There is a new sheriff in town..

Aπό Jim Conway στις 18 Ιανουαρίου 2017

Κατηγορίες

Χωρίς κατηγορία

Ετικέτες

Ο κρότος από το πιστόλι του KC Rivers ήταν εκκωφαντικός τη Δευτέρα το βράδυ στο Φάληρο με τον Παναθηναϊκό να παίρνει τη πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου. Όλα τα κεφάλια κοιτούν προς τη πλευρά του Αμερικανού. Έχουμε μήπως νέο “σερίφη” τριγύρω..; Το Hoopfellas μοιράζεται τις εντυπώσεις του, ανυπομονώντας για τα όσα μπορεί να φέρει η επόμενη σύγκρουση των δύο κορυφαίων ελληνικών ομάδων..

Σολίστ ο Ρίβερς, συνέχισε τη παράδοση του Κυπέλλου ο Παναθηναϊκός.. Αν και ο θεσμός του Κυπέλλου στη χώρα μας δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να υπερηφανευόμαστε (το αντίθετο), ο συγκεκριμένος ημιτελικός μπορεί να ήταν αυτό το “κλικ” που θα δώσει άλλο χρώμα στη φετινή κόντρα των δύο “αιωνίων”..

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Το βασικό χαρακτηριστικό της τακτικής του Τσάβι Πασκουάλ στον ημιτελικό του Φαλήρου ήταν η σαφής πρόθεση του να στρέψει τον προσωπικό του προβολέα σε δύο-δύο συνεργασίες, τόσο στην επίθεση όσο και στο αμυντικό κομμάτι. Απέφυγε εντέχνως να επενδύσει στην εξειδίκευση σε επίπεδο ομαδικής λειτουργίας η οποία θα περιλάμβανε τη συνεργασία όλων των παιχτών του στο παρκέ απέναντι σε ένα σύνολο το οποίο, όπως και ο ίδιος δήλωσε πριν το ματς, είναι λογικά (λόγω χρόνιας συνύπαρξης και δουλειάς στην ίδια φιλοσοφία) πιο μπροστά από το δικό του.

Παρατηρείστε πόσο μεθοδικά επιλέγει να επενδύσει πάνω σε συνεργασίες δύο παιχτών και στις δύο πλευρές του παρκέ, οι οποίες εξελίχθηκαν καταλυτικά υπέρ των παιχτών του, τοποθετώντας τους υπόλοιπους στην επίθεση στην αδύνατη πλευρά ως υποστηρικτικούς για τη τήρηση των αποστάσεων και στην άμυνα πάνω στους παίχτες τους και μακριά από βοήθεια, απαιτώντας από τους αυστηρά εμπλεκόμενους στη τελική συνεργασία του αντιπάλου να κερδίσουν τη κατοχή. Ο Ισπανός κόουτς παρουσίασε σε αυτό το πλαίσιο και ως ως βασική έκφραση της επίθεσης του με στόχο να μπει η ομάδα νωρίς καλά στο παιχνίδι μια Ball Side Triangle, με τους Καλάθη (Playmaking) Μπουρούση (Post up/Playmaking) Φελντέιν (Shooting/Playmaking), βρίσκοντας χημεία στα χαρακτηριστικά των τριών αυτών παιχτών με κοινή συνισταμένη την ικανότητα τους να δημιουργήσουν. Κάθε φορά, ο Παναθηναϊκός άλλαζε εισαγωγική play πριν καταλήξει στο τρίγωνο αυτό. Βασικό μέλημα του κόουτς Πασκουάλ (το οποίο φάνηκε ξεκάθαρα όσο έτρεχε το playbook που είχε επιλέξει για το συγκεκριμένο ματς ) ήταν να αναβάσει ψηλά την άμυνα των γηπεδούχων αδειάζοντας το ζωγραφιστό από κορμιά. Όλες του οι επιθετικές εκφράσεις έχουν ως κοινή βάση επιλογής τον σκοπό αυτό με τους φιλοξενούμενους να ξεκινούν σε πολλές των περιπτώσεων τις δράσεις τους στα όρια του 5-Out Format. Ενδεικτικά παραδείγματα η 1-4 High Stack Offense με την οποία ήθελε να απειλήσει τον αντίπαλο με κοψίματα στη πλάτη της άμυνας από τους wings του (αλλά κατέληγε στο τρίγωνο πλευράς που είπαμε), η 2-3 High Ball Screen ή οι αυστηρά 2-2 συνεργασίες στη πλευρά (Καλάθης-Μπουρούσης, Φελντέιν-Σίνγκλετον) με τα flare των forwards της αδύνατης πλευράς να παίρνουν τη μορφή elevator όταν η μπάλα έμπαινε με ντρίμπλα βαθιά στο post).

O Παναθηναϊκός είχε πολύ επιμονή στο να παίξει πάνω στην ευνοϊκή κάθε φορά κατάσταση στοχεύοντας τα miss matches στα Pick & Roll του, προσπαθώντας μάλιστα με αυτόν τον τρόπο να ελέγξει τον ρυθμό και τη transition επίθεση του αντιπάλου με εκτέλεση από το ζωγραφιστό και υπό συνθήκες οι οποίες του εξασφαλίζουν ένα πλαίσιο ισορροπίας για την επόμενη άμυνα ασχέτως ευστοχίας ή αστοχίας. Ο Φελντέιν πήρε μεγάλο μερίδιο ως main ballhandler σε πολλές περιπτώσεις , ειδικά στα side picks, στοιχείο άλλωστε που τον ανέδειξε και στη περυσινή 1-3-1 του Τζόρτζεβιτς όπου η ύπαρξη playmaking από τον off guard ανοίγει έξτρα πόρτες για επιθετική έκφραση μέσα από αυτή την επίθεση.

Κλειδί πάντως για τον Τσάβι Πασκουάλ αποδείχθηκε η παρουσία των Σίνγκλετον-Γκάμπριελ. Ο πρώτος ήταν καθοριστικός στο δεύτερο ημίχρονο με τη δυναμική του στο κομμάτι του ριμπάουντ αλλά και με τη multiple offense που προσφέρει (σουτάρει, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, ο αντίπαλος ψηλός δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και να προβλέψει). Το χαρτί του Γκάμπριελ (όπως και η “προσαρμογή” με τους δύο ψηλούς στην αρχική πεντάδα και όχι το γνωστό compact σχήμα) έδωσε στους πράσινους την αίσθηση του διαφορετικού και σταδιακά το ψυχολογικό πλεονέκτημα. Η παρουσία του Αμερικανού φόργουορντ εντάχθηκε στο πλαίσιο του “ανοίγματος χώρων στη ρακέτα” μιας και ο Πασκουάλ τον ανέβασε (στοχευμένα παρότι είναι ο πιο αδύναμος ψηλός του Παναθηναϊκού σε αυτό κομμάτι) ως main screener σε καταστάσεις pick για να δώσει την ευκαιρία στον γκαρντ να τελειώσει πάνω σε λιγότερο “μήκος” στην αλλαγή ενώ, την ίδια στιγμή, το “5” του Ολυμπιακού έμενε στον ζεστό Σίνγκλετον στα 5.5-6 μέτρα. Ο Γκάμπριελ έκανε εξαιρετικό ματς (έβαλε σημαντικά σουτ, βοήθησε ψηλά) σε μια περίοδο που ο Νίκολς δεν είναι σε καλή κατάσταση και κυρίως άφησε (απολύτως δίκαια)τον Φώτση στον πάγκο. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν έναν F/C αντί του Γκιστ. Δε νοείται ομάδα σε αυτό το επίπεδο να μην έχει τρεις παίχτες οι οποίοι μπορούν να καλύψουν το “5”..

Υποδειγματικό ICE

Στο πλαίσιο της “απομόνωσης” και των στοχοποιημένων συνεργασιών περιλαμβάνεται και η τακτική του ICE The Pick & Roll (“παγώνοντας ουσιαστικά τη συνεργασία) την οποία επέλεξε ο Τσάβι Πασκουάλ για να αμυνθεί πάνω στο “βαρύ σασί” των ερυθρολεύκων δηλαδή την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Βασίλη Σπανούλη στο να τρέξει τέτοιες καταστάσεις. Δίνω άριστα στον Καλάθη. Παρουσίασε ένα από τα καλύτερα αμυντικά performances που έχω δει από κάποιον απέναντι σε αυτή τη συνεργασία όπου πολλές φορές κλήθηκε να “κλειδώσει” ουσιαστικά μόνος του. Εκεί πόνταρε και ο προπονητής του άλλωστε. Σας έχω πει ότι η τακτική του ICE βολεύει τις ομάδες που αντιμετωπίζουν τους ερυθρόλευκους καθώς οι main screeners τους δεν έχουν midrange shot. Ο Καλάθης κρατούσε τον Σπανούλη στη πλευρά, ωθώντας τον μεθοδικά μακριά από τα σκριν (ουσιαστικά το απενεργοποιούσε πλήρως) και ο πράσινος ψηλός χαμήλωνε ως κάλυψη στη κάθετη ντρίμπλα του αρχηγού των γηπεδούχων στη πλευρά αφήνοντας απλά ένα inefficient midrange στον ψηλό του Σφαιρόπουλου το οποίο ούτε ή άλλως δεν υπάρχει στο ρεπερτόριο των επιτιθεμένων. Παράλληλα αυτή η συνεργασία αποτρέπει το rotate ή την οποιαδήποτε εμπλοκή τρίτου παίχτη, κατάσταση που αποτέλεσε συνεργό για κάποια σχήματα των πρασίνων με λίγο πιο βαριά πόδια. Μείον στην αμυντική απόδοση των πρασίνων (η οποία κατάφερε να κλειδώσει την PnR συνεργασία και τη transition επίθεση, δηλαδή τους βασικούς τρόπους έκφρασης του Ολυμπιακού στην επίθεση) η εμμονή του να ακολουθήσει χωρίς βοήθεια τον Πρίντεζη στη τελική προσπάθεια στο χαμηλό post. Πιθανόν και από επιλογή (επέλεξε κάτι να δώσει..). Ο Ολυμπιακός ήταν αποτελεσματικός εδώ αλλά δεν “εκτόξευσε” αυτό το πλεονέκτημα του. Η αίσθηση που έχω είναι ότι θα το κάνει την επόμενη φορά και ουσιαστικά θα “πατήσει” σε αυτό..

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Η αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι ο Ολυμπιακός βασίστηκε περισσότερο στη πεποίθηση ότι θα βρει ρυθμό κάποια στιγμή μέσα από την άμυνα του και με παραγωγή στο ανοιχτό γήπεδο θα καθαρίσει το ματς παρά σε κάποια “προσαρμογή” ειδικά σχεδιασμένη για να τον κάνει να ξεχωρίσει στο συγκεκριμένο ματς. Ουσιαστικά έμεινε από ιδέες.. Όχι απαραίτητα κάτι δόκιμο αλλά “κάτι”, που θα σου φέρει πίσω το μομέντουμ..

Κατά τεκμήριο το ψυχολογικό υπόβαθρο του ματς παρουσίασε μια έξτρα δυσκολία στον θριαμβευτή των τελευταίων αναμετρήσεων Ολυμπιακό. Οι συνεχόμενες επιτυχίες απέναντι στον “αιώνιο” αντίπαλο μετρίασαν ασυναίσθητα τη δίψα του. Όχι τη θέληση, αυτή είναι δεδομένη. Τη δίψα.. Έκαναν τον αντίπαλο να μοιάζει ότι το θέλει περισσότερο. Είναι μια κατάσταση που γεννιέται αυτόματα από το πρόσφατο ιστορικό και εκεί ακριβώς πρέπει να κάνεις κάτι ο ίδιος για να βοηθήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό όταν μετά το ξεκίνημα του ματς πέσεις σε αυτό το χαντάκι. Αυτό ακριβώς εννοούσα στη παραπάνω παράγραφο.

Βασικό πρόβλημα του Ολυμπιακού επιθετικά ήταν ότι δε μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να κυκλοφορήσει τη μπάλα στο μισό γήπεδο, επηρεασμένος από την επιθετική συμπεριφορά του αντιπάλου στο ξεκίνημα και τα δικά του συνεχόμενα λάθη. Σε κανένα σημείο οι ερυθρόλευκοι δε μπόρεσαν να νιώσουν άνετα με αυτό, να βάλουν τη μπάλα με καθαρές μεταβιβάσεις (κέρδος χρόνου) και χωρίς “αίμα” στο σημείο που ήθελαν, να ψάξουν την αδύνατη πλευρά βάζοντας την αντίπαλη άμυνα να διασχίσει αποστάσεις. Οκ, η τακτική του Πασκουάλ δε βοηθούσε όμως και οι γηπεδούχοι δεν είχαν υπομονή. Συνεχώς έπαιζαν με τη βιασύνη του “πρέπει να πάρω κεφάλι” γαντζωμένη στο σβέρκο τους..

Παίρνοντας τροφή από το πρόσφατο παρελθόν ο Σφαιρόπουλος στόχευσε τα πόδια του Μπουρούση δίνοντας το σύνθημα στους παίχτες του για επίθεση “πάνω” στον ψηλό των πρασίνων. Οι γηπεδούχοι έχουν πετύχει όλους τους πόντους τους στο ξεκίνημα “πάνω” στον Μπουρούση όμως ουσιαστικά δεν έχουν πονέσει την άμυνα του Πασκουάλ. Η επίμονη προσπάθεια των περιφερειακών για κατευθείαν εκτέλεση off the dribble μετά το pick δεν ευόδωσε ενώ κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός κρατούσε μακριά (“πίσω”) τους Μπουρούση-Τζεντίλε από Screening action (απεμπλοκή) έχοντας τον Καλάθη μπροστά να παλεύει μόνος του για να επανέλθει (step back-get through τακτική) μάλλον προβλημάτιζε τους γηπεδούχους. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος παρουσίασε τη γνωστή του Weakside Staggered (όχι για εκτέλεση σε πρώτο χρόνο όπως η La Crosse που παίζει η Ρεάλ Μαδρίτης) ψάχνοντας τον σωστό συνδυασμό στα screen με ντρίμπλα του Σπανούλη όμως όταν ο αρχηγός του δε μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα προς τον άξονα το τοπίο μαύρισε. Πάλι στο ίδιο πλαίσιο (στοχοποίηση Μπουρούση) και στη Horns οι πρωταθλητές επιδίωξαν “κλείδωμα” με τον Γιανγκ βαθιά στο ζωγραφιστό αλλά δε πήραν αυτά που θα μπορούσαν στη πραγματικότητα από αυτή τη κατάσταση γιατί ο Αμερικανός ακόμα δεν έχει το κατάλληλο footwork με αποτέλεσμα συχνά να βγαίνει εκτός ισορροπίας. Θεωρώ ότι σημαντικό μερίδιο στην ήττα έπαιξαν και τα προβλήματα επικοινωνίας που είχε η ερυθρόλευκη άμυνα απέναντι κυρίως σε αυτές τις 2-2 καταστάσεις που επέλεξε ο Παναθηναϊκός (ειδικά όσο εμπλεκόταν ο Γιάνγκ ή ο Σπανούλης). Δε κατάλαβα ποτέ επίσης τις περιττές, αλόγιστες “αλλαγές” στην άμυνα οι οποίες έστειλαν τον Γκριν στο post (ακόμα και με τον Μπουρούση). Ένα απλό ball screen στον άξονα με τον Ρίβερς (κλείδωνε και “έπαιρνε” τον Γκριν χαμηλά μαζί του) άργησε χαρακτηριστικά να το διαβάσει οι ερυθρόλευκη άμυνα..

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ως “προίκα” των δύο τελευταίων αναμετρήσεων του ΣΕΦ μεταξύ των “αιωνίων”,το ψυχολογικό πλεονέκτημα που φαίνεται πως παίρνουν συγκεκριμένοι παίχτες του Παναθηναϊκού σε επίπεδο προσωπικών μονομαχιών (και αυτό παίζει σαφέστατα ρόλο) απέναντι σε παίχτες-κλειδιά του Ολυμπιακού. Αναφέρουμε στις μάχες των Τζέιμς/Ρίβερς -Γκριν/Λοτζέσκι.. Οι Αμερικανοί των πρασίνων έχουν το “πάνω χέρι” σε ένας/ένας καταστάσεις σε άμυνα και επίθεση και αυτό “γράφει” στο παιχνίδι των ερυθρολεύκων οι οποίοι παίρνουν αυτό το boost από τους δύο σπουδαίους τους σκόρερ για ανοίξουν τον ρυθμό και το σκορ. Ανάλογο πλεονέκτημα φυσικά έχει εδώ και καιρό και ο Ολυμπιακός με τον Πρίντεζη. Περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη σύναξη όλων αυτών των κυρίων στο ίδιο παρκέ..

Νέος “σερίφης”..;

Εντάξει, ανεξάρτητα από οπαδική προτίμηση νομίζω ότι όλοι θαυμάσαμε (και πάλι) το Show του KC Rivers στο Φάληρο. Αδιαμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει σε ντέρμπι “αιωνίων” τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά έβγαλα πολλά επιφωνήματα θαυμασμού (μαζί και η “ανάμεικτη” παρέα μου στη παρακολούθηση του ματς) απολαμβάνοντας την αυτοπεποίθηση και τους τόνους κυνισμού που χαρακτήριζαν κάθε δράση του στο παρκέ. Τη Δευτέρα το βράδυ ο sniper από τη Σάρλοτ της Β.Καρολίνας (μια από τις μεγαλύτερες μπασκετικές μήτρες του πλανήτη) ήταν το “κουμάντο στο παρκέ. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τον εαυτό του (μια αστοχία, μια χαμένη άμυνα, τη κοκορομαχία) είναι απόσταγμα των χιλιομέτρων του στο υψηλό επίπεδο και της συναισθηματικής νοημοσύνης που τον χαρακτηρίζει.

Ο 30χρονος wing βρισκόταν το 2011 στη καλοκαιρινή λίστα του Hoopfellas. Τότε που αυτή εδώ η σελίδα έκανε 10 σχόλια και ο ίδιος είχε ξεκινήσει τη σεζόν στη Ροάν..Τον είχα κυκλώσει από τον τρόπο που δούλευε γύρω από τα screens στο “Παλαβέρντε” τη προηγούμενη σεζόν ενώ η ημιτελική του σειρά απέναντι στη Μοντεπάσκι (με τα χρώματα της Βίρτους στο τέλος της σεζόν ενίσχυσε το αίσθημα της σιγουριάς μου για αυτόν. Οι παλαιότεροι (σε αυτή τη σελίδα) θα θυμάστε τις συζητήσεις το πρώτο καλοκαίρι του Πεδουλάκη στο ΟΑΚΑ. Είχα διατηρήσει αμφιβολίες για τον (ερχόμενο από τραυματισμό και από τη ψυχοφθόρο -με ένα μικρό διάλειμμα επιστροφής στο Κάουνας- εμπειρία της Αρμάνι) Γιόνας Ματσιούλις (διαψεύσθηκα οικτρά) δίνοντας τη τότε ψήφο μου στον Ρίβερς ο οποίος υπέγραψε σπουδαίο συμβόλαιο στη Μόσχα με τη Κίμκι.

Ο Ρίβερς είναι σε εξαιρετική κατάσταση όμως σίγουρα δε θα παίζει πάντα έτσι. Ειδικά στο ΟΑΚΑ έχουν βιώσει ανάλογες περιπτώσεις ξένων “εκτελεστών” που διήνυσαν περίοδο εξαιρετικής φόρμας. Βέβαια το background του αποφοίτου του Clemson είναι διαφορετικό. Και το veteran leadership ενός παίχτη που έχει φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου σε αυτόν τον Παναθηναϊκό απαραίτητο. Ο Ρίβερς είναι ανταγωνιστικός. Του αρέσει να παίζει με τα “μεγάλα παιδιά” στην αυλή (πάντα έπαιζε) και να κερδίζει. Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν χρόνια έναν τέτοιο executive shooter. Δε πρέπει να τον κάψει όμως αλλά να τον βοηθήσει. Σε μια αρμονική, πραγματικά αποτελεσματική επίθεση σε αυτό το επίπεδο ο Ρίβερς μπορεί να αποτελέσει την ιδανική “δευτερότριτη επιλογή” (σκεφτείτε τον στο ρόστερ οποιασδήποτε από τις 5 πρώτες ομάδες της κατάταξης) όπως π.χ. σας είχα πει και για τον Ντάριους Μίλερ. Αυτό δε σημαίνει ότι σε αρκετές βραδιές δε μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρώτο όνομα στη μαρκίζα. Ειδικά στη crunch time. Το έχει κάνει άλλωστε στη Ρεάλ των αστέρων.. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να τον στηρίξει και με άλλα όπλα παίρνοντας το καλύτερο από αυτόν ως πρωταγωνιστή σε μια ισορροπημένη επίθεση. Όσο για το “όνομα” που χτίζει στο δικό μας ντέρμπι.. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι ανάλογος των δύο σπουδαίων ματς που έκανε στο πιο εχθρικό για την ομάδα του περιβάλλον και κάτω από συνθήκες πίεσης απέναντι σε ελίτ ανταγωνισμό. Για να πάρει το ..σήμα του σερίφη θα πρέπει να επιδείξει συνέχεια και να νικήσει στο τέλος της σεζόν. Εκεί που κρίνονται όλα. Ποιος όμως αμφιβάλλει ότι μπορεί..;

Υ.Γ: Ο Άρης “έσβησε” από κίνητρο και επιθυμία. Καταλαβαίνω πως ήταν δύσκολο να διαχειριστεί τη μεγάλη χαρά της νίκης επί της ΑΕΚ και του τελικού. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεσαι λιγότερα “φθαρμένα” αγωνιστικά παιδιά από πίσω που θα σε σηκώσουν. Γιατί απλά δεν είσαι ομάδα που μπορείς να κερδίζεις στον αυτόματο τέτοιους αντιπάλους.

Υ.Γ1: +- ACB..