Αυτό που χρειάζεσαι…

“Δεν μπορείς πάντα να έχεις ό,τι θέλεις αλλά αν προσπαθήσεις, μπορείς να βρεις ό,τι χρειάζεσαι”. Το Hoopfellas γράφει για την ένεση ρεαλισμού που δέχθηκαν οι δύο “αιώνιοι” στην τρίτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας και την προσπάθεια τους να βρουν λύσεις, τοποθετώντας τα κομμάτια του παζλ στη σωστή τους θέση…

 

 

Δύσκολη εβδομάδα για τις ελληνικές ομάδες στην Ευρωλίγκα οι οποίες δέχθηκαν την ισχυρή ένεση ρεαλισμού που έφεραν οι δύο εντός έδρας ήττες. Μια καλοδεχούμενη “ταπείνωση” που θα δημιουργήσει τη συνθήκη για επαναπροσδιορισμό καταστάσεων και όχι μια απόδειξη της φετινής “φτώχειας” των “αιωνίων” απέναντι στον ανταγωνισμό. Οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές αλλά σε καμία περίπτωση λιπόψυχοι και ριψάσπιδες. Είχαμε πει άλλωστε ότι φέτος το πλαίσιο του ανταγωνισμού έχει διαφοροποιηθεί. Η ουσία είναι ότι σε αυτό το σημείο της σεζόν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός συλλέγουν πληροφορίες για το ίδιο τους το (αγωνιστικό) σώμα, αποσκοπώντας να βρουν την ιδανική ακολουθία προσώπων και καταστάσεων η οποία θα τους βοηθήσει να ρολάρουν. Δεν είναι καιρός για γκρίνια αλλά για πραγματισμό και λύσεις. Τότε ίσως το σύμπαν μας, αλλάξει.

 

Σκληρό αλλά ειλικρινές και αληθινό

Δυστυχώς η αίσθηση που αποκόμισα το βράδυ της Παρασκευής είναι ότι  η εμφάνιση του Ολυμπιακού απέναντι στη Ζενίτ είναι πιο κοντά σε αυτό που είχε οριοθετηθεί  ως «φετινός αγωνιστικός μέσος όρος» για την ομάδα, σε σύγκριση με αυτήν της προηγούμενης εβδομάδας με αντίπαλο τη Βαλένθια. Είναι σκληρό αλλά είναι ειλικρινές και παράλληλα αληθινό. Νομίζω πλέον γίνεται κατανοητό γιατί δώσαμε τέτοια έμφαση στο προηγούμενο άρθρο στο performance του Βασίλη Σπανούλη και  πόσο έντονη είναι η διαφορά που «γράφει» στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας ανάλογα με τα αγωνιστικά standards που αυτός πιάνει σε κάθε παιχνίδι. Και φυσικά γίνεται τόσο ευανάγνωστο το λάθος στο χτίσιμο του φετινού ρόστερ όταν –στο σημερινό μπάσκετ της ταχυδύναμης- όλο το σύνολο εναποθέτει τις ελπίδες του κάθε βραδιά,  στην απόδοση ενός αθλητή αυτής της ηλικίας ακόμα και εάν αυτός είναι μια unique περίπτωση όπως ο Σπανούλης.

Όταν ο αρχηγός μοίραζε μπάλες τρέχοντας την επίθεση των ερυθρολεύκων στο ξεκίνημα με τον γνώριμο τρόπο του, ο Ολυμπιακός έβγαζε εικόνες που θύμιζαν το παιχνίδι της δεύτερης αγωνιστικής.

 

Το performance των συμπαιχτών του συνδέεται με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο με το αντίστοιχο του ηγέτη και μοναδικού δημιουργικού γκαρντ της ομάδας. Παίζουν άσχημα όταν αυτός δεν είναι «εκεί» και αυτό είναι φυσιολογικό εάν λάβουμε υπόψη μας τη δομή του φετινού συνόλου που από τη φύση της, στέλνει το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο μονοπάτι του λογοτεχνικού νατουραλισμού όταν οι δύο Έλληνες ηγέτες του αδυνατούν να κρατήσουν τους υπόλοιπους σε ισορροπία και σε σύνδεση με το εκάστοτε αγωνιστικό περιβάλλον. Τότε που βγαίνουν στον αφρό μόνο τα ένστικτα. Τότε που η έλλειψη βάθους και εναλλακτικών στο παιχνίδι των ερυθρολεύκων ουσιαστικά ωθεί παίχτες όπως ο ρούκι Πάντερ να πάρουν 20+ προσπάθειες (καταλαβαίνετε γιατί ο Αμερικανός δεν φταίει σε αυτό)…

Η Ζενίτ είναι ένα σύνολο παρόμοιας (αναφορικά με το status της στη διοργάνωση ) ταχύτητας με τη Βαλένθια αλλά έκανε σαφές γρήγορα ότι θα αποτελούσε ένα πιο δύσκολο ματσάρισμα για την ελληνική ομάδα καθώς, σε αντίθεση με τους Ισπανούς,  μπορούσε να ανταγωνιστεί τους γηπεδούχους στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι. Η υπεροχή της στη θέση «1» αλλά και στις θέσεις των «πλαγίων» ήταν καθοριστική. Το κοουτσάρισμα του Πλάθα συνολικά ήταν αρκετά καλό και έβαλε τις βάσεις για τη νίκη. Οι Ρώσοι δεν είναι το σύνολο που θα κοιτάξει ψηλά στη φετινή διοργάνωση όμως έχουν κάποια συγκεκριμένα, αρκετά ενδιαφέροντα, στοιχεία στο παιχνίδι τους που αφορούν τη συμπεριφορά τους σε αμυντικές καταστάσεις και τον τρόπο με τον οποίον συνεργάζονται για να παράγουν στην επίθεση.

Η άμυνα της Ζενίτ συνολικά ήταν εξαιρετική. Μετά από 120’ λεπτά στα παρκέ του υψηλότερου επιπέδου κρατάει το FG% των αντιπάλων στο 42.8 (τέταρτη καλύτερη επίδοση στη διοργάνωση). Έχει γκαρντ που μπορούν να πιέσουν τη μπάλα και πλάγιους με μήκος και αθλητικότητα (Πονίτκα, Χόλινς) των οποίων τo impact και στις δύο γραμμές άμυνας προσδίδει έναν πιο versatile χαρακτήρα στο σύνολο. Στο ΣΕΦ οι Ρώσοι εμφανίστηκαν διαβασμένοι. Η άμυνα του (εξαιρετικού) Πονίτκα στον Σπανούλη είναι πολύ αποτελεσματική πάντα όμως με την αρωγή των συμπαιχτών του και το γενικότερου πλάνου αντιμετώπισης το οποίο υπογράμμισε τις ελληνικές αδυναμίες.

Η δουλειά που έγινε στη help side (με τη μπάλα ψηλά αλλά και με αυτήν στο low post)  άλλαξε τις ισορροπίες στο ματς. Το κλειδί στην επιθετική αντιμετώπιση των PnR του Σπανούλη (τακτική που ενεργοποιήθηκε γρήγορα μετά το ξεκίνημα) ήταν ο συνδυασμός μήκους-αθλητικότητας-ετοιμότητας του περιφερειακού που κάλυπτε τη διαδρομή στην αδύνατη πλευρά και τις δύο «πρώτες» επιλογές πάσας του αρχηγού, μπαίνοντας στις γραμμές επικοινωνίας και ουσιαστικά κλειδώνοντας το weak side game. Σε καταστάσεις 1on1, ο γκαρντ που βρίσκεται σε απόσταση μιας πάσας στην άμυνα φλοτάρει συνεχώς προς τον άξονα για να αναχαιτίσει το drive του αρχηγού. Ο Ολυμπιακού δεν μπόρεσε ποτέ να εκτελέσει με συνέπεια αυτό το σουτ από τις 45 μοίρες.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα εάν μεταβούμε στην αξιολόγηση των ερυθρολεύκων αναφορικά με τον τρόπο που χειρίστηκαν τις ευκαιρίες close out επίθεσης και τα λεγόμενα fast breaks μισού γηπέδου στην πλευρά. Η αδυναμία των «ενδιάμεσων» κυρίως παιχτών να διαβάσουν υπό πίεση χρόνου (στα 1-2 δευτερόλεπτα που η άμυνα προσπαθεί να ανακτήσει την ισορροπία της) τους «παγιδεύει» στον προθάλαμο της αμφιβολίας δεδομένου του κανείς δεν επιτίθεται στο καλάθι με αυτοπεποίθηση τη στιγμή που δεν υπάρχει η πολύτιμη εναλλακτική της έξτρα πάσας ως απάντηση στο κορμί που θα έρθει για βοήθεια στο κέντρο της ρακέτας ή στην επιθετική ανάμειξη της help side στον δικό του διάδρομο. Αυτά είναι βασικά εργαλεία για να επιτεθείς στο σύγχρονο μπάσκετ και δη, σε αυτό το επίπεδο.

Σημειώστε επίσης αυτό. Οι ομάδες που θα υποστηρίξουν με συνέπεια και προσήλωση απέναντι στον Ολυμπιακό, την Front the Post-λογική στην άμυνα τους (για τη Βαλένθια ήταν άγνωστη λέξη, η Ζενίτ το έπραξε) αναγκάζοντας τους περιφερειακούς του Ολυμπιακού να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ (low efficiency), θα πετύχει μια πρώτη σημαντική νίκη στη προσπάθεια τους να μειώσουν την παραγωγικότητα της ελληνικής επίθεσης. Το γνωστό διαγώνιο σκριν στο οποίο αναμειγνύεται ο Σπανούλης με τον Πρίντεζη (και σε δεύτερη φάση με τον Κουζμίνσκας) χάνει την αποτελεσματικότητα του όσο περνάει το ματς και οι ανάσες του Έλληνα PF επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το τελείωμα (πόσο μάλλον όταν ξεκινάει με ντρίμπλα από μακριά). Οι γηπεδούχοι την Παρασκευή σκόραραν 68 πόντους σε 45 λεπτά, εντός έδρας απέναντι στη Ζενίτ. Ο τρόπος ανάπτυξης τους και ο δρόμος που διάλεξαν για να επιστρέψουν στο ματς μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι πόντοι ήταν μάλλον πολλοί σε σχέση με το νούμερο που έπρεπε να αντικατοπτριστεί από την εικόνα τους…

 

Στην επίθεση της η Ζενίτ έτρεξε σε όλο το ματς 4-5 καταστάσεις ποντάροντας στα μαθηματικά και το θετικό αποτέλεσμα που θα γεννούσε η επανάληψη εκτέλεσης αυτών απέναντι σε σχήματα με χαμηλό δείκτη επικοινωνίας για τον αντίπαλο. Οι εναλλακτικές πηγές δημιουργίας σε διαφορετικές θέσεις του ρόστερ την βοήθησαν πολύ.

 

 

Εκτός από τους PGs υπάρχει ο –κορυφαίος σε αυτό το κομμάτι- Αγιόν και ο Χόλινς, μέσα από τους οποίους η ομάδα μπορεί να τρέξει επίθεση μισού γηπέδου. Sideline Triangles με τον Αγιόν ως playmaker και τους Ponitka-Abromaitis ως cutters, Diamond Format ως εισαγωγή για Side δράσεις (PnR, two man-game, straight post up) ή low post παιχνίδι για τον Μεξικάνο, 1-3-1 διάταξη με «Iverson cut» πάλι ως εισαγωγικό play που κατέληγε σε κεντρικό PnR με τους Αyon-Renfroe/Albicy. O Ponitka ήταν καθοριστικός δείχνοντας την ικανότητα του ως finisher ενώ πολύ καλό παιχνίδι έκανε και ο Austin Hollins (πολύ καλύτερο από όσο δείχνουν τα βασικά στατιστικά της αναμέτρησης). Με μια «βουτιά» στα εξειδικευμένα στατιστικά θα δούμε ότι ο Αμερικανός G/F «έγραψε» plus/minus +21 (το μεγαλύτερο από κάθε άλλον παίχτη που πάτησε στο παρκέ) έχοντας παράλληλα το υψηλότερο ORAT στο παιχνίδι και σημαντική επίδραση σε άμυνα και επίθεση.

Πάνω από όλα όμως είναι η «ροή» που παρατηρείται στην αγωνιστική του συμπεριφορά. Γρήγορη απόφαση, clutch εκτέλεση, κίνηση μακριά από τη μπάλα, υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης στην άμυνα, αλτρουισμός. Ίσως μάλιστα αδικείται λίγο από τον χρόνο που περνάει ως floor spacer στην αδύνατη πλευρά της επίθεσης (είναι δημιουργικός με τη μπάλα). Good pick Zenit…

Ακολουθεί πρόγραμμα-φωτιά για τους ερυθρόλευκους (Μπασκόνια και ΤΣΣΚΑ εκτός, Μακάμπι-Αναντολού-Ζάλγκιρις στο Φάληρο) με παιχνίδια στα οποία ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει. Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Στη παρούσα φάση ο πρωταρχικός στόχος των ερυθρολεύκων είναι να βελτιώσουν το αγωνιστικό τους πρόσωπο και όχι απαραίτητα το αποτέλεσμα. Οι τρεις πρώτες αγωνιστικές  (ρεκόρ 1-2 ) και η κόντρα με ομάδες οι οποίες θεωρητικά είναι μέρος της τελευταίας ταχύτητας της διοργάνωσης είναι αποστομωτικές. Με βάση το παιχνίδι τους σήμερα, οι ερυθρόλευκοι ανήκουν επίσης εκεί. Ίσως λοιπόν θα πρέπει να αξιολογηθεί ως θετική συνθήκη η τριβή με σύνολα υψηλότερης αγωνιστικής ποιότητας αυτή τη στιγμή τα οποία μπορούν να σε «τραβήξουν» προς τα πάνω κατά την προσπάθεια σου να τα ανταγωνιστείς. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να διατηρήσει τον κόουτς Κεμζούρα στο τιμόνι όμως είναι δεδομένο ότι χρειάζεται αλλαγές προσώπων. Όσο πιο άμεσα αποφασίσουν οι ιθύνοντες να επενδύσουν στοχευμένα σε αθλητές οι οποίοι  θα μειώσουν τον βαθμό εξάρτησης της ομάδας από τους Σπανούλη-Πρίντεζη (βοηθώντας ουσιαστικά το δίδυμο της ηγεσίας το οποίο πρέπει να κατευθυνθεί σε έναν πιο λειτουργικό ρόλο) τόσο πιο γρήγορα θα βρει τον δρόμο της…

 

Το πιο σημαντικό στην επικοινωνία, είναι να ακούς αυτό που δεν λέγεται… (Peter Drucker)

Σκληρή ήττα για τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ αυτή τη φορά, με το ίδιο σκορ και πάλι με ανεπιτυχή προσπάθεια του στη τελευταία κατοχή, απέναντι σε ένα «κατευθείαν ανταγωνιστή».  Το φιλτράρισμα του ματς είναι πολύ χρήσιμο ως προς την εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με το που βρίσκεται η ομάδα αυτή τη στιγμή. Το τριφύλλι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στο 3-0 σήμερα κρύβοντας τα προβλήματα του κάτω από το χαλάκι όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο κόσμος πιθανόν θα πετούσε στα ουράνια εάν οι πράσινοι είχαν φύγει όρθιοι με δύο buzzer beaters στα τελευταία ματς υμνώντας νέους “ήρωες”, όμως το μπάσκετ είναι σύνθετο άθλημα και σε βάθος χρόνου οι τωρινές αδυναμίες θα έρχονταν στον αφρό εμφατικά.  Οι γηπεδούχοι έχασαν μια μάχη η οποία εξελίχθηκε όπως είχε προγραμματίσει ο αντίπαλος πάγκος. Και όταν κάτι τέτοιο διαδραματίζεται στο ΟΑΚΑ, ο προβληματισμός είναι σίγουρα βαθύτερος.

Πάμε να δούμε μαζί μερικά πράγματα…

-Το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού στη παρούσα φάση εντοπίζεται στο κομμάτι της επικοινωνίας και πληγώνει την ομάδα σε μεγάλο βαθμό στα μετόπισθεν. Το πρώτο πεντάλεπτο της αναμέτρησης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίον πλέον όλες οι ομάδες,  σε αυτό το επίπεδο, θα επιχειρήσουν να χτυπήσουν την ελληνική άμυνα ενώ παράλληλα μας δίνει μια αρκετά εκπαιδευτική εισαγωγή ως προς την ανάγνωση των όσων εξελίχθηκαν μετέπειτα και την αξιολόγηση της μεγάλης εικόνας.

Ο κόουτς Μεσίνα παρατάσσει δύο δημιουργούς στο αρχικό σχήμα (έπαιξε με 2 ή τρεις δημιουργούς σε όλο το ματς) δίνοντας σαφή εντολή στο κομμάτι της δημιουργίας.

«Ο ball handler με τον οποίον μπαίνουμε στη τελική ευθεία της επίθεσης, δεν θα είναι ο παίχτης του Καλάθη». Νόμος.

Ο Fredette ήταν ο βασικός στόχος των Λομβαρδών οι οποίοι ξεγύμνωσαν πλήρως την αδυναμία του να αμυνθεί έστω στοιχειωδώς ενώ οι απομονώσεις του Αμερικανού sharpshooter σε δυάδα με τον Παπαγιάννη γρήγορα οδήγησαν τον κόουτς Πεδουλάκη στην αλλαγή κατεύθυνσης σε επίπεδο σχήματος. Η Ολίμπια χτυπάει σε ολόκληρο το σαραντάλεπτο, με θρησκευτική προσήλωση, την ελληνική άμυνα στους αδύναμους κρίκους της. Ο πάγκος των πρασίνων το έχει διαβάσει από το ξεκίνημα αλλά δεν μπορεί να προσαρμοστεί ουσιαστικά γιατί η θεωρητικά δυνατές του αμυντικές πεντάδες  είναι στην πραγματικότητα πολύ αδύναμες στο κομμάτι της επικοινωνίας. Πρόκειται για ένα γεγονός το οποίο δεν είναι αφύσικο για την εποχή και για ένα τέτοιο σύνολο όμως δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με την ετοιμότητα του staff να διαχειριστεί μια τέτοια, προβλέψιμη κατάσταση. Όλοι οι καινούργιοι ξένοι παίχτες των πρασίνων συν τους Τόμας-Παπαγιάννη, απαρτίζουν έναν κορμό οχτώ αθλητών (πολύ μεγάλο μέρος του συνόλου) ο οποίος βρίσκεται αρκετά πίσω σε όρους ομαδικής αμυντικής συμπεριφοράς. Είδαμε δύο φορές ICE σε Side Pick απέναντι σε screeners οι οποίοι μπορούν να σουτάρουν (αυτοκτονία). Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω στο ότι υπήρξε τέτοια εντολή από τον πάγκο, ειδικά τις συγκεκριμένες στιγμές του αγώνα (στη πρώτη φάση ο Σκόλα έχει σκοράρει ακριβώς από το ίδιο σημείο λίγα δευτερόλεπτα πριν)…

 

To πρόβλημα της επικοινωνίας έγινε εντονότερο απέναντι στις off ball-δράσεις των Ιταλών όπου το υποδειγματικό παιχνίδι του Μάικλ Ρολ (ειδικά με αντίπαλο των Ράις, πολύ σωστά reads σε Floppy και Flex καταστάσεις) σκότωσε σε καίριες στιγμές το «τριφύλλι».

 

Ο Παναθηναϊκός στα τρία πρώτα ματς κρατάει χαμηλά τον δείκτη του FG% στην αντίπαλη επίθεση, δίνει ελάχιστες προσωπικές και στο παιχνίδι με την Αρμάνι προστάτεψε αρκετά καλά το ζωγραφιστό του όμως σε όρους ομαδικής συμπεριφοράς είναι πολύ limited στο πιο σημαντικό δευτερόλεπτο κάθε αμυντικής αντίδρασης. Αυτό κατά το οποίο, ακριβώς μετά το screen (on ball ή off ball) καλείται να παγώσει στιγμιαία τη ντρίμπλα ή την πάσα προς τον off ball shooter, αφαιρώντας από τη δράση την επιθετικότητα και τη ροή.

Αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η άμυνα του Παναθηναϊκού βρίσκεται στην 17^η θέση της διοργάνωσης σε όρους αποτελεσματικότητας απέναντι στην περιφερειακή εκτέλεση (επιτρέπει ποσοστό της τάξεως του 42.9%, μόνο η ASVEL έχει χειρότερη επίδοση σήμερα). Η εικόνα στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ δεν είναι σίγουρα τυχαία. Συγκεκριμένοι παίχτες δυσκολεύονται σημαντικά για την ώρα να κατανοήσουν  το πότε πρέπει να αλλάξουν (ενεργοποίηση αυτή την τακτική ο κόουτς Πεδουλάκης, ειδικά όσο προχωρούσαμε στην αναμέτρηση) ή το πως, πότε και σε ποιον αντίπαλο πρέπει να βγουν δυναμικά αφήνοντας πίσω το εκάστοτε σκριν και ανάλογα με τις δεξιότητες του.

Σαφέστατα δε, σε επίπεδο προσώπων, λείπει σήμερα από τον Παναθηναϊκό το «δεύτερο μεγάλο κορμί στο backcourt, δίπλα στον Καλάθη» που ζητούσε ο Πιτίνο πέρυσι. Ο Σον Κιλπάτρικ μπορεί να μην έπιασε πέρυσι επιθετικά τα standards που περίμεναν οι πράσινοι από αυτόν όμως στα μετόπισθεν δημιούργησε ίσως το καλύτερο αμυντικό backcourt της διοργάνωσης δίπλα στον ηγέτη του Παναθηναϊκού. Αυτόν τον ρόλο στη προκειμένη φάση θα έπρεπε να παίξουν οι Rion Brown (έμεινε εκτός rotation με τους Ιταλούς, μιλήσαμε  στη προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με το πλαίσιο ένταξης του στην ομάδα) και Wesley Johnson (δεδομένου του ότι ο κόουτς δείχνει να αρέσκεται στις multi-forward lineups), τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει δυνατός ο Νίκος Παππάς.  Δυστυχώς η αμυντική συμπεριφορά του Johnson είναι μέχρι τώρα ένα από τα βασικά προβλήματα των πρασίνων. Ο Αμερικανός μοιάζει να γνωρίζει τους κανονισμούς αλλά όχι τους κανόνες που διέπουν τη φύση της άμυνας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δυσκολεύεται δε, περισσότερο από κάθε άλλον συμπαίχτη του, στο κομμάτι της επικοινωνίας.

 

Mad Man

Τα καλά νέα για τους γηπεδούχους έρχονται από την εμφάνιση του Jacob Wiley. Ο Αμερικανός σέντερ εμφάνισε όλα τα δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού του στο παρκέ απέναντι στους Λομβαρδούς. Σπουδαίο motor, έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ (πήρε επτά), αποτελεσματικό finishing στο ζωγραφιστό (8/9 σουτ, 17 πόντοι), δύναμη και timing στην άμυνα από θέση βοήθειας ψηλά, πάθος (έμοιαζε λες και θα δαγκώσει το στεφάνι όταν κάρφωνε). Mad Man…

Δεν απέφυγε τα λάθη σε επίπεδο τοποθετήσεων στα μετόπισθεν (εντάσσεται και αυτός στο προαναφερθέν κομμάτι της «αδυναμίας παγώματος του χειριστή») αλλά το impact του ήταν σπουδαίο και μαζί με τον Μήτογλου αποτέλεσαν σημεία αναφοράς για τον Παναθηναϊκό δίπλα στον απελπιστικά μόνο, όσο προχωρούσε το ματς, Καλάθη.

Συνολικά η επίθεση των πρασίνων στιγματίστηκε από την αδυναμία περιφερειακής εκτέλεσης η οποία ακύρωσε το εξαιρετικό ποσοστά στα δίποντα (30/52), σε μια βραδιά μάλιστα όπου ο Μπρούκς (πολύ καλή άμυνα, αναχαίτισε με τη σωστή θέση και την  ετοιμότητα του και τις “Bulldog” δράσεις για τις οποίες μιλήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα) κλείδωσε τον Τόμας.  Οφείλω δε να σημειώσω ότι έλαμψαν δια της απουσίας τους οι off screen-δράσεις για τον Fredette. Σίγουρα δεν αποτελούν το δυνατό κομμάτι του ρεπερτορίου του Αμερικανού sharpshooter όμως η ανάγκη της ομάδας για την ύπαρξη τέτοιων καταστάσεων στο επιθετικό playbook είχε καλλιεργήσει προσδοκίες ότι οι πράσινοι θα δούλευαν με τον Fredette προς αυτή την κατεύθυνση.

 

Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός πάτησε σε Dribble Hand Off-ανάπτυξη και σταδιακά άφησε μόνο του τον Καλάθη στο πάλκο. Ο αρχηγός μετράει στα τρία πρώτα ματς 19.0 πόντους με 68.2% στα δίποντα, 43.8% στα τρίποντα (5.3 εκτελέσεις), 66.7% στις προσωπικές, 3.7 ριμπάουντ, 1.7 κλεψίματα, 6.3 τελικές αλλά και 5.3 λάθη, χαρακτηριστικό του προβλήματος επικοινωνίας που απεικονίζεται σε μια επίθεση η οποία στρέφεται ολοένα και περισσότερο στο πλαίσιο της προσωπικής φάσης. Ο Καλάθης ήταν και πάλι συγκινητικός. Θα πρέπει μάλιστα  να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με το Newstats.eu το «τριφύλλι» γράφει ΟRAT 108.8 με αυτόν στο παρκέ και μόλις 88.9 (+19.9 για τον Νικ δηλαδή) χωρίς αυτόν μετά τα πρώτα τρία ματς της σεζόν.

Παρ’ όλα αυτά και μετά από πλήθος εύστοχων runners καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, έχω την αίσθηση ότι έγινε λάθος ανάγνωση στη τελευταία κατοχή αναφορικά με το πρόσωπο της εκτέλεσης. Δεν έχει να κάνει με το ποιος μπορεί γενικά ή «ποιος γεννηθεί για τέτοια σουτ» (και άλλα αντίστοιχα γραφικά που παραθέτονται στα ελληνικά social media σε καθημερινή βάση). Είναι θέμα «ποιος, τη συγκεκριμένη στιγμή». Οι επαγγελματίες προπονητές-αναγνώστες της σελίδας ξέρουν πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Ο Νικ ήταν ζεστός και βρίσκοντας τον Μίτσοβ απέναντι του χαμήλωσε κλειδώνοντας μόνο την εκτέλεση στη σκέψη του. Έχω την αίσθηση ότι ο εκτελεστής θα έπρεπε να ήταν ο Ράις των 1/6 FGs. Aλλά αυτή είναι καθαρά η δική μου οπτική και μάλιστα κρίνοντας εκ του ασφαλούς. Ο εκάστοτε προπονητής οφείλει να πάρει μια απόφαση μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης.

Ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει πλέον στην Αγία Πετρούπολη για ένα ματς το οποίο πρέπει να κερδίσει με κάθε κόστος. Σε διαφορετική περίπτωση, η ομάδα θα βρεθεί στην ανηφόρα του «χαμένου εδάφους» από την τέταρτη μόλις αγωνιστική με όλες τις συνέπειες που μπορεί μια τέτοια κατάσταση να έχει στο αγωνιστικό οικοδόμημα…

 

 

 

Y.Γ: Πέραν της γνωστής μου συμπάθειας στο πρόγραμμα του Ουισκόνσιν της εποχής Bo Ryan, το γεγονός ότι ο Sam Dekker αγωνίζεται στην Ευρώπη (εκτός EL μάλιστα) είναι μάλλον «σημάδι των καιρών». Πρόκειται για έναν παίχτη τον οποίον είχα φανταστεί πολλές φορές στο ρόστερ των ομάδων μας (λόγω αγωνιστικού στυλ, έχουμε μιλήσει σχετικά στο παρελθόν) όμως κάτι τέτοιο έμοιαζε αδύνατο μέχρι πριν μερικούς μήνες. Ο Dekker μετράει 15.7 PTS-8.0 REB- 3.7 AST με  70.4 FG% στη VTB και 13.7 PTS- 4.7 REB- 1.0 AST με 58.6 FG% στο Eurocup…

 

 

Y.Γ1: Η κανονική περίοδος του ΝΒΑ ξεκινάει και μετά από πολλά χρόνια οι Ουόριορς δεν λογίζονται ως μέλη του κλειστού λόμπι των μεγάλων φαβορί για το δαχτυλίδι. Δεν είναι τόσο άσχημο νέο για αυτούς νομίζω. Έχασαν παίχτες κλειδιά για την άμυνα (και κατ’επέκταση το transition παιχνίδι τους) όπως οι βετεράνοι Iguodala-Livingston και έναν super-star όπως ο Ντουράντ ενώ ο Thompson χάνει πιθανότατα το πρώτο μισό της σεζόν. Έχουν όμως ακόμα τον «σαολίν» Κάρι (έναν από τους επιδραστικότερους επιθετικούς παίχτες στη σύγχρονη ιστορία του αθλήματος), έναν ελίτ αμυντικό στο πρόσωπο του Γκριν και ένα εξαιρετικό κόουτς και μειλίχιο ηγέτη στην άκρη του πάγκου. Το κλειδί (λόγω έλλειψης ποιοτικού βάθους) θα είναι να μείνουν υγιείς οι δύο τους, εντάσσοντας γρήγορα στο περιβάλλον τους τον Ράσελ  ( το “εργοστασιακό” του midrange θα βρεθεί σε ένα πλαίσιο επίθεσης με διαφορετική κατεύθυνση) ο οποίος οφείλει να αγαπήσει λίγο παραπάνω την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του στη πάσα…

 

Υ.Γ2: “Το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ. Κοιτάξτε τον Μάικ Τζέιμς. Ήταν πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας αλλά δεν παίζει πλέον στο Μιλάνο ακόμα και εάν είχε συμβόλαιο”. (Vladimir Micov).

Σε πλήρως χριστουγεννιάτικο πνεύμα θα διεξαχθεί η αναμέτρηση ΤΣΣΚΑ-Μιλάνο στις 26/12. Θα δω το “Σκρουτζ” και μετά αυτό…

 

Υ.Γ3: Τέλος (πριν λίγη ώρα) ο Μίλαν Τόμιτς από τον Ερυθρό Αστέρα. Λίγο βίαια μάλιστα προχώρησε αυτή η εξέλιξη. Όχι, δεν έχω να πω κάτι άλλο. Aκολουθεί μουσική υπόκρουση: