Και να θυμάστε… (by Óðinn)

PAO BC, η Διαδρομή. Ο δρόμος προς τη Nέα εποχή, η κουλτούρα, οι αξίες και η ιδιοσυγκρασία που θα οδηγήσουν τον οργανισμό και πάλι στο σύνορο των επιτυχιών. Ο Óðinn διηγείται τη δική του ιστορία, στο Hoopfellas…

 

Λίστες/προτάσεις παιχτών – Hoopfellas

 

Jim Conway: “H χρονιά μπαίνει στην τελική της ευθεία με γεύση πικραμύγδαλου. Ενώ λοιπόν ολόκληρη η ελληνική μπασκετική κοινότητα περιμένει -ως είθισται- με ανυπομονησία την καυτή περίοδο των playoffs της Ευρωλίγκας, οι “αιώνιοι” θα λάμψουν δια της απουσίας τους. Playoffs χωρίς τις ελληνικές ομάδες λοιπόν. Ίσως είναι για καλό. Ίσως έπρεπε. Αυτή η σεζόν (ειδικά όσον αφορά τον Ολυμπιακό γιατί στον Παναθηναϊκό οι στόχοι στη διοργάνωση ήταν διαφορετικής φύσεως φέτος) ίσως βοηθήσει τις ομάδες μας να δουν πιο καθαρά τις αδυναμίες τους, φιλτράροντας καλύτερα τις αποφάσεις τους σχετικά με το τι απαιτείται ώστε να πραγματοποιηθεί η επιστροφή στις κορυφαίες θέσεις.

Σήμερα η σελίδα μας φιλοξενεί το κείμενο ενός μέλους της για τον PAO BC. O -γνωστός σε όσους αλληλοεπιδρούν στα social media- “Óðinn”, αναγνώστης του Hoopfellas χωρίς ενεργή συμμετοχή στο comment section, μας διηγείται την δική του ιστορία. Πάμε να την ακούσουμε…”

 

 By Óðinn:

 

Intro 

Πριν προχωρήσω με το κείμενο θα ήθελα να χαιρετήσω όλα τα μέλη του community και να συστηθώ: Είμαι ο Óðinn από την εξωτική Υπερβορεία, φίλος του μπάσκετ, Παναθηναϊκός από πάνες και Celtics από τότε που το ερώτημα ήταν ακόμα “Larry ή Magic” (αν και αναγκάστηκα σε κάποιο σημείο να υποκλιθώ στον τύπο που έβγαζε τη γλώσσα έξω συνέχεια). Το Γιουγκομπάσκετ και οι Ιταλικές ομάδες των late 80’s – early 90’s επηρέασαν σε μέγιστο βαθμό τον μπασκετικό μου προσανατολισμό και συνήθως σχολιάζω στο Twitter.

Κάποιες φορές όμως χρειάζεται μεγαλύτερο βάθος, οπότε… hello :))

Ανυπομονώ για όμορφες συζητήσεις.

Χαιρετίσματα σε όλους τους Hoopfelliers.

 

 

 

 «Ας αφήσουμε τον Κύκλο να κλείσει, και ας ξεκινήσουμε έναν Νέο»

 

Φραγκίσκος Αλβέρτης και Δημήτρης Διαμαντίδης αναλαμβάνουν τη διοίκηση του μπασκετικού Παναθηναϊκού! - Ανατολή

 

Το όμορφο με την ελληνική γλώσσα, είναι πως έχει φράσεις για σχεδόν κάθε περίπτωση.

Είτε αυτές προέρχονται από κάποια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα με όλο το αρχαιοελληνικό της κύρος, είτε είναι φράσεις του απλού λαού με τον νεοελληνικό ρομαντισμό, πάντα μπορείς να βρεις κάτι που χρησιμοποιείται παντού.

Όταν σκέφτομαι τον μπασκετικό Παναθηναϊκό της τρεχούσης, δυο φράσεις μου έρχονται στο μυαλό: «Πενία τέχνας κατεργάζεται» και «Κάνω την ανάγκη φιλότιμο».

Ή τουλάχιστον μου ήρθαν τον Αύγουστο πριν ξεκινήσει η χρονιά.

Μετά τα πράγματα πήραν πολύ διαφορετική τροπή.

Το τέλος της περσινής σεζόν ήταν το χρονικό σημείο όπου έκλεισε πλήρως ο κύκλος της διαδικασίας που ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Αυτή η διαδικασία δηλαδή που ξεκίνησε πριν την κατάκτηση του 6ου Ευρωπαϊκού στην Βαρκελώνη.Ο Παύλος κουρασμένος, ψίθυροι, σενάρια, φοβίες, και για πρώτη φορά ο κόσμος αναρωτήθηκε «είναι δυνατόν;».

Πραγματικά νομίζω πως δεν υπήρχε Παναθηναϊκός τότε που μπορούσε να διανοηθεί καν ένα ΠΑΟ χωρίς την Οικογένεια Γιαννακόπουλου, χωρίς Obradović, και χωρίς τα παιδιά του.

Ακολούθησε η επική σειρά με την Barcelona (σαν σήμερα πριν 10 χρόνια ακριβώς το μυθικό Game 4 στο ΟΑΚΑ που έμεινε στην ιστορία), το 6ο Ευρωπαϊκό που πέραν των γνωστών θετικών συναισθημάτων λειτούργησε και ως ένας εφησυχασμός, μια επιβεβαίωση στο μυαλό όλων των οπαδών οι οποίοι είναι πάντα φύσει -υπέρ-αισιόδοξοι πως όλα είναι καλά.

Μια αγκαλιά, ένας τίτλος (Vids, Pics) | | Basketa.gr

                                                                                 Η Κορύφωση μιας εποχής

                                                                   

Κατόπιν η χρονιά της Πόλης, ο Jungebrand, ο 2ος τίτλος στον ΟΣΦΠ, η τρομακτική οξυδέρκεια των Αφών Αγγελόπουλων να εκμεταλλευτούν την οικονομική τους πολιτική και να την πλασάρουν ως planned decision, η αποχώρηση του Željko σε κλίμα σουρεαλισμού, η επίσης μυθική σεζόν του Πεδουλάκη με την σκούπα στο ΣΕΦ, το Double, και το τρομερό overachievementπου πήγε να γίνει, η 3η κούπα του ΟΣΦΠ, πάλι Πρωτάθλημα, πάλι 5ο Παιχνίδι με CSKA, και αυτή τη φορά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βλέπει την χρησιμότητα (του φαίνεσθαι εν αντιθέσει με το είναι) της γραμμής Αγγελόπουλων.

 

                                                              Γιατί είναι όμως όλο αυτό κομβικό;

 

Επειδή σε αυτό το σημείο είχαμε την πρώτη σημαντική μετάλλαξη στο Παναθηναϊκό DNA. Για όσους έχουν ζήσει το πριν (και πρέπει να το έχεις ζήσει όχι μόνο για να να καταλάβεις και να κατανοήσεις το momentum, αλλά για να το νιώσεις πραγματικά, το συναίσθημα της απόλυτης κυριαρχίας, της κραταιάς δύναμης, αλλά και την παντελή έλλειψη φοβίας για το μέλλον) πλέον ο μέσος Παναθηναϊκός ένιωσε πως πλέον δεν είναι απόλυτα κυρίαρχος. Πως ξεκινάει ίσως το τέλος.

Και εκεί που έχει αρχίσει αυτό το νέο Era, ο νέος αυτός Παναθηναϊκός που δεν έχει πια τον Παύλο (αλλά έχει τον Δημήτρη, και τον Θανάση δίπλα), που δεν έχει πια τον Μεγάλο, που έχουν φύγει όλοι, αλλά έχοντας τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή εκεί, αρχηγούς, να παλεύουν εναντίον όλων, εδραιώθηκε ένα συναίσθημα: η Ελπίδα.

Ο Παναθηναϊκός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήταν ακόμα «εκεί», πρωταγωνιστούσε, νικούσε, κατακτούσε τρόπαια, και πουλούσε πολύ ακριβά το τομάρι του.

Εκεί μεγάλωσε ακόμα περισσότερο ο Σύλλογος.

Εκεί όμως υπάρχει και ένα catch: αυτό ήταν το κύκνειο άσμα, η αναλαμπή πριν το τέλος.  Και αυτό δεν το είδαν πολλοί.

Διότι ο οργανισμός που λέγεται Panathinaikos είχε μόλις αποδείξει πως είναι ένας Bad Ass Mo******cker με Champion DNA.

Και φυσικά λειτούργησε ως χαλάκι, έστω και υποσυνείδητα.

Αυτή η περίοδος συμπληρώνει το 1/3 του κύκλου, και το διάστημα που θα ακολουθήσει αποτελεί το 2ο μέρος της μέχρι και την πρόσληψη του Pascual.

Fast Forward στο 2016-2017, και ο Καταλανός θα φέρει άλλο αέρα, έχει άλλο prestige, θα σπάσει την έδρα του Ολυμπιακού, και θα κοιτάξει στα μάτια την αρμάδα του Βασιλέως, έστω και για λίγο.

Εκεί ξεκινάει το 3ο και τελευταίο μέρος αυτής της διαδικασίας, αυτού του «κύκλου που κλείνει». Ο οποίος κύκλος βέβαια είναι ένα μικρότερο μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κύκλου που άνοιξε όταν ο Σύλλογος μετακόμισε από τον Τάφο στην Γλυφάδα.

Αυτή ήταν η αρχή μιας τεράστιας Era, όπου ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη διαδικασία ανάκτησης των κεκτημένων του στην Ελλάδα και να γίνει μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή οντότητα. Η στάμπα αυτής της αρχής, ήταν εκείνο το βράδυ που ο Θεός έκανε σκόνη και θρύψαλα τις γραμμές άμυνας του Maljković που εκείνη τη στιγμή μεσουρανεί στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.

 

 

Εκεί ξεκινούν όλα, και όπως κάθε κύκλος, έτσι και αυτός έχει αρχή, μέση (κορύφωση), και τέλος. Φυσικός Νόμος.

 

Παναθηναϊκός: «Τέλος» ο Πασκουάλ - Ποιος αναλαμβάνει στη θέση του | ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ

Πίσω στο 3ο και τελευταίο μέρος της διαδικασίας αυτού του outro, ο Σύλλογος επανακτά κύρος, ανταγωνιστικότητα, ενώ ταυτόχρονα έχουν αρχίσει να βελτιώνονται κάπως τα πράγματα με ΠΑΕ και Ερασιτέχνη.

Παίζει ρόλο αυτό; Φυσικά. Στην Ελλάδα ένας σύλλογος είναι πολυτμηματικός, μια μεγάλη ενιαία οντότητα, και ο Παναθηναϊκός κουβάλα μέσα του πολύ πόνο, αρνητικότητα, ένα συναίσθημα αδικίας λόγω ποδοσφαίρου (το οποίο μεγεθύνεται και υπερπολλαπλασιάζεται με τις διαιτησίες στην EuroLeague, και την πολύ σκληρή στάση του οργανισμού απέναντι στην ακραία συμπεριφορά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου).

Τα πάντα είναι αλληλένδετα.

Και κάπου εδώ ξεκινάει το πρόβλημα: οι ελεύσεις των Pascual& Pitino σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή λειτουργία του Δ. Γιαννακόπουλου, ουσιαστικά αποπροσανατόλισαν τον μέσο φίλαθλο (και ιδίως τα πολύ νέα παιδιά που έχουν ακόμα έντονο το συναίσθημα του δέους) από την νέα πραγματικότητα του Παναθηναϊκού (και όχι μόνο).

Το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας είδαμε τεράστιες αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο, κοινωνικά, πολιτικά, και κυρίως οικονομικά. Αλλαγές και μέσα στην EuroLeague, το μοντέλο, το format, κα.

Με απλά λόγια, ενώ ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο των κοσμογονικών αλλαγών που τραντάζουν τα ίδια του τα θεμέλια, παράλληλα η παγκόσμια οικονομία έχει αλλάξει, ήλθε η Κρίση, το ελληνικό μπάσκετ πολύ απλά δεν παράγει τα ταλέντα του παρελθόντος, οι αντίπαλοι έχουν ενδυναμωθεί τρομακτικά, τα πάντα στον ελληνικό χώρο είναι φθαρμένα ή στην καλύτερη περίπτωση στάσιμα, όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν έκανε καμία επένδυση σε βασικά τμήματα όπως scouting, εγκαταστάσεις, ακαδημίες, δεν υπάρχει καμία σύμπνοια μεταξύ των ελληνικών ομάδων, η ΕΟΚ ζει ακόμα στα 90’s,και αυτή η ψαλίδα μεγαλώνει με εκθετική αύξηση κατακόρυφα.

Το πρόβλημα είναι πως και ο Δ. Γιαννακόπουλος, αλλά και οι Αφοί Αγγελόπουλοι (οι οποίοι μάλιστα εφηύραν και το κόλπο) συνέχισαν να πλασάρουν μεγαλοϊδεατισμό και να καπηλεύονται το κλέος των συλλόγων τους,  ενώ το χρήμα έχει τελειώσει, οι ομάδες μας είναι πολύ μακριά από ανταγωνιστικές για ευρωπαϊκό τίτλο και το παρακείμενο σύστημα (ΜΜΕ) των ΠΑΟ και ΟΣΦΠ (δηλαδή 9/10) συνεχίζουν μέχρι και αυτή τη στιγμή να πουλάνε σανό σε συνεννόηση με την διοίκηση που συνεργάζονται (βλ. Κώστας Κουφός π.χ., ή οι ερτζιανές φωνές στην αρχή της χρονιάς που έλεγαν δειλά τις λέξεις «Ολυμπιακός και Final 4» μαζί).

Ή στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, η αιχμή του δόρατος ήταν το “Legacy” και η ονοματοκαπηλεία.

 

Χεζόνια: ΧΑΜΟΣ στο αεροδρόμιο – “Ζω ένα όνειρο, μόνο ο Παναθηναϊκός υπήρχε για μένα” (videos & photos) | Eurohoops

Αυτό που αδυνατεί να κατανοήσει ο περισσότερος κόσμος ο οποίος συνήθως είναι ενθουσιώδης (σικ) είναι το γιατί συμβαίνει κάτι.

Ήρθε ο Pitino, ο Σλούκας, ο Hezonja, κλπ.

Όμως δεν αντιλαμβανόμαστε τους ειδικούς λόγους που συμβαίνει κάτι (δηλαδή πως πρόκειται για εξαίρεση) και όχι πως συμβαίνει επειδή ο Σύλλογος μας είναι τεράστιος όπως ήταν κάποτε, και ο πρωτεύων λόγος για τον οποίο θέλουν να έρθουν κάποιοι.

Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, 10 χρόνια πριν, παιζόταν στο ΟΑΚΑ ο 4ος αγώνας της μυθικής σειράς με την Barcelona.

Δυο χρόνια μετά περίπου, στην άλλη σειρά με την Barcelona ένα 17 αγόρι είχε μείνει άφωνο με αυτά που διαδραματίζονταν στο ΟΑΚΑ. Με αυτά που έκανε ο πληρέστερος παίκτης στην Ευρώπη. Με τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Εκεί έγινε το «κλικ». Εκεί αυτό το αγόρι έγινε οπαδός του Παναθηναϊκού. Είναι το Δέος.

Εκεί λέει ένα 17χρονο παιδάκι «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον Διαμαντίδη, όταν μεγαλώσω θέλω να παίξω στον Παναθηναϊκό».

Και για αυτό σήμερα φοράει τα πράσινα αυτό το αγόρι. (και επειδή δεν είχε ομάδα στο NBA φυσικά).

Ο Hezonja, χρειαζόταν μια ομάδα για να είναι σε φόρμα, και η Ευρώπη σίγουρα θα άνοιγε τις αγκαλιές της για αυτόν. Εκεί, είναι που το Panathinaikos dream ενεργοποιήθηκε μέσα του. Και αυτό είναι υπέροχο.

Αλλά δεν είναι ο κανόνας.

Είναι η εξαίρεση.

Και πρέπει να το κατανοήσουμε όλοι αυτό.

 

Με τα όσα συνέβησαν με το #MexriTelousκαι οδήγησαν τον Δ. Γιαννακόπουλο στην αποχώρηση του από τη Διοίκηση του Παναθηναϊκού (επίσημα για λόγους ρήξης με τους μερίδα φιλάθλων, και μέχρι και αυτή τη στιγμή χωρίς ποτέ να έχει ο ίδιος άμεσα δηλώσει πως αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι ο ίδιος σύλλογος με αυτόν του 2009) έκλεισε αυτός ο κύκλος της μετάβασης στην νέα πραγματικότητα και νέα τάξη πραγμάτων του Παναθηναϊκού.

Ως είχε το καλοκαίρι, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν εκτός, η ΚΑΕ ΠΑΟ προς πώληση, δεν είχε κανένα περιουσιακό στοιχείο στην κατοχή της, οι εγκαταστάσεις ήταν ενοικιαζόμενες, το ΟΑΚΑ σε κακή κατάσταση, οι ακαδημίες στάσιμες, ο προϋπολογισμός σε ιστορικά lows, ο αρχηγός και κορυφαίος παίκτης του Παναθηναϊκού πρόβαρε τη φανέλα της Barcelona.

Εκεί αποφάσισε η νέα διοίκηση να πορευτεί με ένα νέο παιδί από τα σπλάχνα της ομάδας (το οποίο τον τιμά αυτό, επειδή ήξερε πλήρως τι θα επακολουθούσε), και ο κόσμος που μέχρι και εκείνο το σημείο είχε φτάσει σε σημεία παροξυσμού, να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα.

Οι στόχοι ήταν να τηρηθούν τα κεκτημένα και η κυριαρχία του Παναθηναϊκού εντός συνόρων, μια αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη, και να προωθηθούν νέοι παίκτες από την ομάδα με την ελπίδα να εξελιχθούν και ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να αποτελέσουν τον κορμό για κάτι καλύτερο.

Εκεί, συνέβη κάτι σχεδόν πρωτόγνωρο για τα πράσινα χρονικά. Όλοι κατέβασαν στροφές, έριξαν τους τόνους, και αποφάσισαν να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια. Και «Έκαναν την ανάγκη φιλότιμο.»

 

 

                                                                    Δεν κράτησε ούτε 3 μήνες.

Ο Βόβορας σίγουρα έκανε λάθη και ήταν πολλά, και ναι• υπήρχε ενδεχόμενο να μην έκανε το Double στην Ελλάδα που ακόμα και με όλες αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές για κάποιο παράξενο λόγο αποτελεί απαράβατη προϋπόθεση και δαμόκλειο σπάθη από τον μέσο πράσινο οπαδό.

Ο Βόβορας έφυγε πριν καν δούμε την ομάδα να ρολάρει, ο Kattash ήρθε, ο μήνας του μέλιτος πέρασε, και ξεκίνησε πάλι η ανθρωποφαγία.

Διότι για κάποιο περίεργο λόγο, ένας προπονητής που έχει 8 και κάτι εβδομάδες σε έναν σύλλογο (με τις 3 εξ αυτών να είναι σχεδόν όλη ομάδα off με κορονοϊό, δηλαδή 5 εβδομάδες ουσιαστικά) πρέπει να παίζει πάρα πολύ καλό μπάσκετ με μια ομάδα που δεν έχει κανένα δημιουργό, δεν έχει guards, ο πιο ταλαντούχος παίκτης της είναι ακόμα εκτός, έχει μόνο ένα πεντάρι, και 8 παίκτες που είναι όλοι φτερά.

Και χωρίς να πρόκειται καν για δικό του roster. Ούτε μια επιλογή.

Και όλο αυτό πρέπει για κάποιο λόγο στο μυαλό μας, να το κάνει να λειτουργήσει με 5 εβδομάδες καθαρό χρόνο, και μετά από κορονοϊό.

Και υπό αυτές τις συνθήκες, ηττήθηκε με 20 πόντους εκτός έδρας από την πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ευρώπη που μοιράζει τις 100άρες σαν λουκούμια και μαζί με τον αγώνα, χάσαμε και εμείς τα λογικά μας.

Αυτό, είναι σαν να προσκαλείς κάποιον στον χώρο σου να μαγειρέψει χωρίς να ξέρει το περιβάλλον σου, να έχει χαλάσει και η κουζίνα, να του δίνεις μια σαρδέλα, μια χούφτα ρύζι, 3 κιλά χυλοπίτες, να έχουν ξινίσει και οι χυλοπίτες λόγω κορονοϊού, και να τσατίζεσαι και από πάνω που δεν βγήκε μουσακάς.

Αυτή όμως η έκρηξη (πολύ σικ) των φίλων του ΠΑΟ, δεν συνέβη ξαφνικά και από το πουθενά. Ενδιάμεσα έχει έρθει ο Hezonja ως θείο δώρο (η εξαίρεση που λέγαμε πριν), ο Obradović είναι ελεύθερος, ο Ιτούδης δείχνει να έχει κλείσει τον κύκλο του στην CSKA, ο Mike James είναι σχεδόν βέβαιο πως θα φύγει από την Μόσχα, ενώ προέκυψε και το σενάριο του ΟΑΚΑ ως αποκλειστική μόνιμη έδρα για το μέλλον, και ακούγονται σενάρια για επενδυτές, συμπαίκτες, κλπ.

 

                                                                Ξαφνικά τρίγκαρε το Hope Mode.

Γεμάτο ΟΑΚΑ με Βαλένθια | Panathinaikos24.gr

Ταυτόχρονα, ο Ερασιτέχνης δεν πάει καλά, ήττες παντού, άσχημη μπάλα παντού, το ποδόσφαιρο επίσης είχε κακή τροπή, οι κυβερνήσεις και η πολιτεία συνεχίζουν το δούλεμα, ο κύριος Αλαφούζος πράττει άλογα και στην καλύτερη περίπτωση αμφιλεγόμενα.

Έχει μαζευτεί πλέον πολλή αρνητικότητα σε κάθε επίπεδο, και ταυτόχρονα αιωρούνται (υπέρ)θετικά σενάρια στον αέρα. Με απλά λόγια, ο κόσμος -που δεν μπορεί να αποδεχτεί την ήττα- έχει μπουκώσει, και αυτό το φόρτωμα δεν είναι περιστασιακό.

Ιδίως τα της μπάλας που τρέχουν 25+ χρόνια.

Αλλιώς θα αντιμετωπιστεί ο προπονητής στο μπάσκετ σε ένα κακό βράδυ αν η μπάλα και το βόλεϊ πάνε σφαίρα, και αλλιώς αν πάνε και αυτά από τη μια κηδεία στην άλλη.

 

                       Επειδή, ο Παναθηναϊκός είναι Ένας στις καρδιές και τις ψυχές του κόσμου.

 

Και κάπως έτσι, πριν τον αγώνα με την επίσης φουλ φορμαρισμένη Baskonia στο μυαλό κάποιων η κακή παρένθεση έχει κλείσει, ο Παναθηναϊκός θα έχει νέο καταπράσινο ανακαινισμένο ΟΑΚΑ, θα έχουν μπει συμπαίκτες με χρήμα, το μπάτζετ θα έχει διπλασιαστεί τουλάχιστον, ο Obradović θα είναι GM, οι Διαμαντίδης και Αλβέρτης Πρόεδροι, ο Ιτούδης προπονητής, ο Mike James θα επιστρέψει, ο Kanter μοιράζει πόνο στο Twitter, και το “James – Nedović – Hezonja – Μήτογλου – Kanter” είναι μόνο το ορεκτικό.

Εκεί που στην αρχή της χρονιάς είχαμε αποδεχτεί την ιδέα πως πρέπει να αρχίσουμε να κοιτάμε την παραγωγή παικτών, δημιουργία κορμού για το μέλλον, ακαδημίες, και γενικά ένα υγιές μοντέλο λειτουργίας βάσει των πραγματικών μας οικονομικών δυνατοτήτων, σε μερικούς μόνο μήνες ράψαμε το 7 για του χρόνου και έπεται και συνέχεια.

Πρόκειται για παλινδρόμηση και επιδείνωση μιας τρομερά άρρωστης νοοτροπίας σε πρωτόγνωρο -ακόμα και για εμάς- επίπεδο. Το χειρότερο σε όλη αυτή την ιστορία, είναι απολύτως τίποτα δεν δείχνει πως θα διορθωθεί κάποτε αυτό το πρόβλημα.

Δεν τολμώ να φανταστώ τι πρόκειται να συμβεί έτσι και ο Kattash δεν κατακτήσει το Double με σκούπα, τεράστια διαφορά πόντων, και τρομερό σε θέαμα μπάσκετ.

Είναι προφανές και είναι επιβεβλημένο πως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.-

Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε υπομονή, πρέπει να μάθουμε να περιμένουμε κάποιον να τελειώσει το έργο του, πρέπει να μάθουμε να χάνουμε, πρέπει να μάθουμε πως παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ, πρέπει να μάθουμε πως δεν γίνεται να κερδίζουμε κάθε τίτλο κάθε χρονιά, πρέπει να μάθουμε πως για να εξελιχθεί ένας παίκτης και να μάθει πρέπει να χάσει, και μαζί με αυτόν θα χάσουμε και εμείς.

 

Ειδικά από τότε που άλλαξε το format την EuroLeague, κάθε χρόνο βλέπουμε σε όλα τα εθνικά πρωταθλήματα πως όλοι κάνουν ήττες, όλοι χάνουν τίτλους, όλοι όμως παραμένουν ψύχραιμοι. Και αυτό συμβαίνει χρόνια. Κάθε χρόνο, κάθε 2ο ή 3ο Σαββατοκύριακο λέμε «δείτε η Real, η Barca,η Efes, η Fener, η CSKA». Όλοι χάνουν. Και χάνουν και στην Ευρώπη με ταπεινωτικές ήττες. Εχθές η Real έφαγε 25 μέσα στο Deportes και με 100άρα κιόλας.

Καλή η κριτική λοιπόν, καλό και το χιούμορ με ίχνη ρεαλισμού (βλ. Mack), αλλά πρέπει να τα διαχωρίζουμε από τον παροξυσμό ενός κακομαθημένου οπαδού.

Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή δεν βοηθά απολύτως πουθενά αυτό που γίνεται με τον Kattash. Πουθενά.

Να φύγει, και να έρθει άλλος και να παίξουν καλύτερα Απρίλη μήνα και πριν μπούμε στην τελική ευθεία για τους Τελικούς δεν υπάρχει περίπτωση.

Μόνο να κάνει τα πράγματα χειρότερα παίζει.

Είναι δεδομένο πως κάποιοι παίκτες πρέπει να φύγουν στο τέλος της σεζόν, και είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να δημιουργήσει έναν κορμό που θα στηριχθεί όλο αυτό το project. Πριν αρχίσουν πάλι κάποιοι τις γνωστές υστερίες και παροξυσμούς για οτιδήποτε μιλάει ελληνικά (apropos αυτό το κόμπλεξ με τους Έλληνες παίκτες και προπονητές κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει) ένας κορμός δεν απαιτείται να είναι πλήρως ελληνικός.

Απλά όταν δεν έχεις πολλά λεφτά, και πρέπει να αναπτύξεις παίκτες, και τυγχάνει να είσαι στην Ελλάδα, τότε είναι λογικό οι περισσότεροι εξ αυτών να είναι Έλληνες. Simple as that.

 

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ξαναβάλουμε όλοι χαμηλά τον πήχη.

Όχι Έβδομα, όχι F4, ούτε καν Οχτάδες ως musts. Αλλά να δημιουργηθεί μια ομάδα, με σταθερό κορμό και νέα παιδιά που θα κοιτάξει με αξιοπρέπεια την Οχτάδα, και αν είναι και τυχερή να πιάσει από τα μαλλιά όποια ευκαιρία της δοθεί (πάντα κάποιος-οι κάνουν underachieving).

«Μα, τι λογική είναι αυτή, ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός και πρέπει πάντα να κάνει πρωταθλητισμό στην Ευρώπη, ξεφτίλες, μικραίνετε το Σύλλογο, μπιπ $$^*&@, μπιπ» θα πει κάποιος.

Κανένας δεν λέει πως ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να κάνει πρωταθλητισμό. Αυτός είναι ο στόχος.

Να κάνει πρωταθλητισμό.

Πολύ απλά, ως έχουν τα πράγματα, αυτήν τη στιγμή, δεν μπορεί.- Και όχι μονάχα δεν μπορεί, αλλά δεν είναι και κοντά καν στο να μπορεί.

Το να ουρλιάζουμε κάθε χρόνο λοιπόν στην πρώτη ήττα, να δημιουργούμε πιέσεις, να βρίζουμε στα social, δεν πρόκειται να επιφέρει κάτι καλό. Τουναντίον. Θα επιφέρει πίεση, η πίεση αυτή θα επιφέρει σπασμωδικές αντιδράσεις, οι αντιδράσεις αυτές 9 στις 10 φορές είναι πάντα λάθος, και κάθε χρόνο θα πρέπει να ξεκινάμε from scratch.

Και κάποια στιγμή στο μέλλον θα φτάσουμε στην σεζόν Νο3 μετά την Τριανδρία, θα είμαστε πάλι σε φάση «ξήλωμα τα πάντα και φέτος», θα σταθούμε μια στιγμή και θα σκεφτούμε «αν είχαμε επενδύσει στην ανάπτυξη δικών μας παιδιών με ηρεμία και χωρίς παροξυσμούς, τώρα θα ήταν έτοιμο το project».

 Μπορεί βέβαια και να μην είναι. Να μην βγει ένα τέτοιο project. Αλλά σίγουρα αυτό το πλάνο έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από το ράβε-ξήλωνε-χριστοπαναγίες κάθε χρόνο σε λούπα.

Ή όπως γράφεται αυτές τις μέρες στα Social Media• πως ο Kattash δεν έχει το ειδικό βάρος για τον Παναθηναϊκό και για τους παίκτες.

Το οποίο πολύ ειρωνικά μου θυμίζει τα όσα γραφόντουσαν για Παπαγιάννη-Πεδουλάκη-Pitino. Για όσους δεν κατάλαβαν, αναφέρομαι στην περίοδο που ο Παπαγιάννης ήταν υπέρβαρος, παντελώς αγύμναστος, νωχελικός, αδιάφορος, και με ένα work rate που μετά βίας ήταν άνω του μηδενός, και για όλο αυτό έφταιγε (σύμφωνα με κάποιους) ο Πεδουλάκης επειδή δεν είχε το απαραίτητο κύρος να αφυπνίσει τον νεαρό πρίγκιπα.

Δηλαδή φτάσαμε σε σημείο να θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό ένας παίκτης να πρέπει να έχει ένα Hall of Famer παγκόσμιο όνομα για να κάνει δίαιτα, να γυμναστεί, και να δείξει στοιχειώδη θέληση στο παρκέ.

Φτάσαμε στο σημείο (τα καλοκαίρια) όταν συζητούνται ονόματα για τον προπονητικό θώκο, το Νο 1 κριτήριο να μην είναι αν πρόκειται για καλό προπονητή, αλλά αν έχει δυνατό όνομα και αρκετό κύρος για να αντεπεξέλθει στο επερχόμενο μπινελίκι και γκρίνια που αποτελεί δεδομένη πραγματικότητα στον Παναθηναϊκό.

Δεν φταίει λοιπόν για τα πάντα ο προπονητής, ούτε ένα όνομα αποτελεί δικαιολογία για τους παίκτες να μην κάνουν αυτά που πρέπει. Ναι, σίγουρα μια μεγαλύτερη οντότητα με δεξιότητες ανθρώπινης διαχείρισης μπορεί να εμπνεύσει ώστε ένας παίκτης να παίξει στο 100% του, ή και να το περάσει, αλλά η έλλειψη αυτού δεν δικαιολογεί να μην κάνουν ούτε τα βασικά.

Να μην ξεχνάμε πως το μπάσκετ εκτός από παιχνίδι, είναι και άθλημα (όπου η top φυσική κατάσταση είναι στο job description). Και εκτός από άθλημα, είναι και πολύ υψηλά αμειβόμενο επάγγελμα.

 

Για αυτό και τη διαφορά μεταξύ πραγματικά μεγάλων παικτών και Whatifers την κάνουν τα Mentals και ο Χαρακτήρας.

Προσαρμοστικότητα, Γενναιότητα, Αποφασιστικότητα, Συνέπεια, Πειθαρχία, Επαγγελματισμός, Ηθικό, Επιρροή, Συγκέντρωση, Hustle, Teamwork, Work Rate, Clutch, Impact, είναι μονάχα μερικά από αυτά, and so on.

Δεν είναι τυχαίο πως όσοι έχουν μόνο skills ή είναι απλώς αθλητικοί χωρίς Mentals και Χαρακτήρα έχουν φτωχό palmarès και μόνο personal achievements όταν αποσύρονται.

Αν πάνε καλά τα πράγματα λοιπόν με το ΟΑΚΑ, να περάσει και η πανδημία, ένα μοντέλο Baskonia / Zalgiris / Bayern για αρχή θα πρόκειται για αναβάθμιση. Να ανανεωθεί ο κορμός Παπαπέτρου – Μήτογλου – Παπαγιάννη, να γίνουν οι σωστές επιλογές με παιδιά που έχουν εμπειρία στην Ευρώπη, να έρθουν και αθλητικά αμερικανάκια που κατανοούν το euroball, να υπάρχει ηρεμία, να υπάρχει στήριξη.

Και εφόσον υπάρχει υγιής λειτουργία, με μια ομάδα που θα έχει δομική αρχή, μέση, και τέλος, και θα παίζει και ορθολογικό μπάσκετ, τότε είναι σίγουρο πως και θα ρολάρει και θα παίξει και όμορφο μπασκετάκι.

Και ας χάνει.

Αν γίνουν σωστά αυτά που πρέπει, κάποια στιγμή θα αρχίσει και πάλι να νικά. Ας κατεργαστούμε τέχνες, ας κάνουμε την ανάγκη φιλότιμο, ας επιτρέψουμε σε αυτόν τον κύκλο να κλείσει και να ανοίξουμε έναν άλλο.

Υπομονή.

 

Και να θυμάστε…

 

 

Jim Conway: Ευχαριστούμε τον Óðinn για το εξαιρετικό του κείμενο…

 

 

Υ.Γ: Η Μπάγερν έκανε το όνειρο πραγματικότητα, καταφέρνοντας να πάρει το εισιτήριο για τα playoffs της Ευρωλίγκας. Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοιο performance φέτος από τους Βαυαρούς (ως συνήθως, έπεσα έξω πανηγυρικά) παρά το γεγονός ότι (όπως γνωρίζετε όλοι εδώ μέσα) έχω σε τεράστια εκτίμηση τον κόουτς Τρινκιέρι. Θυμάμαι, σχεδόν 10 χρόνια πριν, τη σελίδα μας να παρουσιάζει το καινούργιο, δυνατό χαρτί της ιταλικής προπονητικής σκηνής και τη δουλειά του στην Καντού. Η ομάδα του Μονάχου έχει κάποια στοιχεία που θυμίζουν τη Baskonia του 2016 (αν και τα δύο σύνολα υποστηρίζουν διαφορετική αγωνιστική κατεύθυνση). Πρώτον, διαθέτει ένα τεράστιο απόθεμα ενέργειας το οποίο ενεργοποιεί σε δύσκολες στιγμές και της προσφέρει τεράστιο πλεονέκτημα αυτήν την εποχή. Και δεύτερον, έχει κερδίσει πολλές κλειστές αναμετρήσεις οι οποίες κρίθηκαν στις τελευταίες 1-2 κατοχές, χτίζοντας την αυτοπεποίθηση της ενόψει των αγώνων που θα κρίνουν τίτλους. Εάν η Μπάγερν αποφύγει το ματσάρισμα με την Αναντολού, μπορεί να κάνει “θόρυβο” στα playoffs (και όχι μόνο) που έρχονται…

 

Sedekerskis pateikė paraišką NBA naujokų biržai - Krepšinis.lt

Υ.Γ1: Για τον Tadas Sedekerskis είχαμε μιλήσει πριν χρόνια (ήταν μόλις 18 ετών) . Έχει όλα τα στοιχεία να αποτελέσει τον παίχτη-αποκάλυψη της επόμενης σεζόν στην Ευρωλίγκα και δη εντός του συγκεκριμένου αγωνιστικού πλαισίου της Baskonia.

 

Παναθηναϊκός blog: Γιατί δεν είναι αποτυχία η 15η θέση στην Ευρωλίγκα

Y.Γ2: Τι έγινε στην πραγματικότητα και οι πράσινοι μπόρεσαν να αλλάξουν την εικόνα της αναμέτρησης με τους Λομβαρδούς την Πέμπτη;

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε στο πρώτο ημίχρονο ενεργοποιώντας άμυνα 2on2 στα PnR της Ολίμπια, αυστηρά χωρίς βοήθειες, ώστε να μη δώσει ευκαιρίες καλής περιφερειακής εκτέλεσης στους snipers της καλύτερης ίσως shooting team της διοργάνωσης. Δεν είναι είδαμε ούτε ένα bumb από τον αμυντικό της baseline (ή του πιο κοντινού παίχτη από την αδύνατη πλευρά) στον rollman για να επιβραδύνει την κίνηση του. Για να παίξεις 2on2 όμως, πρέπει να ΄χεις τα εργαλεία και κυρίως τις συνεργασίες που απαιτούνται. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό μιας και η ιταλική επίθεση έβρισκε συνεχώς ελεύθερες εκτελέσεις με lay ups ή uncontested τρίποντα (οποιαδήποτε πάσα έβγαινε από τη συνεργασία οδηγούσε σε ελεύθερο σουτ). Ενστικτωδώς οι καλοί individual αμυντικοί των πρασίνων πήγαιναν σε βοήθεια χαμηλά από ένα σημείο και μετά, ώστε όταν ξεδιπλώνονταν τα rotations η άμυνα κυνηγούσε μάταια. Ο Παναθηναϊκός δεν έπιασε ποτέ φέτος σταθερά τους επιθυμητούς χρόνους στις αμυντικές περιστροφές,

Στην επανάληψη οι γηπεδούχοι ανέμειξαν τρίτο παίχτη για να αναχαιτίσουν τη συγκεκριμένη συνεργασία, με τον Μπέντιλ να κάνει καλή δουλειά, τσεκάροντας το ρολάρισμα του ψηλού. Οι Ιταλοί “πνίγηκαν”. Η βελτίωση στα μετόπισθεν για τον Παναθηναϊκό πρέπει να αποτελέσει βασικό στόχο στην Offseason και να ιεραρχηθεί σε ανάλογο βαθμό με την προσθήκη playmaking στη δεξαμενή δεξιοτήτων.

 

Υ.Γ3: Χωρίς λόγια…