η εικόνα του. Φαίνεται ότι ανήκει στο ΝΒΑ. Γρήγορος σε ό,τι κάνει, με εκρηκτικό πρώτο βήμα, καλή πάσα και ντρίπλα και ωραίο slasher παιχνίδι με floaters και runners, ενώ σουτάρει και το pull-up από μέση απόσταση. Έχει, νομίζω, το μεγαλύτερο potential από οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο του φετινού ντραφτ, αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά, ειδικά στο σουτ.

 

• Έπειτα υπάρχουν κάποιοι ακόμα που απλά θα αναφέρω ονομαστικά γιατί δεν τους έχω παρακολουθήσει αρκετά. Ο Γάλλος center Joan Beringer από την Τσεντεβίτα, ο Noah Penda της Λε Μαν, ο Hugo González της Ρεάλ και ο Bogoljub Markovic της Μέγκα

 

Κάποια ονόματα που ξεχωρίζουν στο 2ο γύρο του ντραφτ:

• Ο Ryan Kalkbrenner (23 χρ. – C – 2,19 μ.) από το Creighton, είναι μια αξιόπιστη επιλογή για τη θέση 5 σε οποιαδήποτε ομάδα. Είναι ένας γίγαντας με πολύ καλό post-up παιχνίδι και αμυντικές αρετές rim protector που μπορούν να βοηθήσουν μια ομάδα ΝΒΑ. Έχει το μέγεθος και είναι επαρκής στην PnR άμυνα σε drop coverage.

 

• Ο Liam McNeeley (19 χρ. – SF – 2,03 μ.), από το UConn είναι ένας sharpshooter με εξαιρετική τεχνική και μπασκετικό IQ, που κινείται πολύ καλά χωρίς την μπάλα. Το χαμηλό ποσοστό του στα τρίποντα (31% σε 6 3π. μ.ο.) ήταν λίγο απογοητευτικό αλλά είναι καλύτερος σουτέρ απ’ ότι λέει αυτό το νούμερο. Τα spot-up σουτ τα βάζει. Τα σουτ με κίνηση είναι που ρίχνουν το ποσοστό του.

 

• O Adou Thiero (21 χρ. – SF/PF – 2 μ. – 2,13 wingspan) από το Arkansas είναι ένας εξαιρετικά αθλητικός και versatile wing παίκτης, που ξεχωρίζει χάρη στον εκρηκτικό τρόπο που κινείται στο παρκέ. High energy παίκτης με ικανότητες slasher αλλά έλλειψη περιφερειακής απειλής. Στην άμυνα σπέρνει το χάος με το τεράστιο άνοιγμα χεριών του. Δεν θα με εκπλήξει αν επιλεχθεί και στον 1^ο γύρο.

 

• O Kobe Sanders (23 χρ. – SG – 2,03 μ.) από το Nevada είναι ένα guard με δυναμικό mid-range παιχνίδι αλλά και ικανότατα playmaking skills ενώ στην άμυνα είναι επαρκής. Το γεγονός ότι βρίσκεται στον 2^ο γύρο έχει να κάνει με την ηλικία του, το limited αθλητικό του προφίλ και το ασταθές σουτ από την περιφέρεια.

 

• Ο Drake Powell, από το North Carolina ήταν ένας five-star recruit από το high school αλλά πνίγηκε φέτος στο χάλι της ομάδας του coach Hubert Davis. Θα μπορούσε να παραμείνει τουλάχιστον άλλη μια χρονιά στο κολέγιο αλλά επέλεξε να δηλώσει στο φετινό ντραφτ. Ο Powell είναι ένα defensive-minded, high-motor wing με πολύ καλό μέγεθος, τρομερό άλμα (43.0″ ίντσες στο draft combine) και επιθετικό off-ball παιχνίδι. Προβάλλεται σε ρόλο 3&D παίκτη.

 

 

 

 

 

Αναφορές  – Στατιστικά – Περισσότερα:

 

https://www.tankathon.com/mock_draft

https://www.espn.com/mens–college–basketball/

https://www.sports–reference.com/cbb/

https://www.nba.com/draft/2025