Ο καλύτερος δάσκαλος, το τελευταίο σου λάθος..

 

Αποδίδοντας σε μεγάλα διαστήματα αρκετά καλό μπάσκετ ο Ολυμπιακός παρέμεινε αήττητος βγαίνοντας αλώβητος από τα πρώτα crash tests την εβδομάδα των διπλών παιχνιδιών.  Με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Νίκο Παππά και το ομαδικό αμυντικό effort του δευτέρου ημιχρόνου ο Παναθηναϊκός κατέβαλλε τη Φενέρ- ματσάροντας τη κακή του εμφάνιση στη Μόσχα- σε ένα ματς που κρίθηκε στο νήμα και έδειξε ξεκάθαρα στους πράσινους την αγωνιστική κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν από εδώ και στο εξής. Το Hoopfellas αναλύει..

 

Καλησπέρα.. Γεμάτη εβδομάδα η πρώτη των «διπλών» παιχνιδιών στην Ευρωλίγκας. Τα heroics του Νίκου Παππά έβαλαν φωτιά στο ΟΑΚΑ ενώ η στιβαρή άμυνα του Ολυμπιακού που λειτουργεί ως κυματοθραύστης στο ξεκίνημα της σεζόν κάνοντας τη διαφορά. Νέα όργια από τον Ντόνσιτς, βελτιωμένη εικόνα της Brose και μια Μπαρτσελόνα που αδυνατεί να αποκωδικοποιήσει το νέο στυλ που θέλει να λανσάρει στη Βαρκελώνη ο Σίτο Αλόνσο απέχοντας πολύ από αυτό που λέμε «ισορροπία». Είμαστε στη περίοδο όπου νικητές και ηττημένοι κάθε βραδιάς κάνουν αρκετά λάθη. Το ζητούμενο είναι ποιος θα μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει διδακτικά βελτιώνοντας την εικόνα της ομάδας του άμεσα. .

 

Ας στρέψουμε τους προβολείς στις ομάδες όμως οι οποίες μας έδωσαν αρκετά ερεθίσματα για συζήτηση την εβδομάδα αυτή ξεκινώντας από αυτή τη πολύ ενδιαφέρουσα καρτέλα..

 

Ο Ολυμπιακός..

Ο Ολυμπιακός μου άρεσε αρκετά σε μεγάλα διαστήματα των δύο παιχνιδιών που έδωσε την εβδομάδα αυτή. Στον Πειραιά και σε αυτό το επίπεδο, υπάρχει κουλτούρα νικητή που ανάλογη της αυτή τη στιγμή βρίσκεις μόνο στη Μόσχα (ΤΣΣΚΑ) και ενδεχομένως στη Μαδρίτη.

Είναι προφανές ότι οι ερυθρόλευκοι προσπαθούν να ανεβάσουν το τέμπο και τον αριθμό των κατοχών στα εντός έδρας παιχνίδια τους θυμίζοντας αρκετά τη προ διετίας ανάλογη προσπάθεια τους όταν και πάλι στο ξεκίνημα της σεζόν (και με τον Σπανούλη να εισάγει την ομάδα στο δεύτερο μισό σε καταστάσεις transition με εξαιρετικό τρόπο) είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις. Ο Ολυμπιακός δείχνει τη τάση να αλλάξει τους χρόνους εκτέλεσης στην επίθεση του με τον κόουτς Σφαιρόπουλο να έχει δώσει το πράσινο ώστε να κοιτάξουν οι παίχτες του πιο άμεσα το καλάθι με στόχο να εμφυσήσει στην επίθεση του έναν πιο aggressive χαρακτήρα που θα βάλει την άμυνα σε πίεση (το elevator screen set που χρησιμοποίησε στο Ισραήλ για τον Ρόμπερτς γίνεται σε αυτό το πλαίσιο). Αυτή ίσως είναι η απάντηση του για την έλλειψη σπουδαίου playmaking σε σετ καταστάσεις. Τα γκαρντ του άλλωστε μέχρι τώρα λειτουργούν περισσότερο ως ball movers και snipers από τη περιφέρεια παρά ως δημιουργοί μιας και σε αυτό το κομμάτι το βάρος έχει μετατοπιστεί στη γραμμή των forwards και σε δεύτερη φάση στον Μιλουτίνοφ.

Σημείωση: Στο ματς με τη Κίμκι οι δύο ερυθρόλευκοι PGs , Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς, είχαν AST/TO το φειδωλό 2/4 την ώρα που η τριάδα των Στρέλνιεκς-Τόμπσον-Παπανικολάου «έγραψε» το εντυπωσιακό 9/0..

Είναι σημαντικό όσον αφορά το μισό γήπεδο, να μείνουμε λίγο στο πόσο βοηθάει τον Ολυμπιακό η συνοχή που έχει αναπτύξει σε ορισμένες δράσεις, οι οποίες αποτελούν κομμάτι της διαδικασίας σε μια προσπάθεια και επιφέρουν κέρδος σε χρόνο και χώρους. Αναφέρομαι σε λεπτομέρειες που γίνονται εμφανείς στη λειτουργία της ομάδας μακριά από τη μπάλα, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται στο χαμηλό post. Kαλά flare screens, σωστός συγχρονισμός του upper weak side cut με τον screener της τελικής στην αδύνατη πλευρά για το short-3.  Παράλληλα το ψηλό σχήμα που λανσάρει η ομάδα της έχει δώσει σημαντική δύναμη στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ (πυλώνας σε αυτό που παίζουν σήμερα οι ερυθρόλευκοι) και έχει τη δυνατότητα να παράγει λάθη στην επίθεση του αντιπάλου.

Η πρόγνωση (και η ιστορία) λέει ότι με την επιστροφή του Σπανούλη και όσο προχωράμε σταδιακά μέσα στη σεζόν οι ερυθρόλευκοι θα στραφούν πάλι στη σιγουριά του μισού γηπέδου όπου το execution τους, τους εμπνέει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Αυτή τη στιγμή η συγκυρία τους έχει συνειδητά στο να ακουμπήσουν στις περισσότερες κατοχές μιας και το ψηλό σχήμα με τους τρεις forwards στις ενδιάμεσες θέσεις και ο χαρακτήρας της άμυνας τους παράγουν αυτόματα μπάσκετ αυτής της κατεύθυνσης. Το ψηλό αυτό σχήμα τροφοδοτεί άμυνα αλλαγών (ελεγχόμενα και όχι total switching λόγω Ρόμπερτς) και δίνει στη ομάδα ένα διαφορετικό κέλυφος. Πιο ρομποτική υφή, υψηλότερο φυσικό/αθλητικό αποτέλεσμα, χαμηλότερο βαθμό ίσως σε αντίληψη και οξυδέρκεια.

 

 

Defense: The Name Of The Game

Είναι το καλό κομμάτι του κόουτς Σφαιρόπουλου όμως αυτό δε σημαίνει  ότι το υψηλό επίπεδο απόδοσης της ομάδας κάθε σεζόν (και σε κάθε χρονικό σημείο αυτής) θα είναι δεδομένο. Τα παραδείγματα πολλά.. Είναι σημαντικό λοιπόν να δοθεί credit στους ερυθρόλευκους για την αμυντική εικόνα που παρουσιάζουν μέχρι τώρα στο ξεκίνημα της σεζόν. Η άμυνα του Ολυμπιακού μακριά από τη μπάλα και ειδικά σε απόσταση μιας πάσας είναι απλά εξαιρετική. Είναι ένα στοιχείο που παίζει μεγάλο ρόλο γιατί τοποθετεί την επίθεση σε κατάσταση αμφιβολίας και αλλάζει τους χρόνους επικοινωνίας της ωθώντας την ουσιαστικά να πηγαίνει σε διαδοχικά Plan B, τα οποία σε βάθος χρόνου μεταφράζονται σε ροπή στη προσωπική φάση. Οι ερυθρόλευκοι επιτρέπουν μόλις το 45.2% της αντίπαλης παραγωγής να έρχεται μέσα από συνεργασία (Νο2 μετά από τη Ρεάλ) δυσκολεύοντας σημαντικά με την αμυντική συμπεριφορά τους μακριά από τη μπάλα την επίθεση να αναπτυχθεί και να συνεργαστεί όπως έχει στοχεύσει για να βρει ροή.

Ο Ολυμπιακός εισάγει ένα πολύ καλό επίπεδο πίεσης στην ανάπτυξη της αντίπαλης επίθεσης, έχει αμυντική αντίληψη ώστε να «οδηγήσει» τη μπάλα εκεί που θέλει στα μετόπισθεν και μπορεί να παράγει επίθεση μέσα από αυτό το κομμάτι. Η Κίμκι στο ματς του Φαλήρου από ένα σημείο και μετά έμοιαζε χαμένη πνευματικά, δείγμα της απόστασης που έχει να διανύσει σε επίπεδο χαρακτήρα για βρεθεί στην ευρωπαϊκή ελίτ. Όταν άρχισε ο κατήφορος η ρωσική ομάδα αδυνατούσε να πειθαρχήσει σε βάθος χρόνου μιας άμυνας/μιας επίθεσης χάνοντας εύκολα το μυαλό της (είδαμε «άκυρες»/χωρίς νόημα βοήθειες στην άμυνα τους, σίγουρα εκτός προπονητικού πλάνου, λάθος αμυντικές θέσεις, «παραίτηση» στη γλώσσα του σώματος). Λίγες ημέρες πριν, στο Τελ Αβίβ, οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν πολύ καλή άμυνα στον Ντισόουν Τόμας (γιατί όπως είπαμε στο Preview της Stoiximan είχαν τους παίχτες να το κάνουν)αφαιρώντας  τις Stretch ιδιότητες που φέρνει ο Αμερικανός στην επίθεση της Μακάμπι από τη θέση «4». Στη πραγματικότητα χωρίς pure playmaking στον «άσσο» οι Ισραηλινοί δε μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την PnR δραστηριότητα του Τάιους ο οποίος ήταν ο ψηλός-τριπλουνίστας (από τον τρόπο που τρέχει τον κεντρικό διάδρομο) που πραγματικά μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στην ελληνική ομάδα. Μπορεί ο Τζάκσον να έχει βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι όμως από τη φύση του κοιτάζει πρώτα το καλάθι (και ορισμένες φορές βέβαια βγάζει φάσεις σαν και αυτή)..

 

 

Πάντως η Μακάμπι (ναι, αυτή που έχασε σχεδόν δικός της παιχνίδι στο Βελιγράδι) είναι χτισμένη σε σωστές βάσεις φέτος και χρειάζεται να σφυρηλατήσει χαρακτήρα (δεν αναφέρομαι φυσικά στον οργανισμό αλλά στο φετινό εντελώς καινούργιο σύνολο) ώστε να διαχειρίζεται οριακές καταστάσεις.

Καμία έκπληξη για το πολύ χαμηλό ποσοστό στη περιφερειακή εκτέλεση..

O Ολυμπιακός, η ομάδα που πρόσθεσε τους Στρέλνιεκς-Ρόμπερτς-Τόμπσον το καλοκαίρι στο ρόστερ της στοχεύοντας να αναβαθμίσει το περιφερειακό της firepower/ αδύνατο στοιχείο της περυσινής σεζόν, σουτάρει ακόμα με χαμηλά ποσοστά από τη περιφέρεια. Το 28.6% που έχουν οι ερυθρόλευκοι από το τρίποντο είναι ενδεικτικό. Ας ξεφυλλίσουμε λίγο τις σελίδες του Hoopfellas σε αυτή την off season, λίγους μήνες πριν..

Με κίνδυνο να εξελιχτεί σε άποψη-κλισέ, είχαμε υπογραμμίσει και επαναλάβει την ανάγκη ύπαρξης slashing και playmaking ώστε να μπορούν να ενεργοποιηθούν αυτά τα ακριβώς τα όπλα. Το βασικό πρόβλημα για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου αναφορικά με τα χαμηλά ποσοστά έξω από τη γραμμή του τριπόντου είναι η διαδικασία που προηγείται της περιφερειακής εκτέλεσης. Η επίθεση του σήμερα παίζεται στα close outs. Πολλοί σπουδαίοι εν ενεργεία προπονητές έχουν την ίδια άποψη με τη δική μου σε αυτό το κομμάτι.. Το πρόβλημα των ερυθρολεύκων είναι δε «μαζεύουν» αρκετά τις άμυνες επιτιθέμενοι από τη κορυφή προς τα μέσα χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη στο παρκέ.  Χαρακτηριστική είναι η τάση της ελληνικής ομάδας στο ξεκίνημα της σεζόν να φύγει (αντιδρώντας στην απουσία του αρχηγού) από τη διαχρονική βάση του κεντρικού PnR, εκτελώντας περισσότερο Side Pick δράσεις, ποντάροντας στην ικανότητα των main screeners (και finishers του στο ζωγραφιστό), Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ, να πάνε με ντρίμπλα προς τα μέσα κρατώντας τον αντίπαλο στη πλάτη τους ενώ την ίδια στιγμή αποτελούν ψηλούς οι οποίοι μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι και να δουν την αδύνατη πλευρά.

Ο Ολυμπιακός διαθέτει ένα από τα καλύτερα Post Up Duos στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή με τους δύο βασικούς ψηλούς του, Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ. Εκεί έχει επενδύσει τη βάση της επίθεσης του, εκτελεστικά και δημιουργικά εως ότου τουλάχιστον επιστρέψει ο Σπανούλης. Oι ερυθρόλευκοι χρησιμοποιούν πολλά fakes δηλαδή δράσεις που λειτουργούν ως δολώματα θέλοντας να οδηγήσουν την αντίπαλη άμυνα σε λάθος δρόμο, εμφανίζοντας μια υποτιθέμενη πρόθεση τους.

Η ομάδα που θα αρνηθεί στους δύο αυτούς την εύκολη εισαγωγική πάσα δουλεύοντας πολύ στην άμυνα εδάφους (έχοντας παράλληλα εμπιστοσύνη στα πόδια και τη συμπεριφορά της στα αμυντικά rotations) μπορεί να του δημιουργήσει πρόβλημα. Καμία δε το έχει κάνει επισταμένα μέχρι τώρα στη διοργάνωση.

 

 

Επίσης, αυτή την εβδομάδα καμία εκ των Μακάμπι-Κίμκι δεν εξώθησε την αντίδραση της ερυθρόλευκης PnR άμυνας στα όρια της. Η πλειάδα των γκαρντ που «έτρεξαν» αυτές τις καταστάσεις είχε λάθος προσέγγιση και εδώ κατά τη ταπεινή μου γνώμη υπάρχει λάθος διάβασμα από τον πάγκο. Ο Μάρκοβιτς μετά το pick ήταν πολύ passive, ο Σβεντ εκτελούσε σχεδόν αποκλειστικά περιφερειακά μετά από ντρίμπλα όπως και ο Πιέρ Τζάκσον. Μόνο ο Κόουλ πήγε «βαθιά» στο ζωγραφιστό με τη μπάλα (άλλο Μακλίν άλλο Birch σε επίπεδο περιφερειακής και συνολικά προσωπικής άμυνας στον άξονα..) και όλοι είδαμε το πρόβλημα που δημιούργησε..

Ο Ολυμπιακός βρήκε ρυθμό ξεκινώντας τη διοργάνωση με δύο εντός έδρας ματς στα μέτρα του και τη τρίτη εβδομάδα έβγαλε και καλό μπάσκετ στο παρκέ. Σε αρκετά διαστήματα σε αυτά τα 80 αγωνιστικά λεπτά οι ερυθρόλευκοι έδειξαν πολύ καλό πρόσωπο χτίζοντας επάνω στη σταθερά της άμυνας τους η οποία βρίσκεται αυτή τη περίοδο σε πολύ καλό επίπεδο. Όλοι στο λιμάνι (γνωρίζοντας πολύ καλά και τα αδύνατα κομμάτια του παιχνιδιού αυτού του συνόλου) περιμένουν με ανυπομονησία την επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη. Η ικανότητα όμως αυτής της ομάδας να ανεβάζει παιδιά σε πρώτους ρόλους πάντα εντός συγκεκριμένου αγωνιστικού πλαισίου (άμυνα, ομαδικό πνεύμα) είναι η απάντηση στο κυνισμό με τον οποίο ο χρόνος την οδηγεί στην ημέρα που ο αρχηγός της δε θα είναι πια τριγύρω..

 

 

 

Yπάρχει πρόβλημα. Και χρόνος ..

 

Μετά από 4 αγωνιστικές ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο 2-2 . Δεν έχει χάσει έδαφος βαθμολογικά γεγονός που δεν είναι σίγουρα αμελητέο εάν αναλογιστούμε την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στα μετόπισθεν. Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός συνολικά στο παιχνίδι του, κυρίως όμως στο αμυντικό κομμάτι,  μοιάζει με ομάδα στην οποία ο προπονητής έχει αναλάβει πριν μερικές εβδομάδες. Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα, ναι.

Στη Μόσχα οι πράσινοι, μιας από τις πιο low mistake ομάδες της περυσινής διοργάνωσης (με τον πιο low mistake –σε επίπεδο performance συνόλου- κόουτς της EL τα τελευταία χρόνια στον πάγκο της), δυσκολεύτηκαν όχι μόνο να κυκλοφορήσουν αλλά και να εισάγουν τη μπάλα στο γήπεδο. Και το έκαναν απέναντι σε μια ομάδα όπου κατά τη γνώμη μου και για οικονομία χρόνου του παιχνιδιού, κάθε λάθος σου στη περίμετρο πρέπει να οδηγεί σε διακοπή του αγώνα και αυτόματη χρέωση 2 πόντων στον πίνακα του σκορ.. Είναι ένα στοιχείο που λέει κάτι για το επίπεδο συγκέντρωσης της ομάδας αυτή τη στιγμή.

Ο Παναθηναϊκός, μια TOP-5 αμυντική δουλειά στη σεζόν που αφήσαμε πίσω και ένα σύνολο που διατήρησε τον βασικό κορμό των καλών αμυντικών παιχτών του, αυτή τη στιγμή επιτρέπει στον αντίπαλο το εξωπραγματικό για τα στάνταρντ του ποσοστό του 45.1% στο τρίποντο (το υψηλότερο στη διοργάνωση) απόρροια των κακών αμυντικών rotations και της έλλειψης συνεργασίας στα μετόπισθεν στη προσπάθεια του κόουτς Πασκουάλ από το ξεκίνημα της χρονιάς να βρει τη χρυσή τομή που οδηγεί στο ισορροπημένο μπάσκετ μεταξύ των δύο πλευρών του γηπέδου.

 

Είναι φανερό ότι το above average αποτέλεσμα αυτή τη περίοδο εκπλήσσει (ακόμα και σε συνάρτηση με το χρονικό σημείο) για μια ομάδα που δε ξεκίνησε το καλοκαίρι από το μηδέν και ήλπιζε ότι το performance της στα μετόπισθεν θα της δώσει τον χρόνο που χρειάζεται για να οικοδομήσει το πολυαναμενόμενο καινούργιο επιθετικό προφίλ της. Το θετικό είναι ότι ο κόουτς Πασκουάλ έχει δείξει ότι μπορεί να βελτιώσει μια ομάδα γρήγορα σε αυτό το κομμάτι, αρκεί να ξεκαθαρίσει το «ποιος, που και πότε» αναφορικά με τη διαχείριση του πιο γεμάτου φετινού του ρόστερ.

Νομίζω λοιπόν  ότι το δεύτερο εικοσάλεπτο απέναντι στη Φενέρ μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ώστε ο Παναθηναϊκός να παρουσιάσει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο στο άμεσο μέλλον..

Αμυντικό θαύμα

Μόνον έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η αμυντική παρουσία του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού με τη Φενέρ με βάση την εικόνα της ομάδας στα πρώτα 20’ αλλά και συνολικά στο ξεκίνημα της σεζόν. Δε ξέρω εάν ο «γεμάτος ανθρώπινες ψυχές από το παρελθόν  αέρας του ΟΑΚΑ» (η ιστορία των θρύλων στη σύγχρονη ιστορία του κλαμπ και των αντιπάλων που έχουν γονατίσει εκεί όπως μου είπε ένας φίλος από το εξωτερικό..)  σε συνδυασμό με τη δύναμη του συναισθήματος της απόγνωσης (όταν βλέπεις ότι θέλεις αλλά δε μπορείς, αίσθηση καθόλου οικεία για το «τριφύλλι» εντός του συγκεκριμένου γηπέδου) έσπρωξε τους γηπεδούχους στα όρια τους και στο να κατεβάσουν τη Φενέρ στους 24 συνολικά πόντους σε αυτό το διάστημα όμως ήταν ξεκάθαρο ο τρόπος που επιτιθόταν ο αντίπαλος επέβαλλε ουσιαστικά στον ίδιο τον κόουτς σχήματα χωρίς εμφανές αδύνατο αμυντικό σημείο (κανένα ζευγάρι αργά πόδια στο παρκέ). Ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου «έσπρωχνε» την επίθεση του αντιπάλου μακριά από το καλάθι του οριοθετώντας για αυτήν ένα διαφορετικό πλαίσιο δράσης, έσπαγε συνεχώς screens επεμβαίνοντας στους χρόνους ανάπτυξης των Τούρκων αλλά κυρίως έκανε καταπληκτική δουλειά στη πίσω γραμμή άμυνας αφαιρώντας από το λεξιλόγιο της Φενέρ τον όρο miss match. Και δεν είναι πιστέψτε με, καθόλου εύκολο αυτό.. Ο Καλάθης είναι φανερό ότι αμύνεται σε άλλο επίπεδο πλέον από οποιονδήποτε περιφερειακό της διοργάνωσης ενώ και άμυνα (3/4 ή 4/4) των Σίνγκλετον-Ρίβερς και το footwork του Θανάση αποτέλεσαν πυλώνες του αμυντικού αυτού αποτελέσματος.

Οι πράσινοι δεν έχουν τόσο βαθιά καλλιεργημένους αυτοματισμούς και το επίπεδο της αμυντικής συνοχής για να κάνουν οικονομία δυνάμεων αυτή τη στιγμή. Είναι μια πολυτέλεια την οποία μπορείς να ενεργοποιήσεις όταν έχεις αυτοματοποιημένα rotations, το μυαλό δε χρειάζεται να σκεφτεί ωθούμενο από τη δύναμη της επανάληψης και τα πόδια σου σε πάνε μόνα τους στο σωστό σημείο. Δεν είναι εκεί οι πράσινοι για την ώρα και για αυτό απαιτείται να καταθέτουν το μέγιστο δυνατό effort. Η Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς είναι η ομάδα που διαβάζει  τις αντίπαλες άμυνες στο μισό γήπεδο καλύτερα από κάθε άλλη στη διοργάνωση. Μυρίζει το αίμα που την καθοδηγεί και μαζί τον φόβο στην ανάσα του «αδύναμου κρίκου». Το κάνει πλέον τα τελευταία 2.5 χρόνια με ευλαβική πειθαρχία. Στο πρώτο ημίχρονο χτυπάει στον άξονα με PnR συνεργασία τους Όγκαστ-Βουγιούκα ενώ και στα 16’ που βρέθηκε ο Ματ Λοτζέσκι στο παρκέ έχει στήσει το επιθετικό πλάνο σε συνάρτηση πάντα με τη θέση του Βέλγου wing στο παρκέ. Ο τρόπος με τον οποίον χτυπούν («δόλωμα» Post up στην δυνατή πλευρά, flare/back screen  εάν χρειαστεί και skip πάσα στην αδύνατη στον παίχτη του Λοτζέσκι) τα close outs του Βέλγου (τοποθετώντας τη μπάλα στο σημείο που αυτός θα αναγκαστεί να «μαζέψει» προς τον άξονα) έκανε θόρυβο..

 

 

 

 

 

To μεγάλο (ευτυχώς όχι μοιραίο) λάθος λοιπόν του κόουτς Πασκουάλ είναι ότι στη τέταρτη περίοδο και όταν ο Παναθηναϊκός είχε κρύψει το καλάθι από τα μάτια των Τούρκων επαναφέρει τον Λοτζέσκι δείχνοντας τους τον δρόμο προς το φως (σκόραρε άμεσα πάνω του ο Ντατόμε)..

 

Σημείωση: Ο κόουτς λατρεύει τον Λοτζέσκι (λογικό καθώς είναι ακόμα ένας ελίτ σουτέρ με «γαλόνια» σε αυτό το επίπεδο) όμως  μια πιο βαθιά ματιά στο συγκεκριμένο ματς ίσως αποτελέσει τον εφαλτήριο ώστε να αναθεωρήσει όχι την εκτίμηση στις δυνατότητες του αλλά τη διαχείριση του ώστε και ο παίχτης να είναι πιο χρήσιμος για την ομάδα.

Οι Τούρκοι πάντως συνολικά έχουν πολύ καλές προδιαγραφές να παρουσιάσουν ένα αρκετά efficient πρόσωπο στην επίθεση δεδομένου του ότι η ικανότητα του Μέλι ως playmaker από διάφορα σημεία του γηπέδου (ειδικά στην 1-3-1  και με τον τρόπο που μπορεί να εισάγει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ από τη περίμετρο, ο Κάλινιτς ως παίχτης τελικής γραμμής θα είναι από τους άμεσα ευεργετηθέντες μόλις επιστρέψει) μπορεί σταδιακά να δώσει άλλη διάσταση στο παιχνίδι της.

 

 

 

 

Πάμε πάλι: Η επίθεση σήμερα παίζεται στα Close outs..

H προσδοκόμενη αναβάθμιση της εικόνας των πρασίνων στα μετόπισθεν μπορεί να αγοράσει χρόνο ώστε η ομάδα να δουλέψει με λιγότερη πίεση στο επιθετικό κομμάτι με τον βλέμμα στον στόχο της επίθεσης την οποία περιγράψαμε εδώ μέσα μαζί αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι θέμα επιλογής. Αντίθετα μοιάζει με μονόδρομο η κατασκευή ενός τέτοιου επιθετικού οικοδομήματος για αυτό και επιμένουμε σε αυτόν τον βαθμό.. Άλλωστε με αυτό το όραμα ο Τσάβι Πασκουάλ στελέχωσε την ομάδα στη φετινή Off season. Θυμηθείτε και πάλι τα γραφόμενα μας..

«Εάν ο Παναθηναϊκός δε μπορέσει να παρουσιάσει μια διαφορετικής φύσεως επίθεση, βασισμένη στις συνεργασίες, τις motion αρχές που θα οδηγήσουν σε συγχρονισμένη δράση σε δυνατή και αδύνατη πλευρά, στη κυκλοφορία της μπάλας  και fundamentals (σωστά screens, εκμετάλλευση κάθε εκατοστού στο παρκέ, spacing) τον Νοέμβρη πιθανόν θα ψάχνουμε πάλι εδώ μέσα για 2-3 παίχτες..»

 

Πλέον έχετε μια εικόνα για του τι εννοούσε τότε η σελίδα. Κάποιοι παίχτες (Λοτζέσκι, Ντένμον για παράδειγμα) δυσκολεύονται να λειτουργήσουν γιατί πολύ απλά αυτό που παρουσιάζει  ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα στο συγκεκριμένο κομμάτι απέχει παρασάγγας από το πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσαν να είναι όντως άκρως αποτελεσματικοί. Τόσο στη Μόσχα, όσο και στο ματς με τη Φενέρ, ο κόουτς Πασκουάλ έδειξε τη τάση να λειτουργεί με 2-2 ή 3-3 συνεργασίες απομονώνοντας συγκεκριμένους παίχτες σε συγκεκριμένα κομμάτια του παρκέ. Αυτό που πέρυσι λειτούργησε ικανοποιητικά λοιπόν κυρίως λόγω της ικανότητας του Σίνγκλετον να εκτοξεύσει το συνολικό αποτέλεσμα με την ικανότητα του να ανταποκρίνεται πλήρως σε διαφορετικούς ρόλους (ως screener, post player ή shooter στα τρίγωνα που στήνονταν στον άξονα για παράδειγμα) φέτος παράγει μια εικόνα στατικότητας και overdribbling στη πράσινη επίθεση. Είναι φανερό ότι το «τριφύλλι» πρέπει να δουλέψει καλύτερα μακριά από τη μπάλα και κατά μήκους του (μισού) γηπέδου. Οκ, καταλαβαίνω ότι το ρόστερ αυτό δεν έχει ακριβώς σπουδαία playmaking abilities όπως κάποια από τα παλιά ρόστερ που είχε στα χέρια του ο κόουτς στη Βαρκελώνη (με τον Τόμιτς και G/F όπως ο Ινγκλς ή ο Έιντσον, για αυτό είχαμε μιλήσει για παίχτη τύπου Σιλμπ ο οποίος παρεμπιπτόντως δε παίζει πολύ στη Σεβίλλη και ακούγεται ότι έχει ρίξει γέφυρες στον Ερυθρό Αστέρα) όμως δομήθηκε για να παίξει κάτι το οποίο θα έχει κοινή βάση με το παρελθόν του κόουτς και πιθανόν όχι με τη περυσινή σεζόν. Αυτό που είδαμε τη Παρασκευή στο ΟΑΚΑ όμως ήταν ακριβώς μια εικόνα από την επίθεση της χρονιάς που αφήσαμε πίσω.. Με τη Φενέρ να σταματάει τη Floppy δράση για τον Ρίβερς με πολύ καλή συμπεριφορά από τον Βέσελι (ελεγχόμενη αλλαγή και ανάλογα η οποία ανάλογα με τη συμπεριφορά του KC μόλις λάμβανε τη μπάλα «κλείδωνε» ως αλλαγή ή γινόταν show & recover), να παίζει trapping στέλνοντας τον χειριστή στις γωνίες στα PnR που συμμετείχαν οι Όγκαστ-Βουγιούκας, τον Παναθηναϊκό του 47.6 AST% της φετινή σεζόν προτελευταίος σε παραγωγή από συνεργασίες) να κάνει κατάχρηση ντρίμπλας και τον Μάικ Τζέιμς να μη πέφτει με κάπα από την οροφή το ΟΑΚΑ (for the rescue..) χρειαζόταν ένας ήρωας..

 

Ο Νίκος Παππάς βρέθηκε σε αυτό που λέμε «career night» απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης . Ουσιαστικά εκτέλεσε πλήρως και με πολύ υψηλό βαθμό αποτελεσματικότητας τα καθήκοντα του ως main slasher πλέον του Παναθηναϊκού δημιουργώντας μονοπάτια (προς το καλάθι) εκεί που αυτά δεν ήταν ορατά για τους συμπαίχτες του. Ο γκαρντ των πρασίνων είναι παίχτης κομμένος και ραμμένος για τέτοια ματς ειδικών καταστάσεων. Για αυτό και έχει αποτελέσει «παράγοντα» πολλές φορές στο παρελθόν σε εντός έδρας ντέρμπι των «αιωνίων». Έχει το δικό του μοναδικό τρόπο να βάζει φωτιά στη κερκίδα με το aggressive παιχνίδι του. Η προσωπική φάση είναι το στοιχείο του καθώς, ακόμα και εάν δεν έχει advance ball handling, διαθέτει εξαιρετικά χέρια και πολύ καλό τελευταίο βήμα στο finishing το οποίο γαρνίρει με την ικανότητα του να τελειώσει σε traffic.  Η ωμότητα με την οποία επιτέθηκε στην άμυνα της Φενέρ στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού εκτιμώ πως θα αποτέλεσε τη βάση για το βίντεο της επόμενης ημέρας και των παραπόνων του Ζέλικο Ομπράντοβιτς προς τους παίχτες του. Είναι επίσης σημαντικό να σημειώσουμε ότι απέναντι σε μια καλά προετοιμασμένη άμυνα και παρά τη ροπή του στη κατάχρηση ντρίμπλας ο Παναθηναϊκός κατάφερε με πρωτοστάτες τους Καλάθη-Παππά και σε δεύτερη φάση τον Λεκαβίτσιους να δημιουργήσει “ρήγμα” και τη συνθήκη για σκορ από το βαμμένο ή για close out επίθεση. Όπως έχουμε πει και παλιότερα, στα close outs παίζεται όλο το παιχνίδι αναφορικά με τις επιθέσεις στο σύγχρονο μπάσκετ. Κάποια στιγμή θα πούμε περισσότερα..

 

Heroics..

 

 

Το δε νικητήριο καλάθι που πέτυχε δημιούργησε μια σπουδαία ανάμνηση για τον πράσινο οργανισμό. Τέτοια σουτ έχουν αλλάξει καριέρες.. Αυτή η αλλαγή βέβαια απαιτεί και άλλα στοιχεία τα οποία ο Παππάς μέχρι τώρα δεν έχει αποδείξει ότι διαθέτει, με βασικό εξ αυτών τη συνέπεια. Φανταστείτε πόσο καλύτερος (και πολλαπλά επικίνδυνος για τις αντίπαλες άμυνες) θα ήταν εάν είχε βελτιώσει το playmaking του, στοιχείο δε πολύ σημαντικό για τους σύγχρονους γκαρντ (για αυτό και το Hoopfellas επέμεινε τόσο πολύ σε αυτό μετά τη πρώτη του σεζόν στον Παναθηναϊκό) και τη χρηματιστηριακή τους αξία εκεί έξω.. Δυστυχώς, και το λέω με το βλέμμα στο συνολικό πράσινο αγωνιστικό οικοδόμημα, εάν η επίθεση των πρωταθλητών Ελλάδας  δεν εντάξει στη δεξαμενή της καινούργια στοιχεία που θα οδηγήσουν σε μια διαφορετική κατεύθυνση, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί αρκετές τέτοιες βραδιές από τον Νίκο Παππά για να μπορέσει να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην ευρωπαϊκή ελίτ. Το μπαλάκι είναι και πάλι στα χέρια του Τσάβι Πασκουάλ..

 

 

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ: Η ΤΣΣΚΑ ήταν πραγματικά ακαταμάχητη στο ανοιχτό γήπεδο απέναντι στην Αναντολού κάνοντας τη transition άμυνα των Τούρκων φύλλο και φτερό.. Ο Ντε Κολό, αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους finishers σε αυτό το είδος επίθεσης, ήταν απολαυστικός.

 

Το νέο, πιο «επιθετικό» (και στις δύο πλευρές του παρκέ) σε επίπεδο χαρακτήρα προφίλ της ΤΣΣΚΑ θα παράγει περισσότερο ανοιχτό γήπεδο για την «αρκούδα» ενώ και η φύση των σχημάτων που χρησιμοποιούν πλέον οι Ρώσοι βάζουν μεγάλη πίεση στην αντίπαλη άμυνα με την ικανότητα τους να πάνε στο επιθετικό ριμπάουντ.

 

 

Υ.Γ1: Στην επίθεση της Brose, ο πιο «Τρινκιέρι style-περιφερειακός» της αυτή τη στιγμή είναι ο Λο. Είναι επιθετικός, πάντα οπλισμένος (από στάση, μετά από ντρίμπλα) και η εμπειρία του εντός του συγκεκριμένου συστήματος τον κάνει σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζει με βετεράνο. Τη Παρασκευή ο Ιταλός κόουτς επέστρεψε στα βασικά και την ..αρχή των πάντων, εμπιστευόμενος σχήματα που του έδιναν καλή περιφερειακή εκτέλεση και πολλαπλασίαζαν τον διαθέσιμο χώρο επίθεσης.  Με τον Ντόρελ Ράιτ (έκανε πλάκα στην ΑΒΑ όπως σας είπα) έχει και πάλι έναν φόργουορντ που μπορεί να ανοίξει την άμυνα στο μισό γήπεδο (στον ρόλο για τον οποίον είχε αποκτηθεί ο Κουίνσι Μίλερ) όμως θα πρέπει να βελτιώσει την άμυνα του. Έχει τα εργαλεία, ειδικά στο backcourt..

 

Υ.Γ2: Αναφορικά με τη μη κλήση του Παππά στην Εθνική.. Νομίζω η σελίδα ήταν ξεκάθαρη  μετά το Ευρωμπάσκετ στη τοποθέτηση της. Η Εθνική χρειάζεται «κάθαρση» ώστε να αλλάξει και πάλι ο  τρόπος που αισθάνονται τα ίδια της τα μέλη σχετικά με την συμμετοχή τους σε αυτή. Εφόσον κρίθηκε ότι ο Παππάς μπορεί να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στο εσωτερικό της ομάδας (προφανώς για αυτό κόπηκε, δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το εάν μπορεί να βοηθήσει αγωνιστικά) ορθώς κόπηκε και μπράβο στον οποιονδήποτε κόουτς λειτουργεί με αυτό το κριτήριο. Ανάλογη μεταχείριση βέβαια πρέπει να ισχύει για τον οποιονδήποτε μπορεί να αποτελέσει πιθανή εστία προβλημάτων. Αλλιώς δε μιλάμε για γόνιμη  αλλαγή σε επίπεδο οπτικής αλλά επιφανειακή και καταδικασμένη να αποτύχει  διαχείριση σε ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Καμία παραχώρηση..

 

Υ.Γ3: Ο Ολυμπιακός κατέληξε τελικά στον Κάιλ Ουίλτζερ (25-PF-2.08) για να καλύψει το κενό του Kim Tillie με γνώμονα και τη παρουσία του Αγραβάνη στη θέση. Ο παίχτης είναι πολύ γνωστός σε αυτούς που ασχολούνται λίγο πιο επισταμένα με το άθλημα και πιστεύω να μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε μερικά πράγματα πριν ντεμπουτάρει. Ο Ουίλτζερ (ναι, γιος του Γκρεγκ..) άρεσε στον Ντ’Αντόνι  ο οποίος έβλεπε ότι μπορεί στο σύστημα του να τον εξελίξει σε ανάλογο με το Στιβ Νόβακ (θυμηθείτε πως σούταρε υπό τον Ντ’Αντόνι στη Ν.Υόρκη) βαθμό όμως τελικά η σκέψη αυτή δε προχώρησε.. Τη προηγούμενη εβδομάδα, όταν μιλούσαμε για τον Χογκ σας είχα πει ότι δε καταλαβαίνω την ύπαρξη αθλητών με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά στη λίστα αξιολόγησης των ερυθρολεύκων δεδομένου ότι κοιτούσαν και δύο Stretch-4 . Εκτός του Χογκ (που είναι «5») ο Ολυμπιακός κοίταξε τους Ντάμιεν Ρούντεζ και τον Ντιμίτρις Νίκολς που αγωνίζεται στη Τσεντεβίτα αλλά καμία λύση εκ των δύο δε προκρίθηκε.