Euroleague Final Four 2024-2025 AbuDhabi (by Madness)

Οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της σεζόν σε ένα ιστορικό συναπάντημα. Το ελληνικό μπάσκετ μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία. Αυτό, μπορεί να είναι ένα από τα F4 που έχουμε δει ποτέ.

By Madness

The time has come. Final four λοιπόν, η κορύφωση της μπασκετικής σεζόν μόλις έφτασε. Θέλω να πω πρώτα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη, για την ευκαιρία που μου δίνει και πάλι να αποτυπώσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου για το κορυφαίο ραντεβού στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.

That being said, ας ξεκινήσουμε με ένα πραγματικά εντυπωσιακό στατιστικό που δεν το πίστεψα όταν το πρωτοπήρα είδηση. Για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης, έχουμε στο final four τους τέσσερις πρώτους της regular season! Η αλήθεια είναι ότι το έργο είχε φανεί από νωρίς, οι τέσσερις μονομάχοι του Άμπου Ντάμπι ήταν οι τέσσερις ομάδες που ξεχώρισαν περισσότερο την φετινή σεζόν, σε όλη της την διάρκεια και θα λέγαμε ότι δίκαια βρίσκονται και οι τέσσερις στο final four. Δεύτερη σερί χρονιά με διπλή Ελληνική εκπροσώπηση στην τελική φάση της διοργάνωσης, με τους παλμούς να μοιάζουν πιο ανεβασμένοι από ποτέ και την προοπτική του Ελληνικού τελικού ολοζώντανη μπροστά μας, η Φενέρμπαχτσε επιστρέφει δυναμικά και αυτή στη δεύτερη σερί παρουσία της με τον Σάρας στο τιμόνι, ενώ η Μονακό ναι, του Βασίλη Σπανούλη, επιστρέφει και αυτή μετά από απουσία ενός χρόνου στο πάλκο για να δώσει στον Mike James αυτό που ονειρεύεται εδώ και πολλά χρόνια και στον Σπανούλη μια ονειρική rookie χρονιά σαν πρώτος προπονητής στο επίπεδο της Euroleague, συν ένα μίνι revenge απέναντι στον κόουτς Μπαρτζώκα. Πρώτο final four επίσης που διεξάγεται εκτός Ευρωπαϊκού εδάφους.

Πάμε να δούμε λοιπόν κάποια επιμέρους πράγματα για κάθε ζευγάρι, ξεκινώντας με αυτό που χρονικά θα παίξει πρώτο:

Fenerbahce – Panathinaikos

The Setup:

Δεύτερο σερί ραντεβού των δύο ομάδων σε ημιτελικό finalfour. Οι Τούρκοι μετά την περσινή τους «καθαρή» ήττα στον ημιτελικό του Βερολίνου, αποφάσισαν να αλλάξουν ελαφρώς δέρμα, χωρίς προφανώς να πειράξουν το πετυχημένο σύνολο και μοντέλο σε μεγάλο βαθμό, με στόχο να παρουσιάσουν φέτος μια πιο φρέσκια εικόνα, με περισσότερη έμφαση στο ατομικό ταλέντο και την προσωπική φάση. Η Φενέρ λειτούργησε πολύ καλά σε αυτό το νέο πλαίσιο, κάνοντας μια ανεβασμένηregularseason σε σχέση με την περσινή και ταυτόχρονα πέτυχε και την πιο «εύκολη» πρόκριση στο finalfour, με sweep απέναντι στη σταχτοπούτα Παρί, αν και το sweepμάλλον δεν αποτυπώνει πλήρως την διαφορά των 2 ομάδων, για να κλείσει πρώτη και καλύτερη το εισιτήριο για το Άμπου Ντάμπι. Είχε και αυτή τις ατυχίες της, έχει θέματα στο «5» που ουσιαστικά δεν έλυσε ποτέ, μια με τον Βοban, μια με τον Bango που δεν έχει πιάσει ακόμα, ο Wilbekin έμεινε νωρίς-νωρίς έξω (αν και αυτό ίσως να την ευνόησε ως ένα βαθμό με την προσθήκη του πολύ πιο αξιόπιστου Errick McCollum μετά το flop με Skyler Mays), είχε και τον Baldwin με τα κλασικά μέσα-έξω του μέσα στη σεζόν, αλλά προφανώς και μιλάμε για ένα βαθύ, παιγμένο ρόστερ, ποτισμένο με ποιότητα και αγωνιστικά skills που είναι απαραίτητα στην σύγχρονη version της λίγκας (shooting, size, athleticism, versatility μεταξύ άλλων) που ξεχώρισε μέσα στον ανταγωνισμό από την αρχή της σεζόν, επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά που την ήθελαν «εκεί» στο τέλος δίπλα στους αιώνιους. Δείχνει να καθιερώνεται και πάλι στα πολύ ψηλά κλιμάκια της λίγκας η Φενέρ με τον Σάρας στον πάγκο, το επόμενο βήμα και ο στόχος είναι φυσικά η πρόκριση στον τελικό και έπειτα η κατάληψη της κορυφής. Πρώτο final fourκαι για τον Wade Baldwin με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήδη φρόντισε ο μπαγάσας να ανάψει λίγο τα αίματα με την δήλωση του έναντι του Jerian Grant.

Οι Πράσινοι της Αθήνας, επιστρέφουν στο finalfour για να υπερασπιστούν τον θρόνο τους μετά από μια πολύ περιπετειώδη σεζόν. Το hangover του Βερολίνου και του reversesweep στους Ελληνικούς τελικούς κράτησε περισσότερο απ΄ότι θα έπρεπε και πάνω που έμοιαζε να στρώνει κάπως η ιστορία, έξω ο Lessort για 4,5 μήνες, έξω ο Grigonis για όλη τη σεζόν, έξω ο Yurtseven για 2 μήνες, εκτός ομάδας ο Κώστας Αντετοκούμπο. Βρέθηκε σε ισχυρό σοκ ο Παναθηναϊκός, αλλά απ’ τη μια η καίρια προσθήκη του WenyenGabriel και απ’ την άλλη τα γερά θεμέλια που στήθηκαν πέρσι, φάνηκαν αρκετά ώστε η ομάδα να μην χάσει έδαφος την κρίσιμη περίοδο, να κάνει τις νίκες που έπρεπε να κάνει εντός και εκτός έδρας για να τερματίσει τελικά εντός τετράδας και να επιστρέψει και πάλι στο final four, βγαίνοντας ζωνταντός από μια πραγματικά οριακή σειρά απέναντι στην Εφές στα playoffs. Δεν συνιστά προφανώς καμία έκπληξη που ο Παναθηναϊκός είναι στο Άμπου Ντάμπι, η ομάδα είναι φτιαγμένη για την κορυφή και στοχεύει αποκλειστικά εκεί παρότι ο δρόμος ήταν δύσκολος και γεμάτος αναποδιές. Το σύνολο του Άταμαν θα κατέβει για να κάνει το repeat, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Κλείνοντας αυτό το εισαγωγικό κομμάτι, αν και γνωρίζω ότι μικρή σημασία έχει αυτό στο πλαίσιο ενός final four, να πούμε απλά ότι στις αναμετρήσεις της regular season ο Παναθηναϊκός έχει το πάνω χέρι, κερδίζοντας τους Τούρκους μέσα-έξω, ενώ γενικά τρέχει ένα μικρό σερί 4-0 απέναντι στους Τούρκους. Τελευταία νίκη της Φενέρ επί του Παναθηναϊκού ήταν στις αρχές της περασμένης σεζόν, σε μια πολύ άνετη επικράτηση με πρωταγωνιστή του Παναθηναϊκού τον… KyleGuy και της Φενέρ τον…Γιώργο Παπαγιάννη.

Τhe match-up:

Σε σχέση με την έκδοση της προηγούμενης σεζόν, μπορούμε να πούμε ότι by principle, η Φενέρ παραμένει μεν μια heavy post-upεπίθεση με βασικό μπροστάρη και εκφραστή τον Nigel Hayes-Davisπου παίζει πλέον σταθερά σε επίπεδα MVPκαι τους big sized forwards, εμπλουτισμένη όμως με αρκετή περισσότερη ατομική ελευθερία στην εκτέλεση, κάτι που εύκολα αντικατοπτρίζεται και στο λίγο πεσμένο AST%φέτος σε σχέση με πέρσι. Yπήρξε και ένα dropστο eFG%, πιο πολύ ως αποτέλεσμα του ελαφρώς αυξανόμενου pace.

Είδαμε σε όλο το βάθος της χρονιάς τη Φενέρ να πηγαίνει στοχευμένα και σε isolation plays αλλά και σε 2-man game ανάμεσα στον κυρίως χειριστή (Baldwin, Guduric κυρίως) και τον screener. Της λείπει ο «κλασικός» δημιουργός, το rotationστα guardsστα playoffs  έκλεισε στην τετράδα Guduric, Baldwin, Hall, McCollum, αλλά αντισταθμίζει αυτό το κενό με το καλό ball movementκαι την συμμετοχή κάθε παίκτη στο κομμάτι της δημιουργίας σε συνδυασμό με το προηγμένο και δουλεμένο off ball παιχνίδι της. Ίσως μιλάμε για την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης σε αυτό το κομμάτι. Βοηθάει πολύ σε αυτό ο Nicolo Melli,ως ο παίκτης που θα πάρει την μπάλα στο κεντρικό διάδρομο είτε ψηλά είτε πιο χαμηλά και θα μοιράσει τη μπάλα στις γωνίες.

Θα είναι ιδιαίτερα σημαντικό λοιπόν για τον Παναθηναϊκό να μπορέσει να ακολουθήσει σωστά στις αμυντικές περιστροφές, να έχει καλή επικοινωνία – ειδικά στα screen μακριά από τη μπάλα  – και να έχει καλούς χρόνους επαναφοράς στα closeouts γιατί κάθε collapseτης άμυνας, έστω και στιγμιαίο, μπορεί να μετατραπεί αστραπιαία σε high percentage shot για τη Φενέρ. Δεν μπορεί να συνεχίσει να δίνει ελεύθερα σουτ ο Παναθηναϊκός με τον ρυθμό που τα έδινε στα playoffs, θα είναι συνταγή αποτυχίας να επιτρέψεις σε παίκτες όπως ο Biberovic (πολύ ανεβασμένος φέτος, δείχνει να βγαίνει μπροστά μετά από ένα κακό finalfourπέρσι) να ζεσταθούν. Σε αυτό το κομμάτι είχε θέμα ο Παναθηναϊκός σε όλη τη σεζόν και είναι κάτι που πρέπει να βελτιώσει ενόψει final four.

Μεγάλη σημασία θα έχει επίσης για τους πράσινους να κερδίσουν τις μονομαχίες 1 με1, ώστε να μην χρειαστεί να κάνει overhelpingκαι χάσει την ισορροπία του στην άμυνα. Θα ήθελα επίσης να δω στοχευμένα τον Παναθηναϊκό να πιέζει τον κυρίως χειριστή της Φενέρ, είπαμε δεν υπάρχει ο κλασικός δημιουργός σε αυτό το ρόστερ, ειδικά όταν αυτός είναι ο Guduric και να χαλάσει την επικοινωνία και τη σύνδεσή του με την weakside και το post. Oπληθωρικός Σέρβος playmaking wing είναι ο «πνεύμονας» της ομάδας, από τα δικά του χέρια ξεκινούν πολλές δράσεις για τη Φενέρ και αν αυτός και τα κλασικά του drives περιοριστούν, θα υπάρχει πρόβλημα για τη Φενέρ.

Στοχευμένη πίεση όμως, όχι υπερβολές γιατί αν φύγει εκεί η μπάλα στο σωστό σημείο τότε θα υπάρχει ελεύθερο σουτ. Ο Baldwinπροστέθηκε το καλοκαίρι στην εξίσωση σαν ένας παίκτης που μπορεί να τραβήξει σκορ με ατομικές φάσεις, επιτιθέμενος κάθετα στην αντίπαλη άμυνα εκμεταλλευόμενος το πλεονέκτημα που έχει στο μέγεθος απέναντι σε σχεδόν κάθε guardτης Euroleague. Μέχρι στιγμής η παρουσία του θα έλεγα ότι δεν έχει κάποιο ξεκάθαρο πρόσημο, υπήρξαν καλές και κακές στιγμές, η ομάδα έδειξε να ρολάρει καλύτερα χωρία αυτόν, αλλά εδώ μιλάμε για finalfour. Έχει την κλάση ο Baldwin να γίνει παράγοντας του αγώνα και να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει το τρόπαιο, πρέπει να δώσει απαντήσεις στο Άμπου Ντάμπι ο Wadeκαι το γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος. OΠαναθηναϊκός μπορεί να «παίξει» με το μυαλό του Αμερικάνου pg, ίσως να του δώσει αρχικά 1-2 σουτ κάνοντας προφανώς gamble, με την ελπίδα να τα χάσει και να βγει εκτός κλίματος αγώνα. Γενικότερα εκτός του McCollumθεωρώ ότι δεν υπάρχει περιφερειακός που να απειλεί με αυτόν τον τρόπο στα ballscreens, μίλησα πριν για overhelping, καλύτερα να μην ρισκάρουν βοήθεια οι Πράσινοι σε τέτοιες καταστάσεις.

Παρότι οι Τούρκοι παίζουν συχνά small ballείναι μια καλή rebounding team τόσο στο αμυντικό όσο και στο επιθετικό rebound, είναι στις κορυφαίες ομάδες της λίγκας και στις 2 κατηγορίες και παίζει ρόλο σε αυτό το μέγεθος που έχουν να παρατάξουν οι Τούρκοι σε κάθε θέση στο παρκέ. Αυτό ακριβώς το μέγεθος και η αθλητικότητα στις ενδιάμεσες θέσεις είναι και η βάση της αμυντικής τακτικής των Τούρκων που αρκετά συχνά επιστρατεύουν totalswitchingάμυνα, με στόχο να οδηγήσουν τον αντίπαλο σε καθαρό isoπαιχνίδι. Είναι ένας απ’ τους βασικούς αγωνιστικούς στόχους για τους Πράσινους να μπορέσουν να διαβάσουν σωστά την άμυνα αλλαγών της Φενέρ (ειδικά ο Νunn) και να επιτεθούν στον χρόνο και τον παίκτη που πρέπει. Λείπει ο σπουδαίος rimprotector και ο παίκτης που θα βάλει πίεση στη μπάλα, αλλά είναι φανερό ότι ο Σάρας έχει δουλέψει σε βάθος και έχει κατορθώσει να φτιάξει μια τουλάχιστον aboveaverageάμυνα. Η Φενέρ δεν δίνει επιθετικά rebound, δεν επιτρέπει πολλές assists, είναι top-5 σε DRTG, είναι μια καλή άμυνα και με αυτήν ως βάση πήρε την πρόκριση στο final  fourτου Άμπου Ντάμπι.

Υστερεί στο κομμάτι του transition αλλά είναι κάτι που το γνωρίζει και προσπαθεί να μην βρεθεί σε πολλές τέτοιες καταστάσεις στη διάρκεια του αγώνα, το είδαμε αυτό έντονα και στη σειρά με την Παρί. Υπάρχει πρόβλημα και στο κοντρολάρισμα του κυρίως χειριστή στα pick ‘nroll, ειδικά απέναντι σε eliteπαίκτες σε αυτό το παιχνίδι όπως ο Σλούκας και ο Nunn. Έχει τα εργαλεία για να δημιουργήσει προβλήματα πάντως και σίγουρα ο Σάρας (Hall) θα εμφανιστεί πιο έτοιμος μετά την περσινή αναμέτρηση στο Βερολίνο και περιμένω να δω τι προσέγγιση θα έχει φέτος. Ήδη στα δυο παιχνίδια της φετινής σεζόν ανάμεσα στις δυο ομάδες είδαμε τον Λιθουανό headcoachνα δοκιμάζει σχεδόν τα πάντα στην άμυνα (αλλαγές, δυναμικό hedge out, drop, ice) προκειμένου να απενεργοποιήσει τα όπλα του Παναθηναϊκού στο pick ‘nroll. Υπάρχει και ένα θέμα στην άμυνα στο post, θεωρώ ότι οι Πράσινοι εκεί μπορούν να ακουμπήσουν την μπάλα χαμηλά στον Yurtseven,ακόμα και σε καθαρή post-upκατάσταση. Έχει πλεονέκτημα ο Τούρκος ψηλός απέναντι σε κάθε παίκτη που μπορεί να ρίξει πάνω του η πρώην ομάδα του (θα ρίξει άραγε το χαρτί του BangooΣάρας στο finalfour;) και θα είναι πολύ καλό νέο αν μπορέσει να δώσει 3-4 εύκολα καλάθια στην ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο, κάτι που θα έχει και βαθύτερη επίδραση στον αγώνα, ίσως έτσι αναγκαστεί να παίξει περισσότερο small απ’ ότι πρέπει ο Σάρας, επιβαρύνοντας έτσι τον Hayes-Davis περισσότερο. Σημαντική και η δυνατότητα του Omerνα δώσει και δεύτερες επιθέσεις παρότι όπως είπαμε η Φενέρ προστατεύει το rebound.

Στα του Παναθηναϊκού τώρα, οι Πράσινοιεπιθετικά συνέχισαν στο περσινό τους μοντέλο, χωρίς κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση μέχρι την στιγμή που άλλαξαν όλα. Κατάφερε παρά τις απώλειες να παρουσιάσει μια ακόμα καλύτερη επίθεση σε σχέση με πέρσι (1^ος σε ORTG), άμεσο αποτέλεσμα της MVPseasonτου Nunn, του fullawakeningτου Juanchoκαι της προσθήκης του Osman, αλλά η άμυνα του δεν έπεισε σε κανένα σημείο της σεζόν. Αμυντικά, let’sfaceit, ο Παναθηναϊκός είναι averageάμυνα φέτος, το δείχνουν και οι αριθμοί αυτό. Και αυτά είναι τα κακά νέα.Tα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν διαστήματα μέσα στον αγώνα που ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει ελιτ άμυνα και έχει πλέον και την εμπειρία και το cynicism, ώστε να μπορεί να κεφαλαιοποίησει αυτά τα διαστήματα και να πάρει τον έλεγχο του αγώνα στα χέρια του, κάτι που είναι βασικό ζητούμενο σε παιχνίδια τέτοιας φύσης.

Τα διαστήματα αυτά είναι φυσικά συνδεδεμένα με συγκεκριμένα lineups και θα έχει μεγάλη σημασία για τον Παναθηναϊκό να μπορέσει να παίξει αυτά τα lineups. O Gabriel είναι ο defensive anchor της ομάδας, οι διαφορές που είδαμε στα playoffsμε αυτόν στο παρκέ και εκτός μιλάνε από μόνες τους και θα πρέπει να μπορέσει να αποφύγει τα foul, ώστε να είναι διαθέσιμος για μεγάλο κομμάτι των αγώνων στο Άμπου Ντάμπι. Ο Παναθηναϊκός έχει τα εργαλεία για να ματσάρει το μέγεθος των forwards της Φενέρ, οJuanchoαπ’ τη μια και ο Osman απ’ την άλλη μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους αντίστοιχους παίκτες της Φενέρ και να ματσάρουν το μέγεθος και την αθλητικότητά τους και δεν αποκλείω ανάλογα και την εξέλιξη του αγώνα, να δούμε για κάποια διάστηματα αυτούς τους παίκτες στο «5» και στο «4» αντίστοχα αν η Φενέρ παίξει smallεκτεταμένα. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα χειριστεί η πράσινη άμυνα τα missmatchesπου θα προκύπτουν, κυρίως όταν βρίσκεται στο παρκέ ο Σλούκας. Οι Τούρκοι έχουν την υπομονή να ψάξουν να βρούν το καλύτερο σουτ, πηγαίνοντας ακόμα και στα όρια του 24αριού και σαφώς, ξέρουν να χτυπήσουν το mismatch, είτε άμεσα, είτε βρίσκοντας την τελική πάσα στον ελεύθερο σουτέρ. Χτύπησαν αλύπητα τον Σλούκα στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ, ειδικά με τον Devon Hall που έπαιζε συνεχώς πάνω στον Έλληνα γκαρντ.

Hκύρια διαφοροποίηση στο επιθετικό ρεπερτόριο του Παναθηναϊκού σε σχέση με πέρσι έχει όνομα και επώνυμο: CediOsman. Ο Τούρκος forwardαναδείχθηκε σε majorπαράγοντα στα playoffs, εκμεταλλεύτηκε το focusτης άμυνας στον Nunnκαι ήταν απίστευτα επιθετικός κάθε φορά που έπιανε την μπάλα στα χέρια του. Δάγκωσε σε κάθε ευκαιρία και έκανε dominate στη σειρά όχι μόνο επιθετικά, αλλά και αμυντικά θα έλεγα. Παρότι έκανε τα κλασικά του λάθη τοποθετήσεων, oΤούρκος forwardέσβησε τον ElijahBryantόποτε τον βρήκε μπροστά του καιαν αναλογιστούμε την ποιότητα της Φενέρ στις ενδιάμεσες θέσεις, θα είναι πολύ κρίσιμο να μπορέσει να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Θα είναι πολύ σημαντικός ο Cediκαι σε άμυνα και στην επίθεση, μέχρι στιγμής εκτός του κλασικού καλπασμού του σουτάρει και αρκετά καλά απ’ την περίμετρο και στον ημιτελικό πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Περιμένω να συνεχίσει από εκεί που το άφησε, να τρέξει σε κάθε υποψία ευκαιρίας που θα βρει και να είναι απόλυτα επιθετικός από το ξεκίνημα.

Κι αν ο Osman είναι η διαφοροποίηση, ο Σλούκας και ο Nunnσυνεχίζουν να είναι ο κανόνας για τον Παναθηναϊκό. Ο Αμερικάνος MVP  δοκιμάστηκε στα playoffs και καλείται πλέον να κάνει το bouncebackκαι να επιστρέψει στα δικά του standards στο Άμπου Ντάμπι. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, η Φενέρ μπορεί να ρίξει πάνω του κορμιά, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αλλά αυτό που έκανε η Εφές δεν νομίζω να μπορεί να το επαναλάβει. Δεν υπάρχουν οι ψηλοί που να μπορούν να παίξουν τον ρόλο που έπαιξε ο Oturu ή ο Poirier ούτε περιφερειακοί αμυντικοί επιπέδου Bryant  και Dozier. Ο Nunnπρέπει να εμφανιστεί έτοιμος πνευματικά και να ξεκινήσει aggressiveστο παιχνίδι, να χτυπήσει ακριβώς στην καρδιά της άμυνας της Φενέρ, εκεί στον κεντρικό διάδρομο, ακόμα και σε πρώτο χρόνο. Αν μπορέσει να πατήσει καλά στο mid-range ειδικά απ’ τα πρώτα λεπτά του ματς, θα είναι ευχής έργον για τον Παναθηναϊκό. Ένα παιχνίδι σαν το Game 3 με την Εφές θα είναι σούπερ και δεν το λέω τυχαία αυτό. Θέλω ο Nunnνα επιτεθεί περισσότερο από μέσα χωρίς να εγκλωβιστεί σε contested 3s.

Ο δε Σλούκας, χωρίς να είναι ιδιαίτερα εύστοχος, ήταν «εκεί» στα playoffs, μπόρεσε να συνδεθεί με το καλάθι κυρίως απ’ τη γραμμή των βολών, αλλά το βασικότερο που έκανε ήταν να συνδέσει τους υπόλοιπους με το καλάθι, αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα απ’ τον καθένα δηλαδή. Θα πρέπει στο final four να επιστρέψει και στα γνωστά εκτελεστικά standardsτου, θα χρειαστεί ο Παναθηναϊκός αυτό το φονικό pull up του Σλούκα μετά το pick. Στον περσινό ημιτελικό ο Σλούκας είχε εμφανιστεί λίγο κάπως, μην ξεχνάμε ότι είχε μόλις επιστρέψει από θλάση, αλλά ο τρομερός JerianGrantήταν αρκετός για να καθαρίσουν το παιχνίδι οι Πράσινοι. Δεν χρειάζεται να γράψουμε για 1000στή φορά το πόσο υπερπολύτιμος είναι ο Jerian για το σύνολο και φέτος θα έχει ακόμα πιο δύσκολο assignmentστην άμυνα, λογικά αυτός θα πάρει τον Baldwin και θα πρέπει να περιορίσει την επιθετική του δραστηριότητα αλλά και να τον κάνει exposeστην άμυνα (και αυτόν και κυρίως τον McCollum). Και να του κάνει πολλά φάουλ όπως δήλωσε ο ίδιος ο αγαπητός Wade. Θα πρέπει ταυτόχρονα να βρει και τα δικά σου σουτ στην επίθεση, αυτό το γλυκό mid-rangeέχοντας βάλει στην πλάτη τον αμυντικό του είναι κάτι που θα πρέπει να το δούμε και πάλι στο Άμπου Ντάμπι.

Ο δε Juancho ίσως και να είναι ο πιο κομβικός παίκτης του αγώνα, τόσο επειδή θα αναλάβει τον περιορισμό των επιθετικών forwards της Φενέρ, όσο και για τη χρησιμότητα που έχουν τα δικά του σουτ στο παιχνίδι των Πράσινων. Πολύ αξιόπιστος φέτος σε catch ‘nshoot καταστάσεις αλλά και σε cuts, πήρε και κάποια πραγματικά δύσκολα σουτ στα playoffs (ειδικά στο game 1), θυμάμαι και το σπουδαίο face to face  που είχε με τον Hayes-Davis στο ΟΑΚΑ σε ένα πραγματικό κονσέρτο για πολυβόλα, έχει την νοοτροπία του παίκτη που θα μπει σε αυτά τα παιχνίδια και θα σε σκοτώσει. Ίσως και να δούμε και πάλι το τρικ του Μπάνκι, που επέλεξε να πάρει τον Ισπανό και να τον απομονώσει με τον περιφερειακό του, κομματάκι δύσκολο βέβαια να σκοράρει οποιοσδήποτε guardτης Εuroleagueαπέναντι στον Juanchoαλλά έτσι τον έβγαλε απ’ τον αγαπημένο του ρόλο να παίζει στην πίσω γραμμή άμυνας ως help defender.

The summary:

Έχουμε δυο ομάδες που πιστεύω ότι κουμπώνουν καλά μεταξύ τους. Οι δυο καλύτερες επιθέσεις της λίγκας, δυο μεγάλα franchises του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που παίζουν σε σχεδόν παρόμοιο pace, με διαφορετική επιθετική πλατφόρμα βέβαια, η Φενέρ έδειξε πιο μεγάλη σταθερότητα στο κομμάτι της άμυνας αλλά κι ο Παναθηναϊκός είναι ικανός να παίξει πολύ καλή άμυνα ανά διαστήματα. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να δούμε ένα παιχνίδι διαφορετικό από το περσινό, σίγουρα πιο ψηλά σε σκοράρισμα (η Φενέρ πέρσι έβαλε 57 πόντους σε όλο τον αγώνα) και πιο κλειστό κι έχω την αίσθηση ότι αυτό βολεύει περισσότερο τους Πράσινους. Θα δώσω το πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό για τον ίδιο λόγο που το έδωσα πέρσι στη Φενέρ αν και δεν ήθελα να αλλάξω το γούρι από πέρσι. Ο Παναθηναϊκός είναι πιο συμπαγής πλέον. Έχει παίκτες που ξέρουν ακριβώς τον ρόλο τους, έχει παίκτες που έρχονται από τον πάγκο και μπορούν να πάρουν και να βάλουν το κρίσιμο σουτ (Nτίνο Μήτογλου ακούς;;), αυτό που μπορεί να κόψει τον ρυθμό του αντιπάλου και να φέρει το momentumπίσω στην ομάδα τους, έχει την εμπειρία, έχει το know-how, έχει τις προσωπικότητες. Αν το παιχνίδι έχει την κλειστή εξέλιξη που περιμένουμε και κριθεί στις τελευταίες 4-5 κατοχές, εκεί είναι που το πλεονέκτημα θα έχει πράσινα χέρια, ακόμα και αν μπουν οι Πράσινοι σε αυτές τις τελευταίες κατοχές όντας πίσω στο σκορ.

Olympiacos – Monaco:

The Setup:

Κι εδώ έχουμε προϊστορία. Το ραντεβού αυτών δυο ομάδων στην postseasonέχει αρχίσει να γίνεται .. συνήθεια, με τις 2 ομάδες να έρχονται αντιμέτωπες σε παιχνίδι(α) της postseasonγια 3^η φορά τα τελευταία 4 χρόνια. Αρχικά σε playoffs, έπειτα σε ημιτελικό, τώρα πάλι σε ημιτελικό. Nικητής σε όλες αυτές τις μονομαχίες ο Ολυμπιακός που καλείται και φέτος να κερδίσει τους Μονεγάσκους στον δρόμο για την επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης. Οι Ερυθρόλευκοι το καλοκαίρι έκαναν ένα εντυπωσιακό all in στο μεταγραφικό παζάρι, φέρνοντας πίσω στην Ελλάδα τον παίκτη απόλυτο εκφραστή του μπάσκετ του Μπαρτζώκα και former MVP Βεζένκοφ, ενώ είχε και γλυκάκι με την προσθήκη του μπόμπερ Fournier. Μπήκαν και πιο προικισμένοι guardsόπως ο Vildozaκαι ο Lee.

Ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας η καλύτερη ομάδα της regular season, με μια μοναδική αξιοσημείωτη κοιλιά ένα διάστημα προς το τέλος, όπου έπαιζε στην ουσία με έναν guardκαι δίκαια τερμάτισαν στην κορυφή της βαθμολογίας. Ο Σάσα ήταν σαν να μην έφυγε ποτέ, ο Γάλλος έδειξε άμεσα γιατί ήταν απαραίτητη μια προσθήκη με τα δικά του στοιχεία, οι υπόλοιπες σταθερές ήταν εκεί και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός παρουσίασε μια αρκετά βελτιωμένη επιθετικά ομάδα, το ταβάνι μεγάλωσε πολύ σε αυτό το μέτωπο, αλλά αμυντικά ίσως να πήγε και ένα βήμα πίσω σε σχέση με την ομάδα της προηγούμενης τριετίας, κυρίως λόγω της πτώσης του Fall που δεν είναι πια ο ίδιος αμυντικός σε άμυνα αλλαγών. Nevertheless, οι Πειραιώτες ήταν σταθεροί στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν, έπαιξαν καλό, δικό τους μπάσκετ, ανταπεξήλθαν στα θέματα τραυματισμών που αντιμετώπισαν και πήραν την πρόκριση στο finalfourμάλλον εύκολα, απέναντι στην σκληροτράχηλη αλλά δομικά ελλιπή Ρεάλ Μαδρίτης. Ο στόχος για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι ένας και είναι απλός και αδιαπραγμάτευτος: Να κερδίσει.

Οι Μονεγάσκοι έβαλαν τέλος στην θητεία του Τζόρτζεβιτς στο τιμόνι της ομάδας, δίνοντας τα κλειδιά στον rookie Euroleague coachαλλά και legend της διοργάνωσης Βασίλη Σπανούλη. Δεν άλλαξε πάρα πολλά ο κόουτς, λογικό ήταν άλλωστε μέσα στη χρονιά, απλά άνοιξε λίγο παραπάνω το rotationεμφανίζοντας καλούς roleplayersστο προσκήνιο όπως ο Tarpey, ενώ έδωσε και έναν πιο πολυδιάστατο ρόλο στον νεαρό guard Matthew Strazel και γενικότερα προσπάθησε κυρίως να κυκλοφορήσει περισσότερο την μπάλα.

Η μεταγραφή του Theiss δυνάμωσε ακόμα περισσότερο την ομάδα, η Μονακό ήταν ψηλά απ’ την αρχή και παρότι έκανε και πάλι μια φιλότιμη προσπάθεια να το λούσει στο τέλος, κατάφερε να τερματίσει 4^η και να ματσάρει στα playoffsμε την Μπαρτσελόνα. Εκεί δυσκολεύτηκε, παρά το εύκολο 2-0 στα δυο πρώτα παιχνίδια στο Μοντε Κάρλο και εν τέλει ήταν ένα σουτ μακριά απ’ το πέσει θύμα μεγάλης έκπληξης, ο Πάντερ το πήρε, αστόχησε και η Μονακό βρέθηκε ξανά στο finalfour.Είναι ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία της Μονακό σε αυτή την τελική φάση, μιλάμε για ένα νεογνό clubστην ουσία που δείχνει κιόλας να καθιερώνεται στο toptierτων ομάδων της λίγκας και αν μπορούμε να πούμε ότι κάτι της λείπει αυτό το διάστημα, αυτό είναι η «πείνα» και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο για μένα εντάσσεται η κίνηση για Σπανούλη. Αν κάποιος μπορεί να σου περάσει αυτή τη νοοτροπία στην ομάδα σου, αυτός είναι ο Σπανούλης. Στα μάτια μου οι Μονεγάσκοι ξεκινάνε οριακά με τις λιγότερες πιθανότητες εκ των τεσσάρων, αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Θα μπει για να πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της η Μονακό και να κάνει την ανατροπή στις προβλέψεις. Στο 1-1 τα μεταξύ των δυο ομάδων, με τις έδρες να σπάνε και στα δυο παιχνίδια, αλλά και πάλι, δεν μπορούν θεωρώ να είναι πολύ ενδεικτικά αυτά τα παιχνίδια.

The matchup:

Η Μονακό άλλαξε ελαφρώς κάποιες συνήθειες της με τον Σπανούλη, η μπάλα κυκλοφορεί πλέον περισσότερο, αλλά παραμένει σε μεγάλο βαθμό η ομάδα του Mike James. Αυτός είναι ο κινητήριος μοχλός, από τις δικές του κινήσεις προκύπτουν καταστάσεις για την ομάδα του και αυτό μπορούμε να το δούμε έντονα και απ’ τα στατιστικά του στις φετινές αναμετρήσεις των δυο ομάδων. Από 12 assistέγραψε σε κάθε παιχνίδι ο χημικός, ο οποίος διάβαζε πολύ σωστά τις αντιδράσεις της ερυθρόλευκης άμυνας και έβρισκε πάντα τον παίκτη για το ελεύθερο σουτ είτε στο ζωγραφιστό, είτε στην περιφέρεια. Ίσως να είδαμε τη πιο efficient σεζόν του βετεράνου guard στο κομμάτι της δημιουργίας.  Περιττό να πούμε λοιπόν ότι πρέπει ο Ολυμπιακός να ελέγξει την δράση του Αμερικάνου point guard όσο το δυνατόν καλύτερα μπορεί και αν τα καταφέρει θα έχει κάνει ένα πολύ αποφασιστικό βήμα για την πρόκριση στον τελικό.

Στα 2 παιχνίδια της regular season είδαμε τον Ολυμπιακό να επιλέγει να αφαιρέσει από τον Jamesτην εκτέλεση και να τον ωθεί περισσότερο στη δημιουργία, για αυτό και είδαμε και πολύ καλά παιχνίδια από τους αθλητικούς πλάγιους της Μονακό, Blossomgameκαι Diallo που παραμένουν όμως σουτέρ μέρας. Νομίζω πως είναι μια καλή επιλογή αυτή, όσο κι αν τιμώρησαν οι παίκτες της Μονακό αυτή την επιλογή στο παιχνίδι του ΣΕΦ εγώ θα ζούσα ρισκάροντας το σουτ του Blossomgame για παράδειγμα. Αντίθετα, αυτό που πρέπει να κοπεί πάσει θυσία, είναι η πρόσβαση του Mike James στον κεντρικό διάδρομο. Αν βγει αυτός απ’ την εξίσωση, ο Ολυμπιακός έχει τα εργαλεία για να τελειώσει τη δουλειά με τους υπόλοιπους. Ο Ellie Okobo είναι ένας παράγοντας Χ, μπορεί να δημιουργήσει θέματα στον Ολυμπιακό, έχει isoπαιχνίδι, έχει pull-up, έχει πολύ καλό χειρισμό, δεν είναι καθόλου αρνητικός στην άμυνα, αλλά είναι ο γνωστός Okobo. Του ύψους και του βάθους και καλό θα ήταν να δούμε μια εμφάνιση βάθους για τον Γάλλο combo. Σημείωση, η Μονακό ζαχαρώνει έντονα με τον Nadir Hifi μάλλον αντί του Okobo, ίσως μιλάμε για μια τελευταία ευκαιρία για τον παίκτη να δείξει ότι μπορείς να βασιστείς σε αυτόν στα δύσκολα.

Η προσθήκη και του Daniel Theissέδωσε μια άλλη διάσταση στους ψηλούς της Μονακό, ο παίκτης απειλεί και από το τρίποντο (ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο σε αυτό το matchup) αλλά και από μέσα, αν και θα έχει σαφώς δύσκολο έργο απέναντι σε Fallκαι Milutinov. Έχει αναπτυχθεί ένα connectionανάμεσα σε αυτόν και τον MikeJamesστο κεντρικό pickn’ roll, ο Theissαν και δεν είναι diverαπ’ τη φύση του μπορεί να λειτουργήσει και σε αυτή τη συνθήκη και να τελειώσει λόμπες ή φάσεις κοντά στο καλάθι. Στη μάχη των ψηλών υπάρχει επίσης ο δυναμίτης Jaiteh που μπορεί να ματσάρει την δύναμη των ερυθρόλευκων bigs, υπάρχει ο Παπαγιάννης που επίσης σουτάρει, υπάρχει ο Motiejunasπου έχει αισχάτως εξαφανιστεί, είναι ένα ερώτημα αυτό, το πως θα ρίξει τα χαρτιά του στις θέσεις των ψηλών ο κόουτς Σπανούλης και ποιός απ’ τους δυο μονομάχους θα κερδίσει την μάχη των ψηλών. Ο Theissπάντως επιμένω ότι μπορεί να είναι παράγοντας του αγώνα, έχει aggressionστο παιχνίδι του και ο Ολυμπιακός πρέπει να στοχεύσει να επιτεθεί πάνω του, προκειμένου να τον φθείρει και να τον βγάλει εκτός κλίματος αγώνα. Μπορεί να το κάνει αυτό και με τον Milutinov (κυρίως) και με τον Fall αλλά και με drives των κοντών.

O Alpha Diallo είναι πλέον ένας βασικός πυλώνας για την Μονακό, ένας πολύ versatile wingπου είναι ικανός να αναλάβει τον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου στην περιφέρεια και στην ίδια φάση να μετατρέψει την άμυνα σε άμεση επίθεση, τρέχοντας στο transitionχωρίς φρένα στα πόδια του. Δεν είναι ο καλύτερος shooter του κόσμου, αρκετά streakyμπορεί να βάλει πολλά μπορεί να χάσει ακόμα περισσότερα, αλλά μπορεί να είναι μια απειλή για την αντίπαλη άμυνα σε πολλές διαφορετικές συνθήκες.  Παίζει συχνά με 3-guard lineupsο Σπανούλης, γιατί πέραν του Dialloδεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη λύση στο «3», βάζοντας μέσα τον Strazel και τον Lloyd (ίσως οι μεγαλύτερες απειλές της Μονακό από το τρίποντο) ή ακόμα και τον defensive specialist Tarpey, δίπλα στον Okobo ή τον James.

Εκεί υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για τον Ολυμπιακό, οι Ερυθρόλευκοι έχουν τα εργαλεία να κάνουν exposeαυτό το lineupτης Μονακό με τα ψηλά κορμιά που έχουν στην περιφέρεια. Πάνω σε αυτό το κομμάτι, περιμένω να δω πολύ επιθετικό τον Fournier, από τα πρώτα λεπτά ακόμα του αγώνα. Είναι σημαντικό να έχει όγκο εκτελέσεων ο Γάλλος superstar και να είναι «εντός» παιχνιδιού απ’ την αρχή ακόμα και αν δεν είναι εξ αρχής εύστοχος. Ναι, έχει την δυνατότητα να πάει με 0/5 και να βάλει το μεγάλο 6^ο σουτ αυτός ο παίκτης, αλλά έχω την αίσθηση ότι θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από αυτό ο Ολυμπιακός για να είναι άνετος. Θέλω να δω τον Fournier να παίρνει κατοχές, προς Θεού όχι σαν primary ball handler γιατί εκεί υπάρχει AlphaDiallo και να πηγαίνει με ορμή προς τα μέσα. Ο Fournierαποτελεί ουσιαστικά και την μοναδική ριζοσπαστική αλλαγή που έγινε το καλοκαίρι για τον Ολυμπιακό. Ο παίκτης που μπορεί και μέσα στο πλαίσιο της επιθετικής πλατφόρμας του Ολυμπιακού που μας είναι αρκετά γνωστή την τελευταία 4ετία αλλά και κυρίως και εκτός αυτής, να βγει και να δώσει σκορ στην ομάδα του, ακόμα και όταν η επίθεση μοιάζει να έχει δεχτεί το οριστικό stop. Για αυτά τα παιχνίδια ήρθε ο Fournier.

Αμυντικά οι Μοναγέσκοι έχουν θέμα στο post, το είδαμε και στην πρόσφατη αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό αυτό με τον OmerYurtsevenνα κάνει ένα μίνι πάρτι στη ρακέτα της Μονακό αλλά και στα playoffsμε την Μπάρτσα, είπαμε υπάρχει η ευκαιρία εδώ για τον NikolaMulutinov, αλλά έχουν τα κορμιά για να βάλουν προβλήματα στον Ολυμπιακό κυρίως στις ενδιάμεσες θέσεις, με τον Blossomgame και τον Dialloνα ξεχωρίζουν σε αυτό το κομμάτι. Λογικά οι δυο τους θα έχουν και τις πιο επικίνδυνες αποστολές, αναλαμβάνοντας τον Σάσα και τον Fournierαντίστοιχα. Ο Tarpey έχει βρει ρόλο με τον Σπανούλη κυρίως ως αμυντικός, ενώ μου άρεσε και η «μεταμόρφωση» του Strazel, που πιέζει εξαιρετικά την μπάλα ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και απειλή στην επίθεση με το pull-up σουτ του. Θα είναι κομβικός ο νεαρός Γάλλος, απ’ τη μια η παρουσία του προσφέρει όλα αυτά τα θετικά στο παιχνίδι της Μονακό, αλλά ταυτόχρονα ίσως να γίνει στόχος στην άμυνα απ’ τα ψηλά γκαρντ του Ολυμπιακού που μπορούν να τον έχουν στην πλάτη όλο το βράδυ. Μπορούμε να δούμε τον Nigel Williams-Goss σε αυτό τον ρόλο, μπορούμε να δούμε και τον Walkup.

Έχω την αίσθηση ότι θα ρισκάρουν να δώσουν σουτ σε οποιαδήποτε άλλον παίκτη του Ολυμπιακού πέρα από τους 2 stars, θα είναι κρίσιμο λοιπόν παίκτες όπως ο Williams Goss, που ήταν καθοριστικός σε όλο το δεύτερο κομμάτι της σεζόν και ο Παπανικολάου,ακόμα και ο Walkup (δεν γίνεται να συνεχιστεί η κακή του παράδοση σε αγώνες finalfour)  να μπορέσουν να ευστοχήσουν στα ελεύθερα σουτ που θα βρουν μπροστά τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Θα πρέπει να ευστοχήσει στα open 3sπου θα βρει ο Ολυμπιακός, αν δεν το κάνει η άμυνα θα κλείσει πολύ προς τα μέσα και θα δημιουργηθεί πρόβλημα εκεί. Για αυτό θα έβαζα σίγουρα και τον Petersστους παίκτες που θα έχουν σημαντικό ρόλο στην αναμέτρηση, αλλά δεν ξέρω αν θα έχει τον χρόνο που χρειάζεται για κάτι τέτοιο. Βλέπω πάντως μια συνθήκη που ο Peters παίζει είτε στο «3» είτε ακόμα και στο «5», είναι ένα σχήμα που έχει δουλέψει για τον Ολυμπιακό φέτος σε οριακές καταστάσεις και δίνει πράγματα στους Ερυθρόλευκους, αλλά αν ο Σάσα είναι στα γνωστά του 35 λεπτά ίσως να μην υπάρξει χώρος για τον πολύτιμο Peters. Θα πρέπει κάπως να βρει τον χρόνο του στην αναμέτρηση ο Peters.

Μιας και είπαμε Σάσα, ο Σάσα πιστεύω θα γράψει τα κλασικά του νούμερα, δεν βλέπω τον τρόπο που μπορεί ο MVP των playoffs να μείνει μακριά απ’ το καλάθι όσο κι αν το προσπαθήσει αυτό η Μονακό, αυτό που πρέπει να κάνει όμως είναι να βάλει τα «μεγάλα» σουτ. Βλέπω δρόμο για την νίκη του Ολυμπιακού και χωρίς αυτό το στοιχείο, αλλά αν κάτι στραβώσει για τον Ολυμπιακό στην πορεία, θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα να έχει τον καλύτερό του παίκτη σε killer mode ειδικά στο κλείσιμο της αναμέτρησης. Στο τελευταίο final fourπου έπαιξε ο Σάσα είχε 4/14 συνολικά πίσω απ’ τα 6.75, ένα ισχνό 28% που θα πρέπει σε αυτό το finalfour να ανέβει. Θα απλοποιήσει πολύ τα πράγματα για τον Ολυμπιακό ένας Σάσα με απειλή από παντού. Πέρα από αυτό, βλέπω επίσης την συνθήκη για τον Ολυμπιακό να βγάλει μπροστά έναν εκ των Vildoza, Leeκαι ίσως McKissic αν και έχει πάει αρκετά πίσω τελευταία,στα παιχνίδια του Άμπου Ντάμπι. Ο Αργεντίνος είναι αστάθμητος παράγοντας, πόσο μάλλον σε παιχνίδια με αυτή τη συνθήκη, αλλά πέρσι κατάφερε από DNP στον ημιτελικό να πάει σε ένα εξαιρετικό παιχνίδι στον τελικό, όπου περιόρισε πολύ τον Campazzoκαι έβαλε και το ένα σουτ που πήρε, ήταν παράγοντας του αγώνα με λίγα λόγια, το ίδιο πρέπει να κάνει και φέτος ακόμα και αν σε πρώτη φάση δεν του βγει το παιχνίδι. Μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο ο Luca, βλέπω ευκαιρία για αυτόν, ενώ ο Lee θα πρέπει να παίξει το δικό του παιχνίδι, αυτό της άμεσης επίθεσης προς το καλάθι που θα δώσει «εύκολους» πόντους στην ομάδα του.

Τhe summary:

Ισορροπημένο ζευγάρι και αυτό. Ο Ολυμπιακός έχει το πλεονέκτημα, όχι τόσο λόγω της ποιότητας (που σίγουρα έχει περισσότερη απ’ τη Μονακό) ή του βάθους, αλλά κυρίως επειδή ξέρει να κερδίζει αυτά τα παιχνίδια. Έχει το ένστικτο που χρειάζεται σε αναμετρήσεις τέτοιας φύσης και μπορεί να τα κλείσει αυτά τα παιχνίδια όταν βρει την ευκαιρία. Η Μονακό αντίθετα θα έλεγα ότι ακόμα δεν έχει αυτό το know-how. Σε κάθε ευκαιρία το επιβεβαιώνει μάλιστα, ότι δεν έχει αυτό το χαρακτήρα που πρέπει να έχει κάθε ομάδα που στοχεύει στην κορυφή. Έχει τον Ellie Okobo, ένας παίκτης που στα μάτια μου συμβολίζει πλήρως αυτό το mentalityτων Μονεγάσκων, που είναι ικανός για 39 λεπτά να είναι ο MVP του αγώνα, έχει απίστευτα skills και τεράστιο ταλέντο, αλλά είναι ικανός στις 2-3 τελευταίες κατοχές να τα κάνει πραγματικά μαντάρα. Κάπως έτσι είναι θεωρώ και η ομάδα του. Έχει κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν είναι ακόμα «εκεί». Ίσως με μια νίκη σε έναν ημιτελικό να κάνει το πιο αποφασιστικό βήμα για να περάσει στο επόμενο επίπεδο.

The elephant in the room:

Απέφυγα να σχολιάσω οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Matthias Lessort. Είναι λογικό να υπάρχει θόρυβος, δεν γινότανε να γίνει κάπως αλλιώς αυτό, απ’ τη στιγμή που μιλάμε για έναν απ΄τους καλύτερους ψηλούς της διοργάνωσης που επιστρέφει μετά από τραυματισμό. Στην ομάδα δεν είναι τρελοί, ούτε ελπίζουν ότι ο Γάλλος σέντερ θα μπει και θα τα σαρώσει όλα στο διάβα του. Αυτό που ελπίζουν, είναι ότι ίσως να έχουν ένα ακόμα χαρτί για να ρίξουν στο τραπέζι, αν θέλουν να γυρίσουν το τραπέζι ανάποδα για κάποιες κατοχές. Αυτό και τίποτα παραπάνω. Ο Παναθηναϊκός έχει ψηλούς, έχει τον Omer και τον Gabriel και με αυτούς κυρίως θα πάει στον πόλεμο του Άμπου Ντάμπι. Προσωπικά μου αρκούν .Απλά μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το buzz δεν είναι αναγκαστικά μονόπλευρο. Δεν υπάρχει μόνο το αφήγημα ότι ο Παναθηναϊκός περιμένει μέχρι τελευταία στιγμή τον Lessort γιατί δεν μπορεί χωρίς αυτόν, αλλά υπάρχει και το αφήγημα απ’ την πλευρά του αντιπάλου, αλλιώς θα προετοιμάσεις την συνθήκη με αυτόν απόντα και αλλιώς αν γνωρίζεις ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αγωνιστεί. Ξέρει από αυτά ο Άταμαν, δεν τον φοβάμαι καθόλου.

Πάμε λοιπόν να απολαύσουμε ένα ακόμα συναρπαστικό final four με την ευχή να δούμε επιτέλους έναν Ελληνικό τελικό, σε ένα eventπου θα είναι το σπουδαιότερο αθλητικό γεγονός στη χώρα μας την τελευταία 20ετία. Ψυχραιμία σε κάθε περίπτωση, μπάσκετ είναι παιδιά και καλή απόλαυση σε όλους.