NBA Finals 2025: Νιάτα και αγροτιά (by Asoutos)

Ξεχάστε τη λάμψη των μεγάλων, λαμπερών αστικών κέντρων, Οι φετινοί τελικοί μας φέρνουν πιο κοντά στις πραγματικές ΗΠΑ. Αυτές των Μεσοδυτικών πολιτειών και του Νότου. Δεν είναι η σειρά του μάρκετινγκ” αλλά μια σειρά με τόνους μπάσκετ και μια μάχη ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φιλοσοφίες. Το Hoopfellas φιλοξενεί τον Asoutos.

Oklahoma-Indiana

Oι Τελικοί του ΝΒΑ μπορεί να μην έχουν το λούστρο και την αστερόσκονη άλλων ετών, έχουν όμως δύο σπουδαία, πρωτοπόρα μπασκετικά projects και μπόλικο σπουδαίο μπασκετικό περιεχόμενο.

Είχαμε πει ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που ένα καθαρά νεανικό μπασκετικό σύνολο θα κατακτήσει τον τίτλο στο ΝΒΑ, και η στιγμή αυτή ήρθε – ίσως και νωρίτερα από ότι την περιμέναμε. Ακριβώς 2 χρόνια πριν και οι δύο ομάδες ήταν κάτω από το 50% σε νίκες στην κανονική περίοδο και εκτός playoffs. Η άνοδός τους στην κορυφή ήταν ταχύτατη και ραγδαία – και στην περίπτωση της Indiana απρόσμενη.

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό των δύο ομάδων; Ο πολύ μικρός μέσος όρος ηλικίας και το μεγάλο βάθος του πάγκου τους, που επιτρέπει στους δύο προπονητές να χρησιμοποιούν μεγάλο αριθμό παικτών, χωρίς εξοντωτικούς αριθμούς λεπτών ανά παιχνίδι. Mέχρι πριν μερικά χρόνια η εμπειρία και το star quality των παικτών θεωρούνταν τα πλέον απαραίτητα στοιχεία για μια επιτυχημένη πορεία στα playoffs, όμως στο σύγχρονο μπάσκετ αυτό έχει πλέον αλλάξει.

Το μπάσκετ ως άθλημα περιστρέφεται όλο και περισσότερο γύρω από τους άξονες της αθλητικότητας, του εξαιρετικού conditioning και της αντοχής. Το μπάσκετ γίνεται όλο καιπιο γρήγορο, πιο ενεργοβόρο. Ομάδες που μπορούν να διατηρούν τους παίκτες τους φρέσκους στο γήπεδο έχουν προβάδισμα απέναντι σε ομάδες με χαμηλά ποσά ενέργειας. Η συνταγή των 3 ακριβοπληρωμένων αστέρων, πλαισιωμένη με φτηνούς ρολίστες του minimum έχει πλέον ναυαγήσει. Είδαμε μπροστά στα μάτια μας φέτος ομάδες όπως οι Lakers, oι Phoenix Suns,  oιBuck sκλπ, ομάδες με μεγάλα αστέρια αλλά γερασμένες, να καταρρέουν. Τόπο στα νιάτα!

ΠΩΣ ΜΑΤΣΑΡΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ

Οι τελικοί έχουν ένα μεγάλο φαβορί, και αυτό είναι η ομάδα της Oklahoma. Όλη η φετινή χρονιά, όλοι οι δείκτες συνηγορούν υπέρ του να κατακτήσουν τον τίτλο οι Thunder. Σημείωσαν 68 νίκες στη regular season (μόλις η 7η ομάδα που καταφέρνει τέτοια επίδοση στην ιστορία του ΝΒΑ). Στα playoffs σκούπισαν το Memphis με 4-0, απέκλεισαν τους Nuggets με 4-3, ενώ κέρδισαν αρκετά εύκολα τη Minnesota με 4-1 στους τελικούς της Δύσης.

Έχει δημιουργηθεί λοιπόν ήδη ένα κλίμα στην κοινή γνώμη ότι ο τίτλος είναι μια τελειωμένη υπόθεση, και ότι εύκολα ή δύσκολα η Oklahoma θα κερδίσει το πρωτάθλημα. Αυτού του είδους η τετελεσμένη κρίση δεν οφείλεται τόσο σε μία υπερτίμηση των Thunder όσο σε μια συνεχιζόμενη υποτίμηση στη δημόσια σφαίρα των IndianaPacers. H ομάδα στα power rankings πέρσι εμφανιζόταν στο play-in, εν συνέχεια στη σεζόν ως first round exit, ως εύκολο θύμα στους ημιτελικούς περιφερειών κλπ. Η περσινή πορεία των Pacers στους τελικούς της Ανατολής παρουσιάστηκε ως προϊόν καθαρής τύχης λόγω των τραυματισμών των αντιπάλων τους. Όταν σαν εικόνα ομάδας δεν έδειξαν να υπολείπονται σε τίποτα από κανέναν από τους αντιπάλους τους.

Μάλλον οι διάφοροι αναλυτές εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν την αληθινή δυναμική των Pacers. Ίσως αν πάρουν τον τίτλο θα πειστούν (και θα σταματήσουν να γράφουν βλακείες λέω εγώ). Aς μην ξεχνάμε επίσης ότι από τις 6 προηγούμενες φορές που ομάδες έγραψαν 68 νίκες στη regular μόνο τις 4 κατέκτησαν και το πρωτάθλημα (το παράδειγμα των Warriors του 16 είναι αρκετά πρόσφατο). Ας μην προτρέχουμε και ας μην προδικάζουμε λοιπόν.

ΑMYNA Ή ΕΠΙΘΕΣΗ;

Ίσως το πιο “ιντριγκαδόρικο” στοιχείο στη σύγκρουση των δύο ομάδων είναι τα πολύ διαφορετικά στυλ μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο ομάδες, που χωρίς υπερβολή μπορούμε να τα ονομάσουμε “σύγκρουση κόσμων”. Η Oklahoma είναι μια καλή επιθετική ομάδα, αλλά το μεγάλο της όπλο και ο τρόπος που κερδίζει τους αντιπάλους της είναι η άμυνά της. Μιλάμε για μια κατά γενική ομολογία ιστορικά καλή άμυνα, που χρησιμοποιεί πρωτοποριακά εργαλεία τόσο σε επίπεδο τακτικής όσο και σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού. Ασφυκτική πίεση στο point of attack, με ελάχιστες αποστάσεις του αμυνόμενου από τον παίκτη του. Physicality, στα όρια του φάουλ, ή και πέρα από το όριο του φάουλ με έξυπνο, κεκαλυμμένο τρόπο. Βοήθειες που έρχονται με αστραπιαία ταχύτητα και αυξημένη αμυντική νοημοσύνη απέναντι σε συγκεκριμένα επιλεγμένα ματσαρίσματα. Switchability, πολλές φορές και στις 5 θέσεις του μπάσκετ.. Άψογες περιστροφές και closeouts, με απόλυτη πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση.

Μπορεί το μέγεθος να απουσιάζει από την άμυνα της Oklahoma, όμως πλεονάζει η ταχύτητα και το οριζόντιο μέγεθος που εμφανίζουν οι Thunder στα lanes και στις πάσες. Όλα αυτά υποστηρίζονται από ένα προσωπικό που απαρτίζεται από μερικούς από τους κορυφαίους αμυντικούς στο παιχνίδι:Caruso, Wallace, Holmgren, J.Dubb Williams, Dort, SGA – o κατάλογος από ελίτ αμυντικά εργαλεία είναι πραγματικά τρομακτικός.

Από την άλλη μεριά οι Pacers εκπροσωπούν ένα επιθετικογενές μπάσκετ, πολύ θελκτικό στο μάτι, που βασίζεται στην ταχύτητα, την κίνηση των παικτών, τις συνεργασίες, το ball movement. H ταχύτητα της απόφασης στην επιθετική λειτουργία των Pacers είναι αστραπιαία, απόρροια εξαιρετικά δουλεμένων αυτοματισμών από τον κόουτς Carlisle. Oι Pacers εκτελούν πολλαπλές δράσεις στην ίδια κατοχή, μετακινώντας συνεχώς την μπάλα μέχρι να βρεθεί το ιδανικό σουτ. Ο κοινός παρονομαστής είναι η ταχύτητα, όχι μόνο στο transition όπου οι Pacers είναι το πιο φονικό σύνολο στο ΝΒΑ αλλά και στο halfcourt όπου όλες οι δράσεις εκτελούνται σε ένα τέμπο που δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει ανθρώπου μάτι. Το ότι διαθέτουν μια σπάνια μπασκετική μεγαλοφυία εντός των 4 γραμμών του γηπέδου στην ενορχήστρωση της επίθεσης, τον Tyrese Haliburton, διευκολύνει στο μέγιστο όλο αυτό το συνεργατικό και ομαδικό μπάσκετ.

Συν τοις άλλοις βέβαια, οι Pacers είναι μια εξαιρετική shooting team – με έφεση στο τρίποντο από όλες τις θέσεις και όλους τους παίκτες. H Indiana σουτάρει μέσα στα playoffs 40% τρίποντο (η Οklahoma μόλις 33.6%) και είναι με διαφορά η πιο efficient ομάδα με 61% ΤrueShooting – 5 μονάδες περισσότερο από το μέσο όρο της λίγκας.

Ταχύτητα στην άμυνα εναντίον ταχύτητας στην επίθεση – οι τελικοί του ΝΒΑ είναι μια σύγκρουση κόσμων και ταχυτήτων.

ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ

Γιατί η Indiana έχει δυναμικά μεγαλύτερη τύχη από τους Nuggets ή τους Wolves να κερδίσει μια σειρά απέναντι στους  Thunder; Aρχικά, γιατί η ομάδα χάρη στο πάρα πολύ εκτεταμένο rotation του Carlisle (9 παίκτες με τουλάχιστον 14 λεπτά ανά αγώνα, 12 παίκτες με ρόλο στην ομάδα) έχει τα αποθέματα ενέργειας ώστε να μην “σκάσει” από το pressing της Oklahoma.

Ποιο είναι το πυρηνικό όπλο των Thunder; H πρόκληση λαθών στον αντίπαλο και η μετατροπή τους σε καλάθια στοtransition.Kατά αυτόν τον τρόπο βρήκε ζωτικό σκορ η Oklahoma ώστε να κάμψει την αντίσταση των αντιπάλων της στη Δύση. 22 λάθη είχε το Denver στο game 7, 21 η Minnesota στο game 5 (τα 14 στο εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο) που έκλεισαν τις σειρές.

Το πρόβλημα εδώ για τους Thunder είναι πως η Indiana είναι μία από τις πιο low turnover oμάδες στο μπάσκετ, παρά τον φρενήρη ρυθμό που τρέχει το παιχνίδι της. Ήταν 3η καλύτερη ομάδα στη regular σε ποσοστό λαθών, ενώ οι δείκτες της ήταν εξαιρετικοί και απέναντι στις πολύ πιο πιεστικές άμυνες των playoffs. Aυτό συμβαίνει όχι μόνο γιατί ο Haliburton είναι αλάνθανστος στο παιχνίδι του, αλλά γιατί ο Carlisle πάντα τον πλαισιώνει και με δεύτερο χειριστή δίπλα του – που επιτρέπει την απορρόφηση της πίεσης που δέχεται ο Haliburton (από τα 35 λεπτά του ανά παιχνίδι, τα 32 έχει δίπλα του ή τον Nembhard ή τον  TJ McConnell).

Aυτό σημαίνει πως οι Pacers έχουν καλή τύχη να μην υποπέσουν σε πολλά turnovers μέσα στη σειρά, και να αφαιρέσουν ένα σημαντικό πνεύμονα της επίθεσης της Oklahoma. Πολλά θα κριθούν από αυτό.

Ποιο είναι το πυρηνικό όπλο των Pacers;To transition game, όπου η Indiana πηγαίνει με μεγάλη συχνότητα γράφοντας μέσα στα playoffs το εκπληκτικό 1.33 ppp (points per possession). Eίτε από λάθος του αντιπάλου, είτε από αμυντικό ριμπάουντ, είτε ακόμα και από καλάθι του αντιπάλου η Indiana πάντα έχει στο μυαλό της να πιάσει τον αντίπαλο στον ύπνο και να τρέξει.

Μαντέψτε λοιπόν ποια ομάδα δέχεται τους λιγότερους πόντους από αιφνιδιασμό τη φετινή χρονιά. Ναι, είναι η Oklahoma, που η άμυνά της στο transition είναι απλά υποδειγματική. Οι ομάδες μοιάζουν να έχουν πειστικές απαντήσεις στα δυνατά χαρτιά του αντιπάλου.

ΤΟ ΜΙΣΟ ΓΗΠΕΔΟ

Αν αυτά που μόλις γράψαμε αποδειχτούν και στην πράξη, πολλά θα κριθούν από τη συμπεριφορά των ομάδων στο μισό γήπεδο. Θεωρώ πως η Indiana, με το πλούσιο shooting και τη σταθερά καλή επίθεση την τελευταία διετία θα βρει τον τρόπο να σκοράρει στο μισό γήπεδο, έστω και απέναντι στην εξαιρετική άμυνα των Thunder. Tα 40αρια που σουτάρει από το τρίποντο στα φετινά playoffs μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά, όμως ανταποκρίνονται αρκετά στην πραγματικότητα. H αχίλλειος πτέρνα της άμυνας των Thunder είναι το corner-3 (από εκεί έχασαν πέρσι τη σειρά από το Dallas) το οποίο είναι ένα σουτ που μέσα στις περιστροφές  ο Daigneault έχει επιλέξει να δίνει στον αντίπαλο. Η Indiana έχει πολλούς παίκτες που αυτό το σουτ το βάζουν για πλάκα – στα playoffs σουτάρει από τις γωνίες 47%.

Εδώ λοιπόν περιμένω γρήγορες προσαρμογές από τον κόουτς Daigneault. Οι Pacers δεν έχουν τους παίκτες που μπορούν να ασκήσουν μεγάλη πίεση στο rim της Oklahoma, όπως είναι ο Jokic ή ο Edwards, ούτε τα κορμιά με το τεράστιο μέγεθος. Θεωρώ λοιπόν ότι ο Daigneault μέσα στη σειρά θα πάει σε λιγότερες βοήθειες από ότι στις σειρές της Δύσης, με εντελώς switchable σχήματα και τον αμυντικό να μένει πιο πιστά πάνω στον παίκτη του. Θα δούμε δηλαδή λιγότερο Hartenstein-Holmgren μαζί στο γήπεδο, και σχήματα με τον Holmgren στο 5 (ή ακόμα και τον Kendrich Williams στο 5) Caruso στο 4 και αλλαγές σε όλα τα screens. H άμυνα αυτή μοιάζει το πιο safe στοίχημα στο να απενεργοποιήσει κάποιες από τις πολύπλοκες δράσεις της επίθεσης των Pacers, και να τους σπρώξει σε iso καταστάσεις στις οποίες μόνο ο Siakam αισθάνεται πραγματικά άνετα.

Αν η επίθεση των Pacers βρει το τριψήφιο σκορ που πιστεύω ότι θα βρει στα παιχνίδια, ίσως η σειρά να αποφασιστεί από το τι θα κάνει η Oklahoma στη δική της half court offense. Εδώ λοιπόν τα πράγματα είναι λιγότερο ξεκάθαρα από ότι πολλοί νομίζουν. Οι Thunder γράφουν σπουδαίους επιθετικούς δείκτες όλη τη χρονιά, όμως το eye test (το δικό μου τουλάχιστον) δείχνει ότι έχουν θέματα στην επίθεση μισού γηπέδου. Τα θέματα αυτά εμφανίστηκαν περισσότερο μέσα στη σειρά με τους Nuggets (η Oklahoma σούταρε το πολύ χαμηλό 32% από το τρίποντο), ενώ απέναντι στη Minnesota η ομάδα ήταν πολύ βελτιωμένη με 37,5% τρίποντο. Παίκτες όπως ο J. DubbWilliams και ο Holmgren βγήκαν μπροστά στους τελικούς της Δύσης και πρόσφεραν το απαραίτητο επιθετικό στήριγμα στον MVP Gilgeous-Alexander. Παρ’ όλα αυτά η Oklahoma επιθετικά δεν έχει φτάσει σε επίπεδα αξιοπιστίας τέτοια που να πει κάποιος ότι θα βάλει ντε και καλά τα σουτ που χρειάζεται για να πάρει το παιχνίδι.

Το μεγάλο θέμα βέβαια είναι τι θα κάνει ο Rick Carlisle με την αντιμετώπιση του SGA. H απάντηση – όσο παράδοξο και αν ακούγεται – μπορεί να είναι ΤΙΠΟΤΑ. Η Indiana δεν έχει τα κορμιά που χρειάζονται για να προβληματίσουν τον Shai – εδώ λίγα πράγματα κατάφερε ένας κορυφαίος αμυντικός όπως ο McDaniels της Minnesota. Aν κρίνουμε από το πως αντιμετώπισαν οι Pacers έναν ανάλογα επικίνδυνο παίκτη όπως τον Brunson, ίσως δούμε εντελώς συμβατικές άμυνες απέναντι του για μεγάλα διαστήματα, χωρίς overreaction και πολλές βοήθειες. “Ας βάλει ο Shai όσους πόντους θέλει, ας κουραστεί παίρνοντας 30 σουτ το παιχνίδι, και ας περιορίσουμε τους υπόλοιπους” – ίσως αυτό να είναι το σκεπτικό μιας άμυνας που προτιμάει να φάει το καλάθι μέσα στη ρακέτα παρά να δώσει το τρίποντο.

Η Οklahoma βέβαια δεν έχει το σούτινγκ των Cavaliers ή των Knicks και ίσως δούμε εδώ περισσότερες βοήθειες να έρχονται από επιλεγμένους αδύνατους σουτέρ. Και άμυνες ζώνης: ας μην ξεχνάμε ότι ο Carlisle στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό σε άμυνες ζώνης στο μοναδικό πρωτάθλημα που είχε κατακτήσει με το Dallas στους τελικούς με τους Miami Heat. Άλλες εποχές βέβαια – αλλά στο συρτάρι με τα αγωνιστικά πλάνα του Carlisle πάντα κρύβονται διάφορα  περίεργα σχέδια που μπορούν να εκτροχιάσουν τον αντίπαλο.

Ας μην γελιόμαστε: μπορεί οι Pacers να έχουν κάνει τεράστια βήματα σε επίπεδο effort και physicality στην άμυνά τους, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δώσουν με συνεπή τρόπο stops στην άμυνά τους. Έχουν ζητήματα τόσο στο να αποτρέψουν τα drives όσο και στο rim protection και το rebounding.

To μεγάλο όπλο της άμυνάς τους είναι το full court pressure που ασκούν με μεγάλη επιτυχία για μεγάλα χρονικά διαστήματα του αγώνα. Ίσως εδώ να κρύβεται το κλειδί στο να παρουσιάσουν ένα επαρκές αμυντικό αποτέλεσμα οι Pacers. Ειδικά σε σχήματα με τον Dort δίπλα στον SGA, oι  Pacers αξίζει να πιέσουν τη μεταφορά της μπάλας από τη μία ρακέτα στην άλλη και να προκαλέσουν αυτοί το λάθος στον αντίπαλο. Έχουν και τα αποθέματα ενέργειας και την δοκιμασμένη τεχνογνωσία να το κάνουν, και πρέπει να το κάνουν, να “φάνε” χρόνο από το 24αρι ρολόι της Oklahoma και να αφήσουν την επίθεσή της να βρει την άκρη σε λιγότερο χρόνο στο μισό γήπεδο.

HOW HAVE THE MIGHTY FALLEN  (με λίγο από καραμελίτσα διαιτησίας)

Τους είδαμε τους Ισχυρούς και τους Κραταιούς, όλη τη χρονιά, τον έναν πίσω από τον άλλο, να πέφτουν, σαν υλοτομημένοι κορμοί γιγαντιαίων δέντρων. Η πίεση της Oklahoma σε κάνει να πνίγεσαι, να ασφυκτιάς, να θέλεις να παραδοθείς, να τελειώσει το μαρτύριο, το παιχνίδι. Αυτή είναι η πιο διαρκής και έντονη εντύπωση μέσα μου από τους φετινούς Thunder. Οι Pacers μπορεί να μην μάσησαν στα παιχνίδια της Ανατολής σε επίπεδο physicality, όμως οι Thunder αποτελούν μια εντελώς διαφορετική πρόκληση από τους Bucks, τους Cavaliers, ακόμα και τους Knicks.

To σενάριο να φάνε το ξύλο της αρκούδας οι Pacers και να λυγίσουν μέσα στη σειρά είναι μία υπαρκτή πιθανότητα.  Η Indiana έχει αποκτήσει ένα σκληρό και άνιωθο πνευματικό περίβλημα τα τελευταία δύο χρόνια, όπως όμως ήδη είπαμε η πολεμική μηχανή της Oklahoma αποτελεί μια άλλου επιπέδου δοκιμασία. Το αμυντικό μακελειό που σπέρνουν οι Thunder θερίζει πρώτα απ’όλα μυαλά, και κατόπιν σώματα.

Ειδικά αν βάλει το χεράκι της η διαιτησία. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον ελέφαντα στο δωμάτιο, που είναι ο τρόπος που διαιτητεύονται τα παιχνίδια της Oklahoma, ο οποίος και έχει προκαλέσει γενικευμένες αντιδράσεις στους φίλους του μπάσκετ. Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο θέμα: άποψή μου είναι ότι δεν υπάρχει κανενός είδους παρασκηνιακή εύνοια από το ΝΒΑ στην ομάδα της Oklahoma. To NBA έχει πάρει άριστα στα φετινά playoffs όσον αφορά στην ακριβοδίκαιη διαιτήτευση των αγώνων – με πολλά λάθη φυσικά, αλλά χωρίς απροκάλυπτη εύνοια προς καμία ομάδα, όσο εμπορική και αν αυτή είναι. Η άποψη αυτή έρχεται από έναν άνθρωπο που περίμενε σε μεγάλο βαθμό να συμβεί το αντίθετο.

Άποψή μου είναι ότι η ομάδα της Oklahoma είναι προπονημένη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να χειραγωγεί κατά κάποιο τρόπο τη διαιτησία ώστε να καρπώνεται το καλύτερο από τη σφυρίχτρα, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Στην άμυνα βλέπουμε διάφορα “έξυπνα” φάουλ, που δύσκολα φαίνονται με το μάτι, να μην σφυρίζονται. Στην επίθεση βλέπουμε τον SGA να διανθίζει κάθε επαφή πάνω του, υπερβάλλοντας την έντασή της ώστε να κερδίζει φάουλ που άλλοι παίκτες δεν παίρνουν.

Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού της Oklahoma είναι προϊόν στοχευμένης ευφυίας και νοημοσύνης, απαιτώ όμως και εγώ από τους διαιτητές να είναι και αυτοί ακόμα πιο έξυπνοι, να βλέπουν και το λιγότερο ορατό ή και αθέατο,και να τηρούν τους κανόνες με δίκαιο τρόπο. Αν θέλουν να σφυρίζουν τις επαφές ας τις σφυρίξουν, αλλά ανεξάρτητα από το αν ο παίκτης θα προσπαθήσει να “πουλήσει “ την ένταση της επαφής ή όχι. Αν θέλουν να αφήσουν το physicality να το αφήσουν για ΟΛΟΥΣ τους παίκτες, χωρίς την προφανή εξαίρεση.

Δεν γράφω ότι γράφω ούτε ελαφρά τη καρδία, ούτε με ευχαρίστηση (δεν μου αρέσει να μπλέκω τη διαιτησία στη μπασκετική συζήτηση).  Ο τρόπος όμως που θα διαιτητευθούν οι τελικοί θα είναι και ένα μήνυμα για τις υπόλοιπες ομάδες, που θα θέλουν να ακολουθήσουν το τόσο πετυχημένο παράδειγμα της Oklahoma. Αυτό μπορεί να έχει επιπτώσεις για το ίδιο το μπάσκετ και την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον. Αν δούμε πχ τον Dort να εξοντώνει τον Haliburton με ατιμώρητα πιασίματα με τα δύο χέρια λογικό είναι οι ομάδες να αξιολογούν διαφορετικά στο σχεδιασμό τους παίκτες όπως ο Dort και “εύθραυστους αρτίστες” όπως τον Haliburton.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

To μπάσκετ κατευθύνεται ολοένα στην αθλητικότητα και την ταχυδύναμη, καλό θα είναι όμως να μην καταλήξει ΜΟΝΟ αθλητικότητα και ταχυδύναμη. Οι τελικοί του ΝΒΑ μπορεί να μοιάζουν αδιάφοροι σε επίπεδο ονομάτων και αστέρων, είναι πολύ πιθανό όμως μέσα στην ιστορία του μπάσκετ να μνημονεύονται ως ορόσημο σε μερικά χρόνια. Η σύγκρουση δύο τόσο διαφορετικών στυλ παιχνιδιού μπορεί να σηματοδοτήσει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το άθλημα τα επόμενα χρόνια. Όπως έχει ήδη σηματοδοτήσει την κατάρρευση των superteams και την επικράτηση της νεανικότητας και του ομαδικού πνεύματος στο στίβο της μάχης.

Κάτω από αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, δύο μικρές πολιτείες των ΗΠΑ καρδιοχτυπούν για τον πρώτο τίτλο ΝΒΑ της ιστορίας τους. Η Oklahoma κατεβαίνει στη μάχη με όλα αυτά τα ατράνταχτα στοιχεία ότι είναι η καλύτερη ομάδα φέτος στο ΝΒΑ – συν το πλεονέκτημα έδρας. Όμως ποιος μπορεί να αποκλείσει την προσθήκη ενός ακόμα θαύματος στην πινακοθήκη των θαυμάτων των Indiana Pacers; H συνέχεια στις οθόνες μας.