Μinister of National Defense
Η τελευταία άμυνα του Καλάθη που προσέφερε την ηδονή ενός winning shot, τα προβλήματα της άμυνας του Ολυμπιακού απέναντι στη φύση της επίθεσης της Brose και η πνευματική nirvana του Ζοτς στη Μόσχα. Το Hoopfellas τυλίγει με κορδέλα τη Χριστουγεννιάτικη ανάρτηση στους αναγνώστες του και τη παραδίδει..
Καλησπέρα σε όλους.. Χρόνια Πολλά μαζί με τις θερμότερες ευχές μου..
Το Hoopfellas δε σταματάει ποτέ. Ούτε καν αυτές τις γιορτινές ημέρες. Ειδικά μετά από μια τέτοια εβδομάδα γεμάτη Ευρωλίγκα και μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο.. Πάμε λοιπόν να κάνουμε μερικά σχόλια για αυτά που είδαμε λίγο πριν το τέλος του πρώτου γύρου και στο λυκόφως του 2016..
-Η lineup των Granger-Paul-Honeycutt-Thomas/Brown-Dunston που χρησιμοποίησε ο Περάσοβιτς στη τέταρτη περίοδο του τουρκικού ντέρμπι με τη Γαλατασαράι έμοιαζε με τανκ.. Ήταν τέτοια η φυσική και αθλητική της υπεροχή απέναντι στον αντίπαλο ώστε έγινε αντιληπτή στο παρκέ από τα πρώτα τρεξίματα και τις πρώτες διεκδικήσεις. Ο Paul είναι ποιοτικός παίχτης (αλλιώς δε θα τον είχα στις λίστες της σελίδας) και μόλις πάρει μια βαθιά “τζούρα” του παιχνιδιού στο υψηλότερο επίπεδο θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Συνολικά η Anadolu πρέπει να ανεβάσει την αποτελεσματικότητα της άμυνα της. Είναι απαράδεκτη η εικόνα για μια ομάδα που έχει πολλούς ικανούς individual αμυντικούς παίχτες και ένα από τα καλύτερα φυσικά πακέτα στη διοργάνωση. Όταν και εφόσον αποκτήσει συνοχή στα μετόπισθεν η ομάδα του Περάσοβιτς θα γίνει πραγματική επικίνδυνη γιατί το συγκεκριμένο ρόστερ είναι χτισμένο για να μετατρέπει άμεσα την άμυνα σε επίθεση.
-Το βράδυ της Παρασκευής ο mastermind από το Τσάτσακ έγραψε μια ακόμα ιστορία για το βιβλίο της καριέρας του, αυτή τη φορά στη Μόσχα και απέναντι στην ομάδα και τον προπονητή που του στέρησε τον τίτλο τη περυσινή σεζόν. Ξέρετε, όταν ο Ομπράντοβιτς βρίσκεται στα σχοινιά, ταπεινωμένος, ως πυγμάχος που τις τρώει και κρατιέται με όλη του την αυταπάρνηση για να μη πέσει, τότε είναι στα καλύτερα του.. Τότε, ετοιμαστείτε για “θαύμα”. Αυτή η ψυχολογική κατάσταση (θυμηθείτε ενδεικτικά τη Μπολόνια ή ακόμα και το δεύτερο ημίχρονο του περυσινού τελικού) του ενεργοποιεί κρυφές δυνάμεις και τον οδηγεί σε βαθιά πνευματικά μονοπάτια που λίγοι έχουν περπατήσει. Δε ξέρω εάν το νιώσατε αλλά αυτή η αυταπάρνηση πέρασε στο μυαλό και την αμυντική συμπεριφορά των παιχτών του.
Στη τελική ευθεία ο Ζοτς παίζει το ματς κατοχή-κατοχή. Έχει ήδη μείνει όρθιος απέναντι σε μερικά από τα καλύτερα χτυπήματα του αντιπάλου και παίρνει το μομέντουμ με το μέρος μέσα από την ενέργεια της άμυνας του. Είδαμε την αποθέωση του πάω Big (όχι χωρίς λόγο) με lineups στις οποίες ο Άντιτς έπαιζε δίπλα στους δίδυμους πύργους της Φενέρ, τον Βέσελι στον Τζάκσον, τους Νάναλι-Κάλινιτς δίδυμο στο backcourt και άλλα τέτοια φρέσκα αποστάγματα από το ταξίδι του Σέρβου σε μια άλλη διάσταση.. Πρακτικά ο Ομπράντοβιτς ήθελε το μέγεθος και athleticism απέναντι στη τελική προσπάθεια του αντιπάλου έχοντας παράλληλα σημαδεύσει τους δύο παίχτες οι οποίοι θα μπορούσαν να τον ρίξουν στο καναβάτσο (Τεόντοσιτς και Τζάκσον, ο Χίγκινς είχε βγει νωρίς “εκτός” ). Η total switch άμυνα της Φενέρ ήταν στα καλύτερα της όταν (σε συνάρτηση με το playbook της ΤΣΣΚΑ φυσικά) ο Βέσελι είχε τη δυνατότητα να παίζει στη τελική γραμμή (γρήγορες αντιδράσεις στο recovering, καλά σπριντ στα σουτ των Ρώσων από τις γωνίες) . Είχε αδύναμα σημεία στα close outs του Άντιτς και τους χρόνους του Κάλινιτς από στάση όμως με το μέγεθος και την ενεργητικότητα της κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό. Να κάνει τον αντίπαλο (ΑΥΤΟΝ τον αντίπαλο) να αισθανθεί ανασφαλής να μεταφέρει τη μπάλα από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά (23 λάθη, 9 ο Μίλος) της επίθεσης της, κομμάτι το οποίο συχνά την κάνει ασυναγώνιστη μιας και της επιτρέπει να δημιουργεί fast breaks μισού γηπέδου στη πλευρά παίζοντας με παίχτη παραπάνω (το execution της είναι μακράν το καλύτερο στην Ευρώπη εδώ). Μοιραία οι Ρώσοι έπαιξαν με ροπή στη προσωπική φάση περνώντας το πορτάκι της φάκας σε ένα ματς μάλιστα που δεν είχαν στη διάθεση τους τον ΝτεΚολό.
Ο Μπόμπι Ντίξον ήταν (και πάλι) ο Go-to-Guy της Φενέρ κάνοντας ασύλληπτα πράγματα στη παράταση (έγκλημα το χλιαρό φάουλ του Όγκουστιν στο τέλος της κανονικής διάρκειας που έδωσε την ευκαιρία για το γκολ-φάουλ στον Αμερικανό). Ο PG του Ομπράντοβιτς δεν έχει τη ποιότητα ενός Τεόντοσιτς όμως είναι ένας από τους πιο σκληροτράχηλους και ανταγωνιστικούς παίχτες τριγύρω και έχει καρδιά λιονταριού. Θυμηθείτε λίγο τον περυσινό τελικό της Ευρωλίγκας ή τη πορεία τίτλου του στα playoffs με τη Καρσίγιακα..
Η νίκη αυτή και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη Φενέρ η οποία δε παίζει καλά φέτος ενώ είναι φανερό ότι κουβαλάει στον ψυχισμό της τη περυσινή ήττα στον τελικό της διοργάνωσης. Η ΤΣΣΚΑ σήμερα είναι αναμφίβολα καλύτερη ομάδα. Όμως αυτή η μετωπική της Μόσχας (παρότι η μάχη έγινε σε ιδιαίτερο πλαίσιο και για τους δύο) μπορεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα στο μεταξύ τους match up το οποίο αρχίζει να αποκτά τη δική του γοητεία..
-Μετά το Summer League του 2015 στο Ορλάντο είχαμε υπογραμμίσει τη σταδιακή βελτίωση του Scottie Wilbekin σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού. Το ίδιο κάναμε και πέρυσι σε συζητήσεις μας στη σελίδα αλλά και φέτος στην αρχή της σεζόν. Παρ’όλα αυτά για να είμαι ειλικρινής περίμενα από τον Μπλατ να πάρει έναν ακόμα ακόμα leading guard και να βγάζει τον πρώην Gator από τον πάγκο σε έναν πιο “δεύτερο” ρόλο. Ο Μπλατ πήρε μόνο τον Ουοναμέικερ και έδωσε περισσότερες αρμοδιότητες στον Ουίλμπεκιν ο οποίος ανταποκρίνεται με άκρως πειστικό τρόπο. Νομίζω πως ήταν ένα από τα “πρόσωπα της εβδομάδας” αυτής. Μετά το κουτουλίδι του Ντίξον “αγρίευσε” αγωνιστικά αποτελόντας κλειδί στο διπλό της Νταρουσάφακα επί της Φενέρ ενώ στη σκυλομαχία με τη Μακάμπι ήταν πραγματικά απολαυστικός. Ο Ουίλμπεκιν έχει προοδεύσει πολύ στη προσωπική άμυνα (εξαιρετικό footwork) ενώ παράλληλα είναι πολύ αποτελεσματικός εκτελώντας υπό καθεστώς πίεσης στο τέλος κλειστών παιχνιδιών. Αυτό στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε περισσότερο είναι ότι πρόκειται για ένα παιδί που είναι γεννημένο το 1993 (Απρίλη). Ούτε καν 24 δηλαδή.. Και η συνεργασία με δύο εκ των κορυφαίων διδασκάλων του αθλήματος (Ντόνοβαν, Μπλατ) μπορεί να αποβεί καθοριστική για τη πορεία της καριέρας του. Ευλογία..
-Νομίζω ότι όλοι κατάλαβαν πλέον γιατί το Hoopfellas έχει στρέψει τόσες φορές τη ματιά του στο Μπάμπεργκ και τη δουλειά που γίνεται εκεί. Ο Ολυμπιακός έπεσε αμαχητί (για αυτό που αντιπροσωπεύει ο χαρακτήρας των “ερυθρολεύκων”) απέναντι σε μια ομάδα η οποία δούλεψε άψογα στο πρώτο ημίχρονο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο τρόπος που κυκλοφορεί τη μπάλα η Brose, σήμα-κατατεθέν του μπάσκετ του Αντρέα Τρινκιέρι (θυμηθείτε τα χρόνια του στο Καντού), είναι στα μάτια ένα από αρτιότερα θεάματα στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η δουλειά στη λεπτομέρεια είναι εξαιρετική. Απλά προσέξτε το πως δημιουργεί χώρους και καλές καταστάσεις εκτέλεσης χωρίς καν να χρησιμοποιεί σκριν. Δείτε επίσης το πως δουλεύει μακριά από τη μπάλα για να παράγει εκτέλεση. Το δίδυμο Μέλι-Μίλερ ήταν καθοριστικό όντας μεγάλο πρόβλημα για τον Ολυμπιακό. Είναι εμφανές ότι μιλάμε για παίχτες υψηλού επιπέδου των οποίων τα χαρακτηριστικά έχουν απορροφηθεί πολύ καλά στο μπάσκετ της συνεργασίας, της δημιουργίας χώρων και της προσαρμογής του Ιταλού κυρίως γιατί διαθέτουν υψηλό IQ και γνώση των βασικών του αθλήματος.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε φλόγα και για πρώτη φορά φέτος έδειξε συμβιβασμένος με τη μοίρα του. Από πέρυσι η άμυνα του Γιάννη Σφαιρόπουλου έδειξε ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα απέναντι σε αυτή τη καλά κατασκευασμένη επίθεση των Βαυαρών σε επίπεδο (αμυντικών) συνεργασιών όμως φέτος οι ερυθρόλευκοι είχαν πρόβλημα και στη προσωπική άμυνα το οποίο επέφερε ρήγματα. Και όταν δίνεις τόσο εύκολα σε μια τέτοιου είδους επίθεση αυτό ακριβώς το οποίο επιδιώκει είσαι σε πραγματικά δύσκολη θέση καθώς της προσφέρεις την ευκαιρία να εκτελέσει καταστάσεις που έχει δουλέψει καλά. Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός δε κατάφερε να πιέσει πραγματικά και να σπρώξει τον αντίπαλο με την άμυνα του “προς τα έξω” αναγκάζοντας τον να υιοθετήσει μονόπλευρο περιφερειακό χαρακτήρα. Δε μπορείς να επιτρέπεις την εισαγωγική πάσα στο post τόσο εύκολα μένοντας στη πλάτη του αντιπάλου χωρίς μάχη. Δε γίνεται να δημιουργεί ο αντίπαλους άμεσα πλεονέκτημα με ένα απλό give & go. Απαγορεύεται αυτό το επίπεδο συγκέντρωσης σε πολλές καταστάσεις αμυντικού transition απέναντι σε μια από τις καλύτερες shooting teams της διοργάνωσης.
Με τον Birch σε μια από τις ελάχιστες φετινές του κακές βραδιές (αξιοθαύμαστη σταθερότητα μέχρι τώρα), τον Πρίντεζη εκτός και χωρίς τον Defensive Stopper που λέγεται Χάκετ, ο Ολυμπιακός έμοιαζε λιγότερο aggressive από ποτέ. Στα μετόπισθεν η ομάδα του Σφαιρόπουλου δεν εκτελεί με την ίδια αποτελεσματικότητα ίδιες αμυντικές επιλογές με τον Γιανγκ στο παρκέ και αυτό επηρεάζει τη συνολική συμπεριφορά της. Το βασικό πρόβλημα του Αμερικανού αυτή τη στιγμή είναι ότι δε μπορεί να ελέγξει το κορμί του. Απλά παρακολουθείστε πως κινείται σε μικρό χώρο. Αδυνατεί να σταματήσει όταν σπριντάρει, δεν έχει κοντρόλ. Σαφέστατα ο Ολυμπιακός χρειάζεται γκαρντ και μάλιστα άμεσα. Ο Γκριν δεν είναι Λο για να αλλάξει εν μια νυκτί δέρμα και να μεταμορφωθεί σε Defensive Stopper. Και οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται έναν τέτοιο περιφερειακό για να γίνουν πιο επιθετικοί στη περιφερειακή τους άμυνα και να αξιοποιήσουν με μεγαλύτερη άνεση τα χαρίσματα του υπόλοιπου ρόστερ τους. Νομίζω ότι σύντομα θα έχουμε εξελίξεις..
-Με εντολή του ..Υπουργού Εθνικής άμυνας (τον αξίζει τον τίτλο) Νικ Καλάθη ο Παναθηναϊκός έμεινε όρθιος σε μια πολύ δύσκολη βραδιά απέναντι στη Baskonia το βράδυ της Παρασκευής. Ειλικρινά, η τελευταία φάση (συγκέντρωση, ετοιμότητα, αντανακλαστικά) με την άμυνα του διεθνή PG και το κλείδωμα στον πραγματικά ταλαντούχο Beaubois μοίρασε στα φτωχά μου μάτια ηδονή ανάλογη με αυτή ενός νικητήριου καλαθιού.. O Kαλάθης ουσιαστικά (πιθανότατα κατ’εντολή Πασκουάλ ο οποίος συνολικά τον έχει βοηθήσει πολύ) έπαιξε ένα ιδιότυπο (γιατί δεν αφορούσε side pick, ο Μπουρούσης δε προλάβαινε ούτως ή άλλως να χαμηλώσει αφήνοντας το midrange του Diop) ICE στον άξονα ουσιαστικά κρατώντας τον Beabois στη πλευρά και κατευθύνοντας με αυτόν τον τρόπο το να πραγματοποιηθεί η τελευταία εκτέλεση των Βάσκων πάνω του. Νομίζω ότι εάν οι γηπεδούχοι μπορούσαν να ζητήσουν εκ των προτέρων ένα δωράκι από τον Άγιο Βασίλη στα τελευταία δευτερόλεπτα, θα ήθελαν αυτό το τελευταίο σουτ (ειδικά του ζεστού Beaubois) να γίνει πάνω στον καλύτερο αμυντικό τους..
Έχει γίνει κατανοητό σε όλους πλέον το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να κερδίζεις παιχνίδια σε τέτοια βράδια. Η νίκη αυτή είναι πραγματικό χρυσάφι για τον Παναθηναϊκό σε ένα ματς το οποίο δε στράβωσε από την αρχή αλλά (χειρότερα) μετά την πρώτη περίοδο. Είναι φανερό ότι κάθε φορά που ο Νίκολς θα έχει πρόβλημα φθοράς (η οποία τον βγάζει εκτός ρυθμού) οι πράσινοι θα έχουν πρόβλημα στα μετόπισθεν γιατί αναγκάζονται να χαμηλώσουν ή να πάνε σε σχήματα με δύο ψηλούς μιας και ο Γκάμπριελ είναι πολύ αδύναμος σε αυτό το κομμάτι. Αν στο “τριφύλλι” πιστεύουν ότι ο Γκιστ θα γυρίσει αρκετά νωρίτερα του αναμενομένου μπορώ να καταλάβω (κατά κάποιο τρόπο..) τη σκέψη αλλά από την άλλη είναι τόσο φανερό πλέον ότι η ομάδα θα δυνάμωνε σημαντικά με έναν παίχτη τύπου π.χ. Tillie (μιας και μιλάμε για Baskonia σήμερα) δηλ. High energy F/C που θα μπορούσε να μπει στα παπούτσια του Γκιστ. Ο Σένγκέλια “πόνεσε” πολύ τον Παναθηναϊκό όπως το ίδιο μπορεί να κάνει και ο Πρίντεζης στο μέλλον.. Ο Σίνγκλετον έκανε εξαιρετικό ξεκίνημα παρασύροντας όλη την ομάδα στη πρώτη περίοδο (τρομερά νούμερα για τον ψηλό του Πασκουάλ) ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο κόουτς πλέον δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο την Two guard-lineup των Καλάθη-Τζέιμς (η οποία σαφέστατα χρειάζεται καλό σουτέρ στο “3”). Θυμηθείτε λίγο το πόσο επιμέναμε το καλοκαίρι για αυτό..
Στο ΟΑΚΑ , με αφορμή τα περυσινά playoffs και τους στόχους της φετινής offseason, φαίνεται πως έχουν ένα όραμα. Διαθέτοντας δύο από τα πιο καλοπροπονημένα guards στην Ευρώπη (τοπ σε επίπεδο φυσικής κατάστασης) στα πρόσωπα των Καλάθη-Τζέιμς, ευελπιστούν ότι την άνοιξη (όταν θα κρίνονται όλα) η ομάδα τους θα παίζει μια ταχύτητα πάνω από τον ανταγωνισμό ωθούμενη από αυτό το ανεξάντλητο, non stop/High motor στυλ των δύο αυτών παιχτών. Κάτι ανάλογο (σε επίπεδο ενέργειας) με αυτό που έβγαλε πέρυσι η Baskonia.. Πραγματικά θα ήθελα να το δω αυτό (και) με τον Γκιστ στην εξίσωση.
Στο μονοπάτι του Διαμαντίδη..;
Οι αμυντικές επιδόσεις και το impact του Νικ Καλάθη στο παιχνίδι έχουν τραβήξει βλέμματα και οι πρώτες συγκρίσεις με το τοτέμ του είδους Δημήτρη Διαμαντίδη είναι φυσιολογικό να γίνονται. Ο Καλάθης είναι πραγματικά αδιαπέραστος. Ball Hawk από τα λίγα, προκαλεί εκνευρισμό σε κάθε αντίπαλο όταν βρίσκεται σε απόσταση τουλάχιστον μιας πάσας από τη μπάλα και αμύνεται σεμιναριακά μακριά από αυτήν, ελέγχει τη ντρίμπλα στο αμυντικό transition όσο λίγοι, είναι ανθεκτικός και εξαιρετικός ριμπάουντερ. Πέρυσι ΄(όταν ο παίχτης στηνόταν στο ..απόσπασμα) εδώ πέρα γράψαμε ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός PG στην Ευρωλίγκα. Φέτος σας λέω ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός παίχτης σε μια διοργάνωση στην οποία συμμετέχουν κάποιοι Χάνγκα και Χάινς..Ένας ένας οι σπουδαίοι guards χτυπούν στον “βράχο” που λέγεται Καλάθης και χάνονται στο κενό. Όμως ο Διαμαντίδης είναι το ίδιο το έπαθλο.. Στα prime του η πιθανότητα του να σκοράρεις “πάνω του” είχε φτάσει στα όρια του μύθου. Σαν τα θαύματα που ακούς ότι γίνονται αλλά στη πραγματικότητα ποτέ δε βλέπεις.. Ο (πιο καλοπροπονημένος, American product γαρ..) Καλάθης είναι τουλάχιστον το ίδιο καλός (πιθανόν καλύτερος) στο να κυνηγήσει και να κλειδώσει έναν σουτέρ μέσα σε ένα δάσος από screens όταν ο Διαμαντίδης χρησιμοποιούσε τη διορατικότητα και τα καταπληκτικά του χέρια για να ελέγξει τη κίνηση της μπάλας και να προκαλέσει Deflections. Ως Help Defender ο 27χρονος γκαρντ των πρασίνων είναι εξαιρετικός όμως ο Διαμαντίδης θα έκανε τον Πίπεν να αναφωνήσει από θαυμασμό βλέποντας το performance του. Και μη ξεχνάτε τα Chasedown blocks και συνολικά την άμυνα ψηλά του πρώην αρχηγού του Παναθηναϊκού.
“Φυσικά, μιας και μιλάμε για αμυντικές αντιδράσεις, αυτές που αφορούν το performance του πάνω από το καλάθι πήρε για ένα μεγάλο διάστημα τη μορφή θρύλου, σαν τις χειμωνιάτικες ιστορίες που διηγούνται γύρω από το τζάκι οι γιαγιάδες στα χωριά της Ρωσίας και των Βαλκανίων στα φοβισμένα εγγόνια τους και περνούν από γενιά σε γενιά. Ήταν κάποτε ένα “τέρας” που με τα πλοκάμια του έπνιγε πεντάδες ανθρώπων.. Τα chasedown blocks του ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Το στοιχείο που σκορπούσε ..θάνατο ανά την Ευρώπη. Πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες της σκηνής ενός αντιπάλου να κλέβει τη μπάλα φεύγοντας σφαιράτος στο καλάθι και κάπου στη μέση του δρόμου να συνειδητοποιεί ότι στο κατώφλι του βρίσκεται ο Διαμαντίδης.. Η ψυχοσύνθεση του επιτιθέμενου εκείνη τη στιγμή χρίζει διατριβής. Είναι σαν να βλέπεις τον Μαύρο καβαλάρη να σε κυνηγά γνωρίζοντας το τέλος σου. Είναι μια σκηνή από τον κύκλο της ζωής στην Αφρικανική σαβάνα όπου το λιοντάρι κυνηγά το φοβισμένο ελάφι.. Κεφάλια κολλούσαν στο ..ταμπλό, μπάλες στις κερκίδες, ηθικά και εγωισμοί έφταναν στο πάτωμα. Ο Διαμαντίδης ήταν απλά παντού. Ένα είδος τιμωρίας για τους αμαρτωλούς απέναντι στις 10 εντολές της πράσινης άμυνας..”
Aς βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Ο Καλάθης αξίζει κάθε ευρώ του συμβολαίου και αποτελεί (εντελώς αξιοκρατικά) τον νέο ηγέτη στη καινούργια εποχή των πρασίνων. Ας λάβουμε υπόψιν ότι ακόμα δεν έχει συμπληρώσει τα 28 του χρόνια.. Προσωπικά λατρεύω το παιχνίδι του και αυτό το gritty style που δίνει άλλη υφή στο πράσινο backcourt. Όμως ο Διαμαντίδης (ακόμα τουλάχιστον ) είναι κάπου αλλού. Όχι μόνο αναφορικά με την ικανότητα των δύο στα μετόπισθεν αλλά συνολικά ως πακέτο παιχνιδιού. Η βασική (μεταξύ άλλων) διαφορά του Διαμαντίδη (και αυτό είναι άκρως τιμητικό για τον Νικ) εντοπίζεται όταν το χρονόμετρο παίρνει τον κατήφορο και τα δευτερόλεπτα τρέχουν για να αγκαλιάσουν τον μηδενισμό. Η συναισθηματική του νοημοσύνη, το σταθερό του χέρι και η αυτοπεποίθηση με την οποία ενεργούσε υπό καθεστώς πίεσης τον ανέβασαν στον Όλυμπο. Για τον Καλάθη (που τώρα μπαίνει στα prime του) το γεγονός ότι μια τέτοια πρώτη σύγκριση (έστω) με σημείο αναφοράς την αμυντική ικανότητα των δύο, αποτελεί αν μη τι άλλο παράσημο..
Υ.Γ: Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις ένα Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι στη Νέα Υόρκη..
Υ.Γ1: Oι Warriors πρέπει να καταλάβουν ότι στο ματσάρισμα με τους Καβς ο Draymond Green είναι ο πιο σημαντικός τους παίχτης. Βασικά, πρώτα πρέπει να το καταλάβει ο ίδιος ο Green..
Tρομερός Kyrie και πάλι. Πετάει δηλητήριο όπως λίγοι στη λίγκα..
Υ.Γ2: Kαλώς εχόντων των πραγμάτων, στις επόμενες ημέρες το Hoopfellas θα περάσει σε μια νέα εποχή και μαζί του όλοι εμείς μαζί σαν κοινότητα. Η σκέψη μου για τη νέα σελίδα βασίστηκε στο να κάνει την επικοινωνία μας ακόμα καλύτερη, τη περιήγηση σας πιο λειτουργική χωρίς να χαθεί η αμεσότητα. Γιατί απλά η επικοινωνία μας είναι η καρδιά αυτού που έχουμε χτίσει μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Θα υπάρξει ενημέρωση μέσω της σελίδας του Ηοopfellas στο FB και φυσικά μέσω το μπλογκ..
