GREEK (BASKET) BALLS..
Αυτό ήταν το “δικό μας” μπάσκετ κύριοι.. Το μπάσκετ που παράγει η χώρα μας. Αυτό περιμέναμε όταν γράφαμε το προηγούμενο ακριβώς άρθρο. Η Ελλάδα, με τυπικό ελληνικό μπάσκετ λοιπόν, άφησε στο καναβάτσο την –μέχρι εχθές- Νέμεση της και συνεχίζει για δύο ακόμα τελικούς ώστε να βγεί στον αφρό.. Το Hoopfellas γράφει..
Νομίζω όσοι έχετε διαβάσει τα δύο άρθρα στο πικρό διάστημα της αναμονής του ματς με τους Ισπανούς (ένα εδώ και ένα αυτό http://www.basketblog.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=127382:2013-09-11-19-52-48&catid=243:2013-06-06-19-24-58&Itemid=254 , στο basketblog) θα γνωρίζετε ήδη γιατί ακριβώς μιλούσα.. Δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, πάμε να δούμε μαζί κάποια σημαντικά κομμάτια της μεγάλης πραγματικά νίκης με τους Ισπανούς..
-ΔΙΑΘΕΣΗ/ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΉ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: Νομίζω ότι όλοι ήμασταν σίγουροι για το κομμάτι «διάθεση» που θα παρουσίαζαν τα παιδιά εναντίον των Ισπανών. Ήταν δεδομένο, γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία αυτής των παικτών και της ομάδας που είχε ντροπιαστεί. Ήταν φανερή η «αλλαγή» στη γλώσσα του σώματος (ειδικά στον Ζήση και στον Πρίντεζη) και η αποφασιστικότητα του «θα αφήσω τα κόκκαλα μου στο παρκέ απόψε». Αυτό ήταν η καλύτερη βάση.
Έγραψα προχθές στο basketblog για τις προσαρμογές που πρέπει να κάνει η ομάδα απέναντι στην Ισπανία και αναφερόμενος στο κομμάτι άμυνα –ειδικότερα στην περιφέρεια- κυκλώσαμε την έννοια «ατομική υπέρβαση». Το παραπάνω που πρέπει να δώσει ο κάθε παίκτης για να καλύψουμε τα κενά (και προφανές κάποιες λάθος επιλογές) στο ρόστερ. Από εκεί η ομάδα μας άντλησε την έξτρα ενέργεια για να βγεί μπροστά στη μπάλα, να κερδίσει τις χαμένες φάσεις, να αμυνθεί στο τρανζίσιον απέναντι σε έναν πιο ευέλικτο αντίπαλο με καλύτερα πόδια, «θεριστή» σε τέτοιες καταστάσεις. Η ψυχολογική ιδιαιτερότητα και η κρισιμότητα του παιχνιδιού έκανε τους Έλληνες να μπουν σε πολεμικό mood όπου με τη θέληση/αυταπάρνηση τους έτρεξαν και πάλεψαν περισσότερο, κάτι που βγήκε στη συνολική εικόνα της ομάδας.
-ΡΟΤΕΗΣΙΟΝ: Τελείως διαφορετικό, πιο κοντά (σχεδόν απόλυτη ταύτιση) σε αυτό που συζητούσαμε εδώ στο Hoopfellas το καλοκαίρι. Ο Τρινκιέρι χρησιμοποίησε αυστηρά έναν κορμό παικτών που μπορούν να αμυνθούν και να παρουσιάσουν το μεγαλύτερο δυνατό effort σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα διατήρησε σε υψηλό επίπεδο το επίπεδο έντασης στην άμυνα της με ένα ροτέησιον 8-9 παικτών, παίζοντας –ουσιαστικά- ΧΩΡΙΣ τους δύο αθλητές που με δική του πρωτοβουλία ο Τρινκιέρι είχε επιλέξει και βγάλει μπροστά στο ροτέησιον μέχρι τώρα, γοητευμένος από τη versatile offense που προσφέρει ο καθένας τους στον τομέα δράσης του. Μιλάω για τον Περπέρογλου και τον Μαυροκεφαλίδη. Η ανάγκη της ομάδας για έναν καλό αμυντικό με γρήγορα πόδια στο «3» για 40’ σε συνδυασμό με τις απαραίτητες, απέναντι στο aggressiveness επιθετικά/αμυντικά των Ισπανών, 2-guard lineups άφησαν τον φόργουορντ του Ολυμπιακού ΄(που κάνει καλό τουρνουά μέχρι στιγμής)στον πάγκο ενώ ο τραυματίας Μαυροκεφαλίδης έπαιξε ελάχιστα. Ο Τρινκιέρι σωστά ξεκίνησε τον Καββαδά με στόχο 1.) να απορροφήσει τους πρώτους κραδασμούς και να δώσει 2 δυνατά φάουλ στον Γκαζόλ κάνοντας δήλωση για τις αμυντικές μας προθέσεις και 2.) το σημαντικότερο. Να εξοικονομήσει ανάσες (και λιγότερη φθορά) για τον Μπουρούση. Αφού λοιπόν ο σέντερ της Ρεάλ Μαδρίτης έκλεισε το ματς με τέτοια ενέργεια (σε επίθεση και άμυνα), ο Καββαδάς έφερε εις πέρας την αποστολή του. Κανείς δε περίμενε φυσικά από το παιδί να “κλειδώσει” τον Γκαζόλ, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ομαδική δουλειά. Εκτός έμεινε και ο Αντώνης Φώτσης, ο μοναδικός που δεν σηκώθηκε από τον πάγκο.
Αυτό το ροτέησιον πάντως, των 8-9 (συγκεκριμένων) παικτών δείχνει ότι δίνει μια πιο σκληρή υφή στην ομάδα και είναι πιο κοντά σε αυτό που θεωρώ ότι πρέπει να παρουσιάσουμε όσο «κλείνει» το τουρνουά. Σαφώς δε μπορεί να τεθούν στο περιθώριο μονομιάς οι Περπέρογλου-Μαυροκεφαλίδης. Δουλειά του Τρινκιέρι είναι να τους βάζει σωστά και στοχευμένα (σε καταστάσεις), ίσως και σε πιο δεύτερους ρόλους, ανάλογα με τον αντίπαλο πάντα. Δεν είναι τυχαίο το πόσο σπουδαίος και σημαντικός για την έκβαση του παιχνιδιού ήταν ο Μπράμος, αγωνιζόμενος στο «3» και μακριά από το άγχος της ταμπέλας του κόμπο γκαρντ που πήγε να του φορτωθεί.. Το intensity μάλιστα των παιδιών στο «3» έτυχε (γιατί δε τυχαίνει πάντα) να αποτυπωθεί και στο χαρτί, με τα 5 κλεψίματα του «Παπ» και τις 2 τάπες του Μάικ..
-ΛΑΘΗ/ΤΕΜΠΟ/ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΤΡΑΝΖΙΣΙΟΝ: Πάμε στη ραχοκοκαλιά του σχεδίου αναχαίτισης των Ισπανών. Πριν ξεκινήσει το τουρνουά και μιλώντας για το σύνολο του Ορένγκα, είπαμε ότι η ομάδα που θα προστατέψει τη μπάλα απέναντι στους Ισπανούς, αυτομάτως θα έχει και καλή τύχη για κάτι θετικό. Σε αυτό το κομμάτι θεωρώ ότι ακουμπήσαμε το άριστα ειδικά εάν κρίνουμε σε συνάρτηση με το μ.ο. λαθών μας μέχρι τώρα στη Σλοβενία.
Για να μιλήσουμε πιο.. straight, θα σας πω ότι κάνοντας μια γενικότερη αξιολόγηση, η άμυνα αυτής της ισπανικής ομάδας δεν έχει τη σκληράδα και τη συνοχή που διακρίνει π.χ. μια ελληνική ή σέρβικη άμυνα (αναφέρομαι σε χαρακτηριστικά σχολής και όχι στις συγκεκριμένες ομάδες που βρίσκονται στη Σλοβενία) αλλά αντιθέτως βασίζεται στην περιφερειακή πίεση και το αποτέλεσμα έχει να κάνει με το λάθος του αντιπάλου. Τα δικά μας, έμπειρα και «παιγμένα» σε τέτοιο επίπεδο γκαρντς (Ζήσης και Σπανούλης κυρίως) έχουν διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις στο παρελθόν και το έκαναν (μαζί με τον άψογο σε αυτό το κομμάτι Σλούκα) και τώρα. Και στην εποχή του μπάσκετ των..κατοχών η διαφορά των 6 λαθών (που κάναμε) με τα 17 (του αντιπάλου) είναι τεράστια.. Αυτό συνεπάγεται ότι επιβάλαμε το δικό μας τέμπο παίζοντας σετ παιχνίδι, κλείνοντας το γήπεδο και απαγορεύοντας την περίφημη transition offense της ισπανικής ομάδας. Ειδικά το δικό μας αμυντικό τρανζίσιον ήταν εξαιρετικό, με λυσσαλέα τρεξίματα από τους Παπανικολάου-Μπράμος (και Πρίντεζη σε δεύτερη φάση) και αποτέλεσμα να έχουμε πάντα παίκτη νωρίς πάνω στη μπάλα, ο οποίος επεδίωκε να στείλει τον χειριστή στις γραμμές και να εμποδίσει την ανάπτυξή τους. Αυτομάτως, μηδενίσαμε τη ναυαρχίδα της παραγωγικότητας τους, για αυτό παρά το γεγονός ότι overall οι Ισπανοί σούταραν σχετικά καλά, δε κατάφεραν να αισθανθούν στιγμή άνετα στο παρκέ και να πάρουν για τα καλά κεφάλι παγιώνοντας μια ενδεχόμενη υπεροχή τους στο ματς.
-Επιθετικά δεν παρουσιάσαμε κάτι σύνθετο. Το αντίθετο, παίξαμε απλά. Δε χρειαζόταν κάτι διαφορετικό μιας και το δύσκολο κομμάτι του πλάνου είχε να κάνει με το αμυντικό μας performance και την προστασία της μπάλας. Ο Τρινκιέρι στόχευσε στο να χτυπήσει με την ταχύτητα του Πρίντεζη σε καταστάσεις, είτε με πρόσωπο είτε από τη base line με κόψιμο και συνεργασία αλλά και ποστ παιχνίδι σε δεύτερο χρόνο μετά από δική μας γρήγορη ανάπτυξη στην οποία ο Συριανός φόργουορντ έχει χάρισμα στο να κερδίζει miss match. Ήταν φανερό ότι η ελληνική ομάδα βασίστηκε πολύ στην κλάση του Βασίλη Σπανούλη. Φανερό, στα καλά και άσχημα διαστήματα μας. Για παράδειγμα η Εθνική μας «φώναζε» για την βοήθεια του στο 1ο δεκάλεπτο, όταν και μπήκε άκαπνος, με συνέπεια κάποια στιγμή να κλονιστεί η αμυντική μας πειθαρχία. Τον σταρ σου τον χρειάζεσαι το ίδιο στο ξεκίνημα όπως και στο «κλείσιμο» ενός μεγάλου ματς.. Όταν ο Σπανούλης βρήκε ρυθμό άλλαξε όλη η εικόνα μας και τότε τρέξαμε τα δικά μας σερί. Το πλεονέκτημα από το οποίο παράγαμε πολύ, ήταν η διάθεση μας στην επίθεση να παίξουμε πάνω τους, στην επαφή. Μας έσπρωξε σημαντικά στο σκορ, ειδικά στο τέλος. Ο Ιταλός προπονητής βασίστηκε αποκλειστικά σε συνεργασίες Σπανούλη-Μπουρούση, σε κυρίως κεντρικό αλλά και πλάγιο πικ μιας και η πίεση ήταν ασφυκτική, στα τελευταία κρίσιμα λεπτά και πολύ hand off , έχοντας ως σύμμαχο την ικανότητα του Καϊμακόγλου να απειλεί σε όλη την περίμετρο της ρακέτας, με τον φόργουορντ της Ούνιξ να ανεβαίνει ψηλά στο φτερό για να πάρει μπάλες και να «παίξει» ή να λειτουργήσει ως stretch δίνοντας επιλογή στον δημιουργό, αναλόγως πάντα το σημείο που ξεκινούσε το «παιχνίδι» με τον σκρίνερ. Tα έτοιμα χέρια παιδιών όπως ο Μπράμος ήταν παραπάνω από καθοριστικά εδώ..
Συμπερασματικά, η νίκη ήταν τεράστια γιατί όπως έγραψα το παράπονο μας μέχρι προχθές ήταν ότι αυτή η ομάδα κάτι έχει. Το ψυχολογικό όφελος είναι ανεκτίμητο για αυτό και μιλούσα για ιδανικό τάιμινγκ μετά την ήττα από τους Φινλανδούς. Η ουσία είναι ότι χρόνος για να πανηγυρίσουμε παραπάνω δεν υπάρχει. Σε αυτή την ομάδα δεν αρκεί να γυρίσει πίσω με την ανάμνηση του σπασίματος της κατάρας των Ισπανών. ΠΡΕΠΕΙ να διεκδικήσει πολλά παραπάνω. Για αυτό και το ματς με τη Σλοβενία έχει ανάλογο χαρακτήρα. Οι γηπεδούχοι δεν έχουν τη σπουδαία ποιότητα αλλά είναι ομάδα. Η συμπεριφορά της αυτό δείχνει. Δε θέλω να πέσουμε στη παγίδα του μεσημεριανού παιχνιδιού (Ιταλίας-Κροατίας). Νικώντας και τον.. Μάλκοβιτς σε δεύτερη συνεχή do or die κατάσταση, θα σημάνει αυτόματα ότι η ζούγκλα έχει νέο.. λιοντάρι. Βιώνουμε όμως μια κατάσταση που η ψυχολογική γραμμή είναι πολύ λεπτή. Και το die hard-DNA που μπορεί να αποκομίσαμε από την αναμέτρηση με τους Ισπανούς μπορεί να είναι ο καλύτερος σύμμαχος. Αρκεί να το πάρουμε μαζί μας το βράδυ κόντρα στη Σλοβενία. Γιατί απέναντι στους Ισπανούς είχαμε 1000 και..έναν λόγους. Τώρα θα φανεί η πραγματικότητα..
Υ.Γ: Κάθε απώλεια σε αυτό το σημείο είναι σημαντική αλλά εδώ που έφτασες, απλά δε κάνεις πίσω. Μιλάω για τον Μαυροκεφαλίδη. Το κενό καλύπτεται. Η Εθνική μας έχει μάξιμουμ 5 παιχνίδια μπροστά της μέχρι το τέλος του δρόμου. Αυτοί είμαστε, αυτοί θα πάμε.. To death..
