Making History..

Εμείς καταγράφουμε την ιστορία, ο Ολυμπιακός τη δημιουργεί. To Ηoopfellas για τον συνεκτικό ιστό των ερυθρολεύκων και την επιστροφή τους στο F4 της Ευρωλίγκας..

Ο Ολυμπιακός, όπως αναμενόταν μετά το νικηφόρο τέταρτο παιχνίδι της σειράς, κατάφερε να λυγίσει την αντίσταση μιας πολύ μαχητικής Αναντολού σε ένα πέμπτο ματς που κρίθηκε καθαρά σε επίπεδο τεχνογνωσίας νίκης και θα ταξιδέψει στη Κωνσταντινούπολη για να διεκδικήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Αν μη τι άλλο ένα σπουδαίο επίτευγμα, με τη γεύση που κυλά στον ουρανίσκο να είναι συνδεδεμένη με το απόσταγμα  της συνέπειας και της συνέχειας που διακρίνουν αυτό το σπουδαίο σύνολο. Φυσικά τίποτα δε σταματάει εδώ. Ο Ολυμπιακός έχει φέρει εαυτόν στη θέση που κάθε χρόνο στοχεύει..

Στο F4 της Κωνσταντινούπολης αδιαμφισβήτητα θα βρεθούν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της φετινής σεζόν. Η δε διασταύρωση των ημιτελικών αποτελεί μπασκετική ονείρωξη. Ποιος (πείτε μου ποιος..) δε θα ήθελε να δει για μια ακόμα (πιθανόν τελευταία εάν αποχωρήσει για την Αμερική ο Τεόντοσιτς, κεντρικό πρόσωπο της ρωσικής -μέχρι πρότινος- “κατάρας”) φορά την , πρωταθλήτρια πλέον, ΤΣΣΚΑ να παλεύει με τους προσωπικούς της δαίμονες απέναντι στο ατσαλωμένο underdog που λέγεται Ολυμπιακός..; Ή τον Ομπράντοβιτς απέναντι στην “συμφωνική” της Μαδρίτης..; Από την αρχή οι συγκεκριμένες ομάδες ξεχώρισαν και έδιναν την εντύπωση ακόμα και στη κακή βραδιά τους ότι αποτελούν ένα “λόμπι” το οποίο δε θα έσπαγε τόσο εύκολα στον δρόμο για την Κωνσταντινούπολη, ακόμα και όταν τα αγωνιστικά και μη προβλήματα άφησαν τη Φενέρ εκτός τετράδας στη κανονική περίοδο. Αυτά βέβαια θα τα συζητήσουμε αναλυτικά όταν έλθει η στιγμή..

Πριν πούμε μερικά πράγματα για το Game 5 του Φαλήρου, θα ήθελα να ρίξουμε μια σύντομη αλλά περιεκτική ματιά σε ορισμένα στατιστικά των 8 μονομάχων των φετινών Playoffs..

                                              Pace       Pts/G     Off Rat     Opp Pts/G     Def Rat

Baskonia                           77,3         86,7         112,3          90,7              117,5

Darussafaka                    69,3         79,5          115,0         85,0              122,8

Real Madrid                    69,3          85,0         122,8         79,5               115,0

CSKA                                77,3           90,7         117,5          86,7              112,3

Olympiakos                   69,4          75,8         108,8         69,8              100,4

Panathinaikos              64,8          64,7         100,1          76,7               118,5

Anadolu Efes                69,4          69,8         100,4         75,8               100,8

Fenerbahce                  64,8          76,7         118,5          64,7               100,1

Average                         70,2          78,6         111,9           78,6              111,9

Offensive/Defensive Rebound Percentage

The Boss..

Ο Βασίλης Σπανούλης έχει χτίσει τον προσωπικό του μύθο μέσα από τέτοια ματς και η σειρά αυτή απέναντι στην Αναντολού ήταν μια καλή υπενθύμιση του ειδικού βάρους που έχει αυτός ο αθλητής με τη μοναδική του ικανότητα να παγώνει τη κόλαση όντας αποτελεσματικός υπό καθεστώς πίεσης.

Στα φετινά playoffs ο 35χρονος Σπανούλης βρήκε απέναντι του (και εν τέλει χειραγώγησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο) ένα καλά εξοπλισμένο εργοστάσιο μυών και αθλητικών προσόντων με ελλειπή όμως όμως επικοινωνία και ομαδική fundamental άμυνα, σημείο όπου ο ίδιος διάβασε καλύτερα από όλους και χτύπησε στριφογυρνώντας το μαχαίρι στη πληγή των Τούρκων. Ο τρόπος με τον οποίον συγχρονίζει τη κίνηση του στο PnR ζυγίζοντας το “Show” του Ντάνστον και εν συνεχεία απελευθερώνει στο πρώτο πίσω βήμα του Αμερικανού για το “recover” πασάροντας στον ψηλό του Ολυμπιακός είναι μοναδικός. Ουσιαστικά για να φύγει η μπάλα από τα χέρια σου ώστε να εκμεταλλευτείς πλήρως την αδυναμία ενός τέτοιου κορμιού σε επίπεδο agility (πράγμα που συνεπάγεται καλή πάσα σε στον καλύτερο δυνατό χρόνο που σε αυτό το επίπεδο όλοι ξέρουμε συνήθως τι σημαίνει) έχει μερικά δέκατα του δευτερολέπτου. Είναι σαν να φωτογραφίζεις ένα άστρο που χάνεται τη νύχτα στην ουρανό.. Ο Σπανούλης νιώθει τόσο άνετα μέσα σε αυτά τα 5-6 δέκατα ώστε αυτή η αυτοματοποιημένη/άψογα συγχρονισμένη συνεργασία, μοιάζει για αυτόν παιχνιδάκι. Απλά παρατηρείστε πόσο πιο εύκολη πρόσβαση έχει στη ρακέτα του αντιπάλου ο Ολυμπιακός (μια ομάδα χωρίς slasher και αρκετές εναλλακτικές πηγές δημιουργίας) όταν ο Σπανούλης βρίσκεται στο παρκέ. Πόσο εύκολα -και με διαφορετικούς τρόπους- εισάγει τη μπάλα στο ζωγραφιστό και σκοράρει χτυπώντας στη καρδιά της άμυνας του αντιπάλου. Ο Σπανούλης έστειλε το καλύτερο μήνυμα ενόψει της τελικής μάχης που μαίνεται στη Κωνσταντινούπολη: “Ίσως (ίσως..) σήμερα να υπάρχουν κάποιοι καλύτεροι παίχτες από εμένα στην Ευρώπη. Κανένας καλύτερος όμως από εμένα για να ηγηθεί της ομάδας μου..” Νομίζω (προσωπική αίσθηση απλά) ότι αυτό είχε στο μυαλό του σε κάθε στιγμή αυτής της σειράς..

Καθοριστική στο πέμπτο ματς αποδείχθηκε για την ελληνική ομάδα η παρουσία  των Παπαπέτρου-Birch και στις δύο πλευρές του παρκέ. Αρχικά υπήρξαν “εργαλεία” στο να ματσάρει ο Ολυμπιακός τη physical attitude των Τούρκων οι οποίοι προσπαθούσαν να πάρουν κεφάλι κεφαλαιοποιώντας τη δυναμική του φυσικού/αθλητικού πακέτου που τη χαρακτηρίζει. Χωρίς την ασφάλεια του Ματ Λοτζέσκι (κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντική η απουσία του στη σειρά) και με τον Γκριν ναι μεν να προσφέρει αλλά να μην έχει το απαιτούμενο “δηλητήριο” το οποίο χαρακτηρίζει παίχτη υψηλού επιπέδου σε αυτή τη σειρά, o Παπαπέτρου χρειάστηκε να βγει μπροστά στη “μητέρα των μαχών” προσφέροντας αυτά τα 2 μακρινά σουτ που λύνουν τον γόρδιο δεσμό. Σουτ τα οποία η συνθήκη (ελεύθερη ματιά, έδρα, μομέντουμ) ίσως τα κάνει να φαίνονται εύκολα όμως στη πραγματικότητα είναι αρκετά δύσκολα γιατί όσο εύκολα η εύστοχη προσπάθεια βάζει φωτιά στην έδρα άλλο τόσο εύκολα η άστοχη την παγώνει. Ο Παπαπέτρου έχει αυτό που απαιτείται για να πετύχει τέτοια σουτ. Απλά, με το βλέμμα στη νέα σεζόν όπου μπορεί να αποτελέσει σπουδαίο όπλο για τον Ολυμπιακό, χρειάζεται να δουλέψει με τη μπάλα στα χέρια σηκώνοντας λίγο παραπάνω το κεφάλι του ώστε να ανακαλύψει έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο αναφορικά με τη προοπτική του επιθετικού του ρεπερτορίου (ακόμα και εάν ο Σφαιρόπουλος βλέπει εκ των δύο -όχι άδικα σήμερα- πιο “γκαρντ-στοιχεία” στον Παπανικολάου). Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά εφόσον αναπτυχθούν μπορούν να δώσουν στον συγκεκριμένο παίχτη μια σημαντική αναβάθμιση στη συμπεριφορά του αναφορικά με τη close out επίθεση η οποία αποτελεί διόλου ευκαταφρόνητο παράγοντα στη παραγωγή των ερυθρολεύκων  παραδοσιακά.

Ο Khem Birch έκανε τη καλύτερη εμφάνιση του στη σειρά (9 PTS με 4/5 FG-11 REB) και αποτέλεσε καταλύτη στο να μπορέσει ο Ολυμπιακός να αντικρούσει την επιθετικότητα του αντιπάλου, ειδικά σε ένα παιχνίδι όπου η Αναντολού έχτισε αυτοπεποίθηση από το γεγονός ότι έπεσαν επιτέλους στο τραπέζι όπλα απενεργοποιημένα πλήρως μέχρι τότε στη σειρά (scorers όπως οι Πολ και Τόμας, το ποσοστό της συνολικά στο τρίποντο, η ικανότητα του Ερτέλ να τρέξει με τη μπάλα στον άξονα και να δημιουργήσει ρήγμα ή προϋποθέσεις για άμεση εκτέλεση στη transition επίθεση). Ο Καναδός έβαλε πίεση στην άμυνα των Τούρκων με την δυνατότητα του να επιτίθεται κατά κύματα στις διεκδικούμενες μπάλες και έκανε εξαιρετική δουλειά (ως κρίκος μιας ολόκληρης αμυντικής αλυσίδας όμως, όχι μόνος) απέναντι στο βαρόμετρο του αντιπάλου, Μπράιαντ Ντάνστον. Τα πέντε αυτά ματς απέδειξαν ξεκάθαρα ότι χωρίς την επιθετική οντότητα του Ντάνστον στο ζωγραφιστό οι πιθανότητες της Αναντολού για νίκη μειώνονταν σημαντικά. Μια ματιά στο performance του θα σας πείσει..

Καλός, περίμενα περισσότερα..

Ο Περάσοβιτς την πήγε καλά τη σειρά παρουσιάζοντας ένα πολύ ανταγωνιστικό σύνολο με τη δυνατότητα “να επιστρέφει” (σημαντικό στα Playoffs) όμως για να είμαι ειλικρινής περίμενα καλύτερο performance από τον ίδιο ειδικά αφού πέρασε τον ψυχολογικό σκόπελο του τρίτου ματς. Ενώ πίεσε τους παίχτες του (σωστά) σπρώχνοντας τους κοντά στα όρια τους, ο ίδιος κάπου έμεινε από ιδέες και κατά τη γνώμη μου δε τζόγαρε όσο επέβαλλε η κατάσταση σε κομβικά για την Αναντολού σημεία (δηλαδή εκεί που οι δύο αντίπαλοι ..μονομαχούσαν, σερνόμενοι στο πάτωμα για το πάνω χέρι της αναμέτρησης) των δύο τελευταίων παιχνιδιών, κάνοντας την ομάδα του πιο προβλέψιμη. Δεν είδα την 1-3-1 ζώνη (οκ, ίσως το περίμενε ο αντίπαλος πάγκος αλλά η εφαρμογή είναι άλλο πράγμα και οι 1-2 κατοχές χρυσάφι) με τον Χόνεϊκατ ψηλά και τον Γκρέηντζερ στη πίσω γραμμή η οποία θα αποτελούσε χρήσιμη σκέψη όταν τα “5” σου υποφέρουν απο φθορά..

Επίσης το χιούμορ (γιατί μόνο έτσι μπορεί να εκληφθεί) με τον Ερτέλ στον Σπανούλη που δοκίμασε αρκετά στη σειρά, δε το κατάλαβε κανείς.. Αντίθετα αναμενόταν  να ανεβάσει πιο νωρίς τον Χόνεϊκατ εκεί όμως υποθέτω πως τον ήθελε στη πίσω γραμμή (ίσως και με τη δυνατότητα να φλοτάρει προς τα μέσα) για ευνόητους λόγους. Συνεχώς στη ball screen επίθεση του ΟΣΦΠ για τον Σπανούλη έπαιζε αυστηρά ένας με έναν άμυνα χωρίς τη παραμικρή βοήθεια (ούτε καν ένα απλό Show όταν ο γκαρντ της Αναντολού είχε μείνει ήδη ..ένα σκριν πίσω και ο αρχηγός λάμβανε τη μπάλα στο καλό του σημείο) απόφαση για την οποία τιμωρήθηκε. Η Αναντολού έκανε φέτος ένα βήμα μπροστά (παρότι και στο πρόσφατο παρελθόν με τον Ντούντα, με άξονα το κεντρικό PnR των Ερτέλ-Κρίστιτς είxε στριμώξει τη Ρεάλ) δείχνοντας πολύ καλά στοιχεία στο δεύτερο μισό της σεζόν όταν και βελτίωσε την άμυνα και την επικοινωνία της στις δύο πλευρές του παρκέ. Το ζητούμενο θα είναι να χτίσει πάνω σε αυτή τη σεζόν ώστε να επιδείξει συνέχεια στη προσπάθεια της να χτυπήσει τη πόρτα της ελίτ  και εν τέλει να εισέλθει σε αυτήν.

Η αρμονία του ανθρώπινου σώματος

Ο Σικελός “στοχαστής” (είναι..) και ακαδημαϊκός του αθλήματος Έτορε Μεσίνα είχε υπογραμμίσει:

Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι πιο “αδύνατοι” (σε δεξιότητες) παίχτες θέλουν να κάνουν ότι κάνουν οι καλύτεροι/πιο “δυνατοί” παίχτες και όταν οι “δυνατοί” δε σέβονται την αναγκαιότητα γιατί την ομάδα του να κάνουν οι “αδύνατοι” αυτό που ξέρουν καλά.. –

Ο Ολυμπιακός της σύγχρονης εποχής είναι ομάδα με ιεραρχία. Έχει την ευλογία τους ενός “σώματος”, της αρμονίας στη λειτουργία των αισθητηρίων οργάνων (όταν μια αίσθηση σβήνει, οι υπόλοιπες λειτουργούν στα κόκκινα για να καλύψουν το κενό, όπως ακριβώς συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα) ώστε να αποφεύγει “τοξικές” καταστάσεις σαν αυτή που περιγράφει ο Μεσίνα. Έχει τη δική του αγωνιστική κατεύθυνση και κυρίως αντανακλαστικά να αφουγκραστεί την εξέλιξη και να προσαρμοστεί με τον τρόπο που αυτός ορίζει ως καλύτερο δυνατό. Είδαμε το πως οι ερυθρόλευκοι αντελήφθησαν το πρόβλημα της περυσινής ομάδας σε παραγωγικό επίπεδο (και την περιφερειακή εκτέλεση) αλλάζοντας τη φύση του backcourt τους με έναν sniper αντί παιχτών με μέγεθος και athleticism που έδιναν στην ομάδα ένα σκληρότερα αμυντικά κέλυφος αλλά παράλληλα (εκτός της limited περιφερειακής εκτέλεσης) θόλωναν το καθαρό γυαλί αναφορικά με το επίπεδο αντίληψης και αποδοχής ρόλου του καθενός στην ομάδα.

Ο Πατ Ράιλι (ίσως η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έβγαλε αυτή η τεράστια δεξαμενή που λέγεται αμερικανικό επαγγελματικό μπάσκετ) έλεγε κάποτε ότι αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ως coach στο Los Angeles αναφερόμενος στο γεγονός ότι κάθε παίχτης με το πέρασμα του χρόνου θα ζητήσει υποσυνείδητα αναβαθμισμένο ρόλο, αρμοδιότητες και χρήματα, “ασθένειες” δηλαδή που μπορούν να ταράξουν τα νερά σε ένα σύνολο με καλά μέχρι τότε κατανεμημένους ρόλους.

Το “πολιτικό καθεστώς” στο εσωτερικό του Ολυμπιακού διαμορφώνει τη σημερινή εικόνα..

Το περιβάλλον της “Συνταγματικής μοναρχίας του Ολυμπιακού” (το οποίο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αγγίζει τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα μόνο όταν η ομάδα απειλείται ευρισκόμενη υπό πολιορκία) όμως ξέρει να απορροφά και να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις ακριβώς γιατί έτσι όπως είναι δομημένο μπορεί και “πνίγει” κάθε σκέψης τέτοιων “επαναστάσεων” που απειλούν τον κοινωνικό (και κατά προέκταση αγωνιστικό) ιστό της ομάδας. Στη γη των ερυθρολεύκων ο Σπανούλης είναι κάτι σαν προφήτης. Ο Μεσσίας. Δίπλα του εκ δεξιών (μεταρρυθμιστής ως ο άνθρωπος που εξέλιξε το καθεστώς της Απόλυτης Μοναρχίας σε Συνταγματική) ο Πρίντεζης (συνεχιστής της “εκκλησίας”, δηλαδή των ιδανικών που πρεσβεύει η αγωνιστική φιλοσοφία των ερυθρολεύκων). Γύρω τους ένα τάγμα αποστόλων, ικανών να δώσουν και τη “ζωή” τους (εντός των τεσσάρων γραμμών) για να προστατέψουν την ιερή δυάδα. Αυτό είναι το ρόστερ των ερυθρολεύκων. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο όσοι παίχτες υπογράφουν στον Ολυμπιακό γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα συναντήσουν και πως πρέπει να συμπεριφερθούν.

Και κάτι τελευταίο το οποίο δεν έχω βαρεθεί να υπογραμμίζω. Το σημαντικότερο credit που έχει κερδίσει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια είναι ο τίτλος του προγράμματος που αναπτύσσει νέους παίχτες χωρίς η ομάδα να έχει οπισθοχωρήσει από την ευρωπαϊκή “ελίτ”. Είναι πολύ δύσκολος αυτός ο συνδυασμός, πιστέψτε με..

Καμία υπέρβαση..

Ο Ολυμπιακός δεν έκανε καμία υπέρβαση. Ας είμαστε ρεαλιστές και ας μείνουμε μακριά από τα συνήθη “παχιά” λόγια που συγκινούν τον μέσο οπαδό στη χώρα μας. Η πρόκριση στο F4 της Πόλης ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων για μια ομάδα η οποία από την αρχή της σεζόν έδειξε τη δύναμη της βάζοντας “πόδι” στις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας όπου και έμεινε δίχως ιδιαίτερο πρόβλημα μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου. Ήταν λοιπόν η αναμενόμενη, φυσική εξέλιξη (σε καμία περίπτωση εύκολη αλλά αναμενόμενη) το να περάσουν οι ερυθρόλευκοι στη τελική φάση όπου κρίνεται ο τίτλος. Ακόμα και με τα προβλήματα που αντιμετώπισε η ελληνική ομάδα, το know how που την διακρίνει σε τέτοιες καταστάσεις σε συνδυασμό με τον παράγοντας έδρα τη διατηρούσε στο status του φαβορί. Υπέρβαση αντίθετα θα ήταν για την Αναντολού η πρόκριση απέναντι σε μια πολύ πιο έμπειρη ομάδα και μια δυνατή ελληνική έδρα η οποία στα playoffs αποτελεί σημαντικό παράγοντα ή καλύτερα ανυπέρβλητο σκόπελο για ομάδες χωρίς κουλτούρα νικητή, σε αυτή τη χρονική περίοδο. Καμία υπέρβαση λοιπόν.. Και δε χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τέτοιους όρους για να αναδείξουμε μια πραγματικά σπουδαία επιτυχία. Γιατί η συνέπεια και η συνέχεια (έστω και εάν με τη δουλειά σου έχεις καταφέρει να τις τυλίξεις με το ένδυμα του “αναμενόμενου” αναφορικά πάντα με την επίτευξη κάποιων στόχων) είναι ούτως ή άλλως μεγάλο επίτευγμα. Η πρόκριση των ερυθρολεύκων σε ένα ακόμα F4 είναι μια   σπουδαία επιτυχία και η μεγαλύτερη απόδειξη του ομφάλιου λώρου που συνδέει το club με τη στενή “ελίτ” του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στις 19 του μήνα ο Ολυμπιακός έχει μια τεράστια ευκαιρία να γράψει την ιστορία όπως αυτός θέλει. Eίναι μέρος της και μπορεί να το κάνει. Δε ζει ιστορικές στιγμές αλλά τις φτιάχνει. Όπως σας είπα τη προηγούμενη εβδομάδα:

“Λένε  ότι ο χαρακτήρας κάθε ομάδα απεικονίζεται στο παιχνίδι του καλύτερου της παίχτη. Τότε λοιπόν ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να κοιτάξει τόσο βαθιά και χωρίς φόβο μέσα στα μάτια του θανάτου..”

Είναι η μόνη ομάδα που μπορεί και χαμογελάει πλατιά μπροστά στη καρμανιόλα. Αυτό θα αποτελέσει το πιο δυνατό όπλο του Ολυμπιακού τη στιγμή που θα διασχίζει τον Βόσπορο..

Χαμόγελα στον Άρη..

Είδαμε επιτέλους κιτρινόμαυρα χαμόγελα στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη να κλείνει τη σειρά με τον ΠΑΟΚ στα δύο παιχνίδια. Ο Πρίφτης ξόρκισε (..) το φάντασμα του Μαρκόπουλου που φαίνεται ότι προσπαθούσε να τον στοιχειώσει στις συγκεκριμένες αναμετρήσεις και ο Άρης για πρώτη φορά φέτος (μετά τον ημιτελικό του Κυπέλλου για την ακρίβεια, ίσως και μετά το πρώτο ματς με το Στρασβούργο) μπορεί να χαμογελάσει σε μια σεζόν όπου η ομάδα ανέβασε τον πήχη αλλά δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Ο Άρης παρ’όλα αυτά έχει έναν αξιόλογο ελληνικό πυρήνα (ο βασικός στόχος για τον οποίον μιλούσαμε πέρυσι το καλοκαίρι) και ενόψει της νέας σεζόν θα πρέπει (με οποιονδήποτε τρόπο) να επαναπροσδιορίσει τους καθαρά (εντός παρκέ) αγωνιστικούς του στόχους για να παρουσιάσει κάτι καλύτερο (είμαι βέβαιος ότι μπορεί). Ο ΠΑΟΚ βρήκε ταβάνι πάλι σε μια σειρά μάλιστα όπου η ομάδα του Μαρκόπουλου εμφανίστηκε ενισχυμένη και με αρκετό ποιοτικό βάθος ώστε να τη φέρει στα μέτρα της και να κερδίσει. Ο “δικέφαλος” πνίγηκε από την περιφερειακή του αστοχία στο δεύτερο ματς (4/27 τρίποντα, οκ έχει κερδίσει και με 0/20 τον συμπολίτη φέτος- Σούλης είναι αυτός- αλλά σαφώς και δε μπορεί να γίνει κανόνας..) τη στιγμή που το σπουδαίο πρώτο ημίχρονο του Ντραγκίσεβιτς και ο Κάμινγκς προκάλεσαν εκνευρισμό με την ικανότητα τους να συνδεθούν με το καλάθι ωθώντας τον Άρη σε μια άνω του αναμενομένου παραγωγική βραδιά. Σημαντικό ρόλο στα δύο ματς για τον Άρη έπαιξε το δίδυμο Ξανθόπουλου-Γιάνκοβιτς. Οι κιτρινόμαυροι του Πρίφτη θα μπουν στη μάχη των ημιτελικών με τον Ολυμπιακό (πέρυσι μας προσέφεραν εξαιρετική σειρά απέναντι στον ΠΑΟ) όμως γνωρίζουν ότι ενόψει της νέας περιόδου (και χωρίς αυτό να σημαίνει ολοκληρωτικές αλλαγές απαραίτητα, άλλωστε ο ελληνικός κορμός υπάρχει) θα πρέπει να μοιράσουν τη τράπουλα διαφορετικά..

Υ.Γ: “Ένα παιχνίδι ποτέ δε τελειώνει εάν το ρολόι δε δείξει μηδέν” (Πολ Πιρς)

Υπάρχει καλύτερος τίτλος για την αυτοβιογραφία του άραγε..;

Λατρεύω τον Πιρς (από τους αγαπημένους παίχτες στη σύγχρονη εποχή του ΝΒΑ) και μια ημέρα σίγουρα θα κάνουμε ένα αφιέρωμα. Όπως σας είχα πει, είναι ο μοναδικός παίχτης που μετουσίωνε το ξωτικό που βρίσκεται στο κέντρο του Garden σε τέτοιο βαθμό..

Υ.Γ1: Φίλε Mike, τα δικαιώματα της συγκεκριμένης παρομοίωσης ανήκουν στη σελίδα,  η οποία πρώτη έχει βαφτίσει εδώ και χρόνια (μάρτυς μου η Άφρο..)  τον διοικητικό ηγέτη των πρασίνων “Jack Sparrow”..