2018 Euroleague F4, Belgrade: O επαναστατημένος άνθρωπος
Η πανάξια επιστροφή της Βασίλισσας στον θρόνο ήρθε μέσα από τον “επαναστατημένο άνθρωπο” του Αλμπέρ Καμύ που κρύβεται στον ψυχισμό του προπονητή της Πάμπλο Λάσο. Στο Βελιγράδι ήρθε η ώρα για τον Βάσκο τεχνικό, να πει μερικά «όχι» στον δυνάστη του ευρωπαϊκού μπάσκετ Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Το Hoopfellas ρίχνει την αυλαία στη διοργάνωση, αξιολογώντας τα όσα είδαμε στο F4 της φετινής Ευρωλίγκας..
Ρεάλ Μαδρίτης λοιπόν.. Πανάξια, δίκαια. Οι Μαδριλένοι επικράτησαν στις λεπτομέρειες εκτελώντας σωστά όλα αυτά τα μικρά πράγματα που τους έφεραν μισό βήμα μπροστά από τη Φενέρ, αντέχοντας την αντεπίθεση των Τούρκων στο φινάλε του τελικού. Παρότι δε χρειάστηκε ούτε στους ημιτελικούς, ούτε στον μεγάλο τελικό να φτάσουμε στη τελευταία κατοχή για να ξεχωρίσει ο νικητής, οι αναμετρήσεις κρίθηκαν σε αυτές τις λεπτομέρειες. Αποδείχθηκε ότι οι τέσσερις ομάδες που έφτασαν μέχρι το Βελιγράδι, τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν αρκετά κοντά αγωνιστικά. Έφτανε μια μικρή απόκλιση σε επίπεδο εκτέλεσης αυτών των “μικρών πραγμάτων” για να έχουμε σήμερα μπροστά μας ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα και μια συζήτηση σε εντελώς διαφορετική βάση για να κάνουμε. Είναι το τέλος για τη φετινή πολύ ανταγωνιστική Ευρωλίγκα η οποία μας κράτησε συντροφιά όλους αυτούς τους μήνες. Ρεάλ Μαδρίτης (δέκατη κατάκτηση του τροπαίου) και Φενέρμπαχτσε μας χάρισαν έναν αρκετά ανταγωνιστικό τελικό, με τη Ζάλγκιρις να κατακτάει τη τρίτη θέση αφήνοντας τέταρτη τη ΤΣΣΚΑ η οποία βουτάει ξανά στη δίνη του προβληματισμού σχετικά με το τι φταίει και τι ακριβώς τροφοδοτεί αυτό το underperfoming της ομάδας στα παιχνίδια τίτλων.
Πάμε να τα δούμε όλα αυτά μαζί ξεκινώντας από τον τελικό..
Το «Bulldog» του Ζοτς με το οποίο η Φενέρ ακούμπησε τη μπάλα στο καλάθι
Η Φενέρ ξεκίνησε καλύτερα το παιχνίδι ακουμπώντας, κατά τη προσφιλή συνήθεια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε ανάλογες καταστάσεις, τη μπάλα στο «ζωγραφιστό». Δίχως PnR-PG στο αρχικό σχήμα, το staff των Τούρκων αποφάσισε να μετατοπίσει τη περιοχή που θα λάμβανε μέρος ο κυρίως όγκος των screening actions τους επιλέγοντας το ύψος της γραμμής των προσωπικών αποσκοπώντας, με δόλωμα τα αμυντικά σπριντ προς τη περιφέρεια μπροστά στον κίνδυνο curling/εκτέλεσης σε πρώτο χρόνο/close out επίθεσης που παρήγαγαν τα Ram screens της Φενέρ, σε κάθετη πάσα στο κέντρο της ισπανικής ρακέτας. Ο Ντουβέριογλου ήταν πολύ δραστήριος στο ξεκίνημα τελειώνοντας εξαιρετικά όσες μπάλες βρέθηκαν στα χέρια του.
Ο Ζοτς χρησιμοποίησε και το γνωστό στη γλώσσα των προπονητών ως «Bulldog». Πρόκειται για τη δράση η οποία περιλαμβάνει στον ίδιο χρόνο ball screen ψηλά και cross screen κατά μήκος της τελικής, χαμηλά, ώστε να βρεθεί straight post up κατάσταση στη καρδιά της αντίπαλης ρακέτας. Αυτός ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο Σέρβος κόουτς προσπάθησε να εισάγει τη μπάλα στον Κάλινιτς χαμηλά ώστε να φθείρει τον Ντόνσιτς από το ξεκίνημα. Με την είσοδο του Μέλι το ball screen ψηλά μετατράπηκε σε hand off (καλύτερη γωνία πάσας από τον ψηλό). Ο Κάλινιτς προσπαθεί να βρίσκεται στη ball side κάθε φορά δουλεύοντας στο χαμηλό ποστ και προσπαθώντας κρατήσει τον Ντόνσιτς στη πλάτη του. Πέρυσι ο Ζοτς έστελνε τον Κάλινιτς στη καρδιά της ρακέτας μέσα από Flex επίθεση όμως φέτος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήθελε σκόπιμα τις 1-2 ντρίμπλες χαμηλά που παράγει η ελάχιστη στατικότητα στο Bulldog για να για να διερευνήσει όσο το δυνατόν βαθύτερα τη πιθανότητα φθοράς του Σλοβένου γκαρντ.
Με αφετηρία σε επίπεδο screening το ίδιο σημείο του παρκέ, η Φενέρ «έτρεξε» gaggle δράσεις για weak side 3s του Ντατόμε ενώ με την είσοδο του Σλούκα άλλαξε κατεύθυνση προσπαθώντας να του ανοίξει τον δρόμο στον άξονα με double drag στη κορυφή. Ο Έλληνας γκαρντ έκανε ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο καταθέτοντας στο παρκέ την αυτοπεποίθηση που του δίνουν τα παράσημα του μεγάλο νικητή των F4 και παράλληλα σκορπώντας τη προσδοκία ότι θα αποτελέσει τον παίχτη που θα κρίνει την αναμέτρηση. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη.. Η Φενέρ έπεσε στη λακούβα του ψυχολογικού breakdown όταν σταδιακά έβλεπε τους παίκτες-κλειδιά στην επίθεση της να αδυνατούν να συνδεθούν με το καλάθι.
Το «Blitzing» του Λάσο έδωσε το τιμόνι στη Ρεάλ
-Η άμυνα της Ρεάλ στη τρίτη περίοδο (όπως και στο αντίστοιχο διάστημα του ημιτελικού όπου «έγραψε» παθητικό 10 μόλις πόντων) υπήρξε το turning point του τελικού. Οι Μαδριλένοι εξελίχθηκαν φέτος μέσα στη σεζόν σε σπουδαία αμυντική ομάδα καταφέρνοντας να αμυνθούν σε υψηλό επίπεδο ακόμα και τις στιγμές που στο παρκέ είχαν παραπάνω από ένα ζευγάρια σχετικά αδύναμα πόδια. Η σημασία της ομαδικής άμυνας, της κατεύθυνσης, της αλληλοκάλυψης, κυρίως της ικανότητας να κρατάς τη μπάλα στα σημεία που εξ αρχής έχεις επιλέξει..
Ο κόουτς Λάσο πηγαίνει τακτικά ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας στο Hedge and Recover που χρησιμοποιούσε στα PnR του Σλούκα (αρχικός στόχος να σταματήσει ντρίμπλα ή να αλλάξει κατεύθυνση) μορφή Hedge & Trap (Blitzing) ώστε να τον αναγκάσει να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του, αποπλέκοντας τον από τη τελική συνεργασία στην επίθεση της Φενέρ, με υποστηρικτικά όπλα σε αυτή του τη προσπάθεια τη δυνατή άμυνα στη weak side , την εξαιρετική ικανότητα του Ρέγιες να διατηρήσει τον χώρο του παίρνοντας το roll του ψηλού μέχρι το recover και την ύπαρξη ενός δίμετρου guard (Ντόνσιτς) στο κέντρο της base line ως τελευταίος παίχτης (έπαιζε flot τον στημένο στη γωνία Κάλινιτς). Προς γενική έκπληξη (για μια ομάδα η οποία έχει έναν τόσο καλό πασέρ και δημιουργό από τη θέση «4», ικανό βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί) παρά τη παρουσία του Μέλι στο παρκέ, η αντίδραση της Φενέρ απέναντι σε αυτή την άμυνα δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Προσωπικά αξιολογώ τους Τούρκους ως «αργούς» σε επίπεδο ανάπτυξης, παράγωγο της διστακτικότητας τους στην απόφαση, στοιχεία που τους απέτρεψαν από τα να δημιουργήσουν εύκολα fast breaks μισού γηπέδου εκμεταλλευόμενοι τον παίχτη παραπάνω που τους έδινε μακριά από τη μπάλα η αμυντική επιλογή της Ρεάλ. Επαναλαμβάνω, περίμενα εδώ πολύ καλύτερη αντίδραση από μια τόσο καλά δουλεμένη επίθεση μισού γηπέδου..
Η αμυντική τακτική αυτή της Ρεάλ διήρκησε όσο στο παρκέ βρισκόταν ο Αγιόν. Με τον Ταβάρες φυσικά πήγαμε σε διαφορετική προσέγγιση με την ισπανική ομάδα να επιλέγει Step back (με τον Σλούκα ως ball handler ο Ταβάρες ανέβηκε πιο ψηλά μετατρέποντας το σε Flash για να αποτρέψει το midrange) του ψηλού και βοήθεια από τη weak side όταν ο Τούρκος γκαρντ επέλεγε χαμηλώνοντας να παίξει κάθετα στα πόδια του γίγαντα της Ρεάλ. Καταλαβαίνετε ότι η αδυναμία της Φενέρ να εκτελέσει με συνέπεια από τη περιφέρεια απέναντι σε μια average όλη τη σεζόν σε αυτό το κομμάτι άμυνα της στοίχισε υπερβολικά.. Συνολικά, σε συνάρτηση με το επιθετικό performance της Φενέρ και τη συγκέντρωση των Ισπανών, ειδικά στην άμυνα μακριά από τη μπάλα, οι 80 πόντοι που δέχθηκε η Ρεάλ είναι μεγάλο νούμερο. Είχε δεχθεί μόλις 69 στο 1’40’’ πριν τη λήξη..
Η περυσινή Brose «έκλεψε» τη παράσταση..
Το δίδυμο της περυσινής Brose, Fabien Causeur και Nicolo Melli έκλεψε τη παράσταση ανάμεσα στο star system που παρατάχθηκε στο παρκέ της Stark Arena. O Γάλλος wing, τον οποίο η σελίδα μας είχε χαρακτηρίσει ως «εξαιρετικό fit» στο ρόστερ των δύο «αιωνίων» της χώρας μας φέτος, χτύπησε τη πιο κατάλληλη στιγμή εκθέτοντας τις λανθασμένες αμυντικές τοποθετήσεις των Τούρκων (Ντατόμε, Σλούκας) οι οποίοι αδυνατούσαν να τον κρατήσουν μακριά από τον άξονα ενώ με περίσσεια αυτοπεποίθηση σκόραρε από τη περίμετρο (17 πόντοι, 3/3 τρίποντα).Ο Κοζέρ ξεκίνησε στην αρχική πεντάδα ώστε να μπορέσει η Ρεάλ να αποκρούσει τη πίεση των Τούρκων απέναντι στον Ντόνσιτς, διαθέτοντας εναλλακτικές πηγές δημιουργίας και εκτέλεσης πέραν του Σλοβένου. Μη ξεχνάμε ότι στον ημιτελικό ο κόουτς Λάσο έπαιξε σε ένα διάστημα τον Ντόνσιτς μακριά από τη μπάλα δίνοντας τη μπαγκέτα εξ ολοκλήρου στον Γάλλο γκαρντ. Μιλώντας πάντως για το ξεκίνημα θα πρέπει να σημειώσουμε ότι σημαντικό παράγοντα στην εξέλιξη του ματς αποτέλεσε το γεγονός ότι η Ρεάλ όχι απλά δεν επηρεάστηκε αλλά προσαρμόστηκε άμεσα σε επίπεδο ανάπτυξης και εκτέλεσης στο αναμενόμενο physicality της Φενέρ απαντώντας με το ίδιο νόμισμα στη δική της άμυνα.
Ο Νicolo Melli ήταν ο κορυφαίος παίχτης του Ομπράντοβιτς στο επιθετικό κομμάτι και ο μόνος μαζί με τον Ουοναμέικερ που έπιασε υψηλά στάνταρντ απόδοσης στον τελικό. Ο Μelli κράτησε τη Φενέρ ζωντανή (παίζοντας μέχρι και στο «5» σε χαμηλό σχήμα που επέλεξε ο Ζοτς για να ανεβάσει τη γραμμή πίεσης στα μετόπισθεν και να αλλάξει την ατμόσφαιρα παίζοντας με τη μπάλα κάτω στην επίθεση του) με προσωπικές ενέργειες ξεδιπλώνοντας τη γκάμα του επιθετικού του ρεπερτορίου (εξαιρετικός στο παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι)η οποία λειτούργησε ως σωσίβιο για τη Φενέρ η οποία έμεινε με τη φήμη της πολύ αποτελεσματικής close out επίθεσης βλέποντας τον αντίπαλο να τη χτυπάει αυτός στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Melli ήταν συγκινητικός παρότι έχασε το ριμπάουντ που ίσως έκρινε την αναμέτρηση στο τέλος (από τον Τόμπκινς) και αποτέλεσε μέρος του προβλήματος στη προσπάθεια της Φενέρ να ελέγξει με τρίτο παίχτη από τη τελική το ρολάρισμα των ψηλών του Λάσο στα κεντρικά PnR. Aυτό αλλά κυρίως το over helping που προκαλούσε η ροπή στο switch των Τούρκων ξεκλείδωσαν πολλές καταστάσεις στην επίθεση της Ρεάλ δείχνοντας ουσιαστικά τον δρόμο στους Μαδριλένους οι οποίοι βρήκαν καλές ματιές στο καλάθι, αξιοποιώντας τα πολλά ζευγάρια έτοιμα χέρια που διέθεταν. Από τη Φενέρ έλειψε στο championship game ο τρίτος πόλος δίπλα από το δίδυμο Μέλι-Βέσελι (ο Τσέχος υστέρησε σε μεγάλο βαθμό) στη θέση «5» και νομίζω ότι το δίδυμο Τζεραρντίνι-Ομπράντοβιτς θα εστιάσει εκεί φέτος το καλοκαίρι..
Οι παίχτες-ρόλων με τη μεγαλύτερη προσωπικότητα βρίσκονται στη Μαδρίτη..
Νομίζω ότι στη τελική ευθεία της σεζόν (από τα playoffs μέχρι το τέλος του δρόμου στην Ευρωλίγκα) το στοιχείο που έβγαλε τη Ρεάλ Μαδρίτης στον αφρό, είναι ο συνδυασμός ποιότητας και σπουδαίας προσωπικότητας των παιχτών-ρόλων της ομάδας αυτής φέτος. Μη ξεχνάμε ότι δεν είναι τόσο μακρινή η εποχή που κάποιοι από αυτούς ήταν σούπερ-σταρ της διοργάνωσης.. Proven winners πλέον οι οποίοι καλούνται να παίξουν έναν πιο δεύτερο ρόλο σε μια ομάδα που το καλοκαίρι στήθηκε γύρω από το καλύτερο σε επίπεδο skillset (μήπως πλέον και mindset..;) backcourt της διοργάνωσης (Γιούλ-Ντόνσιτς) και ένα εξαιρετικά skilled και πληθωρικό σε επίπεδο δεξιοτήτων δίδυμο ψηλών όπως αυτό των Αγιόν-Ράντολφ. Αυτό ήταν το αρχικό πλάνο παρότι η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια (ο Γιούλ έχασε ολόκληρη τη κανονική περίοδο, ο Ράντολφ είναι role player μετά την επιστροφή του μη καταφέρνοντας να πιάσει το προ τραυματισμού status του). Οι βετεράνοι Κάρολ-Ρέγιες-Ρούντι Φερνάντεθ και ο απίστευτα συνεπής Τόμπκινς (10.0 πόντους, 50% τρίποντο και 5.2 ριμπάουντ σε Playoffs+F4) κρατούσαν τελικά στα χέρια τους τα κλειδιά του τίτλου.
Οι δύο πρώτοι στη σειρά με τον Παναθηναϊκό και ο Φερνάντεθ στον τελικό (ήταν σημαντικός σε επίπεδο λεπτομερειών και στον ημιτελικό) όπου κατά τη ταπεινή μου άποψη αποτελεί τον παίχτη-κλειδί του Λάσο ώστε να εδραιωθεί τη κυριαρχία της Βασίλισσας» στο παρκέ. Ο Ρούντι παίζει με σπουδαία αυτοκυριαρχία, είναι επιθετικός κατά τη μετακίνηση της αντίπαλης άμυνας απειλώντας με ρήγμα (χαρακτηριστικό το οποίο αργοσβήνει στο παιχνίδι του με το πέρασμα των ετών), αποτελεσματικός με τη μπάλα στα χέρια δρώντας ως δημιουργικός πόλος αλλά κυρίως παίζει πολύ αποτελεσματική άμυνα ακόμα και σε στιγμές που χρειάστηκε να παίξει παντού “over the screen” κυνηγώντας τον Ντατόμε μακριά από τη μπάλα. Η αποτελεσματικότητα του Φερνάντεθ, ο οποίος δήλωσε στα μέσα της σεζόν ελαφρά απογοητευμένος ότι μάλλον είναι η τελευταία του σεζόν στην ομάδα και τώρα -με το κλίμα να έχει αντιστραφεί- ετοιμάζεται για ανανέωση, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του τελικού και αποτυπώνεται στο +15 σε επίπεδο plus-minus που έγραψε η Ρεάλ με αυτόν στο παρκέ (καλύτερη επίδοση ανάμεσα στους παίχτες που αγωνίστηκαν για τις δύο ομάδες). Η defensive punch δε, που φέρνει στο παιχνίδι των Μαδριλένων η παρουσία της τριάδας Τόμπκινς-Τέηλορ-Ταβάρες υποστηρίζει σημαντικά την συνολική εικόνα στα μετόπισθεν φέτος που οι βετεράνοι έχουν χάσει σε χρόνο ταχύτητας και αμύνονται με τη «σοφία» που κουβαλούν, απόσταγμα της τεράστιας εμπειρίας στο υψηλό επίπεδο.
Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ..; (Αλμπέρ Καμύ)
Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν η ομάδα που θα φύγει με τις χειρότερες αναμνήσεις από το Bελιγράδι, όχι απλά γιατί έμεινε στη τέταρτη θέση αλλά γιατί εμφανίστηκε και πάλι ψυχολογικά ευάλωτη αδυνατώντας να δικαιολογήσει σε όλα τα επίπεδα τη ταμπέλα του Νο1 της κανονικής περιόδου.
Η «αρκούδα» μπήκε δυνατά στον ημιτελικό με τον Χίγκινς να κυριαρχεί στον άξονα απέναντι σε ολόκληρη τη Ρεάλ όμως έχασε πολύ εύκολα το τιμόνι του ματς και μαζί τη πίστη της για νίκη όταν ο αντίπαλος επέστρεψε κάνοντας γνωστό ότι μερικά από τα βασικά όπλα του είναι «ζεστά». Αυτό επηρέασε τους Ρώσους πολύ περισσότερο από όσο θα άγγιζε στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο κάποια άλλη ομάδα.
Με αφετηρία τον περυσινό ημιτελικό απέναντι στον Ολυμπιακό η επίθεση της ΤΣΣΚΑ έχει κάνει ολική στροφή στη προσωπική φάση αναφορικά με τον τρόπο έκφρασης της στο επιθετικό κομμάτι. Στη τελευταία σεζόν του Τεόντοσιτς στη Μόσχα η «ομάδα του στρατού» έφτασε στο F4 της Πόλης με το εντυπωσιακό 66.2 σε επίπεδο AST%, όμως επέλεξε συνειδητά να παίξει στον ημιτελικό εστιάζοντας στη 1on1 (όπως είχαμε αναλύσει στην αντίστοιχη ανάρτηση, έναν χρόνο πριν) επιθετική κατεύθυνση απέναντι σε μια άμυνα η οποία ήταν η κορυφαία του είδους στην Ευρώπη στο να αποκωδικοποιεί και να «πνίγει» σύνολα με τέτοιες επιθετικές νόρμες ενώ αντίθετα είχε πρόβλημα αντιμετωπίζοντας επιθέσεις οι οποίες είχαν δομηθεί επάνω στο ball movement, την επικοινωνία δυνατής και αδύνατης πλευράς στο μισό γήπεδο, τη κίνηση μακριά από τη μπάλα και την ελαχιστοποίηση της ντρίμπλας στη διαδικασία ανάπτυξης. Τότε η σελίδα μας είχε μιλήσει για «επιλογή» και το φετινό οικοδόμημα επιβεβαίωσε πλήρως το συμπέρασμα εκείνο. Εκτιμώ πολύ τον κόουτς Ιτούδη (είναι γνωστό σε όλους σας) και κατανοώ την οπτική του ότι σε αυτά τα ματς (απέναντι σε ελίτ άμυνες και σούπερ διάβασμα, με τους προπονητές να έχουν αρκετό χρόνο για να ετοιμάσουν πράγματα) το να είσαι παραγωγικός μέσα από καταστάσεις προσωπικής φάσης ίσως μοιάζει πιο πρακτικό, πιο βατό μονοπάτι για τη νίκη. Είδαμε άλλωστε το πόσο δυσκολεύτηκε να κυκλοφορήσει τη μπάλα στο μισό γήπεδο η Ζαλγκίρις απέναντι στη Φενέρ.. Στη πραγματικότητα όμως χρειάζεσαι πλουραλισμό και ικανότητα να αλλάζεις δέρμα για να επιβιώσεις.
Αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης στη φετινή ΤΣΣΚΑ όπως γνωρίζετε δεν ενθουσίασε τη σελίδα μας ιδιαίτερα, από την αρχή της σεζόν. Οι Ρώσοι αντικατέστησαν τον Μίλος με τον Ροντρίγκεθ και προσέθεσαν «πόδια», athleticism και αμυντικό versatility στη γραμμή ψηλών, χάνοντας το προνόμιο της flow offense. Στον ημιτελικό ακόμα και όταν βελτίωσαν την άμυνα τους είχαν μεγάλο πρόβλημα στο κομμάτι της δημιουργίας με τον «Τσάτσο»να αποδεικνύει γιατί το καταπληκτικό κατά τα άλλο πακέτο δεξιοτήτων του δεν έχει τυλιχτεί ποτέ στη πραγματικότητα με τη κορδέλα του Alpha Dog. Μετά την επίθεση της κανονιοφόρου «Τζέησι Κάρολ» και του ναύαρχου Γιούλ όπου σηματοδοτήθηκε η επιστροφή της «Βασίλισσας», η ρωσική ομάδα έμοιαζε (παρά τη πολύ ανταγωνιστική εικόνα που έδειχνε ο πίνακας του σκορ) ότι απλά ακολουθεί. Προσπαθούσα να κοιτάξω μέσα στη καρδιά των παιχτών της ΤΣΣΚΑ εκείνη τη στιγμή, λαμβάνοντας γρήγορα την αίσθηση ότι ο ψυχισμός της ομάδας του Δημήτρη Ιτούδη έμοιαζε κατά πολύ με τον αντίστοιχο του παίχτη-σταρ της, Νάντο Ντε Κολό. Συμβαίνει σε πολλές ομάδες αυτό και για την «αρκούδα» η συνθήκη αυτή μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή.. Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο που ένας από τους πιο αποτελεσματικούς σκόρερ σε καταστάσεις traffic (Kλάιμπερν) τελείωσε το ματς με 2/12 δίποντα και ο Ροντρίγκεθ αποτέλεσε non factor μετατρέποντας αυτή τη fast pace επίθεση που βρέθηκε στη κορυφή της παραγωγικότητας στη κανονική περίοδο, σε πολύ εύκολα αναγνώσιμο σχέδιο δράσης.
Ομολογώ λοιπόν (και πάντα με γνώμονα την αγωνιστική κατεύθυνση και όχι το αποτέλεσμα) ότι προτιμούσα τις προηγούμενες versions της ΤΣΣΚΑ υπό τον κόουτς Ιτούδη. Είμαι υπέρ του compact χαρακτήρα που λάνσαρε από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη Μόσχα ενεργώντας ως «μεταρρυθμιστής» ο οποίος πέταξε στον κάδο τις μέχρι τότε ισχύουσες απόψεις για τη στελέχωση και το αγωνιστικό προφίλ της «αρκούδας». Όμως φέτος το καλοκαίρι (και πέρα από τη διαφοροποίηση στη φύση της επίθεσης του) έκανε μια επιλογή που με ξένισε και νομίζω κόστισε γιατί πολύ απλά θα υποστήριζε άρτια το όλο οικοδόμημα. Δεν αντικατέστησε τα «πνευμόνια», τα defensive stops, το facilitating και κυρίως τη πίεση στη μπάλα που του έφερνε στο τραπέζι ο Τζάκσον. Ο Ουέστερμαν είναι ένας γκαρντ με έφεση στη δημιουργία ο οποίος μετά από μια εξαιρετική σεζόν στο Κάουνας ήρθε για να ταιριάξει στο ευρωπαϊκό core της περιφερειακής γραμμής της ΤΣΣΚΑ. Όμως αυτά τα σχήματα χωρίς το μεγάλο κορμί στο κέντρο της ρακέτας ήθελαν ένα γκαρντ που θα κατευθύνει τη μπάλα στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ, θα πιέσει, θα «σπρώξει» με την ενέργεια του την επίθεση μακριά από τη ρωσική ρακέτα λειτουργώντας ως «πανοπλία» για τους γαλαζοαίματος σούπερ γκαρντ της «ομάδας του στρατού». Φέτος ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά..
Στη ΤΣΣΚΑ υπάρχει κατήφεια και προβληματισμός για μια ακόμα σεζόν. Ο κόουτς Ιτούδης έχει κάνει εξαιρετική δουλειά όλα αυτά τα χρόνια όμως στο ίδιο το front office μοιάζει να έχει εισχωρήσει αυτή η πίεση για τη κατάκτηση της κορυφής με τη μορφή υποχρέωσης. Είναι λογικό όταν μιλάμε για ένα τέτοιο κλαμπ και μια τέτοια επένδυση. Κάποιοι οργανισμοί λειτουργούν διαφορετικά ποντάροντας στη συνέχεια και την υπομονή μέχρι να ξαναέρθει η δική τους σειρά με γνώμονα ακριβώς ότι με τη παρούσα συνταγή θα βρίσκονται κάθε χρόνο στα ματς του τίτλου. Η Ρεάλ κάποτε στήριξε τον Λάσο σε παρόμοια κατάσταση (με διαφορετικό βέβαια υπόβαθρο). Η επαφή με τη πλευρά του Ντέηβιντ Μπλατ ισχύει και αφορά πρόταση για συμβόλαιο 2+1 χρόνων με αποδοχές που θα τον μετατρέψουν στον πιο ακριβοπληρωμένο προπονητή στην Ευρώπη εφόσον πει το «ναι». Ο Αμερικανός mastermind έχει προτεραιότητα την επιστροφή στο ΝΒΑ όμως ήδη δύο θέσεις του ενδιαφέροντός του «έκλεισαν». Ο Μπλατ (είναι το Νο1 στη λίστα της ΤΣΣΚΑ και όχι ο Σάρας, σωστά κατά τη γνώμη μου) είναι ίσως ο μόνος προπονητής που μπορεί να αλλάξει τον ψυχισμό και το βλέμμα αυτής της ομάδας όταν αντικρίζει αυτά τα παιχνίδια..
Το να δημιουργείς είναι σαν ζεις δύο φορές..
Και όμως, η Ζαλγκίρις δεν ήταν μακριά από το απόλυτο όνειρο και την αναγωγή αυτής της σπουδαίας χρονιάς σε «μύθο». Όσο βλέπω σε επανάληψη τα παιχνίδια του F4 αυτή η αίσθηση ενισχύεται μέσα μου. Δεν έμοιαζε τόσο μακρινό αυτό και εν τέλει δεν ήταν..
Οι Λιθουανοί «έπεσαν» μετά από έναν πολύ δυνατό ημιτελικό απέναντι σε μια πολύ διαβασμένη και σαφώς πιο περπατημένη Φενέρ, πιστοποιώντας όμως τον χαρακτηρισμό της «ομάδας που επιστρέφει» τον οποίο τους απέδωσε η σελίδα μας πριν τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. «Έπεσαν» γιατί το φάντασμα των λαθών που τους καταδιώκει ολόκληρη τη σεζόν έκανε την εμφάνιση του όταν στον ορίζοντα άρχισε να κάνει την εμφάνιση του το εκτυφλωτικό φως της δόξας. Πέρυσι ήταν η άμυνα που έπρεπε να βελτιώσει ο κόουτς Γιασικεβίτσιους για να πάει την ομάδα στο επόμενο επίπεδο. Του χρόνου (εάν όλα.. βρίσκονται στη θέση τους) ξέρει πολύ καλά που θα εστιάσει. Το low mistake basketball είναι η επόμενη πρόκληση.
Η αλήθεια είναι ότι η Φενέρ είχε διαβάσει πολύ καλά το ματς. Παρουσίασε αυτό που η σελίδα μας είχε σχεδιάσει και ανέμενε από τον Ολυμπιακό (στη προκειμένη περίπτωση με τη multi-forward lineup) στη σειρά των playoffs απέναντι στη Ζαλγκίρις ώστε να αναχαιτίσει τη κυκλοφορία της μπάλας και τη ροή στην επίθεση των Λιθουανών, εξωθώντας τους σε παιχνίδι προσωπικής φάσης. Οι παγίδες στο low post, οι βοήθειες από τη weak side στον άξονα και η μεγιστοποίηση του κέρδους από τον «τζόγο» (απέναντι σε συγκεκριμένους παίχτες της Ζαλγκίρις με βάση την αμφίβολη αποτελεσματικότητα ή το αργό release στη περιφερειακή εκτέλεση) προς όφελος την ενδυνάμωσης της άμυνας στον άξονα ήταν ίσως ότι καλύτερο αντιμετώπισε φέτος η επίθεση του Σάρας. Ήταν «άμυνα Ομπράντοβιτς σε F4» σε απλή μετάφραση. Ο τρόπος που δρούσε ο Βέσελι λειτουργώντας ως τρίτος παίχτης (από τη τελική γραμμή) στην αναχαίτιση του κεντρικού PnR των Λιθουανών ήταν υποδειγματικός. Στον τελικό ο Μέλι δε μπόρεσε να κάνει το ίδιο όταν χρειάστηκε (η Ζάλγκιρις τρέχει πολλά περισσότερα ball screens με screener το «4» σε σχέση με τη Ρεάλ) και αυτός ήταν ένας λόγος που η Φενέρ δε κατάφερε να έχει ανάλογο αμυντικό αποτέλεσμα συν φυσικά το γεγονός ότι οι Ισπανοί έχουν πολύ πιο ικανά γκαρντ σε επίπεδο προσωπικής φάσης από τους Λιθουανούς. Η ομάδα του Κάουνας είχε όμως «πνεύμα». Και αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν πολύ δύσκολο να υποταχθεί.
Παρότι η κατεύθυνση της αντίπαλης άμυνας και η απενεργοποίηση του ball movement είχε εκμηδενίσει την αποτελεσματικότητα της στη περιφερειακή εκτέλεση (μετατρέποντας παράλληλα το ζωγραφιστό σε killing zone) βρήκε τη λύση μέσα από το επιθετικό ριμπάουντ ενώ αξιοθαύμαστος ήταν ο τρόπος που αντέδρασαν οι Λιθουανοί σε «φυσικό» επίπεδο όντας το ίδιο τουλάχιστον physical με τον αντίπαλο. Ίσως το αποτέλεσμα να ήταν πολύ διαφορετικό εάν η «καλή νεράιδα» των παιχνιδιών αυτών δε ξυπνούσε για μια ακόμα φορά μέσα στο σώμα του Μπόμπι Ντίξον..
Η φετινή δημιουργία του κόουτς Γιασικεβίτσιους θα γραφτεί στα κιτάπια της διοργάνωσης ως μια από τις καλύτερες που είδε το άθλημα τα τελευταία χρόνια σε συνάρτηση πάντα με τα εργαλεία που είχε στα χέρια του ο Λιθουανός προπονητής. Θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να τον δούμε να μένει στο Κάουνας και να παρακολουθήσουμε την οπτική του σχετικά με τη βελτίωση του δικού του προγράμματος..
Ο κανόνας του χαμαιλέοντα
Η φετινή διοργάνωση σε αγωνιστικό επίπεδο μας δίδαξε με τον καλύτερο τρόπο τη σημασία του να προσαρμόζεσαι και να μπορείς να επιβιώνεις σε διαφορετικό περιβάλλον. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία ξεκινάει από το καλοκαίρι με τη στελέχωση και η εξελικτική της πορεία καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την αγωνιστική φιλοσοφία που θα εμφυσήσει ο κόουτς στο πακέτο δεξιοτήτων που έχει στα χέρια του. Στον τελικό βρέθηκαν δύο από τις ομάδες που τηρούν στο έπακρο τον «κανόνα του χαμαιλέοντα».
«Το μυστικό κρύβεται στο ότι τα ερπετά διαθέτουν δύο στρώματα κυττάρων στο δέρμα τους, τα οποία περιέχουν νανοκρυστάλλους διαφόρων μεγεθών και σχημάτων..» λένε οι ειδικοί.
Είναι ζωτικής σημασίας να μπορείς να προσαρμόζεσαι στη διαφορετικότητα του περιβάλλοντος στο σύγχρονο μπάσκετ. Να μπορείς να σταθείς όρθιος με την άμυνα ή το offensive range σου. Σε μια low pace «σκυλομαχία» ή σε up tempo παιχνίδι 90 πόντων. Να μπορείς να αλλάξεις τον ρυθμό με Small ball ή ψηλά σχήματα. Οι ελληνικές ομάδες , με βάση αυτό που είδαμε φέτος, έχουν ακόμα δρόμο να διανύσουν δουλεύοντας από το καλοκαίρι προς αυτή τη κατεύθυνση. Είναι κάτι που η σελίδα μας έχει υπογραμμίσει χρόνια τώρα. Σε όλες αυτές τις εβδομαδιαίες αναρτήσεις που διαβάσατε τη σεζόν αυτή, η αξιολόγηση πάντα συνοδεύεται από μια αόρατη μελάνη η οποία ουσιαστικά ζητάει από τους «αιωνίους» να κατευθυνθούν προς τα εκεί. “Εκεί” όπου πηγαίνει το άθλημα. Βαδίζουμε σε μια εποχή όπου ξεκάθαρα πλέον δεν φτάνει να ακουμπάς το “άριστα” σε ένα μόνο κομμάτι του παιχνιδιού, όσο σημαντικό και εάν είναι αυτό.
Η Ρεάλ έδειξε στον κόσμο το πόσο μεγάλη ώθηση μπορεί να σου δώσει το γεγονός ότι βγήκες ζωντανός από μια δύσκολη, ψυχοφθόρα κατάσταση στα playoffs. Για τον Πάμπλο Λάσο, ο οποίος ανέβασε σημαντικά το ήδη δυνατό status του στο ευρωπαϊκό προπονητικό χρηματιστήριο, η φετινή σεζόν ήταν μια τεράστια επιβράβευση των κόπων του. Το ίδιο ισχύει για το front office της Ρεάλ και την υπομονή. Ο Ισπανός κόουτς έχει χρόνια τώρα ελίτ ταλέντο στα χέρια του αλλά (κάτι ίσως ακόμα πιο σημαντικό) απολαμβάνει κιόλας την εμπιστοσύνη της διοίκησης. Θυμάμαι τη πρώτη του σεζόν το 2011-12. Ήμουν απογοητευμένος από το γεγονός ότι το πρότζεκτ του Έτορε Μεσίνα στη Μαδρίτη δεν είχε προχωρήσει (είχα μεγάλες προσδοκίες, το ομολογώ) και παρατηρούσα με ενδιαφέρον τη στροφή της “Βασίλισσας” στον, 44χρονο τότε, Βάσκο τεχνικό. Η Ρεάλ έμεινε εκτός στο TOP-16 της EL και ηττήθηκε στους τελικούς της ACB από τη Μπαρτσελόνα όμως ήταν φανερό ότι η δουλειά του Λάσο ήταν καλή. Πολύ σωστά η διοίκηση του έδωσε την ευκαιρία. Η Ρεάλ έπαιζε γρήγορο και θεαματικό μπάσκετ μετά από καιρό όμως ήθελε δουλειά στα μετόπισθεν. Ήταν επίσης μια καλή ευκαιρία για τη σελίδα μας να εστιάσει στο ιεραρχικό πλεονέκτημα του κριτηρίου που αφορά τη “ποιότητα της δουλειάς” ενός προπονητή στη γενικότερη αξιολόγηση του, σε σχέση με το αντίστοιχο “αλάνθαστο” (για τα δεδομένα της χώρας μας) του αποτελέσματος. Από τότε ο Λάσο δε σταμάτησε να βελτιώνεται ως προπονητής. Και να “προσαρμόζεται”. Έβαλε τα σωστά θεμέλια για τη κατασκευή και τη λειτουργία του υπερταλαντούχου backcourt που έγινε το trademark της Ρεάλ στη σύγχρονη εποχή μοιράζοντας πολύ σωστά τους ρόλους. Τότε που ανέβασε τον (combo) Γιούλ στο “1”, τον (SF/SG) Ρούντι στο “2” και έδωσε στον Ροντρίγκεθ ρόλο έκτου παίχτη, όταν όλοι θεωρούσαν ότι οι τρεις περιφερειακές θέσεις της starting unit έπρεπε να καλύπτονται από τους αστέρες της εθνικής ομάδας. Το 2013 στο Λονδίνο κλείδωσε τη Μπαρτσελόνα με Box & 1 άμυνα ενώ δύο χρόνια μετά, στη Μαδρίτη, η 3-2 με τον Σλότερ στο “κεφάλι” για την αναχαίτιση ομάδων ικανών στο κεντρικό PnR, τον έφερε στη κορυφή. Τα τελευταία χρόνια μετέτρεψε scorers όπως οι Τέηλορ και Τόμπκινς σε defensive stoppers και πυλώνες της αμυντικής ραχοκοκαλιάς της “Βασίλισσας” ενώ κατάφερε να συντηρεί και να κρατά ευχαριστημένους τους βετεράνους αστέρες του παίρνοντας το καλύτερο τους μέσα από δεύτερους ρόλους. Πάνω απ’όλα, έφτασε μέχρι εδώ χωρίς ποτέ να αποκτήσει ύφος χιλίων καρδιναλίων. Μόνο την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό των παιχτών του οι οποίοι ουσιαστικά αποτελλούν την ασπίδα του στις δύσκολες στιγμές. Το class που χαρακτηρίζει προπονητές όπως αυτόν, τον Πασκουάλ ή τον Πλάθα δεν αγοράζεται. Από τη Κυριακή το βράδυ ο Πάμπλο Λάσο βρίσκεται στο Πάνθεον με τους πιο επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία της Ρεάλ δίπλα σε θρύλους του κλαμπ. Και ο χαρακτήρας του, του υπαγορεύει να μη σταματήσει να βελτιώνεται..
“Εν έτη 2014, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι όπου το διαχρονικό, παραδοσιακό, συναντά το νέο κύμα (το οποίο ακολουθεί το ρεύμα και τις επιρροές πέρα από τον Ατλαντικό). Είναι φανερό ότι το Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ “ζητάει” multi-dimensional ομάδες και προπονητές που μπορούν να ανταποκριθούν σε υψηλό επίπεδο και στις δύο πλευρές του παρκέ και να επιβιώσουν σε μισό και ανοιχτό γήπεδο, χαμηλό ή υψηλό σκορ και τέμπο παιχνιδιού. Αυτό ζητά το σύγχρονο μπάσκετ στην Ευρώπη..”
Υ.Γ: O David Fizdale είναι ενας έξυπνος άνθρωπος ο οποίος ταιριάζει στο περιτύλιγμα του να ζεις στη Ν.Υόρκη και εργάζεσαι στους Νικς (π.χ διαχείριση media). Ο δικός μου άνθρωπος (από τη στιγμή που επιλέγεις να μη πας δυνατά για τον Μπλατ, λάθος) ήταν ο Jay Larranaga, το όνομα του οποίου «έπαιξε» αλλά δε προκρίθηκε για τη δουλειά. Αυτός ήταν ο προπονητής που θα ήθελα να δω στο Μεγάλο Μήλο..
