Πάμε ξανά στις ξαστεριές..

 

 

The Greeks do it again..! Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός εξασφάλισαν το πλεονέκτημα έδρας ενόψει των playoffs και πλέον ο δρόμος για τη Πόλη περνάει από την Ελλάδα. Το Hoopfellas αξιολογεί τη κατάσταση των δύο “αιωνίων” λίγο πριν ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου..

 

 

Πάμε ξανά στις ξαστεριές..! Η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκας τελείωσε και το σκηνικό που έχει στηθεί μοιάζει βγαλμένο από σελίδες ιστορικού βιβλίου. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός (ρεκόρ 19-11 και οι δύο) βρίσκουν απέναντι τους την “ελίτ” της Τουρκίας, Αναντολού και Φενέρμπαχτσε, με έπαθλο την ευκαιρία της Πόλης. Ξέρω, ξέρω.. Αυτή η εβδομάδα δε περνάει μιας και η προσμονή είναι τεράστια. Η ήττα της Baskonia (ήθελε αλλά απλά εκείνο το βράδυ, δε μπορούσε) έστειλε την Αναντολού του Περάσοβιτς στον Ολυμπιακό σε ένα ματσάρισμα με σπουδαίο ενδιαφέρον και παράλληλα μετέτρεψε το ΟΑΚΑ σε ..κέντρο της Γης για τους απανταχού μπασκετικούς μιας και το συναπάντημα του Παναθηναϊκού με τη Φενέρ συγκεντρώνει τα περισσότερα ίσως φώτα. Τα ματσαρίσματα και το τι ..πραγματικά ισχύει στο καθένα πέρα από τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα που υπάρχει, θα αποτελέσουν το θέμα φυσικά σε επόμενη ανάρτηση πριν την έναρξη των playoffs, όπως κάθε χρόνο. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τώρα..

American Sniper

Παραδέχομαι πως έχω αδυναμία στον Jaycee Carroll και στη γοητεία που παράγει αυτή του η επιθετικότητα η οποία κρατάει μια άμυνα συνεχώς στις μύτες των ποδιών της. Ο τρόπος που εκτελεί μετά από screen (βασικά η όλη διαδικασία ξεκινώντας από το ξεμαρκάρισμα) είναι ποίηση αποτυπωμένη σε ανθρώπινη κίνηση. Έχω την αίσθηση μάλιστα ότι η Αναντολού είχε, μεταξύ των δύο αντιπάλων,τη καλύτερη τύχη για να κόψει πρώτη το νήμα λίγο πριν τη τελική ευθεία του ματς όταν ο Μορμόνος ξεκίνησε το μπαράζ τριπόντων (απέναντι μάλιστα σε έναν αμυντικό όπως ο Γκρέηντζερ, αν και όταν ο Κάρολ είναι ..”εκεί”, αυτό λίγη σημασία έχει) που έκρινε το ματς.

Βρίσκω την εκτέλεση αυτή το ίδιο θεαματική με ένα εκκωφαντικό κάρφωμα ή ένα εντυπωσιακό chasedown μπλοκ.. Ο Κάρολ αποτελεί μεγάλο asset για τη Ρεάλ τώρα, στη τελική ευθεία της σεζόν όπου ο χαρακτήρας του “τη σουτάρω και κοιμάμαι στον δρόμο” (no fear) τον έχει αναδείξει σε σπουδαίο clutch παίχτης ενισχύοντας και άλλο αυτό το clutch backcourt του Λάσο..

Οι ασφαλείς καταστάσεις μέσο για την επιστροφή στο καλό μπάσκετ

 

 

Το finish της κανονικής περιόδου βρίσκει τον Ολυμπιακό σε μια διαδικασία κατά την οποία η ομάδα προσπαθεί να επιστρέψει στο καλό μπάσκετ από το οποίο για πολλούς λόγους. Οι ερυθρόλευκοι έκλεισαν τη κανονική περίοδο με ρεκόρ 1-4 στα τελευταία 5 ματς και τον τραυματισμό του κομβικού, ειδικά σε αυτό το σημείο της σεζόν, Λοτζέσκι προσπαθώντας να επαναφέρουν τον Σπανούλη στα γνωστά του standards και παράλληλα να βρουν εναλλακτικές στη πίεση αναμόρφωσης του rotation που απαιτεί η κατάσταση που βιώνει η ομάδα. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος έξυπνα έσπευσε να αξιολογήσει σε αυτό το διάστημα τι πραγματικά έχει στα χέρια του πηγαίνοντας μέχρι το βάθος του πάγκου του και δοκιμάζοντας πράγματα με το βλέμμα όχι μόνο στη τελική ευθεία της κανονικής περιόδου αλλά και στην επόμενη σεζόν. Αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στον Πειραιά έχουν άμεση συνάρτηση και με την εξελικτική πορεία της ομάδας στον ορίζοντα της επόμενης περιόδου.

 

 

Μπορεί ο Μιλουτίνοφ πραγματικά να ανέβει ως “πρώτος/δεύτερος” (από δεύτερος/τρίτος που υπολογιζόταν φέτος) σέντερ τη νέα σεζόν;

Υπάρχουν καθόλου wing-skills στο δίδυμο Παπανικολάου-Παπαπέτρου (σε άμεση συνάρτηση με το θέμα Λοτζέσκι αυτό..) ;

Πόσος πραγματικός χρόνος θα χρειαστεί για τη πνευματική ωρίμανση του Αγραβάνη ο ρυθμός της οποίας θα μπορούσε να είναι σίγουρα ταχύτερος για ένα παιδί θα μπορούσε να παίζει έτσι δύο χρόνια πριν..;

 

Eίναι πιθανόν πως ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί έναν έξτρα παίχτη στη σειρά με την Αναντολού. Κάποιον που θα έρθει από πίσω παίζοντας τον ρόλο του X-Factor ο οποίος θα βάλει έναν καινούργιο άγνωστο στην εξίσωση που θα προσπαθήσει να λύσει ο αντίπαλος πάγκος αλλάζοντας τα δεδομένα στη σειρά. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα στο ρόστερ θα ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Ουότερς όμως παραμένει αμφίβολο (παρά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του αθλητή) εάν ο 31χρονος PG (έπαιξε μόλις 5 λεπτά στη Μόσχα σε παιχνίδι που απουσίαζε ο Γκριν) μπορεί να κάνει το βήμα μπροστά με το performance του να μην είναι καλό τον τελευταίο καιρό. Συνολικά απαιτείται από τον Ολυμπιακό να διακρίνει και να πατήσει σε ασφαλείς για αυτόν καταστάσεις (σε επίπεδο σχημάτων ή playbook) ξεκινώντας πάλι να εκτελεί σωστά αυτά τα μικρά πράγματα. Τα δεδομένα, που έχουν γίνει ζητούμενα..

Στη Μόσχα

Το ματς της τελευταίας αγωνιστικής απέναντι στη ΤΣΣΚΑ αποτέλεσε βάλσαμο για τους ερυθρόλευκους δεδομένου του ότι βασικός στόχος ήταν να ανταποκριθούν στη πρόκληση ενός ματς με τη πρωταθλήτρια Ευρώπης και παράλληλα να επιστρέψουν στο καλό μπάσκετ κάτι που είναι πολύ σημαντικό μιας και βρισκόμαστε στον προθάλαμο των playoffs.

Στη Μόσχα ο Ολυμπιακός μου άρεσε. Έδειξε καλά στοιχεία μετά από καιρό αν και ακόμα δεν έχει φτάσει εκεί που θέλει ώστε να ξεκινήσει μια σειρά playoffs με τον μέγιστο βαθμό ετοιμότητας (πήγε στη Ρωσία δίχως τους δύο καλύτερους σουτέρ του, κατάσταση που αν μη τι άλλο είχε σημαντική και πολυεπίπεδη επιρροή στο πως θα παρουσιαζόταν εκεί). Ελπίζω όμως ότι το mental toughness-σήμα κατατεθέν αυτής της ομάδας εδώ και χρόνια και η γνώση του δρόμου (ο Ολυμπιακός ξέρει να παίζει τέτοια παιχνίδια και να διαχειρίζεται τον εαυτό του υπό συνθήκες πίεσης) μπορούν να δώσουν ένα πολύ ισχυρό ηλεκτροσόκ στους ερυθρόλευκους. Όπως έχουμε τονίσει από αυτό εδώ το βήμα άλλωστε, το πνευματικό κομμάτι και η διαχείριση των συναισθημάτων σε μια τέτοια σειρά η οποία υπαγορεύει συνεχόμενες μάχες και εναλλαγές στον εσωτερικό κόσμο της κάθε ομάδας είναι ίσως πιο σημαντικοί παράγοντες ακόμα και από τακτικά θέματα. Θα τα δούμε αυτά όμως αναλυτικά μέσα στην εβδομάδα..

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει πιθανόν κλειδώσει στο μυαλό του την εικόνα του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα της σεζόν όταν εκείνο το καλοπροπονημένο σύνολο με ναυαρχίδα τη stamina και το playmaking του Σπανούλη έτρεχε καταπληκτικά το γήπεδο (ιδιαίτερα στα εντός έδρας ματς) παράγοντας καταστάσεις στο ανοιχτό γήπεδο. Μερικούς μήνες μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει και ο Ολυμπιακός προσπαθεί να προσαρμοστεί στο ρεύμα αυτό των “αλλαγών”. Στη Μόσχα είδαμε από τους ερυθρόλευκους να επιδιώκουν να εισάγουν τη μπάλα στη transition επίθεση με ντρίμπλα του Σπανούλη ο οποίος είναι σαφώς ο πιο ικανός παίχτης τους για να φτιάξει το fast break, κατάσταση που βοήθησε στην ομαλή λειτουργία αυτής της επίθεσης σε δεύτερο κυρίως χρόνο. Ο Ολυμπιακός έφτιαξε παραπάνω ευκαιρίες από όσες ίσως απεικονίζει η παραγωγή του στο ανοιχτό γήπεδο.

Κόλαση και παράδεισος το rotation στη θέση “5”

Ρεαλιστικά ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή δεν είναι εύκολο να επιστρέψει στην εικόνα που περιγράψαμε. Αυτό δε σημαίνει ότι έχει μικρότερες πιθανότητες να φτάσει στον αγωνιστικό του στόχο αλλά το ότι πρέπει να το κάνει από ένα διαφορετικό δρόμο. Η απουσία του Χάκετ (ενός παίχτη που εκτός της ηγετικής του προσωπικότητας, ανέβαζε σημαντικά το aggressiveness στα μετόπισθεν δίνοντας έναν “τραχύ” χαρακτήρα στην ερυθρόλευκη άμυνα και παράλληλα πολύ καλύτερες προϋποθέσεις για ανοιχτό γήπεδο μέσα από άμεση μετατροπή της άμυνας σε επίθεση), ο πρόσφατος τραυματισμός του Λοτζέσκι και ο πεσμένος διακόπτης του Birch αποτελούν τρεις σημαντικούς παράγοντες για την αδυναμία αυτής της επιστροφής. Το rotation της θέσης “5” ( τρεις παίχτες των οποίων το status βρίσκεται αρκετά κοντά) μπορεί να ανέδειξε τη βελτίωση του εξαιρετικού Μιλουτίνοφ όμως (με τη προσδοκία για αγωνιστική “επιστροφή” του Γιάνγκ να ακουμπά τα σύνορα της εμμονής) όμως έριξε στο πάτωμα το πιο δυνατό ίσως χαρτί της ομάδας-με βάση τον τρόπο που αγωνίζεται- στη σεζόν, τον Birch. Ο Καναδός βρίσκεται σε πτώση και αυτό έχει επηρεάσει ολόκληρη την εικόνα της ομάδας. Δεν είναι απροσπέλαστος στη προσωπική άμυνα, δέχεται πόντους στο ένας εναντίον ενός (κάτι το οποίο αποτελούσε ανέκδοτο μέχρι τον Φεβρουάριο), χάνει μάχες μακριά από τη μπάλα και το ηθικό του μοιάζει επίσης κλονισμένο. Ο Ολυμπιακός έφερε στο λιμάνι τον καλύτερο αμυντικό ψηλό της φετινής διοργάνωσης και μάλλον σε αυτή την “αγωνιστική επιστροφή” πρέπει να εστιάσει πριν το ματσάρισμα με τη frontcourt της Αναντολού..

Και οι δύο ομάδες στη Μόσχα διάβασαν την αντίπαλη άμυνα και εκτέλεσαν με αρκετή δόση πειθαρχίας πάνω σε ευνοϊκές για τη κάθε μια καταστάσεις. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε αρκετά τον Μάντζαρη (η επανασύνδεση του με το καλάθι από τα πιο ευχάριστα γεγονότα της βραδιάς) ως screener ψηλά ώστε να αναμείξει τον Τεόντοσιτς σε “αλλαγές”, με τη πρόθεση φυσικά να παίξει πάνω του. Χαρακτηριστική επίσης η αμυντική επιλογή του κόουτς Ιτούδη στο κεντρικό PnR των ερυθρολεύκων να κάνει “αλλαγή στην αλλαγή” με τον Τεόντοσιτς (όταν ο ψηλός που ρόλαρε τον κλείδωνε) να αλλάζει με τον πλάγιο της Weak side αφήνοντας το ρολάρισμα του “5” στον φόργουορντ της τελικής γραμμής. Ο Ολυμπιακός εδώ θα μπορούσε να χτυπήσει βλέποντας την αδύνατη πλευρά έναν χρόνο νωρίτερα στην επίθεση του (μετά το σκριν, με το που γύριζε πρόσωπο στο καλάθι ο ψηλός του) ειδικά εάν είχε έναν εκ των Γκριν-Λοτζέσκι στη διάθεση του..

Το σχήμα με τους Παπαπέτρου-Παπανικολάου στα φτερά είναι κάτι που δοκιμάζει τον τελευταίο ο προπονητής των ερυθρολεύκων και το οποίο δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα στον Ολυμπιακό στο αμυντικό κομμάτι. Επιθετικά ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί έναν dominant playmaker στο “1” (τύπου Τεόντοσιτς, Ερτέλ, Σπανούλη) ο οποίος θα έχει αρκετά τη μπάλα στα χέρια του, και κίνηση μακριά από τη μπάλα από τους υπόλοιπους. Η ΤΣΣΚΑ το έχει παρουσιάσει στο παρελθόν αυτό όταν και είχε πληθώρα ποιοτικών forwards. Γνώμη μου είναι ότι για μια καλή άμυνα με καλό αθλητικό επίπεδο αυτή η unit μπορεί να είναι εύκολα αναγνώσιμη στον τρόπο που επιτίθεται όμως από την άλλη το ίδιο σχήμα (ίσως και με τον Μάντζαρη “1”) μπορεί να αποτελέσει όπλο με το οποίο η ελληνική ομάδα θα ρίξει τα ποσοστά του αντιπάλου προσπαθώντας να παγιώσει μια κατάσταση στο παρκέ. Σωστή διαχείριση λοιπόν ανάλογα με τον αγωνιστικό στόχο των επόμενων λεπτών, αυτό είναι το κλειδί για κάθε σχήμα.

Λάθη έκαναν και οι δύο άμυνες. Ο ΟΣΦΠ είχε στιγμές που επικεντρώθηκε υπερβολικά στη μπάλα και όχι σε αυτό που συνέβαινε μακριά από αυτήν (“έφαγε” εύκολα 1-2 flare) απόρροια της παρουσίας των stars της “αρκούδας” στο παρκέ. Η ΤΣΣΚΑ επίσης επιδόθηκε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μάλλον σε overhelping όταν η μπάλα βρισκόταν στο low post υποτιμώντας την ικανότητα του αντιπάλου να εκτελέσει από τη περίμετρο. Η Αχίλλειος πτέρνα των πρωταθλητών Ευρώπης πάντως είναι τα λάθη, 20 στο σύνολο στην αναμέτρηση αυτή. Για αρκετά από αυτά ευθύνεται η βελτιωμένη μετά το ξεκίνημα ελληνική άμυνα ενώ άλλα έγιναν πραγματικά αβίαστα, σε απόσταση μιας πάσας. Το παιχνίδι έκρινε στο τέλος ο ραδιούργος καλόγερος “Ρασπούτιν” Τεόντοσιτς (και η εκπληκτική ομαδική επίδοση στις προσωπικές) παρά τη σπουδαία προσπάθεια των ερυθρολεύκων και τα clutch plays του Παπαπέτρου.Είναι σημαντικό όμως ότι ο Ολυμπιακός έδειξε πως μπορεί να ματσάρει τη ΤΣΣΚΑ. Με το βλέμμα στη σειρά που αρχίζει την επόμενη εβδομάδα αλλά και στον ημιτελικό της 19ης Μαϊου..

Το νέο “πρόσωπο του οργανισμού”..;

Με ηγέτη τον Τσάβι Πασκουάλ ο Παναθηναϊκός και μετά από πολύ δυνατό σπριντ στη τελική ευθεία της σεζόν επιστρέφει στη πρώτη τετράδα της διοργάνωσης σε επίπεδο κανονικής περιόδου η οποία ισοδυναμεί με το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας. Σαφέστατα πρόκειται για σπουδαία επιτυχία για μια ομάδα η οποία άλλαξε προπονητή στο ξεκίνημα της σεζόν και για έναν προπονητή ο οποίος ανέλαβε και διαχειρίστηκε ένα σύνολο το οποίο δεν έχτισε ο ίδιος το καλοκαίρι. Το φορμάρισμα του κόουτς Πασκουάλ είναι ίσως ο βασικότερος λόγος (πάνω από οποιαδήποτε ατομικό performance των stars του Παναθηναϊκού) για τον οποίο το “τριφύλλι” έπιασε αυτόν τον μεγάλο στόχο στον δρόμο για την επιστροφή στο F4 και κατ’επέκταση στο κλειστό club της ευρωπαϊκής ελίτ. Και ναι, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι ο Ισπανός προπονητής έχει τη δική του πιθανότητα ώστε να ανελιχθεί στο επόμενο “πρόσωπο του οργανισμού” των πρασίνων.

Κάποτε αυτή η ομάδα προέλαυνε στην Ευρώπη με ηγέτη τον “νονό” στην άκρη του πάγκου τον οποίο διαδέχθηκε η ηγετική φιγούρα του Δημήτρη Διαμαντίδη ο οποίος μετέφερε στη φανέλα όλη τη μαγεία εκείνης της περιόδου σε μια εποχή όπου ο Παναθηναϊκός ζούσε μια μετάβαση σε πολλά επίπεδα. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί λοιπόν είναι εάν ο Τσάβι Πασκουάλ μπορεί να αποτελέσει το καινούργιο “πρόσωπο” του τεράστιου αυτού οργανισμού . Πολλοί ίσως αποφανθούν ότι και μόνο που ο Καταλανός (μετά από μερικούς μήνες στο ΟΑΚΑ) κατάφερε να θέσει αυτό το ερώτημα είναι επιτυχία. Προσωπικά θα πω ότι ο Τσάβι Πασκουάλ και μαζί του ολόκληρος ο Παναθηναϊκός βρίσκονται σήμερα μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Το αντάμωμα με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τη Φενέρ στη κατηφόρα του λόφου, στη κοιλάδα του Θανάτου (playoffs), λίγο πριν τη Γη της Επαγγελίας (F4) είναι καρμικό. Αλλά για αυτό θα πούμε περισσότερα σε μερικές ημέρες..

Παππάς ως Facilitator..; (Really Xavi?)

Στο Τελ Αβίβ ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με την ασθένεια της ομάδας η οποία έχει πετύχει συνεχόμενες σπουδαίες νίκες απέναντι σε ελίτ ανταγωνισμό και πρέπει να διαχειριστεί ένα εκτός έδρας ματς απέναντι σε μια ομάδα με λιγότερη ποιότητα. Η χαλαρότητα, πνευματικά και σωματικά, ήταν διάχυτη σε όλο το παρκέ, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι όπου η ελληνική ομάδα αρνιόταν να “πονέσει” χάνοντας θέσεις κατ’επέκταση προσωπικές μονομαχίες. Μια ματιά στη λειτουργία των αμυντικών rotations θα σας πείσει.. Και το να αφήσεις έναν αντίπαλο σε αυτό το επίπεδο να “ζεσταθεί” και κυρίως να “πιστέψει” σε τοποθετεί αυτόματα σε μια διαδικασία επαναφοράς με αμφίβολη συνήθως κατάληξη μιας και η ποιότητα των ομάδων βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο.

Έχουμε επανειλημμένως σημειώσει πως με την επιστροφή του Γκιστ ο Παναθηναϊκός έχει σαφώς καλύτερες πιθανότητες να ελέγξει τέτοια παιχνίδια από τη στιγμή που η γκάμα των αμυντικών του επιλογών είναι μεγαλύτερη. Με τον Αμερικανό F/C το “τριφύλλι” μπορεί να κλειδώσει τον άξονα αφαιρώντας το δικαίωμα του αντιπάλου να χτυπήσει με καταστάσεις PnR στο τέλος του παιχνιδιού (το είδαμε ουκ ολίγες φορές φέτος). Στο Τελ Αβίβ βέβαια η ανατροπή ήρθε χωρίς τον Αμερικανό στο παρκέ μιας και ο κόουτς Πασκουάλ ενεργοποίησε ένα άλλο πολύ σημαντικό (και ελπίζω να το δούμε και στη συνέχεια, αν με καταλαβαίνετε..) όπλο της ομάδας τη φετινή σεζόν, την περιφερειακή πίεση. Ο Ισπανός τεχνικός παρέταξε σχήμα με τρία guards (Καλάθη-Τζέιμς-Παππά) και δύο High Flyers με περιφερειακή εκτέλεση (Σίνγκλετον-Γκάμπριελ) για να ματσάρει την απουσία σουτερ από τη τριάδα των περιφερειακών. Με αποκορύφωμα το παιχνίδι με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός έχει παρουσιάσει εντυπωσιακή ικανότητα στο να αμυνθεί σε απόσταση μιας πάσας από τη μπάλα. Σίγουρα “ελίτ” ικανότητα σε αυτό το κομμάτι για τη διοργάνωση, στην οποία μάλιστα δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προβολή. Η Μακάμπι του ενός γκαρντ όπως ήταν φυσικό “έπεσε”.. “Πνίγηκε”. Δίπλα στο σεμιναριακό deny που μπορεί να παίξει ο Καλάθης ή την ικανότητα του Τζέιμς να κερδίζει εύκολα προσωπικές φάσεις φτάνοντας ψηλά στην εκτέλεση του αντιπάλου ή στη διεκδίκηση θυμίζοντας σκηνές από τη ταινία “Τίγρης & Δράκος”, ξεχώρισε η συγκέντρωση και ο δυναμισμός του Νίκου Παππά.

Νομίζω πλέον πως όλοι μπορείτε πλέον να καταλάβετε την επιμονή της σελίδας, μετά τη πρώτη σεζόν του παίχτη στο ΟΑΚΑ, στο να εστιάσει στη βελτίωση του σε δύο τομείς που θα άλλαζαν το status του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ: Την άμυνα και το playmaking..

Ο Παππάς στα τελευταία 7 ματς μετράει 7.4 πόντους (11/19 δίποντα, 4/14 τρίποντα, 18/23 προσωπικές), 2.4 ριμπάουντ- 1.1 ασσίστ- 1.6 κλεψίματα και 0.6 λάθη σε 19.3 λεπτά στο 5-2 των πρασίνων. Μπαίνει στο παρκέ για να κυνηγήσει τον Ντε Κολό, να σπάσει screens απέναντι σε shooters, να φέρει hustling που ηλεκτρίζει τη κερκίδα, να κουμπώσει ως τρίτος γκαρντ σε Small ball καταστάσεις κάνοντας τον Παναθηναϊκό πιο επιθετικό στα μετόπισθεν. Κυρίως όμως έχει αλλάξει τις προτεραιότητες του. Θέλει να είναι “νικητής”. Όταν ένας αθλητής αυτής της ιδιοσυγκρασίας αφήσει τη γοητεία του “ασυμβίβαστου” στον Τζέημς Ντιν και προτάξει για τον εαυτό του την ολοκλήρωση που προσφέρει ο τίτλος του νικητή, έχει κάνει ίσως το μεγαλύτερο βήμα. Είναι σημαντικό να συνεχίσει έτσι και να γνωρίσει την επιτυχία μαζί με την ομάδα. Και το καλοκαίρι να δουλέψει ώστε να αναβαθμίσει το playmaking του ώστε να εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο γκαρντ. Όχι απλά ball mover/ball stopper αλλά playmaker σε επίθεση και άμυνα. (ο όρος στη πραγματική του βάση χαρακτηρίζει δεξιότητες και στις δύο πλευρές του παρκέ). Στο Τελ Αβίβ ο Παππάς τελείωσε το παιχνίδι με 5 τελικές, 5 κλεψίματα και 3 ριμπάουντ..

Το πλεονέκτημα που φέρνει η παρουσία του Μπουρούση

Ήθελα να το θίξουμε καιρό τώρα όμως νομίζω ότι τώρα, στο τέλος της κανονικής περιόδου και λίγο πριν ξεκινήσει μια σειρά playoffs απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα (Φενέρ) είναι η κατάλληλη στιγμή. Οκ, είμαι και εγώ σε αυτούς που μέσα σε αυτή τη σεζόν έχω πιάσει τον εαυτό σκεπτόμενο κατά τη διάρκεια παιχνιδιών να “απαιτεί” από τον Πασκουάλ να αποσύρει τον Μπουρούση τροφοδοτούμενος από την εικόνα του στα μετόπισθεν στο τέλος των παιχνιδιών όπου οι πράσινοι χρειάζονταν καλύτερη αμυντική παρουσία ειδικά σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός. Νομίζω το έχουμε κάνει όλοι.. Το έχει κάνει παλαιότερα, φωναχτά και όχι τόσο ευγενικά και ο Γιούλ.. (lol)

Eκτός από το μέγεθος και το αμυντικό ριμπάουντ ο Μπουρούσης, με την είσοδο του οποίου η ομάδα του Πασκουάλ αλλάζει “κατεύθυνση” και στις δύο πλευρές του παρκέ, φέρνει και ένα άλλο στοιχείο μάλλον υποτιμημένο. Ο Έλληνας σέντερ προσφέρει σε ..ποσότητες φθορά στην αντίπαλη άμυνα στο post. Tελείωσε τη φετινή regular season έχοντας κερδίσει 124 φάουλ σε μόλις 547 λεπτά συμμετοχής. Περισσότερα από ότι ο Γιούλ σε 739 λεπτά.. Όσα δηλαδή κέρδισε ο Σπανούλης σε 677′.. Μόνο από τις συγκεκριμένες συγκρίσεις μπορείτε να καταλάβετε το μέγεθος της φθοράς των αντιπάλων όταν ο Καρδιτσιώτης σέντερ βρίσκεται στο παρκέ. Για αυτό και ο προπονητής του επιμένει να φορτώνει μπάλες στο post σε σημαντικά σημεία του παιχνιδιού όπου η ομάδα χρειάζεται τη σύνδεση με τη γραμμή των προσωπικών. Έξυπνοι πόντοι.. Σημειώστε επίσης ότι ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα η οποία έχει δύο αθλητές στη δεκάδα των παιχτών με τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ μιας και πιο πίσω από τον Μπουρούση βρίσκεται ο Σίνγκλετον. Οι δύο τους βρίσκονται επίσης στη δεκάδα των παιχτών με τις περισσότερες εκτελεσμένες προσωπικές ενώ διατηρούν και ένα σπουδαίο για ψηλό ποσοστό. 78.5% ο Μπουρούσης, 73.9% ο Σίνγκλετον. Κρατήστε αυτό για την ανάλυση της σειράς με τη Φενέρ..

Το Hoopfellas όπως κάθε χρόνο θα είναι εδώ, “ανεβάζοντας την απόδοση” του στο πιο κρίσιμο σημείο της χρονιάς, την έναρξη των playoffs. Έχουμε προγραμματίσει να φορμαριστούμε σε αυτή ακριβώς τη περίοδο..

Υ.Γ: Ένα από τα ευχάριστα γεγονότα της φετινής δύσκολης σεζόν για τη Μπαρτσελόνα είναι η ανάπτυξη του Αλένδρου Βεζένκοφ ο οποίος έχει κερδίσει με το σπαθί του στον εσωτερικό ανταγωνισμό (με το βλέμμα στο ρόστερ της επόμενης σεζόν) τον ταλαιπωρημένο αλλά πάντα σημαντικό Ντόελμαν . Ο Βεζένκοφ (αυτός για τον οποίον λέγαμε ότι οι αιώνιοι πρέπει να κρατήσουν στη χώρα μας επενδύοντας πάνω του ακόμα και εάν χρειαζόταν στα 20 του να καταλάβει θέση ξένου) έχει πλαστικότητα, αυτοματοποιημένη εκτέλεση, σπουδαία αντίληψη. Τελείωσε τη σεζόν στην Ευρωλίγκα με 67.6% στα δίποντα, 47.9% στα τρίποντα και 84.8% στις προσωπικές. Μιλάμε για ένα παιδί γεννημένο το ’95.. Το οποίο θα βρεθεί στη πρώτη γραμμή του “νέου αίματος” που φιλοδοξεί να μεταγγίσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Τσεκάρετε τα τελευταία του κατορθώματα απέναντι στη Σαραγόσα..

Υ.Γ1: Το πρόβλημα του Γιόβιτς γονάτισε τον Ερυθρό Αστέρα. Σε μια επίθεση δομημένη σε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο και αρχές, οι δεξιότητες και το leadership του 27χρονου γκαρντ ήταν στοιχεία αναντικατάστατα. Τον Ιανουάριο, όπου οι Σέρβοι έμοιαζαν με άρμα το οποίο περνούσε πάνω από οποιονδήποτε αντίπαλο ο διεθνής PG μετρούσε σε 5 ματς 41 ασσίστ/6 λάθη..

Κάπως έτσι η καλύτερη άμυνα της φετινής Ευρωλίγκας έμεινε εκτός playoffs. Η επιστροφή Ουίλμπεκιν (θυμηθείτε τη συζήτηση μας σχετικά) βοήθησε σημαντικά τη Νταρουσάφακα το τελευταίο διάστημα. Η ομάδα του Μπλατ στο τελευταίο ματς νίκησε δίκαια. Και όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, μπορεί να μας δώσει καλύτερη σειρά απέναντι στη Ρεάλ..

Y.Γ2: Αυτά είναι τα κέρδη των ομάδων με βάση το ρεκόρ τους στη φετινή regular seasson. Όχι άσχημα..

Υ.Γ3: Ακόμα και όταν ο Κάμινγκς κάνει νούμερα “Ουέστμπρουκ”, ο Άρης αδυνατεί να παίξει καλό μπάσκετ. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα λειτουργικότητας του συγκεκριμένου ρόστερ. Αυτή η ομάδα φαίνεται πως έχει χάσει τη ψυχή της..