Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

 

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς και η θέση «1» στον Παναθηναϊκό. H φιλοσοφία πίσω από την επιλογή Τσαρλς Τζένκινς και ο παίχτης που είχε ξεχωρίσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας νωρίς το καλοκαίρι. O Billy Baron και η Ζενίτ. Στην Offseason μιας νέας εποχής, η πλειοψηφία των ομάδων της Ευρωλίγκας προσπαθεί να διατηρήσει το υψηλό φρόνημα και την αυτοπεποίθηση της. Διαβάστε στο Hoopfellas…

Η Offseason τρέχει και οι ομάδες της Ευρωλίγκας εντείνουν τις προσπάθειες τους για να στελεχώσουν τα ρόστερ τους. Διανύουμε μια πολύ ιδιαίτερη περίοδο ανακατατάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο (και) για το άθλημα. Η νέα πραγματικότητα στις ΗΠΑ και η αλλαγή στο καλεντάρι του ΝΒΑ έχει διαφοροποιήσει το μέγεθος της δεξαμενής των προσβάσιμων Αμερικανών παιχτών κυρίως όσον αφορά τα clubs του υψηλού ευρωπαϊκού επιπέδου τα οποία ψάχνουν και ανάλογης ποιότητας δυναμικό. Η Ιαπωνία εξελίσσεται σταδιακά σε καινούργιο παίχτη στο τραπέζι προσελκύοντας αθλητές όπως ο Dwayne Evans, o James McAdoo (ένα παιδί που θα μπορούσε π.χ να βοηθήσει αρκετά σύνολα της EL φέτος) ή ο Deshaun Thomas μιας και τα χρήματα που τους προσφέρονται στην Άπω Ανατολή είναι αρκετά. Η Ευρώπη σίγουρα θα επηρεαστεί από αυτή την κατάσταση, ειδικά φέτος όπου η σεζόν στην Αμερική έχει πάει πίσω. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες…

 

 

Στα δικά μας μέρη, ο Ολυμπιακός κινήθηκε γρήγορα κλείνοντας ουσιαστικά το ρόστερ του για την επόμενη σεζόν σε μια χρονική στιγμή όπου άλλες ομάδες, όπως ο Παναθηναϊκός, έχουν μόλις ξεκινήσει να τοποθετούν τα πρώτα κομμάτια στο παζλ. Όπως άλλωστε έχουμε πει πολλάκις στο παρελθόν, η τοποθέτηση και ο σωστός συνδυασμός των παιχτών για τη δημιουργία ενός ρόστερ χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας σε σχέση με την ανεύρεση των αθλητών. Τα οικονομικά δεδομένα έχουν αλλάξει για όλους. Σημειώστε ότι ένα ποσό της τάξεως του ενός εκατομμυρίου επί του συνολικού μπάτζετ, ουσιαστικά δεν διαφοροποιεί πολλά πράγματα σε μια επένδυση 25 εκατομμυρίων. Αντίθετα, σε μια αντίστοιχη των πέντε εκατομμυρίων ως πρόσθετη αξία, πρακτικά σου δίνει την ευκαιρία να φτιάξεις άλλη ομάδα…

Πάμε όμως να σχολιάσουμε μερικά πράγματα.

 

 

Η περίπτωση Billy Barron για τη Ζενίτ

Μερικοί από εσάς, ιδίως οι επαγγελματίες του χώρο,  προφανώς γνωρίζετε τη συμπάθεια μου για τον Aμερικανό sharpshooter που τράβηξε πολλά βλέμματα πέρυσι στη ρούκι σεζόν του στην Ευρωλίγκα. Χωρίς προλόγους και άλλου είδους περιστροφές σας λέω ότι ο Billy Barron (1.88-G-1990) ήταν η βασική επιλογή της σελίδας για τη θέση «2» του Παναθηναϊκού φέτος το καλοκαίρι, από τη στιγμή που οι πράσινοι θα κατάφερναν να διατηρήσουν στο ρόστερ τους τον Νικ Καλάθη. Αυτό δεν κατέστη εφικτό φυσικά με τις εξελίξεις να δημιουργούν μια τελείως νέα πραγματικότητα στο στρατόπεδο των πρασίνων.

Ο Barron υπήρξε μέλος της καλοκαιρινής λίστας του Hoopfellas βγαίνοντας από το Canisius το 2014. Έχτισε αργά αλλά σταθερά την καριέρα του στην Ευρώπη. Έκανε μια εξαιρετική πρώτη σεζόν στο Βελιγράδι σουτάροντας με 49.4% τρίποντο στο Eurocup και οδηγώντας με clutch plays τον Ερυθρό Αστέρα στον τίτλο της Αδριατικής λίγκας. Πέρυσι διέπρεψε στην Ευρωλίγκα γράφοντας 11.6 πόντους και 40.3% στο τρίποντο σε 5.3 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Ο Barron αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια είναι ένας από τους καλύτερους και πιο πληθωρικούς -σε γκάμα εκτέλεσης- σουτέρ της Ευρώπης. Μπορεί να σκοτώσει μετά από ντρίμπλα ή δουλεύοντας Off screen. Σε Pin down καταστάσεις είναι ποιητικός ενώ χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα τις προσποιήσεις για να βγάλει την άμυνα από επάνω του και να δημιουργήσει τον δικό του χώρο.

 

Οι Σέρβοι φέτος ενεργοποίησαν Floppy Actions, Diamond Formation, Flare σε πρώτο χρόνο (δεξαμενή Quick Hitters) και  Weak side Staggered screens για αυτόν στο μισό γήπεδο με μεγάλη επιτυχία. Σκεφτείτε μόνο τι θα μπορούσε να κάνει με έναν πραγματικό playmaker δίπλα του…

Η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης είναι μια από τις πρωταγωνίστριες της φετινής Off season. Η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ έχει καταφέρει να κλείσει γρήγορα μερικούς από τους πρώτους της στόχους (πράγμα που πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολο-ειδικά  για ένα τέτοιο κλαμπ- ακόμα και εάν έχεις τη δυνατότητα να πληρώσεις κάτι παραπάνω). Ο κόουτς ψάχνει έναν ακόμα ποιοτικό περιφερειακό για να πλαισιώσει τον Πάνγκος, ιδανικά με combo skills (τα οποία πλέον πληρώνονται αδρά και είναι περιζήτητα). Ο Χέρμανσον (έδινε τη δυνατότητα στον Πάνγκος να παίξει και off ball) προτίμησε την ισπανική ζεστασία της Μεσογείου και τη θέση βασικού που του υποσχέθηκαν οι «νυχτερίδες» της Βαλένθια, ο Στρέλνιεκς φαίνεται ότι θα συνεχίσει στη Μόσχα. Ο Barron έχει λιγότερο ανεπτυγμένα combo skills (είναι «2», αυτομάτως ταιριάζει λιγότερο σε αυτό που ζητούν στην Αγία Πετρούπολη) όμως έχει παιχνίδι με τη μπάλα και προσωπική φάση, πασάρει σωστά και είναι πιο καλοπροπονημένος (προσέχει πολύ το κορμί και τις διατροφικές συνήθειες του, έχει το μικρόβιο της γυμναστικής).

Οι Ρώσοι εξετάζουν την περίπτωση του (κοστίζει περίπου 500.000 δολάρια, θα ζητήσει σίγουρα κάτι περισσότερο για να μετακομίσει εκεί, φημολογείται ενδιαφέρον και της Βίρτους) πάντως,  δεδομένου του ότι έχουν μέγεθος με τους Κβοστόφ, Ζαχάροφ και Χόλινς στο backcourt. Με την παρουσία ενός leading guard με τα χαρακτηριστικά του Πάνγκος  και παιδιών που μπορούν να σουτάρουν (μη ξεχνάτε έχει φτάσει σε συμφωνία και με τον KC Rivers) νομίζω ένας γκαρντ με πιο ανεπτυγμένες δημιουργικές ικανότητες θα περισσότερο στην περιφερειακή της γραμμή όμως αν μη τι άλλο και το πακέτο του Barron, ειδικά στην επίθεση μισού γηπέδου του Πασκουάλ, είναι ελκυστικό.

Breaking news: Ο Baron συμφώνησε με τη Ζενίτ και θα μετακομίσει στην Αγία Πετρούπολη για τα δύο επόμενα χρόνια.

 

Ο παίχτης που είχε ξεχωρίσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται και επίσημα πλέον πολύ κοντά στην ολοκλήρωση του ρόστερ του για το οποίο θα μιλήσουμε, όπως κάθε χρόνο, εν καιρώ. Η Φενέρμπαχτσε συμφώνησε με τον Λορένζο Μπράουν για να αντικαταστήσει με έναν διαφορετικού τύπου πόιντ γκαρντ τον Κώστα Σλούκα στο γρήγορο μπάσκετ που πιθανόν θα θελήσει να παρουσιάσει ο Κοκόσκοφ στην Πόλη, με τον Έλληνα διεθνή να έχει συμφωνήσει σε όλα εδώ και καιρό με τους ερυθρόλευκους οι οποίοι -εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά τη τελευταία στιγμή- θα τον ανακοινώσουν σχετικά σύντομα.

Αξίζει νομίζω να κάνουμε ένα flashback στην αρχή της Offseason, όταν οι διαπραγματεύσεις του Ολυμπιακού με τον Σλούκα δεν βρίσκονταν ακριβώς σε καλό δρόμο. Ήταν τότε που οι ερυθρόλευκοι σκάναραν την αγορά ώστε να είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο, δουλεύοντας όλο και περισσότερο την ιδέα του να δώσουν την κλειδιά της ομάδας σε ξένο πόιντ γκαρντ.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ανάμεσα σε αρκετούς αθλητές  είχε ξεχωρίσει την περίπτωση του Trey Burke (1.85-PG-1992), θέλοντας –στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις με τον Σλούκα έπεφταν στο κενό- να δώσει σε αυτόν το χρίσμα του leading guard στο καινούργιο του σύνολο. Αν μη τι άλλο, εάν ο Ολυμπιακός ήταν σε θέση να επιτύχει μια τέτοια συμφωνία θα έκανε ένα από τα μεγάλα μπαμ του καλοκαιριού στην Ευρώπη μιας και οι ικανότητες του συγκεκριμένου αθλητή είναι γνωστές.

Ο Burke είναι ένας αθλητής που μπήκε στη λίγκα με όνειρα χίλια αλλά η καριέρα του βρίσκεται σε πτώση. Το γεγονός ότι από πίσω έρχονται συνεχώς στην αμερικανική λίγκα καινούργιοι  (shooting) περιφερειακοί που βρίσκουν ανοιχτή (λόγω της αλλαγής της φύσεως του αθλήματος) μια πόρτα που παλαιότερα ήταν για αυτούς κλειστή, είναι μια πραγματικότητα που έχει εντείνει τον ανταγωνισμό στη λίγκα, με συνέπεια πολλοί ικανοί περιφερειακοί να μην έχουν μόνιμη θέση σε αυτήν, παλεύοντας κάθε καλοκαίρι πλέον για ένα συμβόλαιο.

Ο 28χρονος πρώην σταρ του Μίτσιγκαν (είχε οδηγήσει τους Wolverines στον τελικό του τουρνουά του 2013 απέναντι στο Lousville του Πιτίνο) σταδιακά εντάσσεται σε αυτή τη δεξαμενή παρότι είναι ένας παίχτης με διψήφιο μέσο πόντων στις πέντε από τις εφτά σεζόν του στη λίγκα μέχρι τώρα (10.5 πόντοι μ.ο καριέρας). Ο Burke διαθέτει ένα πραγματικά πλήρες επιθετικά ρεπερτόριο. Μπορεί να μην έγινε ο «επόμενος Άιβερσον» όμως οι δεξιότητες και ο πλουραλισμός που τον διακρίνει αναφορικά με τη γκάμα των εκτελέσεων του είναι «εκεί».  Είναι πολύ αποτελεσματικός σε επίπεδο προσωπικής φάσης και στην Ευρώπη το πρώτο του βήμα (όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό για τα δεδομένα του ΝΒΑ) θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στις άμυνες. Έχει τη δυνατότητα να παίξει κάθετα και να σκοράρει (παρότι δεν έχει το εντυπωσιακό τελευταίο πάτημα) στο ζωγραφιστό, na να τρέξει ball screen-καταστάσεις, το midrange  παιχνίδι είναι εκεί (και μάλιστα αρκετά φινετσάτο) όπως και η ικανότητα στο 2 man-game. Tα μακριά του χέρια (6’5’’) μάλιστα τον βοηθούν να αγωνίζεται ως μεγαλύτερο μέγεθος στο παρκέ (εκτέλεση απέναντι σε μήκος, contest στην άμυνα).

Το πιο ενδιαφέρον δε στοιχείο του Burke διαχρονικά, αφορά το γεγονός ότι παρότι πρόκειται για scoring point guard, διακρίνεται από τη δυνατότητα του να διαχειριστεί έναν μεγάλο όγκο αποφάσεων, με πολύ χαμηλό αριθμό λαθών. Το AST/TO Ratio του είναι εξαιρετικό και ίσως αυτός να είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος του σε μια μελλοντική μετακίνηση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ των σαφώς μικρότερων διαθέσιμων χώρων. Σταθήκαμε σήμερα στον Burke όχι για λόγους παρασκηνίου αλλά περισσότερο για να ανοίξουμε το φάκελο ενός καλού παίχτη ο οποίος μπορεί στο κοντινό μέλλον να περάσει τον Ατλαντικό.

Ο Ολυμπιακός φυσικά προχώρησε την περίπτωση που αρχικά ήθελε, αυτή του Κώστα Σλούκα, για τη θέση του βασικού πόιντ γκαρντ ενώ ο Trey Burke βρήκε στέγη στην πρώην ομάδα του, τους Μαβς, για να τελειώσει τη σεζόν. Θεωρώ δεδομένο ότι ένα ποσό σχετικά κοντά στις ετήσιες αποδοχές του Σλούκα θα μπορούσε να δελεάσει τον πρώην Wolverine. To «φαινόμενο Λάρκιν» άλλωστε έχει οδηγήσει πολλές ομάδες και ουκ ολίγους προπονητές να ψάχνουν για κάτι ανάλογο στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ας μη ξεχνάμε βέβαια ότι ο Λάρκιν είχε ήδη «κάτω από τη ζώνη του» μια χρονιά στην Ευρωλίγκα με τη Μπασκόνια στην οποία είχε έναν διαφορετικό ρόλο μάλιστα.

Τον δικό μου ΝΒΑer για τον οποίον πιστεύω ότι μπορεί να κάνει ανάλογα πράγματα με τον Σέιν στην Ευρώπη (γιατί ένας παίχτης μπορεί να είναι καλύτερος του Λάρκιν αλλά η πιθανότητα του να κάνει τέτοια σεζόν να είναι μικρή) τον γνωρίζετε…

Underrated handles!
HBD @ShabazzNapier pic.twitter.com/tVGv6rG24R

— Ballislife.com (@Ballislife) July 14, 2020

 

#ShabazzNapier

 

Η φιλοσοφία της επιλογής Τζένκινς

 

Οι ερυθρόλευκοι κινήθηκαν (όπως ακριβώς θέλει να κάνει και ο Παναθηναϊκός στη συγκεκριμένη γραμμή) safe στην προσπάθεια τους να στελεχώσουν το backcourt, υπογράφοντας  τον παλιό γνώριμο του κόουτς Μπαρτζώκα,Τσαρλς Τζένκινς. Ομολογώ ότι περίμενα έναν PG εδώ πίσω από τον Σλούκα όμως μπορώ να καταλάβω ότι το staff των ερυθρολεύκων διάλεξε με γνώμονα τη συμβατότητα του γκαρντ με τους main ball handlers της ομάδας. Ο 31χρονος γκαρντ είναι σπουδαίος αμυντικός (οι τοποθετήσεις του κορμιού του στα μετόπισθεν είναι υποδειγματικές, το footwork του πολύ αξιόλογο) και θα έχει ρόλο ball mover/ball stopper, μεταφέροντας τη μπάλα στο δεύτερο μισό του γηπέδου ώστε να αποσυμπιέζει τον κυρίως δημιουργό. Είναι επίσης παίχτης που δεν θα χρειαστεί πολλά σουτ για να είναι χρήσιμος, αφήνοντας τους κυρίως σκόρερ του συνόλου να αναπνεύσουν καλύτερα αναφορικά με τον καταμερισμό των εκτελέσεων.

 

Πέρυσι σούταρε οικτρά πίσω από το τρίποντο στην Ευρωλίγκα (2/27 σουτ) όμως ήταν προφανές ότι από ένα σημείο και μετά είχε «κλειδώσει» ψυχολογικά. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για έναν αξιόπιστο σουτέρ σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του (ειδίκευση το midrange μετά από ντρίμπλα), οπότε η πιθανότητα να επανέλθει είναι βάσιμη. Με τη μπάλα στα χέρια των Σλούκα-Χάρισον-Σπανούλη, ο Τζένκινς θα λειτουργήσει ως floor spacer στην αδύνατη πλευρά ή στην δυνατή σε απόσταση μιας πάσας. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να επιστρέψει σε ένα νούμερο της τάξεως του 37% plus πίσω από τη γραμμή του τριπόντου (2.0 plus εκτελέσεις τη βραδιά) για να βρει τη θέση του στο rotation, κεφαλαιοποιώντας στο μέγιστο την αμυντική του εξειδίκευση.

Οι ερυθρόλευκοι ανανέωσαν τον Βεζένκοφ (θα αποτελέσει σημαντικό κομμάτι του επιθετικού παζλ φέτος) και πρόσθεσαν τον Livio Jean-Charles στη frontcourt. Όπως κάθε χρόνο, η ώρα της mega-analysis  του ρόστερ των δύο «αιωνίων», θα έρθει την κατάλληλη στιγμή…

 

Nε-Μάνια

 

Πριν μερικές ημέρες στη συζήτηση μας στο comment section (το οποίο γνωρίζει μεγάλες δόξες τον τελευταίο καιρό) σταθήκαμε στο γεγονός ότι με τα νέα δεδομένα, ο Παναθηναϊκός πρέπει κάπου να ρισκάρει στις καλοκαιρινές επιλογές του με κάποιον παίχτη ο οποίος ίσως μπορέσει να του δώσει ένα boost, μια ισχυρή ένεση ποιότητας βοηθώντας την ομάδα να ξεχωρίσει από τον άμεσο ανταγωνισμό.

Ο παίχτης αυτός βρέθηκε στο δρόμο των πρασίνων, οι οποίοι υπέγραψαν τον Νεμάνια Νέντοβιτς φέρνοντας star quality στο ΟΑΚΑ, σε μια εποχή που ο οργανισμός το χρειαζόταν όσο ποτέ ίσως.

Είναι γνωστό ότι ο Σέρβος γκαρντ είναι ένα από τα αγαπημένα παιδιά αυτής εδώ της σελίδας. Όπως ο Bogdanovic ή ο Micic. Όλοι από μικρή ηλικία, πριν καν τα 20 τους χρόνια. Ήταν 2011 όταν ο Νέντοβιτς κάρφωνε όπως ήθελε απέναντι στον Βέσελι στα ντέρμπι του Ερυθρού Αστέρα με την Παρτίζαν.

 

Πόσες φορές τον έχουμε δει με την Εθνική Σερβίας να εκτελεί Flex cut (ή baseline cut απέναντι σε over πάλι σε Flex δράση) παίρνοντας σε κίνηση την κάθετη πάσα από τον Τεόντοσιτς… Πρώτο βήμα, δεύτερο, tomahawk.

O τύπος (με το 41-inch vertical, μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των Μακρέιντι ή Ντέρικ Ρόουζ στις ρούκι μετρήσεις τους) έμοιαζε να κατεβαίνει από τον ουρανό, επάνω σε κάποιου είδους σύννεφο, πετώντας κεραυνούς που ταπείνωναν μερικούς από τους καλύτερους rim-protectors της Ευρώπης. Παράλληλα όμως ήταν άρτιος τεχνικά. Η snake dribble που χρησιμοποιούσε για να αναχαιτίσει την PnR άμυνα ήταν συνώνυμο της αρμονίας. Oι αλλαγές κατευθύνσεων και τα τελειώματα του, η “χαμηλή” ντρίμπλα που τον βοηθούσε να γλιστρήσει με ασφάλεια.

 

Η παρακάτω φάση είναι μια από αυτές που δεν χορταίνω να βλέπω.

 

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’αυλάκι όμως…

Ο άλλοτε «φτεροπόδαρος» Σέρβος ταλαιπωρήθηκε από συνεχόμενους τραυματισμούς οι οποίοι τον ανάγκαζαν να επιστρέφει συνεχώς σε καινούργιο σημείο εκκίνησης. Στην πραγματικότητα ο Νέντοβιτς δεν έχει πιάσει ούτε το 60% των προσδοκιών που υπήρχαν από αυτόν όταν ταξίδευε στο Όκλαντ. Η κατάρα τον συνόδευσε και στο Μιλάνο. Την πρώτη χρονιά η Ολίμπια με αυτόν στο παρκέ ήταν άλλη ομάδα. Ο Τζέιμς ήταν καλύτερος, ο Μίτσοβ ή ο Γκουντάιτις επίσης. Υπήρξε το «ευ ζην» για την ομάδα, μέχρι να βρεθεί  (και πάλι) στα πιτς.

 

Στον Παναθηναϊκό είναι αισιόδοξοι με την περίπτωση του. Είναι γεγονός ότι οι προπονητές ανά την Ευρώπη γνωρίζουν ότι πρέπει να αξιολογούν με μια ιδιαιτερότητα αθλητές που συμμετέχουν στην αρτηριοσκληρωτική, στατική  επίθεση του Μεσίνα αλλά και (η αντίθετη διαδρομή) αυτούς που λάμπουν στις αντίστοιχες των Γιασικεβίτσιους-Ρενέσες οι οποίοι κάνουν την πέτρα να μοιάζει με χρυσάφι.

 

Στην ελληνική λίγκα και σε αντίθεση με την ιταλική ή την ισπανική των σκληρών αναμετρήσεων σε εβδομαδιαία βάση, ο Νέντοβιτς μπορεί να κάνει συντήρηση δίνοντας όλους τους χυμούς του στο παιχνίδι της Ευρωλίγκας. Ίσως είναι μια κατάσταση η οποία τον βοηθήσει να μείνει υγιής. Θα είναι σημαντικό να ξαναχτίσει την αυτοπεποίθηση του σε μια φάση της καριέρας του που δείχνει να μειώνει περισσότερο από ποτέ τον αριθμό εκτελέσεων του εντός του «ζωγραφιστού», γεγονός που τείνει να πλήξει το επιθετικό του efficiency.

 

Με τον Νέντοβιτς οι πράσινοι αγοράζουν έξτρα playmaking και combo skills απαραίτητα για τη θέση “2”. Μη ξεχνάμε ότι ο Φόστερ είναι ουσιαστικά ένας G/F χωρίς το απαραίτητο μέγεθος όμως για να καλύψει συμβατικά τη θέση “3” σε αυτό το επίπεδο. Οι δύο τους πάντως φέρνουν την τόσο σημαντικό σήμερα pull up εκτέλεση -η οποία μειώνει τη γκάμα των επιλογών της άμυνας και αυξάνει τους διαθέσιμους χώρους στην επίθεση- ενώ διακρίνονται για τη ταχύτητα που μπορούν να αναπτύξουν γηπέδου με τη μπάλα στα χέρια σε καταστάσεις transition. Το conditioning φυσικά θα είναι ο πιο παράγοντας στην περίπτωση του Σέρβου. Δεν ισχύει αυτό το “εάν παίζει, θα είναι καλός όπως και να’χει”. Ο Νέντοβιτς πρέπει να πατήσει και πάλι καλά στο παρκέ, ανακτώντας την αυτοπεποίθηση του. Σε διαφορετική περίπτωση οι δείκτες αποτελεσματικότητας (efficiency) του παιχνιδιού του και μαζί η συνολική του προσφορά δεν θα κινηθούν στα επίπεδα που θέλουν οι πράσινοι.

 

Η θέση του PG για το “τριφύλλι”

Στον Παναθηναϊκό εξ αρχής γνωρίζουν ότι το κενό του Νικ Καλάθη είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί σε αυτή τουλάχιστον τη φάση που διανύει η ομάδα και έχουν αποφασίσει να κινηθούν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια, μειώνοντας το ρίσκο στην πιο νευραλγική θέση του γηπέδου. Οι πράσινοι εξετάζουν κάθε πιθανή επιλογή, συμπεριλαμβανομένων και των αθλητών που αγωνίστηκαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φαίνεται όμως ότι θέλουν να επενδύσουν σε παιδιά που έχουν εμπειρία από το ευρωπαϊκό μπάσκετ, στοιχείο που εξασφαλίζει μεγαλύτερη αμεσότητα σε επίπεδο προσαρμοστικότητας.

Οι εξελίξεις στο διοικητικό κομμάτι έφεραν ανατροπές. Το πλάνο αναπροσαρμόστηκε και πλέον γίνεται μεγάλη προσπάθεια να τρέξει ο σχεδιασμός χωρίς η ομάδα να αποκλίνει από αυτόν παρά τη νέα συνθήκη που δημιουργεί η ίδια αγορά ημέρα με την ημέρα. Στην αρχή της Offseason η δική μου ψήφος πήγαινε στον Κέβιν Πάνγκος ο οποίος πρόσφερε την ευκαιρία στους πράσινους να χτίσουν ένα σύνολο με έναν τελείως διαφορετικό τιμονιέρη σε σύγκριση με τα τελευταία χρόνια. Όμως ο Καναδός έκλεισε σε χρήματα που σαφώς ήταν έξω από το range του Παναθηναϊκού.

Ο Στέφαν Γιόβιτς θα ήταν μια εξαιρετική επιλογή φέρνοντας elite playmaking, leadership & προσωπικότητα στο πακέτο ενός PG ο οποίος θα μπορούσε να αναμείξει τους πάντες στην επίθεση. Είναι ο τύπος του «1» που στα τελευταία τρία λεπτά ενός κλειστού ματς, ξέρει που και πως βάλει τη μπάλα επιλέγοντας τον συμπαίχτη και το ιδανικό σημείο όπου οι πιθανότητες αυτού να σκοράρει εκείνη τη στιγμή είναι μεγαλύτερες. Όμως ο Γιόβιτς παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν είναι προσβάσιμος (θεωρώ ότι θα είναι «αυτοκτονία» για τη Χίμκι να αφήσει έναν τέτοιο γκαρντ).

Γίνεται κατανοητό λοιπόν ότι με τη λογική της «εμπειρίας ως προαπαιτούμενου» οι υποψήφιοι στόχοι είναι συγκεκριμένοι (τα ονόματα που όλοι ακούτε συν 3-4 άλλα από την Αμερική οι περιπτώσεις όμως των οποίων απαιτούν έξτρα χρόνο). Ο Παναθηναϊκός θα μοιράσει το ποσό στη θέση σε δύο παίχτες οι οποίοι θα έχουν την ποιότητα να σηκώσουν το βάρος και κυρίως τη δυνατότητα να κάνουν τους συμπαίχτες καλύτερους και φυσικά ίδιο το σύνολο. Ο Nate Wolters είναι ένας παίχτης που ξέρεις τι μπορεί να προσφέρει. Με βάση τα σημερινά δεδομένα ο πρώην γκαρντ των Μπακς είναι μια επιλογή που έχει αξία και θα μπορούσε να είναι ένας από τους δύο πόιντ γκαρντ που ψάχνουν οι πράσινοι.

Έχει το ball handling, παίζει low mistake basketball, διαθέτει μέγεθος και μπορεί να δημιουργήσει ρήγμα. Με τη λογική της ύπαρξης του Φόστερ στο «2», θα μπορούσε μαζί με τον Σίβα να δημιουργήσουν ένα δίδυμο άσσων με ποιοτικό decision making όμως ο γκαρντ της Άλμπα έχει συμβόλαιο και θα παραμείνει στο Βερολίνο. Ο Λαπροβίτολα είναι ένας παίχτης που επίσης ενδιαφέρει καθώς φέρνει αποτελεσματικότητα στο περιφερειακό σουτ  και σκορ, συστατικά τα οποία μπορούν να δέσουν αρμονικά δίπλα σε έναν ακόμα PG τύπου Ουόλτερς/Τάιλερ Ένις. Εάν ο Αργεντινός μείνει ελεύθερος από τη Ρεάλ, η περίπτωση του πιθανόν θα τρέξει.

Ένα σενάριο το οποίο κατά τη γνώμη μου επίσης θα μπορούσε να εξεταστεί –ίσως όχι ως πρώτη επιλογή αλλά σαν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση- παρότι δεν είναι τόσο συμβατικό (το συμβατικό θα ήταν κάτι στη βάση του: 2 PG, ένας εκ των Νέντοβιτς/Φόστερ συν ένας G/F τύπου Μάλκολμ Χιλ, ένας PF/SF και ένα «5») είναι το παρακάτω.

 

Εφόσον ο Παναθηναϊκός κλείσει το «1» με δύο PGs εκ των οποίων ο ένας τουλάχιστον θα έχει τη δυνατότητα να βάλει πίεση στην αντίπαλη άμυνα με καλό περιφερειακό σουτ (για παράδειγμα ένα δίδυμο Λαπροβίτολα-Ουόλτερς όπου ο Αργεντίνος μπορεί να σουτάρει), θα μπορούσε να ματσάρει την έλλειψη ελίτ αμυντικής παρουσίας και athleticism στη θέση, υπογράφοντας τον Howard Sant-Roos (φαίνεται ότι δεν συνεχίζει στη Μόσχα) στο «3», με την έννοια ότι ο Κουβανός μπορεί να αμυνθεί παντού στο backcourt λειτουργώντας εναλλακτικά και ως point-forward (έχει την αθλητική βάση και συνολικά αυτό που χρειάζεται για να ανταγωνιστείς μέσα από την άμυνα σου τις καλύτερες ποιοτικά ομάδες). Αυτό φυσικά προϋποθέτει ότι οι πράσινοι ανεβάζουν τον Bentil δίπλα στον Μήτογλου στο «4»  και πηγαίνουν για έναν πραγματικό defensive stopper στο «5». Το ελληνικό διαβατήριο του Όγκαστ γεννάει την προοπτική προσθήκης έξτρα ξένου παίχτη και τον πειρασμό του να είναι η ομάδα γεμάτη από το «1» μέχρι το «4» όμως κατά τη ταπεινή μου άποψη οι πράσινοι χρειάζονται στη θέση του σέντερ οπωσδήποτε έναν παίχτη που θα τους προσφέρει switchability και rim protection (εξ ου και το ενδιαφέρον για τον Kevarrius Hayes που έκλεισε όμως στην ASVEL).

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, ο νέος Παναθηναϊκός που χτίζεται στο ΟΑΚΑ και στα χέρια του Γιώργου Βόβορα, οφείλει να βασιστεί στους πυλώνες της επιθετικής άμυνας, του rebounding και του low mistake παιχνιδιού. Ίσως με αυτή την εικόνα ως πυξίδα, λυθεί ο γόρδιος δεσμός της φετινής στελέχωσης…

 

Υ.Γ: O Αντρέα Τρινκιέρι πήρε στο Μόναχο μια δουλειά που “ζήλευαν” ουκ ολίγοι συνάδελφοι του, κυρίως ως προς τις συνθήκες εργασίας. Έχει πολύ καλό όνομα στη Γερμανία και θα προσπαθήσει να παρουσιάσει μια ανανεωμένη Μπάγερν σε αρκετά επίπεδα. Το καλοκαίρι του δεν θα είναι εύκολο παρ’όλα αυτά. Ο Γκρεγκ Ουίτινγκτον αποτελεί έναν από τους βασικούς του στόχους.