Hire Character, Train skill..

Στο πιο κομβικό σημείο της σεζόν ο Παναθηναϊκός προβαίνει σε μερικό lifting προσδοκώντας να λάβει τη κατάλληλη ώθηση που θα τον οδηγήσει μέχρι το Βελιγράδι. Η επιτυχία όμως συνδέεται πάντα με τη διαχείριση και το σωστό Fit. To Hoopfellas ρίχνει τους προβολείς του στις προσθήκες των Adreian Payne και Mike James..

 

Καλημέρα σε όλη τη κοινότητα. Αφήνουμε πίσω μια σπουδαία (παρά το Off της EL) εβδομάδα κατά την οποία ο θεσμός του Κυπέλλου μονοπώλησε το ενδιαφέρον ανά τη μπασκετική Ευρώπη. Η ΑΕΚ κατέκτησε το τρόπαιο στη χώρα μας ρίχνοντας τον Ολυμπιακό και πάλι στη δίνη του προβληματισμού (θα πούμε περισσότερα στο blog της Stoiximan) ενώ οι αντίστοιχες επιτυχίες της Μπαρτσελόνα και της Παρτίζαν έκλεψαν το ενδιαφέρον. Την ίδια στιγμή και ενώ ξαναμπαίνουμε σε ρυθμούς Ευρωλίγκας, ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε δύο νέους ξένους παίχτες προσδοκώντας να λάβει τη κατάλληλη ώθηση στο πιο καθοριστικό σημείο της σεζόν. Adreian Payne και Mike James λοιπόν, όπως σας είχα υποσχεθεί. Πάμε να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά αξιολογώντας τα νέα δεδομένα στο ρόστερ των “πρασίνων”..

 

 

ΦΑΚΕΛΟΣ « Adreian Payne»

Ο γνωστός στη κοινότητα μας  Adreian Payne ήταν τελικά ο ψηλός που πήρε από τον Τσάβι Πασκουάλ το χρίσμα ώστε να αποτελέσει τη πολυπόθητη προσθήκη στη γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού για το υπόλοιπο της φετινής σεζόν.  Πρώην Spartan υπό τον Tom Izzo και Νο 15 του ντραφτ το 2014 από τους Χοκς του Mike Budenholzer, δε κατάφερε ποτέ να βρει τη θέση του στη μεγάλη λίγκα του ΝΒΑ φτάνοντας πρόσφατα στο σημείο να αφεθεί ελεύθερος από τη θυγατρική των Ματζικ στη G-League, με τον οργανισμό του Ορλάντο να θέλει να αποστασιοποιηθεί πλήρως από το γνωστό  σκάνδαλο που κυνηγάει τον παίχτη (και τον συμπαίχτη του Keith Appling  από το  2010) από τα χρόνια του στο MSU.  Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και τη μετακίνηση ενός πολλά  υποσχόμενου αθλητή (τον καιρό που  άφηνε πίσω του το κολεγιακό πρωτάθλημα) με καλή βάση προσόντων για  role-player στη μεγάλη λίγκα (ΝΒΑ), στην Ευρώπη και το ΟΑΚΑ.

Συνθήκη

Στη πραγματικότητα, και με το δίδυμο Σίνγκλετον-Γκιστ στη starting unit, ο Τσάβι Πασκουάλ  ιδανικά θα χρειαζόταν ένα μεγάλο κορμί που θα του έδινε μέγεθος και «κιλά» στη ρακέτα, ασφάλεια στο αμυντικό ριμπάουντ και post up-επίθεση προσθέτοντας αρμονικά τη διαφορετικότητα των χαρακτηριστικών του δίπλα σε αυτά του βασικού αμερικανικού διδύμου. Ο Παναθηναϊκός σε επίπεδο recruiting έπαιξε φέτος το χαρτί του «βάθους» ποντάροντας στον εσωτερικό ανταγωνισμό και τη βελτίωση εντός του συστήματος και όχι στο star quality. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που κινήθηκε η ομάδα με τους Ντένμον-Λοτζέσκι στη θέση «2» και τους Βουγιούκα-Όγκαστ στη θέση «5».. Ο Έλληνας σέντερ παίζει αυτό που μπορεί μέχρι τώρα στη σεζόν (αντίθετα με όσους μιλούν για underperforming) κάνοντας ξεκάθαρο το γεγονός ότι αποτελεί  καλή λύση για τη θέση του τρίτου «5» σε αυτό το επίπεδο και όχι του δευτέρου. Ο Τσάβι Πασκουάλ  ποντάρει στη post up-ικανότητα του Βουγιούκα (η ομάδα έχει ανάγκη να ακουμπήσει μπάλες στο low post για ελέγξει το τέμπο και να δώσει ανάσες στα γκαρντ της σε συγκεκριμένο κομμάτια των παιχνιδιών) και θα προσπαθήσει να τον κρατήσει «ζωντανό» στο rotation για αυτό και πήγε σε διαφορετικό τύπου ψηλό με τον Payne.

Ιδανικά ο Παναθηναϊκός όπως σας έχω πει νωρίτερα στη σεζόν, χρειαζόταν έναν ψηλό που θα δυναμώσει την ομάδα στο κομμάτι του ριμπάουντ και θα της δώσει  μεγαλύτερη οντότητα στο «ζωγραφιστό» σε άμυνα και επίθεση (post up άμυνα, σκορ μέσα από τη ρακέτα είτε με post ups είτε μέσα από PnR).

 

Πάμε προσεκτικά να τσεκάρουμε το πακέτο του Adreian  Payne, αξιολογώντας τα θετικά και αρνητικά του στοιχεία πάντα σε συνάρτηση με το περιβάλλον του Παναθηναϊκού στο οποίο εντάσσεται. H «μετάφραση» άλλωστε, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν προπονητή και το επιτελείο του όταν σκανάρουν σε κάθε περίπτωση την αγορά..

Οδηγός τα χρόνια του στο Michigan State

Οι περισσότεροι εδώ μέσα γνωρίζετε το πόσο φανατικά παρακολουθώ εδώ και χρόνια τη δουλειά του κόουτς Izzo στο MSU. Εξ ου και η συμπάθεια μου για πολλά από τα «παιδιά» του διαχρονικά.. Ο Payne μπήκε στο πρόγραμμα του Tom Izzo ως ένας αρκετά αθλητικός αλλά unskilled ψηλός παίχτης. Σε 9.0’ πρώτη του σεζόν μετρούσε 0.6 λάθη,  1.2 φάουλ και 48.6% στις προσωπικές.. Ο προπονητής του ήταν πολύ σκληρός με αυτόν χρησιμοποιώντας πολλά «διδακτικά» τρικ που χαρακτηρίζουν  τις μεθόδους «Izzo».

Οι Spartans ήταν ένα πολύ σκληρό σύνολο με τη γνωστή συμπαγή άμυνα που χαρακτηρίζει το μπάσκετ του θρυλικού προπονητή τους. Ήταν επίσης μια ομάδα που κυνηγούσε το ανοιχτό γήπεδο σπρώχνοντας επισταμένα τη μπάλα στο transition, διαθέτοντας γρήγορα και έξυπνα guards (Appling, Trice), αθλητικούς finishers που επιτίθονταν στο καλάθι και παίχτες που μπορούσαν να σουτάρουν από τη περίμετρο στο επιθετικό transition.  Ο Payne βελτιώθηκε ραγδαία στο πρόγραμμα του Izzo. Άλλωστε οι Spartans ήταν μια ομάδα που στο μισό γήπεδο έσφιγγε τον κλοιό  στη ρακέτα του αντιπάλου. Οι καταστάσεις 1-4 High και 1-4 Low (baseline cuts entry to post iso) που έτρεχε ο κόουτς εκείνη τη σεζόν αποσκοπούσαν στο να παράγουν ένας εναντίον ενός παιχνίδι χαμηλά στο ζωγραφιστό για παίχτες όπως ο Payne ή ο Branden Dawson. Σε ένα τέτοιο στυλ επίθεσης λοιπόν, το πακέτο του νέου ψηλού του Παναθηναϊκού ήταν άκρως αξιοποιήσιμο και η πρόοδος του στο MSU δεν είναι διόλου τυχαίο γεγονός. O Tom  Izzo χρησιμοποίησε το physical profile του Payne (έπαιξε και στις δύο θέσεις των ψηλών, δούλεψε σε κομμάτια όπως το σουτ που θα τον βοηθούσαν στη μετάβαση του στο ΝΒΑ) για να πάρει το τιμόνι στις μάχες επάνω από το καλάθι , να παράγει στο transition και να ενεργοποιήσει Blitz the Pick &Roll τακτικές στη κατεύθυνση του να αμυνθεί στο two man-game.

 

Στο ΟΑΚΑ..

-Το αθλητικό (και σε δεύτερη φάση το φυσικό) πακέτο του γεννημένου στο Dayton του Ohio Αμερικανού ψηλού του Παναθηναϊκού συνιστά  μια εξαιρετική πρώτη ύλη για αυτό που θέλουν οι πράσινοι από τον παίχτη της frontcourt που ενδεχομένως να αποτελεί τον πρώτο ψηλό που θα σηκώνεται από τον πάγκο σε συνάρτηση με τον τρόπο παιχνιδιού επάνω στον οποίον θέλει ο κόουτς Πασκουάλ να επενδύσει στο δεύτερο μισό της σεζόν.

Ο Payne έχει υψος  6’9.75’’ (207.645 εκατοστά με παπούτσια) και άνοιγμα χεριών 7’4’’ (9’1’’ standing reach). Σκεφτείτε ότι στη Height to Wingspan-Ration  ένα plus-five στα νούμερα τυπικά στοιχειοθετεί ικανοποιητικό μήκος. Στη περίπτωση του Payne έχουμε plus-seven inches.. Είναι λοιπόν  μακρύς και αρκετά αθλητικός, χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν τη βάση επάνω στην οποία ακουμπούν τα περισσότερα πλεονεκτήματα του παιχνιδιού του. Έχει εξαιρετικό motor και παίζει το παιχνίδι σε υψηλή ενέργεια. Σημειώστε αυτά τα δύο στοιχεία. Ο  Payne υποχρεούται να τα έχει φέρει στις βαλίτσες μαζί του στην Αθήνα γιατί σε διαφορετική «βάση» δε θα μπορέσει επ’ουδενί να προσφέρει στο αγωνιστικό περιβάλλον του Παναθηναϊκό. Είμαστε υποχρεωμένοι να το σημειώσουμε αυτό καθώς είναι ευνόητο ότι ο παίχτης τη φετινή σεζόν δεν έχει σπρώξει τον εαυτό του στα όρια (πολύ λογικό για τη περίπτωση του σε συνάρτηση με τη συμμετοχή του στη G-League). Οφείλει λοιπόν τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι να θυμηθεί το παρελθόν..

 

 

O Payne έχει εξαιρετικά χέρια με τα οποία δουλεύει πολύ καλά. Αποτελούν το «εργαλείο» για να ματσάρει τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του σε επίπεδο positioning ή  footwork στη περιφερειακή άμυνα. Επίσης στην Ευρωλίγκα θα τον βοηθήσουν ώστε να καλύψει μέρος των limitations που τον διακρίνουν στη post up άμυνα. Τα χέρια του τον ωθούν στο να βγει στον «αφρό» μετά από διεκδικήσεις και προσωπικές μονομαχίες αποτελώντας έναν βασικό λόγο για τον οποίο φέρει τη ταμπέλα του καλού ριμπάουντερ (κερδίζει μπάλες με μειονέκτημα θέσης) χωρίς ουσιαστικά να είναι αυτό που λέμε fundamental rebounder.

Μπορεί να γίνει “Miss match Nightmare” στην Ευρωλίγκα..;

To πληθωρικό επιθετικό πακέτο  του Payne  φαντάζει πολλά υποσχόμενο στα χέρια του Τσάβι Πασκουάλ αν και στη δική μου σκέψη υπάρχει μια σημαντική παράμετρος που μπορεί να επηρεάσει την ένταξη του στη παραγωγική διαδικασία του Παναθηναϊκού.

Ο 27χρονος (σήμερα έχει γενέθλια μάλιστα) σέντερ μπορεί να επιτεθεί  με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στην αντίπαλη άμυνα. Θα είναι σημαντικό να διαλέξει ο κόουτς ποιους από αυτούς θα απορροφήσει αρχικά στο επιθετικό του playbook. Ο Payne έχει στο οπλοστάσιο του το πολύ ενδιαφέρον -για ψηλό της κοπής του- στοιχείο της περιφερειακής εκτέλεσης (στο γενικότερο πλαίσιο του face up παιχνιδιού του). Σουτάρει αποτελεσματικά από θέση (από μέση και μακρινή απόσταση), κατάσταση που έβαζε πίεση στην άμυνα στα post isolations που χρησιμοποιούσαν οι προπονητές του σε NCAA και ΝΒΑ ψηλά στη πλευρά για αυτόν. Παρότι του λείπει το γρήγορο release (καθότι ολόκληρο το σώμα του συμμετέχει στη διαδικασία που καταλήγει στην απελευθέρωση, απλά παρατηρείστε το) το μέγεθος του (και το ύψος από όπου σουτάρει) του δωρίζει καλές  ματιές προς το καλάθι. Στα συν του η ικανότητα να σουτάρει στο transition ή στο μισό γήπεδο μετά από ελάχιστη ντρίμπλα, προσόν  που μπορεί να φανεί χρήσιμο σε close out καταστάσεις. Είναι σίγουρο λοιπόν ότι στο 1-3-1 αλλά και στο 1-4 Low format οι πράσινοι θα δουλέψουν Pick & Pop καταστάσεις (όπως κάνουν τώρα με τον Σίνγκλετον) με τον καινούργιο τους ψηλό. Επίσης θα πρέπει να σημειώσουμε τον όγκο των Pick&Pop actions που έτρεχε με αυτόν ο Izzo μετά από Side picks (το γεγονός ότι αργότερα στη Μινεσότα δούλεψε με τον Γκαρνέτ τον βελτίωσε ως screener) . Στα μάτια μου έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς θα επιχειρήσει (εφόσον κρίνει ότι μπορεί) σε πρώτο στάδιο (και σε τι ρόλο) να τον εντάξει ο κόουτς Πασκουάλ στη Sideline Triangle που δουλεύει φέτος στο «τριφύλλι»..

 

Προσωπικά πάντως, παρότι το «καλούδι» της περιφερειακής εκτέλεσης μπορεί να ιντριγκάρει τους περισσότερους, θεωρώ ότι ο κόουτς Πασκουάλ θα πρέπει να εντάξει στην επίθεση της ομάδας του στοιχεία του Payne που θα τη βοηθήσουν να ανεβάσει τη παραγωγικότητα της εντός του ζωγραφιστού. Ο Παναθηναϊκός (ειδικά στη κακή βραδιά του Γκιστ ή στα λεπτά που ο Καλάθης δε βρίσκεται στο παρκέ) τείνει να γίνεται αρκετά «περιφερειακός» αναφορικά με τη συμπεριφορά του στην επίθεση τη στιγμή που η post παρουσία του Βουγιούκα τον αναγκάζει να παίζει σε διαφορετική ταχύτητα. Ο Payne έχει αξιόλογο (για παίχτη αυτών των χαρακτηριστικών, σωματοδομικά και αγωνιστικά)post up παιχνίδι. Όχι συνεπές αλλά αξιόλογο. Θεωρώ δεδομένο ότι από τη πρώτη στιγμή ο Τσάβι Πασκουάλ θα επιχειρήσει να διερευνήσει τις πιθανότητες επιτυχίας τέτοιων καταστάσεων με τον Payne εντάσσοντας αυτές (εφόσον κριθεί σκόπιμο) στο επιθετικό οπλοστάσιο της ομάδας.  Σε αυτή του τη προσπάθεια έχει ως εφόδια τα πολύ καλά χέρια του Αμερικανού και μαζί την ικανότητα του να τελειώνει μετά από «λόμπες» (το έκανε εξαιρετικά με τον Appling, σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει με τον Καλάθη..) αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να τελειώσει μετά από επαφή στο ζωγραφιστό, στοιχείο πολύ σημαντικό στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ το οποίο μπορεί να αποδώσει εάν λάβουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για έναν ψηλό, καλό σουτέρ ελευθέρων βολών.

 

Επιστρέφοντας στη post up επιθετική συμπεριφορά.. Σημειώσαμε ότι είναι αξιόλογη για ψηλό αυτής της κατεύθυνσης, αλλά όχι συνεπής. Δεν έχει straight post up κινήσεις. Βάζει ντρίμπλα παίζοντας με πλάτη στο καλάθι τη στιγμή που το ball handling του είναι μέτριο και η ροπή του στο λάθος σημαντική. Αν και στο MSU βελτίωσε τον τρόπο που έβγαζε τη μπάλα από τα double teams χαμηλά (γιατί ερχόμενος στο κολέγιο ανάγκαζε τους οπαδούς να σκύβουν όταν επιχειρούσε πάσα) ακόμα σε αυτό το κομμάτι έχει θέμα, ειδικά απέναντι σε aggressive ντουμπλάρισμα. Είναι πολύ θετικό ότι μπορεί να γυρίσει με άξονα οποιονδήποτε από τους δύο ώμους του. Ακόμα πιο ενθαρρυντικό επίσης ότι έχει δείξει ότι μπορεί να τελειώσει baby hooks και με τα δύο χέρια (αν και θα ήθελα να τον δω να χρησιμοποιεί περισσότερο το lower body του για να δημιουργήσει απόσταση από τον αμυντικό). Παράλληλα έχει την ικανότητα να βάλει τη μπάλα στο παρκέ επιλέγοντας είτε τον δεξί είτε τον αριστερό διάδρομο. Πρόκειται για στοιχεία που τον κάνουν δυσκολότερα αναγνώσιμο από την άμυνα.. Το turnaround jumper είναι κάτι σαν σήμα-κατατεθέν του. Η αλήθεια είναι πως στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών αμυνών θα πρέπει να μάθει πότε να το ενεργοποιεί. Σίγουρα δε πρέπει να το «αγαπήσει» υπερβολικά.. Είναι δε, σημαντικό προσόν η υποστήριξη που μπορεί να φέρει στο κομμάτι του επιθετικού ριμπάουντ. Μπορεί άραγε να γίνει ένα είδος miss match nightmare για τους αντιπάλους των πρασίνων στην Ευρωλίγκα στο επίπεδο του Σίνγκλετον;  Σε αυτή τη φάση όχι, παρότι έχει αρκετά αξιοποιήσιμα (προς αυτή τη κατεύθυνση) στοιχεία. Δεν έχει τη πλαστικότητα (και τα μαλακά χέρια στο τελείωμα) του Κρις και κυρίως δεν έχει τη γνώση του πως λειτουργούν οι ευρωπαϊκές άμυνες αυτή τη στιγμή. Δεν έχει επίσης τα Pick & Roll fundamentals που απέκτησε ο Γκιστ στη παρουσία του εντός της ελληνικής «ακαδημίας».. Όμως το αθλητικό του πακέτο και ο τρόπος που επιτίθεται στο καλάθι είναι  καλή, αξιοποιήσιμη πρώτη ύλη για τη πράσινη επίθεση..

Η παράμετρος που ανέφερα στο ξεκίνημα της ενότητας αυτής συνδέεται με την αντίληψη του Payne. Το κομμάτι αυτό παράγει μεγαλύτερο προβληματισμό από το πολυσυζητημένο θέμα που κουβαλάει ο αθλητής με τα πνευμόνια του (άλλωστε έρχεται να καλύψει συγκεκριμένο χρόνο). Από τον Αμερικανό ψηλό δε λείπουν τα προσόντα όμως δε σας κρύβω ότι μέσα μου υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή συνιστά ένα αγωνιστικό περιβάλλον  με υψηλότερο IQ από αυτό που ιδανικά θα ήθελε ο Payne στη πρώτη του επαφή με το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Εδώ μπαίνει στο ..κόλπο η διδακτική ικανότητα του προπονητικού επιτελείου των πρασίνων. Πόσο γρήγορα μπορούν να τον μάθουν να διαβάζει τις άμυνες και να διαλέγει τις καλές εκτελέσεις κοιμίζοντας τον παρορμητισμό που τον διακρίνει..; Πόσο σύντομα θα μάθει να «βλέπει» απλές πάσες οι οποίες κρατούν ζωντανή τη κίνηση στη πράσινη επίθεση..; Και κυρίως, πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να φτάσει κοντά στην αυτογνωσία αποβάλλοντας τον δαίμονα του «κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που μπορώ» ο οποίος δε σταμάτησε ποτέ να του ψιθυρίζει στο αυτί..;

 

Απουσιάζουν τα Defensive fundamentals

Εδώ θα χρειαστεί δουλειά και το βάθος αυτής πιθανόν να καθορίσει πολλά σχετικά με τη πορεία των πρασίνων στο δεύτερο μισό της σεζόν. Δουλειά και συνολική «προσαρμογή». Ο Payne είναι ένας ψηλός με μήκος και σπουδαίο αθλητικό πακέτο. Τρέχει καλά το γήπεδο και έχει motor. Όμως υστερεί σε αμυντική παιδεία. Πρόκειται για παίχτη που μπαίνει στο ματς από την επίθεση και από εκεί νομίζω πρέπει να ξεκινήσει ο Τσάβι Πασκουάλ στη προσπάθεια του να τον βοηθήσει στην αφομοίωση του ενός καινούργιου για αυτόν ρόλου. Η έλλειψη συγκέντρωσης στα μετόπισθεν υπήρξε βασικό πρόβλημα σε ολόκληρη τη μέχρι τώρα καριέρα του. Συχνά χάνεται στην άμυνα μακριά από τη μπάλα παρουσιάζοντας μια έντονη ροπή στο να γυρίζει τη πλάτη του στον χειριστή. Το εξαιρετικό αθλητικό του πακέτο σε συνδυασμό με το μήκος του δε μεταφράζονται όπως θα περίμενε κανείς σε επίπεδο άμυνας ψηλά. Δεν έχει  το σπουδαίο timing στο μπλοκ. Παρ’όλα αυτά το πακέτο του είναι τέτοιο που στην Ευρώπη μπορεί να αποτελέσει παράγοντα στην αλλοίωση επιθέσεων. Το footwork του βγαίνοντας στη περιφέρεια θέλει βελτίωση. Συχνά τρώει διεισδύσεις όρθιος χωρίς να χαμηλώνει ενώ όταν το κάνει χρησιμοποιεί υπερβολικά τα χέρια του πέφτοντας στο ατόπημα του φάουλ. Δεν είναι Γκιστ ή Σίνγκλετον αμυνόμενος στο PnR. Αυτό βγάλτε το από μυαλό σας..

Παρ’όλα αυτά το παιχνίδι θα κριθεί αλλού.. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί τη βοήθεια του Payne σε δύο πολύ πιο βασικά (σε συνάρτηση με τη μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας) στοιχεία. Την άμυνα στο χαμηλό post και το αμυντικό ριμπάουντ. Ο Αμερικανός σέντερ δεν διέθετε ποτέ το σπουδαίο positioning και στην Ευρώπη ο ψηλός που θα τον κλειδώσει στη πλάτη του στη καρδιάς της άμυνας μπορεί να τον βγάλει εκτός μάχης (πρόβλημα). Το πλεονέκτημα του χαμηλά θα είναι τα χέρια του και η θέληση του για hustling. Είναι ο τύπος που δε φοβάται να βάλει το κορμί του στη μάχη, δε τον πτοεί ο ..πόνος. Έχει intangibles και αυτό είναι σημαντικό. Το παν θα είναι να μπορέσει να μάθει να οριοθετεί τη περιοχή του χαμηλά. Η φετινή Ευρωλίγκα δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τη τελευταία του σεζόν στο κολέγιο όπου συχνά αντιμετώπιζε νεαρότερους ψηλούς. Κλειδί στη συνολική αξιολόγηση του το καλοκαίρι θα είναι το εάν και πόσο βελτίωσε τον Παναθηναϊκό στο αμυντικό ριμπάουντ (και στο ριμπάουντ συνολικά).

Συμπερασματικά.. Ο Payne με βάση τα δεδομένα της αγοράς αυτή τη περίοδο και το πώς εξελίχθηκε η προσπάθεια του Παναθηναϊκού σε αυτήν , κρίνεται ως καλή κίνηση αρκεί οι φίλοι του «τριφυλλιού» να είναι συνειδητοποιημένοι σχετικά με αυτά που πρέπει να περιμένουν από τον παίχτη. Οι πράσινοι ήθελαν ψηλό με ευρωπαϊκή εμπειρία όμως δε κατάφεραν να σπάσουν συμβόλαιο και επέλεξαν ένα παιδί με περγαμηνές που μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα χωρίς πολύ υψηλό κόστος (έξτρα χρήματα σε σύλλογο για την ελευθέρας).  Με γνώμονα το πολυπρόσωπο ρόστερ και τα ζητούμενα της ομάδας, το ρίσκο κρίνεται χαμηλό μιας και ο Payne όπως φαίνεται θα αφήσει «εκτός» τον Όγκαστ και θα μετατοπίσει τον Βουγιούκα στον ρόλο του τρίτου «5». Προσωπικά θα ήθελα να δω έναν fundamental  rebounder ο οποίος θα μπορούσε να παράγει στο ζωγραφιστό επιθετικά (PnR) όμως τα χαρακτηριστικά του Payne δίνουν την ευκαιρία στον κόουτς Πασκουάλ να ανοίξει τη γκάμα των συνδυασμών σε επίπεδο σχημάτων (μπορεί να παίξει με όλους τους ψηλούς της ομάδας) τη στιγμή που η ακτίνα εξέλιξης του εντός αυτού του αγωνιστικού περιβάλλοντος μοιάζει μεγάλη εφόσον μπορέσει να αποκωδικοποιήσει σωστά το παιχνίδι εδώ στην Ευρώπη. Το ερωτηματικό λοιπόν αφορά ακριβώς αυτόν τον χρόνο αποκωδικοποίησης.. Εκτιμώ πως εάν ο Payne μπορέσει και δώσει παραπάνω πράγματα από ότι ο Γκάμπριελ πέρυσι στον δικό του ρόλο (είναι καλύτερος παίχτης από τον KG, δε χωρά αμφιβολία), θα αποτελέσει σίγουρα μια αποτελεσματική κίνηση. Κατά τη γνώμη μου έχει ό,τι χρειάζεται για να το κάνει. Εάν δε,  βάλει στη διοίκηση των πρασίνων το καλοκαίρι σε δίλλημα αναφορικά με τη προοπτική ανανέωσης του συμβολαίου του, τότε θα μιλάμε για μια σαφώς επιτυχημένη επιλογή..

 

Ο Τζέιμς και η ανάγκη μερικής διαφοροποίησης στην ομαδική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού

Η επιστροφή του Μάικ Τζέιμς πυροδότησε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των οπαδών των πρασίνων. Δικαιολογημένα μιας και πρόκειται για ένα παιδί που έχει δείξει τι μπορεί να κάνει όντας ένας εκκολαπτόμενος σταρ (μιλάμε  σε επίπεδο leadership στο υψηλότερο επίπεδο) στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Όπως είχαμε γράψει στη σελίδα μας πριν λίγο καιρό, ο Τσάβι Πασκουάλ είχε απορρίψει τη περίπτωση του Τζέιμς (παρότι η διοίκηση τα είχε βρει μαζί του στο οικονομικό μετά την αποπομπή του από τους Σανς), σωστά κατά τη γνώμη μου τη προκειμένη περίοδο όπου ο Παναθηναϊκός  περίμενε σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο τους καρπούς μηνών δουλειάς. Πλέον τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί. Ο τραυματισμός του Λοτζέσκι άφησε «απροστάτευτο» τον Ντένμον εκθέτοντας την «έλλειψη χιλιομέτρων» του Αμερικανού γκαρντ σε αυτό το επίπεδο. Η επίθεση του Παναθηναϊκού έχει αδυνατήσει τον τελευταίο καιρό. Αυτό είναι παραπάνω από προφανές.. Και η αβεβαιότητα σχετικά με τη κατάσταση του Λοτζέσκι έχει δημιουργήσει εύλογο προβληματισμό μιας και είναι φανερό ότι οι πράσινοι δεν έχουν το κατάλληλο boost σε επίπεδο παραγωγικών δυνατοτήτων για να βγούν μπροστά με σιγουριά στη μάχη του πλεονεκτήματος.

Το καλοκαίρι (μετά και την υπογραφή του Λεκαβίτσιους) είχαμε σημειώσει ότι οι πράσινοι θα χρειαστούν έναν off guard με «γαλόνια»  που θα διασφάλιζε  συγκεκριμένα ποιοτικά standards στην επίθεση της ομάδας. Ο Τσάβι Πασκουάλ επέλεξε το «βάθος», ασφαλίζοντας το ντεμπούτο του υποσχόμενου Μάρκους Ντένμον στο υψηλό επίπεδο με την εμπειρία και την αδιαμφισβήτητη ποιότητα του Ματ Λοτζέσκι. Τον τελευταίο καιρό πλέον,  η κατάσταση είναι διαφορετική. Και αυτό οδήγησε τον Καταλανό στο να αλλάξει την οπτική του σχετικά με τη περίπτωση του Τζέιμς..

Είναι γνωστό το τι μπορεί να προσφέρει ο εκρηκτικός Αμερικανός γκαρντ. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους 1on1 παίχτες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Ανθεκτικός με πολλά intangibles. Ο Παναθηναϊκός ακούμπησε επάνω στο παιχνίδι προσωπικής φάσης του πέρυσι με μεγάλη επιτυχία όμως φέτος τα δεδομένα εντός της πράσινης επίθεσης είναι διαφορετικά. Η ομάδα δουλεύει περισσότερο μακριά από τη μπάλα επενδύοντας σε συνεργασίες 2-2 ή 3-3, κατάσταση που έχει φέρει τον Καλάθη σε θέση βολής για το βραβείο του MVP με τον Παππά να έχει πάρει τη μπαγκέτα της προσωπικής φάσης στο τέλος κλειστών ματς. Η επίθεση είναι καλύτερη, πιο λειτουργική, λιγότερο ευανάγνωστη. Μπορεί ο Τζέιμς να μπει σε αυτό το πλαίσιο δίνοντας ώθηση στο συνολικό performance, δίχως να μετατοπίσει τις ήδη διαμορφωμένες σταθερές ειδικά στο επιθετικό κομμάτι;

Η απάντηση βρίσκεται στη λέξη «διαχείριση». Έχουμε μπροστά μας μια κατάσταση όπου οι διαμορφωμένες ισορροπίες σε επίπεδο συγκόλλησης των κομματιών είναι πολύ λεπτές και η παραμικρή λάθος εκτίμηση μπορεί να κοστίσει. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη ο Τζέιμς πρέπει να μπει στην ομάδα έχοντας έναν ρόλο σαφώς λιγότερο «δεσποτικό» σε σχέση με πέρυσι. Κάτι πιο κοντά σε αυτόν που είχε στη Βιτόρια όπου αποτελούσε την ιδανική «third option»  στην επίθεση της Baskonia (είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι τόσο το 2016 όσο και το 2017 πήρε 255 σουτ εντός παιδιάς, παίζοντας όμως στη Βιτόρια 4 ματς παραπάνω σε ένα σαφώς πιο γρήγορο πλαίσιο επίθεσης με περισσότερες ευκαιρίες εκτέλεσης για όλους). Ο Παναθηναϊκός οφείλει να μην αποκλίνει αισθητά από τη φιλοσοφία που δουλεύει από την αρχή της σεζόν αλλά να προβεί σε μια μερική διαφοροποίηση εστιάζοντας στο γεγονός ότι με την προσθήκη του Τζέιμς (ειδικά) και του Payne, μπορεί να παρουσιαστεί πιο δυνατός σε παιχνίδια «ειδικών καταστάσεων» (τα οποία θα είναι αρκετά στη τελική ευθεία της σεζόν).

Flash back: Στο φετινό εντός έδρας ματς  με τη ΤΣΣΚΑ, οι πράσινοι κάνουν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια σε επίπεδο «έντασης» στη σεζόν (μετά από ματς στη Πόλη μάλιστα). Το τέταρτο δεκάλεπτο μιας τέτοιας αναμέτρησης όπως σας είχα πει ήταν ακριβώς το σημείο όπου οι γηπεδούχοι χρειάζοταν έναν γκαρντ με τα στοιχεία του Τζέιμς για να «κλείσουν» το παιχνίδι..

Ο Τσάβι Πασκουάλ βλέπει πλέον ότι η στελέχωση της ομάδας του τον οδηγεί στο να κυνηγήσει περισσότερο το ανοιχτό γήπεδο. Είναι μια κατάσταση την οποία δουλεύουν οι πράσινοι φέτος, ειδικά στις εντός έδρας αναμετρήσεις. Οφείλει να προσαρμόσει την άμυνα του και κυρίως το rotation που χρησιμοποιεί.  Δύο από τις πιο ευχάριστες «ιστορίες» στη φετινή πορεία των πρασίνων είναι η εμπιστοσύνη που έδειξαν στο να αναπτύξουν έναν νεαρό Ευρωπαίου αθλητή (Λεκαβίτσιους, μπορεί να μείνει λίγο πίσω, απαγορεύεται να εγκαταλειφτεί) και ο σημαντικός ρόλος που έδωσε η ομάδα στον Θανάση Αντετοκούνμπο. Kαταστάσεις που αποτελούν «πυλώνες» αναφορικά με τον τρόπο που αναπνέει το φετινό αγωνιστικό οικοδόμημα  ακόμα και εάν μιλάμε για role players.. Και πάλι, κλειδί θα είναι η παρουσία του Λοτζέσκι.

Σε πρώτη φάση (γιατί καθρέφτης είναι το γήπεδο) μετά από το αναγκαστικό ανακάτεμα της τράπουλας, η καλύτερη δυνατή διαχείριση μοιάζει να είναι αυτή που θέλει το «τριφύλλι» να ακουμπά στο δίδυμο Καλάθη-Λοτζέσκι στο backcourt ( στην οff ball-επίθεση και το PnR) στο ξεκίνημα των παιχνιδιών με τον Θανάση στο «3» και τους Τζέιμς-Παππά να έρχονται από πίσω (μαζί το shooting του Ρίβερς) και τον Λεκαβίτσιους ως τρίτο PG. O Aντετοκούνμπο υποστηρίζει εξαιρετικά το δίδυμο των Σίνγκλετον-Γκιστ και η παρουσία ενός «2» χωρίς elite shooting (ειδαμε στο Μπάμπεργκ τι έγινε..) σε τέτοια σχήματα αφαιρεί το προνόμιο του spacing και απενεργοποιεί τη PnR επίθεση. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται το πολύ καλό spacing και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Ο Τζέιμς μπορεί να «σηκώσει» τις παραγωγικές δυνατότητες αυτού του συνόλου αρκεί να μπει σε αυτό κατασταλαγμένος και χωρίς την υποχρέωση να κάνει τον ίδιο θόρυβο με πέρυσι από την αρχή. Όταν θα χρειαστεί να βγει μπροστά, η ομάδα θα του το ζητήσει από μόνη της. Και θεωρώ δεδομένο ότι κάποια στιγμή αυτό θα συμβεί..

 

 

 

Υ.Γ: “2018, η επιστροφή..» Η ΑΕΚ έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ και κατέκτησε το τρόπαιο δίκαια απέναντι σε έναν απογοητευτικό Ολυμπιακό. Είναι ελπίδα όλων μας νομίζω να χρησιμοποιήσει ο «Δικέφαλος» αυτό το επίτευγμα σωστά. Περισσότερα στη στήλη μου στη Stoiximan..

 

Y.Γ1: Σε πρώτη φάση ο Τζόρνταν Κρόφορντ κρίθηκε «αλμυρός» για τους ερυθρόλευκους. Πιθανόν η ιστορία να έχει και συνέχεια..

Υ.Γ2: Σβεντ, Κρεμλίνο 2012..

 

Υ.Γ3: Όταν η ζωή δεν στα φέρνει ακριβώς όπως τα είχες υπολογίσει..