Live with Chivalry

 

 

Tο νέο ηχηρό “πέσιμο” του Ολυμπιακού στην αναμέτρηση με τη Μπαρτσελόνα και η “κραυγή” επιβίωσης του Παναθηναϊκού στην Ανδαλουσία. Οι δύο “αιώνιοι” ψάχνουν τον δικό τους “κώδικα αξιών” που θα τους κρατήσει ζωντανούς στο όνειρο της διεκδίκησης της φετινής Ευρωλίγκας..

Χτυπημένοι, τσαλακωμένοι αλλά όρθιοι και πάντα “εκεί” οι δύο “αιώνιοι” λίγο πριν το τέλος της κανονικής περιόδου στη φετινή Ευρωλίγκα. Πολύ ενδιαφέρουσα η εβδομάδα που αφήσαμε πίσω και ακόμα περισσότερο αυτή που έρχεται όντας η τελευταία με διπλές αναμετρήσεις στη σεζόν. Ξεκινάμε..

 

 

Ο Ολυμπιακός δε παίζει καλό μπάσκετ  εδώ και καιρό..

O Ολυμπιακός βίωσε μια άσχημη βραδιά στο Φάληρο απέναντι στη Μπαρτσελόνα.  Μια από «εκείνες» τις βραδιές που φέτος εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα για τους ερυθρόλευκους και κατά τις οποίες η ομάδα όχι απλά «πέφτει» αλλά το κάνει και με εκκωφαντικό θόρυβο.. Το κόστος της ήττας αυτής είναι μικρό σε βαθμολογικό επίπεδο. Στη πραγματικότητα όμως τα σαράντα λεπτά της Πέμπτης απέναντι στους Καταλανούς ήταν μια απόδειξη αυτού που υπογραμμίσαμε επισταμένως στις πιο πρόσφατες αναρτήσεις της σελίδας μας. Ο Ολυμπιακός δε παίζει καλό μπάσκετ  τον τελευταίο καιρό. Για την ακρίβεια τον τελευταίο μήνα. Η  εξαιρετική κατάσταση του Σπανούλη και η άνοδος του Μιλουτίνοφ τον βοήθησαν να μακιγιάρει αυτή την εικόνα και να αποφύγει τις «κακοτοπιές» όμως τα σημάδια ήταν «εκεί». Οι ερυθρόλευκοι έχουν 20 ημέρες μπροστά τους και 4 ματς (Ευρωλίγκας) ώστε να βάλουν τις σκέψεις τους σε τάξη και ίσως να προβούν σε μια-δύο μικρές «προσαρμογές» (είτε αυτές αφορούν τη διαχείριση του rotation είτε το playbook) ώστε να βελτιώσουν την εικόνα τους και κυρίως να μπουν στο μονοπάτι της αγωνιστικής ανόδου λίγο πριν το κρισιμότερο σημείο της σεζόν.

Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας και τα αίτια της ηχηρής πτώσης των ερυθρολεύκων στο ματς του Φαλήρου απέναντι στη Μπαρτσελόνα..

 

-True facts: Ο Ολυμπιακός έχει «χάσει» (και  παρ’όλα αυτά έχει ανταπεξέλθει των δυσκολιών) κατά περιόδους παίχτες με ισχυρότερο status και μεγαλύτερη επιρροή στο αγωνιστικό προφίλ της ομάδας από τον Κώστα Παπανικολάου οπότε η απουσία του (ειδικά εάν δούμε τις αντίστοιχες απουσίες του αντιπάλου) δεν αποτελεί επ’ουδενί δικαιολογία για την εικόνα της ομάδας απέναντι στη Μπαρτσελόνα.

Ο Ολυμπιακός (όμως) παρουσιάστηκε τελείως απροετοίμαστος ώστε να διαχειριστεί τη συγκεκριμένη απουσία. Καλώς ή κακώς και κοιτώντας λίγο πίσω από τη βιτρίνα, ο Παπανικολάου είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι ερυθρόλευκοι βρίσκονται βαθμολογικά στη σημερινή θέση έχοντας ξεπεράσει πολλά και διαφορετικά εμπόδια μέσα στη σεζόν που χωρίς το performance του ίσως να έμοιαζαν ανυπέρβλητα. Άλλωστε ο τρόπος σχεδιάστηκε το φετινό ρόστερ του Ολυμπιακού, χωρίς έξτρα defensive stopper στα γκαρντ (ο Μάντζαρης βιώνει μια πραγματικά πολύ δύσκολη περίοδο) και τον ψηλό που θα κλειδώσει τον άξονα προστατεύοντας τη καρδιά του «ζωγραφιστού», επιβάλλει ισχυρή δόση «Παπανικολάου» στο παρκέ. Ο διεθνής φόργουορντ μπαλώνει πολλές τρύπες με τη παρουσία όντας ουσιαστικά το Νο1 της ομάδας σε Defensive Rating (σε μια σεζόν όπου σε κάποια αξιοκρατική ,σε επίπεδο βραβείων, διοργάνωση θα ήταν εύκολα στην All Defensive Team), Νο3 σε πόντους ανά κατοχή (πίσω από τους finishers του «βαμμένου», Μακλίν και Μιλουτίνοφ), σουτάροντας με 37.1% από τρίποντο ενώ παράλληλα μετράει 2.2 τελικές (πολύ σημαντικός τη περίοδο απουσίας του αρχηγού), 4.5 ριμπάουντ και άπλετο μη μετρήσιμο motor.

Στη προκειμένη περίπτωση γίνεται ειδική νύξη στην απουσία του συγκεκριμένου παίχτη όχι για να τον κολακέψει αλλά για να δείξουμε το πόσο απροετοίμαστος ήταν ο Ολυμπιακός για να διαχειριστεί αυτή τη νέα «πληροφορία». Αντίθετα, οι ερυθρόλευκοι με την απόδοση τους από την αρχή κύκλωναν ασυναίσθητα με κόκκινο την απουσία του διεθνούς φόργουορντ. Η είδηση είναι αυτή η αδυναμία και όχι η ίδια η απουσία.. Και όσο καταθέτουμε τις σκέψεις μας για το συγκεκριμένο ματς θα τη βλέπουμε μπροστά μας..

Κάποτε ο Ντανίλοβιτς..

Ο Πέσιτς έπαιξε Big από την αρχή γιατί αυτό του υπαγόρευε η συνθήκη που είχε διαμορφωθεί στο ρόστερ του. Ήθελε να ελέγξει το ριμπάουντ και τον ρυθμό γνωρίζοντας ότι η φετινή fast pace- Μπαρτσελόνα, ειδικά σε ένα τέτοιο εκτός έδρας ματς, χωρίς finishers όπως οι Χάνγκα-Σάντερς (και σε δεύτερη φάση οι Σάντερς-Βεζένκοφ) δε μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματική τελειώνοντας καταστάσεις στο ανοιχτό γήπεδο. Το έκανε βέβαια αυτό στη πορεία τρέχοντας εξαιρετικά τον άξονα με τους ψηλούς της απέναντι σε μια κακή ελληνική transition άμυνα. Νομίζω πως το ματς της Πέμπτης μας δίνει μια καλή εικόνα για τη σημασία του «τρέχουμε μαζί» στο σύγχρονο την οποία έχει πολλάκις υπογραμμίσει η σελίδα μας. Δεν αρκεί προφανώς να ελέγξεις τον ball handler (όχι ότι αυτό έγινε όπως πρέπει) στην άμυνα κατά τη μεταφορά της μπάλας στο δεύτερο μισό για να εξασφαλίσεις καλή transition άμυνα. Το πρόβλημα αυτό κάνει μονίμως την εμφάνιση του στις φετινές «μαύρες» βραδιές του Ολυμπιακού. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι υπό κανονικές συνθήκες και εφόσον αθροίσουμε τις transition παραγωγικές ευκαιρίες των Καταλανών σε πρώτο και δεύτερο χρόνο, οι φιλοξενούμενοι έπρεπε να είχαν παράγει διπλάσιους πόντους σε συνάρτηση με την αντίδραση της ερυθρόλευκης άμυνας απέναντι σε αυτές.

-Στο αμυντικό τους πλάνο οι Καταλανοί  «κυκλώνουν» από την αρχή το 22.5% (πλέον) του Μάντζαρη και το 27.1% του Παπαπέτρου από τη γραμμή του τριπόντου. Οι απουσίες τους έδιναν στο σύνολο του Πέσιτς ένα λιγότερο αθλητικό και αμυντικά versatile προφίλ. Kαταφέρνουν δε να κατευθύνουν εξαιρετικά τη μπάλα στο σημείο που εκείνοι θέλουν για εκτέλεση, στην επίθεση του Ολυμπιακού. Ο Μόερμαν παίζει 4/4 (ενίοτε και   ¾ πολύ επιθετικά) τον Πρίντεζη σε ακτίνα 5.5-6 μέτρων στο φτερό αναγκάζοντας τον να δουλέψει πολύ και να σπαταλήσει ανάσες για τα καθιερωμένα post isolations του. Η Μπαρτσελόνα αυτοματοποιημένα ενεργοποιεί trapping σε όλα τα mismatches στο χαμηλό post και με deny σε απόσταση μιας πάσας φέρνει τη μπάλα στα χέρια των θεμιτών για αυτήν εκτελεστών κάθε φορά. Οι παίχτες της πίσω γραμμής συγκλίνουν συνεχώς στον άξονα στο κεντρικό PnR του Ολυμπιακού (η επέλαση του Σπανούλη απέναντι στα βαριά κορμιά της άμυνας της Βαλένθια ήταν ένας καλός οδηγός) προσφέροντας απλόχερα το περιφερειακό σουτ στους φόργουορντ του Ολυμπιακού. Το 3/7 του Παπαπέτρου είναι «μαγική εικόνα» δεδομένου του ότι είχε 1/5 όσο το ματς ήταν θεωρητικά «ζωντανό». Ίχνος close out επίθεσης από την ελληνική ομάδα. Απέναντι στη συγκεκριμένη άμυνα  αυτός ο τύπος επίθεσης είναι ζωτικής σημασίας. Ακόμα πιο ζωτικός όμως είναι ο τρόπος που θα διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση που οδήγησε στο νούμερο των 6/30 σουτ beyond the arc και το «κλείδωμα» του μυαλού της ερυθρόλευκης σκέψης στο επιθετικό κομμάτι.

Κάποτε, πριν περίπου δέκα χρόνια στο Βελιγράδι και σε ένα οριακό παιχνίδι απέναντι στον Παναθηναϊκό, η Παρτίζαν του Μιλτ Παλάσιο έχει «στραβώσει» τα στεφάνια στα πρώτα είκοσι λεπτά με τη πίεση της έδρας να κινδυνεύει να γυρίσει κατά της. Στο ημίχρονο ο (πρόεδρος) Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς κατεβαίνει στα αποδυτήρια και λέει κατά γράμμα στους παίχτες του: “Να είστε επιθετικοί. Μη σταματάτε να σουτάρετε. Κάποια στιγμή θα ‘πέσουν’..» Όντως στο δεύτερο ημίχρονο η ελληνική άμυνα «έπεσε» και οι Σέρβοι έγραψαν εκείνο το βράδυ μια «χρυσή σελίδα» στη σύγχρονη ιστορία τους.. Σίγουρα αυτές οι βραδιές χρειάζονται πίστη. Και της «πίστη» (για το επόμενο σουτ οτιδήποτε και εάν έχει προηγηθεί) προηγείται η πολύ σκληρή προπόνηση η οποία (συχνά εκτός των άλλων) αποβάλλει τον δισταγμό..

Έλλειψη aggressiveness από τα γκαρντ (η επόμενη «προσαρμογή»..;)

 

 

Συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε.. Ο Πέσιτς δοκιμάζει επιτυχημένα hedging στα όρια του trapping (γιατί δεν έχει τον ψηλό με τα δυνατά πόδια που θα ανταπεξέλθει με καλό χρόνο στο recover) για να μετατοπίσει το κέντρο δημιουργίας στην επίθεση των ερυθρολεύκων. Ουσιαστικά τους δίνει αυτό που αποκαλούμε εδώ στο Hoopfellas fast breaks μισού γηπέδου δηλαδή καταστάσεις με παίχτη παραπάνω κυρίως στη πλευρά. Ο Ολυμπιακός αδυνατεί να τις τελειώσει. Βάζει βίαια τη μπάλα στο παρκέ χωρίς να έχει διαβάσει την άμυνα εξ ου και οι κακές επιλογές πάσας από τη στιγμή που δεν υπάρχει straight to the hoop κατάσταση.

Επίσης απέναντι στην αμυντική προσέγγιση της Μπαρτσελόνα «φώναζε» η έλλειψη επιθετικότητας από τους ball handlers του Ολυμπιακού. Εκτός του Σπανούλη κανένας άλλος ερυθρόλευκος γκαρντ δε μπορεί να βάλει πίεση με το ball handling του στην άμυνα των Καταλανών . Κανείς δε βρίσκεται σε attack mode, κανέναν δε τον νιώθει πραγματικά ο αντίπαλος. Και εδώ ίσως πρέπει να έχουμε την επόμενη «προσαρμογή» από τον κόουτς Σφαιρόπουλο..

Ο Μπόμπι Μπράουν , στη προσπάθεια του να ακολουθήσει τον αγωνιστικό «κώδικα συμπεριφοράς» της νέας του ομάδας κινείται σε ένα πλαίσιο εντός του οποίου είναι αβέβαιο το πόσο μπορεί να προσφέρει. Ο Ολυμπιακός δεν υπέγραψε τον Μπράουν για να είναι ο σταρ της ομάδας. Ο Ολυμπιακός επίσης δεν απέκτησε τον Μπράουν για να είναι facilitator ή για να προσθέσει έναν ball mover στο backcourt του. Όχι. Ο Μπράουν πρέπει να βρίσκεται σε attack mode σε αυτά τα 10-12 λεπτά συμμετοχής του ώστε να προσφέρει στην επίθεση των ερυθρολεύκων (ειδικών όταν δίπλα του δε βρίσκεται ο Σπανούλης). Δεν έχει νόημα να μένει στα 8 μέτρα μακριά από το καλάθι, χωρίς να σηκώνει το κεφάλι του για να δει το καλάθι, επιδιδόμενος σε στατική ντρίμπλα. Η επίθεση του Ολυμπιακού κατασκευαστικά χρειάζεται τον απρόβλεπτο χαρακτήρα και την έμπνευση του Αμερικανού σε οποιονδήποτε βαθμό αυτός μπορεί. Ο Μπράουν επιβάλλεται (ειδικά ευρισκόμενος στο πλαίσιο της second unit) να είναι πιο «επιθετικός» κάνοντας αισθητή τη παρουσία του στις αντίπαλες άμυνες.

Η Μπαρτσελόνα έπαιξε ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Ήταν πολύ καλή τακτικά και εκτελεστικά. Η κυριαρχία της στο ριμπάουντ ήταν καταλυτική με την τετράδα των Τόμιτς-Μόερμαν-Κλαβέρ-Οριόλα να μαζεύει περισσότερα ριμπάουντ από ότι ολόκληρος ο Ολυμπιακός (και 39 από τα 50 των Καταλανών συνολικά. Ο Ολυμπιακός είχε μεγάλο πρόβλημα όταν επέλεξε να αντιμετωπίσει με καθαρά 2-2 συνεργασίες τη PnR επίθεση των φιλοξενουμένων. Το ερυθρόλευκο σχήμα με τα τρία γκαρντ ανάγκασε τους ερυθρόλευκος σε μια λιγότερο ενεργητική προσέγγιση αμυντικά στις ball screens δράσεις του αντιπάλου (δεν είχε ούτε το μεγεθος ούτε την ικανότητα να πάει βαθιά στα αμυντικά rotations γιατί σε κάποιο χρόνο ο αντίπαλος θα διάβαζε το πλεονέκτημα, ειδικά στο κέντρο του ζωγραφιστού) όπου η επιλογή του step back δε νομίζω ότι ήταν η ενδεδειγμένη απέναντι σε γκαρντ με τέτοια ικανότητα στο pull up jumper.

Στη τρίτη περίοδο και κατά τη διάρκεια του 0-17, ο Ερτέλ είναι εξαιρετικός κάνοντας σμπαράλια την ελληνική άμυνα ενώ συνολικά ο φορμαρισμένος Τόμιτς κέρδισε κατά κράτος τον Μιλουτίνοφ. Πολύ δουλειά από το δίδυμο Κλαβέρ-Μόερμαν. Ο (χωρίς τον Παπανικολάου) Ολυμπιακός απέτυχε πλήρως να κρατήσει τους περιφερειακούς των Καταλανών μακριά από τα καλά τους σημεία και κυρίως χωρίς το motor Έλληνα φόργουορντ δεν είχε την αμυντική βάση για να ανοίξει τον ρυθμό και να βρει transition επίθεση απέναντι στις Big Lineups της Μπαρτσελόνα οι οποίες έκαναν το ματς να μοιάζει με μάχη ενός θηριώδους παλαιστή με ένα πυγμάχο χαμηλών κιλών σε ένα κελί  διαστάσεων  1 επί 1..

Ο Ολυμπιακός είχε μια πολύ κακή βραδιά (πρώτη φορά εντός έδρας) σε ένα ματς που ο κόουτς Σφαιρόπουλος σωστά είχε χαρακτηρίσει ως «ύπουλο». Είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίρνεις με παίχτες-ρόλων σου. Σε τέτοιες καταστάσεις περιμένεις να σε «σηκώσουν» και να στηρίξουν το οικοδόμημα μέσα στη σεζόν.. Ο κόουτς των ερυθρολεύκων φαίνεται ότι έχει χάσει τη πίστη του στον Τόμπσον του οποίου η αυτοπεποίθηση βρίσκεται στο πάτωμα. Ήταν κακός και δε μπόρεσε να προσφέρει σε ένα ματς που μπορούσε να αποτελέσει «ευκαιρία» για αυτόν (όχι ότι η close out επίθεση είναι το δυνατό του στοιχείο αλλά οκ, τη Πέμπτη ο Ολυμπιακός χρειαζόταν οποιονδήποτε μπορούσε να βοηθήσει εκεί). Νομίζω (αν και υπάρχει θέμα αντιλήψεως από πλευράς παίχτη) ότι στη τετράδα παιχνιδιών που ακολουθεί ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα πρέπει να του δώσει μια ακόμα ευκαιρία εξαντλώντας και τη τελευταία πιθανότητα σχετικά με το ενεργό ή όχι του ρόλο του στο ερυθρόλευκο rotation.

 

 

Η διαδικασία της “παρατήρησης” για τον Παναθηναϊκό..

Μετά από μεγάλη μάχη και με τρομερό ντεμαράζ στο δεύτερο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη-χρυσάφι στη Μάλαγα. Μιλάμε για μια έδρα στην οποία έχουν ηττηθεί η Φενέρ και η Ρεάλ ενώ η ΤΣΣΚΑ πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές για να επικρατήσει στο τέλος. Τα δύο πρόσωπα των πρασίνων και η μεγάλη απόκλιση στο επίπεδο του performance τους ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο ημίχρονο σίγουρα χρίζει μελέτης η οποία πρέπει να βασιστεί στη διαδικασία της «παρατήρησης» είτε τη ψηλαφίζουμε  σε ψυχολογικό επίπεδο είτε σε μια πιο intellectual εκδοχή  ώστε να φθάσουμε σε ένα πραγματικό συμπέρασμα. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη η «αγωνιστική διπολικότητα» των πρασίνων είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη κατάσταση που βιώνουν (σε επίπεδο performance) τον τελευταίο καιρό.

Πάμε μαζί στο παρκέ της Martin Carpena..

Το performance των πρασίνων στο πρώτο ημίχρονο μοιάζει να γεννήθηκε από την ίδια μήτρα η οποία παρήγαγε την εικόνα των τελευταίων 40 ημερών για την ομάδα. Ο Παναθηναϊκός φαίνεται ως ομάδα-ρούκι στον θεσμό από αυτές που στη πρώτη τους επαφή με το επίπεδο προσπαθούν να προπονήσουν το μυαλό τους για να μπορούν να βρίσκουν λίγο πιο σύντομα τον δρόμο προς τον αγωνιστικό τους στόχο σε κάθε κατοχή δική τους ή του αντιπάλου. . Ενεργεί σαν να μην έχει διαβάσει ατομικό scouting report των παιχτών ή σαν να παίζει για πρώτη φορά με τον συγκεκριμένο αντίπαλο αντιμετωπίζοντας το ίδιο (χωρίς διάκριση δεξιοτήτων άρα χωρίς πραγματικούς στόχους) όλους τους παίχτες του. Η ομάδα έχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας στην άμυνα όπου (πολλάκις με ατομική ευθύνη) βρίσκεται έναν χρόνο πίσω κάθε φορά. Συνολικά ο Παναθηναϊκός σε αυτό το διάστημα ψάχνει «καθαρές» γραμμές επικοινωνίας και στις δύο πλευρές του παρκέ. Έχει θέληση αλλά δε μπορεί «να το κάνει μαζί» (να εκφραστεί ομαδικά σε κάθε του δράση) και αυτό αντανακλά στο παιχνίδι του ως «νωθρότητα».

Η Ουνικάχα στο ίδιο διάστημα είναι αξιοθαύμαστη. Ο Πλάθα έχει αναγνώσει τα σποραδικά «σημάδια» στο ξεκίνημα βλέποντας ότι αθλητικά η ομάδα του δε μπορεί ακολουθήσει τον Παναθηναϊκό και προσπαθεί με την επίθεση του (και όσο πηγαίνουν οι δύο αντίπαλοι πιο βαθιά σε επίπεδο rotation) να χαμηλώσει το τέμπο πηγαίνοντας το παιχνίδι στο «δικό του γήπεδο». Στη πραγματικότητα οι γηπεδούχοι γνωρίζοντας ότι δεν έχουν ιδιαίτερο ατομικό ταλέντο επενδύουν σε μια έξυπνη και πρακτική βάση ανάπτυξης με πολύ συγκεκριμένους στόχους (slow the tempo). Δουλεύουν σωστά screens για τους σουτέρ τους, βάζουν τη μπάλα στο post (σε αντίθεση με την ελληνική ομάδα που παίζει πολύ περιφερειακά για ένα μεγάλο διάστημα), χρησιμοποιούν τη πάσα-σκαλοπάτι στη γραμμή των προσωπικών για «σπάσουν» ενδεχόμενη πίεση της άμυνας. Σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του ματς στοχεύουν να ανεβάσουν τους ψηλούς του Παναθηναϊκού εκτός ρακέτας (5-out, 1-4 High Set) θέλοντας δημιουργήσουν χώρους στο ζωγραφιστό αλλά και να δοκιμάσουν την επικοινωνία και την αμυντική συνοχή των πρασίνων στο έδαφος (και όχι ψηλά εντός του «βαμμένου»). Είδαμε Weave για τον Νέντοβιτς, 2-2-1 trapping press (delay the offense), ακόμα και match up ζώνη. Η Ουνικάχα παίζει σωστά (τίποτα το εξεζητημένο) τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός χάνει συνεχώς σε λεπτομέρειες (ατομικά λάθη κυρίως σε επίπεδο συγκέντρωσης) που «σηκώνουν» το οικοδόμημα. Είδαμε για παράδειγμα σε Flash & Recover άμυνα των γηπεδούχων στο πράσινο PnR τον Όγκουστιν να «κολλάει» στον Καλάθη παραπάνω από όσο επιτρέπει το χρονικό όριο (ο γκαρντ του είχε επιστρέψει) και τον Σίνγκλετον να μη το διαβάζει για κόψει στον ελεύθερο άξονα περιμένοντας το όντως αρχικά σχεδιασμένο pop out. Και αυτός και οι Τζέιμς-Γκάμπριελ έχασαν φάσεις στην άμυνα γιατί ήταν ιδιαίτερα χαλαροί μακριά από τη μπάλα..

Ο Παναθηναϊκός μια «άλλης» ταχύτητας..

Στην επανάληψη η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ παίζει σε μια «άλλη» ταχύτητα. Τη ταχύτητα που έχει σχεδιαστεί για να παίζει ο φετινός Παναθηναϊκός παράγοντας επίθεση μέσα από την άμυνα του. Η ένταση με την οποία παρουσιάστηκε το «τριφύλλι» στο παρκέ είναι ένα γνώρισμα που συνοδεύει πάντα τις μεγάλες ομάδες και επιστρατεύεται αυτομάτως όταν καλούνται να ανατρέψουν εναντίον τους καταστάσεις ανεξάρτητα από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Το κατά πόσο συχνά μπορείς να ενεργοποιήσεις έναν τέτοιο αμυντικό μηχανισμό αποτελεί δείκτη της αξίας σου σαν ομάδα. Είναι πολύ θετικό ότι ο Παναθηναϊκό της «ζαλάδας» των τελευταίων 40 ημερών έβγαλε αυτήν την αντίδραση σε μια δύσκολη ευρωπαϊκή έδρα. Είναι ένταση που σας έλεγα ότι περίμενα στη Μαδρίτη.. Ακόμα και όταν η επιχείρηση «επιστροφή στο σκορ» των πρασίνων στη τρίτη περίοδο έβρισκε εμπόδια που δυσκόλευαν τη κεφαλαιοποίηση της προσπάθειας της στον πίνακα του σκορ, η αίσθηση από αυτό που έβγαζε η ομάδα  σου έδινε τη βεβαιότητα ότι η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει πλήρως στο παρκέ.

Ο Παναθηναϊκός παίζει εξαιρετική άμυνα σε απόσταση μιας πάσας στο μισό γήπεδο διαφοροποιώντας τους χρόνους στην επίθεση της Ουνικάχα και ταυτόχρονα αναγκάζοντας την να στραφεί περισσότερο στη προσωπική φάση. Μιλάμε για ένα σύνολο που δεν είναι ιδιαίτερα ικανό σε αυτό το παιχνίδι μιας διαθέτει ουσιαστικά μόνο τον Νέντοβιτς που μπορεί να σπάσει τέτοια πίεση φτάνοντας μέχρι το καλάθι τη στιγμή που ο Μακάλουμ είναι πιο προβλέψιμος και σαφώς λιγότερο efficient. H ελληνική άμυνα προκαλεί deflections και ξεκλειδώνει τον κωδικό του ανοιχτού γηπέδου.

Σημείωση: Τη προηγούμενη εβδομάδα εστιάσαμε στην αλλαγή της αγωνιστικής συμπεριφοράς του Κρις Σίνγκλετον φέτος υπογραμμίζοντας τη ροπή που εμφανίζει στην επιλογή άκοπων τριπόντων σε αντίθεση με τον πιο φιλόπονο περυσινό του χαρακτήρα όταν έβαζε με μεγάλη συχνότητα τη μπάλα στο παρκέ είτε σε straight 1 on 1 από στάση(κλείδωμα «αλλαγής» στα pop outs στη περίμετρο) είτε σε close out καταστάσεις. Στο δεύτερο ημίχρονο στη Μάλαγα, ο Αμερικανός κάνει ακριβώς αυτό θυμίζοντας μια πολύ αποτελεσματική πτυχή του περυσινού ρεπερτορίου του η οποία βοήθησε πολύ συνολικά τη λειτουργία της πράσινης επίθεσης με τους γηπεδούχους να αναγκάζονται να παραχωρήσουν εκατοστά διαθέσιμου χώρου σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης στον Παναθηναϊκό.

 

 

 

 

Οι δυνάμεις του «άξονα»

Κάπως έτσι άρχισε να καρποφορεί και η προσπάθεια του Τσάβι Πασκουάλ να δημιουργήσει χώρους για τον Καλάθη στον άξονα. Ο διεθνής PG κάνει σπουδαία δουλειά στο δεύτερο εικοσάλεπτο όντας παντού για τον Παναθηναϊκό (12 πόντοι-8 ριμπάουντ-11 τελικές). Ειδικά στη πίσω γραμμή άμυνας ήταν καταλυτικός. Μαζί του έδρασε και ο Τζέιμς Γκιστ  που έκανε ένα πολύ μεστό παιχνίδι βγάζοντας clutch plays. Σε αυτό το πλαίσιο πάντως βοήθησε πολύ το γεγονός ότι στην επανάληψη οι πράσινοι κοίταξαν πολύ πιο επισταμένα την αδύνατη πλευρά της επίθεσης τους. Και πάλι κυρίως δημιουργικός εκφραστής εδώ ήταν ο Καλάθης. Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί με τα εφόδια του ανοιχτού γηπέδου, της συνεργασίας στον άξονα και τα πληθωρικά χαρακτηριστικά των  Ρίβερς-Σίνγκλετον στη weak side, όλα μαζί στην ίδια σελίδα, η επίθεση του Παναθηναϊκού έμοιαζε να εκτελεί «κατά ριπάς» (58 πόντοι στο δεύτερο ημίχρονο).. Τα παραπάνω ζευγάρια από ζεστά χέρια κεφαλαιοποίησαν οι πράσινοι όταν η Ουνικάχα (με τον Πλάθα να επιστρατεύει ό,τι πιο αθλητικό διαθέτει –Μακάλουμ, Νέντοβιτς, Μπρούκς, Όγκουστιν- για να τρέξει δίπλα στην ελληνική ομάδα) επέστρεψε στο ματς απαντώντας στην αντεπίθεση διαρκείας του Παναθηναϊκού που του έδωσε σημαντικό προβάδισμα στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου..

He Got Game

Ο Λούκας Λεκαβίτσιους αποτέλεσε τον παίχτη-κλειδί της πράσινης επικράτησης στην Ανδαλουσία με την εξαιρετική του παρουσία στη τέταρτη περίοδο. Ο Λιθουανός γκαρντ πέτυχε 10 πόντους σε αυτό το διάστημα παίζοντας δίπλα στον Καλάθη, συμπεριλαμβανομένου και ενός πολύ μεγάλου σουτ όταν το μομέντουμ ήταν στη πλευρά του αντιπάλου. Είναι πολύ σημαντικό ότι ο Λεκαβίτσιους (he got game..) είχε κάνει μερικές από τις καλύτερες του εμφανίσεις φέτος σε ματς με υψηλό βαθμό δυσκολίας ενώ παράλληλα παραμένει σε συνέχεια αποτελεσματικός σουτάροντας υπό καθεστώς ψυχολογικής πίεσης. Λέει αρκετά για τον χαρακτήρα του και μπορεί να αποτελέσει τη βάση στη παρουσία του (και στην ανάπτυξη του) τη νέα σεζόν στο ΟΑΚΑ. Ο 23χρονος γκαρντ ανταποκρίνεται καλά όπως σας έχω πει.. Με αυτόν στη θέση του Τζέιμς, η επίθεση του Παναθηναϊκού είναι καλύτερα ιεραρχημένη σε επίπεδο μοιράσματος των εκτελέσεων. Δεν είναι εύκολο για τον Πασκουάλ να «στριμώξει» τις 15 προσπάθειες του Τζέιμς στην επίθεση του. Μια επίθεση η οποία είναι κατασκευασμένη για να αποβάλλει κάθε πιθανή μορφή «σολιψισμού» στο βωμό της πολυπρόσωπης συμμετοχής. Όχι, ο Τζέιμς δε πάσχει αγωνιστικά από μιας τέτοια μορφής αγωνιστική παθογένεια. Έχει αποδείξει ότι μπορεί να βοηθήσει μια ομάδα ακόμα και από έναν πιο δεύτερο ρόλο. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Αμερικανό ευελπιστώντας ότι θα του δώσει το firepower για να βάλει κάτω την ελίτ της διοργάνωσης (ομάδες με τεράστια γκάμα επιλογών όπως η ΤΣΣΚΑ ή η Φενέρ) σε μια σειρά ή ένα παιχνίδι, στη τελική ευθεία της σεζόν. Όμως αυτή, η φετινή του επίθεση,  έχει σχεδιαστεί για να παίζει ο Λεκαβίτσιους και όχι ο Τζέιμς. Είναι εμφανές ότι ο Καλάθης για παράδειγμα ψάχνει τη φόρμουλα για να τρέχει σωστά το playbook ώστε να αναμείξει στο  παιχνίδι και αυτόν και τον Ρίβερς όταν οι τρεις τους παίζουν μαζί. Εξ ου και το σχόλιο περί «καλύτερα ιεραρχημένης επίθεσης» παραπάνω.. Ο Τζέιμς  στις πρώτες του εμφανίσεις με το «τριφύλλι» εκτελεί με το εντυπωσιακό 70% από το δίποντο όμως μετράει μόλις 2/23 τρίποντα. Δεν είναι spot shooter και αυτή η παράμετρος έχει δυσκολέψει την ένταξη του στη φετινή επίθεση των πρασίνων. Είναι δεδομένο ότι ο κόουτς πρέπει να αναγνωρίσει τον όγκο και τον τύπο των προσπαθειών που θα δοθούν στον Αμερικανό κρατώντας ενεργό για το σημείο της σεζόν που η ομάδα θα τον χρειαστεί περισσότερο. Μη ξεχνάτε ότι στην Ανδαλουσία δεν ήταν στην αποστολή κανείς εκ των πράσινων γκαρντ που καλύπτουν τη θέση «2» φέτος..

Ο παίχτης που «καθάρισε» για τον Παναθηναϊκό βέβαια ήταν ο KC Rivers. Στο δεύτερο ημίχρονο μεταμορφώνεται σε «Νοσφεράτου» και δεν αφήνει ρανίδα αίματος στο σώμα της Ουνικάχα.

 

Ο Rivers (24 πόντοι με 3/3 δίποντα-6/10 τρίποντα, 5 κλεψίματα)σκότωσε την άμυνα των γηπεδούχων «δαγκώνοντας» παράλληλα στη πίσω πλευρά του παρκέ. Ο Πλάθα βέβαια έκανε και λάθη στην αντιμετώπιση του, ειδικά στα pin down screens (σε μια περίπτωση προσπάθησε να τον ελέγξει δίχως τη συμμετοχή του ψηλού του δηλαδή να ακολουθήσει τον  κανόνα stay in contact μόνο με τον Σαλίν, πράγμα μάλλον αδιανόητο για αυτό και άλλαξε γρήγορα προσέγγιση). Ο Αμερικανός wing ίσως είναι ο παίχτης με τον πιο ισχυρό αγωνιστικό χαρακτήρα στο φετινό ρόστερ των πρασίνων και η μόνιμη επανασύνδεση του με το καλάθι βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τις πιθανότητες επιτυχίας του Παναθηναϊκού στη τρέχουσα διοργάνωση.

Από την άλλη πλευρά, ο Νεμάνια Νέντοβιτς βρέθηκε σε άσχημο βράδυ. Κάποια τελειώματα  (4/15 σουτ) και κάποιες αποφάσεις του έχριζαν βελτίωσης. Σε αυτήν την «άσχημη» βέβαια βραδιά ο Σέρβος γκαρντ είχε 7 τελικές πάσες για μηδέν λάθη και 19 πόντους με 9/9 προσωπικές. Ο Νέντοβιτς είναι top class παίχτης και μένει να δουλέψει με τον top-προπονητή (και εντός του περιβάλλοντος) που θα τον κάνει πιο «σοφό»..

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έβγαλε μια κραυγή επιβίωσης μετά από ένα μεγάλο διάστημα κατά το οποίο βρέθηκε πεσμένος στα γόνατα. Η ένταση και η ταχύτητα με την οποία λειτούργησε και έπαιξε το παιχνίδι η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο με την Ουνικάχα είναι ένα ενθαρρυντικό σημάδι για τη τελική ευθεία της σεζόν. Σε πρώτη φάση το «τριφύλλι» πρέπει να βρει ένα δεύτερο παραγωγικό πόλο εντός του ζωγραφιστού πέραν αυτού που εκφράζεται μέσα από τη PnR συνεργασία των Καλάθη-Γκιστ για να ελαχιστοποιήσει τα διαστήματα στα οποία τείνει να παρουσιάζει υπέρ του δέοντος περιφερειακή συμπεριφορά σε επίπεδο εκτέλεσης. Η close out συμπεριφορά του Σίνγκλετον και η αναβάθμιση του Πέην (το μέγεθος και το strong finishing του μπορούν να αποδειχθούν «εργαλεία» σε μια σειρά playoffs, λόγω της έλλειψης σπουδαίας αντίληψης στα μετόπισθεν πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί σωστά τα φάουλ ειδικά όταν πρόκειται για έναν ψηλό που λογίζεται για περίπου 10 λεπτά τη βραδιά) αποτελούν μερικές σκέψεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Η Ανδαλουσία πάντως μπορεί να «έδωσε» στον Παναθηναϊκό τον σκονισμένο χάρτη που δείχνει τον δρόμο στο κυνήγι του θησαυρού. Και αυτός δεν είναι άλλος από την άμυνα του. Από εκεί πιθανόν να μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ισορροπίας σχετικά με τη φύση των εκτελέσεων του στην επίθεση..

 

Υ.Γ: Είναι σπουδαίο να μπορούμε να παρακολουθούμε τις μάχες δύο κορυφαίων προπονητών στο υψηλότερο επίπεδο. Φενέρ και ΤΣΣΚΑ δημιουργούν το δικό τους rivalry το οποίο παράγει εξαιρετικά παιχνίδια με υψηλό επίπεδο τακτικής και ποιότητας σε ομαδικό και προσωπικό επίπεδο. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, το ίδιο ισχυρό «πιστεύω» για την ορθότητα της κατεύθυνσης που διάλεξε ο καθένας. Το timing της αναμέτρησης (σε συνάρτηση με το διακύβευμα της ) ήταν θετικό για την αρκούδα η οποία πήρε παλικαρίσια νίκη. Ο Χίγκινς είναι ίσως ο πιο κομπλέ «πλάγιος» στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Είχαμε γράψει για αυτή του τη προοπτική ολοκλήρωσης όταν ο προπονητής του τον ανέβαζε στο «1» και αυτός ανταποκρινόταν περίφημα σε ρόλο facilitator ελέγχοντας όλες αυτές τις λεπτομέρειες που καθορίζουν το τέμπο του παιχνιδιού. Η Φενέρ σούταρε με 76% στο δίποντο και κυριάρχησε στο ριμπάουντ όμως ηττήθηκε γιατί οι δημιουργοί της βρέθηκαν σε inefficient βραδιά. Εξ ου και τα πολλά λάθη.. Η αποτελεσματικότητα του Σλούκα σε αυτό το κομμάτι (δημιουργία) είναι βαρόμετρο στη φετινή –άνευ Μπόγκνταν- version. Της έλλειψε επίσης ο γκαρντ που θα πιέσει τη μπάλα. Ο Ομπράντοβιτς είπε ότι ήταν προσωπική του απόφαση να μη χρησιμοποιήσει τον Ντίξον..

 

Υ.Γ1: Refuse to fall..