Ο πόλεμος των ρόδων

 

Άσπρο ρόδο του York εναντίον κόκκινου του Lancaster. Παναθηναϊκός vs Oλυμπιακός, χθες,σήμερα, πάντα. Η καθαρή επικράτηση του Κεστούτις Κεμζούρα στη μάχη των πάγκων και το εκτυφλωτικό φως του Ταϊρίς Ράις. Το Hoopfellas αφήνεται στη δίνη του ντέρμπι που καθήλωσε την Ευρώπη, αξιολογώντας όλα όσα είδαμε στο παρκέ του ΟΑΚΑ…

 

Ήταν τόσο καλό, που διέλυσε το σύννεφο τοξικότητας που είχε εγκατασταθεί στον ουρανό του ελληνικού μπάσκετ τις τελευταίες ημέρες. Ξεπέρασε ακόμα και τις υψηλές προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει οι “αιώνιοι” με την αγωνιστική τους άνοδο, ξυπνώντας αναμνήσεις από κόντρες του παρελθόντος οι οποίες έμειναν στην ιστορία. Το ντέρμπι της Παρασκευής ήταν μάλλον το καλύτερο, το πιο “δυνατό”, ανάμεσα στα 108 παιχνίδια της φετινής Ευρωλίγκας. Και οι δύο μεγάλες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ, πιστοποιούν ότι το DNA και οι καταβολές τους, πάντα θα μπορούν να γεννούν τέτοιες μάχες σε έναν μπασκετικό “Πόλεμο των ρόδων”, ο οποίος σε αυτή τη περίπτωση, δείχνει ότι θα κρατήσει “αιώνια”.

Το ενδιαφέρον είναι μεγάλο, αναφορικά με την αξιολόγηση αυτού του σπουδαίου bras-de-fer. Πολλά τα αξιοσημείωτα στοιχεία σε τακτικό επίπεδο και τα πρόσωπα που ξεχώρισαν σε πρώτους ή δεύτερους ρόλους. Ο Ολυμπιακός κέρδισε καθαρά τη μάχη των πάγκων ενώ ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι φέτος, έχει τη δεξαμενή δεξιοτήτων που του επιτρέπει να φεύγει αλώβητος ακόμα και σε βραδιές όπου δεν επιβάλλει το μεγαλύτερο μέρος των αγωνιστικών του στόχων.

Πάμε μαζί να αξιολογήσουμε τα σημαντικότερα στοιχεία αυτού του σπουδαίου παιχνιδιού που θα μείνει στη μνήμη μας για αρκετό καιρό. Άσπρο Ρόδο του York vs Κόκκινο του Lancaster λοιπόν…

Νικητής στη μάχη των πάγκων ο Κεστούτις Κεμζούρα

Ο Ολυμπιακός έκανε ένα αρκετά καλό -τηρουμένων και των συνθηκών- τακτικά παιχνίδι με τον κόουτς Κεμζούρα να επικρατεί καθαρά στη μάχη των πάγκων. Οι ερυθρόλευκοι ήταν πολύ καλά διαβασμένοι. Είχαν δουλέψει σε βάθος το συγκεκριμένο ματς δίνοντας μεγάλη έμφαση στις λεπτομέρειες. Ήταν πιο πειθαρχημένοι από τον αντίπαλο εκτελώντας το αγωνιστικό πλάνο, χωρίς να παρεκκλίνουν από αυτό ακόμα και σε στιγμές που κινδύνευαν να χάσουν την επαφή με τους γηπεδούχους. Επέστρεφαν συνεχώς γιατί πολύ απλά στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ήταν «στρατηγικά» καλύτεροι, κατάσταση που είχε περάσει στον εσωτερικό κόσμο των παιχτών  και αυτομάτως τόνωνε την πίστη τους. Ηττήθηκαν γιατί κάποια παιδιά δεν έχουν ακόμα το επιθυμητό επίπεδο συγκέντρωσης (κυρίως λόγω απειρίας σε αντίστοιχες καταστάσεις) και την αυτοματοποιημένη σκέψη για να εκτελέσουν στο τέλος αυτά τα πολύ μικρά πράγματα που κλειδώνουν ένα τέτοιο παιχνίδι.

Οι ερυθρόλευκοι  έλεγξαν το τέμπο του ματς μέσω του επιθετικού κομματιού το οποίο στόχευσε σε μαζική επίθεση στο «ζωγραφιστό» των πρασίνων, απαιτώντας σωστό shot selection αναφορικά σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης (στη γραμμή του «παίρνουμε μόνο καλά σουτ, δεν εκβιάζουμε προσπάθειες από την περίμετρο που παράγουν ευκαιρίες ανοιχτού γηπέδου στον αντίπαλο»).

«Ρόμβος» και «τρίγωνα» στον άξονα

Ο κόουτς Κεμζούρα έστησε τον γνωστό του «ρόμβο» (είναι κάτι που πλέον έχει αρχίσει και δουλεύει καλά για τον Ολυμπιακό) σε επίπεδο διάταξης στον άξονα της επίθεσης του, με τον Μιλουτίνοφ στον High Post (το συγκεκριμένο σημείο αποτέλεσε το κέντρο πληροφοριών της ερυθρόλευκης επίθεσης σε όλο το ματς, τα δύο-τρία βήματα ψηλά που καλείται να κάνει ο Παπαγιάννης δημιουργούν μεγάλο πλεονέκτημα για τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού) και τον Σπανούλη να στήνει back screens (κυρίως) για τον Πρίντεζη, τεστάροντας τους μακριά από την μπάλα αυτοματισμούς της άμυνας, πριν ανέβει για το κεντρικό PnR. Oυσιαστικά, ο Ολυμπιακός στέλνει τον Παπανικολάου στη γωνία με στόχο να κρατήσει εκεί τον Παπαπέτρου, απεμπλέκοντας έναν από τους καλύτερους help defenders του «τριφυλλιού» από την κατάσταση, σε ένα παιχνίδι 4 εναντίον 4.

Σημείωση: Παίζοντας τον Μιλουτίνοφ στο ψηλό post στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, οι φιλοξενούμενοι θέλησαν να αυξήσουν τον διαθέσιμο χώρο στην πλάτη της άμυνας των πρασίνων βάζοντας πίεση με παιχνίδι μακριά από τη μπάλα (συν τις low post δράσεις για τον Πρίντεζη ασχέτως εάν τελικά από αυτές δεν παρήγαγαν), να ελαχιστοποιήσουν την επίδραση της weak side βοήθειας και να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητες δικού τους επιθετικού ριμπάουντ.

Οι ερυθρόλευκοι πήγαν ένα βήμα παραπέρα «πατώντας» σε «τρίγωνα» στον άξονα στα οποία απομόνωναν τους τρεις πιο αδύναμους αμυντικούς του Παναθηναϊκού (Φρεντέτ, Τόμας, Παπαγιάννη) για παιχνίδι 3 εναντίον 3 (Καλάθης και Παπαπέτρου έμεναν με τους Σπανούλη-Παπανικολάου στις γωνίες). Γνωρίζοντας ότι δεν έχει (πέραν του Σπανούλη) τον two-way γκαρντ με ικανότητα στην προσωπική φάση (οι Κόνιαρης και Τσέρι είναι limited σε αυτό το κομμάτι, ο Ρότσεστι υστερεί στα μετόπισθεν) για να χτυπήσει κατευθείαν τον Φρεντέτ, ο κόουτς Κεμζούρα επέλεξε να επιτεθεί σε συγκεκριμένες αδυναμίες αυτής της πράσινης τριάδας οι οποίες αφορούν την άμυνα μακριά από τη μπάλα και τις συνεργασίες σε ball screens και cuts. Αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση σε επίπεδο ανάπτυξης.

 

Οι Guard to Guard Screening Actions ήταν φυσικά βασικό μέρος του ερυθρόλευκου επιθετικού πλάνου, με τον Σπανούλη να δίνει ρεσιτάλ, είτε κατάφερνε να κερδίσει το switch του Φρεντέτ είτε όχι.

 

Προσέξτε παρακάτω (όταν ο Καλάθης έχει κολλήσει επάνω του, αποφασισμένος να μείνει μαζί  μέχρι τη τελική προσπάθεια) πόσο έξυπνα ζητάει από τον Τσέρι να στήσει διπλό σκριν (ο Μιλουτίνοφ μένει πίσω ως δεύτερος σκρίνερ και δεν πάει στο side pick για 2on2 συνεργασία) ώστε να αυξήσει το traffic στην άμυνα και να επιβάλει στον Φρεντέτ την εμπλοκή σε αμυντική συνεργασία, δημιουργώντας την καλύτερη συνθήκη για τον ίδιο ώστε να επιτεθεί κάθετα (και πάλι) στα πόδια του Παπαγιάννη.

Ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να ελέγξει αυτές τις δράσεις σε σχήματα όπου ο Καλάθης βρισκόταν επάνω στον Μπάλντγουιν, λειτουργώντας ως «μπαλαντέρ» στα μετόπισθεν όταν και φλόταρε στον άξονα ως τρίτος παίχτης για να αναχαιτίσει το drive του αρχηγού των ερυθρολεύκων.

 

“Veer” για τον Πολ

Ο Μπράντον Πολ λειτούργησε ως game changer για τον Ολυμπιακό βάζοντας μεγάλα περιφερειακά σουτ όταν η μπάλα έκαιγε. Ο Αμερικανός wing έκανε ένα εξαιρετικό ματς παρότι οι 5 άστοχες προσωπικές του, κόστισαν στους ερυθρόλευκους (συνολικά άστοχοι από τη γραμμή των βολών). Δούλεψε σωστά μακριά από τη μπάλα, συνδέθηκε γρήγορα με το καλάθι και το “Veer” που ενεργοποίησε για αυτόν ο κόουτς Κεμζούρα λειτούργησε αποτελεσματικά.

 

 

 

1-Side από τον κόουτς Πιτίνο («αλλά τρέξτε το επιτέλους όλο!»)

Ο Παναθηναϊκός στηρίχτηκε περισσότερο στην ικανότητα των παιχτών του να παίξουν προσωπική φάση, είτε με pure 1on1 παιχνίδι είτε μέσα από ball screen-καταστάσεις. Ουσιαστικά τακτικά δεν μπόρεσε ποτέ να ηγηθεί αλλά ακολούθησε. Είναι πολύ θετικό ότι η ομάδα έχει πλέον και τέτοια διάσταση (individual ταλέντο) στο παιχνίδι της φέτος, η οποία μάλιστα αποτελεί έναν από τους λόγους της σπουδαίας επιθετικής εικόνας που παρουσιάζει μέχρι τώρα στη σεζόν. Σαφέστατα έπαιξε ρόλο και η αμυντική προσέγγιση του αντιπάλου που ακούμπησε αρκετά σε switching με συνειδητό στόχο να οδηγήσει τον αντίπαλο εκεί, δίνοντας στον Καλάθη ταυτότητα εκτελεστή. Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με την μείωση των ευκαιριών ανοιχτού γηπέδου για τους γηπεδούχους, άλλαξε τις ισορροπίες στην παραγωγική διαδικασία του Παναθηναϊκού. Ο ίδιος ο Νικ (που εν τέλει ήταν ένας από τους παίχτες που έκριναν την έκβαση της αναμέτρησης με τις clutch άμυνες του στο τέλος) πόνταρε λανθασμένα στο καλό του τελευταία εκτελεστικά φεγγάρι, προσπαθώντας να μπει μάλλον άγαρμπα στην παραγωγική εξίσωση του ματς με τραβηγμένα σουτ-ενστίκτου.

Σημείωση: Βλέποντας τη «μεγάλη εικόνα» της αναμέτρησης αναφορικά με την επιμονή του κόουτς Κεμζούρα στην άμυνα «αλλαγών», οδηγούμαστε σε διττό συμπέρασμα. Ο Ολυμπιακός έφερε –με αυτή του την προσέγγιση- τελικά το ματς εκεί που ήθελε, πετυχαίνοντας αρκετούς από τους στόχους του στα μετόπισθεν, κατάσταση η οποία τον έφερε αγκαλιά με τη νίκη στη τελική ευθεία της κανονικής περιόδου. Όμως υπάρχει και η άλλη ανάγνωση που λέει ότι ένας από τους λόγους που οι ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν να κλείσουν με τον θεμιτό για αυτούς τρόπο τον αγώνα, είναι (πέραν της τελευταίας φάσης με το καλάθι του Παπαγιάννη) τα λάθη επικοινωνίας που έγιναν σε πολλές περιπτώσεις. Ο Ολυμπιακούς έχει δεχθεί πολλούς και κρίσιμους πόντους όχι λόγω του footwork των ψηλών του στη περίμετρο ( παρότι οι Μιλουτίνοφ-Βεζένκοφ δέχθηκαν όντως τέτοια καλάθια) αλλά γιατί μερικοί παίχτες του δεν είχαν την απαιτούμενη επικοινωνία ακροβατώντας σε συγκεκριμένες αμυντικές δράσεις μεταξύ switch ή recover (Μπάλντγουιν, Βεζένκοφ). Ο Παναθηναϊκός χτύπησε εμφατικά αυτή την σύγχυση.

 

Ο Τζίμερ Φρεντέτ δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά. Η δήλωση του κόουτς Πιτίνο μετά το ματς αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα. Με το βλέμμα στο άμεσο μέλλον όμως, τo θετικό στοιχείο  στην περίπτωση του Αμερικάνου sharpshooter είναι ότι διαθέτει την ικανότητα να διαβάσει και να πασάρει. Απλά πρέπει να μάθει να αποκωδικοποιεί ώστε να γίνει πιο efficient, χρησιμοποιώντας το όπλο της πάσας για να γίνει λιγότερο ευανάγνωστος. Όταν κατανοήσει πραγματικά πότε πρέπει να πάει στο ένας με έναν και πότε όχι, θα αλλάξει επίπεδο σε όρους σταθερότητας. Μην ξεχνάτε ότι δεν διαθέτει το φυσικό/αθλητικό υπόβαθρο για να ανοίξει διαδρόμους όταν αυτοί δεν είναι ορατοί, πηγαίνοντας μέχρι το καλάθι. Οι ευρωπαϊκές άμυνες τιμωρούν τέτοιες «εκβιαστικές» απόπειρες από παίχτες ανάλογων χαρακτηριστικών βάζοντας τους να «φάνε χώμα». Ο Φρεντέτ λοιπόν πρέπει να μάθει να αποκωδικοποιεί κάθε φορά το τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Θεωρώ ότι η παρουσία του (είτε σκοράρει πολύ είτε όχι) μέχρι τώρα αποτελεί σημαντικό παράγοντα της εξαιρετικά παραγωγικής πράσινης επίθεσης. Η επόμενη εξάδα αγώνων θα είναι ένα σημαντικό τεστ (και) για τον ίδιο.

Οι γηπεδούχοι έπαιξαν BIG σχεδόν σε όλο το ματς και επένδυσαν στην πλατφόρμα του 5-out και των Dribble Hand Offs σε επίπεδο ανάπτυξης, στοχεύοντας να απομονώσουν κάθε φορά την πιο αδύναμη 2 on2 συνεργασία στην άμυνα του αντιπάλου. Έτρεξαν Spain PnR δουλεύοντας πολύ το fake του Ράις ο οποίος έκανε skip το back screen βγαίνοντας στις 45 μοίρες γρήγορα για σουτ, κατάσταση η οποία μπέρδευε τους Αμερικανούς περιφερειακούς των ερυθρολεύκων (είχαν δυσκολία στον συγχρονισμό που απαιτεί μια τέτοια τρεις εναντίον τριών άμυνα). Είδαμε και εδώ Guard to Guard Screening Action με Slide του Ράις (κάνει slip ανεβαίνοντας για το σκριν-δόλωμα). Πήραν ώθηση από τον σπουδαίο Μήτογλου (έσπρωξε αποτελεσματικά μακριά από το low post τον Πρίντεζη στα Shuffle του Ολυμπιακού, δεν είναι τόσο εύκολο) ο οποίος ίσως να δικαιούταν κάποια λεπτά παραπάνω στην αναμέτρηση (όπως και ο Παπανικολάου από την άλλη πλευρά, ειδικά στο τέλος του ματς). Ο Παναθηναϊκός από ένα σημείο και μετά κέρδιζε εύκολα την «αλλαγή» ακόμα και σε περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν έπαιζε switch, με τη χρήση ενός απλού Ram (για τον Τόμας). Κλειδί για τους νικητές, σε μια βραδιά όπου έδωσαν μόνο 11 τελικές πάσες, η πεισματική τους άρνηση να κάνουν λάθος (μόλις 5, διατήρησαν το πολύ υψηλό φετινό AST/TO Ratio τους).

Η πιο αποτελεσματική συνεργασία στο επιθετικό playbook των πρασίνων ήταν αυτή που ο κόουτς Πιτίνο προσφώνησε ως “1-Side”, παροτρύνοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τους παίχτες του να την τρέξουν ολόκληρη, χωρίς να «σπάσουν» τη ροή της με βιαστικό περιφερειακό σουτ. Πρόκειται για μια δράση στην πλατφόρμα της A-Set η οποία, ανάλογα με την κατεύθυνση που έχει το κόψιμο του PG λαμβάνει την ονομασία του Flex Strong ή Flex Weak (ανάλογα με το εάν ο PG πηγαίνει για το σκριν στη δυνατή ή την αδύνατη πλευρά). Ρίξτε μια ματιά…

 

Εκτυφλωτικός ο Ράις

Τρομερό ματς από δύο ομάδες με σιδερένια θέληση. Ο #OlympiacosBC έπεσε από το σπαθί ενός πραγματικού baller.

41 PTS σε 27 κατοχές
13/23 FG
59.4 TSR (8/16 3PT)
33 PIR σε 30:13

Something to remember…#PaoOly #paobc #OlympiacosBC pic.twitter.com/33Y1XDBE0h

— Hoopfellas.gr (@Hoopfellas_gr) December 6, 2019

 

Το πρόσωπο της βραδιάς αναμφίβολα ήταν ο Tyrese Rice. Ο 32χρονος γκαρντ έδωσε μια μοναδική παράσταση σκοράροντας 41 πόντους (13/23 FGs, 7/7 προσωπικές) με πολλά σουτ ενάντια στη ροή του αγώνα, δείγμα της κλάσης του. Ο Rice ήταν στη «ζώνη του λυκόφωτος» καταφέρνοντας να σμπαραλιάσει την άμυνα του Ολυμπιακού και τιμωρώντας κάθε λανθασμένη αμυντική συνεργασία με ένα, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα αυτών των ντέρμπι, κρεσέντο.

Μιλώντας ρεαλιστικά, εάν ο Rice την Παρασκευή είχε μια απλά σπουδαία βραδιά της τάξεως των 20-25 πόντων και με βάση τις ισορροπίες που είχαν διαμορφωθεί στο παρκέ, το αποτέλεσμα της αναμέτρησης πολύ πιθανόν θα ήταν διαφορετικό. Μιλάμε βέβαια για έναν πραγματικό baller. Τον τύπο που κάποτε ήρθε με 80 χιλιάρικα στη Ν.Σμύρνη για να φτάσει λίγο αργότερα σε συμβόλαια εκατομμυρίων. Σε αυτή τη φάση της καριέρας του, η ένταξη του σε έναν οργανισμό με υψηλές φιλοδοξίες, αποδεχόμενος έναν πιο δεύτερο ρόλο (που στοχεύει στην ικανότητα του να φέρει veteran leadership χωρίς να διαταράξει τις ισορροπίες εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών) συνιστά για τον ίδιο την ιδανική επιλογή. Παρόλο το overall αρκετά καλό κοουτσάρισμα του Κεστούτις Κεμζούρα, είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι δεν ενεργοποίησε trapping απέναντι του και δη σε μια βραδιά όπου ο Καλάθης αδυνατούσε να συνδεθεί με το καλάθι, εκτελώντας από την περιφέρεια.  Ίσως ο Λιθουανός έπρεπε να επενδύσει στον Κώστα Παπανικολάου εδώ αλλά και στην ενδεχόμενη φθορά του Αμερικανού που θα προκαλούσε η στόχευση του από την ερυθρόλευκη επίθεση. Η ασύλληπτη –για παιχνίδι τέτοιων συνθηκών- βραδιά του Rice, έδωσε στον κόσμο των πρασίνων αλλά και του αθλήματος «κάτι για να θυμούνται», για πολλά χρόνια. Απολαύστε τον…

41 POINTS!

It was a career-night for @ReseRice4! And what a game to do it in 🔥#GameON pic.twitter.com/E1u0YGqsOM

— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) December 7, 2019

 

Spanoulis is not human

Δεν μπορεί να είναι ανθρώπινο όλο αυτό. Ο τύπος είναι 37 ετών, ερχόμενος από τον τραυματισμό που όλοι γνωρίζουμε. Μπαίνει στο παρκέ του ΟΑΚΑ με την αύρα του παίχτη που έχει κρίνει τρία F4 και δεκάδες κομβικά ματς. Δεν «βλέπει» κανέναν. Αγωνίζεται με την πεποίθηση ότι ακόμα είναι ο καλύτερος τριγύρω. Δεν έχω λόγια Βασίλη Σπανούλη…

Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων έκανε μια μεγάλη εμφάνιση ποτίζοντας με αυτοπεποίθηση τους συμπαίχτες του ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν όλα έμοιαζαν να διαλύονται γύρω τους. Ο Σπανούλης σκοράρει απέναντι στον καλύτερο σύγχρονο Ευρωπαίο αμυντικό, σε φάσεις που ελάχιστοι μπορούν σήμερα (με τη σειρά του και ο Καλάθης έχει βγάλει μερικές σπουδαίες άμυνες). Οι Screen Away καταστάσεις που οδήγησαν σε Spain PnR…

…και το διαχρονικό Slice (το κόψιμο από τη γωνία μέσω του άξονα με προορισμό την κορυφή, προσέξτε την ένταση στην εκτέλεση της δράσης) που έτρεξε η επίθεση του Ολυμπιακού για αυτόν, «γέννησαν» μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές του ντέρμπι.

Πέραν όλων αυτών, το πιο σημαντικό είναι ότι ο Σπανούλης κάνεις τους πάντες γύρω του, καλύτερους. Και αυτό είναι ίδιον των πραγματικά μεγάλων.

 

Εν κατακλείδι… Ήταν ένα από τα καλύτερα ντέρμπι που έχουμε δει ιστορικά και πιθανόν το καλύτερο ματς μετά από 12 αγωνιστικές στη φετινή Ευρωλίγκα. Η δίψα του ελληνικού (ειδικά) κοινού ήταν για πρώτη φορά τόσο μεγάλη μετά την απουσία τέτοιων “συγκρούσεων” τους τελευταίους μήνες και το θέαμα που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή νομίζω πως δημιούργησε την ιδανική συνθήκη ώστε να μειωθεί η ποσότητα της τοξικότητας που είχε συσσωρευθεί γύρω από το συγκεκριμένο ζευγάρι τις τελευταίες ημέρες, αφήνοντας ένα πολύ δυνατό άρωμα νοσταλγίας στην ατμόσφαιρα. Κάποιες φορές, πρέπει να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις πραγματικά.

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια πολύ σημαντική νίκη σε μια αναμέτρηση που ο αντίπαλος ήταν πιο διαβασμένος και επικράτησε τακτικά. Η πρόταση που μόλις διαβάσατε κάνει ξεκάθαρο το μέγεθος του αποτελέσματος για το τριφύλλι το οποίο συνεχίζει την ανοδική του πορεία σε μια περίοδο όπου μέρος του ανταγωνισμού μοιάζει να χάνει έδαφος. Οι πράσινοι κέρδισαν με το ατομικό τους ταλέντο, το πάθος και την ορμή που τους έδωσε η έδρα τους ξεκινώντας με καλές προϋποθέσεις το ταξίδι των επόμενων τριάντα ημερών κατά το οποίο ο χαρακτήρας της ομάδας αυτής θα υποστεί πολλές ζυμώσεις, παράγωγο της κόντρας με τους καλύτερους. Σε αυτό το διάστημα, ο κόουτς Πιτίνο οφείλει να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του αναφορικά με τη χρησιμοποίηση του Ουάιλι. Πρόκειται για έναν παίχτη (σημαντικό κομμάτι του φετινού παζλ) ο οποίος ξεκάθαρα μπορεί να προσφέρει σε αυτό το επίπεδο όπως άλλωστε έχουμε δει τους πρώτους μήνες της σεζόν. Ο κόουτς παραδοσιακά δεν αρέσκεται σε τέτοιου είδους “5”. Προτιμάει μέγεθος, rebounding και rim protection. Ο 25χρονος Αμερικάνος έχει στοιχεία που πάντα είναι χρήσιμα στη φιλοσοφία του Πιτίνο (motor, finishing στο ζωγραφιστό) όμως δεν τηρεί το δικό του “πρωτόκολλο” αναφορικά με τις προδιαγραφές του πακέτου στη θέση. Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε τον Μήτογλου στο “5” και τον Ουάιλι στο “4”; Μπορούν οι Αμερικανοί wings (Τζόνσον, Μπράουν) να δώσουν το απαραίτητο βάθος στα φτερά (πόσο ακόμα θα καλύπτει η λάμψη του Παπαπέτρου αυτή την ανορθογραφία…); Ένα μεγάλο μέρος των απαντήσεων που ψάχνουν οι πράσινοι θα δοθεί στην εξάδα παιχνιδιών που ακολουθεί. Γιατί ο καθρέπτης του παρκέ, σε βάθος χρόνου, λέει μόνο την αλήθεια…

Ο Ολυμπιακός επιχειρεί ένα τεράστιο come-back. Κυρίως, αρχίζει και πάλι να κερδίζει το κοινό του ρίχνοντας τον σπόρο του ονείρου και της φιλοδοξίας γύρω από τον οργανισμό. Ο κόουτς Κεμζούρα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι πρόκειται για περίπτωση προπονητή ο οποίος μπορεί να “μεγαλώσει” μαζί με το φετινό σύνολο. Στον Πειραιά υπάρχει και πάλι πίστη. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή για τον Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι έχουν πλέον κατανείμει πιο σωστά τους ρόλους στο παιχνίδι τους κερδίζοντας παιδιά από το βάθος του πάγκου, κατάσταση που έχει δώσει άλλη δυναμική στην ομάδα. Παρά τα λάθη τους, οι Baldwin (10.8 PTS-62.5% στα 2PT στα τελευταία 4 ματς, είναι μόλις 23) και Vezenkov (ένα παιδί που ήταν πρώτος σκόρερ/δεύτερος ριμπάουντερ και MVP της Α1 στα 20 του) ανταποκρίθηκαν πολύ καλά στο ΟΑΚΑ, μένοντας στο παρκέ όταν το παιχνίδι κρινόταν. Αυτά είναι καλά νέα για τον φετινό Ολυμπιακό κύριοι… Το ματς της Μαδρίτης είναι σημαντικό. Σημαντικότερο δε όμως, είναι το πως  θα διαχειριστεί η ομάδα την πρόοδο του τελευταίου καιρού, μετά την επιστροφή της από την Ισπανία. Η δυναμική πλέον υπάρχει. Το περιθώριο για ένα ακόμα πισωγύρισμα, όχι.

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ: Μεγάλη ατυχία για τη Μακάμπι ο τραυματισμός δύο σημαντικών περιφερειακών (Wolters, DiBartolomeo) σε αυτό το σημείο της σεζόν. Δύο απουσίες από το πουθενά, σε πολύ νευραλγική θέση. Πέραν του αγωνιστικού κομματιού, ο τρόπος που διαχειρίζονται οι ομάδες τέτοιες καταστάσεις καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το εύρος των πιθανοτήτων τους για κατάκτηση των στόχων. Οι Ισραηλινοί χρειάζονται άμεσα γκαρντ.

😂 Momentazo entre Katsikaris y Shurna.
¡La cabeza bien alta!#LigaEndesa
🎥 En directo por @MovistarPlus pic.twitter.com/9HYxGay5RF

— Liga Endesa (@ACBCOM) December 7, 2019

Υ.Γ1: Αυτοί οι Ευρωπαίοι προπονητές έχουν ξεφύγει τελευταία. Κάποιος να τους μαζέψει γιατί θα τα βλέπουν αυτά οι NBAers και δεν θα θέλουν να έρθουν στα μέρη μας (Lolll)…